”Adem in.” De blonde jongen deed wat de dokter hem vroeg en nam een grote hap lucht. ”Adem uit.” Yvaine stond naast het ziekenhuis bed. Ze drukte een stethoscoop tegen de rug van de jongeman, ter hoogte van zijn longen, en luisterde geconcentreerd met gesloten ogen. Tevreden haalde ze het koude ding van zijn arme met puberale acne bespikkelde rug. ”Je kunt je shirt weer aantrekken Thomas.” zei de blondine terwijl ze wat neer krabbelde op haar kladbord. ”Je longen klinken weer goed. Ik laat je voor alle zekerheid die laatste twee dagen de kuur afmaken. En ik zal je een zalf meegeven voor die acne op je rug.” De jongen liep rood aan toen Yvaine een tube uit een la haalde, want hij was daar niet eens voor langs de ziekenzaal gekomen. Met een korte ruk schoof ze vervolgens het gordijn open, dat om het ziekenhuisbed hing, om de jongen eruit te laten. ”En niet zoveel vette snacks en chocolade eten he.” sprak ze de jongen streng toe. Maar voor hij kon reageren schrokken ze allebei op door de deur die open werd gegooid. Yvaine had direct een afkeurende frons boven haar ijsblauwe ogen en staarde naar het meisje in de deuropening. Waarom dat nu weer nodig was…

Ze liep met klakkende hakken op het meisje af, want er was duidelijk iets mis. Ze knipte een paar keer luid in haar vingers. Inmiddels een welbekend teken voor haar assistent dat hij moest komen. Yvaine ging er tenminste vanuit dat Graham de deuren ook had horen openslaan. En zo’n nieuwsgierige snotaap als hij.. no doubt dat hij die nieuwsgierige neus meteen om de hoek zou steken.
Bij het meisje aankomend viel haar meteen een aantal dingen op. Ze was doorweekt, verzwakt en ze gokte dat die blauwen lippen niet het gevolg waren van een ongelukkige lipstick keuze. Haar instinct zei: In het water gevallen. Yvaine was meer een vrouw van feiten dus ze wilde nog geen conclusies trekken. ”Wat is er met je gebeurt?” was de eerste obvious vraag die de blonde vrouw stelde. Haar strenge blauwe ogen scande het meisje van top tot teen. Een neusvleugel van de scherpe neus rimpelde frappant toen er een doordringende maar bekende geur van het meisje afsloeg. Een tikkeltje verbouwereerd pakte de schooldokter een stukje stof, van de bovenkleding van het meisje, tussen duim en wijsvinger vast. Vervolgens rook ze met een opgetrokken wenkbrauw aan haar nu vettige vingers. ”Is dit… benzine..?” Ze keek het meisje verbaasd en doordringend aan. Had ze het zo koud gekregen dat ze zich had willen opwarmen door zichzelf in de fik te steken ofzo?

”Kom maar mee, De blondine pakte de arm van het meisje om haar te ondersteunen en naar een bed toe te helpen. Daarbij had ze zich om gedraaid en kon ze meteen zien of Graham al enigszins in de buurt was of niet. Maar in plaats van die nieuwsgierige snotaap te zien, zag ze een nieuwsgierige snotneus. Thomas stond nog steeds naast het bed, hen aan te gapen alsof ze een of andere show aan het opvoeren waren. ”Thomas. Je kunt gaan.” beet ze hem streng toe, waardoor hij even knipperde van schrik en toen vlug de zaal uit liep. De arme jongen was van schrik zelfs zijn acne middeltje vergeten. Yvaine was al weer bezig om het meisje naar een vrij bed te begeleiden, zodat ze haar beter kon onderzoeken. Maar daar had ze eerst haar assistent bij nodig. ”Graham! Kom hier!”

Toegegeven: hij had iets goed te maken met Yvaine. Zijn leuke “stunt” laatst was helaas wat uit de hand gelopen. Tuurlijk, het was het waard geweest om de patiënten aan het lachen te maken, maar “Master Geralt” imiteren bleek iets lastiger dan verwacht... Niet alleen had Graham een volle drie dagen last van zijn keel gehad, omdat hij zo’n drie octaven lager had moeten brommen -je weet wel “witcher-achtig” enzo- , maar daarnaast was de witte kleurstof in zijn haar er moeilijker uitgegaan dan gedacht en dan waren er hier en daar ook nog wat dingen in de zaal gesneuveld toen hij…eghem… “op monsters joeg”.
Daarom besloot Graham nu, speciaal voor zijn baas, om één van de medicijnkasten te ordenen. Hij wist immers hoezeer ze op orde en netheid gesteld was. Daarom was de jonge arts nu druk bezig om alle flesjes, potjes en ander gerei te ordenen op alfabetische volgorde en in categorieën van bijvoorbeeld ziekte, mogelijkheid om je huid te verschroeien bij een eerste aanraking of grappige, onuitspreekbare naam.
Ergens was Graham best trots op zichzelf dat het tot nu toe nog aardig lukte. Het enige vervelende was dat de kast enigszins instabiel op zijn plek stond en daardoor bij de minste trilling al gevaarlijk bibberde. Hij had het dan ook al een aantal keer moeten “kalmeren” ondertussen…
Maar geen zorgen! Het was een vrij rustige middag in de ziekenzaal, tot nu toe. Wat kon er misgaan…?

Nog geen twee minuten (!!!) later werd de deur van de zaal niet al te galant open geknald. Een onderdrukt, ietwat schor kreetje (overblijfsel van zijn imitatie) ontsnapte zijn keel. Met zijn volle gewicht stortte Graham zich op de kast om het te weerhouden van al te hevig trillen. De glazen potjes en flesjes klingelden waarschuwend bij zijn oor. Onbewust begon de blonde jongeman liefkozende woordjes tegen het meubelstuk te mompelen, alsof het daarmee minder zou schudden. Als hij het richting een persoon in plaats van een object had gericht, wie weet wat hem dat dan had opgeleverd, zo zacht en teder had het geklonken...
Echter had zijn actie uiteindelijk wel het gewenste resultaat toen de kast meer tot stilstand kwam. Pfew, dat scheelde niet veel…
Als ook maar enkele van de glazen voorwerpen stuk zou vallen, kon hij zich de schade nauwelijks voorstellen. Oh nee; niet direct door de substantie ín de flesjes, maar door Yvaine’s daaropvolgende furie... Hij had er eerder al enigszins van mogen proeven en -al hield hij wel van een vrouw met pit- hij kon zweren dat hij spontaan een paar millimeter was gekrompen toen...

Goed, maar het gevaar was geweken. De kast stond weer zo goed als stil. Kalm wilde Graham zijn handen weer terugtrekken om naar de binnenkomer in de ziekenzaal te gaan kijken, toen juist op dat moment luide klanken klonken. De jongeman kende deze maar al te goed en het deed onwillekeurig een schokje door zijn lijf trekken. Normaal gesproken was het enkel een teken dat hij opschrikte en over zou gaan tot actie, maar nu zorgde het voor een ware kettingreactie...
Met zijn wenkbrauwen laag boven zijn amberkleurige ogen gehangen, richtte Graham zijn gepijnigde blik omhoog. Het geklingel nam toe in volume en frequentie.
Wel alle...!
Vastberaden greep de jonge arts de kast weer vast, spande zijn spieren aan en dwong het rotding nu eindelijk eens stil te staan zodat hij eindelijk eens kon gaan kijken wat er aan de hand was in de zaal, want hij was stiekem best nieuwsgierig en bovendien wilde hij zijn baas iets milder stemmen door als een trotse leerling zijn geordendheid aan haar te laten zien straks… VERDORIE!
Als hij nog veel langer zo zou staan, leek het haast alsof hij na zijn strelende woorden maar gelijk een intieme relatie met de kast was begonnen…
Met enig ongeduld wachtte Graham daarom, alwéér, tot het minder begon te bibberen.

Een minuut later (al duurde het in zijn ogen veel langer dan dat) kwam de kast weer tot stilstand. Prachtig. Nu kon hij eindelijk gaan kijken wat er aan de hand was!
Een tevreden glimlach sierde zijn zongebruinde gezicht toen Graham het meubelstuk eindelijk volledig losliet en zich omdraaide om zich naar Yvaine en de binnenkomer te begeven. Zijn lange been zette al een stap en-
”Graham! Kom hier!” schalde het door de ziekenzaal.
Oh nee… Uh-oh…
Nee…
Nein…
Non…!
Met het toenemende intensiteit van het geklingel achter hem, draaide Graham zich weer razendsnel om. Zijn ogen werden groter en groter. Hij…was…vergeten…de…deur…dicht…te…doen…! Aaaah!
Vol machteloosheid moest de jonge arts toekijken hoe enkele van de flesjes en potjes in volle overgave omvielen en er enkelen als in een stroomversnelling uit de kast werden getrild, om vervolgens een noodvlucht te maken en op de koude, harde vloer te belanden, waar ze enthousiast uit elkaar spatten in tientallen stukjes. Gelukkig waren het geen gevaarlijke stoffen, maar momenteel maakte hem dat eigenlijk niet echt meer uit…
Fijn. Heel fijn. Perfect.
Goed. Hij had nu geen tijd om zich er verder over te ontfermen, aangezien Yvaine duidelijk zijn hulp nodig had.

Graham deed zijn best om weer een vredige glimlach rond zijn lippen te toveren, zoals hij altijd deed wanneer er een nieuwe patiënt de ziekenzaal binnenkwam. Maar deze keer bereikte het echter niet geheel zijn ogen. Ook versmalde zijn mondhoeken abrupt iets bij het zien van het meisje wat zojuist was binnen gekomen. Zijn ogen bleven op haar gelaat rusten. Was het niet wat koud deze tijd van het jaar om met kleren en al een duik te nemen…? Blijkbaar wel, als hij haar blauwe lippen mocht geloven.
Echter, toen hij wat dichterbij kwam, bereikte een scherpe geur zijn neus, waardoor er een frons op zijn voorhoofd verscheen. Het leek wel…
Na nog een paar stappen wist hij het zeker: benzine.
Hoe…merkwaardig…
“Ik ben er.” sprak hij kort, maar krachtig tegen de schooldokter op het moment dat hij zich bij Yvaine en het meisje voegde. Vervolgens knikte hij de patiënt duidelijk, maar niet onvriendelijk toe. “Graham Lockwood.” stelde hij zichzelf vlug voor, aangezien ze wel belangrijkere zaken aan hun hoofd hadden dan beleefd kennismaken. Echter wilde hij zelf het contact daarbij wel zo persoonlijk en laagdrempelig mogelijk houden, zodat het meisje zich -naast dat ze geholpen zou worden- zich ook zoveel mogelijk op haar gemak voelde bij hen.
Tenslotte ging zijn onderzoekende blik weer naar Yvaine, zodat zij het startsignaal kon geven voor de rest van het proces.