Met een normale tred bewoog Drake zich voort over de gang heen. Hij was nijdig, omdat hij de laatste paar dagen amper slaap had gehad. Gek werd hij er van en hoe minder slaap hij kreeg, des te erger zijn hoofdpijn werd. Ondertussen waren zijn paracetamol en andere middelen tegen hoofdpijn al op. Gefrustreerd was hij nu op zoek naar iets wat het kon verminderen, uiteindelijk had de jongen zich bedacht dat er misschien nog iets bij de Hospital Ward zou liggen. Hopelijk zouden ze daar iets voor hem hebben. Drake banjerde sneller al in een rotbui over de gangen door zijn hoofdpijn, op zoek naar een verlossing. Het was al wat later in de middag en het eten zou straks open gaan in de grote zaal. Drake had nu toch geen honger, besloot door te lopen terwijl anderen de tegenovergestelde richting op liepen. Hij wilde hier van af.

Toen de jongen bij de plek kwam waar hij wezen moest namen zijn ogen de omgeving in zich op. De bedjes, waar hij meerdere malen in gelegen had, het kantoor waar hij ooit een vreselijk gesprek had gehad met de formalige school psycholoog. Niet dat er na hem ooit nog een voor terug was gekomen, maar mooi ook trouwens. Drake zette het van zich af waarna hij naar het gedeelte liep waar hij de medicijnen kon vinden. Net toen hij een doos je wilde pakken hoorde hij iets achter zich.

Een laag onheilspellend gegrom klonk uit het donkere gat achter het tralie deurtje. Morphine.. was not amused. Yvaine slaakte een diepe zucht. “You had to get your vaccination.” De kat in het rieten reismandje mauwde klagelijk. “Of course Your Highness..” Yvaine opende het deurtje en de kat schoot blazend uit het gat en verdween haar slaapkamer in. Dit ging haar een hoop leverpaté kosten voor de kat haar weer een blikwaardig ging gunnen. Maar goed, ze was voor het komende jaar weer vanaf. Ze borg het mandje op, waste haar handen, bekeek zichzelf in de spiegel om haar blonde lokken en de kleine laag make-up die ze altijd droeg goed te doen en liep uiteindelijk met een kopje dampende thee haar appartement uit.

Het was zoals altijd vrij rustig in de zaal. Toen ze deze baan aangeboden kreeg had ze veel meer aanloop verwacht, maar het kwam meer in vlagen. Zo nu en dan een paar leerlingen met probleempjes. Niet echt de meest zorgwekkende dingen. Opvallend genoeg kwam zo’n golf van gewonde leerlingen meestal na een fire magic les…

In gedachte over dit aparte, en misschien wel zorgwekkende feitje, liep ze naar haar kantoor. Maar halverwege hield het geklak van haar hakken abrupt op. Een of ander snot joch was in haar kasten aan het frutsen. Waarom gebeurde dit steeds? Hadden mensen op deze school geen fatsoen? “What in gods name do you think you’re doing?” Haar koude stem galmde door de zaal terwijl haar ijzige blauwe ogen streng naar de lange donkerharige jonge staarde.

Drake had net het kartonnen doosje van de paracetamol tussen zijn vingers geklemd. Hij bracht het voor zijn ogen om de witte letters op het pastel gekleurde doosje te lezen. Er stonden nog wat andere dingetjes op die hem ingewikkeld leken en natuurlijk de kleine bubbeltjes die blinden konden lezen. Drake wilde net het doosje openen totdat hij onverwacht iets achter hem hoorde. Bijna hetzelfde moment daarna hoorde hij een scherpe vrouwelijke stem klinken. “What in gods name do you think you’re doing?” klonk haar stemgeluid. Drake fronste en greep het doosje wat steviger vast. Daarna draaide hij zich naar haar om terwijl de bekende zwarte jas om hem heen zwiepte. De jongen keek in de heldere blauwe ogen, die hem bijna aan streng deden denken. Ze was erg serieus en Drake had niet het idee dat ze een lollig iemand was waarbij je een leuke gebbetje kon flikken. Koud en afstandelijk vooral. Hij snoof en keek haar een ogenblik strak aan. Zwart als de nacht was zijn haar en hij moest ook eigelijk naar de kapper want het kwam bijna tot op zijn schouders het beginnende baardje, wat ook bijna zwart was, je kon aan de jongen zien dat hij zijn verzorging wat achterstallig voorzien had. De oranje ogen zaten wallen onder en hij was erg moe. ''Taking some pills that will help my headache. Or is that a problem, miss?'' sprak de jongen ietwat achterdochtig. Hij versmalde zijn ogen, giftig op het idee dat ze hem zijn pijnstillers zou verbieden. Hij had er al een hekel aan als mensen hem dingen verboden of weigerde. Nu met de hoofdpijn er bij werd het er niet beter op. Zijn nachtmerries waren met haar vertrek erger geworden en zijn zorgen over wat ze mee droeg hielpen daar niet bij. Niemand wist het alleen zij, samen nu voor altijd verbonden, maar wat was hij er onzeker over. Hij kon dat niet, en als hij het al wel kon.. dan zat hij nu nog vast op deze school. Misschien was het ook wel gewoon voor niets en zou het nooit leven kennen, maar toch gaf het vreselijk veel kopzorgen. Hij wilde er niet over na denken, daarbij hadden ze het ook uit moeten maken omdat ze anders niet terug had gekund en meer complicaties. Waarom, waarom was er altijd drama en kon zijn leven niet gewoon normaal verlopen? Hij zou er blij mee zijn, maar het leek wel zo te zijn dat elke keer wanneer het weer beter met hem ging, dat er iets werd verzonnen om het te verzieken.


Hopelijk kan je er wat mee x3

Ze draaide in een stap haar lichaam zijn kant op. Uiterst nieuwsgierig wat de knul dacht uit te kunnen halen. Hij draaide zich om en haar ijsblauwe kijkers namen hem goed in zich op. Ze kende hem niet en ze wist niet of dit zijn normale look was, maar ze vond hem er niet goed uit zien. Niet netjes was misschien de juiste woordkeuze. Hij moest zich nodig scheren. Haar blik viel op het doosje in zijn hand en ook haar frons werd dieper. Was he actually trying to steal medicine? Als dit nog een keer zou gebeuren, zou ze mooi security regelen. Dit was toch te zot voor woorden. Het leek haast alsof niemand van haar bestaan wist. En ze liep hier nu al een aardig tijdje rond. En misschien was het tijd om de medicatie achter slot en grendel te bewaren.

Natuurlijk had hij ergens last van. Anders kwam hij niet naar de ziekenzaal om medicatie te stelen. Tenzij het een of andere drug-addict was die haar spullen kwam stelen. Maar daar leek het niet op. De wallen onder zijn ogen en eigenlijk zijn gehele uitstraling spraken boekdelen. Haar lippen tuitte zich lichtelijk terwijl ze hem bedenkelijk aan hoorde. Het was voor een moment stil. “Put that back where it came from, and follow me to my office please,” zei ze toen kalm maar met die altijd strengere ondertoon. Er lag weinig emotie in haar stem en je kon niet echt horen of ze nu boos, bezorgd of echt ongeïnteresseerd was. Ze keek de jongen nog even strak aan om te laten merken dat ze het meende voor ze verder door liep naar haar kantoor. Ze liet de deur open zodat hij haar kon volgen en zette haar kopje thee op haar bureau. Toen draaide ze zich om, met haar armen over elkaar, en leunde met haar derriére tegen de rand van de witte desk.

Drake voelde zich duidelijk beroerd. Hij snoof diep toen zijn blik werd verplaatst naar een vrouw die hij enkele keren eerder had gezien. Hij wist wel dat ze geen docente was, dus nam hij maar aan dat dit de voor hem, nieuwe school arts moest wezen. Drake hield het af en toe niet meer bij qua al die docenten die werden verwisseld en het verdere personeel. Krampachtig hield hij het doosje in zijn handen vast. Hij hield het vast alsof het van levensbelang was en ondertussen bonkte de hoofdpijn tegen zijn slaap aan. Het deed pijn en hij wilde er vanaf, ook de slapeloosheid en nachtmerries hielpen hier niet bij. De jongen keek even naar de korte blonde lokken, de helder blauwe ogen die in haar gezicht school hingen. Drake had het gevoel als een hond zich tegen haar te weren. Hij kon het gevoel tot grommen bedwingen, maar zijn ogen waren erg waarschuwend. Als een hond in het nauw in dit geval dus. “Put that back where it came from, and follow me to my office please,” Drake vernauwde zijn ogen. Hij draaide zijn hoofd naar de plank waar hij het doosje vandaan had gehaald. Hij bracht zijn hand omhoog. Dit was alleen niet om het doosje terug te zetten. In plaats daarvan stopte hij het in zijn zak. Zij was hem ondertussen al voor gegaan naar het kantoor. Drake was niet van plan om haar als dat hondje te volgen. Hij wreef door zijn haren over zijn schedel heen en voelde nog steeds het bonken in zijn hoofd. Zijn blik bleef steken op het kantoor, dat hatelijke kantoortje waar hij lange tijd terug dat gesprek had gehad met die vreselijke school psycholoog. Hij slaakte een zucht waarna hij wel stappen er naartoe zette, maar voor de deur post stopte. ''I won't put it back. I need that.'' Hij keek haar scherp aan met een vastberaden blik, hoe ze tegen het bureau leunde en haar thee vast hield. De kamer leek netjes en keurig geordend. De hele sfeer die van de vrouw uit ging beviel Drake niet. Daarna draaide hij zich om waardoor zijn zwarte haar mee bewoog en wilde de zaal uit lopen.

Met een strakke blik volgde ze zijn beweging toen hij zich omdraaide en weg wilde lopen en ze draaide geërgerd haar ogen. Vervloekte pubers. Altijd tegendraads. Altijd koppig. Altijd ongehoorzaam. Ze kwam overeind van haar leunende houding om de jongen met klakkende hakken te volgen. "Als je nu niet als de wiedeweerga terug komt en gaat zitten heb je een groot probleem." Haar stem was kil en streng, maar kalm al voelde ze de frustraties van het gesteel onder haar kalme maskertje borrelen. Nee, ze zou zich niet uit de kast jagen. Yvaine zou zich koel houden. Zoals ze altijd deed. Ze was nooit een vrouw geweest die schreeuwde. Woorden konden net zo hard aankomen zonder een die extra decibellen. En dat hadden al haar oud collega's geweten ook. Dragon lady. Zo werd Yvaine genoemd in de gangen van het ziekenhuis. Achter haar rug om natuurlijk. En dat had echt wel pijn gedaan. Helemaal toen die rot roddelbladen erachter waren gekomen en ze overal onder die neem beschreven stond. Yvaine leek dan misschien kil en gevoelloos, ze bleef nog steeds een mens. Er waren maar weinig mensen die haar menselijkheid mochten meemaken. En zo nu en dan had een patiënt van haar ook het geluk. Zelfs wanneer ze vervelende puberale dieven waren.

Yvaine versnelde haar pas om de jongen in te halen. Ze legde kalm een hand op zijn schouder. "I can help with the pain." sprak ze nu een stuk minder kil. Ook was er een zachtheid in haar blik verschenen. Ze was dan misschien streng, Yvaine bleef een dokter. Eentje met een passie voor helpen.

Drake was vastbesloten om de paracetamol te houden. Ondertussen bonkte de hoofdpijn door zijn kop, voelde zijn spieren als spaghetti en kon hij maar niet afkomen van dat misselijke gevoel. Hij moest nu echt niet emotioneel aan herinneringen denken, want dan ging t niet goed.  Dit keer was hij dus ook zo verstandig om het ook niet te doen. Hij hield het doosje tussen zijn handen geklemd, keek de zogenaamde dokter met vurige ogen aan. Doktoren, zusters en al dat ziekenhuis gespuis. Hij haatte het, ze zeiden over alles en iedereen dat ze die gene beter konden maken, of de wonden konden helen, maar toch waren per jaar de meeste sterfgevallen in een ziekenhuis te vinden. Hij vertrouwde het niet en bleef er daarom ook uit de buurt, het was dat hij uit eigen ervaring wist dat paractemol hielp tegen pijn, hoeveel hij al van die dingen in zijn leven door zijn keel had laten glijden, had hij niet meer kunnen bijhouden. "Als je nu niet als de wiedeweerga terug komt en gaat zitten heb je een groot probleem." Drake draaie zich om en keek haar aan, opeens begon hij heel erg te lachen, bijna maniakaal. Toen hij op adem was, vond je in zijn blik iets wat je kwaadaardig kon noemen. ''Een probleem? Een probleem?! Lieve schat, ik word mijn gehele leven al 'een probleem' genoemd. U just made me lough about it!'' Hij wilde weg lopen, deze zaal achter zich laten. Nu hoorde hij al snel stappen achter zich, Drake draaide met zijn ogen en slaakte een zucht. Toen hij de hand op zijn schouder voelde was de rilling in zijn lichaam te merken. Drake was goed met meisjes en in bed, geen probleem ze mochten overal aan zitten want hij wilde het. Wanneer iemand hem echter onverwacht aanraakte terwijl hij dat niet wilde en ook niet blij mee was, kon Drake heel anders reageren door mede zijn trauma. Hij moest zich echt inhouden om haar niet gelijk een gigantische mep in haar gezicht te verkopen. "I can help with the pain." Drake moest een innerlijke grom inhouden. Hij daaride zich naar haar om, keek op haar neer met een sceptische blik. ''You think so? Just like the rest of all the ones who said that?'' Je kon horen dat hij het niet geloofde. Hij had eerder al dat rot gesprek gehad met de oude psycholoog hier en dat had ook niks uitgehaald. Hij wilde ook niet meer geholpen worden, was er te ver heen voor.

Lieve schat.. Lieve schat?! Wat dacht die snot aap wel niet! Was hij helemaal van de pot gerukt. Waar was het respect gebleven dat zij verdiende. Hoe durfde hij! Ze was hem vlug achterna gebeend om haar hand op z'n schouder te leggen, in een poging hem tegen te houden. Hij reageerde duidelijk niet goed op de aanraking, maar het kon Yvaine werkelijk niks meer schelen. Ze bood hem haar hulp aan. Ze gaf hem de benefit of the doubt. Ze gaf hem nog een kans. Hij moest zich gelukkig stellen dat hij niet al in de grootste problemen zat! Maar ze begon zo'n vermoeden te krijgen dat dit niet de eerste keer was dat hij zich als een rebel opstelde. Jammer genoeg voor hem was hij bij Yvaine aan het verkeerde adres. Hij had zich uiteindelijk weer om gedraaid, het doosje paracetamol in vuist geklemd. Haar ijsblauwe ogen knepen zich wat samen bij het horen van zijn vooroordeel. Want god het is oh zo makkelijk om alle artsen over één kam te scheren. Ze plaatste haast arrogant een hand in haar zij en keek hem met opgetrokken wenkbrouwen aan. "Listen up boy. I don't care if you have issues and problems with doctors. I don't care if you have issues and problems with your life. I don't care if some random colleague of mine gave you false hope. I am giving you an oppertunity here to let me help you get rit of your headache, right here, right now. If you want me to help you with that, I will promise you that you walk away from here headache free." Haar stem was kalm en beheerst, maar haar worden waren scherp en kil. "What I won't do it letting you leave with my medicine." ze stapte dichter op de jongen af, staarde hem streng met haar half toegeknepen ijsblauwe ogen recht in zijn vurige blik. "If you leave now with those painkillers. I will call the authorities. You will get arrested and you will get expelled from this school. You, your pain and your issues with life are not above my rules and the law. Do I make myself abundantly clear?" Ze stapte weer achteruit en sloeg haar armen over elkaar. "Make a choice and choose wisely, by turning around, handing me the painkillers and sitting down on that empty bed so I can help you fix that headache." Ze staarde de knul strak aan. Het was aan hem.

Drake was van plan om op dat moment de ruimte uit te lopen. Zijn blik was kil en hij werd moe van de situatie, zijn arrogantie was ook het punt wat hem zoals gewoonlijk in de weg stond. Een ding als normaal, dat het hem onbewust tegenwerkte. Met het doosje pilletjes in zijn handen geklemd voelde hij de hand op zijn schouder, dit ving hij niet goed op en liet er meer van merken dan hem lief was. Het was nog erger als dit gebeurde door een man. In een gevecht was het prima, dan zag hij het aankomen, maar als hij zich zo zwak voelde en iemand kwam zo dichtbij zijn lichaam vond hij dat vreselijk. Drake was ook absoluut geen persoon die een onbekende zomaar een knuffel zou geven, zoals ze wel eens op festivals deden. Meisjes misschien sneller, maar mannen of jongens zomaar die omhelzing waarbij zijn gehele persoonlijke ruimte werd binnen getreden, hij had er een hekel aan. Uiteindelijk had hij met wat afwerende woorden haar voorstel betwijfelend afgewezen. Toen ze tegenover elkaar stonden keek Drake haar aan, de wallen onder zijn ogen door de nachten zonder slaap. Ze had het er over dat het haar alemaal niet boeide wat zijn problemen waren en al die dingen, dat ze hem gewoon van zijn hoofdpijn alleen af wilde helpen en dat als enige. Drake slikte en begon in zijn hoofd te twijfelen. Als het haar echt niet boeide en al die dingen, dan zou ze er dus ook niet naar verder vragen, hoefde hij ook niks te vertellen of uit te leggen waarom hij zich zo voelde en al die dingen. "What I won't do it letting you leave with my medicine." Drake keek even naar het doosje in zijn hand, het idee dat dat hem van zijn hoofdpijn en rotgevoel af zou helpen was belangrijk voor hem op dit moment, maar hij wist dat wanneer het pilletje uitgewerkt was dat de pijn toch wel weer terug zou komen. Over dat, als hij nu weg zou lopen en dat ze dan de politie zou bellen en al die shit kon hij enkel een beetje vertwijfeld kijken. Een arrogante oogrol kon hij bedwingen, want van school gestuurd worden, hoevaak was daar al wel niet bij hem mee bedreigt? Een verstandige keuze maken. Haar dreiging deed hem niks, dat boeide hém niet. Wat dit keer door haar een onbewuste sleutel geweest was, kwam uit een misschien onverwachte hoek. Het boeide haar geen flikker wat er mis met hem was. Sommige konden dat beschouwen als rude, maar het was juist wat Drake nodig had. Eindelijk een volwassene die niet veel te nieuwsgierig naar hem was wanneer hij geholpen moest worden. Natuurlijk had iedereen altijd de neiging naar de kern te vragen, omdat dit vooral bij Drake zo interessant leek. Hij wilde juist iedereen op een zo groot mogelijke afstand houden, maar dat lukte niet altijd. Je zag dat hij nadacht, het was aan hem te lezen hoe hij alle mogelijkheden overwoog en hierdoor was hij ook een tijdje stil. Drake nam uiteindelijk een besluit en keek de vrouw aan. Hij snoof en bedacht zich dat ze een ding wel moest weten, omdat hij wist hoe dat ging. De jongen hief zijn hand naar haar toe om het doosje te geven, zijn blik was bloedserieus en hij wist dat ze slim genoeg was om niet verder te vragen na wat hij zou zeggen. ''Drake Burned.''

Er viel een stilte na de preek van Yvaine en ze kon zien dat de jongen aan het twijfelen was. Yvaine bleef geduldig voor hem staan wachten tot hij zijn besluit genomen had. Toen hij haar uiteindelijk aankeek stak ze haar hand uit zodat hij het doosje op haar hand kon leggen. De knul was intens. Alles in zijn blik schreeuwde die intensiteit uit en Yvaine wist niet goed wat ze van hem moest verwachten. Wat ze wel vermoede was dat hij een Fire magician was. Dat was niet eens een moeilijke gok. Fire magicians waren altijd zo .. zo .. opvliegerig. Zo heet. En niet altijd op de goede manier. De jongen stelde zich voor als Drake Burned. Hoe ironisch..
Yvaine knikte enkel. Ze draaide zich om en liep naar een gordijn die ze met een korte ruk open schoof. Ze wees hem het lege bed dat achter het gordijn stond. "Ik wil dat je op dat bed gaat liggen Drake, armen en benen plat, en dat je drie tellen door je neus in ademt en drie tellen door je mond uit ademt." gebood ze hem. Yvaine zelf liep naar een witte kast langs de muur waar ze het doosje medicijnen in terug borg. Ze pakte een metalen schaaltje uit de kast en goot er een inkt blauw middeltje in uit een gelabelde glazen flacon. Er rees een aparte geur uit op die menig man waarschijnlijk vies vonden ruiken. Yvaine, however, was er aan gewend. Ze gebruikte het vaak bij zichzelf en het was een dagelijkse redding geweest voor haar vader. Ze trok steriele handschoenen aan en zette het schaaltje op een wit dienblad op wieltjes, samen met een paar wattenbollen, een groot pincet en een schone handdoek. Ze nam alles mee naar het bed. "Probeer je te ontspannen. Je mag je ogen sluiten, maar dat hoeft niet." Yvaine kwam bij het hoofd eind achter het bed staan, waar ze het rijdende dienblad naast zich zette. "Kun je je hoofd iets omhoog doen?" vroeg ze zodat ze de schone handdoek onder zijn hoofd kon schuiven. Vervolgens liet ze twee wattenbollen in het schaaltje vallen zodat ze het donkere liquid op konden zuigen. "Kun je me vertellen waarom je hoofdpijn hebt?" ze was niet op zoek naar dieper liggende redenen, een simpele "ik heb slaap te kort" of "ik heb mijn hoofd heel hard gestoten" was genoeg voor Yvaine. Zolang ze maar kon achterhalen of dit een regelmatig bezoek zou gaan worden of dat ze het probleem voorgoed de kop in kon drukken. Pun unintended..

Hij overhandigde haar het kleine doosje met pijnstillers. Zijn blik was nog altijd sterk en de kilte die bij hem vandaan kwam was bijna te voelen. Er was een moment van stilte tot Drake zijn naam uitsprak. Het was voor haar het enige wat hij zover zou geven. Toen de vrouw haar doosje weer terug had zag hij haar van hem af draaien. Ze stapte naar de gordijnen toe om deze open te doen. De stof bewoog met haar arm mee, als een golf vlogen ze naar de rand toe. Het licht dat nu naar binnen viel lieten Drake eenmaal naar achteren stappen. Hij hield zijn hand een moment voor de ogen tot deze gewend waren. De lange slapeloze nachten hadden zijn ogen nu gevoeliger gemaakt en kon het pijn voor hem doen. Hetzelfde gevoel wanneer je een hele lange schooldag hebt gehad, dat wanneer je buiten komt je ogen even moeten wennen. Na een paar keer met zijn ogen te hebben geknipperd zag hij hoe ze naar een bed wees. "Ik wil dat je op dat bed gaat liggen Drake, armen en benen plat, en dat je drie tellen door je neus in ademt en drie tellen door je mond uit ademt." te zien en horen moest hij er gaan liggen. Drake was even verrast want meestal als hij op een bed ging liggen met een vrouw.. dan gebeurde er hele andere dingen. Drake was te moe om hierom te kunnen lachen, maar in zijn hoofd kreeg hij toch dat beetje vrolijkheid van de ironie.

Hij liep naar het bed toe, liet zijn vingers de rand raken van het ijzeren frame waar het op gemaakt was. Misschien gek om te zeggen van Drake dat hij opeens zo mak was, maar het was nou eenmaal zo dat hij ook in een onmogelijke situatie zat. Toen hij ging zitten hoorde hij het bed geluid maken, voorzichtig bracht hij zijn benen er achteraan. Drake liet met een zucht zijn hoofd in het kussen rusten. De zachtheid van het matras en het comfortabele gevoel van de lakens, hielpen al wat.  Hij deed de ademhalingsoefening die Yvaine had gezegd en bleef naar het plafond staren. Hij hoorde de vrouw weg lopen en Drake schatte in dat ze de pijnstillers terug zette. "Probeer je te ontspannen. Je mag je ogen sluiten, maar dat hoeft niet." Het ontspannen was al aardig gelukt, al waren de gedachten van Drake nog altijd een soort draaikolk. Hij besloot ook maar gewoon zijn te sluiten. "Kun je je hoofd iets omhoog doen?" Drake fronste wat, vroeg zich af waarom hij dat moest doen. Toch hief hij zijn hoofd wat tot hij voelde hoe er een handdoek onder geschoven werd. Hij hoorde ook hoe ze achter hem met wat andere dingen bezig was. "Kun je me vertellen waarom je hoofdpijn hebt?" Drake slikte even. ''Ik denk oververmoeidheid.'' sprak de jongen rustig.