PortalIndexWhy does the sun rise when it has no one to shine for? || Geralt HpD5UwnWhy does the sun rise when it has no one to shine for? || Geralt 2q24v8xLaatste afbeeldingenZoekenRegistrerenInloggen



 

Deel
 

 Why does the sun rise when it has no one to shine for? || Geralt

Vorige onderwerp Volgende onderwerp Ga naar beneden 
AuteurBericht
Miss Oriël
...
...
Miss Oriël

Why does the sun rise when it has no one to shine for? || Geralt UTL8oxA PROFILEAscendant
Real Name : Ayelinn
Posts : 524
Points : 0
Why does the sun rise when it has no one to shine for? || Geralt UTL8oxA MAGICIAN
✦ CHARACTER ✦
Magic: Licht en Lucht
Klas: -
Partner: I met a girl across the sea. Her hair the gold that gold can be. Are you a teacher of the heart? Yes, but not for thee

Why does the sun rise when it has no one to shine for? || Geralt Empty
BerichtOnderwerp: Why does the sun rise when it has no one to shine for? || Geralt   Why does the sun rise when it has no one to shine for? || Geralt Icon_minitimedi sep 27 2016, 22:16

Ze kende ondertussen elke groef, elke stip en elke oneffenheid in haar plafond. Haar kussen vulde koortsachtig warm dat zelfs draaien geen zin meer had en haar dekens verstikten haar eerder dan dat ze haar warmte gaven om in slaap te blijven. Oriëls ogen, blauw als de kolkende zee met vleugjes groen, staarden naar boven. Ogen die door iedereen heen leken te kijken, recht in je ziel. Je kon verdwalen in die hypnotische kleuren blauw en er elke keer een nieuwe tnt in ontdekken die je de vorige keer niet gezien had. Maar er waren niet veel mensen die zich comfortabel genoeg voelde bij haar om haar recht aan te kijken. Ze wisten dat Oriël aan één blik genoeg had om elk geheim van je te achterhalen. Elk flintertje van je verleden te hebben gezien. Je pijn en vreugde gedeeld. Ze zou dit nooit doen. Dat was tegen haar principes in. Het waren levens die je voorbij zag flitsen en dat was heel persoonlijk. Erg diep keek ze dan ook nooit zonder toestemming. Maar er waren maar weinig mensen die dát van haar wisten.

Uiteindelijk gooide ze de dekens van zich af en stapte uit bed. Op blote vloeten vond ze haar weg naar de badkamer waar ze het licht aan deed door met haar vingers te knippen en een blik in de spiegel wierp. De donkerblauwe lokken die futloos langs haar hoofd omlaag vielen verrieden haar waren gevoelens, zoals haar haren wel vaker met haar sterkste emoties meekleurde. Ze streek er met een hand doorheen en borstelde ze daarna zacht. Dat zorgde al meteen voor wat meer levendigheid. Oriël sloot haar ogen en drukte de negativiteit weg. Ze duwde haar eigen gevoelens ver naar de achtergrond, verstopt zodat alleen zij er nog maar bij kon. Toen ze haar ogen weer opende hadden haar lokken hun gebruikelijke rood/paarsige kleur weer al lag er nog steeds een blauwe gloed overheen. Ze stapte ze douche in en liet het warme water over zich heen stromen.

Het water had haar iets opgeknapt. Ze voelde zich in elk geval niet meer alsof ze de avond ervoor uit de Toren was gevallen vanaf de hoogste verdieping. Met een mok thee die ze in haar eigen vertrek had gemaakt was ze naar buiten gegaan. In haar zwarte broek, met een al net zo zwarte top en een donkerbruine trui was ze niet meer dan een schim in de ochtendmist die als een vochtige deken over het grasveld lag. Haar huid leek zowaar nog bleker te zijn in de donkere kleding. Maar de te grote trui die half van haar schouder afzakte zat te comfortabel om hem niet op een ochtend als deze te dragen. Een overblijfsel uit een ander leven waar ze bijna wanhopig aan vastklampte. Ze walgde van zichzelf. Oriël blies zachtjes in de hete mok in de hoop de thee iets af te laten koelen voordat ze voorzichtig nipte. Haar ogen waren gericht op de horizon waar langzaam de zon aan haar klim was begonnen. Spoedig zou ze de mist doen verdwijnen en de aarde opwarmen. Maar tot die tijd was ze niets meer dan een lichtgevende bol gas die haar gele, oranje en rode kleuren over het land verspreidde als vuur dat zich gulzig door een blok hout heen vrat. De stilte die om haar heen hing, maakte het tafreel ietwat droevig en voor een moment leek ze zichzelf opnieuw te verliezen. Maar Oriël stond zichzelf deze gevoelens niet toe. De dag was immers begonnen.
Terug naar boven Ga naar beneden
Master Geralt
...
...
Master Geralt

Why does the sun rise when it has no one to shine for? || Geralt UTL8oxA PROFILEAscendant
Real Name : Sansan
Posts : 239
Points : 0
Why does the sun rise when it has no one to shine for? || Geralt UTL8oxA MAGICIAN
✦ CHARACTER ✦
Magic: Fire & Air
Klas: Fire magic
Partner: Grr..

Why does the sun rise when it has no one to shine for? || Geralt Empty
BerichtOnderwerp: Re: Why does the sun rise when it has no one to shine for? || Geralt   Why does the sun rise when it has no one to shine for? || Geralt Icon_minitimewo sep 28 2016, 22:14

Langzaam ging Geralt op zijn knieën op het vochtige gras zitten. Beiden handen plaatste hij op zijn bovenbenen. Zijn ogen sloten zich. Zijn ademhaling vertraagde. De dageraad was nog niet aangebroken, of de witcher had zich al naar buiten begeven. Hij had überhaupt niet veel slaap nodig, maar daarbij was hij uit zijn vorige levensstijl gewend om iedere dag voor zonsopgang op te staan. Het was een vast ritme wat hij al op jonge leeftijd had aangeleerd: opstaan voor de eerste zonnestralen, een half uur mediteren voor stabiliteit van geest en dan trainen om het lichaam te laten ontwaken. Ontbijt werd ook pas daarna genuttigd. Master Vesemir vergeleek de dagopstart altijd met een boom: eerst moesten de wortels goed aarden, voordat de boom verder kon groeien.
In feite was Geralt zelf te nuchter om veel waarde te hechten aan de metafoor, maar hij kon de gedachte erachter wel waarderen. Bovendien had hij vaak genoeg gemerkt dat deze start in de ochtend zorgde voor een extra energiestoot voor de uren die volgden. Met alle kwetterende jongelui om hem heen hier op Starshine, kon hij dát zeker wel gebruiken... Echt, soms waren de monsters die hij voorheen het hoofd had geboden er niks bij. De docent vond het heerlijk en slopend tegelijkertijd hoe de jongeren hem -zeker als nieuwe leraar- de afgelopen twee weken hadden proberen uit te testen en uit te dagen. Het maakte zijn nieuwe beroep tot een ware uitdaging, één die hij graag aanging.

Maar voor nu zou hij even, heel even, iedere gedachte uit zijn hoofd bannen. De man ademde kalm in en uit.
In en uit.
In…en uit…
Steeds iets langzamer ging zijn krachtige borst op en neer. Geralt richtte zijn overige, verscherpte zintuigen op zijn omgeving en plukten de vruchten van de welkome afleiding die dit bood voor zijn troebele hersenspinsels. In de verte hoorde hij een merel het eerste lied van de ochtend zingen. Iets verder…liep een ree die, zo te luisteren, schichtig om zich heen keek en vervolgens toch voorzichtig aan het met dauw bedekte gras knabbelde.
De wind blies in Geralt's gezicht en danste met zijn witte haren. De bries verspreidde een frisse, vochtige geur. De koele mist omarmde hem als een levendige deken. Zijn blik stond gefocust, maar hij liet zichzelf toe tevreden te glimlachen. Het duurde misschien niet meer dan een paar seconden en was daarmee een waar mirakel voor zijn doen.

Ongeveer een half uur later stond Geralt met hernieuwde energie op. Zijn geest voelde helderder en verlost van onnodige overpeinzingen. Dergelijke zorgen was iets wat hij zich zeker met zijn vorig beroep niet kon permitteren, maar ook nu was het langzaam wegebben ervan, dankzij meditatie, een prettige gewaarwording. Geralt besefte nu pas dat de zon inmiddels haar eerste stralen liet zien. Het verlichtte zijn weerbarstige gezicht en accentueerde de vele plooien en groeven, welke zijn verleden enigszins onthulden en omarmde met name het silhouet van het litteken dat vanaf zijn voorhoofd, over zijn linkeroog en naar zijn jukbeen liep. Zijn gouden, katachtige ogen fonkelden mysterieus in het ontluikende licht, ogen die je de rillingen konden geven of je konden intrigeren. Of wellicht beide…
Met lange, soepele bewegingen begon de witcher zich uit te rekken en zijn spieren los te maken. Hij was ietwat stijf geworden tijdens de meditatie, maar daar zou dadelijk wel verandering in komen. In zijn hand nam hij het heft van zijn zwaard. Wapens waren op de academie verboden, maar hij gebruikte het enkel op het buitenterrein en buiten het zicht van de leerlingen. Echt afscheid ervan nemen, kon hij niet. In zijn ogen waren zijn twee zwaarden geen middelen, maar haast verlengstukken van zijn arm. Het voelde dan ook vertrouwd om het gewicht van het zilver en de structuur van het leer weer tot zich te kunnen nemen. Het was de eerste keer sinds zijn aankomst op Starshine dat hij weer had besloten met zijn zwaarden te trainen. Tot dit moment had hij het gehouden bij oefeningen waarbij hij enkel zijn eigen lichaam nodig had om mee te werken, maar hij kon de verleiding niet langer weerstaan.
Geralt richtte het wapen enigszins op, zodat het fonkelde in het zonlicht. Hij was een man met gevoel in zijn donder en kon vrouwelijk schoon zeker waarderen – meer dan dat- maar het aanblik van dergelijke schoonheid, van een perfect gesmeed zwaard of de eindeloze, open horizon die hem toe lachte dat was… dat was iets anders... Voor een moment dwaalden Geralts gedachten af naar zijn vroegere leven, voor hij zichzelf vlug weer naar de realiteit stuurde. Het had geen zin om er langer bij stil te staan. Zijn andere leven was er niet meer, al bleef het een deel van hem.
Een zucht ontsnapte zijn lippen.

De energie die hij hiervoor had opgedaan, zette zich langzaamaan om in gecontroleerde adrenaline. Zijn spieren spanden zich aan. Beide handen omklemden nu het heft van het zwaard. Met behulp van zijn luchtmagie liet Geralt een stilstaand object verschijnen, waar hij puur zijn techniek op kon bij schijven. Het was niet direct moeilijk, maar daar was het dan ook niet voor bedoeld. Het was één van de vele oefeningen die hij dagelijks deed om te zorgen dat hij niet slordig zou worden of hij kleine, maar vitale vaardigheden zou verleren. Voor zijn lengte en brede bouw was de witcher verrassend soepel en vlug. Zijn lichaam vloeide in één stroming mee met de krachtige, bijtende bewegingen van het zwaard. Een dans van zilver, man en lucht.

Toen Geralt al verschillende oefeningen had afgewerkt en even op ademde wilde komen, bereikte plotseling een geluid zijn oren. Automatisch liet hij zijn zwaard zakken en luisterde…
Voetstappen, linksachter hem. En die geur… Een vrouw. Langzaam draaide hij zich om, waardoor hij met zijn rug naar de opkomende zon kwam te staan. Zijn ogen troffen een…oh... een prachtig schepsel voor hem aan; vrouwelijke vormen, rode haren en… En dan waren er nog die blauwe ogen die zijn aandacht leken op te eisen, op een positieve, prikkelende manier. Echter stond Geralts gezicht zoals altijd neutraal, wat voor velen gelijkstond aan ondoorgrondelijk. Wellicht niet voor deze ene specifieke dame, als hij verhalen over haar mocht geloven: Oriël, de docente waarzeggerij. Hij had haar ontmoet tijdens de docentenvergadering op zijn eerste dag. Zijn gouden ogen zochten de hare en staarden enigszins geïntrigeerd naar het blauw van haar irissen. Ze leken te vragen wat zij op de vroege ochtend hier kwam doen, maar puzzelden ondertussen ook verder over de daadwerkelijk inhoud van de persoon die hij voor zich had. Geralt zette één serene pas in haar richting. Zijn lange benen zorgden ervoor dat daarmee al redelijk wat ruimte tussen hen werd overbrugd, maar -zoals het hem betaamde- bleef hij op gepaste afstand en observeerde hij haar aandachtig, bijna als een dier wat een situatie wilde inschatten, maar ook de mogelijkheid wilde behouden een andere directie in te slaan als dat nodig was. Nu hij dichterbij stond, moest hij zijn blik iets naar beneden richten om haar aan te kunnen blijven kijken, aangezien hij enigszins boven haar uit torende. Door de zonnestralen die zijn rug streelden, tekende zijn grote gestalte zich scherp af tegen de verlichte horizon achter hem. Het maakte het contrast tussen zijn witte haren en ruige uiterlijk in verhouding tot de haast sprookjesachtige omgeving des te groter. Alleen de mist leek nog enigszins aan te sluiten bij zijn geheimzinnige gedaante, maar die zou ook spoedig verdwijnen.
“Oriël.” groette Geralt haar met zijn dragende, bronzen stem. Zijn toon leek uit te dragen dat hij haar nog niet goed kende, maar hij wel enige interesse in haar persoon had. Ook had niet onvriendelijk geklonken.
Terwijl hij het zwaard terug in de schede stopte, knikte hij haar toe, als ondersteuning van zijn begroeting en wachtte hij geduldig op haar reactie.
Terug naar boven Ga naar beneden
Miss Oriël
...
...
Miss Oriël

Why does the sun rise when it has no one to shine for? || Geralt UTL8oxA PROFILEAscendant
Real Name : Ayelinn
Posts : 524
Points : 0
Why does the sun rise when it has no one to shine for? || Geralt UTL8oxA MAGICIAN
✦ CHARACTER ✦
Magic: Licht en Lucht
Klas: -
Partner: I met a girl across the sea. Her hair the gold that gold can be. Are you a teacher of the heart? Yes, but not for thee

Why does the sun rise when it has no one to shine for? || Geralt Empty
BerichtOnderwerp: Re: Why does the sun rise when it has no one to shine for? || Geralt   Why does the sun rise when it has no one to shine for? || Geralt Icon_minitimedo sep 29 2016, 23:01

Ze wist dat hij er was. Ze had hem al gezien. Of liever gezegd, gevoeld. Echt zien deed ze later pas. Ze wist nog niet veel van de man. Zijn naam was Geralt. Hij gaf vuurmagie op school en hij was er nog niet zo lang. Eerlijk gezegd was de dag dat ze hem voor het eerst tegen kwam de dag dat hij voor de eerste keer op de school was. Toen hadden ze niet zoveel gesproken. Voornamelijk omdat er tijdens de vergadering wel belangrijkere dingen te bespreken waren. Ook daarna had ze hem niet veel gezien. Hij was waarschijnlijk bezig geweest met lessen en als hij daar zijn tijd niet aan kwijt was, dan ongetwijfeld zijn draai in de school vinden. Het feit dat hij zo vroeg op was om zijn persoonlijke ochtendrituelen te doen was bewijs dat hij zich zo goed als geïnstalleerd had. Tenminste, dat waren de conclusie die ze speculeerde als ze hem zag. Hij bewoog met een zekere elegantie die je op het eerste gezicht niet bij een man als Geralt zou verwachten. Zijn lange postuur bewoog zich soepel en met een paar seconden was hij bij haar. Door zijn lengte moest ze haar blik iets bijstellen naar boven, maar hij bleef in zoverre op afstand dat ze haar persoonlijke ruimte had en haar hoofd niet helemaal in haar nek hoefde te leggen. Hij begroette haar door haar naam te noemen. Zijn stem vulde de lucht met een zachte trilling door de zwaarte die het met zich meebracht. Zijn toon had neutraal/semi-vriendelijk geklonken en zijn gezicht verried niks. Oriëls helder blauwe ogen vonden de zijne. Goud van kleur en katachtig van vorm. Ze had zich voorbereid op de mentale klap die komen zou en ving hem op door geruisloos wat adem te laten ontsnappen. Zonder die bescherming was zijn aura veel te hard aangekomen. Hoe sterker de magiër, hoe sterker de energie binnen kwam wanneer ze hen recht in de ogen aankeek. Ze kon zichzelf beschermen door een mentaal schild op te werpen maar je wist van tevoren nooit hoe sterk zo'n energie was. Van Tyr had ze toen nog dagenlang hoofdpijn gehad. Maar hij was een Legendarische Magiër. Geralt, hoewel het haar veel energie kostte, was iets beter te behappen. Voor even had ze een beklemmend gevoel gehad, maar dat was snel weggeëbd. Haar lippen weken los van elkaar. 'Goedemorgen Geralt,' sprak ze met kalme, maar heldere stem. Haar vermoeidheid was niet in haar stem te horen. 'Hoe was je training?' vroeg ze vervolgens. Zijn zwaarden hadden haar verteld dat hij meer was komen doen dan wandelen alleen. Zijn ogen hadden de rest over de Witchers' ochtend verteld. Hoewel haar gezicht net zo neutraal als het zijne stond, klonk ook haar stem niet onvriendelijk, maar eerder collegiaal en een oprechte interesse in de man. Ze was mischien direct en kortaf, maar geen asociaal mens. Tenminste, zo had ze zichzelf nooit willen beschouwen.
Terug naar boven Ga naar beneden
Master Geralt
...
...
Master Geralt

Why does the sun rise when it has no one to shine for? || Geralt UTL8oxA PROFILEAscendant
Real Name : Sansan
Posts : 239
Points : 0
Why does the sun rise when it has no one to shine for? || Geralt UTL8oxA MAGICIAN
✦ CHARACTER ✦
Magic: Fire & Air
Klas: Fire magic
Partner: Grr..

Why does the sun rise when it has no one to shine for? || Geralt Empty
BerichtOnderwerp: Re: Why does the sun rise when it has no one to shine for? || Geralt   Why does the sun rise when it has no one to shine for? || Geralt Icon_minitimevr sep 30 2016, 15:05

Geralt luisterde aandachtig toen de roodharige dame hem teruggroette. Haar stem werd gedragen door de wind. De kalmte ervan beviel hem. Het sloot aan bij zijn eigen gemoedstoestand en bij de koele, rustgevende sfeer van de vroege ochtend. Als hij ergens niet op zat te wachten, was het een al te druk, energiek sociaal praatje op dit tijdstip, of...op enig ander tijdstip eigenlijk…
“Hoe was je training?” vroeg Oriël hem, waarop Geralt’s mondhoeken enigszins goedkeurend enkele millimeters omhoog krulden. Het deed zijn gehavende gezicht spontaan iets oplichten, al duurde het maar even. Haar vraag was direct en bondig. Precies zoals hij zelf graag het gesprek aanging. Onnodige prietpraat uit sociaal wenselijk oogpunt was enkel vermoeiend om naar te luisteren.
De witcher liet een galmende, zware brom ontsnappen, ten teken dat hij nadacht. “Voldoende.” sprak hij uiteindelijk net zo kort. Toch kon hij het niet laten om er met de nodige zelfspot aan toe te voegen: “Afgezien van het gebrek aan monsters, levensbedreigende situaties en hier en daar een feeks achter me aan, voelt het hier al net als thuis...” Het sarcasme droop werkelijk van zijn stem af. Voor een moment glommen zijn gouden irissen geamuseerd. Het mocht duidelijk zijn dat hij bewust de spot dreef met het stereotype beeld wat veel mensen hadden over het hele “witcher-bestaan”, zo ook op Starshine. Hierbij liet hij maar even buiten beschouwing dat hij met “feeks” in feite meer duidde op zijn twee ex-vrouwen… Eghem.
Tijdens één van zijn eerste lessen had een leerling hem zelfs gevraagd of hij weleens mensenvlees had gegeten. Uiteraard had Geralt daar zeer professioneel op gereageerd door simpelweg te zeggen dat het nét als kip smaakte, waarna hij “ongemerkt” een tikje duisterder naar de desbetreffende leerling had gekeken…

Echter werd de witcher nu enigszins verrast door het gebrek aan wantrouwen waarmee deze dame hem benaderde. Zijn reputatie leek haar of te zijn ontgaan of gewoonweg niet te deren. Geralt vermoedde het tweede, aangezien hij ook enige kennis had opgedaan over háár reputatie.
Met een kort, doch uitnodigend gebaar van zijn arm maakte Geralt duidelijk dat hij Oriël niet zou ophouden in haar ochtendwandeling, maar dat hij haar daarbij zou vergezellen, mits ze er geen bezwaar tegen had. Hij vermoedde althans dat dat haar komst hier verklaarde: haar comfortabele uitziende kleding en de mok thee leken te suggereren dat ze niet op dit tijdstip naar het grasveld was gegaan voor andere, meer inspannende zaken. Mocht hij het mis hebben, dan vertrouwde hij erop dat Oriël dat zelf wel kon aangeven.
Kalm zette de grote man zich al in beweging en vouwde hij zijn handen in elkaar op zijn rug. In een langzame, doordachte tred begon hij aan een wandeling door het grasveld. Zijn blik was gevestigd op de horizon, maar gleed af en toe iets naar achteren, zodat hij de vrouw achter hem in de gaten kon houden, ook om te kijken of ze bereid was met hem mee te gaan. “Vertel me eens,” sprak hij sereen, zonder dat het commanderend klonk, “is er nog iets wat het waard is om te weten over de academie en de personen hier?” Hij wachtte even, voor hij er bedachtzaam aan toevoegde: “Over jou bijvoorbeeld…?” Geralt was al sinds zijn komst bezig meer kennis te vergaren over de academie, aangezien hij graag wist waar hij aan toe was. Daarbij was op dit moment zijn interesse in deze ene persoon gewekt. En hij deed geen poging het voor haar te verbergen. Juist het feit dat hij haar maar moeilijk had kunnen peilen, al vanaf de vergadering, zorgde ervoor dat Oriël op de één of andere manier zijn aandacht had en vasthield.
Bij zijn laatste vraag had de witcher zich enigszins haar kant op gedraaid, zodat hun ogen elkaar kort, maar nadrukkelijk ontmoetten. Het geheimzinnige blauw van de hare versmolt zich voor een moment met het intense goud van de zijne.
Geralt kon alleen maar gissen wat er achter haar blik verborgen ging...
Hm...
Terug naar boven Ga naar beneden
Miss Oriël
...
...
Miss Oriël

Why does the sun rise when it has no one to shine for? || Geralt UTL8oxA PROFILEAscendant
Real Name : Ayelinn
Posts : 524
Points : 0
Why does the sun rise when it has no one to shine for? || Geralt UTL8oxA MAGICIAN
✦ CHARACTER ✦
Magic: Licht en Lucht
Klas: -
Partner: I met a girl across the sea. Her hair the gold that gold can be. Are you a teacher of the heart? Yes, but not for thee

Why does the sun rise when it has no one to shine for? || Geralt Empty
BerichtOnderwerp: Re: Why does the sun rise when it has no one to shine for? || Geralt   Why does the sun rise when it has no one to shine for? || Geralt Icon_minitimevr sep 30 2016, 16:58

Hij scheen er niet van op te kijken dat ze wist wat hij zo vroeg in de ochtend was komen doen op het grasveld. Maar iedereen die een beetje observerend was had waarschijnlijk dezelfde conclusie als zij getrokken. Waarom zou hij hier anders met wapens komen? Als hij had willen jagen had hij beter naar het bos kunnen gaan. Daarbij was de stof van zijn broek bij de knieën vochtig van de dauw. Hij had in het gras gezeten op beide knieën. Voor een kort moment die slechts een knippering had geduurd leek er iets in zijn gezicht te veranderen. Maar dat was al even snel verdwenen toen ze zijn stem weer hoorde die een antwoord bedacht om op haar vraag te geven. Ze glimlachte lichtjes om zijn antwoord. 'Wacht maar tot de magiërs van de Toren gaan vergaderen,' sprak ze zelf zacht. Hoe vaak had de school al niet op zijn grondvesten staan trillen omdat de legendarische magiërs kennelijk een "onenigheid" hadden. Als je zo nauw verbonden was met je element kon dat soms ernstige gevolgen hebben voor de natuurkrachten om je heen en soms lieten die krachten zich niet in bedwang houden. De ruïnes waren een blijvend voorbeeld van zo'n krachtmeting tussen twee van die machtige magiërs die slecht was afgelopen zo lang geleden.

Haar hoofd verliet die gedachten toen Geralt in beweging kwam. Een hoffelijk gebaar van zijn arm om haar zwijgend te vragen of hij haar mocht vergezellen tijdens haar wandeling. De wandeling die ze bijna elke ochtend maakte omdat de wereld dan nog echt in diepe rust was. Al was ze vandaag door de slapeloosheid vroeger geweest dan normaal gesproken. Ze zei niets tegen hem. Het enige wat ze toonde was een lichte, subtiele knik van haar hoofd om aan te geven dat ze er geen bezwaar tegen had als hij zou blijven. Ze nam nog een slok van haar thee en voelde de warme drank haar langzaam maar zeker opwarmen van binnen. Daarna zette ze zichzelf in beweging. Ze liep niet hard. Dat was ook lastig als ze de hete thee niet wilde morsen onder het lopen. Daarbij had ze geen haast. Ze zag Geralt naar achteren kijken om zich daarna aan haar tempo aan te passen, onderwijl sprekend. Ze keek hem van opzij aan toen ze zijn woorden hoorde. Even bleef ze stil toen hij uitgesproken was. 'Waarom zou je iets over mij willen weten?' begon ze daarna kalm. 'Ik ben niet anders of uitzonderlijk. Ik leer de studenten hier hetzelfde als mijn collega's zouden hebben gedaan,' ging ze zachtjes verder. 'Ik heb geen uitzinnig spannend leven geleid wat de moeite van het vertellen waard is,' glimlachte ze daarna, doelend op Geralts "oude" leven. Ze had genoeg verhalen over de man gehoord en ze wist van zijn reputatie. Maar gesprekken als dit hadden altijd dezelfde uitkomst. Op een bepaald moment werd er iets gezegd. Iets wat té persoonlijk was. Iets wat niet goed bij de ander aan kwam. Het was de reden waarom ze geen lange vriendschappen of relaties kon behouden. Uiteindelijk wist zij alles over de ander en wisten zij niets van haar.
Terug naar boven Ga naar beneden
Master Geralt
...
...
Master Geralt

Why does the sun rise when it has no one to shine for? || Geralt UTL8oxA PROFILEAscendant
Real Name : Sansan
Posts : 239
Points : 0
Why does the sun rise when it has no one to shine for? || Geralt UTL8oxA MAGICIAN
✦ CHARACTER ✦
Magic: Fire & Air
Klas: Fire magic
Partner: Grr..

Why does the sun rise when it has no one to shine for? || Geralt Empty
BerichtOnderwerp: Re: Why does the sun rise when it has no one to shine for? || Geralt   Why does the sun rise when it has no one to shine for? || Geralt Icon_minitimevr sep 30 2016, 18:27

Toen Geralt doorhad dat Oriël met hem meeliep, vertraagde hij zijn pas, zodat hij naast haar kon lopen. Zwijgend observeerde hij de vrouw en nam onopvallend ieder detail van haar gedaante in zich op, bijna als een roofdier wat op de loer lag voor hij zou toeslaan.

Na zijn vraag aan haar, bleef het even stil, voor ze kalm antwoordde met een wedervraag waarom hij iets over haar wilde weten. Hier voegde ze aan toe dat ze niet uitzonderlijk was of een spannend leven had geleid en daarom niets had wat het waard was om aan hem te vertellen.
Ergens was Geralt niet verbaasd dat hij, ondanks de zojuist gesproken woorden van haar kant, in feite nu niet veel meer wist over haar. “Hm…” bromde hij zacht, waarbij zijn blik zich weer verplaatste naar de onbekende bestemming waar ze zich onderwijl naartoe begaven. “ ‘Waarom’, vraag je?” begon hij bedachtzaam te spreken. Zijn toon droeg iets mysterieus in zich. Zijn blik sloot naadloos aan bij de raadselachtige stemming die hij tentoonspreidde. Zijn gedachtes waren wellicht onzichtbaar, maar het was duidelijk dat de witcher iets aan het overpeinzen was.
“Je hebt me net zelf de reden gegeven…” sprak hij tenslotte, de tijd nemend om te antwoorden. “Van iedereen die ik tot nu toe op de academie ontmoet heb, kijkt er niemand met zo’n…begrijpende blik naar haar omgeving, bijna alsof…” Zijn ogen gingen langzaam maar zeker naar opzij. “je meer ziet dan anderen.” Als je goed keek, tekende zich weer een lach om zijn lippen, maar dit keer bleef het langer hangen. “Maar andersom…?” Geralt liet onopvallend een teug verse lucht naar binnen glijden, voor hij vervolgde: “Andersom lijk je niemand jóu te laten zien, zoals net bij mijn vraag. Men zou zich afvragen…waarom…” Geralt richtte zijn doordringende, lichtelijk gefascineerde blik nu geheel op Oriël. “Ik wil wedden dat er wel íets in jou schuilt wat het vertellen waard is. In ieder geval voor mij…” Eindigde hij, waarna zich weer op de rest van de omgeving richtte, alsof er zojuist niks bijzonders gezegd of gebeurd was. Het was al als een verre herinnering wat geleidelijk aan vervaagde. Geralt was niet een man van veel woorden, maar als hij sprak, wilde hij dat wat hij zei ertoe deed. Wat de ander ermee deed, was aan diegene. Daarom liet hij Oriël nu zelf verder mijmeren over welke betekenis zijn woorden precies in zich hadden gedragen.
Zijn eigen ogen stonden nog altijd bedachtzaam. Een haast onzichtbare, nieuwsgierige schittering fonkelde in het goud van zijn irissen. Hij was…geïntrigeerd.
Was dat het juiste woord?

In de verte merkte hij op hoe een hert geschrokken opkeek toen een windvlaag vanuit zijn richting naar het dier toe blies. Binnen enkele seconden zette het beest zich in beweging, zich realiserend dat een roofdier zijn kant op kwam, al had hij nog geen weet van de daadwerkelijke “aard” van dit roofdier. Geralt was er inmiddels allang aan gewend geraakt. Ondanks dat hij zijn oude beroep enige tijd geleden de rug had toegekeerd, waren de mutaties in zijn lichaam blijvend en zo ook de vele "effecten" die dit met zich meebracht. Hij bleef…anders… In ieder geval in uiterlijk, maar vaak was dat voor zijn omgeving al genoeg om hun oordeel over hem te vellen.
“In staat zijn ieder ander te kunnen observeren, maar andersom… “onzichtbaar” blijven voor andermans ogen.” sprak hij daarom plotseling, gedeeltelijk Oriël, maar in feite diep vanbinnen ook zichzelf aanduidend. “Klinkt...eenzaam...” was het laatste wat hij erover wilde zeggen, maar zijn gedachten druisten onverstoord door:
For the witcher, heartless cold, paid in coin of gold. He comes, he'll go, leave naught behind, but heartache and woe.
Deep deep woe...
Terug naar boven Ga naar beneden
Miss Oriël
...
...
Miss Oriël

Why does the sun rise when it has no one to shine for? || Geralt UTL8oxA PROFILEAscendant
Real Name : Ayelinn
Posts : 524
Points : 0
Why does the sun rise when it has no one to shine for? || Geralt UTL8oxA MAGICIAN
✦ CHARACTER ✦
Magic: Licht en Lucht
Klas: -
Partner: I met a girl across the sea. Her hair the gold that gold can be. Are you a teacher of the heart? Yes, but not for thee

Why does the sun rise when it has no one to shine for? || Geralt Empty
BerichtOnderwerp: Re: Why does the sun rise when it has no one to shine for? || Geralt   Why does the sun rise when it has no one to shine for? || Geralt Icon_minitimeza okt 01 2016, 01:47

Ze voelde zijn blik op haar branden. Ook als ze hem niet aankeek. Ze liet hem. Zijn zoeken was tevergeefs. Er waren maar weinig momenten waarop Oriël "te lezen was" voor anderen. Dat waren momenten wanneer haar geest en lichaam niet in balans waren. Als ze een innerlijk gevecht met Angelica had was ze instabiel genoeg. Maar Angelica had zich al twee weken niet meer laten zien. Dat kon echter nooit te lang goed gaan. Ze was nooit ver weg...

Oriël hoorde Geralt zachtjes naast zich brommen. Hij sprak niet meteen. In plaats daarvan nam hij zijn tijd om haar woorden te overdenken. Woorden die eigenlijk vrij inhoudsloos waren geweest maar daardoor niet minder waar. Oriël was een toeschouwer, haar hele leven lang al. Ze beschouwde haar eigen leven niet als bijzonder omdat ze wist dat het zo had moeten zijn en niet anders. Dit was de manier waarop ze bestond. Het was onmogelijk voor haar om het anders te laten zijn. Het was een vrij depressieve gedachte. Maar Oriël verwachtte niet dat ze ooit meer dan een toeschouwer zou worden. Het was onmogelijk om elk pad van de toekomst te zien. Maar in de meest waarschijnlijke gevallen bleef ze wie ze was. Haar hoofd ging iets omhoog toen ze Geralts woorden hoorde. Een halve glimlach was verschenen bij zijn woorden. 'Geralt, ik geef waarzeggerij. Het zou een beetje raar zijn als ik totaal geen affiniteit met mijn vakgebied had,' zei ze. Het was logisch dat ze meer zag. Ze was bijna elke minuut van de dag bezig met divinatie. Het was niet iets wat ze zomaar uit kon zetten. Maar haar eerdere glimlach vervaagde toen hij verder ging. Ze wilde protesteren op zijn woorden maar zweeg. Want hij had gelijk en dat wist ze. Ze had zijn vraag ontweken zonder er moeite voor te hoeven doen. Als een eeuwenoud mechanisme dat in haar zat. Iets in haar blik leek veranderd te zijn. Maar het meeste bewijs lag in haar haren. Van haar kruin tot aan haar punten begonnen bruine plukjes haar zichtbaar te worden. Verwoven met het rood/paars dat haar lokken altijd waren, maar onmiskenbaar een andere kleur. Onzekerheid. Ze zag het gebeuren vanuit haar ooghoek. Ze eiste mentaal de controle terug over haar emoties. Voornamelijk door ze weg te stoppen. Daar zou ze later wel een prijs voor betalen maar haar lokken namen hun normale kleur weer aan voordat ze straks met een volledige nieuwe kleur had gezeten. Het was allemaal zo snel gegaan dat het een speling van het licht had kunnen zijn. Maar ze betwijfelde of Geralt het zo makkelijk zou afschrijven als hij echt zo goed oplette als hij eigenlijk het hele gesprek al deed.

Ze wist niet precies waarom zijn woorden haar zo geraakt hadden. Meestal was ze daar ongevoellig voor. Misschien was ze kwetsbaarder door het depressieve gevoel waar ze die ochtend al mee was opgestaan. In dat geval zou ze rekening moeten houden met Angelica. Ze zou die kans nooit laten liggen. Misschien was het de angst dat dat beschermde schild alles was wat ze had. Zij vond zichzelf niet interressant. Niet als ze zichzelf vergeleek met wat ze van andere mensen wist. Haar hele leven lang werd ze als "anders" behandeld. Haar ouders behandelde haar als een vreemdeling, een beest waarvan je niet wist hoe het zou reageren. Toen ze naar school ging werd ze behandeld als een monster en weggestuurd omdat mensen bang van haar waren. Tegen de tijd dat ze volwassen was had ze geleerd daarmee te leven. Ze werd onafhankelijk en zelfvoorzienend.

Ze was zo diep in gedachten dat de plotselinge woorden van Geralt haar even lieten opschrikken al had ze inmiddels weer zoveel controle over zichzelf dat het niet zichtbaar was in haar lichaamstaal. Ze was gestopt met lopen. Het gras streek zacht langs haar enkels. Haar thee was ondertussen lauw geworden. 'Ik denk dat het leven van een witcher, en dat van een divinator dan misschien toch niet zo verschillend zijn,' zei ze helder en kalm. Ze sloeg haar ogen op naar Geralt. 'Ontweken voor wie we zijn en wat we kunnen. Maar ze weten ons altijd te vinden als we nuttig kunnen zijn,' ging ze verder zonder het oogcontact met hem te breken. Het was de eerste keer dat ze hem openlijk "witcher" noemde.
Terug naar boven Ga naar beneden
Master Geralt
...
...
Master Geralt

Why does the sun rise when it has no one to shine for? || Geralt UTL8oxA PROFILEAscendant
Real Name : Sansan
Posts : 239
Points : 0
Why does the sun rise when it has no one to shine for? || Geralt UTL8oxA MAGICIAN
✦ CHARACTER ✦
Magic: Fire & Air
Klas: Fire magic
Partner: Grr..

Why does the sun rise when it has no one to shine for? || Geralt Empty
BerichtOnderwerp: Re: Why does the sun rise when it has no one to shine for? || Geralt   Why does the sun rise when it has no one to shine for? || Geralt Icon_minitimezo okt 02 2016, 13:16

Terwijl Geralt uitgebreid de tijd had genomen om te antwoorden, bleef hij Oriël observeren. Het was iets wat hij automatisch deed. Het peilen van situaties en personen was “gewoon” voor hem, maar ging nu gepaard met oprechte interesse in de persoon naast hem.
Op het moment dat hij uitlegde dat Oriël, in zijn beleving, niemand toeliet om haar te “zien”, merkte hij een verandering bij haar op. Het waren slechts subtiele dingen die de plotselinge verschuiving weggaven, wellicht onzichtbaar voor het onoplettende oog, maar niet voor de witcher’s penetrante blik: de vervaging van haar glimlach, het zwijgen, maar daarbij de sprekende, blauwe ogen en veelbetekenende blik en…
Hm…
Voor even bleven zijn ogen op haar eens zo rode lokken rusten. Er was iets anders aan. De kleur… Was het slechts gezichtsbedrog door het ontluikende zonlicht…?
Geralt had het vermoeden van niet, maar veel tijd om het nader te bestuderen kreeg hij niet, want enkele seconden later was de oude kleur weer in volle glorie zichtbaar. Bijzonder… Ze had het misschien gemakkelijk voor anderen kunnen verbergen, maar niet volledig voor hem. Het prikkelde hem op een curieuze, enerverende manier.

Nadat Geralt het hert nagekeken had en zijn laatste woorden tegen Oriël had gesproken, ontsnapte een onopvallende zucht zijn lippen. Hij merkte hoe ze gestopt was met lopen en bleef een stukje voor haar stilstaan, zijn atletische rug naar haar toegedraaid.
“Ik denk dat het leven van een witcher, en dat van een divinator dan misschien toch niet zo verschillend zijn.” sprak ze helder en kalm.
Geralt richtte zijn hoofd abrupt iets op bij het woord “witcher”. Eindelijk… Er was iemand op de academie die het hardop durfde te zeggen. De meesten hadden het vermeden als een vloek, alsof het hem spontaan zou doen veranderen in het “beest” uit de verhalen.
Oriëls onverwachte woorden omringden daarom zijn gedachtes en hielden deze in hun greep. Misschien waren ze toch niet zo verschillend…? Hm…
Het was de eerste keer dat iemand zich zo openlijk met hem vergeleek en concludeerde dat ze misschien…ergens…iets gemeen hadden, in plaats van het te gebruiken om nogmaals te bestempelen hoe “anders” hij werkelijk was.

Met enige verwondering in zijn onderzoekende blik draaide de man zich tenslotte om. Hun ogen ontmoetten elkaar weer, terwijl hij een stap in haar richting deed, niet zeker wat hij met deze informatie aan moest.
“Ontweken voor wie we zijn en wat we kunnen. Maar ze weten ons altijd te vinden als we nuttig kunnen zijn.” voegde Oriël eraan toe, zonder dat hun oogcontact werd verbroken. Geralt staarde haar indringend aan. Niet om haar af te schrikken, maar omdat haar woorden iets in zijn verkilde hart leken aan te raken. Wat, dat wist hij niet precies. Hij had geen woorden nodig om duidelijk te maken wat voor een effect haar opmerking op hem had. Zijn blik sprak boekdelen, al was de rest van zijn gezicht zoals altijd neutraal en kalm.

Het viel even stil. Enkel de bries die door de bomen in de verte ruiste was nog te horen.
De witcher kon niet anders dan naar de vrouw voor hem kijken, geïntrigeerd, doch lichtelijk verward... Er was…iets tussen hen. Er was…wederzijdse herkenning. Ergens in zijn hersenspinsels bevond zich het vermoeden dat dat de reden was dat zíj van alle personen zijn aandacht had gegrepen en behouden. Aan de andere kant worstelde hij ook met het idee dat er iemand was die wist hoe het voelde, hoe het was wat hij al vele, vele jaren alleen doormaakte en als normaal was gaan beschouwen. Dit…was nieuw voor hem.

Uiteindelijk stak Geralt plotseling zijn hand uit. Het ging langzaam en geleidelijk om Oriël niet te laten schrikken. Men zou zich afvragen waar de grote, ruwe hand naartoe zou gaan. Voor even, heel even, leek hij richting haar gezicht te gaan, voor hij toch afboog en de mok die ze vast had omvatte. “Harteloos, eng, koud…onvoorspelbaar, gevaarlijk…” sprak hij zachtjes met zijn zware stem. Het klonk haast melodieus door de manier waarop hij de woorden opsomde. “Beest…” Zijn blik was strak op de mok gevestigd. “Monster…” eindigde hij met een serieuze, bijna kille ondertoon. Kalm begon hij met zijn vuurmagie de mok wat op te warmen, zodat de inhoud ervan weer de juiste temperatuur zou zijn om te drinken. “Dat zijn slechts enkele begrippen die men meestal gebruikt om mijn soort te beschrijven…om mij te beschrijven.” concludeerde Geralt.
Hij stond nu voor zijn doen erg dichtbij, waardoor zijn grote en daardoor vaak intimiderende gestalte nog beter zichtbaar was. Zijn gouden ogen fonkelden mysterieus, terwijl hij zijn hand weer net zo langzaam terugtrok. Zijn blik schoot op en boorde zich weer in de hare, zoekend naar haar reactie, met name op het woord “monster”. Zou ze…dat ook herkennen?
Geralt sperde zijn lippen iets van elkaar. “En toch…” bromde hij ineens verder. “zie ik dat niet in jouw ogen terug als je naar me kijkt. Je noemt me een witcher, maar…” Sereen begon hij haar gezicht in gedachten weer te exploreren. “je kijkt niet naar me zoals anderen doen die weten wat ik ben.” De wind speelde met zijn halflange, witte lokken. De zon liet zijn opmerkelijke ogen oplichten als brandende kooltjes in het duister. “Interessant…” klonk het zacht, bijna als een fluistering. Beheerst boog de witcher zijn hoofd iets voorover, waarbij zijn bovenrug automatisch iets meebewoog. Het was lang niet genoeg om op gelijke ooghoogte als Oriël te komen, maar het maakte hun oogcontact voor een moment des te intenser. “En ik zie…jou…” Klonk het oprecht en verrassend warm voor zijn doen.
Hierna boog Geralt terug, vouwde zijn handen weer in elkaar op zijn rug en vervolgde de wandeling. Wederom alsof er niets gebeurd was, precies zoals het hem betaamde.
Terug naar boven Ga naar beneden
Miss Oriël
...
...
Miss Oriël

Why does the sun rise when it has no one to shine for? || Geralt UTL8oxA PROFILEAscendant
Real Name : Ayelinn
Posts : 524
Points : 0
Why does the sun rise when it has no one to shine for? || Geralt UTL8oxA MAGICIAN
✦ CHARACTER ✦
Magic: Licht en Lucht
Klas: -
Partner: I met a girl across the sea. Her hair the gold that gold can be. Are you a teacher of the heart? Yes, but not for thee

Why does the sun rise when it has no one to shine for? || Geralt Empty
BerichtOnderwerp: Re: Why does the sun rise when it has no one to shine for? || Geralt   Why does the sun rise when it has no one to shine for? || Geralt Icon_minitimezo okt 02 2016, 14:20

In eerste instantie had hij zich niet naar haar omgedraaid toen ze gestopt was met lopen. Maar zodra ze het woord "witcher" had laten vallen zag ze zijn hoofd een kleine beweging maken. Een beweging die haar niet ontging ook al zag ze het enkel vanuit haar ooghoek, omdat ze hem zelf ook nog niet zo lang geleden gemaakt had. Ze had haar ogen naar hem opgeslagen en ving onmiddellijk zijn blik toen hij zich wel naar haar omdraaide. Hij had een stap in haar richting gedaan, maar Oriël had er onbewogen bij gestaan. Ze vreesde hem niet. Haar woorden leken een aardige impact op hem te hebben. Zijn gezicht bleef neutraal maar ze zag duizend gedachten door zijn blik schieten. Zijn brein was hard aan het werk na haar laatste woorden. Wat wilde ze graag verder kijken in die gouden poelen dan enkel dat beetje informatie wat aan het oppervlak bleef. Ze moest zich ervan weerhouden. Het was fout om hem te willen doorgronden. Ze zou zijn privacy schenden, ze had immers geen toestemming. Daarbij moest ze zich afvragen...zou ze bereid zijn hem hetzelfde bij haar te laten doen als de rollen anders waren geweest? Zou zij bereid zijn haar hele "zijn" bloot te legen voor hem met één enkele blik. Meestal was die gedachte voldoende om haar ervan te weerhouden en de verleiding weg te nemen. Maar het gevoel bleef. Het was op pure wilskracht dat ze haar occulmantie niet los liet op hem.

Ze werd zich bewust van haar ademhaling, en de zijne. Het bos om hen heen klonk haar abnormaal stil in de oren sinds ze haar pas had ingehouden. Haar ogen maakte zich voor een seconde los van de zijne toen hij in beweging kwam. Maar de gouden kleur wist haar al snel genoeg weer vast te zetten terwijl ze zag hoe zijn hand dichterbij kwam. Ze voelde zijn ruwe huid toen zijn vingertoppen voor een moment langs haar hand streken toen hij de mok vastpakte. De hand van iemand die gewend was met wapens op te gaan. Van iemand die levens had genomen. Zo verschillend met haar eigen handen. Die waren slank en zacht. Maar heel Oriëls uiterlijk had iets breekbaars. Alsof ze van porselein was en het minste stootje haar zou kunnen breken. De enige reden waarom ze niet zo behandeld werd door mensen was omdat haar aura zo'n krachtige indruk maakte en de meeste mensen niet naar haar lichaam keken omdat haar blik hen daarvan weg trok. Het deed haar sterker overkomen dan haar lichaam de illusie wilde geven.

Ze voelde hoe de mok langzaam warmer werd, maar haar aandacht was bij Geralt en zijn woorden. Zijn blik was naar de mok met thee gegaan. De hare was op zijn gezicht blijven hangen. Elk detail, van het wit van zijn haren, tot de beschadigingen van een leven lang vechten. Ze onderscheidde een beweging die moest indiceren dat hij zijn hand terug trok. Oriël sloeg haar andere hand nu weer om de mok en voelde de warmte van de hete drank die erin zat opstijgen en nieuwe mist veroorzaken in de kille ochtendlucht. Zijn woorden bleven om haar heen hangen. Monster. Mensen konden zo harteloos zijn. Vroeger kwetste dat haar. Maar nu...ze dacht een lange tijd dat ze er gevoelloos voor was geworden. Ze wilde wat tegen hem zeggen maar een beklemd gevoel hield haar tegen om de woorden te vormen en haar keel het geluid te laten produceren. Ze zag hoe Geralt zich weer naar achteren boog, zijn handen weer op zijn rug ineen vouwde en zijn pad weer vervolgde. Ook zij kwam weer in beweging, onderwijl een slokje nemend van haar wederom hete thee. Iets waar ze hem niet eens voor bedankt had.

Een paar minuten was het stil. Een vogel vloog zwijgend over van de ene boomkruin naar de andere. Haar ogen volgde het dier even. 'Er zijn meestal maar een gering aantal reacties die gegeven worden als mensen weten wat ik kan,' sprak ze daarna. 'Sommigen geloven niet. Ze doen het af als bijgeloof en maken me belachelijk uit angst voor de waarheid. Sommigen geloven juist met het diepst van hun ziel. Ook daar is de reactie over het algemeen angst. Mensen denken altijd dat ik de meest verschrikkelijke dingen te vertellen heb. Hun dood, de dood van geliefden. De laatste groep mensen zijn hen die iets te verbergen hebben. Die kijken me meestal niet eens aan. Ik ben een toeschouwer voor een reden. Mensen willen niet in mijn buurt zijn tenzij het noodzakelijk is,' vertelde ze. Weer was ze even stil terwijl de bomenrij uiteen week om een open plek te onthullen. 'Heks. Gevoelloos, emotieloos...,' ze nam kalm nog een slok van haar thee. Wederom voelde ze iets in zich veranderen. Maar het was geen onzekerheid. Haar lokken kleurde langzaam een diep donker blauw. Donker als een nacht de slechts vagelijk verlicht wordt door de sterren. Vlagen van sereen paars onderbraken die eeuwig lijkende nachtkleur. Paars van kalmte en rust, blauw van pijn en verdriet. Het accepteren van pijn. Ze deed geen moeite meer om de kleur nog te verbergen. Het kostte haar teveel energie om het masker op te houden. '...Monster,' voegde ze er zacht nog aan toe nadat ze de mok weer wat bij haar lippen vandaan had gehaald. De wind had enkele haren in haar gezicht geblazen. Ze kon niet meer vanuit haar ooghoeken naar Geralt kijken. Het enige wat ze zag was donkerblauw en paars.
Terug naar boven Ga naar beneden
Master Geralt
...
...
Master Geralt

Why does the sun rise when it has no one to shine for? || Geralt UTL8oxA PROFILEAscendant
Real Name : Sansan
Posts : 239
Points : 0
Why does the sun rise when it has no one to shine for? || Geralt UTL8oxA MAGICIAN
✦ CHARACTER ✦
Magic: Fire & Air
Klas: Fire magic
Partner: Grr..

Why does the sun rise when it has no one to shine for? || Geralt Empty
BerichtOnderwerp: Re: Why does the sun rise when it has no one to shine for? || Geralt   Why does the sun rise when it has no one to shine for? || Geralt Icon_minitimezo okt 02 2016, 16:45

Terwijl Geralt verder wandelde met Oriël naast zich, zweeg hij. Voor enkele minuten was hij druk met zijn eigen gedachtes. Bovendien sprak hij überhaupt enkel als het van waarde was. Op dit moment gaf hij prioriteit aan zijn brein ordenen. Ze verwarde hem…
Ze hadden bijna ongemerkt iets aangesneden wat hem enigszins uit het veld sloeg, maar waarom voelde het dan toch op de één of andere manier prettig…?
Terwijl Geralt diep nadacht, voelde hij ergens haar eerdere aanraking nog op zijn huid. Het was achtergebleven van het korte moment dat hun vingers elkaar hadden geraakt toen hij de mok vastpakte; die van hem ruw en gehavend en de hare juist zo fluweelzacht en rank…
Tegenpolen. Of toch niet…?

Geralt volgde de overvliegende vogel met zijn ogen, zoals altijd de omgeving goed in zich opnemend om niet onvoorbereid of verrast te worden. Althans…niet nog meer dan hij al was.
Plotseling begon Oriël weer te spreken. De witcher spitste zijn oren en luisterde aandachtig toen ze begon te vertellen over hoe mensen haar gewoonlijk behandelden. Hij hield zijn pas iets in, zodat hij haar gemakkelijker vanuit zijn ooghoeken aan kon kijken. Even liet hij toe dat zijn gebruikelijke oplettendheid richting de omgeving verslapte en enkel op haar gevestigd was. Bij de reactie “angst” knikte hij eenmaal, puur als bevestiging van haar woorden. Net als bij hem behandelde mensen haar dus als "anders" en daarmee als beangstigend, aangezien velen nou eenmaal angst koesterden voor hetgeen zij niet kennen of kunnen controleren. Zo ook voor deze vrouw en haar gave.
Op het moment dat Oriël begon over de “laatste groep” mensen, de groep die iets te verbergen had en haar daarom niet eens aankeken of zelfs helemaal vermeden, richtte Geralt zich iets op. Niet omdat hij zelf iets te verbergen had, maar omdat hij geïnteresseerd was in het effect wat deze reactie had op Oriël zelf.
Hij wist maar al te goed wat voor een effect dergelijke bejegeningen op hemzelf hadden gehad jaren geleden. Echter was dit met de tijd slechts een vervaagde herinnering geworden. Geralt had niet kunnen zijn wie hij was als hij zich daar zo gemakkelijk door liet raken, maar het had hem wel stukje bij beetje van de beschaafde wereld vervreemd. Het leek wel dat, hoe meer tijd hij in de wildernis doorbracht en hoe meer hij door de mensheid met een wantrouwende blik werd nagekeken, des te meer hij zich in het wild thuis voelde. Het was alsof de profetie zichzelf vervulde en hij werkelijk steeds meer beest dan man was geworden, voornamelijk omdat mens en wezen hem die rol bleven toebedelen en hem als zodanig behandelden. Geralt had ook niet voor niets de bijnaam “White Wolf” ontvangen…
Maar nu, bij deze vrouw, voelde het gek genoeg alsof ze een aanspraak maakte op zijn menselijke kant, op het deel wat altijd al in hem aanwezig was geweest, al voor de mutaties...
Er waren maar weinig mensen die de moeite namen of überhaupt de kans kregen die kant van hem te zien. Zijn geadopteerde dochter, Ciri, was altijd al de uitzondering geweest. Voor vrijwel ieder ander was hij gewoon…The Witcher.

Geralt reageerde niet direct op haar woorden, aangezien hij haar de kans wilde geven verder te spreken als ze dat wilde. Toen ze een open plek bereikten, gebeurde precies dat: “Heks. Gevoelloos, emotieloos…” sprak Oriël, waarbij Geralt haar kant op keek, zichtbaar geraakt door haar woorden.
Een frons verscheen op zijn voorhoofd toen hij opmerkte hoe haar haren weer van kleur begonnen te veranderen. Als gehypnotiseerd keek hij ernaar. Het donkerblauw, vermengd met een vlaag van paars, leek de ambiance perfect uit te drukken. Dit keer bleef de kleur echter bestaan. Geralt ervoer het alsof hij -tezamen met haar woorden- eindelijk een glimp mocht opvangen van de persoon achter de betoverende ogen. Een interessant persoon, dat zeker.
Een gedempte “Hm…” ontsnapte zijn lippen toen Oriël net als hij eindigde met het woord “monster”. De lokken die in haar gezicht waren gewaaid weerhielden hem ervan om haar aan te kijken en om haar te peilen. Nu ze hem iets gegeven had, was hij ergens juist hongerig naar meer... Hij wilde de puzzel verder compleet maken om haar verder in beeld te krijgen...

Heel even twijfelde Geralt voor hij toch half voor de vrouw stil bleef staan. In plaats van zijn haar, waren het bij hem zijn ogen die donkerder waren geworden. Niet per se letterlijk, maar een duistere schaduw van vergane tijden weerspiegelde wel in zijn irissen. Opnieuw verplaatste zijn hand zich. Dit keer reikten zijn vingers beheerst naar haar wang en streken enkele lokken opzij, de weg vrij makend naar haar ogen. De twee heldere kijkers leken haast op te lichten onder het donkerblauw van haar haren. In plaats van zijn hand meteen weer terug te trekken, plaatste Geralt zijn wijsvinger en duim op haar kin, zodat hij haar gezicht voorzichtig op kon richten naar hem, zorgvuldig iedere beweging makend.
“Woorden kunnen ons niet veranderen. We zijn wie we zijn, wat anderen daar ook van mogen vinden.” sprak hij raadselachtig. “Maar zelfs het sterkste harnas kan beschadigen...” Hij wachtte even voor hij verder ging. Zijn vingers bevonden zich nog altijd op haar kin. Zijn aanraking had haast iets...teders en kwetsbaars en stond in contrast met zijn verder ruige uiterlijk. “Op mijn lichaam heb ik meer littekens dan onaangetaste huid.” Klonk het luchtig en wat onverschillig, aangezien het hem werkelijk niet deerde. Risico van zijn oude vak. ”Jij bent…beeldschoon." voegde hij eraan toe, met een toon die zoveel betekenisvoller was. “Maar jouw littekens bevinden zich aan de binnenkant, lijkt het.”  De manier waarop hij sprak, suggereerde dat hij haar als het ware hardop observeerde en zich onderwijl steeds meer begon af te vragen wie hij precies voor zich had...

Kalm trok Geralt zijn hand uiteindelijk weer terug. Echter voelde hij haar huid haast nog onder zijn vingertoppen verder tintelen.
Hij speelde ineens met een idee...
Hij was nieuwsgierig en terughoudend tegelijkertijd, maar hij was daarbij niet het type man dat een kans als deze aan zich voorbij zou laten gaan, dus wist hij zichzelf na een korte stilte over te halen te spreken:“Laten we, gewoon voor een moment, "de littekens" achter ons laten en eindelijk een keer voor ónszelf oordelen in hoeverre we werkelijk… “monsters” zijn...” Zijn blik was weer onlosmakelijk met de hare verbonden. “Als je dat wilt, mag je een moment bij mij kijken en voor jezelf bepalen in hoeverre ik..." Een haast innemende grimas verscheen rond zijn lippen. "een monster ben. Ongeacht wat je over me hebt gehoord. Vergeet wat je weet en oordeel zelf door je eigen, eerlijke blik.” Om de daad bij het woord te voegen leek zijn anders zo gereserveerde houding iets te bedaren nu hij haar in feite had uitgenodigd om via zijn ogen te kijken wie Geralt of Rivia was, ook al was het maar voor een deel en voor even, heel even... Hm...
Andersom liet hij Oriël geheel haar eigen grens bepalen in hoeverre ze meer over zichzelf aan hem wilde onthullen en of ze slechts een "toeschouwer" wilde blijven of niet. Vandaar dat hij daar nog niets over had voorgesteld. Bovendien had hij zelf ook niet zomaar voorgesteld haar te laten kijken, dus wilde hij haar een eerlijke kans geven zelf goed na te denken wat haar eigen volgende stap was.
Een bijzondere ochtend was het zeker...
Terug naar boven Ga naar beneden
Miss Oriël
...
...
Miss Oriël

Why does the sun rise when it has no one to shine for? || Geralt UTL8oxA PROFILEAscendant
Real Name : Ayelinn
Posts : 524
Points : 0
Why does the sun rise when it has no one to shine for? || Geralt UTL8oxA MAGICIAN
✦ CHARACTER ✦
Magic: Licht en Lucht
Klas: -
Partner: I met a girl across the sea. Her hair the gold that gold can be. Are you a teacher of the heart? Yes, but not for thee

Why does the sun rise when it has no one to shine for? || Geralt Empty
BerichtOnderwerp: Re: Why does the sun rise when it has no one to shine for? || Geralt   Why does the sun rise when it has no one to shine for? || Geralt Icon_minitimezo okt 02 2016, 19:48

Haar klasgenoten, haar ouders. Bijna iedereen had haar altijd haar hele leven vermeden. Zonder William had ze niet geweten waar ze terecht was gekomen. Prostetutie of misschien erger. De man besefte zich waarschijnlijk niet wat hij voor haar gedaan had door haar in huis te nemen en haar niet weg te sturen toen ze ineens in zijn shuttle naar Shadra was opgedoken. Later had ze ook niet de toevlucht kunnen vinden waar ze sinds haar jeugd al naar verlangd had. Ze had anderen ontmoet zoals zij. Ze had veel van hen geleerd. Waarzeggers, divinators en toekomstvoorspellers uit heel Kovomaka had ze bezocht. Culturen bestudeerd en samen met hen geleefd. Maar al die mensen hadden zich gedragen zoals zij nu. Afstandelijk en eenzaam. Want ook zij waren niet beter gewend. Dat begreep ze nu. Destijds had ze er niet eens bij stilgestaan. Maar een ieder van hen had door dezelfde eenzaamheid moeten gaan als zij. Dezelfde afwijzing van de buitenwereld.

De blauwe en paarse kleuren verdwenen uit haar blikveld en maakte ruimte voor het heldere blauw met het vleugje wit wat de hemel boven haar kleurde. Ze voelde hoe Geralt de lokken haar uit haar gezicht streek. Zacht en voorzichtig. Ze voelde hoe zijn ruwe vingers zich bij haar kin omsloten en daardoor haar hoofd ietwat optilde. Want nu hij weer voor haar stond konden ze elkaar niet aankijken zonder die beweging. Ze toonde geen teken van verzet. In plaats daarvan gleden haar ogen omhoog naar de zijne, nieuwsgierig naar wat hem gedreven had tot die actie. Zijn woorden waren zacht en laag in toon. Zijn aanraking subtiel en zacht in tegenstelling tot zijn uiterlijk die hem zo ruw had doen lijken. Hij had het over zijn eigen littekens. Ze had inderdaad eerder al opgemerkt hoe gehavend hij eruit kon zien en dat was slechts een klein deel van hem geweest. Hij had nog mazzel dat hij er met beide ogen en al zijn ledematen uit was gekomen. Haar ogen sloegen zich een beetje neer toen hij over haar begon. Ze was niet goed met dat soort complimenten. Ook als hij alleen maar zou bedoelen dat zij geen fysieke littekens had. Ook moest ze toegeven dat hij gelijk had. Maar wie had er geen dingen meegemaakt in hun leven dat hen voor altijd tekende?

Ze voelde dat hij zijn hand terug trok, maar de warmte bleef. Ze durfde langzaam weer naar hem op te kijken. Ze leek voor een moment terughoudend te zijn na zijn woorden. Haar vingers omklemde de mok zo stevig dat ze wit wegtrokken. Ze moest eerlijk bekennen dat ze hem graag wilde lezen. Maar wat als ze hem daardoor zou verliezen? Ze kende Geralt amper maar deze ene ochtend had meer in haar losgemaakt dan ze had willen toegeven. Met hem praten was intrigerend geweest. Om niet te zeggen bijzonder. Als ze dat zou verliezen, als ook hij haar zou afwijzen als ze eenmaal "wist". Dan zou ze weer alleen zijn. Ze probeerde te luisteren naar raad van elke energiebron die het haar geven durfde. Uiteindelijk zakte ze langzaam door haar benen om de theemok naast zich neer te zetten waarna ze weer overeind kwam. Ze leek nog even te aarzelen. Haar ogen vroegen hem zwijgend of hij dit echt geen probleem vond. Daarna gleden haar ogen van zijn gezicht naar beneden, naar zijn borstkas, langs zijn arm naar zijn hand. Ze pakte zachtjes zijn pols vast en draaide zijn hand met de palm naar boven. Haar eigen hand legde ze er plat bovenop. Deze simpele connectie alleen al was genoeg voor haar om zijn energie te voelen. De pulserende vuurmagie die rondstroomde in zijn aderen en zich voor dit ene moment vermengde met de zacht gloeiende warmte van haar primaire magiebron, haar lichtmagie. Oriël zocht zijn ogen weer. Ze liet onhoorbaar alle adem uit haar lijf ontsnappen waarna ze in het oneindige goud van zijn irissen dook. Het was alsof ze door een stortvloed naar binnen werd getrokken zodra ze haar enige defensieve barriére had opgeheven. Ze voelde elke snee, elke wond die hij ooit gehad had. Elke keer met dezelfde pijn die hij gevoeld moest hebben. Van tijd tot tijd hapte ze naar adem en werd haar grip op zijn hand strakker om zichzelf staande te houden. Maar ze voelde behalve zijn pijn ook zijn liefde. Zijn frustratie en zijn geluk. Haar ogen vulde zich met tranen maar ze kon niet knipperen. Ze voelde een paar tranen over haar wangen glijden terwijl ze op haar onderlip beet. Ze wilde niet te ver afdwalen en uiteindelijk vond ze de kracht om haar ogen te sluiten. Haar grip op zijn hand verslapte en haar hoofd viel naar voren terwijl ze oppervlakkig ademde. Even leek het of ze voorover dreigde te vallen maar ze bleef staan. Ze veegde de tranen weg en bracht haar ademhaling weer onder controle. Ze ontspande haar lichaam. Met haar ogen nog altijd gesloten veranderde ze de positie van Geralt's hand zodat de hare nu onder lag. Voorzichtig, veel voorzichtiger dan de eerste keer, opende ze haar ogen weer. Maar nu trok ze hem mee, haar herinneringen in. Hoe haar moeder haar amper aan durfde te raken en haar behandelde als een onbekend beest. Hoe haar leraar van de basisschool dacht dat ze niet kon praten omdat ze nooit wat zei en haar ouders voorstelde haar van school af te halen. Hoe haar ouders besloten om haar in een speciale inrichting te laten onderzoeken en hoe zij als reactie daarop van huis wegrende. Haar jaren met William, de oude zakenrelatie van haar vader en hoe ze op de Shadraanse middelbare school gemeden werd. Haar jaren bij Marian, de Cassiaanse waarzegster die haar het meeste van haar opleiding gegeven had. De afstandelijkheid van de vrouw die haar had op moeten vangen als een moeder. Haar jaren bij de Novaanse politie waarbij criminelen haar probeerden te mishandelen als ze wist dat zij het gedaan hadden en hoe de agenten zelf haar behandelde als een werktuig. Alles, door haar eigen ogen. Dat was alles wat ze nu aankon. Ze trok haar hand voorzichtig terug en verbrak hun verbinding door weg te kijken. Ze trilde een beetje. Dit had haar veel energie gekost. Maar uiteindelijk keek ze Geralt aan. 'Je bent geen slecht persoon,' begon ze zacht. Ze had gezien hoe hij diep van binnen was. 'Maar dat wist ik al,' voegde ze er daarna zacht aan toe. Daarom was ze ook niet bang voor hem geweest. Ze wist het nu alleen zeker.
Terug naar boven Ga naar beneden
Master Geralt
...
...
Master Geralt

Why does the sun rise when it has no one to shine for? || Geralt UTL8oxA PROFILEAscendant
Real Name : Sansan
Posts : 239
Points : 0
Why does the sun rise when it has no one to shine for? || Geralt UTL8oxA MAGICIAN
✦ CHARACTER ✦
Magic: Fire & Air
Klas: Fire magic
Partner: Grr..

Why does the sun rise when it has no one to shine for? || Geralt Empty
BerichtOnderwerp: Re: Why does the sun rise when it has no one to shine for? || Geralt   Why does the sun rise when it has no one to shine for? || Geralt Icon_minitimema okt 03 2016, 12:13

Geralt bleef Oriël gefascineerd aankijken, benieuwd wat ze nu zou doen. Zijn glinsterende, gouden ogen volgden iedere beweging die ze maakte toen ze uiteindelijk voorzichtig door haar knieën zakte en de mok op de grond plaatste. Zodra ze weer opstond en hem aankeek, toonde hij haar een vredige glimlach om aan te geven dat hij echt achter zijn voorstel stond. Zijn blik was uitnodigend en vriendelijk. Zijn hoofd hield hij iets schuin terwijl haar blik afdwaalde naar zijn lichaam en ze zijn pols vastpakte. Geralt liet het gedwee toe. Haar aanraking was zo zacht en voorzichtig dat hij het haast niet voelde. Geïnteresseerd sloeg hij gade hoe ze zijn handpalm naar boven draaide. Op het moment dat ze haar eigen hand erop plaatste, voelde hij een minuscuul schokje door zijn lijf trekken. Haar hand voelde zo klein en kwetsbaar, maar ook zo vertrouwd, op de één of andere manier... Het was een bijzondere gewaarwording. Plotseling voelde hij ook haar warmte en magische energie. Het vermengde zich met de zijne. Hij vroeg zich af wat er nu zou gebeuren...
Geralt had in de gaten dat Oriël zijn ogen weer zocht, dus keek hij op en staarde in haar innemende, blauwe irissen. Juist toen hij dacht zichzelf daarin te verliezen, gebeurde het: plotseling werd hij als in een hevige storm meegezogen naar zijn eigen geest.

Zijn mond opende zich vol verbazing. Zijn ogen keken rond, maar hij kon niet veel zien. Het was duidelijk dat hij voor een moment niet langer met Oriël in het bos was. Hij was…ergens anders. Een plaats tussen de tijd. Hij voelde hoe Oriël langs zijn verleden schoot en details over zijn leven te weten kwam. Zelf leek hij nog vast te zitten tussen alle herinneringen in. In gedachten probeerde hij de controle terug te krijgen door zich te focussen op één herinnering in zijn nabijheid. Zijn hand reikte ernaar, waardoor zijn omgeving opnieuw begon te vervormen. In zijn geest ging hij eerst kort en vlug langs vele gevechten die hij ooit was aangegaan. De hoeveelheid ervan duidde aan hoe lang hij zijn oude beroep had uitgeoefend. Net zoals de overvloed aan herinneringen zouden kunnen suggereren dat Geralt in werkelijkheid ouder was dan hij eruitzag. Geralt voelde in feite niks van de beelden van vroegere strijd. Het was alsof het ineens iemand anders was die in zijn plaats vocht en hij alles vanaf een afstandje kon bekijken.
Pas toen zijn omgeving voor de zoveelste keer begon te vervormen en hevige herkenning hem naar het hart greep, hield hij stil, om bewust bij deze specifieke herinnering stil te blijven staan. Lucht ontsnapte zijn lippen toen hij een grote bos glanzende, zwarte krullen zag uitsteken boven de dekens. De witcher keek toe hoe hijzelf de slaapkamer in kwam lopen en naast het bed en de slapende vrouw die erin lag hurkte. Zijn “schim” van het verleden streek liefdevol langs haar lelieblanke wang en kuste haar goedemorgen.
Yennefer… Zijn eerste vrouw en grote liefde in die tijd.
Geralt liet zijn blik voor een moment door de ruimte gaan. Een lichte glimlach tekende zich rond zijn lippen. Kaer Morhen: de witcher-academie en de enige plek wat altijd het dichtst bij een thuis voor hem was geweest. Maar als Yennefer hier was, dan betekende dat…
Hij kon zijn gedachte niet afmaken, of de slaapkamerdeur werd zachtjes geopend. Een klein, witharig meisje liep energiek naar binnen. “Geralt! Je bent laat! Mijn training had allang moeten beginnen!”
Ciri. Wat was ze nog jong hier… Ze kon niet ouder zijn dan acht. Dat betekende dat Yennefer en hij haar pas twee jaar geleden hadden geadopteerd, nadat hij haar het jaar ervoor had gered in het Grenaanse woud van Brokilon. Hij hoorde hoe zijn schim lachte en zag hem naar het kind toelopen. “Geduld is een schone zaak, Cirilla.” bromde de schim ernstig en belerend, maar een tedere, geamuseerde glans stond in zijn ogen.
Ciri pakte grinnikend zijn hand om hem mee naar buiten te trekken.
Geralt voelde bijna zelf weer haar zachte, kleine handje die zich vertrouwd om de zijne sloot. Ze was veel te snel groot geworden, al was hij trots op de jongedame die ze was geworden.
Zijn hart sloeg haast een slag over toen ineens Yennefer weer in beeld verscheen. Met open armen liep de mooie vrouw met de ravenzwarte lokken naar het kleine meisje toe en omhelsde haar liefdevol. “Wordt mij geen goedemorgen meer gewenst?” opperde ze plagend met haar fluwelen stem. Hij was bijna vergeten hoe ze altijd sprak alsof ze zong…
Met een gepijnigde grimas keek Geralt toe hoe zijn gezin voor dat moment compleet was. Zijn gezin…

Geralt sloeg zijn ogen neer en merkte in eerste instantie niet hoe het licht in de ruimte vervaagde en duisternis over de kamer viel. Pas toen hij een ander, bekend geluid hoorde, keek hij op.
Nee…
Wilde hij dit moment terugzien? Hij wist niet of…
Geralt schudde zijn hoofd. Het was zijn verleden. Ook deze herinnering hoorde erbij. Met weemoed in zijn blik keek hij toe hoe Yennefer richting het raam van de slaapkamer stond, haar tranen verbergend. Maar haar schokkende schouders verraadde haar verdriet. Het was één van de weinige keren dat hij haar had zien huilen. “Ik kan er niet meer tegen, Geralt…” sprak ze zachtjes tegen zijn schim die met een opengereten schouder op een kruk zat. “Iedere keer als je vertrekt om weer rond te zwerven, op zoek naar contracten, vraag ik me af wanneer ik je weer terug zal zien. Er gaat dan geen dag voorbij dat ik me niet afvraag wanneer je weer thuiskomt… En hóe je thuiskomt...of wat je nu weer hebt moeten doorstaan…” Ze snikte, maar probeerde zichzelf nog te beheersen. “En of je überhaupt weer thuiskomt…”
Zijn schim stond op en liep naar haar toe. “Je weet dat ik er altijd alles aan doe om weer terug te keren naar jou en naar Ciri.” Met zijn goede arm probeerde hij haar te omhelzen, maar ze duwde hem voorzichtig weg.
“Geralt, laten we realistisch zijn. Ik weet dat je bedreven bent in je vak, maar hoe je het ook wendt of keert, één fout, één te sterke tegenstander… Er hoeft maar iets te gebeuren en het is je laatste gevecht. Je zegt zelf altijd dat witchers niet onoverwinnelijk zijn.” Langzaam draaide ze zich naar hem toe.
Geralt voelde een pijnscheut in zijn hart bij het zien van haar betraande gezicht. Na al die jaren stak het nog steeds, erger dan alle pijnen die hij tijdens gevechten had opgelopen.
De schim zweeg.
“Ik kan niet meer tegen het idee dat ik je misschien ieder moment kan verliezen.” eindigde Yennefer, waarbij ze toch liefdevol een hand op zijn wang plaatste.
De schim staarde haar aan en vleide zijn wang voor een moment in haar handpalm. “Wat wil je dan dat ik doe, Yen? Zeg het me. Ik wil…” Hij slikte om zijn emoties onder controle te houden. “Ik wil jóu niet verliezen. Ik hou van je…”
Yennefer schudde haar hoofd en zuchtte. “Ik zou egoïstisch kunnen zijn en je kunnen vragen om te stoppen met het witcher-bestaan, maar dat doe ik niet. Je bént een witcher. Het zit in je bloed. Ik zal je niet weerhouden van je roeping, maar ik pas daar niet in. Niet meer…” Ze kuste hem.
Het was de laatste keer dat hij haar lippen op de zijne had gevoeld...
Gepijnigd wendde Geralt zijn blik weer af. Dat was wel genoeg van die herinnering voor nu...

Voor de derde en laatste keer begon zijn omgeving te veranderen. Geralt wist niet wat er komen ging, maar als de herinnering van net een voorbode was geweest, dan kon het niet veel goeds zijn… Plotseling waande hij zich in de koele buitenlucht. Verwonderd keek hij om zich heen. Dit was niet eens zo lang geleden, vergeleken met de voorgaande herinneringen dan. Hij herkende de setting. Het was op de planeet Shadra. In die tijd had een rebellerende groep onder leiding van “The Emperor of Nilfgaard”, zoals hij zichzelf noemde, besloten de strijd aan te gaan met eenieder die zij als “vreemd” bestempelden: feeën, verschillende magiërs, waarzeggers en ga zo maar door. Geralt had meerdere malen voor hen gevaarlijke, mythische wezens gedood, totdat hij hierachter kwam, achter hun werkelijke aard… Hij keek toe hoe zijn schim kwam aangereden met Vesemir naast hem, net terug van de jacht. Toen ze hun opdrachtgever bereikte om hun geld in ontvangst te nemen, was deze toevallig net bezig om een…oh... om een divinator “terecht te wijzen”, zoals hij dat rechtvaardig achtte…



Na deze laatste herinnering, knipperde Geralt verdwaasd met zijn ogen. Even draaide het om hem heen, voor hij zich weer in de realiteit bevond. Zijn blik schoot naar Oriël. Haar grip verslapte en ze leek voorover te vallen, dus pakte hij met zijn vrije hand automatisch zachtjes, maar wel ondersteunend haar smalle bovenarm vast om te voorkomen dat ze viel. Echter leek ze zichzelf nog net staande te kunnen houden. Het was duidelijk dat haar gave net veel energie had gekost. Verbazing viel in zijn ogen te lezen toen hij ook de tranen op haar wangen opmerkte en ergens speelde hij met de gedachte wat zij zojuist precies ervaren moest hebben… Geralt opende zijn mond al om iets te zeggen, maar hij merkte hoe ze nog niet klaar was. Betekende dat dat ze bereid was ook iets over zichzelf te onthullen…?
Al snel kreeg hij antwoord op zijn vraag toen ze de positie van hun handen omdraaide.

Met een schok voelde de witcher hoe hij meegezogen werd, háár herinneringen in. Vol verwondering bestudeerde hij wat Oriël hem toonde. Persoon na persoon leek zich van haar af te wenden en haar alleen te laten, letterlijk of door haar te behandelen alsof er iets mis was met haar. Het was pijnlijk om te zien en het frustreerde hem tegelijkertijd. Hoe konden mensen het over hun hart verkrijgen iemand zo te behandelen? Waarom waren mensen soms zo kortzichtig en bang voor wat ze niet kenden? Hij kon het niet begrijpen. Niet alleen omdat Geralt zelf vaak genoeg was gemeden en bespot, maar ook omdat zelfs hij, een witcher, compassie kon tonen als dat nodig was. Bij contracten had hij enkel wezens onschadelijk gemaakt die daadwerkelijk een gevaar vormden en voor wie geen andere oplossing mogelijk bleek. Maar vaak genoeg had hij ook medeleven en genade getoond wanneer het eerder het onbegrip van mensen was wat een wezen “gevaarlijk” maakte.
Maar dit… Dit was belachelijk. Mensen hadden Oriël behandeld als vuil… Alleen één persoon, een man, leek oprecht om haar te geven. Hij hoopte dat dit haar gesterkt had, maar het leek bijna niet op te kunnen tegen de vele, negatieve ervaringen die hij nu mocht aanschouwen. Wie weet hoeveel meer er in werkelijkheid nog waren…

Geralt haalde diep adem en knipperde met zijn ogen toen Oriël haar hand tenslotte terugtrok en wegkeek. Hij voelde hoe hun connectie verbrak. Zijn blik bleef op haar gezicht hangen. Zijn ogen stonden treurig. Hij zag hoe ze licht trilde. Voor even kon hij geen woorden vinden om tegen haar te spreken, overweldigd door de ervaringen van eerder. Daarom wachtte hij eerst op haar reactie en ontmoette haar blik toen ze weer opkeek. “Je bent geen slecht persoon.” concludeerde ze, waarna ze er nog aan toevoegde dat ze dat al wist.
Het viel stil, terwijl hij verwerkte wat ze zojuist had gezegd. Het deed uiteindelijk een voorzichtige glimlach verschijnen, maar medeleven en pijn waren nog altijd in het goud van zijn irissen geschreven.
Voordat hij het goed en wel besefte, stapte Geralt kalm naar voren om de laatste afstand tussen hen te overbruggen. Heel voorzichtig en ergens wat onwennig sloeg hij zijn grote armen om Oriël heen en drukte haar zachtjes tegen zich aan. Het was duidelijk dat de witcher dit niet zomaar deed. Voor hij verder reageerde nam hij een moment om zijn armen beschermend om Oriël heen te laten rusten. Het zou er vast apart uit moeten hebben gezien hoe de ruige man, de fijne vrouw teder omhelsde. “Jij bent ook geen slecht persoon.” fluisterde hij uiteindelijk met warme stem. “Maar dat wist ik al.” Onderwijl zorgde hij ervoor dat hij goed alert bleef op haar lichamelijke reactie op zijn aanraking, zodat hij zich indien nodig vlug terug kon trekken als ze schrok of het niet fijn vond, maar voor nu, al was het alleen voor dit moment, leek hij uit te willen stralen dat ze veilig was bij hem. Dat ze voor even niet hoefde te vrezen dat ze alleen was of veroordeeld werd. “Het spijt me dat deze dingen je zijn overkomen. Ik zou willen dat meer mensen je hadden gezien zoals ik je nu, op dit moment, zie…” vervolgde hij zachtjes en zalvend. “Je verdiende het niet zo behandeld te worden.” eindigde hij, waarbij een lichte frustratie doorklonk in zijn stem. Een zucht ontsnapte zijn lippen om zichzelf weer te kalmeren. Hij zou de mensheid nooit volledig begrijpen wat dat betreft...
Terug naar boven Ga naar beneden
Miss Oriël
...
...
Miss Oriël

Why does the sun rise when it has no one to shine for? || Geralt UTL8oxA PROFILEAscendant
Real Name : Ayelinn
Posts : 524
Points : 0
Why does the sun rise when it has no one to shine for? || Geralt UTL8oxA MAGICIAN
✦ CHARACTER ✦
Magic: Licht en Lucht
Klas: -
Partner: I met a girl across the sea. Her hair the gold that gold can be. Are you a teacher of the heart? Yes, but not for thee

Why does the sun rise when it has no one to shine for? || Geralt Empty
BerichtOnderwerp: Re: Why does the sun rise when it has no one to shine for? || Geralt   Why does the sun rise when it has no one to shine for? || Geralt Icon_minitimema okt 03 2016, 22:50

Het was uiteindelijk zijn glimlach geweest die haar ervan overtuigd had toch door te zetten. Hij had oprecht geleken. Niet veroordelend. Ze had geleerd te vertrouwen op haar gevoel, ook als ze het niet helemaal begreep op dat moment. Deze keer was het niet anders geweest. Ze had zijn hand op de zijne geplaats. De hare smal, slank en vrouwelijk dat hij vreemd klein leek in zijn grote hand. Maar de kracht die uit haar voortvloeide was er niet minder om. Er zat veel magische kracht in dat ranke lichaam. Het vermengde zich met de zijne, als een geheel voelde ze elke schok van zijn magische energie en hij op zijn beurt zou de hare kunnen voelen. Haar ogen hadden hem weer gevonden en een beetje angstig voor wat komen zou had ze al haar schilden laten vervagen en zichzelf over gegeven aan de energie. Het ene moment was ze de gouden poelen die zijn ogen waren aan het verkennen, het andere moment werd ze er gulzig in opgezogen.

De pijn geselde haar ziel. Ze kon zich onmogelijk voorstellen hoe de fysieke pijn moest zijn geweest die hij doorstaan had. Haar lichaam reageerde er heftig op. Ze had al eerder gezien dat Geralt's energie sterk was, maar zo intens had ze het niet verwacht. Het waren sterke herinneringen die een persoon, al leek die nog zo gesloten van buiten, van binnen toch zo'n kolkende storm van energie kon maken. Ze haalde een diepe teug adem toen de pijn eindelijk stopte en ze langer bij een herinnering bleven stilstaan. Een herinnering die Oriël met een vreemd soort warmte vulde waarvan ze niet anders kon dan glimlachen. Geluk. Zijn geluk. Het straalde als een zomerse dag en het was een gift, een ongekende eer om zo'n pure emotie mee te mogen maken uit zijn leven. Maar die stralende warmte vervaagde zo snel. Veel te snel dat had gemoeten. Het vulde Oriëls ogen met tranen die ze vrij liet stromen. Tranen die ook hij gestort had. Innerlijk, of uiterlijk. Ze wilde weg hier. Het verdriet was overwelmend en brachten een gevoel van weemoed en neerslachtigheid die ze maar niet van zich af kon lijken te schudden. Zijn laatste herinnering trof haar dieper dan ze had verwacht. Zelf was Oriël op Shadra opgegroeid in een grote stad onder het waakzame oof van William. Maar hij was altijd zo voorzichtig geweest. Zo bang voor haar welzijn. Hij hield oprecht van haar. Dat deed hij nog steeds. Ze vond het vreselijk om gereduceerd te zijn tot enkel briefcontact met hem. Ze miste hem zo vreselijk.

Ze had het contact verbroken door haar ogen te sluiten. Ze voelde hoe de ochtendbries langs haar wangen streek die nat waren van haar eigen tranen. Toen ze haar evenwicht dreigde te verliezen voelde ze Geralt's sterke arm die haar opving voor het geval ze naar voren gevallen zou zijn. Ze droogde haar wangen en haalde adem. Haar longen vulde zich met helend licht en gaf haar de kracht om alles wat ze zojuist gezien had te verwerken. Pas daarna draaide ze de positie van haar hand en die van Geralt om voordat ze hem opnieuw aankeek om hen nu haar herinneringen in te trekken...

Ze ervoer opnieuw de angstige blik in die haar moeders ogen had gelegen als ze de vrouw aankeek, op zoek naar een spoortje van moederlijke affectie. Haar eigen moeder vreesde haar. Een kind wat niet wist wie ze zelf was. Zij wist niet waarom ze anders was en er was niemand die het haar wilde of kon uitleggen. Ze wist alleen dat ze erdoor werd afgewezen en weggejaagd waar ze ook kwam. Ze paste niet in het beeld dat de mensen hadden van een goedlopende maatschappij. Niemand begreep haar rol en zij nog het allerminst van iedereen. Er gebeurde onverklaarbare dingen met haar en haar omgeving. Maar niemand begreep haar. Onbegrip werd omgezet in frustratie en frustratie in angst en wantrouwen. Op straat werden er dingen naar haar gegooid door de andere kinderen waardoor Oriël in haar vrije tijd nog maar amper buiten kwam. Haar enige vriend was William. De Shadraanse schrijver die van tijd tot tijd op bezoek kwam bij haar vader, die uitgever was voor een interstallair bedrijf. Ze schaakten soms, of ze liet hem zien wat ze had geleerd op school. Soms zat ze gewoon in dezelfde kamer te lezen. Alleen zijn aanwezigheid voelen was al voldoende. Toen haar ouders haar wilde laten opnemen was hij de enige persoon waar ze naartoe had kunnen vluchten en hij had haar in huis genomen en voor haar gezorgd alsof ze zijn eigen familie was. Ze dankte hem uit het diepst van haar wezen. Ze zou hem nooit terug kunnen betalen voor zijn offers.

Uiteindelijk haalde ze haar hand weg. Ze trok het niet meer. De energie was haar aan het leegtappen als een vat slap bier. Ze trilde alsof ze het ijskoud had maar ze hoorde haar bloed door in haar oren ruizen. Ze aarde zichzelf door een keer diep in en uit te ademen. Daarna kon ze Geralt weer aankijken. Haar woorden waren zacht en hadden nog een lichte trilling in zich. Maar daardoor niet minder oprecht. Een flauwe glimlach toonde zich aan hem. Daarna gebeurde alles zo snel. Geralt had een pas naar voren gezet, zijn armen om haar heen geslagen en haar zachtjes tegen zich aangetrokken. Het voelde onwennig, om niet te zeggen vreemd. Even was Oriël verlamd, niet wetend wat te doen. Een omhelzing was vriendschappelijk en intiem. Iets waar zij niet vaak aan deelnam. Zij kreeg een handdruk en soms zelfs dat niet eens. Ze hoorde zijn stem en voelde de trilling in zijn borstkas, tezamen met zijn hartslag. Hij was warm. Zijn grote armen voelde alsof hij haar in de grootste, dikste trui in heel Kovomaka had gewikkeld. Hij zou haar niet afwijzen. Niet hierom in elk geval. Hij zou zich niet omdraaien en weglopen, haar achterlatend met een nog zwaarder gekneusde ziel. Hij zou haar niet achter haar rug om belachelijk maken. Hij zou haar niet vermijden. Zijn woorden bevestigde dat. Oriëls ogen staarden naar haar hand die tegen zijn borstkas aanlag. 'Jouw leven...is ook niet altijd even makkelijk geweest,' sprak ze kalm. Haar stem vluchtig en licht in tegenstelling tot zijn zware stemgeluid. 'Je hebt zoveel verloren,' vervolgde ze op een nog zachtere toon dat het meer een fluistering was. Ze was even stil. 'Dank je,' bracht ze daarna, weer iets verstaanbaarder uit.
Terug naar boven Ga naar beneden
Master Geralt
...
...
Master Geralt

Why does the sun rise when it has no one to shine for? || Geralt UTL8oxA PROFILEAscendant
Real Name : Sansan
Posts : 239
Points : 0
Why does the sun rise when it has no one to shine for? || Geralt UTL8oxA MAGICIAN
✦ CHARACTER ✦
Magic: Fire & Air
Klas: Fire magic
Partner: Grr..

Why does the sun rise when it has no one to shine for? || Geralt Empty
BerichtOnderwerp: Re: Why does the sun rise when it has no one to shine for? || Geralt   Why does the sun rise when it has no one to shine for? || Geralt Icon_minitimedi okt 04 2016, 21:25

Geralt hield Oriël zachtjes tegen zich aangedrukt. Ondanks haar overweldigende krachten, voelde hij nu hoe haar slanke lichaam haast uitgeput leek te zijn, dus liet hij haar bij de omhelzing voorzichtig tegen hem aanleunen en ondersteunde hij haar waar hij kon. Ze trilde zachtjes tegen zijn borst aan, waardoor hij zijn lichaamswarmte met haar deelde en deze iets verhoogde met zijn vuurmagie. Een aanraking als deze was niet veelvoorkomend voor de witcher, maar zijn dochter had hem geleerd hoe belangrijk het soms kon zijn voor een andere persoon. Ook nu leek het meer te zeggen dat zijn daadwerkelijk gesproken woorden. Beiden vloeiden als het ware samen om Oriël te laten zien dat hij haar accepteerde om wie ze was, ook na hun "geestelijke reis" die ze zojuist hadden gemaakt.
Ergens moest Geralt aan zichzelf toegeven dat het voor hemzelf ook niet onprettig voelde om weer sinds lange tijd een ander persoon…een vrouw ook…zo dichtbij te hebben. Het verzachtte de oude wonden die lichtjes waren opengegaan door de herrezen herinneringen.
Oplettend peilde Geralt ondertussen hoe ze op zijn omhelzing reageerde. In eerste instantie had hij gemerkt hoe ze even verstijfde op het moment dat zijn armen om haar heen geslagen waren, maar nu leek haar lichaam iets meer te ontspannen in zijn armen.

Zijn ogen gleden naar beneden, langs haar donkerblauwe kruin, naar haar lichte irissen die naar haar eigen hand op zijn borstkas staarde. Haar zachte handpalm bevond zich precies op de plek van zijn hart die in een rustgevend, stabiel tempo bonkte.
“Jouw leven…is ook niet altijd even makkelijk geweest.” begon ze kalm te spreken. Het zachte, heldere geluid van haar stem bereikte hem als een fluisterende, nazomerse bries. “Je hebt zoveel verloren.” voegde ze er haast onhoorbaar aan toe.
Zoveel verloren…
Geralt zweeg.
Haar woorden gonsden na in zijn gedachten, omarmden hem, volgden hem…lieten hem niet los, waardoor hij haast mistte dat ze hem bedankte.
Hun vlucht had hemzelf ook teruggegooid in het verleden en hem geconfronteerd met zijn verlies, iets wat hij al tijden zoveel mogelijk had weggestopt om zijn kalme, stabiele aard te behouden. Haar woorden leken echter het weemoedige gevoel in zijn binnenste als gevolg van de reis langzaam, maar zeker iets meer aan te wakkeren. Iets wat hij van tevoren niet geheel had verwacht.
Hm...

Een ijzige stilte vulde de lucht, terwijl de witcher voor een moment zijn ogen sloot. Alleen nu, enkel voor dit korte moment, liet hij toe dat talloze beelden de revue passeerden achter zijn gesloten oogleden, zodat hij het dadelijk weer los kon laten, net als altijd. Beelden van Yennefer’s pijnlijke vertrek, van een kleine, dodelijk gewonde Ciri, verloren in zijn armen, van omgekomen vrienden…broeders, van verloren gevechten en starende mensen met haat in hun blik, het woord “monster” schreeuwend met hun hele wezen…  
Woede. Angst. Verdriet.
Andere beelden flitsten voorbij. Alleen op dat moment liet hij toe dat zijn ademhaling gejaagder werd en zijn hart sneller klopte.
Haat. Oordeel. Pijn.
Zijn bloed werd kouder. Zijn gedachten duister en mistig…
Woede. Angst. Verdriet.
Haat. Oordeel. Pijn.
Zijn spieren spanden zich aan bij weer volgende beelden en nog meer...
Woede. Angst. Verdriet.
Haat. Oordeel. Pijn.
En nog meer...
Pijn…

Genoeg.
Geralt’s ogen schoten weer open. Hij had de controle herwonnen.
Zijn blik, weer verrassend kalm en ondoorgrondelijk…behalve voor haar, keerde zich weer naar beneden. Enkel voor haar viel zoveel meer te lezen in het goud van zijn irissen, omdat zij wist hoe het was en zij hém had gezien. “Soms kunnen we het verbergen.” begon hij zacht en met diepe stem te spreken, terwijl hij Oriël nog altijd voorzichtig vasthield. “Voor ieder ander of…voor onszelf.” Terwijl hij verder sprak keek hij haar diep in de ogen aan. “Soms willen we het verbergen om onszelf te sparen. Andere momenten moeten we het wel verbergen om onszelf te beschermen. Maar hoe dan ook…” Langzaam gleed één hand van haar rug af en verplaatste zich naar haar wang om daar teder de laatste restanten van haar tranen weg te vegen. “leven we en…vóelen we. Net hebben we van elkaar mogen gezien dat we allebei hebben verloren, dat we geraakt zijn, dat we gehard zijn...” Geralt boog zich slechts een klein stukje naar voren, alsof hij een belangrijk geheim met haar ging delen. “En weet je wat dat betekent?" sprak hij raadselachtig en warm. Hij wachtte even voor hij concludeerde:  "Het maakt ons geen monsters. Het maakt ons menselijk, wat betekent dat -zelfs al zijn er ook verschillen- we net zoveel recht hebben op een goed bestaan als iedereen.” Sereen trok hij zijn hand weer terug, maar liet zijn andere nog voor even op haar rug rusten. “Laat daarom alsjeblieft niemand je meer wijsmaken dat je ook maar een haar minder bent dan zij, hoe graag ze je dat ook willen doen geloven. Vergeet wat je ziet en denk aan…" Een vredige glimlach verscheen rond zijn lippen. "hoe ik je zie. Wil je dat proberen, …Oriël?” De manier waarop de witcher haar naam uitsprak was haast sprookjesachtig. Zijn lichte Raziaanse accent gaf het een extra mysterieus randje.
Het was werkelijk een tijd geleden dat hij zich zo open had gesteld naar een ander persoon. Het voelde...bijzonder... Was dat het juiste woord? Wanneer had hij dat eigenlijk überhaupt voor het laatste gedaan...?
Terug naar boven Ga naar beneden
Miss Oriël
...
...
Miss Oriël

Why does the sun rise when it has no one to shine for? || Geralt UTL8oxA PROFILEAscendant
Real Name : Ayelinn
Posts : 524
Points : 0
Why does the sun rise when it has no one to shine for? || Geralt UTL8oxA MAGICIAN
✦ CHARACTER ✦
Magic: Licht en Lucht
Klas: -
Partner: I met a girl across the sea. Her hair the gold that gold can be. Are you a teacher of the heart? Yes, but not for thee

Why does the sun rise when it has no one to shine for? || Geralt Empty
BerichtOnderwerp: Re: Why does the sun rise when it has no one to shine for? || Geralt   Why does the sun rise when it has no one to shine for? || Geralt Icon_minitimewo okt 05 2016, 10:47

Zijn lichaam was warm. Of dat kwam door zijn vuurmagie of dat hij gewoon altijd een warm persoon was wist ze niet. Maar het was niet iets waar ze nu haar nergie aan wilde besteden om over na te denken. Die energie had ze voor andere dingen nodig. Langzaam probeerde ze het trillen van haar lichaam weer onder controle te krijgen. Om figuurlijk gezien weer even op adem te komen. In het begin was haar lichaam even verstijfd geweest. Wennend aan deze nieuwe aanraking die ze nog nooit zo warm had mogen ervaren. Maar dat trok weg. Ze voelde de beweging van zijn hoofd en bijna automatisch richtte ze haar blik wat omhoog wat ook wel nodig was nu ze zo dicht tegen hem aanstond. Ze had zijn ogen gevoeld die haar aangekeken hadden. Haar hand bleef op zijn borstkas rusten waar ze elke hartslag van hem voelde. Bij haar eerste zin bleven haar ogen op hem gericht om daarna weer langzaam af te zakken naar de plek waar haar eigen hand lag, waar ze zijn hart nog steeds voelde kloppen. Nog steeds. Ondanks alle pijn en al het verdriet en het verlies. Haar tweede zin kwam er als een zachte fluistering uit, haar blik bleef gericht op haar hand.

Ze voelde hoe zijn hartslag sneller ging. Zijn ademhaling werd gejaagder. Ze wist een beetje wat hij moest doormaken. Oriël had het vaker gedaan en hoewel het haar zwaar lag kon ze ook weer afstand doen van het verleden van een ander. Maar Geralt had waarschijnlijk geprobeerd zijn verleden uit de weg te gaan. Het moest zwaar zijn om dat opnieuw te beleven. Ze keek weer omhoog, zag hoe zijn ogen gesloten waren en wilde eigenlijk iets voor hem doen. Maar zijn ogen schoten open. Ze luisterde naar zijn woorden. Ze kon niet anders. Haar ogen bleven naar de zijne toegetrokken worden. Oriël voelde hoe hij zijn hand verplaatste om die hand daarna zacht op haar wang geplaatst te voelen worden. De laatste tranen werden weggeveegd van haar wang en zijn woorden klonken warm en oprecht. Haar Novaanse naam klonk anders met zijn accent. Maar het voelde als een nieuwe exotische melodie die aan een bestaand lied werd toegevoegd. Een kleine glimlach sierde haar lippen en met die glimlach kwamen de warmere kleuren terug in haar lokken. Het blauw maakte plaats voor een diep oranje herfstkleur. Baksteenrood zou je het kunnen noemen met lichte vegen violet en voor wie heel goed keek, zelfs enkele plukken blond. Wanneer was de laatste keer dat ze zichzelf toegestaan had een gevoel van geluk te tonen. Het duurde even voordat ze woorden had om te delen en zelfs toen moest ze eerst een lok haar achter haar oor strijken om tijd te rekken waarin ze kon beslissen in welke volgorde ze gezegd moesten worden. 'Ik geef al een geruime tijd les op deze school nu en ben op zoveel plekken geweest dat ik dacht dat het onmogelijk was ooit iemand tegen te komen die mij zou kunnen doorzien,' begon ze zacht. 'Ik ben blij dat deze wereld me nog steeds weet te verbazen,' vervolgde ze daarna met de kleine glimlach nog altijd op haar gelaat. 'Ciri mag heel blij zijn met een vader zoals jij,' ging ze daarna verder. Ze had het meisje in de herinneringen van Geralt gezien. De wind had haar naam gefluisterd. Zelf had ze geen kinderen. Maar eerlijk gezegd had Oriël zichzelf ook nooit als "moedermateriaal" gezien. Met het gebrek aan eign moederlijke affectie waarmee ze was opgegroeid wist ze niet of zij een kind wel kon geven wat het nodig had. Het was een van de weinige vragen waar ze geen antwoord op hoefde. Ze wilde het niet weten als dat wel zo bleek te zijn. Nu was er nog een beetje hoop.

Het was weer even stil tussen hun maar uiteindelijk begon ze weer te spreken. 'Ik denk dat ik nu weer kan staan zonder om te vallen,' sprak ze zachtjes met een flauw glimlachje. Als ze heel eerlijk tegen zichzelf moest zijn wilde ze nog niet wegstappen van Geralt's warmte. Maar ze wilde ook niet langer in de omhelzing blijven staan dan voor hem comfortabel zou voelen. Voor het eerst sinds een hele lange tijd durfde ze zich op deze manier open te stellen naar iemand anders en dat manifesteerde zich in de vorm van rekening proberen te houden met de ander.
Terug naar boven Ga naar beneden
Master Geralt
...
...
Master Geralt

Why does the sun rise when it has no one to shine for? || Geralt UTL8oxA PROFILEAscendant
Real Name : Sansan
Posts : 239
Points : 0
Why does the sun rise when it has no one to shine for? || Geralt UTL8oxA MAGICIAN
✦ CHARACTER ✦
Magic: Fire & Air
Klas: Fire magic
Partner: Grr..

Why does the sun rise when it has no one to shine for? || Geralt Empty
BerichtOnderwerp: Re: Why does the sun rise when it has no one to shine for? || Geralt   Why does the sun rise when it has no one to shine for? || Geralt Icon_minitimewo okt 05 2016, 23:44

Geralt’s mond opende zich onbewust een stukje zodra hij uitgesproken was en Oriël naar hem glimlachte. Zijn blik bleef op haar mond rusten. De lach was klein, maar leek oprecht. Het was een begin. Het deed het ijzige gevoel in zijn binnenste langzaamaan weer ontdooien. Hij merkte hoe een voorzichtig verlangen in het diepst van zijn gedachten haar lach wilde vergroten en weer geluk in haar ogen wilde laten terugkeren. Haar ogen…
Langzaam keek hij op en boorde zijn blik in de hare. Haar ogen waar je in kon verdrinken en waarvan hij nu voor een klein deel wist wat erachter school, maar de puzzel was nog lang niet compleet, als deze al ooit compleet te maken viel. De reis daarnaartoe was nog het meest bijzonder.
Plotseling trok iets in zijn ooghoeken de aandacht. Met enige verwondering staarde de witcher naar de sierlijke lokken van de vrouw die voor de derde keer begonnen te verkleuren. Verwondering ging gepaard met enige zorgen, aangezien het de vorige keer haar verdriet uit het verleden had onthuld. Echter spreidde het nu aangename, warme kleuren tentoon. Oranje zoals de Raziaanse brandewijngaarden in de herfst, vurig en elegant. En wacht… Hier en daar was ook een hint van de tint van een Shadraanse amethist. Maar de derde en laatste kleur fascineerde hem nog het meest, juist omdat deze in kleinere getalen aanwezig was, maar hem stiekem leek toe te lachen. Als bescheiden stralen zonlicht schemerden de blonde plukjes door de rest heen.
Geralt keek er geïntrigeerd naar, niet in staat zijn blik af te wenden. “Staat je...goed.” concludeerde hij met een vriendelijke, zelfs ietwat speelse ondertoon in zijn stem. Het klonk…anders dan zijn normale weerbarstige, koele en bijna cynische toon. Vreemd...
Hij wachtte geduldig op haar reactie en observeerde haar in de tussentijd, benieuwd wat de veranderingen in haar gelaat precies voor betekenis zouden kunnen hebben. Op het moment dat ze sprak, keerden zijn ogen vertrouwd terug naar de hare. Het werkte als een magneet op hem. Met gespitste oren luisterde Geralt aandachtig naar wat ze te vertellen had. Ongemerkt schoten zijn wenkbrauwen een stukje omhoog toen ze hem vertelde dat ze had gedacht dat het onmogelijk was om iemand tegen te komen die haar kon doorzien en dat ze blij wat dat de wereld haar nog steeds kon verbazen. Zwijgend sloeg hij haar gade, terwijl ze verder sprak.
“Ciri mag heel blij zijn met een vader zoals jij.” voegde ze eraan toe. Al luisterde hij nog zo aandachtig, Geralt had in eerste instantie bijna gemist wat Oriël daadwerkelijk tegen hem had gezegd, puur omdat hij het bijna niet geloofde.
Haar woorden...raakten hem. Wellicht besefte ze niet hoe zeer…

Het mocht wel duidelijk zijn dat Geralt in eerste instantie niet het meest “knuffelbare type” was. Noch had hij zichzelf ooit als iets anders dan een witcher beschouwd; “a monster slayer for hire”. Niets meer, niets minder. Al vanaf zijn vroegste jeugd was hij ook met die gedachte in zijn brein gebrand opgevoed door de School van de Wolf van Kaer Morhen. Een “witcher” zijn, betekende niet alleen een beroep, maar ook een levensstijl. Laat staan dat hij zichzelf dus ooit, als was het maar voor een moment, had ingebeeld als vader…
Totdat hij háár ontmoette…
Het was alsof het lot een spelletje met hem had gespeeld. In feite was Cirilla hem ooit eens beloofd door haar ouders, nadat hij haar vader had gered van een dodelijke vloek. Aangezien de beste man niet had geweten wat hij zijn redder als betaling kon bieden, hadden ze de prijs via de “Law of Surprise” afgesproken. Dit betekende dat de man de eerste “verrassing” die hij tegenkwam zodra hij weer thuis was, aan de witcher zou geven als betaling. En wat een verrassing was het dat zijn vrouw zwanger bleek te zijn toen hij weer terugkeerde…
Volgens de regels zou daarom het kind na de geboorte gelijk worden afgestaan aan Geralt, zodat hij het kon trainen om een witcher te worden. Het was niet de eerste keer dat zoiets gebeurde, maar wel de eerste keer dat de overeenkomst aan de kant van de witcher geweigerd werd. Zodra het kind geboren was en een meisje bleek te zijn, had Geralt aangegeven dat een meisje het gevaarlijke, harde witcher-bestaan niet aan zou kunnen, waardoor hij haar ouders verloste van hun plicht. Dat hij in werkelijkheid medelijden koesterde met het echtpaar, liet hij natuurlijk buitenwegen…
Toch leek het lot niet tevreden met deze beslissing… Of wellicht kwam het doordat Ciri vanaf haar geboorte… “speciaal” was. Al vanaf kleins af aan bleek ze een ongekende magische energie te bezitten die velen angst en ontzag inboezemden. Al snel deed zich het gerucht de ronde van het bijzondere, witharige kind. Magiërs en mythische wezens van verschillende planeten werden er als bijen op honing door aangetrokken, velen belust op het zelf toe-eigenen van zulke uitzonderlijke krachten. Jarenlang wist Ciri’s familie haar krachten nog enigszins binnen de perken te houden, waardoor haar anonimiteit voor een deel gewaarborgd bleef. Maar hoe ouder het meisje werd, hoe zichtbaarder haar magische energie werd.
Toen ze zes jaar oud was, sloeg het noodlot toe… Een groep duistere magiërs vielen haar woonplaats binnen, opzoek naar haar. Ciri werd verteld te vluchten. Zelfs op deze jonge leeftijd was ze in staat zelf het dorp uit te vluchten met haar magie, maar haar familie moest het hierdoor ontgelden.
Echter waren enkele magiërs haar gevolgd toen ze het nabijgelegen Grenaanse woud in vluchtte.
Het leek haast te toevallig om waar te zijn dat Geralt op dat moment zich in hetzelfde woud bevond en als eerste op het meisje stuitte. In die tijd hield hij zich ver buiten conflicten tussen mensen onderling en richtte hij zich puur op het volbrengen van contracten om de mensheid tegen gevaarlijke mythische wezens te beschermen, maar zodra hij in de gaten kreeg wat er aan de hand was, ontfermde hij zich over het kleine kind en redde hij haar van de magiërs.
Dat was het moment. Het moment waarop hij voor het eerst oprecht zo om een mens had gegeven. Yennefer had hem al enigszins geleerd weer lief te hebben, maar nog nooit had hij ervaren wat hij nu meemaakte.
In eerste instantie was hij haast een wild dier wat niet had geweten wat hij met de situatie aan moest en wat hij ná het gevecht nog voor het kleintje kon betekenen. Geralt wist nog als de dag van gisteren hoe Ciri toen na het gevecht huilend haar kleine armpjes om zijn nek geslagen had... Hoe ze haar betraande gezicht in zijn shirt probeerde te verbergen en zich in zijn beschermende omhelzing koesterde, alsof het altijd al zo was geweest... En hoe hij tenslotte het gebroken meisje na enige verwondering voorzichtig in zijn sterke armen had genomen en had opgepakt. Minutenlang had hij haar alleen maar troostend tegen zich aan had gehouden en haar zachtjes heen en weer gewiegd. Heen en weer en heen en weer. De grote, boze wolf die plotseling lang niet meer zo groot en eng leek te zijn, maar teder en warm… Ze had zijn hart veroverd nog voor ze er erg in had, nog voor híj er erg in had. Zijn kleine meisje…
Uiteindelijk waren ze samen teruggelopen naar het dorp, haar handje zachtjes om zijn wijsvinger gewikkeld voor steun. Maar zelfs vanaf een afstand kon Geralt zien dat er van een dorp nauwelijks meer sprake was. Het was...een bloedbad. Er lkek niets meer van over. As vermengde zich met het bloed op de straat. De dorpelingen waren compleet uitgeroeid. De duistere magiërs die nog wel in leven waren, zochten wanhopig naar het meisje.
Uiteindelijk had Geralt daarom besloten Ciri voor haar eigen veiligheid in het geheim mee te nemen naar Kaer Morhen, zijn eigen veilige haven. Vanaf dat moment had Ciri niet meer van zijn zijde willen wijken. Ze volgde hem overal. En hij was daar...als ze huilde, als ze nachtmerries had...als ze haar familie mistte...
Langzaamaan begon Ciri te helen en kreeg ze zelfs een plan voor de toekomst. Andere kinderen van haar leeftijd wilde prinses worden of dokter, maar Ciri niet. Ze bleef bijzonder, in vele opzichten. Nee, Ciri wilde een witcher worden, net als Geralt, waardoor ze uiteindelijk zijn leerling werd.
De tijd verstreek en Ciri werd meer dan alleen zijn leerling. Al vanaf het begin hadden ze een onbreekbare band gedeeld, maar zelfs deze band bleek nog te kunnen groeien. Zij had zijn hart, voor eeuwig.
Zo werd een “harteloze” witcher, een liefhebbende vader...

Geralt schrok op uit zijn gedachten. In feite was hij maar enkele seconden afgedwaald in zijn geest, maar in zijn hoofd leek het zoveel langer. Met een sentimentele glans in zijn ogen keek hij Oriël aan. “Je hebt me net het grootste compliment gegeven wat ik ooit heb gehad…” Klonk het, nog steeds haast wat ongelovig. Kort raakten zijn vingers haar hand op zijn borst aan, om zijn woorden te ondersteunen. “Dankjewel.” Meer kon hij voor nu niet uitbrengen, waarna er een stilte tussen hen viel. Het bracht als het ware een moment van rust. Het gaf hem ook even de mogelijkheid zijn gedachten weer te ordenen. Nog steeds deed ze iets met hem wat hem ongewoon verward maakte en zijn geest alle kanten op stuurde en toch… wilde hij er meer van…

Toen Oriël tenslotte aangaf dat ze weer kon staan zonder te vallen, trok Geralt kalm zijn armen terug en glimlachte licht. Hij was blij dat ze weer genoeg kracht had hervonden om overeind te staan, maar hij had het ook niet heel erg gevonden als hij haar nog iets langer had moeten… “ondersteunen”... Zo eerlijk was hij nog wel naar zichzelf.
Nu was het Geralt die even een stilte tussen hen liet vallen. Zijn geheimzinnige blik was voor een moment gericht op de strakblauwe lucht. De zon was inmiddels al verder naar boven geklommen en verwarmde zijn gezicht. Een zucht die zijn lippen ontsnapte werd soepel meegenomen door de koele bries. “Wat een ochtend…” mompelde hij uiteindelijk hardop, waarbij een halve, aantrekkelijke grijns verscheen. Het lichtte zijn gezicht op. Vanuit zijn ooghoeken sloeg hij haar gade. “Ik ben blij dat ik je ontmoet heb, Oriël…” Klonk het plotseling. Een diepere betekenis lag verborgen in zijn woorden, al was zijn gezicht weer neutraler, nu zijn vrije ochtend ten einde liep.

Net als voorheen vouwde Geralt zijn handen weer achter rug in elkaar, maar naast kalmte, straalde hij nu ook gemeende ontspannenheid uit, alsof een last van zijn schouders af was. “Ik moet zo vertrekken om mijn eerste les voor te bereiden.” prevelde hij, waarbij hij haar een verontschuldigende blik toewierp. Even wachtte hij voor hij er nog aan toevoegde: “Tot...morgenochtend?” Met een combinatie van nieuwsgierigheid, interesse en een vleugje verlangen boorde haar blik zich in de hare. Hij zou maar al te graag nog langer willen doorpraten met deze bijzondere vrouw, maar de plicht riep. Daarom hoopte hij ergens dat ze op zijn uitnodiging in zou gaan...
Terug naar boven Ga naar beneden
Miss Oriël
...
...
Miss Oriël

Why does the sun rise when it has no one to shine for? || Geralt UTL8oxA PROFILEAscendant
Real Name : Ayelinn
Posts : 524
Points : 0
Why does the sun rise when it has no one to shine for? || Geralt UTL8oxA MAGICIAN
✦ CHARACTER ✦
Magic: Licht en Lucht
Klas: -
Partner: I met a girl across the sea. Her hair the gold that gold can be. Are you a teacher of the heart? Yes, but not for thee

Why does the sun rise when it has no one to shine for? || Geralt Empty
BerichtOnderwerp: Re: Why does the sun rise when it has no one to shine for? || Geralt   Why does the sun rise when it has no one to shine for? || Geralt Icon_minitimeza okt 08 2016, 23:49

Ze deed het niet express. Ze had het meestal niet eens door. Haar lokken leken altijd een eigen leven te lijken en vaak tegen haar wil in. Ze had geleerd haar emoties in toom te houden om te voorkomen dat ze de hele dag van kleur zouden verspringen. Maar deze ochtend. Dit gesprek met Geralt. Het had zoveel in haar los gemaakt dat ze die controle had laten varen en haar haren hadden dat onmiddelijk gemerkt. Zo ook nu namen ze een andere kleur aan dan het gebruikelijke rood/paars wat mensen zo van haar gewend waren geworden. Ze begreep dan ook eerst Geralts woorden niet, totdat ze vanuit haar ooghoek een pluk haar opmerkte. Zelf was ze ook aardig verrast al liet haar gezicht dit niet zien. Dit waren kleuren die ze niet vaak meer terug zag komen. Ze glimlachte een beetje onbeholpen. Het had niet veel zin meer om het nu nog te verbergen. Dus ze vertelde hem de waarheid. Hoe ze de waarheid zelf ervaren had in elk geval. Ze had niet verwacht deze gedachten ooit met iemand anders te delen dan zijzelf. Maar hier stond ze dan. Het laatste wat ze zei was haar opmerking over Ciri, het meisje dat ze gezien had in zijn herinneringen en waar ze ondertussen van wist dat het zijn dochter was, al dan niet bij bloed. Die ene zin leek veel in hem los te maken al duurde zijn afwezige blik niet langer dan een paar seconden in werkelijkheid. Heel even was ze bang dat ze iets gezegd had wat ze niet had moeten zeggen. Maar toen hij haar weer aankeek lag er een vreemd soort sentiment in zijn ogen die ze nog niet eerder bij hem gezien had. Zijn woorden namen die angstgevoelens even snel weg als ze op waren komen zetten en ze voelde zijn hand op de hare. Een tintelend gevoel kroop door haar lichaam bij het voelen van die warmte. Bij zijn energie. Ze had daar nog wel langer kunnen blijven staan. Veel langer. Maar met tegenzin verbraken haar woorden dat moment. De logica had haar emotie weer onderdrukt. Hij trok zijn armen terug en een licht gevoel van gemis bekroop haar. Zijn energie voelde fijn. Fijner dan hij zelf misschien in de gaten had en nu ze weer op haar eigen benen stond viel die energie weg.

De stilte tussen hen in zat vol met spanningen. Ze werden verbroken door de zucht van Geralt en vervlogen terwijl de wereld weer begon te draaien en alles weer normaal werd. Hoewel de glimlach weer van haar gezicht verdwenen was leek er een soort permanente gloed over haar heen te liggen. Een zacht, koesterend geluksgevoel wat terug te zien was in de kleurverzameling in haar lokken. 'Ingelijks Geralt,' sprak ze zacht op zijn woorden. Hij vertelde haar dat hij zeer binnenkort een les moest voorbereiden. Het bracht haar hoofd terug naar het allerdaagse leven. Ook zij had weer lessen vandaag. Lessen, bijlessen, vergaderingen. Haar dag zat aardig vol. Ze wriemelde een beetje aan een los draadje aan de mouw van haar trui terwijl ze zo in gedachten verzonken stond. Haar ogen stonden echter meteen weer helder toen ze de volgende woorden van Geralt hoorde. Haar lippen krulde zich voor die ochtend nog eenmaal om in een glimlach. Een met speelsheid en een klein beetje mysterie. Met een kleine, gecontroleerde beweging riep Oriël een plaatstelijke luchtstroom op die de mok waar ze haar thee uit gedronken had weer in haar hand liet belanden. 'Misschien zelfs wel eerder Geralt,' sprak ze met hetzelfde soort mysterie die in haar glimlach had gelegen. Daarna nam ze een ander pad. Een die bij hem vandaan zou leiden voor nu. Maar niet voordat ze nog éénmaal had omgekeken en voorzichtig naar hem gewuifd had.
Terug naar boven Ga naar beneden
Gesponsorde inhoud



Why does the sun rise when it has no one to shine for? || Geralt UTL8oxA PROFILE
Why does the sun rise when it has no one to shine for? || Geralt UTL8oxA MAGICIAN

Why does the sun rise when it has no one to shine for? || Geralt Empty
BerichtOnderwerp: Re: Why does the sun rise when it has no one to shine for? || Geralt   Why does the sun rise when it has no one to shine for? || Geralt Icon_minitime

Terug naar boven Ga naar beneden
 

Why does the sun rise when it has no one to shine for? || Geralt

Vorige onderwerp Volgende onderwerp Terug naar boven 
Pagina 1 van 1

 Soortgelijke onderwerpen

-
» I Shine - Droptopic
» Don't blow off another's candle for it won't make yours shine brighter
» The Rise of Evil » L I E
» Rise above||Syrax
» Geralt of Rivia

Permissies van dit forum:Je mag geen reacties plaatsen in dit subforum
Starshine Academy ::  :: Grass Field-