Met gesloten ogen stond ze stil in de drukke straat. Waar op haar thuis planeet de wind die om je oren heen suisde te horen was, waren hier de stemmen van mensen en de drukte van de winkelstraat het genen wat je omringde. De vele voetstappen waren duidelijk hoorbaar op de stenen straat. Pratende mensen, roepende markt lieden en lachende kinderen waren de tekens van leven. Bij haar thuis was dit geluid alleen te horen op de wekelijkse markt, en zelfs daar klonk het niet zo rumoerig als hier. Toch miste ze de kalmte en het geruis van de wind nu al.
Ze was hier pas een dag en had besloten om het dorpje te verkennen. Ze wist echter niet dat het zo druk was en had zich totaal niet voorbereid voor al deze nieuwe impressies. Haar zilveren ogen hadden zich gesloten zodat ze alle nieuwe geluiden in zich op kon nemen. Hierna volgde dat ze diep de lucht in ademde en van allerlei onbekende geuren rook. Van stinkende vis, naar geurige bloemen. Van zwetende mannen, naar vers gebakken brood. Het was er allemaal. Veel te veel om in een keer op te noemen.
Met een zucht opende ze haar ogen en keek om zich heen. Veel van de winkels of straat was niet te zien want om haar heen liepen mensen kris kras door elkaar. De vele beelden en kleuren maakte het dat Yang zich een beetje duizelig voelde. Ze was al gevoelig voor drukte, laat staan zo veel mensen op elkaar.
Ze haalde diep adem en liet haar hoofd naar achter vallen waardoor haar zilveren kijkers op de lucht gericht waren. De azuurblauwe kleur was helder en prachtig. Bijna net zo mooi als op Puffoon. Een kleine glimlach vormde om haar lippen maar deze verdween al snel weer toen ze haar ogen dicht moest knijpen voor het felle zonlicht. Ze keek weer voor zich en moest een paar keer knipperen eer de vlekken, die op haar net vlies waren verschenen, verdwenen waren.
Zachtjes voelde ze hoe een fluffig vachtje langs haar wang schuurde. Haar hand ging naar haar schouder en ze aaide het kleine katje. Deze spinde weltevreden en rekte haar vleugeltjes uit. Flame was nu al een paar jaar haar huisdier. Het was een klein rood katje die net groter was dan haar handpalm. Yang had dan ook erg kleine handen. Het beestje had een enorm fluffige staart en de vleugels van en vogel. Het was een wezen wat je vaker op Puffoon tegen kwam maar tot nu toe had ze er hier nog geen gezien. ‘Zullen we wat te drinken halen?’ Vroeg ze toen ze hoorde hoe het beestje met haar mondje smakte.
Met het katje op haar schouder en een zoektocht naar wat te drinken liep ze de menigte in. Het was erg druk en ze moest moeite doen om niet omver gelopen te worden door langere mensen. Met haar lengte van 1,60 meter werd ze nogal snel over het hoofd gezien. Haar stem werd echter niet snel genegeerd. Het was bijna een compensatie voor haar lengte.
Terwijl ze door de mensen massa heen liep had ze haar geld buideltje in haar heup tasje zitten. Het was een lederen tasje die ze aan haar riem bevestigden als ze naar de stad ging. Het was net groot genoeg voor haar geld buideltje of om Flame in te verstoppen.

Na enkele minuten lopen voelde ze hoe iemand tegen haar schouder op botsten.
‘Sorry,’ sprak ze automatisch en keek om naar de persoon. Het was een persoon gehuld in zwart en had een capuchon op. Ze fronste en vroeg zich af waarom ze een naar gevoel kreeg. De persoon begon sneller te lopen en vragend keek Yang hem na. Vervolgens werden haar ogen groot en greep ze naar haar heup tasje. Snel keek ze er in en zag dat haar rode buideltje, met geld, was verdwenen. ‘Wel alle,’ murmelde ze. ‘Flame volg!’ zei zeen wees naar de man met de capuchon.
Het kleine katje sprong als vanzelf van haar schouder af en vloog met een vaart op de man af. Zonder iets te roepen zetten Yang het op een rennen. De man met de capuchon keek vluchtig om en zag dat ze achter hem aan zat. Deze schrok en versnelde zijn pas.
‘HEUJ!’ riep ze geïrriteerd. ‘FLAME HOU EM IN DE GATEN!’ riep ze terwijl het beestje achter de man aan stoof. De man was blijkbaar meer gewend aan de drukte en wist zich met gemak tussen de mensen heen te wurmen.
Yang die erg atletisch was en vele jaren een vechtsport had beoefend wist met haar snelle reflexen de mensen te ontwijken. Ze was echter niet gewend aan z’n immense drukte dus ging het slomer dan ze zich had ingebeeld.
De man rende een open plein op en wurmde zich tussen twee kraampjes door. Haar ogen gleden over de kraampjes en een grijns verscheen op haar lippen. Op dit soort momenten was ze blij dat ze aan parcour deed. Ze dook naar onder en maakte een sliding onder een van de kraampjes door. Direct kwam ze weer omhoog en had enkele meters van afstand in gehaald. De marktlieden hun kreten negerende rende ze verder en volgde de pluimstaart van Flame, deze was immers niet te missen.
De mensen massa was minder dik geworden. Yang haar snelheid ging omhoog en ze rende ondertussen naast Flame. Geen tijd om iets tegen haar beestje te zeggen knipoogde ze ernaar met een brede grijns. De man was nu ongeveer twee meter van haar af en als ze een sprong maakte met een lucht stoot zou ze hem kunnen vangen. Jammer genoeg schoot er opeens een koets tussen de twee in. Ze wilde tot stilstand komen maar zag toen hoe Flame over de koets heen vloog. Dit bracht haar op een idee. Met de vaart die ze had sprong ze omhoog en vuurde er een lucht stoot, vanaf haar voeten, achter aan. Behendig vloog ze door de lucht als een echte Puffoon.
De landing was echter minder elegant. Met een klap kwam ze neer op het dak van de koets waardoor deze wankelde. Hierna zakte ze door haar knieën en plaatste haar handen naast zich op de ondergrond. Veel tijd om heroïsch er uit te zien had ze niet. Direct kwam ze weer overeind, kreeg de bandiet in haar zicht en sprong met gemak van de twee meter hoge koets af. Op de grond deed ze een koprol en rende verder alsof de koets er nooit had gestaan.
De mensen, muren en lantaarnpalen schoten aan haar voorbij. Na enkele meters zag ze hoe Flame stil hing in de lucht . ‘WAAR IS IE?’ riep ze tegen het katje. Met een zielig mauwtje antwoordde het beestje en nam weer plaats op Yangs schouder.
‘Aan jou heb ik ook niets,’ murmelde Yang en keek vlug om zich heen of ze de bandiet ergens zag. Het beeld van de lange gedaante was echter nergens te zien. Ze draaide zoekend een rondje en keek als een schichtige kat om zich heen.
‘Awh, man!’ uite ze uiteindelijk en maakte een hopeloos gebaar naar de lucht. Een diepe zucht verliet haar lippen, waarna ze Flame snel een aai over haar bolletje gaf. ‘Het geeft niet, kan gebeuren,’ glimlachte ze vriendelijk. Vervolgens streek ze met haar hand door haar lange rode haren en maakte een plop geluidje met haar lippen.
‘Well then, ik heb geen geld meer en ben zo te zien ergens waar ik de weg niet weet. Goed bezig Yang,’ praatte ze in zichzelf terwijl ze om zich heen keek.


Hopelijk ist wat. Feel free to post. Voor mij no maximum aan personages.
Oh en ik ben dyslectisch so pls let nie op eventuele spel fouten    

Therenas keek toe hoe de in zwart gehulde man in de schaduwen verdween. Hij had gehoord hoe er een achtervolging gaande was en gaan kijken. Jammer genoeg wij hij niet op tijd om de vreemde te stoppen. Therenas zelf stond ook in de schaduwen verborgen, ogen bijna verdwenen achter zijn blonde haar en grote hoed. Voor hem stond een meisje van rond zijn leeftijd en bij haar was een dier, een soort kat, die hij nog nooit gezien had. Voorzichtig liep hij op het meisje, af. 'Ik was net te laat om hem tegen te houden, sorry' en hij stak zijn hand op als begroeting. 'Ik neem aan dat je ook op de school zit?' Vroeg hij. Zijn eigen stem hoorde hij niet, zo hard bonsde zijn hart in zijn oren. Normaal gesproken zou hij niet de persoon zijn die zomaar op een vreemde afstapte, je wist namelijk nooit precies wie ze waren en zeker niet hier in het dorp, maar dit meisje had hij zien lopen door de gangen van de academy en ze leek vriendelijk. Hij slikte en maakte zijn lippen vochtig 'Therenas' hij was even stil en bedacht zich dat dit een raar iets was om zomaar te zeggen tegen een wild vreemde en dus zei hij daarna 'Mijn naam. Mijn naam is Therenas' Hij schraapte zijn keel om te proberen van het ongemakkelijk gevoel af te komen

(Ik hoop dat het wat is, al een hele tijd niet ge rpg'd)

De mensen op het plein gingen hun dagelijkse dingen doen terwijl Yang verslagen om zich heen keek. Het was niet dat er zo veel in haar geld beurs zat, ze had expres niet veel mee genomen, maar toch was het altijd fijner om niet beroofd te worden. Ze klikte met haar tong en wilde weer om draaien om terug te lopen naar de plek waar ze vandaan kwam tot ze opeens een stem hoorde. Het was een jongens stem die haar onbekend voor kwam. Ze zou verbaasd zijn geweest als het een stem was die ze wel herkende, want praktisch kende ze nog niemand hier.
Haar ogen gleden naar waar het geluid vandaan kwam en schuin omhoog keek ze over haar schouder heen. Een jongeman van ongeveer haar leeftijd stond ongeveer ander halve meter van haar af en had zijn hand groetend opgestoken. Lichtelijk verrast draaide ze zich om waardoor haar lange paarde staart als een sierlijk lint mee wapperde in de lucht met haar beweging.
Met haar zilveren ogen bekeek ze de jongen aandachtig. Het was iets wat ze automatisch deed. Mensen die ze voor de eerste keer ontmoeten nam ze altijd zo goed mogelijk in zich op. Het was iets wat ze had geleerd bij kungfu maar ook door al het tekenen wat ze deed. Kijken was al het halve werk van tekenen, had iemand haar ooit geleerd.
Ze glimlachte en wachtte tot de jongen was uitgepraat. Hij had sluik blond haar wat een beetje slordig voor zijn ogen viel. Tussen de haar plukken door kon ze zien dat hij blauwe ogen had. Dit wist ze echter niet zeker omdat de hoed die hij droeg een schaduw over zijn gezicht wierp waardoor het een stuk moeilijker was deze duidelijk te zien. Snel maar oplettend liet ze haar ogen naar beneden glijden en weer omhoog. Hij was zeker een stuk langer dan haar. Zijn bouw was echter erg mager. Dat kon ze ook zien aan zijn gezicht wat erg tenger oogden. Niet dat hij er zwak of ielig uit zag. Dat zeker niet. Maar ze kende veel Jonges die waarschijnlijk heel wat meer vlees op hun botten hadden.
Toen ze zich realiseerde dat ze een analyse aan het maken was van de jonge, en er dus ook aandacht of ze hem aan kon of niet, knipperde ze een paar keer met haar ogen en probeerde aan iets anders te denken. Een onopgemerkte zuch verliet haar lippen. Ze moest de gewoonte om mensen op kracht in te schatten zien los te laten. Op de straten in haar geboortestad was dit erg handig en zeker nodig geweest. Vooral in de wereld waarin zij leefde. Ze kon elk moment in een gevecht terecht komen en dan moest ze zeker weten wie ze wel of niet aan kon. Hier was het echter anders. Ze zou niet steeds op haar hoeden hoeven te zijn maar dat was iets wat ze met de tijd zou moeten af leren. De gemoedelijke sfeer die in de school en het dorp hing maakte het er een stuk makkelijker op.

Ze ontspande haar schouders en keek hem met een opgetrokken wenkbrauw aan toen hij opeens een naam zei. Blijkbaar had hij ook door dat dit raar klonk en sprak verder door te zeggen dat het zijn naam was. Hij schraapte zijn keel en Yang zag duidelijk dat hij zich ongemakkelijk voelde. Ze herkende het gedrag en dacht aan het aantal keren dat ze ook zo sociaal onhandig was. Soms had ze er nog steeds last van maar vandaag leek haar ‘’awkward kant’’ ver weg te zijn.
Met een zachte grinnik glimlachte ze gemoedelijk naar de jongen. ‘Aangenaam Theneras,’sprak ze met haar hoge stem. ‘Ik ben Yang.’
‘En inderdaad ik zit op de academy, bij de fire afdeling. Echter ben ik net nieuw dus vraag me niet naar antwoorden van de toetsen. Ik neem aan dat jij er ook op zit he?’ Ze tuiten haar lippen en keek hem aandachtig aan. ‘Bij welke afdeling hoor je? Air, nee, wood, neee...’ Murmelde ze in zichzelf en zonder te vragen stapte ze naar voren en liep een rondje om hem heen. Hierna ging ze weer voor hem staan en glimlachte. ‘Dark!’ Concludeerde ze zelfverzekerd, maar de zekerheid droop van haar af en fronsend keek ze voor zich. ‘Denk ik.’
‘In ieder geval,’ ging ze verder, realiserende dat ze nu vast raar overkwam. ‘Het maakt nie uit van de dief, er zaten toch maar twee munten in, de rest ligt op school. Natuurlijk zou et fijn zijn als et niet was gebeurt, maar hee shithappens.’ Nonchalant haalde ze haar schouders op. Het was niet heel erg, ze had kwalijkere dingen mee gemaakt dan dit.
Nieuwsgierig naar welke afdeling de jongen in zat voelde ze een vraag op haar tong branden. Ze kende hem nog maar amper en de kans dat ze hem nog eens tegen zou komen zou erg klein zijn dus besloot ze maar gewoon haar vraag te stellen. Een kleine grijns speelde om haar lippen,
‘So, Theneras, in welke afdeling zit je nou eigenlijk? Hoe lang zit je al op deze school? Enne,’ ze keek om zich heen en lachte falend. ‘Weet je de weg hier?’

Woesh geeft nie joh, rol er lekker weer terug in ^^
Hopelijk kan je wat met de post van Yang =3

“ Een..” Klonk het vanaf een dak in Oak’s field. De blonde dame waarvan het eerste nummer met de wind meeging. Terwijl ze daar zat, haar benen over de rand van het dak, had ze een goed uitzicht over de mensen. Ook al wist de blondine nog steeds niet wat er was gebeurd dat ze deze activiteiten had gekozen, erg vond ze het niet. Op daken zitten en andere mensen eens goed in elkaar slaan. Dat was zeker niet verkeerd voor haar. Haar blauwe ogen gleden over de mensenmassa. Het was wel weer duidelijk dat de dag niet veel zou gaan brengen voor haar. “ Twee..” Het volgende nummer klonk terwijl de blondine naar beneden keek, een andere leerling van de school spottende. Ze had het niet zo op medescholieren in elkaar slaan, maar iets moest het doen, right? Zonder haast enige geluid te maken was ze opgestaan, stond nu recht op het dak en keek om zich heen. Ze ging maar eens een andere plek uit zoeken om te gaan zitten. De plek waar ze nu was was minder interessant dan wat ze gewenst had, dus zonder enige aanloop liet ze zich van het dak vallen om op twee voeten gehurkt te landen.


Voor haar was dit alles behalve raar, om zo in een keer van een dak te glijden. Ze was het gewend en haar benen en armen konden dit zeker aan door de vele trainingsuren die ze in een week had. Ze was het zo onderhand al wel gewend, ze deed er de moeite zelfs al niet meer voor. Met lange passen liep de vrij korte vrouw door de straten heen. Door haar lengte viel ze niet zo op, en dat was maar iets dat ze al te graag wou. Niet opvallen en dan zichzelf toch zo snel mogelijk door de menigte krijgen. En dat was precies waar ze nu mee bezig was, ze baande zich een weg door de mensen, onder armen door en zo voorzichtig mogelijk de mensen aan de kant duwende zodat ze haar niet al teveel op zouden merken. En eindelijk had ze de plek bereikt waar ze wilde zijn, na een korte klim had ze het dak bereikt en keek over de massa uit. Er waren hier een stuk meer mensen, maar haar ogen bleven hangen op een meisje, wiens tas gestolen werd. In een mum van tijd was ze van het dak en achter de desbetreffende persoon aan het rennen, enkel om hem met een goede zwaai van haar been onderuit te halen en de tas met wat klonk als geld op te pakken en zich weer op een dak te begeven. Er zat niet veel aan geld in de tas, maar het kleine beetje dat ze ervan had gepakt zou wel even moeten doen. Haar blauwe ogen scande even rond en algauw had ze het meisje weer gevonden. Een zachte plof was te horen toen ze voor de derde keer tegen de grond lande. Terwijl ze met haar ene hand haar blonde plukken uit haar ogen schoof, liep ze naar het meisje en nu inmiddels ook de jongen . “ Deze was van jou.” Met een monotone blik hield ze het tasje uit.

Ongemakkelijk was de emotie Theneras nu voelde. Het meisje voor hem staarde hem aan en bestudeerde hem. Ze leek door te hebben dat ze dit deed en knipperde een paar keer met haar ogen en glimlacht naar hem. Ze stelde zichzelf voor als Yang Theneras keek haar geamuseerd aan toen ze vertelde dat ze ja, op de academy zat waarna ze een rondje om hem heen liep en hardop nadacht in welke afdeling hij zat. Het meisje, Yang corrigeerde hij zichzelf, vertelde dat het niet erg was dat de dief weg was gekomen. Ze keek hem nieuwsgierig aan en vuurde vragen op hem af. Theneras lachte voor de eerste keer sinds hij hier was gekomen. 'Je had het goed hoor. Ik zit inderdaad op de afdeling dark' Hij fronste: 'Ik voel me niet... slecht.' Het was een leugen, hij voelde zich wel slecht, hij kon moorden in koudbloed, maar hij was niet slecht. En ik zit in mijn 6e jaar, maar ben er nog maar net. Al mijn spreuken en... mijn vaardigheden heb ik ergens anders geleerd' Hij keek even om zich heen en concludeerde dat hij de weg niet helemaal wist. Hij kneep zijn lippen samen. 'eeh, nee. Of nou ja, niet helemaal. Ik weet de weg een beetje' Hij zette zijn hoed iets meer naar voren waardoor zijn blonde haar en de schaduw van zijn hoed nog meer over zijn gezicht vielen. Macht der gewoonte. Theneras keek om toen er iemand aan kwam lopen. Het was een blond meisje, met een tas die erg veel leek op de tas die net was meegenomen. De vreemdeling stak haar arm, met tas, uit waarop ze zei dat de tas van Yang was. Theneras keek de blondine vol bewondering aan, of ze had mazzel gehad of ze was goed in wat ze deed, beter dan hem? Theneras rilde bij die herinnering aan de training en Suasama waardoor hij een mes in de dief zijn rug gestoken had, voor zijn eigen veiligheid. Hij vroeg zich af of zij dat ook deed of dat ze de tas terug geroofd had. Theneras wilde het haar vragen, hoe ze de tas teruggekregen had en hoe ze wist dat deze van Yang was, maar slikte zijn woorden in.

Bij de zin, ik voel me niet slecht, fronste ze kort en vroeg zich af wat de jongen er mee zou bedoelen. Het was vast een stereotype dat alle duistere magiërs ook daadwerkelijk ‘’duister’’ waren. Yang had echter wel geleerd dat stereotype niets meer waren dan dingen die de maatschappij hadden gemaakt. Als je haar namelijk zag zou je ook niet denken dat ze je neer kon halen met een paar simpele bewegingen.
Ze glimlachte vriendelijk en knikte om zijn woorden. Hierna zei hij dat hij de weg een beetje wist. ‘Haha well then, zijn we samen verdwaald!’ sprak ze grappend en keek om zich heen. Dan zaten ze hier beide vast op een onbekende plek. Dat zou nog wat worden als de avond in viel en ze toch echt terug moesten naar de academy. Ze voelde de eerste keer strafwerk, omdat ze na het donker pas terug in de slaapzalen was, al aankomen. Bijna als een soort donkere wolk die over de hemel heen kroop. De gedachte van een boze leraar schoot door haar heen en ze kon het niet laten om te grijnzen. Sommige dingen zal ze nooit afleren.
De jongen zetten zijn hoed nog meer naar voren zodat zijn gezicht nog meer verdween onder de zwarte schaduw. De verleiding om omhoog te springen en de hoed er af te tikken was heel groot. Maar zoals haar moeder haar had geleerd kon ze dat beter niet doen. Ze had ooit iemands zonnebril gestolen omdat ze zijn ogen niet zien waarna ze op haar kop kreeg van haar moeder. Omdat de ogen vaak meer zeiden dan elk ander lichaamsdeel vond Yang het vaak vervelend als ze die niet goed kon zien. Niet alleen omdat dat onhandig is in een gevecht maar ook omdat ze de ogen een van de mooiste dingen van de mens vind. Mensen zouden het dus niet zo moeten verbergen. Dit bedacht ze zich niet altijd hoor, anders zou ze elke zonnebril en hoed af moeten slaan. Nee, soms was het gewoon een van haar vele gedachte gangen.
Terwijl Yang kort verzonken was in haar gedachten had ze niet gezien dat er iemand aan kwam lopen. Dus de zin, ‘Deze was van jou.’, kwam voor haar uit het niets. Als een kat die op de staart werd getrapt keek ze schuw om, hief haar armen voor zich op en blies nog net niet. Haar enigszins verbaasde ogen keken de blonde dame aan. Ze was korter dan Yang dus ze moest lichtelijk omlaag kijken. Van het gezicht van de Damen gleden de zilveren kijkers naar de uitgestoken hand waar een buideltje in hing. De blondine keek haar monotoon aan alsof ze de saaiste les van haar leven aan het geven was aan de saaiste klas van heel de wereld. Yang knipperde, ging weer normaal staan en keek naar het buideltje waar van ze zei dat die van haar was. Nadat ze kort er naar had gekeken concludeerde ze inderdaad dat die van haar was.
‘Woaaah, bedankt!’ riep ze iets te enthousiast en pakte het buideltje. Hierna verscheen er een grijns op Yangs lippen. ‘Jammer dat je de dief niet mee hebt genomen, had em zelf nog wel betaald willen zetten voor het stelen van mijn geld.’ Even keek ze alsof ze dat beter niet had kunnen zeggen waarna ze kort lachte. ‘Maar natuurlijk mag ik niet klagen, enorm bedankt!’ Met een grote glimlach stak ze haar duim op en bekeek de jongedame even snel van tot tot teen. ‘Sooo, wij zitten op Starshine Academy,’ ze wees met haar duim van haarzelf naar Theneras. ‘Jij ook?’ zei met een vriendelijke glimlach en bedacht zich dat ze vandaag in een aardige sociale bui was.


Sorry for the empty reply guys, bit inspiloos ;-; maar vond wel dat ik maar eens mocht posten. So sorrryyyz ;-; Hopelijk kunnen jullie dr wa mee ;-;

De aller eerste dag op SSA, ja, dat was dus vandaag blijkbaar. Het liefste had hij nog wat willen schrijven of luid keels mee geschreeuwd op de heavy metal die nu door de boxen galmden. ‘I need your clothes, your boots, your motorcycle!’ Met een grijns op Timo’s lippen schreef hij nog de laatste woorden op perkament voor hij rond keek in zijn nu lege kamer. Hij was negentien en hij woonde bij zijn grootouders, maar die vonden dat het tijd werd dat hij zijn verleden achter zich liet en aan zijn toekomst begon te werken. Zijn blauwe ogen gleden naar zijn net ingepakte koffer waar een dag geleden eigenlijk alles was ingestampt, zijn oma was nog zo vriendelijk geweest om alles er proper in te steken zodat er dus eigenlijk meer plaats was bijgekomen dan dat hij eerder had gehad. Hij bewoog zijn lippen peinzend heen en weer terwijl hij zijn bureaustoel wegduwde met zijn voeten van zijn bureau om zo naar zijn kast te rollen zonder dat hij moest rechtstaan.  Met beide handen opende hij beide kastdeuren en keek nog maar eens voor een vijfde keer of hij nog wat miste om dan te besluiten dat hij zijn doedelzak, CD’s en walkman gewoon kon meenemen. Timo stond op, duwde zijn bureaustoel weer naar de tafel waar hij daarnet nog aan het schrijven was, nam zijn spullen uit de kast en stak ze zorgvuldiger dan gisteren in zijn hutkoffer. Inspecterend ging zijn blik over alle spullen die er in  zaten om te zien dat hij alles wel bij had. Hij knipperde een paar keer met zijn ogen om de drang om gewoon zijn ogen dicht te doen en te slapen weg te knipperen en met zijn voet deed hij de koffer dicht, die meteen in slot viel. Hoe pro.

Met een grijns nam hij zijn koffer in de hand om naar de shuttle te vertrekken die eigenlijk zich vrij dicht bij zijn huis bevond, maar niet dat hij de overlast echt erg vond. Hij sliep toch wanneer zijn lichaam zei van: ‘nu is het tijd voor een tukje, daar is een lekker stukje grond.’ Narcolepsy in a nutshell uitgelegd op zijn Timothy’s. Op een stevig tempo naderde hij de shuttle waar al een hoop nieuwe leerlingen opstapten, vrolijk zette hij zijn koffer in de laadruimte van de shuttle en zocht voor zichzelf een plekje om te zitten terwijl hij knoeide met de draad van zijn oortjes die voor de zoveelste keer in de knoop was gaan zitten. Met zijn walkman op zijn schoot en een Blink-182 CD er in, plugde hij zijn oortjes in het machientje en de oordopjes gingen in zijn oren. Net nadat de shuttle vertrok, viel Timo in slaap.

En net toen hij weer wakker werd, was de shuttledeur geopend en stond hij recht om half automatisch naar buiten te lopen, zijn koffers te nemen en helemaal verkeerd te lopen. Want de richting die hij uit wandelde was alles behalve naar het kasteel. Met een vrolijke expressie op zijn gelaat was hij nu door een winkelstraat aan het lopen, met zijn hutkoffer achter zich rollend. Zijn huisdiertje May de Kiwi zat op zijn schouder te soezen en hij naderde een drietal mensen die van zijn leeftijd er uit zagen. “Hey jullie mensjes! Zitten jullie ook op een school genaaaaaamd...” Hij pauseerde om naar zijn kaart te kijken. “Staarshine... Academy?” Vroeg hij de drie personen met een vriendelijke glimlach terwijl zijn blauwe ogen ze één per één aankeken. “Mijn naam is Timothy, maar jullie mogen me altijd Timo, Tim of Timtim noemen!” stelde hij zich vrolijk voor. Dit was zijn start van een nieuw leven.

//Timtim komt jullie eens storen xD

Kijkend tussen de blondine en Yang zag hij een jongen aanlopen. Hij had een hutkoffer bij zich en was nogal enthousiast met het vragen of hun ook op de acadamy zaten. Voordat Theneras kon antwoorden ging de vreemde jongen verder en hij stelde zich voor als timothy als mochten ze hem anders noemen. 'Theneras is mijn naam' en hij stak zijn hand even op. Huh vandaag was een goede dag wat zijn menselijke interactie betrof. 'En dit is yang' zei hij terwijl hij haar aanwees 'en ik heb geen idee wie de blondine is...' zei hij zachtjes 'alleen dat ze een tas terug gestolen heeft?' Hij was niet zeker of het zijn plaats was om dat te zeggen en hij schuifelde een beetje met zijn voeten. 'Hoe komt het eigenlijk dat jij die grote hutkoffer nog bij je hebt? Hoort die niet in je kamer?' Een gust wind blies zijn hoed iets omhoog. Theneras zijn licht blauwe ogen bekeek de jongen nu eens goed. Rood haar, blauwe ogen en de positieve energie stroomde in grote golven van hem af. Het was iets waar Theneras aan moest wennen, het was geheel het tegenovergestelde als dat van hemzelf.

Het meisje waartegen ze zojuist had gepraat reageerde erg monotoon en oppervlakkig. Yang trok een onopgemerkte wenkbrauw op en haar mond hoeken gingen kort omlaag. Ze kende de persoon niet en wist dat je niet direct vooroordelen moest maken, maar de toon waarop het meisje sprak beviel haar niet. Alsof die persoon liever ergens anders was of hun een voor een wilde weg hebben. De vraag waarom ze dan niet gewoon weg ging, schoot door Yangs hoofd maar probeerde deze er uit te zetten omdat het niet echt een vriendelijke gedachten was. Ze kneep haar ogen even kort samen en ook al wilde ze het zelf niet ze zou op haar hoeden zijn bij deze jonge meid.
In haar ooghoek had ze iemand zien komen aanlopen. Ze had verwacht dat de persoon langs hen af was gegaan maar in plaats daar van klonk een enthousiaste vriendelijke jongens stem boven de geluiden van de winkelstraat uit. Met weer een aardige glimlach op haar gezicht draaide ze zich naar de jongen toe. Zijn helder blauwe ogen waren nu gericht op de kaart in zijn hand. Yang haar blik gleed naar beneden en liet zich een beetje naar de zijkant hangen zodat ze duidelijk zijn koffer kon zien. Het was een erg groot ding voor zo even mee te nemen. Ze fronsde en keek met een zacht lachje naar de jongen op. Hij was vast verdwaald, net zoals zijzelf dus.
Zijn rode haren vielen haar meteen op toen ze weer terug naar zijn gezicht keek. De neiging om te roepen dat hij net zo rode haren had als haar kwam in haar op maar ze bleef wijselijk stil. Iets wat ze van haar broer had geleerd omdat het onbeschoft was om te roepen als mensen aan het praten waren. Hij stelde zich voor als Timothy maar Yang wist nu al dat ze zou gaan voor de naam Timtim. Hij leek haar een vriendelijk, gezellig persoon en een glimlach sierde Yang haar lippen bij het zien van zijn vrolijkheid.
Theneras stelde zichzelf voor en daarna ook Yang, waarbij ze glimlachte en met haar hand zwaaide. Ze had liever zelf haar naam gezegd maar dit was ook wel goed. Hij vertelde wat over de blondie en stelde daarna wat vragen. Het waren wel terechte vragen en Yang was op zich ook wel nieuwsgierig waarom hij zn hutkoffer nog bij zich had.
Nog voor de jongen kon reageren sprak het meisje ineens. Met grote ogen keek Yang haar aan en blijkbaar was haar naam Jodaline. Ze moest moeite doen om niet te grinniken toen ze JoJo zei. Yang liet haar blik van Jodaline naar TimTim glijden en weer terug. De verandering in haar toon en gezichtsuitdrukking was niet heel groot maar Yang zou Yang niet zijn als ze het niet had gemerkt. Het meisje draaide haar hoofd weer naar Theneras en haar toe en de sfeer die ze om zich heen had was direct weer een stuk vijandiger. Alsof Yang net op haar handen was getikt trok ze deze snel op. Voor haar was het een gebaar wat lag tussen schrik en irritatie. Ze haalde kort diep adem en liet stak haar handen nonchalant en de lage zakken van haar openhangende blousje.
Wat er daarna gebeurde maakte Yang er naar dat ze geïrriteerder haar vuisten balden. Dit was heel bijzonder want vaak werd ze niet snel geïrriteerd maar deze meid dacht blijkbaar echt dat ze zo maar gemeen kon doen tegen vreemdelingen. Wie was er nou zo asociaal om dat zo maar te doen. Toen ze haar laatste zin af maakte en Theneras met een zoete glimlach aan keek kuchte Yang even en rolde met haar ogen waarna ze deze liet rusten op het meisje.
‘Relax juw,’ begon ze en schudden haar hoofd. ‘Et was maar een vraag. Natuurlijk kan je je bedenken dat hij er nog niet is geweest maar et is net zo netjes en vriendelijk om het aan de persoon zelf te vragen. Zoiets heet intresse tonen in je medemens. Het was echt niet dom bedoeld ofzo. Geen reden om zo...’ ze rolde met haar lippen en keek naar de hemel, zoekend naar het goede woord waardoor ze niet te bitchy klonk. ‘...onvriendelijk te reageren.’ Ze keek het meisje weer aan en knipoogde om aan te geven dat zijzelf dit ook niet aanvallend bedoelde. Ze wilde ruzie en problemen gewoon voorkomen door zelf chill te reageren.
Vervolgens draaide ze haar hoofd weg en keek de roodharige jongen met haar zilveren ogen aan. Haar lippen krulde omhoog, ‘Jep ik zit ook op Starshine gebeuren. Echter ben ik er nog maar net, dus ik vind het al heel wat dat ik ook niet mijn hutkoffer heb meegesleurd.’ Ze lachte en schudden haar hoofd. ‘Maar goed, zoals Blondguy hier vroeg, hoezo heb je em nog bij je? Ook de weg kwijt?’ Een grijns speelde om haar lippen nadat ze die zin had gezegd.
Op de schouder van de jongen zat een klein beestje. Yang wist niet precies wat het was maar het zag er zeker schattig uit. Eigenlijk wilde ze er op af stappen en het een aai geven. Maar omdat ze zich niet volledig op haar gemak voelde bleef ze staan en hield het bij praten. Flame daar integen had iets heel anders van plan en sprong zonder aankondiging van Yang haar schouder af. Ze spreidde haar vleugeltjes en vloog met een kleine boog naar Timtim’s schouder toe. Al fladderend met haar vleugeltjes bleef ze in de lucht hangen en snuffelde voorzichtig aan het beestje. Het was echt lief bedoeld maar toch greep Yang haar kleine beestje vast en keek dr streng aan. ‘Wat zeiden we over zomaar op andere mensen af vliegen? Misschien vind dat arme pluizenbolletje je wel heel eng!’ Het katje keek haar met grote zielige ogen aan. Door deze blik verzachte ze en schoot in de lach.
‘Okay okay,’ ze vouwde van haar twee handen een kommetje en alsof het was afgesproken nam Flame er in plaats. ‘Zou mijn katje misschien kennis mogen maken met jou... uuh... pluizige vriendje?’ sprak ze terwijl er een verontschuldigende en welgemeende glimlach op haar gezicht verscheen.

Het was altijd fijn om zo enthousiast naar een school te vertrekken, met een vrolijke begroeting had hij iedere voorbijkomende leerling begroet door zijn hand omhoog te steken en tweemaal heen en weer te bewegen met zijn rechterhand. Echt compleet wakker voelde hij zich niet, dus terwijl hij naar de kaart tuurde, liep hij compléét de verkeerde kant uit, want voor de honderd procent was hij er niet bij met zijn aandacht. May zat lekker knus op zijn schouder te soezen en liet af en toe kleine piepgeluidjes horen terwijl de kleine Grenaanse Kiwi dat deed. Zijn hand gleed over het kleine kopje van het dier dat tevreden leek te knorren en dan wandelde Timo verder, zijn blik gericht naar het groepje mensen in het midden van de winkelstraat. Natuurlijk begroette hij de mensen van de groep meteen en stelde hij zich voor als Timothy, al vond hij het geen probleem als mensen zijn naam afkortten. Zijn blauwe ogen gingen nieuwsgierig naar iedere persoon die hier was enhoopte hij stiekem echt dat de mensen hier echt van Starshine Academy waren, want eerlijk gezegd had hij geen idee waar hij was. De jongen die erbij had gestaan begroette hem en stelde de groep ineens voor buiten één meisje. Dus de jongen zijn naam was Theneras, het roodharige meisje haar naam was Yang en de blondine haar naam wisten ze dus nog niet. Ach, daar zou hij snel genoeg wel achterkomen. 'Hoe komt het eigenlijk dat jij die grote hutkoffer nog bij je hebt? Hoort die niet in je kamer?' vroeg de jongen en Tims haar bewoog olijk mee met de wind terwijl zijn ogen de jongen voor kort bekeken voor hij wilde spreken, maar dan onderbroken werd door de blondine: “ Jodaline, Jo, Jojo, alles wat je kunt bedenken.”
“Jodaline, aangenaam, ik ga je dan Jo noemen, goed?” reageerde Timo meteen terwijl hij een verdwaalde rode lok van zijn neus wegtikte omdat het begon te kriebelen aan zijn neus. Ze leek vriendelijk en aardig te kijken en vrolijk grijnsde hij terug naar het meisje. Maar haar blik leek compleet omgeslagen te zijn toen ze zich naar Theneras richtte en reageerde op hetgene wat hij had gevraagd, waar hij rats vergeten was op te antwoorden. “ natuurlijk heeft hij die nog bij, aangezien hij waarschijnlijk nog niet eens op de school, laat staan zijn kamer is geweest.” Met een schaapachtige grijns schoog hij zijn hutkoffer dichter en kruiste hij zijn armen om weer te willen spreken, maar dan werd hij weer, zodra hij zijn mond open deed, onderbroken. Nog steeds rustig glimlachend richtte hij zijn blik naar Yang, die op haar beurt sprak: ‘Relax juw,’ begon ze en schudden haar hoofd. ‘Et was maar een vraag. Natuurlijk kan je je bedenken dat hij er nog niet is geweest maar et is net zo netjes en vriendelijk om het aan de persoon zelf te vragen. Zoiets heet intresse tonen in je medemens. Het was echt niet dom bedoeld ofzo. Geen reden om zo...’ Hij kon haast haar zin voor d’r afmaken, maar Tim liet het hier maar bij, rustig luisterend naar wat Yang te zeggen had, het was immers onbeleefd om mensen te onderbreken. Zijn handen vouwde hij in elkaar terwijl hij zijn duimen tegen elkaar liet tikken zodat zijn handen toch nog met iets bezig waren. ‘...onvriendelijk te reageren.’ Yep, exact wat hij zou vertellen in haar plek. Zijn blauwe ogen ontmoetten de zilverkleurige ogen van Yang en hij schonk haar gewoon zijn kalme expressie, niet meer, niet minder. , ‘Jep ik zit ook op Starshine gebeuren. Echter ben ik er nog maar net, dus ik vind het al heel wat dat ik ook niet mijn hutkoffer heb meegesleurd.’ Ze lachte en schudden haar hoofd. ‘Maar goed, zoals Blondguy hier vroeg, hoezo heb je em nog bij je? Ook de weg kwijt?’ Tim moest lachen, ze haalde letterlijk de woorden uit zijn mond. “Om meteen eindelijk een antwoord te kunnen geven op je Theneras, ik dacht dat dit de weg naar Starshine was, ik kom net vers uit de shuttle en was de verkeerde richting op gelopen bleek, dus ik ben inderdaad de weg kwijt Yang,” sprak hij met een grijns om zijn lippen terwijl hij Maya met zijn wijsvinger een aai gaf. Een katje met vleugels kwam op schouderhoogte vliegen en Tim keek naar het dier en May opende haar kraaloogjes om dan naar het katje te kijken met nieuwsgierige oogjes. Maar dan werd dat katje door Yang vastgegrepen en daaruit concludeerde hij dat het huisdier dus van haar was. ‘Wat zeiden we over zomaar op andere mensen af vliegen? Misschien vind dat arme pluizenbolletje je wel heel eng!’ Hij moest lachen om haar manier van spreken tegen haar huisdier. Zelf sprak hij amper tegen May, aaide hij haar gewoon en sprak hij tegen haar via gezichtsuitdrukkingen en oogcontact. ‘Zou mijn katje misschien kennis mogen maken met jou... uuh... pluizige vriendje?’ Hij richtte zijn blik naar May, die nog half sliep, maar hij porde de Kiwi met zijn vinger die zachtjes piepte en leek wakker te worden. “Tuurlijk,” sprak Tim met een glimlach toen hij May met één hand oppakte en haar op de grond zette, waar ze nieuwsgierig ging rondkijken en haar kraaloogjes richtte ze naar alle mensen terwijl ze naar Tims benen ging en tussen zijn voeten ging zitten. "May toch, ze is trouwens een Grenaanse Kiwi," sprak hij met een grijns terwijl hij zich richtte naar de groep terwijl de Kiwi tussen de gap van zijn voeten bleef zitten.

Theneras beet op zijn wang om niet uit te vallen naar het blonde meisje, Jodaline. Hij haalde een keer diep adem en probeerde te kalmeren. Zijn temperament kon zomaar omhoog schieten, iets wat je het moment niet zou zeggen als je hem zag en leerde kennen. Hij was vrij timide en mensenschuw. Theneras schudde zijn hoofd lichtjes om uit zijn gedachten te komen en hij hoorde Tim net zeggen dat hij ook op Starshine zat maar verkeerd gelopen was. Dit zorgde ervoor dat er een lichte glimlach op Theneras zijn lippen stond. Niet dat hij het grappig vond dat dit Tim was overkomen, maar omdat ze ongeveer in hetzelfde schuitje zaten. Theneras zelf kon vrij goed zijn in verdwalen. Een echte lach dreigde te ontsnappen. Het zou raar staan om nu te lachen, nee dat was iets wat niet aan te raden was. Ineens vloog het kleine katje van Yang langs zijn gezicht en hij voelde het briesje van de vleugels die zijn haar lichtjes liet wapperen. Het beestje op Tim zijn schouder had kraal oogjes en het leek een soort vogeltje. Yang sprak haar kat toe na dat het beestje nieuwsgierig naar Tim zijn vogel was gevlogen. ‘Zou mijn katje misschien kennis mogen maken met jou... uuh... pluizige vriendje?’ Hoorde Theneras, Yang vragen. Tim porde het beestje met zijn vinger om hem wakker te maken en stemde in. Toen het, nog onbekende vogeltje, op de grond stond hoorde hij Tim zeggen dat het een grenaanse kiwi is genaamd May. Theneras keek even toe. 'Is het trouwens wel veilig om ze kennis te laten maken? Kat en vogel is vaak niet zo een goede combinatie, toch? Ik bedoel jullie zijn er natuurlijk bij en kennen jullie huisdier het beste, maar toch...' Hij zei het allemaal vrij snel en zette een scheve glimlach op zijn gezicht. 'Ik heb altijd een huisdier gewild maar het is er nooit van gekomen.' Hij haalde zijn schouders op en glimlachte naar Tim en Yang. Jodaline probeerde hij zo veel mogelijk te negeren, ze leek hem niet zo aardig te vinden en, op het moment, was dit wederzijds. Theneras keek haar even aan vanuit zijn ooghoek en hij rolde zijn schouders om de spanning eruit te krijgen. Het zou niemand goed doen als hij zou uitbarsten.

Jodaline liet een diepe zucht en keek naar de grond. Ze was alles behalve sociaal en als ze dat dan een keer was liep dat toch nooit echt goed af, ze had geen idee hoe het kwam, al hoewel, waarschijnlijk kwam dat door haar niet al te vriendelijke karakter. Ja oké, soms kon ze overkomen als een snel geïrriteerd en gemeen persoon, maar dat was ze ook niet altijd. Vriendelijkheid was dan wel niet een van haar beste kanten, maar ze kon het wel zijn. Als ze het zelf wilde natuurlijk. En dat was natuurlijk niet vaak, maar dat was wel te verwachten. Met een grom liet ze de woorden van het meisje met de rode haren -yang- over zich heen komen maar besteedde er niet veel aandacht aan en bleef naar de grond kijken. Die leek opeens zeer interessant, zeker omdat ze net het gevoel had dat haar moeder haar eens goed op haar donder had gegeven, zo voelde het voor haar aan.

met een nog diepere zucht als eerst liet ze haar blik weer omhoog gaan naar de andere drie die er nog stonden. Ze was niet geheel op haar gemak, maar dat was dan natuurlijk ook niet helemaal hun schuld, dat was ook die van haarzelf. Maar ze zou zich er overheen zetten en aardig gaan doen tegen deze mensen, sowieso al tegen Timothy, hij leek van de drie de aardigste. En hij was nieuw, iets waarmee ze hem wel wou helpen. Iets wat ze zelf nog al raar vond, sinds ze niet snel mensen hielp en dat een soort van buiten haar boot viel. Maar veel kon ze er niet aan doen, het voelde gewoon als of ze het zo moest doen. Haar ogen dwaalde weer even door de groep, over de huizen en andere gebouwen die er stonden tot ze haar blauwe ogen weer naar de grond richtte, een beetje ongemakkelijk. En zo voelde ze zich ook, ongemakkelijk. Het onderwerp ging over naar huisdieren, en Jodaline keek haast vrolijk op. Zelf had ze ook een huisdier, natuurlijk had ze die. Een vogel, een Raaf beter gezegd. Hij was niet heel groot, kon wel vliegen en was het enige waar ze echt close mee was, maar hij betekende wel alles voor haar. Caspian was zijn naam, dat vond ze toen wel bijpassend maar op dit moment had ze hem toch liever een andere naam gegeven. Zelf wist ze ook niet precies waarom, maar ze vond de naam niks meer. Niet dat ze hem kon hernoemen want het diertje luisterde nu al naar Capsian in plaats van welke naam ze ook probeerde. " Hoezo heb je geen huisdier..Theneras?" Vroeg ze zachtjes, haar blauwe ogen nog steeds naar de grond gericht.

Theneras keek verast op naar Jodaline, die hem heel zachtjes had gevraagd waarom hij geen huisdieren had. Hij fronste zijn wenkbrauwen even en keek haar aan met op elkaar geknepen lippen. In plaats van een boze blik keek ze naar de grond. Hierdoor schoten zijn wenkbrauwen omhoog. Hij sprak haar er niet op aan, hij wist zelf hoe gemakkelijk het was om van emoties om te slaan. "Waar ik woonde tolereerde ze geen enkel huisdier. Ik ben dol op dieren dus ik vond het erg jammer" Het was geen leugen, van dat hij het jammer vond. Het was niet helemaal de waarheid dat hij daar woonde want het was nooit zijn huis geweest. De straten hadden meer thuis gevoeld met de normale mensen en de straathonden. Hij zuchtte en drong de herinnering weg, hij had geen zin om in het verleden te hangen. "Wie weet, vind ik hier wel een huisdier." Hij haalde zijn schouders op en glimlachte lichtjes naar haar. "Heb jij een huisdier?" Hij keek haar geïnteresseerd aan. Ze was.. een interessant persoon. Het ene moment onvriendelijk en het andere moment vriendelijker. Hij veegde zijn haren uit zijn ogen en zette zijn hoed wat hoger, Hij begon zich met de minuut gemakkelijker te voelen. Wie weet, werd hij nog goed in al dit sociale gedoe.