Haar handje reikte langzaam naar de kop van de enorme eenhoorn, die op zijn beurt gewillig naar voren boog. Ze lachte zachtjes terwijl ze de enorme kop tegen zich aanvoelde, het beest snoof tevreden in haar sjaal en duwde haar bijna omver. Ze was nog niet helemaal gewend aan het feit dat Tilorcian haar vader bleek te zijn, maar ze had wel gemerkt dat het haar geruster stelde. Gewoon het idee dat er iemand in haar buurt was die haar beschermde.
Ze was erg in haar bezigheid verdiept en merkte niet eens dat haar rode sjaal een beetje aan het loslaten was. Tot nu toe had ze hem overdag non-stop gedragen, als schild om zo vaak mogelijk haar gezicht te kunnen verbergen wanneer ze onzeker of bang werd. Ze had niet eens door dat ze dat ook steeds minder was gaan doen, hoewel ze het nog steeds wilde vermijden om in direct contact met anderen te komen.
De herfstwind blies opeens vrij sterk door haar halflange haren en deed haar even opschrikken. De eenhoorn leek iets te hebben gehoord, want hij snoof opeens, draaide zich om en draafde het bos weer in. Een beetje teleurgesteld keek ze hem na en plofte toen neer op een steen terwijl ze met de uiteinden van haar sjaal speelde.

//le flut

Een beetje teleurgesteld keek ze om zich heen, de steen waar ze op zat, lag midden in een open plek. Het waaide een beetje, maar erg koud was het niet. Ze plukte een beetje aan de uiteindes van haar sjaal. Toen pas zag ze wat de eenhoorn had weggejaagd; er lande een draak voor haar neus. Jackie was niet bang voor draken, alleen had ze er nog nooit een van zo dichtbij gezien en ze wist niet hoe ze reageerde mensen. Meteen ontdekte ze ook de jongen die van zijn rug gleed. Hij had bruin haar en leek niet heel veel ouder dan haar, maar dan nog steeds: het was een persoon. Met een halve iep, wilde ze van de steen afglijden en zich erachter verstoppen, maar hij was al gaan praten. 'Dat was een prachtig dier, is die van jouw?' Hij klonk vriendelijk en opeens zag ze dat hij de draak voor haar kennelijk had bereden. Was hij serieus op dat beest komen aanvliegen?
Instinctief schoten haar handen weer naar haar sjaal om hem weer voor haar gezicht te drukken, maar iets in haar zei dat dit wel oké was, dat ze niks te vrezen had van deze figuur voor haar. Misschien kwam het vanwege de draak, maar het geheelplaatje stond haar aan: een band tussen dier en mens. Ze liet haar handen weer zakken en wipte van de steen af. 'Nee, ik heb geen huisdier, hij was hier gewoon.' zei ze zacht, maar zonder te stotteren. 'Ik kan hem denk ik niet terugroepen...sorry.' Met grote ogen en een klein handje wees ze naar het beest naast de jongen. 'Hoort die bij jou?' vroeg ze kleintjes en vol ontzag.

Haar uitgestrekte handje wees naar het beest voor haar, die vervolgens haar vingers aflikte. Ze giechelde zachtjes en drukte haar hand zachtjes tegen zijn neus. 'Dat is jammer. Ik heb een eenhoorn wel eens van dichtbij wilden zien, maar door de drakenlucht van mijn beste maatje hier kom ik nooit verder dan ze vanuit de lucht te mogen aanschouwen. Niet dat je stinkt hoor Dregoe.' Ze lachte opnieuw bij een verontwaardigde brom. 'Ja, dit is mijn eigen draak. Zijn naam is Dregoe. Ik ben Syrax en hoe mag ik jouw noemen?' Ze streek zachtjes over de kop van de draak en keek de jongen toen aan. 'Ik heet Jackie...' zei ze zachtjes.
Ze draaide haar hoofd even naar het stuk bos toe waar de eenhoorn naar toe was gerend en zag plots dat het beest er nog stond, zei het dan half verscholen. Ze keek Syrax even aan, legde toen haar vinger op haar lippen en gebaarde met een hoofdknik naar de eenhoorn. Ze liep voorzichtig naar het beest toe en strekte haar handje weer uit; eenhoorns gaven per slot van rekening de voorkeur aan jonge meisjes. Hij snoof en schraapte met zijn hoef over de aarde, maar kwam toch dichterbij om opnieuw zich door haar te laten aaien. Ze lachte opnieuw zachtjes en wenkte Syrax om dichterbij te komen.