Theneras zei dat hij het probeerde te vinden. Dat was mooi om te horen, maar toch maakte hij zich zorgen om de jongen. Hij moest hem nog iets vertellen en dat lag Iro best zwaar. Maar niet zo zwaar als dat het bij hem gelegen had toen hij Ronodan de waarheid moest vertellen. Het was nooit gemakkelijk om de waarheid te vertellen en aangezien ze nu toch alleen waren buiten Dusk en Reaper om dan, maar daarvan wist iro dat ze hun mond zouden houden. Toen Theneras hem vroeg of hij ook water wilde keek Iro hem even verrast aan. Diens volgende woorden drongen eerder tot hem door. Hij kon best wat water gebruiken. 'Dank je en ja. Ik moet je nog even wat vertellen.' zei Iro terwijl hij het flesje aanpakte en er zelf ook even van dronk. Het koele water voelde heerlijk aan, maar de last wat op zijn schouders lag maakte zijn keel al snel weer gort droog. Slikken ging moeilijk, maar het lukte hem toch. 'Weet je nog wat ik je gezegd had nadat ik door Dusk een oncontroleerbaar momentje had?' vroeg iro en hij keek Theneras weer aan. Hij had het nooit iemand verteld, maar nu moest hij wel en Iro zou er toch nooit geen last meer van hebben, tenzij Dusk een contract breuk zou doen, maar dan zouden ze ook niet meer aan elkaar vast zitten mocht dit ooit nog voor komen. 'Om eerlijk te zijn, ben ik altijd de kluts een beetje kwijt na zo'n moment gehad te hebben. Ik kon dan dingen zeggen of doen die ik normaal niet zeggen of doen zou, maar ik heb je toen waarschijnlijk valse hoop gegeven. Je bent een leuke jongen begrijp dat niet verkeerd, maar mijn hart ligt toch bij Ronodan.' zei Iro en hij probeerde het subtiel te brengen, maar hoe kon je een waarheid vertellen zonder iemand pijn te doen. Iro legde de schuld meer bij hem zelf, maar het was gewoon altijd zo geweest. Hij was dan zo in de war na de strijd geweest om behoud van zijn lijf en leden dat Dusk er steeds voor gezorgd had dat Iro helemaal van de kaart was. Normaal was Iro dan alleen geweest, maar nu was het Theneras geweest die erbij betrokken was geweest en omdat de jongen hem zijn liefde voor zo'n aanval had verklaart was de dark magic docent daarbij blijven steken en was zijn liefde voor Ro even verwisseld geweest met zijn meer vriendschappelijke omgang met Theneras. Daar had de jongen helemaal niets mee te maken natuurlijk, maar het had wel voor valse hoop gezorgd. Iro hoopte maar dat hij zijn leerling niet te veel pijn had bezorgd met zijn woorden. Iro durfde Theneras niet aan te kijken om de mogelijke pijn in diens ogen niet te hoeven zien.

XD

Het waterflesje gaf hij aan de man tegenover hem, waarna Theneras fronste. De woorden over dat Iro hem nog wat moest vertellen, gaven hem een naar gevoel. Alsof hij koude stenen in zijn maag had en zand had gegeten. Zwaar gevoel en een droge mond. Stilletjes knikte hij. Ja, natuurlijk wist hij dat nog. Hoe kon hij dat nou vergeten? De blonde Shadraan slikte enkel. ‘Yeah…’ sprak hij, met een lichte twijfeling in zijn stem. Hij voelde zich er nu helemaal niet goed onder. Een onheilspellend, rot gevoel bekroop hem. De stenen in zijn maag hadden het nu helemaal in de knoop gelegd en maakte hem lichtelijk misselijk. Hij hoopte dat hij het bij het verkeerde eind had.

De volgende woorden die hem bereikten, lieten hem even kort, maar zonder enige vrolijkheid lachen. Het was als een hond die kort blafte. ‘Valse hoop?!’ Siste hij de man kwaad toe, terwijl hij hard een paar keer met zijn vinger in diens borst prikte. ‘Valse hoop!’ schreeuwde hij hem nu toe. Hij had ergens wel geweten dat dit had kunnen gebeuren, maar nu het gebeurd was, voelde hij zich ziek. Misselijk. Gewoon in één woord, kut. En hoewel hij had geprobeerd zich erop voor te bereiden, op de kans, kwam de klap als een grote shock. Hij voelde hoe zijn ademhaling trilde bij elke teug, dat hij zijn nagels in zijn handpalm drukte en zo halve maantjes maakte en hij voelde hoe zijn ogen prikten met opgesloten tranen. Hij zou ze niet laten vallen. Niet hier, niet voor hem. Pas als hij alleen was, zou hij dat toelaten. Hij slikte een aantal keren. Zijn hart voelde raar, half pijnlijk en leeg. En zo ook zijn maag. Het was alsof alle vlinders die er ooit in rond gevlogen hadden, tegelijk gestorven waren. Zijn hoofd kantelde hij zo, zodat hij zich verborg achter zijn haren. Hij wilde hem nu niet aankijken. Dat deed alleen maar pijn. ‘Valse hoop..’ murmelde hij nog één laatse keer. ‘Jij hebt mij gezegd dat..’ Een grote ademteug en hij viel even stil. ‘Jíj vertelde me dat je… You told me that you loved me too.’ Zijn natte, blauwe ogen probeerde zich in die van Iro te boren, voor even. Om alles wat hij nu voelde, deze pijn, naar hem te projecteren. ‘You may have never truly loved me, but I sure as hell truly did love you..’ Een snik leek bij hem los te willen komen, maar hij hield het tegen. ‘En nu vertel jij me, dat je het niet meende?’ De jongen slikte een paar keer en schudde zijn hoofd. ‘Klootzak!’ Grauwde hij hem toe. Het kon hem nu niet schelen dat de man voor hem een leraar was. ‘Hoe durf je.’ Siste hij hem toe, met op één geklemde kaken. ‘jij vertelde mij daarvoor om hoop te hebben. Hoop te houden. Om niet op te geven.’ Hoorde hij zichzelf spreken, met trillende stem die vol zat met emotie. ‘Guess what?’ vroeg hij de retorische vraag. ‘I Am giving up. Ik ben geen gebruiksvoorwerp, geen tweede hands object, geen tweede keuze. Geen backup plan. Choose me or lose me. It is that simple.’ Al die keren dat hij de man had gezegd dat hij niet zou opgeven, of wat dan ook? Ja, fuck dat. ‘You just lost me. But i guess you already knew that.’ Hij lachte bitter, terwijl de eerste tranen probeerde te ontsnappen uit hun gevangenis wat zijn heldere, licht blauwe ogen waren. ‘I meant everything I said.. Including the I love you.’ Boos en met trillende handen veegde hij de tranen weg. Hij wilde niet huilen, niet voor hem. Niet in zijn bijzijn. Dat gunde hij hem nu niet. ‘Did I ever stand a chance? Or did you lead me on this whole time?! Did you?! Did you mean even one word of what you said to me?!’ Schreeuwde hij hem toe, waarna hij op zijn lip beet. Hij was iedere seconde aan het proberen niet heel hard in het janken uit te barsten. ‘I’m tired of fighting. For once, I wanna be fought for. And you’re not.. Not fighting for me. Maybe you never did.’ Prevelde hij, waarna de achttienjarige zijn vingers tegen zijn ogen aandrukte voordat hij naar zijn eigen handen keek. Opkijken naar de man, deed hij niet. ‘Oh, en trouwens..’ ging hij daarna verder terwijl hij zijn droge lippen even likte en zijn neus ophaalde. ‘Als jij en Ronodan nu niet… gaan werken.. Waag het niet om mij terug te smeken.’ Beet hij hem toe. Alle positieve emoties die hij bij en rondom de man had gevoeld, leek in één keer weg gevaagd te zijn. Ergens waren ze er nog wel.. als vage schimmen maar vinden deed hij ze niet. Zoals letter in het zand, die werden weg gespoeld door het water. En zonder dat hij het door had, verloor hij langzaam aan de controle over zijn magie, doordat hij zijn emoties niet meer goed in de hand had. Er leek haast een zwarte mist vanaf of vanuit de jongen te golven en het doofde iedere fakkel, iedere lamp, ieder lichtpuntje wat het kon vinden. Het was rondom werkelijk duister in de Arena. Het enige licht wat ze nu nog hadden was het licht van die bloedmaan en de sterren. Het was ergens wel ironisch, dat die maan rood was vandaag. Alsof de naam het had aangevoeld dat de jongen zijn hard zou breken als een porseleinen kopje dat tegen een muur werd gesmeten. Of als een spiegel waarin een vuist werd geslagen. Op Shadra had hij ooit een oudere dame de zin “hart is al deeg.. hoe meer er mee gespeeld word, hoe harder het word.” Horen opperen, en ergens had ze waarschijnlijk wel gelijk. Hij zag wel in, waar die zin vandaan kwam.

Zwaar ademend, haast jankend en met gebalde vuisten waardoor zijn nagels in zijn handpalmen stonden, zat hij daar op die tribune, in de arena. De kou liet nog beter zien hoe emotioneel hij was, doordat zijn ademstoten in kleine wolkjes naar buiten kwamen. Theneras slikte een paar keer en probeerde zijn muur op te bouwen en zijn masker op te zetten. Dat masker was voor tot hij op zijn kamer was. Die muur.. die muur zou blijven staan. Misschien dat iemand hem weer zou kunnen breken, maar Iro? Nee. Hij zeker niet. De bescherming van het kille en afstandelijke had hij nu nodig, zeker naar hem toe. Naar anderen niet… maar naar de roodharige wel. ‘I’d like to be excused.’ Vertelde Theneras zo rustig mogelijk, iets wat nu haast onmogelijk was. ‘Ik ben op het moment niet in staat uw les nog te volgen, Master Iro, meneer.’ Sprak hij hem zo kalm mogelijk toe. Wanneer had hij hem voor het laats Master Iro of Meneer genoemd? Al een tijdje terug. Hij had die titel laten varen als ze alleen waren. Maar op een.. haast kinderachtige manier probeerde hij de roodharige man pijn te doen met woorden. Hij had dan wel gezegd dat hij wenste dat de man gelukkig zou worden met Ronodan, en wie weet misschien ergens diep van binnen wenste dat hij hem nog wel toe, maar hij voelde het nu niet. Totaal niet zelfs. ‘En bij dezen denk ik ook dat het beter is als ik uit uw mentorklas stap.’ Sprak hij hem daarna toe. ‘Ik kan niet…’ Hij maakte de zin niet af. ‘En ook.. Deze les… forget it. I wanna.. Go.’ Eindigde hij stilletjes, met een handgebaar naar de uitgang, waarna hij de brok in zijn keel probeerde weg te slikken. Maar het was een brok die niet weg te slikken was.

Theneras herinnerde zich die situatie kennelijk nog, maar dat maakte zijn woorden niet minder zwaar. Voor heel even dacht Iro er nog even om te liegen, dat hij blij dat, dat soort dingen nu verleden tijd zouden zijn. Maar dat zou niet goed zijn, zijn stem klonk al geknepen en vol emotie. Iro kon het niet helpen dan dat hij er zelf vreselijk mee zat. Hoe graag hij het Theneras ook wilde besparen. Heel even had Iro gehaperd om andere woorden te gebruiken, maar toch kwamen deze woorden eruit. Theneras werd heel begrijpelijk razend. Ja Iro had die woorden tegen de leerling gesproken, maar zijn brein was zo in de war geweest toen dat hij dingen deed en zei die helemaal niet klopte. Al had hij toen der tijd het moeten zeggen dat het nooit wat met hen zou worden, maar dat had de dark magic docent niet gedaan en dat was stom!!! Dat wist hijzelf ook wel. De vinger van Theneras prikte pijnlijk in zijn borst. Normaal hield hij wel van pijn, maar deze keer... Deze keer voelde het niet fijn. Het leek meer op vergif die de jonge Shadraan in zijn vlees spoot met zijn harde manier van prikken. Maar Iro deed er niets tegen. Hij verdiende het dat was zeker. Hij had de jongen willen helpen, niet pijn doen. Alles behalve dat. Maar het was anders gelopen. Iro kon het toch niet voorspellen dat Theneras verliefd op hem was geworden? Als Iro voor de jonge had gekozen had het zijn baan kunnen koste, plus dat zijn hart niet voor zijn mede Shadraan sneller klopte. Nee dat deed het voor Ronodan. Het had dus nooit kunnen lukken tussen hen. Iro had afwijkzender moeten zijn, maar zijn lust gevoelens waren met hem op de loop gegaan en Dusk had daar ook een deel in mee gespeeld.
'Ik ben wilde je niet ongerust maken door je ook te vertellen dat ik wanneer ik uit die aanvallen toen kwam ook een verward brein had. Het leek dat of ik gewoon weer normaal was, maar mijn woorden en daden waren nog niet normaal. Het is dat jij er toen bij was... Anders was ik alleen en lulde ik wat uit me nek tegen Reaper.' zei Iro na de laatste woorden toen Theneras hem uit schold. Terecht alweer, maar dat zou Iro niet direct toe geven. Hij was ook een klootzak geweest. Zijn blik ging naar de jonge voor hem en hoewel hij de pijn en woede in diens ogen kon zien, voelde Iro zich nog belabberder dan dat hij zich hiervoor al deed. Dit was eigenlijk zijn eerste echte afwijzing tegen een jongen(man). Voorheen waren het alleen meiden geweest die hij af gewezen had. Het was nog moeilijker omdat hij meer om de jongen was gaan geven dat een normale leerling docent relatie... Iro was de jongen meer als een vriend gaan beschouwen. Dat maakte het juist nog moeilijker om te zeggen dat hij niets voor de jongen voelde. Toen Theneras weer begon te spreken kon Iro even niet meer naar hem kijken. Natuurlijk had hij gezegd hoop te hebben en te houden. Maar dat was in die verwarring geweest. Hij had Theneras niet willen gebruiken, in tegen deel zelfs. Hij was blij geweest om iets persoonlijks te kunnen delen met de jonge Shadraan. 'Nee, Het klopt wat ik toen zei, maar dat was in die verwarde toestand. Je was geen gebruikt voorwerp... je... jij... ik was je als een vriend gaan zien. Als die aanval niet plaatst had gevonden waren die woorden nooit uit mijn mond gekomen.' zijn laatste woorden waren eruit voor Iro er erg in had. Hij schrok er zelf van. Oh god hoe kon hij dat nu weer zeggen hoe eerlijk die woorden ook waren geweest. Maar toch was de schok nog groter toen Theneras vertelde dat hij uit zijn mentor klas wilde stappen. Hij snapte best dat de jonge ruimte tussen hen wilde creëren, maar dit was toch niet nodig? De woorden "Master iro meneer deden hem nog minder dan die woorden van uit zijn klas te stappen, maar hij begreep hem goed. Iro keek Theneras even geschrokken aan, maar kreeg geen geluid over zijn bewegende lippen. God dit was echt... Iro was er sprakeloos van, maar toch herpakte hij zich even en stond op. Hij had de verandering in Theneras zijn omgeving wel gezien, dit werd nog eens versterkt door de bloed maan. Dat maakte deze breuk nog des te erger, maar daardoor kwam de maan niet aan zijn naam. Dat lag ergens anders aan. 'Zo extreem hoeft het nu ook weer niet...' probeerde hij nog, maar zijn stem was te onvast, te onzeker van zijn zaak. Hij kon Theneras wel dwingen om te blijven, maar dat nu nog meer kwaad doen dan goed. Hij voelde zich misselijk worden. Het was nog niet gebeurd dat een leerling uit zijn klas stapte. Hij hoefde niet perse een reden te geven, maar het zou voor hen beide het beste zijn, toch?

De woorden van de leraar deden niet veel goeds aan zijn huidige emotionele staat. Een lachje wat ongeloof uitte klonk en hij keek de man even verbijstert aan. ‘Niet..’ Een aantal keer schudde hij zijn hoofd. ‘Niet normaal? Lekker dan! Is ook wel gemakkelijk om dat nu te zeggen, niet?!’ Schreeuwde hij hem toe, ontzet. ‘Jij..’ hij viel stil. Er waren niet veel woorden die hij aan hem vuil wilde maken. Vol woede had hij de man uitgescholden en hem duidelijk verteld wat hij van deze hele situatie vond. Hij kruiste zijn armen over elkaar toen de roodharige docent weer begon te spreken, en na gefronst te hebben, trok hij zijn wenkbrauwen wat op. ‘Dus.’ Begon hij, vrij koud voor zijn doen. ‘Dus wat je nu zegt, dat is een tegenstrijding met je eerdere woorden. Of niet soms?’ Sprak hij hem toe, niet helemaal zeker van zijn woorden, maar nog altijd even.. hurt en even boos en verdrietig. En dat zou waarschijnlijk wel een tijdje zo blijven. ‘Dus je meende die dingen die je zei.. maar ook weer niet, want je was verward door wat die Dusk..’ de naam van de demon rolde als vergif van zijn lippen af. ‘Je aan had gedaan?’ Wederom schudde hij zijn hoofd, verward. ‘Een vriend?’ lispelde hij hem als een Boze slang toe. ‘Een vriend!’ Weer staarde hij hem vol ongeloof aan. ‘Hoe kan je dat zeggen! Hoe kon je dat in godsnaam denken?’ Weer prikte zijn ogen, maar de nieuwe golf van zoute tranen knipperde hij ruw weg. ‘Vrienden.. Vrienden doen niet.. die zoenen niet. Die delen geen bed… die….’ Een grom ontsnapte aan hem terwijl hij kort zijn handen in zijn haar zette. ‘En waarom heb je dat niet meteen.. Waarom heb je mij… Waarom.. Dat had je meteen moeten zeggen. Niet die dingen moeten zeggen. Fuck je verwarde toestand!’ Een paar hete tranen rolde over zijn wangen, maar deze keer veegde hij ze niet weg. Dat zou ook geen zin hebben, want er was een dam open gezet en ze wilde niet stoppen. ‘En… en.. wij zouden ook géén vrienden moeten zijn..niet kunnen zijn. Sowieso niet omdat… jij leraar bent en ik een student.. Maar alsnog! Ik kan dat niet! Niet na dit alles.’ Sprak hij hem, al huilend, toe. ‘En ik bén dan misschien geen.. gebruikt voorwerp, ik voel me wel als één.’ Legde hij hem al hakkelend uit. Godver, hij haatte huilen in het bijzijn van anderen, maar wat hij ook probeerde het lukte hem niet te stoppen.
 
De beslissing om uit Iro zijn klas te stappen kwam eruit zonder er bij na te denken, maar dat hoefde ook niet. Het was iets wat als natuurlijk aanvoelde omdat hij het nodig had. Het deed hem een rottig soort van genoegen om Iro voor een keer zo sprakeloos te zien. Dat de jongen controle van zijn magie aan het verliezen was, dat had hij niet door. En bij de woorden van de leraar schudde hij wild zijn hoofd. ‘Te extreem?’ Zijn handen balde zich tot vuisten. ‘Te extreem!? Nee, dat is niet te extreem!’ Zijn ademhaling was versneld en hij was lichtjes aan het hijgen door de woede die door hem heen raasde. ‘Het is iets wat ik moet doen. Wat ik nodig heb! Ik wil jou niet iedere week zien.’ Siste hij hem naar waarheid toe. ‘Dat wil ik niet, kan ik niet. Dus nee.. nee dat is niet extreem.’ Ging hij verder en hij slikte een enkele keer. ‘Dat jij mij als een vriend ziet… dat jij… het normaal vind dat vrienden..’ Hij maakte de zin niet af. ‘Nee, mij zul je niet meer zo veel zien.’ Murmelde hij. ‘En weet je wat pas extreem is?’ vroeg hij hem, met een sarcastische ondertoon. Het vuur in hem wakkerde weer aan, en emoties was haar voeding. ‘Dat ik nu wegloop. Bij jou vandaan, uit deze les. Zie het maar als een einde en bedenk maar wat je allemaal heb aangericht.’ Spuwde hij de man toe en voor hij er erg in had, kreeg zijn hand een eigen leven. Zijn vlakke hand maakte hard contact met Iro’s wang. Hard ademend keek de jongen daarna naar zijn, nu naast zijn lichaam hangende en tintelende, hand. Een sorry wilde zich tussen zijn lippen uit wurmen, maar hij sloot het woord op. Een excuses was hij niet waard. Niet na alles wat hij hem net verteld had. Theneras was meer dan zeker dat hij nu ver, maar dan ook veel en veel te ver, over de lijn van acceptabel was gestapt qua gedrag in de lessen. Maar het kon hem niet schelen, want hij.. hun waren ver van acceptabel geweest. Onacceptabel waren hun geweest. Strafbaar misschien zelfs. Hijzelf was dan wel meerderjarig, maar Iro had een hogere rang. Een machtspositie. Kort snoof de jongen, schudde kwaad zijn hoofd en griste zijn tas van de grond. Hij zei hem geen gedag.
 
De jongen stapte in een schaduw, en landde niet veel later in zijn kamer. Eenmaal daar zakte hij door zijn knieën en sloeg zijn armen rondom zichzelf. Hij wist niet hoelang hij daar zat, maar eer hij zich weer beter voelde, had hij geen tranen meer over, was zijn stem schor en zijn benen verdoofd doordat hij lang in een en dezelfde positie gezeten had. Trillerig stond hij op, en liep haast zwalkend naar zijn wasbak. Hier gooide hij wat koud water in zijn gezicht waarna hij zich afdroogde en kort een blik in de spiegel wierp. Zijn gezicht was bleek, bleker dan normaal, zijn ogen rood en zijn haar zat echt verschrikkelijk. Met een diepe zucht duwde hij zich bij zijn wasbakje vandaan en strompelde hij naar zijn bed. Hij plofte erop als een zak aardappelen. Met een mistroostige kreuk rolde hij zich om tot zijn zij, en pakte er de lijst met mentorklassen bij. Zijn ogen liet hij over de namen gaan, en die van Iro liet hem haast de bladzijde eruit scheuren. Hij had een nieuwe mentor nodig… In stilte begon hij de verschillende mentorklassen op te schrijven, en dan kon hij morgen een aanmeldingsformulier in iemands postvakje doen. Hij was er niet de hele nacht mee bezig, maar hij kon de slaap niet vatten, en was maar wat blij met zijn wasbak als zijn maag het leuk vond zich om te keren. Het was een van de akeligste nachten die hij hier op Starshine had gehad en iedere seconde tikte aan hem voorbij op een hopeloos langzame manier.

// Theneras out!

Het was al moeilijk genoeg geweest in zijn gedachten voor Iro aan de les begonnen was. Hij had er uren over lopen piekeren, maar het kwam er nu na zo veel situaties bedenken gewoon eruit zoals het was en voelde. Maar daardoor werd het niet verzacht. In tegendeel zelfs. Hij hoorde wat Theneras zei, maar kon er vrij weinig tegen in brengen. Het was tegen strijdig van wat hij toen der tijd gezegd had, maar die woorden waren nooit bedoeld geweest om ze te uiten en al helemaal niet tegen de jongen die hij nu bij zich in de buurt had. Maar om het nu achteraf zo hard af te kappen deed hemzelf ook pijn, zeker bij het zien van hoe Theneras erdoor reageerde. Wat wenste Hij toch dat Iro de tijd terug kon draaien en de leerling gewoon minder naar zich toe had getrokken... Misschien had hij dan nu een ander gehad waar hij veel plezier mee had kunnen hebben, maar Nee! Hij moest met zijn stomme kop juist dat doen wat verboden was tussen een leerkracht en een leerling! Dit was ook een van de eerste keren geweest. Iro had wel vaker jongens les gegeven, maar nog nooit had hij zich zo laten gaan als bij Theneras. Misschien had hij beter zijn mond kunnen houden, maar het was geschied en deze reactie was zijn eigen stomme schuld. Iro had beter op een minder botte manier met de jonge Shadraan kunnen spreken, maar het was er uit gekomen. Iets wat Iro niet zo hard gemeend had te moeten aan komen...  Dat ze geen vrienden zouden worden na deze gebeurtenis kon Iro wel begrijpen, maar toch staken de woorden hem als duizenden  messen die zich in zijn borst boorde. Waar kwam dat gevoel vandaan?! Was er dan toch meer dat Iro nog niet gemerkt had? Nee dat kon niet zijn! Theneras zei dat hij zich wel als een gebruiksvoorwerp voelde. Eigenlijk ook zo gek nog niet natuurlijk, maar de jongen had wel gelijk. iro had het hem moeten zeggen. Hij had al bijna meteen gezien waar het heen ging en er niets tegen gedaan. Iro had eigenlijk bijna onopzettelijk de leerling gevoed met Hoop... hoop die nooit beantwoord zou worden! Iro kon enkel even knikken voor hij op stond toen Theneras hem mede deelde dat hij uit zijn mentor klas wilde stappen... Theneras antwoorden op zijn zin of het niet te extreem was dat hij zijn mentor klas wilde uit stappen, maar eigenlijk snapte hij best dat dit misschien wel het beste was, maar nog voor Iro weer had kunnen reageren zag hij te laat de hand van zijn ex mentor leerling op hem af komen, maar eigenlijk wilde Iro hem ook niet ontwijken toen hij hem wel in een korte flits op zich af zag komen. De klap was hard en het draaide zijn hoofd van Theneras af, maar meer dan een korte verbijstering was te bespeuren in zijn gehele houding. Iro had de tranen van Theneras gezien en diens woede en verdriet. Dingen die hij eigenlijk liever niet had willen zien. Maar het was toch gebeurd. Iro wist dat het verkeerd was, maar dat had hij ook al eens gezegd gehad en Theneras had het toen niet kunnen schelen en Iro hoe stom ook was daarmee in zee gegaan. hij had nee moeten zeggen, maar had het niet gedaan gehad. Toen Theneras vertrok kon Iro hem enkel na kijken. Hij deed geen moeite meer om hem te stoppen. Iro mocht van geluk spreken dat hij enkel een slag had gekregen en dat Theneras niet zijn magie had gebruikt. Iro maakte zich op om te vertrekken en reisde via Shadow trip naar zijn vertrekken. Hij moest weg van de arena, uit rusten. Want het was zwaar geweest en Iro voelde zich zo zwaar alsof Theneras hem bedolven had met kilo's zand en rosten. Hij stapte uit een schaduw van zijn kamers en pakte het pakje sigaretten die hij zelden eens rookte. Iro plofte op de bank en stak er eentje op en zuchten diep. Hij had een jonge hard met de werkelijkheid contact laten maken! Zelf was hij er ook niet schadeloos uit gekomen al viel van buiten af enkel zijn rood gloeiende wang te bespeuren. Reaper en Dusk hielden zich voorlopig afzijdig. Zwaar tegen in de bank leunde hij en een gedachte schoot door hem heen. Een gedachte Aan Theneras wiens zachte lippen de zijne raakte. Grof schudden Iro zijn hoofd en nam een diepe teug van zijn sigaret en liet de rook na zijn hoofd achterover te hebben gelegd uit zijn mond ontsnappen. Iro sloot die gedachten aan zijn avontuurtjes met Theneras diep in zijn gedachten op en vroeg Dusk die te bewaren, Dan hoefde hij er niet steeds aan te denken. Dusk nam die herinneringen aan en verborg ze in zijn brein. Na de sigaret stond Iro op om daarna nog geheel aan gekleed in zijn bed te kruipen, Hij was kapot en moest nodig gaan slapen.

Voor Aiden geen punten.

Voor Theneras:
7 punten voor het leren van de spreuk.

(Ik hoop dat je hart snel weer geheeld is.)