Naam: Dyonsius Arrano
Roepnaam: Dyonsius
Bijnamen: Dyo
Geslacht: Mannelijk
Geaardheid: NVT maar Hetero
Ras/Soort: Griffioen
Leeftijd: Zijn leeftijd is onbekend. Als men op zijn speelse gedrag af moet gaan is hij nog wel vrij jong maar hij lijkt volwassen qua lichamelijke ontwikkeling . Hijzelf is de tel kwijt geraakt, maar hij is minstens 4 winters oud. Ouder zeker, maar hoelang hij binnen in het labo heeft doorgebracht daar heeft hij geen benul van.
Hoogte: Voor zijn soort is hij vrij klein. Als hij op zijn achterpoten staat is hij 2.10 meter hoog. Als hij op al vier zijn poten staat is hij in schoft hoogte 1,6 meter groot. De bovenkant van zijn kop maakt hem dan 1,80 meter hoog/groot.
Gewicht: 150 kg
Vacht/schubben/veren: Vooral veren met aan zijn poten en staart vacht.
Kleur: Vooral de kleur bruin met rode accenten die rond de koudere maanden sneller een grijzige gloed hebben ter camouflage
Oogkleur: Blauw - groenig, met bruine vlekjes.
Markeringen die hem onderscheiden: Drie kleine littekens die over zijn oog gaan.
Verdere (uiterlijke) kenmerken: Om zijn nek heeft hij een hanger in de vorm van een veer met in het steentje een kleine griffioenen veer.
Magie: Lucht
Afkomst: Puffoon
Flaws:
Geloof / goden:
Extra: Hij kan zowel in het licht als in het donker goed zien.
Zijn zicht is het beste vanuit de lucht en vanaf grote hoogte.
Hij heeft een lichte vorm van claustrofobie
Hij is geen vechter van nature, en jaagt ook enkel omdat hij toch aan voedsel moet komen, maar hij kan zichzelf zeer goed verdedigen als het moet. Hij is niet voor niets een roofdier.



Ouders: Carlos (Nr 005) X Ferra (Nr 010)
Broers / Zussen: 10.
Overige naaste familieleden: Unknown
Belangrijke relaties: Ouders. Ronodan
Partner: geen
Kinderen: geen
Geboortenummer: Nr. 014

Karakter: Dyonsius is een speelse Griffioen. Hij houdt van katte kwaad maar kan goed luisteren en kan ook erg serieus zijn. Hij doet graag goed en wil bewijzen dat hij useful is. In zijn leventje heeft hij ook al heel wat horrors meegemaakt, wat hem levenservaring heeft gegeven. Hij heeft er ook zowel mentale als fysieke littekens aan over gehouden maar hij probeert uit alles wat hem overkomt een les te halen. Zo heeft hij ook de tijd in het instituut doorgehaald. Ook de gefluisterde waarschuwingen van zijn nestgenoten en ouders hebben hem voorbereid op de harde wereld en gaven hem hoop. Soms waren er natuurlijk slechtere berichten van zijn broertjes, zusjes en ouders. Dit zorgde er wel voor dat Dyonsius soms wat depressief kon zijn, maar zijn goede instellingen hebben hem erdoorheen geholpen.

Echt praten, kan hij niet, de geluiden die hij werkelijk maakt zijn meer hoge piep, gil, schreeuw en brul geluiden. In plaats daarvan praat hij telepathisch met andere wezens. Zo dus ook mensen. En dus met de persoon aan wie hij advies moet geven. Hij kan één op één contact maken of met meerdere. In het begin vergde dit veel energie en moeite maar gaat hem nu nagenoeg moeiteloos af.
Karaktereigenschappen: Speels, energiek, klunzig, serieus, goede luisteraar, vastberaden
Likes/ Hobbies: Vliegen, jagen, duiken, zwemmen, spelen, hoogtes, plezier maken, werken, rennen en bewegen
Dislikes: Te erge hitte, winter, Chaos, te lang in een kleine ruimte zitten, niet goed kunnen bewegen
Angsten: Niet (meer) kunnen vliegen en weer gevangen worden genomen, in een kleine ruimte vast zitten en niet weg kunnen, gekookt vlees.
Eetgewoontes: Zelf jagen op en voor vlees en vis
Slaapgewoontes: Overal en nergens. Liefst veilig in een boom of grote grot.
Groep of solitair: Groepsdier maar vertoeft ook goed in zijn eentje
Leider of Volger: Hij kán beide, maar volgt liever dan dat hij leidt
Voorzichtig of Roekeloos: Hang helemaal van de situatie af
Optimist, Realist of Pessimist: Realist die naar optimist neigt
Pet peeves / waardoor hij gestrest raakt: Vechten, gewond raken, te erge hitte. Paniek in general.
Ambities: Een goede adviseur voor en van Ronodan worden
Overige (vreemde) gewoontes: Niet goed kunnen landen, op zijn poten wiebelen, door zijn poten zakken.



Zijn grootouders zijn zo een 100 jaar geleden als jonge griffioenen meegenomen naar een laboratorium op Puffoon zelf. Hier zijn meerdere tests en experimenten op hun gedaan en dat terwijl ze er ook voor moesten zorgen dat er een nieuwe generatie werd grootgebracht. Vol wanhoop brachten ze een nest groot, hun harten gevuld met liefde voor hun kroos. Maar al vrij gouw sloeg dat om naar verdriet. De kuikens werden bij hun weg gehaald en gilden angstig voor hun moeders warmte. De tests waren verschrikkelijk. En als ze al terug kwamen bij hun moeder trilde ze van angst en kropen ze zo diep mogelijk weg in haar veren. Vanuit dit nest, overleefden er maar twee De rest overleed door complicaties, experimenten en tests. Één van deze twee was Carlos, of zoals de mensen hem noemde, 005, de vader van Dyonsius. Diens broer overleed toen hij volwassen was door onbekende redenen.
Toen was Carlos nog alleen over als jongere griffioen.

Vanuit een ander deel van de faciliteit werd een andere griffioen kuiken gehaald. Een vrouwelijk exemplaar. Ze had de naam Ferra, vertelde ze. Al noemde de mensen haar 010. Dit zou Dyonsius zijn moeder worden. Toen de twee dan ook oud genoeg waren, werden ze samen in een kooi geplaatst.

De vele experimenten die ze ondergingen waren een hel op aarde.
De grootouders van zijn vaders kant (de ouders van Carlos dus) overleden al vrij snel hierna. Eerst ging het wijfje, nadat het leggen van de eieren van haar nieuwste nest al haar energie had geëist. En later het mannetje. Griffioenen zijn trouw aan hun partner, dus hij ging er letterlijk aan onderdoor. Wat er is gebeurd met de grootouders van Dyo aan zijn moeders kant, is onbekend. Het is vast wel te vinden in de boekhouding, als deze al niet is vernietigd.

Ferra en Carlos kregen één nest met 11 kuikens. Één van deze jongen was Dyonsius. (Of 014 zoals die mensen hem noemde) De kuikens deden het beter, dan de vorige nesten. Per toeval of kwestie van betere zorg en goede genen? Niemand zou het weten. Ferra en Carlos deden hun uiterste best om al hun jongen, veilig gezond en wel te houden. En op het zelfde moment praatte ze hun jongen ook door de afschuwelijke handelingen heen.

Wat de mensen in de lange witte jassen Dyo allemaal hebben aangedaan, daar praat hij liever niet over. Een deel heeft hij gewist en komt alleen nog omhoog als hij er aan wordt herinnerd door bijvoorbeeld een geur of een geluid of een bepaald beeld.
In deze periode van tests kreeg hij ook de drie littekens op zijn oog, dit door een te wild speel gevecht met een van zijn nest genootjes. De labjassen waren hier niet blij mee en dat lieten ze goed merken. Het kuiken wat hem per ongeluk had verwond, werd weggehaald. Dyo gilde schril en wanhopig dat het een ongeluk was, maar zijn zusje heeft hij hierna nooit meer gezien.

Waar Dyo achterkwam toen hij iets ouder was, was dat hij telepathisch contact kon leggen met de monsters die mensen werden genoemd. Al noemde hij ze tweebenen of witjassen of zelfs monsters. Het meisje waarmee hij als eerste contact maakte raakte in paniek, meldde het bij haar leidinggevende en Dyo werd apart gehouden van de rest. Hier werden er op hem (en met hem) meerdere en dan ook andere testen gedaan dan eerst omremt zijn telepathie en of ze hem ook werkelijk kon laten praten.
Het was vermoeiend en hij raakte grip kwijt op hoeveel dagen en nachten er voorbijgingen. Hij was eenzaam en verdrietig. Dat hielp alles behalve mee.

Het was nog donker toen hij op een nacht een keer wakker werd, er hevige alarmbellen rinkelden, het er raar rook en dat er hitte van rode vlammen afkwam, dit was zijn enigste bron van licht. In paniek is hij zijn hok uitgerend. De deur stond open, doordat de brandblussers en de alarmbellen afgingen. Een fout door de mensen of misschien wel zo geprogrammeerd om de meeste van hun testsubjects proberen te redden? Dat zou hij nooit weten en hier dacht hij toen nog nu niet over na.

In want nu blinde paniek was rende hij zo snel als zijn poten hem konden dragen, door het grote gebouw. Klauwen aan zijn voorpoten krasten over de grond en de nagels van zijn achterpoten hoorde je neerkomen en tikken op de steriele stenen witte vloeren. Hij was overjoyed toen hij de bekende geluiden hoorde van zijn familie. Ze leefden dus nog!
Maar het blije gevoel verloor hij al snel. Zijn ouders waren verzwakt. Zijn moeder kon niet meer vliegen doordat haar vleugels te erg verminkt waren en zijn vader zat met zijn achterpoten vast onder een gevallen balk. De twee oudere griffioenen vertelden al hun kinderen om te ontsnappen. Want zelfs als zijn vader los zou komen, zou hij Ferra haar zijde niet verlaten. Dyo zei zijn ouders gedag en rouwde, want hij ging hun verliezen. Aan de ene kant wilde hij niet weg maar aan de andere kan bleven zijn ouders pushen dat hij zichzelf moest redden. Dit liet dit zich geen tweede keer zeggen en vloog zo hard en snel als hij kon naar boven, naar het glazen dak. Hier schoot hij doorheen. Door ouderdom en door de hitte van de vlammen was het glas verzwakt geweest. Hoewel hij door deze actie wel wat kleine wondjes had, viel het verder mee. Hij kraste in blijdschap,keek kort en vrolijk naar zijn broer naast hem, en vloog verder, naar een oude en dikke boom. Hier draaide hij zich om en wachtte op zijn nestgenootjes. Maar ze kwamen niet. Had hij ze achtergelaten? Was hij te zelfzuchtig geweest? Waren ze allen een andere kant uit gegaan? Was hij te snel geweest? De paniek liet hem zijn snavel openen, door de stress was hij lichtelijk aan het hijgen. Hij wilde terug, hij moest terug, maar iets in hem stopte hem. Een gevoel zo sterk dat hij met een klein, verslagen geluidje zich omdraaide en verder ging. Alleen. Teruggaan was namelijk geen optie. Met een laatste schreeuw om zijn familie baande hij zich een weg door de bomen.

De lente en zomer maanden kwam hij goed door, en het was voor hem mazzel dat hij in deze maanden ontsnapt was. Er was genoeg vlees om te vangen en ook genoeg vis. En als dat er niet was, dan was er wel een dood dier waar hij vlees af kon scheuren. Kieskeurig was hij niet, aas was ook voedsel. De wintermaanden gingen lastiger. Hij vermagerde erg, en zijn dikke verenkleed hield hem dan wel iets warmer, het was alsnog koud doordat hij geen goede vetlaag had en ook doordat zijn energie op een laaf niveau was. Dan was er ook nog het feit, dat hij naar verschillende planeten ging, van Shadra en dan terug naar Puffoon of van Nova en weer terug naar Puffoon en zo door, op zoek naar voedsel en zijn familie (of in ieder geval soortgenoten) en luisterend naar nieuws wat de andere dieren vertelde. Dit ging zo door, voor drie winters lang.

Toen, per toeval, kwam hij Ronodan tegen. Iets in hem, het zien van zijn bloedrode vleugels, voelde op een vreemde manier goed. Of misschien was het Dyo zijn brein die endorfine aanmaakte bij het zien van een ander groot wezen met vleugels. Waarschijnlijk het laatste want het was een hele tijd terug dat hij een ander groot dier met grote vleugels had gezien.
De angst was er nog altijd en ook het vertrouwen in mensen was weg maar niet iedereen kon slecht zijn toch? En zeker deze man met vleugels kon niet slecht zijn…, toch? Dyonsius had nog nooit een ander wezen tegengekomen met of zonder vleugels, die net zo slecht was als die mensen. Maar niet alle mensen moest hij over één kam scheren. Met een laatste blik op de man die Ronodan heette, stond zijn besluit vast.

Hij volgde de Legendarische magiër, al dan niet vanaf een afstandje. Want te dichtbij komen? Nee, dat durfde hij nog niet. Al had hij af en toe wel het idee, dat de man wist dat hij gevolgd werd. En zo kwam Dyo op het kleine planeetje waar Starshine op gevestigd is. Hier verkende hij de omgeving en hield hij de mensen, en vooral Ronodan, stiekem in de gaten. Toen hij wat andere wezens tegenkwam die hem vertelde dat er adviseurs rondliepen en dat de gevleugelde persoon er geen een had, hakte Dyo de knoop door en trok hij de stoute schoenen aan. Het duurde langer dan hij gehoopt had en had meer overtuigingskracht nodig dan hij origineel gedacht had. Maar na een paar af wijzigingen en veel gemopper was het toch gelukt. Al dan niet omdat de man het gestalk en het gevraag zat was.

Nu is Dyo Adviseur van de LM air, al was de man wat terughoudend. Niet dat het Dyo uitmaakt. Het wakkert de vlam in hem aan. Hij gaat een goede adviseur zijn. Hij was daar vastberaden over. Het maakte de Griffioen niet uit hoe vaak hij naar de keuken werd gestuurd om een flesje alcohol te halen of hoe weinig respect hij krijgen zou. Hij zou hem wel eens laten zien wat voor een goede adviseur hij was en zijn kon. Dat ging hij bewijzen. En het was ook meteen een goede manier om er, mettertijd, achter te komen waar of dat zijn familie was. Misschien.