De trap trilde zodanig onder zijn stap dat de enkele passagiers met wie hij de shuttle had gedeeld van schrik achteruit deinsden en tegen elkaar aan botsten. Een zachte plof verried dat één van hen de koffer uit de hand had laten glippen in de acute beweging. Vooraan in de rij (omdat niemand het had aangedurfd voor hem uit te lopen waar ze hem niet in de gaten konden houden), wandelde Geralt op zijn gemak verder, de shuttle, diens bestuurder en alle andere aanwezigen geen blik meer waardig gunnend.
Nog maar een paar uur geleden had hij in lange rijen, in de brandende zon van Razen, uren aaneen moeten wachten, omdat ineens heel godvergeten Kovomaka had besloten net vandaag, net déze ene, verdomde shuttle te pakken… Daarna volgde de zoveelste, “willekeurige” controle om vast te stellen wie hij was, wat hij in hemelsnaam op een lanceringsplatform kwam doen (Hé! Je mag drie keer raden!). En ténslotte, na nog ongeveer een keer of vijf gefouilleerd te zijn, mocht hij eindelijk bij God’s gratie het veel te krappe, snikhete hok -wat blijkbaar voor een voertuig door moest gaan- in.
Onder het genot van veel angstig gestaar en nerveus gefluister had hij de reis naar hier gemaakt.
Geweldig. Net wat hij nodig had. Per-fect!
Oh, als dit piepende, metalen stuk ongeluk niet op het laatste moment wat vaart bij had gezet, had hij kunnen zweren dat-
“Master?”
Hm..? Zijn blik ging abrupt tergend langzaam opzij. Twee katachtige, gouden ogen pinden zich direct vast op het kleine gezicht wat hij daar vond, op een wijze die werkelijk de rillingen langs je rug zou doen lopen. Er werd nog net geen “Wat?” als een baksteen tegen een glazen ruit uit gegooid.
Verrassend wendbaar gezien zijn imposante gestalte, bracht hij zijn grote, breedgeschouderde lijf tot stilstand, al leek er maar iets te hoeven gebeuren voor hij net zo makkelijk weer doorliep. Echter… verzachtte zijn blik plots iets in een vlaag van herkenning. Oh…
“Master.” bevestigde de leerlinge vervolgens voor zichzelf, zíjn… leerlinge, tenminste… voor zijn plotselinge vertrek. Enige onzekerheid schemerde nog door in haar lichte ogen, alsof ze hem eigenlijk wilde vragen of hij zo dadelijk direct weer zou weggaan, of… zou blijven.
Het had een diepe, gebromde zucht tot gevolg welke nog enige tijd doorrolde in de omgeving. Zijn eigen blik ging even zoekend in het rond, alsof hij met zekerheid wilde vaststellen of dit de enige… bekende was. Hm… Ja, de rest leek slechts zojuist gearriveerd of kwam hem in ieder geval niet bekend voor, dus-
Eén grote, ruwe hand werd daarop voorzichtig naar voren gestoken om de kruin van het jonge meisje kort aan te raken. “Wees op tijd eerstvolgende les.” was alles wat er bij hemzelf uitkwam, bij wijze van begroeten en om tegelijkertijd mee te delen dat hij, jawel, terug was. Net zo vlug had hij zijn hand weer teruggetrokken, zonder dat zijn nors uitziende, gehavende gezicht ook maar enigszins in detail was veranderd, was het niet voor de kleine, bijna onzichtbare glinstering in zijn raadselachtige irissen…
Maar voor iemand dat zou kunnen opmerken, was de Witcher alweer uit het zicht verdwenen en begaf zich verder richting de school.

Ongelofelijk! Hij had zijn dagen gesleten in het wild, zijn lijf in de strijd geworpen met de mogelijkheid op een dodelijk afloop… Hij had vorige week nog met de bek van een Berserker in zijn handen gestaan, de klauw van een Wraith gevoeld… Maar simpelweg zijn vingers het hout voor zijn neus laten aanraken, ho maar!
Het was ongeveer een half uur, een paar ongemakkelijke gesprekken rond zijn onverwachte terugkomst, het handig.. “ontwijken” van enkele collega’s en het dumpen van zijn weinige spullen in zijn vertrouwde vertrekken later dat hij al bij haar voor de deur stond. De eerste bij wie hij zelf langs zou gaan.
Sindsdien waren er nog zo’n tien minuten verstreken waarin hij permanent voor de deur geparkeerd leek te staan, maar wat er ook gebeurde… hij had zichzelf er nog niet toe kunnen zetten aan te kloppen. Hij wist dat ze er was. Hij hoorde haar, haar ademhaling, haar lichte tred… De bekende geur die zijn gedachten niet meer had verlaten sinds hij haar voor het eerst ontmoet had, teisterde hem nu weer levensecht. Maar het weerhield hem er nu juist van deze stap te zetten…
Als een standbeeld stond de witharige man bij Oriël’s vertrekken en leek niet snel in beweging te komen.
Hoe lang geleden was het nu dat hij haar voor het laatst had gezien? Een paar maanden…? Langer..? Zijn herinnering was wazig en ergens… wenste hij het zich niet te herinneren, omdat het geheel een mistroostige afloop kende. Verscheurd door zijn eigen twijfels en gemis aan zijn oude bestaan, had hij besloten hen te verlaten, hen allemaal; de school, zijn leven hier, de leerlingen, …Oriël.
Oriël…
En dus had het hen beter geleken als vrienden verder te gaan, ondanks de wederzijds getoonde gevoelens, bang voor wat het afscheid anders zou kunnen betekenen…
Maar nu… Nu was hij.. terug. En ergens verwenste hij het zich dat hij ooit weg was gegaan, dat hij nu ineens weer terugkwam, omdat hij wist hoezeer het haar zou verwarren. Hij verdomde het naar zijn eigen gevoel te luisteren, zoals hij wel vaker deed, maar… het deed iets met hem om te weten dat hij haar misschien in een wervelwind van emoties had gestort, dankzij zijn eigen, egoïstische overwegingen. Ongeveer een week geleden had Geralt haar al op de hoogte gebracht van zijn terugkeer, maar dat maakte het weerzien niet minder… beladen. En dus… had hij al voor ruim tien minuten lang -of ging het nu al naar het kwartier?- voor haar deur gestaan.
Het was pas toen hij een andere docent verderop dacht op te merken, dat zijn vuist in een reflex naar voren was geschoten, voor het er nog pijnlijker uit zou zien dan het al voelde. Als het gedreun van de donder, trilde de deur daarop in zijn voegen bij de ongecontroleerde kracht die in die ene klop gezeten had, dankzij de nervositeit die nu door zijn lijf gierde.
Oké, hier ging die dan…

Het was begonnen met de brief. Een handschrift wat ze niet had gedacht terug te zien. Ze wist dat hij vandaag of morgen voor de deur kon staan. De brief was in een lade verdwenen. Daarna was ze naar Eres gegaan om haar vakantiedagen op te nemen en naar Shadra vertrokken. Naar William. De oude man was dolblij geweest met het onverwachte bezoek van de vrouw die hij al jaren als zijn eigen dochter beschouwde, maar hij wist de reden van haar plotselinge bezoek. Ze zou oorspronkelijk twee weken weg blijven. Maar na vier dagen was ze al terug gekeerd naar de academie. Het lot was niet te ontlopen en het was wel duidelijk gebleken dat het lot had gewild dat ze hier zou zijn wanneer hij terug zou komen.
Haar ogen staarden nietsziend naar de muur terwijl ze haar hoofd op het zachte kussen liet rusten van haar bed waar haar vingers doelloos langs streken om de zachte stof even te voelen. Haar lokken, een waterval aan rood, paars, roze en blauw, waren samengevlochten, opgedraaid en vast gezet. Al waren er veel eigenwijze plukken die inmiddels ontsnapte uit het kapsel en haar gezicht omlijstte. Haar slanke lijf, klein en zo niet passend bij de kracht die ze kon tonen, ging gehuld in een witte zomerse jurk naar het vandaag vrij warm was die haar huid minder bleek deed lijken.

Ze wist dat hij er stond. Hoe kon ze zijn aanwezigheid niet voelen. Maar ze wachtte. Ze wist niet waarop. Ze wist alleen dat er geen spier in haar lijf was die vrijwillig in beweging wilde komen. Niet meer. Waarom klopte hij niet aan? Was hij gewoon doorgelopen en begon ze zich dingen in te beelden omdat ze wist dat hij er weer moest zijn. Haar bedenkingen werden met één geluid doorbroken en aan stukken gegooid. Het hout steunde en de scharnieren kraakten verontwaardigd onder zijn geklop. Het duurde even. In haar oren kon ze het nog horen nagalmen. Uiteindelijk richtte ze zichzelf op, trok haar benen bij zich voor ze op de grond te plaatsen en op haar blote voeten stapte ze het bed uit. Met zachte passen liep ze langs het bed naar de deur. De gordijnen ruisten met haar bewegingen mee voor zover ze dat nog niet deden van de lichte bries die er stond. Haar voeten droegen haar in een rechte lijn, snel en doelmatig, naar de deur die toegang gaf tot haar vertrek. Daar bleef ze staan. Haar hand lag op de deur. Haar vingers streken zachtjes langs het hout, de lichte welving voelend waar het slecht was afgevlakt. De dunne nerven die waren achtergebleven. Langzaam naar beneden om op de klink te blijven rusten. Hij voelde koud onder haar warme, smalle hand. Daarna drukte ze de klink naar beneden en trok de deur naar zich toe. Haar ogen gingen automatisch omhoog. Het kolkende, ondoordringbare blauw trof het vloeibare goud.

Het duurde nog verrassend lang voordat de deur uiteindelijk openging. Zijn hart bonkte stevig in zijn keel tegen de tijd dat het voorzichtig werd geopend. Zelfs zijn ademhaling was gejaagd, onvast. Iets wat hij niet meer had gevoeld en gekend sinds hij afscheid van haar had genomen.
In een automatisme schoten zijn ogen naar beneden om haar lelieblanke gezicht te kunnen vinden en zich in de hare te boren. In een klap was het alsof alle lucht uit zijn longen werd geslagen toen het warme goud, het kolkende blauw als vanzelf vond.
She was.. more beautiful than ever… Haar kleurige lokken waarvan hij haast nog op zijn vingertoppen kon voelen hoe zacht ze waren, hoe ze zijn huid kietelden… De lichte jurk die haar slanke lichaam op de juiste plekken omarmde en haar ogen haast nog meer accentueerden, voor zover ook maar iemand ze anders niet direct zou opmerken.
Damn… Hij moest oppassen dat hij niet te lang en opvallend staarde en hapte even onopvallend naar adem.
“Oriël…” klonk als in een reflex zijn oude, kenmerkende manier om haar te begroeten, omrand door zijn vertrouwde accent. Het was eruit geschoten voor hij er erg in had, gepaard met enige verbazing. Niet om haar te zien, maar vanwege zijn eigen gewaarwording op het moment dat zijn blik haar had gevonden en er niets… maar dan ook niets veranderd leek te zijn binnenin hem. Het was alsof ze elkaar gisteren nog hadden gesproken, alsof hij zojuist nog haar lippen op de zijne had gevoeld, haar lokken had gestreeld…, maar tegelijkertijd… voelde ze zo akelig ver weg dat het een gemene pijnscheut door zijn hele lichaam deed trekken.
Met alle kracht die hij bezat, moest hij zich inhouden niet direct de afstand tussen hen te overbruggen en haar als vanouds in zijn armen te nemen, haar in zijn beschermende omhelzing te trekken, om… dit keer niet meer los te laten…
Maar hij deed het niet. Voor even bleef hij zwijgen, de stilte de overhand gunnend.
Hij deed het niet.
Geralt was niet vergeten wat ze hadden afgesproken, juist om hen beide pijn te besparen. Het zou haar alleen maar onnodig verwarren als hij nu-
Hm…
Eén keer slikte hij moeizaam en schraapte zijn keel om weer te kunnen spreken. “Het… is goed je weer te zien.” kwam er toen zacht uit, zijn stem zoals altijd sonoor, rauw, maar… warm. Hij probeerde het met moeite te onderdrukken, maar had de innige tederheid gewoonweg niet uit zijn toon kunnen houden nu hij tegen… háár sprak. Een aarzeling volgde. Het toonde zich in de manier waarop zijn hoofd opzij bewoog, alsof hij nu enkel enigszins helder zou kunnen nadenken als hij zijn blik van haar afwendde.
Dit was waarschijnlijk het juiste moment om te vragen hoe het haar was vergaan, om te voorkomen dat een pijnlijke stilte zou vallen en… omdat hij zich dat oprecht afvroeg. Juist. Ja… Inderdaad. Kom op. Doe het. Zeg iets… Nu. Zeg.. Zeg het…
Zijn mond opende zich weer, maar er kwam niet direct geluid uit.
Zeg het…
Langzaam gingen zijn glinsterende ogen terug naar haar.
Zeg het…
“Ik...” Ja.. ‘Hoe gaat het met je?’ of iets in die trant. Zo moeilijk was het niet… “Ik heb je gemist.”
Wat…? Wat was dat?! Waar kwam dat ineens vandaan?!
Het kwam… Het kwam recht uit zijn hart. Als hij eerlijk naar zichzelf kon kijken, was daar geen twijfel over mogelijk.
Maar verdomme… Waarom had hij zich niet gewoon kunnen inhouden? Waarom moest hij uitgerekend dát zeggen? Over verwarring gesproken…
Nee… Het had niet anders gekund. Hij had het móeten zeggen, alsof iets of iemand de woorden zo uit hem hadden getrokken, hoezeer hij ze ook had willen verzwijgen. Daarom verslagen en zelf duidelijk ietwat overdonderd door zijn eigen opmerking, keek hij haar schuldbewust aan.
Plotseling, heel plotseling.. was de Grote Boze Wolf wederom niet zo groot en angstaanjagend meer en dat enkel door de aanwezigheid van één, specifieke vrouw…

Hij was exact zoals ze hem herinnerde. Elke lijn in zijn gezicht die ze blind nog zou kunnen tekenen. Zijn manier van staan. Hoe hij zijn blik iets naar beneden had moeten bijschaven om haar aan te kunnen kijken. Ze voelde zich zo klein naast hem. Tegenover hem. Toch waren er kleine dingen. Van die kleine details, die anders waren aan hem. Zoals het feit dat hij zijn haar niet alleen gekamd had.. maar ook gefatsoeneerd. De enige baardgroei die bij hem te ontdekken viel waren stoppels van wellicht enkele dagen. Normaal gesproken geen dingen om bij stil te staan. Maar wel als ze zich besefte waar hij vandaan was gekomen. Of uit welke omgeving eerder. En met dat idee in haar achterhoofd zag hij er vrij.. opgefrist uit? Haar gedachten wilden geloven dat hij dat misschien.. allicht.. ergens toch een beetje voor haar gedaan had. Maar zulke gedachten zouden egoïstisch zijn. Hij was net terug op de school. Wie weet had Eres met hem willen praten of was er iets anders aan de hand.
Zijn stem echoëde door haar heen. Zijn herkenbare accent riep een kort gevoel van gemis op. Een gevoel wat ze onderdrukte, nog voor de kleur door zou dringen in haar haarwortels en een nieuwe tint aan het palet zou toevoegen. 'Geralt,' begroette ze hem terug. Haar stem had zacht geklonken omdat ze haar eigen stemgeluid niet vertrouwd had en zo tegen beter weten in had gehoopt om te sterke emoties toch nog voor zichzelf te houden.
Hij brak de stilte weer door verder te spreken. Woorden waar zij enkel op kon knikken, haar stem nu helemaal niet meer vertrouwend na het horen van de warmte en de tederheid in de zijne. Uiteindelijk lukte het haar ook weer om geluid uit haar keel te produceren. 'Wil je binnen komen?' haar stem trilde lichtjes maar ze was al bij de deur vandaan gestapt, had ze omgedraaid om verder de kamer in te lopen. Zijn woorden hielden haar staande. Wat? Ze sloot haar ogen even. Waarom deed hij dit? Alle roze en paarse tinten waren in een oogopslag uit haar lokken verdwenen. Wat achter bleef was een mix van verschillende tinten rood en blauw. Voorzichtig draaide ze zichzelf half om en keek hem weer aan.

Hij had niet kunnen antwoorden op de vraag of hij binnen wilde komen, simpelweg omdat hij voor even überhaupt geen geluid meer uit zijn keel kreeg. En laat zijn laatste opmerking nou net het enige zijn geweest wat hij uiteindelijk wél kon zeggen. Hoe was het mogelijk… Hij zei nog net niet dat hij nog van haar hield, haar terug wilde, haar- Hm…
Maar hij had het bijna net zo goed kunnen doen, want de zin, hoe kort ook, liet al grotendeels doorschemeren wat er in hem was blijven hangen na hun afscheid, wat er met geen mogelijk meer uit was te krijgen, hoe ver weg hij ook was afgereisd. Al vanaf het moment dat hij de shuttle in was gestapt, weg van hier, was ze onverstoord door zijn gedachten blijven spoken, bijna nog heviger dan dat ze had gedaan sinds hun eerste ontmoeting. Voor even had Geralt getwijfeld of ze soms haar krachten had aangewend, zo echt en… tastbaar had haar aanwezigheid in zijn geest gevoeld. Als de eindeloze, koude, eenzame nachten er niet waren geweest, dan was hij er misschien uiteindelijk nog in gaan geloven ook…
En hier stond ze… Weer levensecht. Eén stap en hij kon haar aanraken, misschien zelfs zonder. Alles wat er voor nodig was, was zijn eigen terughoudendheid voldoende terugdringen, zodat hij zijn moed de vrije loop kon laten om haar kenbaar te maken wat er nu wérkelijk in hem speelde.
Net op tijd was ze daarom van hem weggelopen, de kamer in. Even had hij getwijfeld direct rechtsomkeert te maken en vlug weg te benen voor hij opnieuw het verkeerde zou zeggen of doen. Maar dat bleek niet nodig. Haar vertellen dat hij haar had gemist, leek al genoeg impact te hebben om haar staande te houden en voorzichtig te laten omdraaiden. Shit…
Hij kon het niet meer terugnemen, wilde dat ook niet. Het was één van de meest oprechte dingen die hij had kúnnen zeggen tegen haar. Maar zijn schuldgevoel werd er niet minder van. Dit was exact waar hij bang voor was geweest, al toen hij haar de brief had geschreven: haar nog meer verwarren, pijnigen…
Met hangende schouders stapte hij tenslotte achter haar aan, klaar om dan maar een verontschuldiging te maken. Het nam zijn opmerking dan misschien niet weg, maar het zou misschien een pleister op de wonde zijn, omdat het zou tonen dat het niet bedoeld was haar pijn te doen. Maar nog voor hij de kans had gekregen ook maar zijn mond opnieuw te openen, viel zijn blik op haar lokken. Wat- In een automatisme kantelde zijn hoofd zich iets toen hij aandachtig observeerde hoe ze van kleur veranderden. Gelijktijdig voelde hij de spanning in zijn lijf toenemen, verwachtend om binnen enige seconden enkel nog grauwe, donkere tinten aan te treffen, dankzij zíjn bekentenis… Als hij die verontschuldiging nog wilde maken, moest hij snel zijn: “Oriël-“ Hij stopte, precies op het moment dat de lokken verkleurd waren en hij iets anders aantrof dan verwacht…
Het blauw bevestigde zijn vermoeden meedogenloos, alsof er uit het niets een emmer ijskoud water in zijn gezicht werd gesmeten, maar het rood…
Het rood…
Het plotselinge, verrassende rood deed zijn hart haast een slag overslaan, want hij wist wat het betekende: hoop.
In hoeverre haar gevoelens voor hem wel of niet waren gebleven, kon hij met geen mogelijkheid zeggen, maar haar haren toonden dat, hoe hij het ook wendde of keerde, ergens… diep vanbinnen… íets was gebleven, iets… warms, gepaard met het verdriet wat het blauw hem leek te willen vertellen.
Het was genoeg. Het was genoeg om zijn lichaam opnieuw in beweging te brengen om verder naar binnen te stappen en de deur -voor zijn doen- voorzichtig te sluiten. Maar hier bleef het niet bij; Plotseling iets zekerder in zijn stap, liep hij verder, naar haar toe, net zolang tot hij weer voor haar kwam te staan, dicht genoeg om zijn hand langzaam en toch.. ietwat onzeker naar haar uit te steken om de hare voorzichtig te pakken en vast te houden. “Ik heb je… erg… gemist.” herhaalde hij zichzelf daarbij, echter wel een woord toevoegend wat het zo mogelijk nog meer lading gaf. Maar het was in werkelijkheid zijn aanraking die het volledige verhaal kon vertellen, als ze dat wenste. Ze hoefde er maar naar te luisteren, er… ook maar enigszins open voor te staan om het te voelen, zodanig stroomde het over in zijn binnenste, zich eveneens uitend in de blik die hij nu op haar wierp.
Het was aan zijn gezicht af te lezen dat hij daarbij nog meer had willen zeggen, maar het feit dat hij haar zachte, kleine hand in zijn veel grotere, ruwe hand voelde, zo… vertrouwd, belette hem hiervan, te zeer overweldigd door zijn eigen emoties. En dus kon hij wederom niets anders doen dan haar afwachtend, aftastend aankijken, maar met een iets andere betekenis dit keer, dankzij de rode kleur…

Een drukkend gevoel lag op haar lichaam, bemoeilijkte haar het ademhalen. Haar ogen bleven zich op hem gericht houden. Ze kon niet meer van hem weg kijken. Haar blik volgde hem toen hij naar binnen stapte, zijn schouders leken wat te hangen, en de deur achter zich sloot. Ze fronste lichtjes toen hij haar leek te observeren en even later haar naam opnieuw zei... Wat daarna ook zou komen, hij kapte het af en ineens besefte ze zich waarom. Langzaam was haar hand omhoog gegaan. Haar vingers streken door enkele plukken haar die losgeraakt waren en trok ze voorzichtig in haar blikveld. De verschillende tinten blauw en rood vertelden haar wat hij gezien moest hebben en waarom hij zichzelf zo plots had afgekapt. De zachte lokken haar gleden tussen haar vingers door en vielen terug toen ze haar hoofd draaide naar hem op het moment dat ze hem vanuit haar ooghoeken weer in beweging had zien komen. Zijn pas leek iets zekerder. Iets vertrouwder. Zoals ze hem zich herinnerde. Toen hij voor haar stond keek ze langaam weer naar hem op. De hand die zojuist nog door haar eigen lokken was gegaan werd vastgepakt. Hij omsloot de hare zowat. Zijn hand voelde warm en.. een beetje ruw. Maar dat was niet waar haar aandacht lag. Zelfs al zou ze zich ervoor willen afsluiten.. ze kon het niet. Tijdens zijn woorden had ze hem aangekeken, haar ogen borend in de zijne. Maar nu sloeg ze ze neer, het blauw verborgen achter haar zwarte wimpers. Ze keek naar zijn hand die de hare nog altijd vast had. Zonder dat ze zelf controle had over haar eigen lichaam had haar blote voet zich opgetild en een stap naar voren gezet. De rest van haar lichaam volgde als vanzelf. De rok van de witte jurk ruiste even kort om haar benen toen ze naar voren was gestapt. Haar hand bleef in de zijne, maar de rest van haar lichaam rustte nu tegen het zijne aan. Haar gezicht verborgen in zijn kleding die nog altijd de bekende geur droeg. Waar nog altijd zijn warmte doorheen straalde. Haar ogen hadden zich gesloten en stil stroomde er een paar tranen over haar wangen terwijl ze tegen hem aan bleef staan, luisterend naar zijn hart. Ze wilde wel spreken maar kreeg geen woord uit zichzelf geforceerd. Haar stem zou waarschijnlijk toch teveel trillen en te onvast zijn. Het geluid te breekbaar om sterke woorden mee te uiten. Dus voor nu bleef ze staan.

Met alle mogelijke moeite vocht hij opnieuw tegen de drang om zich nog dichter naar haar toe te bewegen, om nog meer toenadering te zoeken. Nee, zijn woorden en zijn hand die nu de hare omsloot waren al genoeg. Hij wilde haar niet afschrikken en observeerde daarom iedere beweging die ze maakte, lettend op ieder klein detail, zodat hij er zo goed mogelijk op kon inspelen. Was dit gewenst? Of… was hij al te ver gegaan?
Een ingehouden zucht rolde langs zijn lippen toen ze haar ogen neersloeg. Dat kon niets goeds betekenen…
Maar wederom werd bewezen dat zijn eigen vermoedens zo van tafel geveegd konden worden. Het maakte niet uit hoeveel maanden er inmiddels al verstreken waren, nooit zou hij Oriël volledig kunnen peilen, niet zoals hem dat bij vele andere mensen wel lukte. En dat.. was precies één van de dingen wat hem nog altijd zo in haar aantrok, zeker toen ze hem uit het niets verraste door juist tegen verwachting in naar hem toe te bewegen. Zijn hartslag versnelde ongemerkt op het moment dat hij vervolgens haar fijne lichaam tegen het zijne voelde leunen en haar gezicht verborgen ging in zijn shirt. Voor een moment gevangen door verbazing en… geraakt door dit gebaar, kon hij niet spreken, nauwelijks bewegen… Hij gunde zichzelf een paar minuten om zijn geest tot rust te brengen, weer te laten wennen aan het overweldigende gevoel wat dit hem gaf om haar zo… dichtbij te hebben.
Ieder zintuig stond ondertussen op scherp, waardoor hij haast de tranen over haar wangen hoorde stromen, zonder haar gezicht nu te kunnen zien. Dat was het enige wat hem uiteindelijk weer wist te activeren. Zachtjes maakte hij zijn hand los uit de hare, om zijn beide armen beschermend om haar slanke lijf heen te kunnen slaan, zoals hij dat voor hun afscheid zo graag had gedaan. Zijn vingers, getraind en gemaakt om het heft van een zwaard te kunnen omklemmen en hanteren, streken nu teder en troostend langs haar rug. Zijn lippen drukten zich daarbij liefdevol op haar kruin, als in een moeilijk weg te slijten automatisme. “Het spijt me…” klonk daar plots zijn diepe stem weer, met zowaar een lichte trilling die hij vrijwel geen levende ziel nog had laten horen, slechts de leegte en de duisternis. “Het spijt me dat ik je heb achtergelaten. Ik…” Zijn grip om haar heen verstevigde enigszins. “Ik had nooit weg moeten gaan…” Schuldbewust en geteisterd door een immens schuldgevoel, schudde hij langzaam zijn hoofd. “Twijfel zorgde ervoor dat ik de overtuiging kreeg dat ik hier niet thuishoorde en nooit mijn plek zou kunnen vinden. Maar… pas toen ik terugkeerde naar de wereld die nog het meest als “eigen” voelde, realiseerde ik me pas…” Langzaam trok hij zich iets terug zonder zijn armen terug te trekken, zodat hij naar haar gezicht kon kijken en kalm de tranen van haar wangen kon strijken met twee van zijn vingers. “…dat.. jíj mijn thuis bent.” eindigde hij fluisterend, niets dan liefde in zijn stem en warmte in zijn toon. De man van weinig woorden had daarmee zijn gevoel voor de verandering volledig in die paar zinnen kunnen leggen.
Het was de waarheid. Het was wat al op zijn lippen gebrand had om uitgesproken te worden sinds ze de deur had geopend, maar waar zijn eigen onzekerheid hem van weerhouden had het te uiten. Haar toenadering was het enige waardoor hij het nu had durven toegeven. Niet alleen aan haar, maar ook… aan zichzelf, omdat hij zich in feite nog nooit zo verbonden had gevoeld met een ander persoon, dit nooit had gewild ook. Het maakte hem kwetsbaar op meer manieren dan hij kon zeggen, maar… het maakte niet uit. Zijn kwetsbaarheid ging niet boven zijn liefde voor deze vrouw en dat… was wat hij nu eindelijk leek te realiseren, na al die tijd.
Ze was… alles… voor hem.

Haar handen vonden automatisch de weg naar zijn middel toen hij zijn armen om haar heen sloeg. Verborgen in zijn omhelzing drukte ze zichzelf nog iets steviger tegen hem aan. Haar tranen lieten natte plekken achter in de stof van zijn shirt maar ze lette er niet op. Ze haalde trillerig adem en voelde een rilling door haar lijf trekken toen ze zijn hand troostend langs haar rug voelde strelen. Het voelen van zijn lippen die een zachte kus op haar hoofd drukte lieten een paar van de blauwe lokken verdwijnen. Donkere kleuren rood en lichtere tinten roze kwamen ervoor in de plaats al bleef het blauw nog altijd verweven zichtbaar tussen haar lokken. Ze hoorde zijn stem zacht resoneren nu haar hoofd tegen zijn borst rustte. Haar eigen hart klopte in haar keel naarmate hij verder sprak. Ze wilde hem nog niet los laten, maar ze moest wel toen hij iets naar achteren week, al bleven zijn armen veilig om haar heen liggen. Haar ogen zochten hem weer, voorzichtig. Ze was gestopt met huilen al waren haar wangen nog steeds nat toen hij de tranen probeerde weg te vegen. Haar armen sloegen zich zachtjes om zijn hals. Ze moest zelf op haar tenen staan en hem naar zich toetrekken om het überhaupt bij te kunnen. Zonder twijfel. Zonder enige aarzeling.. drukte ze haar lippen op de zijne. Uiteindelijk liet ze hem voorzichtig weer los, zakte terug op haar voeten, maar bleef hem aankijken. 'Ik heb zo hard geprobeerd om je te vergeten..,' fluisterde ze zacht met een trillende stem. 'Je wilde niet weg,' ging ze verder. Ze had zichzelf geprobeerd te overtuigen dat ze hem waarschijnlijk nooit meer zou zien. Ze had geprobeerd om hem uit haar hoofd te zetten en soms... soms dan lukte dat. Maar op een onbewaakt moment.. als net het juiste gezegd werd. Of als ze een lok haar achter haar oor stopte zoals hij altijd deed.. dan was hij daar weer. Even levendig als de laatste dag dat ze hem gezien had. En ze werd weer terug gestort in dat gemis waar ze dan eindelijk van had gedacht eruit te zijn.
Haar armen waren al die tijd om zijn schouders blijven liggen. Maar nu trok ze zich iets terug. Alsof ze zich nu pas volledig besefte wat ze had gezegd.. en gedaan.

Glimlachend keek hij toe hoe enkele van de donkere lokken verdwenen. Het moedigde hem alleen nog maar meer aan om haar niet zomaar meer te laten gaan. Niet meer… Hij was haar al eens verloren door zijn eigen stommiteit, maar dat zou hem geen tweede keer overkomen, al zou hij ervoor moeten vechten om haar hart terug te winnen. Hij had er alles voor over. En dat verbaasde hem… ergens. Zelfs met Yennefer had hij nooit op zo’n manier de behoefte gevoeld tot het einde te gaan om haar maar niet te verliezen. Maar met Oriël…
Nog meer verwonderde hij zich over de woorden die zo vrijelijk over zijn lippen waren gestroomd, terwijl hij normaal in geen tien zinnen kon uitleggen hoe hij erbij zat, noch daar enige moeite voor wilde doen. Mensen moesten maar aan zijn doorgaans norse gezicht aflezen wat er in hem omging en konden ze daar niks mee, dan was het niet zijn probleem. Woorden waren voor hem alleen een middel om te gebruiken als hij er fysiek niet uitkwam en hadden zeker niet zijn voorkeur, maar zowaar had Geralt of Rivia dit keer zowat een sonnet opgedragen aan de vrouw tegenover hem. Had hij soms een iets te harde klap op zijn hoofd gekregen tijdens één van de vele gevechten voor zijn terugkeer?
Nou ja… Misschien... Maar hij vermoedde in ieder geval dat dát niet de oorzaak was. Beter gezegd… wist hij het wel zeker, maar verdomde het alsnog ergens om er al te veel aan toe te geven voor hij helemaal als één of andere Romeo zijn klaagzang bij haar zou ophangen. Al kon hij zweren dat hij het zo opnieuw gezegd had en nog meer zelfs toen ze daarop haar armen plotseling om zijn hals sloeg.
Totaal uit het veld geslagen staarde hij haar aan. Wat… was ze van plan? Het vergde niet bepaald een genie om uit te vogelen wat het zou betekenen als een vrouw haar armen om je hals sloeg en moeite deed om bij je gezicht in de buurt te komen, maar de grote, brommende Witcher zonder vrees wist even… niet wat te doen. Gelukkig maar dat zijn instinct het overnam toen hij haar zachte lippen proefde en hij haar automatisch en gewillig terug kuste. Voorzichtig trok hij haar ondertussen nog iets dichter tegen zich aan, al konden ze zo mogelijk bijna niet nog dichter tegen elkaar aanstaan. De dunne stof van haar zomerse jurk vormde daarbij nauwelijks een barrière, waardoor Oriël zich net op tijd terugtrok voor de prikkelende sensatie om haar slanke lichaam weer te voelen het nog over zou nemen en het van zijn kant onverhoopt wat verder zou komen dan enkel poëtisch gesproken teksten…
Nog ietwat overdonderd keek hij haar aan en gaf haar alle mogelijkheid te spreken, al grepen haar woorden hem even bij de keel. Natuurlijk… Natuurlijk had ze geprobeerd hem te vergeten. Hoe kon hij haar dat ooit kwalijk nemen? Het was wat hij had gewild, zodat hij haar niet langer zou pijnigen, maar.. toch kon hij niet ontkennen dat een gevoel van opluchting door hem heen ging dat hij desondanks ergens in haar hoofd was blijven rondspoken. Hij knikte daarom begrijpend, zwijgend, maar keek wat verbaasd op toen ze zich vervolgens terugtrok. Echter bleef hijzelf standvastig staan zoals hij stond, zijn armen beschermend om haar heen geslagen, als een rots die niet zomaar van zijn plek te krijgen was, precies zoals ze hem ooit had leren kennen. Enkel zijn ene hand bewoog iets omhoog, zodat hij kalm één van haar gekleurde lokken kon pakken die tegen haar wang plakte van de natte tranen om deze weer zachtjes achter haar oor te strijken, de weg naar haar prachtige ogen vrij banend. “Ik.. wilde je nooit pijn doen, ook al.. verandert het niks dat ik dit nu achteraf zo zeg.” mompelde hij, omdat het geen afbreuk deed aan wat ze al had moeten doorstaan. Terwijl hij zijn hand weer langzaam terug trok, sloeg hij even zijn ogen neer. “Het was makkelijker geweest voor je als je me was vergeten, maar…” Een zucht ontsnapte hem. Hij moest haar wel weer aankijken als hij dit werkelijk ging zeggen: “…ergens.. ben ik blij dat het niet gelukt is, want… ik kon jou ook niet vergeten. Ik… wilde het ook niet. Ik…” Hm… Nu wenste hij bijna dat zijn Shakespeareaanse inspiratie weer tot hem kwam, want dit vlotte niet. Het was de manier waarop hij gewoonlijk uit zijn woorden kwam: niet. Prima, dan maar de simpele manier: “Ik hou van je, Oriël.” schoot het daarom eruit.
Oh shit…
Dat was…
Wat?!
Hoooo! Die was niet helemaal de bedoeling geweest.
Fijn. Geweldig. Was hij nu maar blijven stamelen… Had hij dat serieus gezegd?! Hij meende ieder woord, maar… hoe had hij dat kunnen doen? Na alles…? Dit verdiende ze niet. “Sorry.” prevelde hij er direct verward achteraan en leek op het punt te staan zijn armen vlug weer terug te trekken. “Ik zal maar…” Zijn hoofd gebaarde naar de deur om aan te geven dat hij zou vertrekken als ze dat wenste. De groeven in zijn gezicht leken zowaar nog meer geaccentueerd te worden dan normaal door de plotseling donkere uitdrukking die zijn gezicht aannam. Shit…

Met gesloten ogen en haar handen voorzichtig door zijn haar strijkend had ze haar lippen op de zijn gedrukt. Balancerend op haar voorvoet leunde haar bovenlichaam tegen het zijne aan. Als hij nu naar achteren was gestapt dan zou ze zeker voorover gevallen zijn. Vooral toen hij haar nog iets dichterbij trok. Een van haar handen was naar zijn gezicht gegleden en streek zacht langs zijn wang. Ze voelde de ruwe stoppels van zijn opnieuw beginnende baard onder haar vingertoppen. De stof van haar jurk trok strak om haar lijf zodra zijn grip zich had verstevigd en pas toen ze niet langer zo op haar tenen had kunnen blijven staan had ze hem pas los gelaten om weer normaal op haar voeten te gaan staan. De bovenste knoop waarmee het bovenstuk van haar jurk was vastgemaakt was in die plotselinge opwelling losgeschoten. Maar ze had het niet door. Haar gedachten waren nu elders.
Ze deed niet de moeite om los te komen uit zijn omhelzing. Dat wilde ze ook niet. Ze had zijn beschermende omhelzing gemist. Ze keek pas weer op toen hij een lok haar achter haar oor streek. Kippenvel trok langs haar huid toen zijn hand met haar wang in contact kwam en ze voelde hoe zijn aanraking het vastgespelde kapsel uit model dreigde te laten vallen. Al zou dat met de plotselinge bewegingen van haar hoofd ook slechts een kwestie van tijd zijn. Ze wilde hem zeggen dat ze wist dat hij haar niet verlaten had om haar met opzet pijn te doen. Dat ze wist waarom en dat ze het begreep, maar de woorden bleven steken… omdat hij verder sprak. Ze kon zich niet vrijvechten van zijn blik. Dat had ze nooit gekund. 'Geralt..,' fluisterde ze zacht om hem tegen te spreken. Maar zijn volgende woorden lieten haar stilvallen. De laatste keer dat iemand dat tegen haar gezegd had, anders dan haar pleegvader misschien, was twaalf jaar geleden geweest. De laatste keer dat ze het zo oprecht gehoord had dan tenminste. In de stilte die volgde deed de zwaartekracht haar laatste stukje werk en vielen de spelden die haar gekleurde lokken bijeen moest houden met een zachte tik op de grond. De lokken haar vielen over haar schouders naar beneden. Lokken waaruit elke kleur leek te zijn verdwenen. Spierwit als de zijne. Iets wat normaal gesproken alleen voorkwam wanneer ze het bewustzijn verloor en haar gedachten even helemaal stil lagen. Ze kon alleen maar naar hem blijven kijken, zich niet eens bewust van het feit dat haar halflange haren vóór haar spraken. Vanaf de wortel begon zich een tweede kleur te verspreiden door het wit toen het een beetje op haar ingewerkt was wat hij had gezegd. Een warme, roze kleur wat fel afstak tegen het wit waar het zich mee vermengde. Gevolgd door een goudblonde gloed. Een dergelijke kleurencombinatie die zich nog nooit bij haar had voorgedaan. Vooral niet sinds haar witte haar, welke ze van nature bezat, zich sinds haar puberjaren niet meer had laten zien. Haar ogen leken intenser te stralen. Alsof ze nieuwe kleuren blauw hadden bedacht om aan de kolkende massa toe te voegen. Ze kon pas weer in beweging komen toen ze zijn verontschuldiging hoorde. Haast uit een reflex waren haar handen omhoog geschoten en omsloten zachtjes zijn gezicht. 'Nee..,' fluisterde ze zacht. Alsof ze hem alleen met dat woord wilde vragen niet weg te gaan. Haar niet weer achter te laten. Ze beet even zacht op haar lip. Haar hart bonkte zo hard dat het voelde alsof het haar wilde verlaten. 'Meen je dat?' vroeg ze op dezelfde fluistertoon.

Met moeite wist hij zichzelf te dwingen zijn aandacht erbij te houden. Er spookte simpelweg te veel tegelijkertijd door zijn hoofd. Hij had zich nog maar net beseft dat ze hier weer werkelijk voor hem stond en die blauwe, ondoordringbare poelen echt de hare ware, waar hij zo naar verlangd had. Laat staan dat hij nog moest verwerken hoe ze hem uit zichzelf had gekust en zich zo vertrouwd dicht tegen hem aan had genesteld op een manier die hem gek zou kunnen maken van een brandend verlangen als hij niet zou oppassen… Alsnog had hij het zichzelf niet gegund afstand te nemen om weer bij zinnen te komen en de juiste woorden te kunnen spreken. Te snel, te vlug had hij willen reageren, wat resulteerde in een reactie recht uit zijn hart, welke net zo makkelijk verwoestend kon zijn voor… wat er ook maar overgebleven was tussen beide. Daarom enigszins voorbereid op afwijzing en ongenoegen, wilde hij zich al losmaken uit haar omhelzing en onderdrukte de pijnscheuten die dat teweeg bracht. Maar zijn voeten stonden als aan de grond genageld op het moment dat hij uit zijn ooghoeken opmerkte hoe haar lange, zachte lokken los vielen en zich als een prachtige waterval aan kleuren vrijelijk op haar schouders drapeerden. Het kostte hem alle kracht die de Witcher bezat om te proberen zijn blik afgewend te houden, zodat hij niet belemmerd werd om haar de ruimte te geven die ze nodig had, maar… hij kon het niet. Hij… moest wel naar haar kijken op het moment dat haar haar dezelfde kleur aannam als het zijne: sneeuwwit. Eén keer eerder had hij dit bij haar mogen aanschouwen, maar in een compleet andere situatie dan deze. Althans… dat hoopte hij dan maar. Zijn mond opende zich iets om er een opmerking over te plaatsen, om voor de zekerheid te vragen of het goed ging, maar de woorden bleven in zijn keel steken toen zich nog een andere kleur toonde. En nog één… De kleuren op zich waren hem niet onbekend, maar de combinatie en om ze bij Oriël’s lokken te zien, verbaasde hem. Met geen mogelijkheid wist hij te bepalen wat dit kon betekenen, waardoor een frons zich op zijn voorhoofd tekende in de hoop dat hij haar niet al te veel van haar stuk had gebracht door zijn ondoordachte opmerking. Hij kon zichzelf wel voor zijn kop slaan…
Het waren uiteindelijk haar ogen die hem weer enige rust brachten, omdat ze niet langer enkel blonken uit verdriet, zo leek het, maar… op een andere manier naar hem keken. Ergens voelde het bekend, al kon hij zich niet herinneren dat hij eerder zo werd meegezogen… Het waren altijd al haar ogen geweest die hem hadden gegrepen en zijn onverdeelde aandacht opeisten, maar nooit had het zo’n… warmte door hem heen doen trekken, al besefte hij zich niet goed waarom. Wat was het precies wat hij erin kon lezen? Hm…
Op dit soort momenten zou hij bijna wensen dat ze voor even van krachten konden wisselen, zodat hij haar eindelijk beter kon begrijpen. Alleen… was het júist die mysterie, die aantrekkelijke raadselachtigheid niet wat hem bij de les hield? Hem haast nog heviger naar haar deed verlangen…?
Gewend aan onverwachte bewegingen, schrok hij niet bepaald op toen hij uit het niets haar zachte handen op zijn gezicht voelde, maar Geralt kon niet tegenhouden dat oprechte verwondering doorschemerde in zijn uitdrukking, zeker bij de woorden die eveneens werden gesproken. Nee? Ze… wilde niet dat hij ging? Maar zijn bekentenis… Had het alles niet onnodig moeilijker gemaakt dan het al was? Het oude zeer in haar nog meer naar boven gehaald? Maar hij bleef staan. Er zou geen kracht ter wereld zijn wat hem nu nog van zijn plek zou krijgen, tenzij ze hem alsnog zou vragen te vertrekken. Zijn ogen lagen onlosmakelijk in de hare, vragend en benieuwd wat er in haar omging.
De vraag die volgde deed zijn hartslag versnellen, al had de Witcher het vrijwel onmogelijk gehouden dat iets zijn hart zomaar sneller deed slaan. Hij was niet voor niets uitvoerig getraind, maar de vraag alleen al… Om nog maar te zwijgen over de blik, de handen, …de lippen…
Een stilte viel. Niet omdat hij twijfelde over een antwoord, maar over of het wel verstandig was het te zeggen. Geralt was niet bepaald iemand die altijd op zijn woorden lette en eerder bot dan “politiek correct” uit de hoek kwam. Echter zou wat hij nu zou zeggen het verdere verloop van het gesprek bepalen, van hun… mogelijke samenzijn bepalen. Wilde hij het haar aandoen? Hij had nu nog de kans in de ontkenning te schieten, zodat ze alsnog een veilige afstand van hem kon nemen, zoals eerder het plan was geweest. Het kon nog. Dit was de laatste kans om haar tegen zichzelf te beschermen…
Ach, wie hield hij ook voor de gek. Alsof hij zelf überhaupt in staat zou zijn nu nog bij haar uit de buurt te blijven. Ze was één van de belangrijkste redenen waarom hij was teruggekeerd…
“Ja.” bromde hij daarom tenslotte, zo zacht alsof alleen zij het behoorde te horen. De armen die zich nog net niet hadden teruggetrokken door haar reactie, verstevigde hun grip opnieuw bij de stap die hiermee werd genomen. Geralt of Rivia… gaf zich gewonnen, net zoals hij dat ooit had gedaan toen hij voor zichzelf erkend had welke werkelijke gevoelens hij voor deze vrouw koesterde. Gelijktijdig leken zijn gewoonlijk aangespannen spieren zich zowaar te ontspannen, alsof daarmee een last van hem afviel. “Ik hou van je, Oriël.” wist hij zichzelf zover te krijgen het te herhalen om daarmee de doorslag te geven en het voor eens en altijd te bevestigen. Zijn hand was daarbij omhoog  gegleden om eerst aarzelend -maar al bij het voelen van haar huid duidelijker- over haar gezicht te strelen. “Zoveel…” het klonk eerder als een zucht dan iets anders. “Al bijna vanaf het moment dat ik je voor het eerst sprak.” voegde hij er nog een bekentenis aan toe, gepaard met een schuldige glimlach die zijn hele gezicht ophaalde en een menselijkere uitstraling gaf. De twee gouden irissen schitterden warm en zacht en maakten het geheel af. Hij schraapte zijn keel puur uit gewoonte en licht ongemak, omdat het niet bepaald iedere dag voorkwam dat hij zo openhartig sprak over wat er in hem omging. Integendeel. De mensen die hem slechts van naam, reputatie of gezicht kenden, beweerden doorgaans dat de witharige man maar twee gemoedstoestanden had: neutraal… en nors. Als ze nu toch eens zouden weten…
Al ging het ze geen donder aan.
In een automatisme was hij ondertussen voorover gebogen om haar lippen te zoeken, omdat hij zich gewoonweg niet langer kon inhouden nu hij zich zo had opengesteld voor zijn liefde voor haar, maar net op tijd wist hij af te wijken en zijn mond vluchtig slechts op haar voorhoofd te drukken, aangezien hij niet wist hoe Oriël er zelf over dacht. Hierna trok hij zich weer iets terug, maar liet zijn hand dit keer op haar wang rusten, zijn duim onbewust liefdevol strelend over haar huid. Onderwijl keek hij haar vragend aan, nog meer dan ooit tevoren, omdat dit het moment was…
Het moment wat alles kon bepalen…

Hij ogen leken een bijna nog feller blauw uit te stralen dan ze normaal gesproken al deden. Geaccentueerd door de witte kleur die haar lokken hadden aangenomen. Versterkt door het magenta wat zich daar doorheen gevlochten had. Al ging het allemaal langs haar heen. De kleurverandering, het feit dat ze nu al geruime tijd naar hem stond te staren met een blik die voor haar doen bijzonder sprekend was. Een mix van ongekende warmte, samen met verwarring en… hoop.
Hoop dat hij zijn woorden echt had gemeend waarvan ze zo lang al de behoefte voelde om ze te horen al had ze dat niet aan zichzelf toe durven geven. Angst dat hij ze alsnog terug zou nemen.
Voor ze het in de gaten had gehad waren haar armen omhoog gegaan, haar handen naar zijn gezicht. Toen hij dreigde te vertrekken wilde ze niets liever dan hem tegenhouden. Haar beweging ging gepaard met één enkel woord, zacht en vluchtig uitgesproken. Opluchting overspoelde haar toen hij zijn plannen om te vertrekken leek te staken. Maar zijn stilte maakte haar gek. Ze wilde weten waar hij aan dacht, wat er in zijn hoofd gebeurde. Maar ze had zichzelf beloofd nooit zichzelf de gedachten van een ander toe te eigenen. Nooit meer. Het enige wat ze kon was wachten in onzekerheid tot het moment dat hij iets zou gaan zeggen. Als hij al iets zou gaan zeggen.
Haar smalle schouders zakte iets toen ze zich ontspande na zijn eerste antwoord wat eigenlijk niets meer dan een zacht gebrom was geweest. Ze voelde opnieuw hoe zijn grip om haar lichaam verstevigde en bewoog haar eigen lichaam bijna als automatische reactie daarop weer dichter naar hem toe. En daarmee herhaalde hij de meest gevaarlijke woorden die hij nu tegen haar kon zeggen. Bijna alsof zijn aanraking de trigger was geweest verdween het wit uit haar lokken. Het maakte plaats voor intens rood, verzachtend roze en blond wat bijna gouddraad leek. De plukken haar dansten langs haar gezicht als een warm vuur. Bijna net zo levendig door alleen de explosie van kleur.
Onbewust beet ze zachtjes op haar onderlip. Ze had zoveel dingen die ze hem wilde zeggen. Maar niks leek haar mond te willen verlaten. Het was alsof haar stembanden bevroren waren en hoe vaak ze ook naar lucht zou happen, ze zouden hun werk weigeren te doen. Het waren zijn lippen op haar voorhoofd die haar in staat stelde zich te bewegen. Voorzichtig liet ze haar adem ontsnappen. Een van haar handen was van zijn gezicht afgegleden naar zijn borstkas. Ze stopte ter hoogte van zijn hart. Nog altijd zwijgend tekende haar vingers een onzichtbaar symbool op zijn lichaam. Pas toen ze haar hand erop legde begon het op te lichten. Langzaam zochten haar ogen zijn blik terwijl ze hem liet voelen.. wat zij voelde. Haar eigen versnelde hartslag en lichtelijk gejaagde ademhaling. De warmte die zich door haar heen verspreidde wanneer ze hem zag of aan hem dacht. Elke glimlach die op haar gezicht verschenen was door zijn toedoen. Het gemis toen hij vertrokken was. Het verlangen wat ze had gevoeld op het moment dat ze zijn brief had gekregen en later toen hij voor haar deur gestaan had. Haar overslaande hart toen hij haar had gezegd dat hij van haar hield. Alles even duidelijk voelbaar zoals zij het ervaren had. Uiteindelijk trok ze haar hand voorzichtig terug. 'Beloof me niet meer zomaar te vertrekken,' klonk haar stem zacht.. en een beetje schor.

Zijn donkere wenkbrauwen gleden ongemerkt iets omhoog toen Oriël’s haar opnieuw verkleurde. Met enige spanning had hij het gadegeslagen, bang om plotseling weer een donkere kleur op te merken, wat alles weg zou vegen als tekens in het zand. Had hij toch te snel gesproken? Had hij haar signalen verkeerd geïnterpreteerd? Had hij te voorbarig gehoopt dat ze zijn gevoelens beantwoordde…?
Deel van het antwoord op al die vragen lag in de tinten die verschenen. Rood, roze… En… zag hij dat goed? Goud…? Het was intenser dan hij ooit bij haar had gezien en straalde zo’n warmte uit dat het enig gevoel van opluchting door hem heen liet gaan, al miste hij nog bevestiging wat dit werkelijk betekende, wat er werkelijk door haar heen ging momenteel. Daarom was hij haar vragend blijven aankijken, maar kon het niet helpen om onderwijl zachtjes door haar lokken te strijken. De stilte voelde ergens onbehaaglijk, omdat een verder antwoord nog uitbleef, maar de manier waarop ze naar hem keek… deed een warm gevoel door zijn lijf verspreiden. Hij bleef zwijgen. Wat er ook zou gebeuren, hij zou haar de kans geven te reageren zoals ze maar wilde. Toch verraste de manier waarop hem enigszins. Verwonderd volgde hij haar hand met zijn ogen, hoe deze afdwaalde naar zijn krachtige borst. Wat was ze van plan? Was het slechts een vluchtige streling of een voorbode om zich terug te trekken? Even was hij bang dat ze zijn stevig bonkend hart onder haar vingertoppen zou kunnen voelen, maar schudde deze gedachte snel weer van zich af. Alsof dat nu nog iets zou uitmaken. Hij had zich zojuist min of meer volledig kwetsbaar naar haar opgesteld, zijn ware gevoelens geuit. Als ze nu nog zou merken hoe snel zijn hart klopte voor haar, was het enkel een aanvulling op de dingen die allang uitgesproken waren. Als ze hem wilde raken of afwijzen, kon ze dat toch al.
Haar vingers die zachtjes op zijn lichaam tekenden, deden voorzichtige tintelingen door hem heen trekken, maar hij deed zijn best zijn gezicht zo neutraal mogelijk te houden, zonder al te veel succes. Niet lang daarna schoot er een hevige schok door hem heen vanaf de plek waar ze haar handpalm had geplaatst en het getekende symbool oplichtte. Puur uit enige schok, opende zijn mond zich iets, maar er kwam geen geluid uit. Plotseling was het alsof zijn gevoelens voor haar -ál zijn gevoelens voor haar… Zijn liefde, lust, verlangen, hoop…- vertienvoudigden in intensiteit. Ze beheersten zijn gedachten en overmeesterde zijn lichaam, tot hij zich plotseling besefte… dat in de kleinste dingen net enig verschil zat. De betekenis was hetzelfde, maar…
Nee. Dit waren niet zíjn gevoelens die ze op deze wijze vergrootte. Het waren… de hare die ze toonde. Haar gevoelens…voor hem.
Zodra hij zich dit realiseerde, schoten zijn ogen op naar haar. Zij voelde dít? Voor hem? …Alles?
Verslagen staarde hij haar aan, te verbluft om op welke manier dan ook te reageren. Het was alsof een heimelijke hoop zojuist was uitgekomen, maar alsnog kon hij nauwelijks beseffen dat dit werkelijk was wat er in haar omging. Ze was een raadsel voor hem. Een gesloten boek, zoals geen ander, dus om nu voor de verandering tot in detail te weten wat zíj zich voelde… Dat was…
Haar vraag deed hem opschrikken. Direct schudde hij hevig zijn hoofd. “Beloofd.” schoot het eruit, waarbij zijn hand in een reflex naar voren was geschoten om de hare gretig vast te pakken die zich nu langzaam terug trok. “Ik…” Maar verder kwam hij niet. In plaats daarvan bracht hij haar hand terug naar zijn gezicht om haar vingers teder te kunnen kussen. En nogmaals… Zonder het los te laten, verplaatste zijn andere hand zich van haar bovenrug verder naar beneden. “Oriël…” kon hij enkel nog vol overgave fluisteren. Het was het enige wat hij nog had kunnen doen voor hij haar plotseling dicht tegen zich aantrok, nog dichter dan tevoren en zijn lippen vurig op de hare drukte. Hij kon het niet. Hij kon zich niet langer inhouden... Haar hand werd losgelaten, zodat hij beide handen naar haar onderrug kon verplaatsen en… nog iets verder naar beneden, hij haar in zijn armen kon nemen, terwijl hij haar vol passie zoende, niet langer zijn verlangens onderdrukkend.
Slechts even trok hij zijn lippen terug, zodat hij ze langs haar zachte hals kon laten strelen en zijn warme adem haar huid kietelde, haar daarmee de laatste kans gevend hem te stoppen...

Ze moest zelf bijna naar adem happen toen ze de verbinding tussen haarzelf en Geralt actieveerde. Het gevoel was zacht gezegd intens. Ze liet zachtjes haar adem ontsnappen. Het kostte haar veel energie om de verbinding in stand te houden en even moest ze haar ogen sluiten terwijl haar ademhaling iets oppervlakkiger werd. Ze dwong zichzelf om haar ogen weer te openen, voelde haar eigen hart hevig kloppen, wetend dat hij dat nu ook moest voelen. Haar ogen troffen de zijne. Zwijgend sprak het blauw de woorden die haar stem niet had kunnen zeggen. Ze bevestigde zijn verblufte blik. Dit was wat ze voelde voor hem. Nu wist hij wat zijn komst met haar gedaan had.
Zodra haar hand het contact verbrak had ze het gevoel dat ze door haar benen zou zakken, al wist ze zichzelf redelijk staande te houden. Ze had een moment nodig om weer even tot zichzelf te komen. Om haar energie op die manier te re-organiseren zodat ze niet in zou storten. Ze had haar hand daar wel iets bij moeten terug trekken. Maar hij gaf haar de kans niet om zich weer volledig terug te trekken in zichzelf. Hij nam haar hand in de zijne en bracht een gerustgestelde glimlach op haar gezicht toen hij beloofde nooit meer zomaar weg te gaan. Warme prikkels schoten door haar heen toen hij haar hand naar zijn lippen bracht. Kippenvel stond op haar armen toen ze zijn hand langs haar rug naar beneden voelde gaan. Van de normaal gesproken zo gereserveerde vrouw was nog maar weinig te merken. De vrouw die eigenlijk altijd haar afstand bewaarde en liever zo weinig mogelijk fysiek contact maakte met anderen. Nu echter, wilde ze niets liever dan bij hem zijn. Zo dicht mogelijk als hij haar bij hem wilde hebben. Een prettig rilling ging langs haar rug toen hij haar naam fluisterde.
Haar hand vond zijn hals weer toen hij haar dichterbij trok. Wederom voelde ze haar eigen hartslag weer versnellen terwijl ze zijn kus beantwoordde met haast eenzelfde vurigheid als hij. Een passie die haar normaal gesproken zo ongewoon was maar die nu, net als haar rood vlammende lokken, haar gegrepen hadden zodat ze er wel gehoor aan moest geven. Bijna was het compleet aan haar voorbij gegaan hoe hij haar hand losliet. En haast uit zichzelf sloeg haar andere hand zich ook om zijn brede schouders. Een zachte glimlach verscheen rond haar lippen toen hij haar losliet en ze zijn warme adem in haar nek voelde. Zijn stoppels kriebelend langs de zachte huid van haar hals. Hoe zijn handen steeds verder naar beneden waren afgedwaald…
'Ik hou ook van jou,' fluisterde ze zachtjes in zijn oor terwijl een van haar handen strelend de witte lokken door haar vingers liet vloeien.

Een schokje trok door hem heen toen ze de woorden sprak, de woorden die hij boven alles van haar had willen horen. Bijna verbluft keek hij haar daarom even aan. Niet omdat hij niet geweten had dat ze dit voelde voor hem, want ze had het hem mee laten voelen, maar omdat ze het gewaagd had het ook hardop uit te spreken, iets wat voor hen beiden vaak genoeg een obstakel leek te zijn. Daarom kon hij niet anders dan haar een enkel ogenblik glimlachend diep in de ogen staren, terwijl het bij anderen al bijzonder genoemd mocht worden als hij überhaupt een keer minder nors hun kant op keek. Maar zij kreeg een glimlach… een echte en een duidelijke… een.. menselijke.
Teder streken zijn vingers daarbij langs haar wang, haar hals en schouder. Het werd gevolgd door een innige omhelzing door zijn andere arm die nog stevig om haar heen geslagen was. Opnieuw vonden zijn lippen hierop haar hals, maar trokken zich dit keer niet meer terug. Zacht en… uitnodigend streken ze langs haar huid, dwaalden af naar haar schouder, haar sleutelbeen… Tot zijn kin de bovenrand van haar jurk aantikte.
Zijn ene hand was daarbij iets omhoog gegleden om liefdevol langs de vormen van haar lichaam te strelen en uiteindelijk op haar slanke taille te blijven rusten. Zich volledig overgevend aan het gevoel wat dit hem gaf, begon Geralt zijn aanrakingen hier en daar iets meer… kenbaar te maken, maar bleef bewust van haar reactie, zodat hij hierop kon afstemmen.

Ze had zich kwetsbaarder dan ooit getoond tegenover hem. Hem een kijkje gegeven in haar ware gevoelens, achter de ondoordringbare zee van blauw. Hem iets laten voelen wat zo vreselijk fragiel was dat ze het al jaren niet meer had durven tonen aan een ander. Maar ze was niet bang dat hij het zou breken. Dat hij onvoorzichtig en roekeloos zou zijn. Hij had haar immers hetzelfde getoond. Hij wist hoe voorzichtig je ermee moest zijn. En de zekerheid dat ze de juiste keuze gemaakt had om het hem te vertellen was te zien in de glimlach die hij haar schonk. Een glimlach zoals ze nog nooit op zijn gezicht had gezien. Een waardoor ze alleen maar nog dichter bij hem wilde zijn. Hij zou niet eens iets tegen haar hoeven te zeggen. Als hij er alleen maar was, dan was dat al voldoende.
Al liet ze zich graag in zijn omhelzing trekken. Opnieuw voelde ze zijn lippen in haar hals. Voorzichtig kantelde ze haar hoofd iets om de warme huid zo nodig nog verder bloot te leggen. Ze had het gevoel alsof haar hart duidelijk hoorbaar moest zijn voor hem en haar ademhaling werd iets oppervlakkiger toen ze hem verder voelde afdwalen. Onbewust had ze zichzelf nog iets dichter tegen hem aangedrukt. De stof van zijn kleding had ze gevangen in haar sterke grip toen haar hand zich samenkneep als tegenreactie op wat haar eigen lichaam met haar uitspookte. Haar hoofd rustte zachtjes tegen de zijne aan terwijl haar lippen een voorzichtige kus op zijn slaap drukte. Nu hij iets meer voorover gebogen stond kon zij daar ook makkelijker bij. Haar andere hand streek langs zijn borst, alsof ze onder haar vingertoppen zijn hart probeerde te voelen en of die misschien net zo snel zou slaan als het hare.

Zijn lippen leken haar niet meer met rust te willen… te kunnen laten. Steeds gretiger en duidelijker streken ze langs haar warme huid, in perfecte harmonie met de zachte strelingen van zijn ruwe handen. Op het moment dat ze zijn shirt vastgreep en haar lichaam innig leek te reageren op zijn aanrakingen, was dit voor hem alleen nog maar meer aanmoediging om door te gaan. Bij het voelen van haar kleine hand op zijn borst, kon hij zweren dat zijn hart haast een slag oversloeg. Het bonkte zo stevig dat ze het wel onder haar vingertoppen moest voelen, gepaard met de vele littekens en markeringen op zijn huid die als braille op zijn lichaam geschreven stonden en nu nauwelijks meer verborgen gingen voor haar aanraking onder de stof van zijn kleding. Er was bijna meer gehavende huid dan ongeschonden. En ieder deel… ieder klein stukje, ongeschonden of niet, schreeuwde om de strelingen van haar vingers, alsof het wilde vragen of ze het verder wilde verkennen, meer wilde zien… Tegelijkertijd verstevigde zijn eigen grip rond haar lichaam nog iets.
Uiteindelijk trok Geralt zich iets terug, puur zodat hij een vluchtige blik op haar gezicht kon werpen om de blik in haar ogen te zien. Zou deze net zo… hongerig en verlangend zijn als de zijne…?
Met de adem die bijna in zijn keel stokte op het moment dat hij zocht naar de poelen van blauw, besloot hij een nieuwe drempel voorzichtig, maar duidelijk over te gaan… Voorzichtig gleed één hand weer af naar haar onderrug, terwijl hij zich iets voorover boog om zijn andere onder haar knieholten door te kunnen slaan om haar zo van de grond op te lichten en in zijn armen te houden. Een aanlokkelijke grijns sierde hierbij zijn gezicht, even warm als de glinstering in zijn gouden ogen. In langzame, trage passen begon hij op deze wijze naar de bank te lopen waar hij haar kalm op haar rug neerlegde en zelf nog naast de zachte kussens bleef staan om nog een moment te nemen haar uitgebreid te bekijken, bestuderen…
Ze was… prachtig.

Haar lokken leken bijna te leven als een dansend vuur in de haard. Na de laatste keer waren ze blijven bestaan uit vurige tinten rood, zacht rozig en af en toe een nieuwe streng goud erdoorheen gesponnen. Bij elke nieuwe aanraking van hem leek het weer wat meer op te leven. Waar ze normaal gesproken haar focus erop toelegde om de kleur van haar lokken onder controle te houden kon het haar nu niet meer schelen dat het zo duidelijk zichtbaar was voor hem. Het zou haar verbazen als haar haren ooit nog een andere kleur aan zouden nemen. Het was geen nieuwe informatie. Alleen de bevestiging wat ze zelf al gezegd had. Toen ze hem weer in beweging voelde komen zochten haar ogen als vanzelf de zijne, voor een moment verdronken in het honderige goud. Voorzichtig liet ze haar eigen lip weer los waar ze onbewust een beetje op gebeten had.
Een zacht lachje ontsnapte haar toen hij zich iets naar voren boog en haar daarna moeiteloos van de grond tilde. Haar armen vonden opnieuw op de tast zijn hals aangezien haar ogen de zijne niet los wilde laten. Zijn grijns bracht ook een hernieuwde glimlach op haar gezicht met zich mee. Het was bijna jammer dat hij haar weer losliet toen ze de zachte kussens van de bank in haar rug voelde. Ze streek een paar van de warm gekleurde lokken opzij en sloeg haar ogen naar hem op. Hij was naast de bank blijven staan. Langzaam gleden haar handen omhoog langs zijn lijf, naar de kraag van zijn kleding. Haar bewegingen zacht en strelend tot ze daar aan waren gekomen. Opnieuw greep ze stevig zijn shirt vast waarna ze met meer kracht hem naar zich toe probeerde te trekken. Haar eigen bovenlichaam richtte zich daarbij weer iets op zodat ze hem halverwege tegemoet kon komen en haar lippen weer op de zijne kon drukken. Hij was niet de enige die tot dat toe een zekere verlanging had moeten onderdrukken.

Damn… Had hij ooit iets mooiers gezien dan deze vrouw? Nee. In zijn hele leven lang niet. Zijn ogen waren allereerst weer vastgepind op haar vurige lokken waarbij hij niets liever wilde dan zijn gretige vingers er zacht doorheen laten strelen. Maar langzaam gleden zijn ogen verder af… De irissen zo blauw en innemend als de kolkende zee die hem zo op konden slokken als hij er ook maar een seconde te lang in staarde, lachten hem direct toe en… hij was alweer verloren. Toch wist Geralt zijn blik nog verder te laten afglijden naar haar rozige, zachte lippen waarvan hij de smaak nog op zijn eigen mond proefde en die hem leken te smeken weer dichterbij te komen… Maar hij keek verder… Langzaam maar zeker gleed zijn blik verder af naar beneden richting haar slanke hals, de bovenrand van haar zomerse jurk, de vormen van haar lichaam die hier en daar zichtbaar waren onder de dunne laag stof, samen met de kleine hints van haar warme huid…
Hij had nog veel langer zo kunnen staren, ongegeneerd en uitgebreid, als haar handen niet naar voren waren gegleden en in één klap als zijn aandacht weer op haar gezicht richtten. Overal waar haar slanke vingers zacht maar duidelijk langs zijn lichaam gleden, zich een weg naar boven banend, lieten ze een spoor van tintelingen achter, zelfs door zijn shirt heen. Gewillig liet hij zich vervolgens dichterbij trekken. Een zachte lach ontsnapte hem door het weinig verborgen verlangen van haar kant wat haar actie tentoonspreidde. Hm… Interessant. Als vanzelf vonden zijn lippen de hare weer en liet hij ondertussen zijn lichaam verder voorover buigen, zodanig dat hij één knie en een hand bij haar op de bank moest plaatsen om zijn evenwicht niet te verliezen. Op deze wijze kwam hij half over haar heen te hangen en had zijn andere hand vrij spel om haar lichaam verder te verkennen. Deze deed dat dan ook maar al te graag… Echter bleef het dit keer niet langer slechts bij aanrakingen rond haar bovenlichaam en onderrug, maar gleden zijn vingers ook af naar haar dijbeen waar hij voorzichtig de rok van haar jurk een stukje omhoog schoof om haar blote huid te kunnen strelen, zonder de kus te verbreken. Integendeel… Niet langer in staat zijn eigen passie te controleren, werd ook de kus langzaam maar zeker… vuriger.
Steeds een stukje verder gleed zijn hand ondertussen omhoog via haar been, de rok gelijktijdig omhoog schuivend in zijn aanrakingen. De rest van zijn lichaam was gelijktijdig nog iets gezakt, zodat er met de minuut minder ruimte overbleef tussen hun lichamen en hij nog net niet bovenop Oriël kwam te liggen. Nog niet…

Haar handen waren van de kraag van zijn shirt verder gegaan langs zijn lichaam nadat hij naar voren was gebogen, met een beetje… hulp van haar kant. Haar hart sloeg bijna weer een slag over toen ze haar lippen weer op de zijne had kunnen drukken. Langzaam, alsof ze elke centimeter van het lichaam onder haar handen goed wilde verkennen streken haar vingers langs zijn hals, door zijn haren en, voor zover ze erbij kon, langs zijn brede schouders. Soms speels kietelend. Uiteindelijk lieten haar lippen hem gaan, met duidelijke tegenzin. Haar bewegingen waren traag en bedachtzaam al weigerde ze haar hoofd weg te draaien of haar handen terug te trekken. Ze wilde hem gewoon even vasthouden. Zijn warmte voelen, dwars door zijn kleding heen. Zijn herkenbare geur die ze veel te lang had moeten missen weer ruiken. Bijna alsof ze er nog steeds niet zeker van was dat hij het wel echt was. Dat ze niet straks wakker zou worden in een donkere kamer, zonder hem.
Zachtjes liet ze haar adem ontsnappen, tillerig en in de vorm van een zachte zucht, toen zijn hand verder naar beneden afdwaalde en liet warme tintelingen door haar lijf heen trekken. Een zucht die voorzichtig in een zachte lach veranderde toen door het verschuiven van de rok, de stof haar blote huid kietelde. Een ongebruikelijke warme glimlach bleef achter op haar gezicht die haar normaal gesproken leeftijdsloze gezicht iets mysterieus gaf. Een glimlach die alleen voor hem bestemd was. Haar lippen zochten opnieuw de zijne op. Een van haar handen streelde daarbij zacht langs zijn wang. Toen ze hem iets vuriger voelde worden durfde ze zichzelf ook iets meer te laten gaan. De hand die langs zijn wang had gestreeld was weer afgedwaald naar zijn borst waar ze zijn kleding stevig in haar grip hield. Haar bovenlichaam was weer terug gezakt in de kussens nu hij dichterbij was gekomen en inmiddels bijna bovenop haar lag. Een van haar benen haakte zich achter de zijne om hem nog iets dichterbij te trekken.

De manier waarop zijn lippen langs de hare streelden leek te impliceren dat zijn leven van deze ene kus afhing en er morgen geen nieuwe dag zou zijn, alsof… dit hun enige en laatste moment samen was... Passie in zijn puurste vorm. Het had dan ook bijna zo gevoeld door zijn.. hm… veels te lange afwezigheid. Dat werd hem met de seconde steeds duidelijker. Hoe had hij het wild boven… dit… boven haar kunnen kiezen? Al had het zo simpel niet gelegen en dat wist hij dondersgoed. Maar voor nu stond hij toe dat zijn gedachten gekleurd waren en hij… in feite totaal niet meer helder kon nadenken. En wanneer hij niet meer helder kon nadenken… ging een Witcher af op zijn instinct... Het was dan ook puur op gevoel dat zijn handen hun weg langs haar slanke lijf vonden en haar jurk verder en verder oplichtten, haar zachte, warme huid strelend overal waar hij maar bij kon.
Een zachte lach ontsnapte hem toen hij de grip rond zijn shirt voelde. Veel tijd om er openlijk op te reageren werd hem niet gegund toen een volgende actie van haar kant rap volgde. Zonder enige weerstand te bieden, liet Geralt zich nog iets dichterbij trekken door haar been, waardoor hij voor even geheel op haar kwam te liggen. Toch… kon hij het niet laten haar even hoofdschuddend aan te kijken en licht te grijnzen met een blik die maar een paar woorden kon betekenen: “Oriël toch…” Puur om te plagen uiteraard. Het duurde dan ook niet lang voordat hij zelf terug zakte in zijn eigen verlangen naar haar en deze niet meer te boven kwam.
Met nog altijd een aantrekkelijke grijns op zijn gezicht, richtte Geralt zich iets op, zodat hij zijn hoofd lager en lager langs haar lichaam kon bewegen, weg van haar gezicht en verder afglijdend naar beneden. Onderwijl schoven zijn vingers de rok van haar jurk behendig nog een klein stukje verder omhoog, net genoeg zodat hij zijn lippen teder op haar onderbuik kon plaatsen. Niets meer, niets minder…
Hierna trok hij zich nog iets verder terug om op zijn knieën te kunnen zitten. Zijn ruwe handen grepen zijn eigen shirt aan de onderkant beet, zodat hij het in een soepele beweging over zijn hoofd kon uittrekken en het nonchalant over de rugleuning van de bank kon wegwerpen. En… weg~
Zijn lichaam leek hierop direct terug te willen bewegen naar haar, maar… hij wist zichzelf er nog net van te weerhouden, zodat hij zijn glinsterende, gouden ogen nog even goed de kost kon geven en… “Damn…” Het was eruit voor hij er erg in had en deed zijn grijns dermate verbreden dat zijn witte tanden zich even ontblootten.

Haar armen hadden zich om hem heen gevouwen toen hij nog verder naar voren was gekomen en nu bovenop haar lag. Haar ogen ontmoette zijn blik vanonder donkere wimpers. Een kleine grijns lag rond haar lippen bij het zien van zijn hoofdschuddende reactie. Ze beantwoordde zijn grijns met een uitdagende blik. Een onuitgesproken uitnodiging waar hij aardig snel weer op in ging. Ze kon het zien aan zijn ogen. Zelf deed ze de moeite niet meer om nog iets te verbergen. Niet nu ze hem eindelijk weer terug had. Haar ogen waren hem even gevolgd toen hij zich verder voorover gebogen had, lichtelijk nieuwsgierig naar wat hij van plan was te doen. Stilletjes, en bijna onhoorbaar, hapte ze heel even naar adem toen ze zijn lippen op haar buik voelde. Ze slikte even zacht en herstelde zich terwijl hij overeind kwam en op zijn knieën bleef zitten. Ook zij richtte zich een klein beetje op, haar blik op hem gericht terwijl hij zich van zijn eigen shirt ontdeed. Heel even bleef haar blik hangen op zijn gehavende huid. Ze wist dat hij door zijn werk niet ongeschonden was gebleven. Toch lag in haar ogen geen afkeer of angst voor hem. Haar ogen waren vervuld met wat anders en ze keek door de gehavende huid heen. Haar handen streken zacht langs zijn benen naar de rand van zijn broek waar haar vingers zich zacht achter vasthaakte. Ze trok zichzelf weer overeind, haar ogen opgeslagen naar de zijne. Daar streek een van haar handen langs zijn huid omhoog naar zijn gezicht om een verdwaalde lok opzij te vegen die tijdens het uittrekken van zijn shirt eigenwijs in zijn gezicht was blijven hangen. Daarna plaatste haar beiden handen zich op zijn lijf. Een op zijn schouder, de ander op zijn borst terwijl haar lippen zacht een kus op zijn bovenlijf drukte. En nog een. Op een andere plek nu. Ondertussen had een van haar handen zich van hem los weten te maken om op de tast naar haar eigen jurk te gaan. Hij bestond uit twee onderdelen. De rok vanaf haar taille en het lijfje daarboven. De enige sluiting was een rij kleine knoopjes die het lijfje gesloten hielden waarvan de bovenste open had gestaan. Langzaam trok ze er nog een paar los zodat de schouders een beetje afzakten. Ze hees zichzelf daarna nog iets verder overeind waarbij ze haar handen rond Geralt's gezicht plaatste en nog een kus op zijn lippen drukte voordat ze helemaal opstond en richting haar eigen slaapkamer liep, ondertussen de rest van de knoopjes losmakend. Bij de deur liet ze de dunne zomerstof van zich afglijden waarbij de tatoeage die een groot deel van haar rug in beslag nam volledig zichtbaar werd waarna ze de slaapkamer in stapte.

Hij zag haar kijken op het moment dat hij zich van zijn shirt had ontdaan. Een halve grijns sierde daarbij zijn gehavende gezicht, wat naadloos leek aan te sluiten bij zijn ontblote bovenlijf. Geralt’s lichaam was van top tot teen een canvas vol markeringen, littekens… Herinneringen van vroegere gevechten. Tandafdrukken, klauwmarkeringen, krassen en gesloten wonden van wapens… Je kon het zo gek niet bedenken of er leek wel iets van op zijn huid te vinden. Men zei niet voor niets dat het aantal dienstjaren van een Witcher was af te lezen aan de schade op zijn lichaam en zijn kunde aan het feit dat hij überhaupt nog leefde. En Geralt… draaide al vele jaren mee, al was het verder niet aan de daadwerkelijke staat van zijn lijf af te lezen. Waar hij Oriël, en hoogstwaarschijnlijk de meeste andere docenten op de school, in leeftijd oversteeg, leek hij in uiterlijk eigenlijk niet ouder dan… ergens in de veertig. In zijn gezicht dan. Qua… lichamelijke aspecten zou hij het niet snel afleggen tegen jongere collega’s. Zeker gezien zijn recentelijke terugkeer naar zijn oude bestaan, bestond zijn lichaam uit (zoals iemand het ooit had genoemd): ‘spieren en botten’. Iedere gram vet was eraf getraind, zodat hij zo min mogelijk gewicht mee hoefde te dragen bij zijn fysiek inspannende werk, maar hij tegelijkertijd wel voldoende kracht en conditie bezat om lange afstanden te kunnen afleggen en hevige gevechten te kunnen aangaan. Het gewicht van het zilveren zwaard wat hij doorgaans hanteerde alleen al was… aanzienlijk te noemen, om nog maar te zwijgen over de mate van inspanning wat daarbij genoodzaakt was om een krachtigere tegenstander het onderspit te doen delven. Gepaard met zijn lengte, was het mede de reden waarom Geralt in uiterlijk als “intimiderend” over kon komen, maar Oriël… leek er geenszins voor terug te schrikken. Integendeel. De vele littekens leek ze überhaupt niet te zien of… iets anders moest meer haar aandacht trekken.
Een siddering trok door hem heen bij het voelen van haar zachte vingers, nadat ze zich handig aan zijn broek overeind had getrokken. Hij had niet eens bewogen of ook maar enigszins voorover geheld terwijl ze hem als steun had gebruikt.
Op het moment dat haar ene hand verder omhoog gleed en een lok wit haar uit zijn gezicht streek, draaide hij zijn hoofd net iets opzij om haar pols teder te kunnen kussen. Voor hij nog verder had kunnen reageren, verplaatsten haar handen zich opnieuw, dwaalden af naar zijn schouder en borst. Zijn gouden ogen hadden alles tot in detail gevolgd, alsof hij wachtte op een geschikt moment om zelf toe te slaan… Maar bij het voelen van haar lippen, werd dit even… weggeslagen. Een diepe zucht toonde dat nu Geralt ietwat overdonderd werd door het gevoel wat het hem gaf, het hem lamgeslagen had, maar hij werd direct weer met beide benen op de grond geknald toen zijn blik daarop de knopen vond waar er enkele van werden geopend. Ongemerkt had hij zijn adem even ingehouden terwijl hij aandachtig toekeek hoe ze knoop voor knoop opende…
Pas toen Oriël vervolgens plotseling opstond en wegliep richting een andere kamer, liet hij weer wat lucht ontsnappen en keek haar begerig na. Veel overtuiging haar te volgen, had hij niet nodig… dat had hij überhaupt niet nodig gehad, maar… anders wat het geheel afglijden van haar jurk op de grond zeer zeker meer dan genoeg… ‘motivatie’ geweest… Holy-
Ahum. Een gedempte dreun klonk op het moment dat zijn voet stevig op de vloer stapte zodra ze de slaapkamer in verdween. Het was dat zijn lange benen hem zelfs in een trage pas binnen enkele seconden bij de slaapkamer brachten, anders had hij misschien zelfs een sprintje getrokken. Natuurlijk bestond er zoiets als… het “hard to get”-spelen. Het niet te gewillig willen overkomen en de ander uitdagen… Ja… Onzin, vond hij, als het op hemzelf aankwam dan. Oriël wist en mocht best weten dat hij hevig naar haar verlangde en hij deed geen enkele moeite het op welke manier dan ook nog te verbergen. In duidelijke passen liep hij daarom achter haar aan de andere ruimte in, nam welgeteld één tel de tijd even rond te kijken om deze onbekende plek in zich op te nemen, voor hij zich achter haar schaarde en zijn armen krachtig om haar slanke taille heensloeg, haar rug tegen zijn ontblote borstkas trekkend. Het plotselinge contact van huid op huid wat dit veroorzaakte, deed even een rilling langs zijn ruggengraat trekken, maar hij had het nauwelijks in de gaten. Zijn aandacht werd geheel opgeslokt door wat zijn hongerige ogen vonden: Ze was slank… oogde bijna… breekbaar daardoor, zeker met zijn gestalte er vlak achter, waarbij hij aardig boven haar uit torende. Maar Geralt wist allang dat zeker in haar geval schijn bedroog. Hm… slank, maar… toch ook vrouwelijk gebouwd. De juiste rondingen, verhoudingen… Damn. Hij wist zeker dat menig man zijn ogen niet van haar af kon houden en blijkbaar… een koelbloedige Witcher ook niet.
Zijn grijns was ongemerkt iets verbreed bij het zien van de volledige tatoeage waar hij voor zijn vertrek een… kleine preview van had mogen waarnemen. Met één arm nog stevig om haar heen geslagen, streek zijn andere hand zacht langs de lijnen en vormen van de tatoeage. De beeltenis leek perfect bij haar te passen en lag natuurlijk op haar huid, alsof het daar altijd al had gezeten, het daar hoorde… Bijna bedachtzaam gleden zijn vingers over iedere lijn, over ieder kleinste detail, voor ze verder afgleden naar beneden en bij haar onderrug… stopten en zich terugtrokken. “Doprowadzasz mnie do szaleństwa…” fluisterde hij zachtjes voor hij er erg in had, zijn zware stem als het geluid van een bas wat door alle andere geluiden heen trilden, zelfs door het geluid van zijn vlug bonkend hart. Met twee vingers veegde hij hierop wat van haar lange, vuurrode lokken opzij, zodat hij zijn lippen op haar hals kon plaatsen. Naarmate ze verder afgleden naar haar schouder en zijn handen haar huid streelden, begon zijn lichaam haar richting het bed verderop te leiden. Net voor haar benen de bedrand zouden raken, draaide hij haar naar zich toe, haar ietwat… onheilspellend toegrijnzend. Eén arm had nog altijd onlosmakelijk rond haar middel gelegen, waar nu ook de ander zich bijvoegde. Op deze wijze wist hij haar zonder enige moeite op te tillen. Niet op de manier zoals hij dat eerder had gedaan, maar meer als in een omhelzing, waarbij haar zo hoog wist te tillen dat haar hoofd op gelijke ooghoogte met het zijne kwam en het goud het blauw nog intenser dan ooit kon ontmoeten... Een zachte lach ontsnapte hem, terwijl hij één knie op het matras zette, zodat hij haar hier voorzichtig -maar toch ook wat… gretig- op haar rug neer kon leggen en zelf automatisch weer boven haar kwam te hangen. Het verschil met de bank was overduidelijk: Er was ineens zoveel meer ruimte, wat betekende dat hij alle kanten op kon... Gewillig gebruikmakend van deze nieuwe mogelijkheden, plaatste Geralt zijn lippen opnieuw in haar hals, op haar schouder, maar liet ze dit keer verder afglijden, alsof ze haar hele lichaam wilden verkennen en niets hem daarvan zou kunnen weerhouden… voorlopig.

Een heimelijke grijns lag op haar gezicht toen ze de geluiden vanuit de andere kamer hoorde. De dreun, overduidelijk afkomstig van Geralt zelf die met iets teveel enthousiasme misschien van de bank af was gesprongen, liet die half verscholen grijns zelfs nog een beetje verbreden. Een zachte tederheid lag in haar blik bij de gedachte dat hij zo snel achter haar aan wilde lopen. Het duurde ook niet lang voordat hij achter haar stond en ze zijn armen om haar taille heen voelde. Een zacht lachje ontsnapte haar toen ze wankel een pas naar achteren deed toen zijn sterke omhelzing haar naar hem toe trok. Enkele lokken vielen over haar schouders naar voren terwijl ze zelf haar evenwicht probeerde te bewaren. Al zou het hoogst onwaarschijnlijk zou dat ze zou omvallen. Niet zolang hij haar vast had. Een van haar handen streelden zachtjes over de arm die hij om haar heen geslagen had. Vooral naast hem leek ze nog kleiner dan ze al was. Oriël was smal, klein en slank. Een label waar ze niet onderuit leek te komen en waar de meesten haar ernstig door onderschatten wanneer ze haar voor het eerst tegenkomen. De meeste kleding die ze had was haar vaak te groot. Truien waren er nooit in haar maat en vaak droeg ze een extra top onder haar shirts zodat, als deze afzakte, ze niet meteen in haar ondergoed stond. Maar ondanks het breekbare, porceleinen uiterlijk wat ze had leek dat niet terug te komen in haar manier van bewegen of haar stem. En pas zonder de lagen kleding die ze meestal droeg, leek ook haar vrouwelijkheid eindelijk een keer uit te komen.
Die betovering die haar bijna als een tot leven gebrachte porceleinen pop deed lijken werd enigszins verbroken door de tatoeage die een groot deel van haar rug in beslag nam. Een aantal sierlijke lijnen volgden de holling van haar rug tot aan haar stuitje. Soms onderbroken door een enkele spiraal. Bovenaan, bij haar schouderblad, werd de aandacht getrokken naar een kleine vlinder, de vleugels rijkelijk versierd. Van dichtbij waren de kleine zwarte puntjes te zien die samen de tatoeage vormde. Een veelgebruikte techniek onder de meeste Hutan stammen, verkregen door een naald, een plankje en een heleboel geduld.
Ze voelde de warme vingers van Geralt die donkere lijnen in haar rug volgen. Een rilling trok over haar lijf toen zijn weg hem verder naar beneden bracht, al stopte hij daar waar de zwarte lijnen ophielden. Ze had de neiging om hem van over haar schouder aan te kijken toen hij haar iets toefluisterde wat ze niet kon verstaan in de taal die naadloos bij zijn accent aansloot. Maar direct daarop voelde ze zijn lippen in haar hals waardoor haar hoofd zich automatisch een beetje kantelde en ze onbewust zacht op haar lip beet. Haar vraag bleef steken en kwam niet over haar lippen. Haar lichaam kwam als vanzelf in beweging toen hij haar verder naar het bed leidde. Eveneens sloegen haar benen zich in datzelfde automatisme om hem heen toen hij haar optilde, haar armen losjes om zijn schouders gelegen en een glimlach op haar gezicht. Een glimlach die zich verbreedde in een grijns bij het horen van zijn lach. Ze zakte een beetje weg in de zachte kussens waar haar rode lokken zich als een ontembaar vuur over hadden uitgewaaierd. Zodra haar rug het matras raakte hadden haar benen hem weer losgelaten, maar haar armen hield ze om hem heen geslagen. Langzaam strijkend door zijn witte lokken en de haren door haar vingers voelen vloeien toen hij zich verder naar beneden bewoog.

Zijn lippen gleden zacht over haar borst en verder naar beneden naar haar buik waar ze stopten, net onder haar navel. Hier trok zijn hoofd zich even terug om Oriël glimlachend aan te kunnen kijken. “Beautiful..” fluisterde hij enkel. Door de laagte en rauwe klank van zijn stem leek het niet meer dan een brom. Zijn vingers volgden de paden die zijn mond zojuist had afgelegd en haakten zich uiteindelijk achter de rand van haar ondergoed. Verder deed hij nog niets, puur om te kijken hoe ze erop zou reageren.
Daarop had hij zich langzaam voorover gebogen om een tedere kus op haar lippen te drukken. Een fout wellicht, omdat het hem direct enige controle uit handen leek te nemen… Zonder dat hij het zelf helemaal besefte, werd de kus met de seconde weer vuriger. Gelijktijdig bewoog zijn lichaam als in een automatisme dichter naar het hare toe en gleden zijn vingers tenslotte verder naar beneden af, onder de stof van haar resterende kleding door. Zijn vrije hand streelde liefdevol door haar zachte lokken, om daarna in haar hals te blijven rusten.
Het was dat het beklemmende gevoel in zijn borst hem erop attendeerde dat hij adem moest halen dat hij zich tenslotte langzaam en duidelijk met moeite terugtrok. Hierdoor lichtelijk hijgend wierp hij een vluchtige blik naar beneden, al was het met name de prikkelende adrenaline die zijn ontblote borstkas heviger op en neer liet gaan. Nog even bleef hij zo zitten, enkel naar haar kijkend, haar wederom bewonderend, voor hij beide handen terugtrok en opnieuw de weg langs haar warme huid aflegde met zijn hongerige lippen, met het belangrijke verschil dat hij dit keer niet leek te stoppen zodra zijn kin de bovenrand van haar kleding aanraakte... Waar zijn vingers zich eerst vastgehaakt hadden, werd deze nu verruild voor zijn tanden die het kledingstuk ferm vastgrepen en zo stukje bij beetje verder wisten te verwijderen door het soepel over haar slanke benen te trekken.
Zodra het met een zachte plof op de grond naast het bed terecht was gekomen, bewoog Geralt zich direct terug naar haar. Een onuitwisbare grijns sierde zijn gezicht. Zijn gouden ogen leken inmiddels haast zo onstuimig en fel als een losgebroken vuur. Met een zekere… nonchalance blies hij even een verdwaalde lok wit haar voor zijn priemende blik weg, enkel om haar nog beter te kunnen zien.