Een zachte melodie krult en draait door de lucht heen. Luchtig en zweverig geneuried alsof de melodie elk moment door de wind opgepikt en meegenomen kan worden. Echter staat er geen zuchtje wind in de ruimte en de melodie blijft klinken. Klam zweet plakt aan het voorhoofd van de aanwezige personen, en slechts enkelen dragen een frisse vrolijke expressie. Mint is daar een van, een blik van tederheid in haar helder blauwe ogen. Zweetdruppels parelen langs haar slapen naar beneden terwijl ze met haar linkerhand delicaat langs de bladeren van haar sinaasappelboom gaat. Een kleine week geleden heeft ze de huidig jong volwassen boom geplant en sindsdien heeft ze er elke dag zorgvuldig voor gezorgd. Met opgeheven hoofd kijkt ze naar de andere leerlingen in de kassen, hun bomen zien er niet uit; verwelkt, geen vruchtenpunten of verzopen in water en vitamines. ''het zijn sukkels, niet waar Nidalee?'' spreekt ze met een giechel tegen haar  geliefde jong volwassene. Met haar rechterhand spuit ze enkele malen water met bepaalde gemixte zouten op de bladeren en bast. Vervolgens reikt ze naar haar roze gieter, die na observatie geen druppel water meer bevat. ''Even water pakken, Nida'' fluistert ze waarna ze haar geliefde plant verlaat en zich met rechte rug en opgeheven hoofd richting de kraan verplaatst. Het gekletter van stromend water doet het geroddel van de meiden schuin-achter haar uitdoven. Hierdoor kan Mint zichzelf wijs  maken dat ze voor een moment niet gehaat wordt en kan ze het negeren. Op de terugweg naar haar boom beginnen steeds meer mensen rondom haar te giechelen waarop ze met licht verkilde ogen haar pas versneld. Nidalee, Nidalee, Nidalee is het enige wat door haar hoofd suist.

Op enkele meters afstand ziet ze haar eerder prachtige boom staan. De eerder eikenhouten bruine bast is zwart verkleurd en Nidalee's bladeren zijn afgebrokkelt en in as. Met woedende ogen zoekt ze om zich heen naar de dader. Allemaal zijn de schijnheiligen met hun eigen boom bezig. ''Wie.. heeft met zijn klauwen aan míjn boom gezeten!?'' vraagt ze hardop aan de aanwezigen. Niemand antwoord. Natuurlijk, de samenzwerende rotte appels. ''Een voor allen, allen voor een dan maar..'' fluistert ze voor zichzelf. Dit is voor jou Nida denkt ze terwijl ze haar vuurmagie bij elkaar raapt en de bomen van ieder in vuur en vlam zet. Kort daarna is het chaos in de 4de kas. Na gegooid te hebben met planten en elkaar in de haren te hebben gezeten buldert de leraar binnen. Zonder pardon grist deze Mint aan de kraag en sleurt haar de kas uit, onder begeleiding van luid keels protest. ''De kerkers in! '' Buldert de afzichtelijke man. ''Je gaat een van de ongebruikte lokalen uitstoffen en ordenen! METEEN!'' Mint zet het op een lopen, de man geen kans gevend op een vervolg. De kerkers dus, bedenkt ze zich, een deur openend en weer sluitend. Mint heeft geen spijt, niet het gevoel dat ze iets fout heeft gedaan, nee het was zelfverdediging.. Of wraak, noem het wat je wil het komt op hetzelfde neer. Met de pas kalmeert het temperament van Mint weer tot ze weer in staat is rustig te redeneren. Het is een week geleden sinds ze is aangekomen op deze stenen tombe van een school, en tot nu had ze enkel Nidalee als conversatiepartner gehad. Mint is overigens noch depressief noch droevig om het verlies van haar Nidalee. Ja ze was verknocht aan haar maar een plant blijft een plant, ze is niet gek. Ook al was dat wat de meesten van haar zeiden. Natuurlijk heeft ze liever menselijke vrienden, natuurlijk weet ze dat dat de normale gang van zaken is, vrienden maken is overigens een deal tussen twee partijen, en niet van één.

Trap voor trap loopt ze de wenteltrap richting de kerkers naar beneden. Ze is er pas één keer geweest deze week, lang genoeg om te ontdekken dat de plek onbekend en onprettig aanvoelt. Ze haat de donkere lange gangen, de kille stenen en verlaten lokalen. Haar eigen kleine stappen voorzien de kerkers van een galmend geluid die rillingen over haar onderrug voortbrengen. Vanbuiten heeft ze een stalen gezicht, opgeheven hoofd en rechte rug, maar vanbinnen is ze opgelucht als ze een van de verlaten kamer binnentreed. Bij de eerste stap binnen krijgt Mint een hoestbui van het zwevende stof in de volgepakte ruimte. ''Super.'' Ze duwt alle krakkemigge ramen open ,zover als dat gaat, en bestudeert de ruimte kort. Links in de hoek staat een verstofte vleugel, vooraan een oud bord wat aan stukken ligt, grotendeels van de rest van de ruimte bestaat uit rommel en opgestapelde bankjes en stoelen. Al met al is de kamer verstoft en volgepakt met rotzooi, hier zou ze de rest van de middag zoet mee zijn. ''Ik ga dit echt niet doen dus, never.'' Spreekt Mint zichzelf aan. Met haar armen over elkaar geslagen leunt ze tegen de muur tegenover die van de deur aan. Een schuine blik werpt ze naar buiten waar een waterig zonnetje haar terug aanstaart. Een bedenkelijke zure blik siert haar gezicht wanneer de klink van de deur ineens omlaag gaat, en de deur opent. Mint kijkt op, haar blauwe ogen meteen snijdend in die van de binnenkomer. Tot haar grote verrassing is het niet de leraar die haar aankijkt maar iemand anders. Ze verandert haar houding nauwelijks en weigert wat te zeggen; in de hoop dat het persoon gewoon weer weg gaat.

[for Emmaaaa c:]

 

Een smeuïg glimlachje hangt rondom Mint's lippen, haar helder blauwe ogen gefixeerd op de deurklink die langzaam naar beneden wordt gedrukt. Wie zou het zijn? De woedende leraar die haar nadat ze hem afgekapt had toch achtervolgt is? Of een leerling van haar natuurmagie klas die wraak wil nemen? De deur wordt onder luidkeels protest open geduwd waarop er een petite meisje in de deuropening verschijnt. Mint's mondhoeken krullen iets verder omhoog. Het was noch de leraar noch een klasgenoot die ze eerder had ontmoet of gezien maar een voor Mint nog onbekend meisje. De situatie is Mint niet geheel duidelijk, wat het meisje hier komt doen is haar nog een raadsel. Mint blijft stil en kalm in haar afwachtende houding tegen de muur staan. Als Mint haar in een andere situatie was tegen gekomen was ze er vanuit gegaan dat het meisje lief en onschuldig was. De situatie waarin ze zich nu bevinden doet Mint twijfelen aan haar vooroordeel over kleine meisjes met brillen en roze haar. Flamingo doet geen moeite om de deur achter zich te sluiten en waggelt meteen door naar een van de, door-het-lokaal-geslingerde,bankjes waar ze plaats op neemt. Eerste indruk? Lief onschuldig meisje. Aangepaste versie? Baby flamingo met een giftige tong.

Voor het eerst sinds dat het meisje haar entree heeft gemaakt veranderd Mint haar houding, haar hoofd opgeheven en haar rug recht. Mint was niet van plan het meisje een plezier te doen met een  antwoord op Flamingo's stomme vraag en houd haar lippen op elkaar gedrukt. Flamingo's volgende woorden bevatten een hint van nieuwsgierigheid en hoewel Mint de vraag het liefst eveneens genegeerd had, is ze er zelf ook nieuwsgierig naar. ''Moord'' zegt Mint met een zoete glimlach. Het is geen leugen, ze heeft levens vermoord; de levens van onschuldige sinaasappelbomen en het is daarmee het perfecte dramatisch getinte antwoord. ''En jij ziet hier omdat je je boek niet hard genoeg hebt verslonden?'' vraagt Mint vervolgens uitdagend. Mint zucht zachtjes begrijpend dat ze voor de rest van de middag met deze Flamingo opgescheept zou zitten. ''Zeg Flamingo, mijn taak was om de ramen te doen, is jou de rest opgedragen?'' Vraagt Mint zoetsappig. Ze kon dit ongeluk omzetten naar géluk, Mint was er zeker van. Andere mensen voor het karretje spannen, helemaal haar ding. ''Mijn naam is Mint trouwens, als het je wat kan schelen.'' Mint heeft geen zin in onnodige bijnamen, haar eigen naam is al voldoende om over te lachen. ''Ik hoop dat je honger hebt...'' zegt Mint terwijl ze naar het midden van het lokaal loopt, paraplu over haar schouder geslagen. ''Je zult genoeg stof bijten.'' zegt Mint met een knipoog, Flamingo vervolgens de rug toekerend, haar ogen in haar kassen rollend. Mint rommelt wat in de ijzeren kast die aan de wand van het gebroken bord grenst. Binnen enkele seconden heeft ze er een emmer en doek uitgevist. Hoe sneller Mint hiermee klaar is, hoe sneller ze van deze onbehagelijke situatie af is.

[LUCYYY~<3 haha ja vast en zeker #fun#not]

Met de azuurblauwe emmer in Mint's linkerhand dribbelt ze richting de wasbak en kraan in het aangrenzende mini-lokaal. Het geluid van het water wat in de emmer klettert dooft voor een moment ieder ander geluid uit, waardoor Mint kortstondig ontspant. Vanaf het moment dat die Flamingo binnen was komen waltzen had ze zich geen moment meer kunnen ontspannen. Mint is niet goed met meisjes, integendeel; diep in haar ziel haat ze ze. En dan tegelijkertijd ziet ze zichzelf later ook niet anders als met iemand van hetzelfde geslacht. Vrouwen zijn hatelijk wat inhoud dat ze ook te lieven vallen. De lijn tussen haat en houden van is zo miniem namelijk. Abrupt draait Mint de kraan dicht en het kletterende geluid stopt. Wie weet, misschien bestaan er ook mannen die het waard zijn. Met een zacht inspannend geluidje heft ze de emmer op aan het handvat, er op deze manier achter komend dat deze eigenlijk te vol voor haar zit. Huffend loopt ze terug het lokaal binnen waar tot haar ergenis Flamingo, nog steeds op haar luie roze kont zit.

Mint zet de emmer neer voor het meest rechtse raam in het lokaal waar haar vieze, vuile baantje zou beginnen. Flamingo ontkent Mint's assumptie maar laat het daar ook tevens bij, pff. Zodra Flamingo zich voorstelt gaan de pretlampjes in Mint's ogen branden. ''Interessant je hier te ontmoeten, Luce.'' Mint kijkt haar kort aan waarna ze zich weer richt op de ramen. Flamingo was overduidelijk niet van plan om van haar kont af te komen en iets te gaan doen, lui mens. ''Luister, als je geen zin hebt om iets te gaan doen prima. Maar ik ga het niet voor je op soppen.'' Zegt Mint kort, haar handen even in haar zij plaatsend. Als dit mens dacht dat Mint het een geheimpje zou houden voor de leraren had ze het eveneens mis. Ze zou zelfs hoogstpersoonlijk uit haarzelf naar de hoofdmeester lopen, om Flamingo aan te geven. Niet dat Mint vertrouwen heeft in de directie hier maar... niet geschoten is altijd mis?

Met een vies gezicht duwt Mint de lap in het water en wrijft ze langzaam over de ramen heen waar abrupt een stofwolk vanaf komt. ''Bah, vies smerig krot.'' vloekt Mint hardop, wie zou haar kunnen horen? Flamingo? Daar was ze niet onder de indruk door. Achter haar hoort Mint iets in elkaar krakken. Natuurlijk ga de boel nog een beetje meer mollen, dan zijn we tenminste nog langer bezig. Way to go, Flamingo, bedenkt Mint met rollende ogen. Flamingo opent haar prille mondje nogmaals en gooit er een vraag uit. Een kortstondige grinnik verlaat Mint's lippen. ''Ben jij altijd zo roze, of ben je bang dat je niet meer door je soortgenoten herkent wordt?'' Kaatst Mint terug. Mint veegt nogmaals over de ruit heen en laat het doekje dan weer in het water plensen. ''Ik ben áltijd vrolijk, Luce. Waarom zou ik ook maar één traan laten om die leerlingen hun verdiende loon?'' vraagt ze half-half aan Flamingo. ''Bovendien lijk je ook niet zo te zijn geraakt door je 'millieuramp', Luce.'' zegt Mint vervolgens met een glimlach. Pasje voor pasje draait de Flamingo dichter naar Mint toe, tot ze vlak naast haar staat. De glimlach van zojuist verdwijnt als sneeuw voor de zon zodra die godverdommense Flamingo met haar poot Mint's paraplu aantikt. Mint richt haar ogen met een vuile blik op die roze papegaai en mompelt wat onverstaanbaars. Mint gooit zonder pardon de natte vieze doek richting Flamingo's gezicht, hopend op een bull's eye. ''Bang voor een andere kleur op het kleurenpalet als rozeachtig?'' spuwt Mint waarna ze defensief haar paraplu van de grond naast haar raapt. In een snelle beweging heeft ze de punt van haar paraplu tegen Luce's borst gedrukt. ''Do. not. touch.'' zegt ze langzaam, zodat zelfs een Flamingobrein het moet kunnen volgen. Kort daarna laat Mint de paraplupunt weer vallen en staart ze met een glimlach naar Lucy's rode bril. ''Waarom geen lenzen?'' vraagt Mint eigenlijk oprecht nieuwsgierig.

[laat, en hij is een beetje flut imo. so sorry!]