Vanuit de kerkers moesten ze direct naar de ziekenboeg! Chronos renden met Aiden in zijn armen achter Iro aan. De Dark magic docent was er ook niet al te best aan toe, maar Aiden ging voor! Zijn schouders droegen 5 cm diepe wonden So what!!! Iro had wel vaker en nog diepere wonden gekend gehad, maar gif was een heel ander probleem. Iro was niet zo bekent met titanen, maar wat hij er van begreep was dat hun bloed zeer dodelijk kon zijn als je die in je lichaam kreeg. Reaper vloog sloompjes achter hun aan, maar joeg iedereen weg die hen voor de voeten liepen. Normaal zou hij zijn Soul beast een standje gegeven hebben, maar nu was tijd cruciaal! Na de gang door gerent te zijn en de benodigde trappen op gestapt te zijn kwamen ze op de juiste verdieping.  Bij de laatste treden verstapte Iro zich en wilde zich opvangen, maar zijn schouders branden van de pijn doordat zijn verwondingen het uitschreeuwde van de pijn. Iro verbeet zich herpakte zich en rende verder. Hij moest nu niet zielig gaan doen. Aiden en de koninklijke familie van Akuma rekende erop dat hij goed voor Aiden nu zou zorgen. Zou zorgen dat zijn leerling de juiste medicatie ging krijgen.  De gang was na genoegen leeg met hier en daar een leerling of een leerkracht. Ze keken hem en Chronos na en vroegen zich vast af wat er gebeurd was. Iro kwam half buiten adem de deur door van de ziekenboeg en zag op de eerste plaatst niemand. 'Yvaine!?' riep Iro, maar er kwam geen reactie van haar kant. Waar was dat vrouwtje als je haar brood nodig had?! Hoe heten die nieuwe ook alweer? Oh ja! 'Graham?!' je kon duidelijk horen hoe gehaast en ongeduldig Iro was. Hij wilde Aiden graag meteen goede zorg geven, maar hij wist zelf niet wat hij moest doen op medisch gebied. Ja de huis, tuin en keuken medische zorg, maar niet hoe hij botten of vergiften moest genezen.

(Aiden, Yvaine en Graham)

Chronos renden achter Iro aan. De dark magic docent had zelf diepe snedens. Chronos zelf had niet heel veel problemen. Zijn pantser was erg sterk en was dus niet doordrongen. Hij voelde dat de blokkade van Ryu in werking trad doordat Aiden zijn energie niet meer all over the place was. Het bloed van de titaan waarmee Aiden vergiftigt was bleek sterker te zijn dan normaal. Chronos voelde veel druk in het lichaam van Aiden. Alsof hij op ontploffen stond, Ryu had gezegt dat de blokkade het een maand zou houden, maar als het zo rap doorging mochten ze blij zijn als het 2 weken zou werken. Chronos voelde dat de blokkade van Ryu energie zoog uit Aiden en uit de omgeving. De blokkade nam omgevings energie als prioriteit, zodat Aiden wel kon functioneren wanneer er magiërs om hem heen waren. Op de trap verstapte Iro zich, dat zag er erg pijnlijk uit vond Chronos. Aiden lag nogsteeds over Chronos zijn schouder heen. Chronos voelde dat zijn jonge meester erg warm was, misschien een side effect van het titanen bloed. Toen Iro en Chronos de ziekenboeg in renden riep Iro twee namen. Eerst riep hij een een of andere Yvaine, maar toen die geen reactie gaf riep hij Graham. Dat was de stagiare waar Ryak over had gesproken. Chronos ging naast Iro staan met Aiden en tikte Iro zachtjes op een van de wonden in zijn schouders. "Dat zou tijdelijk de pijn moeten verzachten, echter doet het niks met de wond zelf, dus U zult nogsteeds voorzichtig moeten zijn, maar dit zal het wat makkelijker maken om koel na te denken. Het werkt voor ongeveer een half uur." zei Chronos vervolgens waarna er een deur open ging.

Het was lang geleden dat Yvaine zich zo ontspannen voelde. Er heerste een aangename kalmte in de ziekenzaal en de blondine liep neuriënd haar zaakjes af te handelen. Na jaren van stress, onzekerheid over haar eigen en haar dochters toekomst voelde ze eindelijk een zekerheid. Ze had eindelijk besloten om de onvolmaaktheden in haar leven te laten varen en voelde eindelijk een innerlijke rust. Dat straalde haast direct af naar haar werk omgeving. Het was vrij verlaten, maar de enkele mensen die er waren lagen in alle rust uit te rusten van hun ziektes of verwondingen. Een oudejaars knul van de woud etage lag met een gebroken been, die in een speciale hangmat hing, in zijn bed een tijdschrift te lezen. Hij keek op bij het horen van Yvaine die neuriënd langs liep en glimlachte naar haar. Natuurlijk kreeg hij geen glimlach terug maar ze keek hem vriendelijk aan, voor haar doen dan. Ze had net een meisje uit de zaal ontslagen die was hersteld van een hevige allergische reactie op een van de schooldieren. Met schone linnen lakens in onder haar arm liep ze naar het gebruikte bed en schoof het witte gordijn opzij om het bed in alle rust te verschonen en op te maken. Ze had geen idee dat die rust over enkele ogenblikken wild verstoord zouden worden.

Haar nekharen schoten overeind toen ze mensen de ziekenzaal in hoorde rennen en vervolgens haar naam werd geroepen. Er klonk haast en onrust in de stem die bekend klonk. Ze lieten de witte lakens vallen waar ze bezig was en stapte vlug het brede pad tussen de verschillende bedden in om te zien wat er gaande was. Haar blik viel direct op het grote monster in haar ziekenzaal. Een zeer ontevreden frons verscheen, maar ze besloot er nu geen problemen van te maken, aangezien Iro ernaast stond te hijgen als een renpaard. Na een korte analyse van de situatie was de ernst duidelijk. Iro was akelig toegetakeld op zijn schouder, al leek hij er weinig last van te hebben – vermoedelijk door de adrenaline. Het monster droeg een leerling over zijn schouder. Haar hakken klakte met haastige tred over de stenen vloer naar het groepje toe. Hoe dichter bij ze kwam hoe sterker ze de energie van de jongen voelde. Dat was geen energie die een leerling als hij zou moeten bezitten. “Iro, wat is er gebeurt?” vroeg ze kalm maar duidelijk bezorgd. Ondertussen wenkte ze het monster om de jongen van z’n schouder te halen. Ze wilde hem van dichterbij bekijken en zien wat er aan de hand was. Ze knipte even kort met haar vingers en een kleine pikzwarte vogel verscheen in vage zwarte rook slierten naast haar. Het diertje bestond uit haar dark smoke en vloog haast direct weg, naar de achterkant van de zaal. Daar, waar Graham aan het werk was, fladderde het rond de nieuwe assistent. Het zwarte diertje bleef voor een moment stil hangen voor zijn gezicht en in dat moment klonk de stem van Yvaine die Graham vroeg om haar te komen helpen. Daarna vielen de rookslierten waar het vogeltje uit bestond uiteen.

“Oh kom op! Lach nou even voor me. Eén lach maar.” verzuchtte Graham met een glimlach toen het jonge meisje voor hem nog altijd wat beteuterd keek. Ze kon niet ouder zijn dan een jaar of veertien. Haar kleine pruillipje liet zijn hart haast smelten. “Zo erg is het niet! Ik bedoel, we moesten die lok haar wel afknippen, want de kauwgom kregen we er anders niet helemaal goed uit. Het groeit vanzelf weer aan.”
“Had je geen magie kunnen gebruiken?” piepte het meisje.
De jongeman ging even met een hand door zijn eigen, blonde haar. “Er was wel één spreuk, maar die heeft een nare bijwerking. Als we die hadden gebruikt, was de kans groot geweest dat je haar nu paars was geweest.” Met een blik vol medelijden, gemengd met wat schuldgevoel nam hij de leerling in zich op. Het arme kind was niet alleen van een aantal trappen af gestuiterd en had als resultaat haar arm gebroken, maar was daarbij ook wonderbaarlijk genoeg met haar lange, bruine lokken in felroze kauwgomprut verzeild geraakt. Nu lag ze nog even bij te komen op de ziekenboeg met een gezicht dat werkelijk op onweer stond.
Ze snoof en bromde binnensmonds. Haar blik was op een punt in de verte gericht, zolang ze Graham maar niet aan hoefde te kijken, leek het. En dat terwijl hij een pot vol lolly’s had meegenomen voor haar om haar op te vrolijken! Ze mocht zelfs kiezen welke ze wilde hebben. Graham had erop gelet dat zijn favoriet er ook tussen zat: aardbei.
“Ik lach pas weer als mijn haar normaal is. Ik zie er niet uit nu!” Tranen blonken in de groene ogen voor hem.
Graham onderdrukte een zucht. Vrouwen… “Dát kan ik helaas niet voor je regelen, maar is er misschien iets anders wat je ook zou opvrolijken?”
Plotseling keek het meisje op alsof een idee zich meester van haar had gemaakt, echter schudde ze vervolgens haastig haar hoofd.
“Ik luister. Vertel op.” reageerde Graham met een grinnik. “Je weet iets. Ik zag het aan je.”
Een verbazingwekkend sluwe grijns tekende zich plotseling op het jonge gezichtje voor hem. Wacht…wat?
“Oké, je hebt me: ik weet iets. Weet je wat me écht op zou vrolijken? Als je dokter Yvaine zover zou kunnen krijgen om een dansje voor me te doen.”
Zijn wenkbrauwen schoten omhoog. Eh…Wat...Huh? Waar kwam dit ineens vandaan?
En buiten dat hij had geen doodswens dus zou hij wijs genoeg zijn om haar plan niet ten uitvoer te brengen. Ergens had Graham het vermoeden dat het meisje dit maar al te goed wist en dat ze hem gewoon zat uit de dagen. Maar toen kreeg de doktersassistent zelf een idee.
Hij haalde even luchtig zijn schouders op, alsof het niets was en zei: “Prima, als jij me dan belooft dat je dat zure gezicht aan de kant schuift en weer gaat lachen.”
Verwonderd keek de patiënt op, duidelijk verrast door dit antwoord. Ze knikte hevig en leek nu al nauwelijks een lach te kunnen onderdrukken.
Graham snelde plotseling weg van het bed en trok het gordijn rond het bed wat opzij, zodat het meisje niet kon zien wat hij van plan was. Oké, eens even zien… Zijn blik speurde de ruimte af. Ergens op een tafeltje verderop ontdekte hij een bril die verdacht veel op die van Yvaine leek, al wist hij niet of hij haar daadwerkelijk toebehoorde (aangezien ze hem niet altijd op had) of dat iemand een vergelijkbare bril hier had laten liggen (hij hoopte het laatste). Hij pakte de bril en zette deze op zijn neus. Vervolgens probeerde hij met behulp van zijn watermagie zijn haar zodanig te temmen dat het zowaar leek op Yvaine’s kapsel. Als finishing touch smeerde hij vlug een bepaald kruid op zijn lippen, zodat het op lipstick leek en stopte hij twee keukenrollen ter hoogte van zijn ehm…borstkas.
In zijn nieuwe “outfit” begaf Graham zich weer naar de patiënt, er wel op lettend dat niemand anders hem zag, met name Yvaine niet. Dan kon hij zijn baan misschien maar beter gelijk gedag zeggen....
Met een flair die wonderlijk soepel was voor een man van zijn brede bouw en lengte, draaide hij een rondje terwijl hij bij het bed aankwam, waarbij de keukenrollen bijna uit zijn overhemd schoten.
Het meisje liet gelijk een verbaasd en verrukt kreetje horen toen ze hem in het oog kreeg. Haar ogen werden groter en groter, terwijl haar mondhoeken steeds verder omhoog krulden. Dit had ze waarschijnlijk niet aan zien komen.
Graham deed vervolgens zijn uiterste best zo vrouwelijk mogelijk een dansje voor haar te doen, waarbij hij zelf een vrolijk deuntje neuriede om hemzelf te begeleiden.
Het duurde slechts enkele seconden voor de patiënt het uitschaterde van de lach. Tranen stroomden over haar wangen, dit keer gelukkig wel van het lachen. Graham vertoonde een tevreden grijns, maar bleef in zijn rol.

Onverwacht werd hij tijdens zijn prachtige “ballet” opgeschrikt door een zwart vogeltje, bestaande uit dark smoke, die om hem heen vloog, gevolgd door de stem van de echte Yvaine die hem om hulp vroeg.
Shit.
Graham knikte begrijpend en veegde haastig de “lippenstift” van zijn mond af, schudde de keukenrollen uit zijn overhemd en deed zijn haar weer goed. Nadat hij een bedankje van het meisje haastig in ontvangst nam, snelde hij zich naar de voorkant van de ziekenzaal. Echter had de doktersassistent niet in de gaten dat de “Yvaine-bril” nog steeds op zijn neus stond.

Eenmaal daar aangekomen zag hij hoe Yvaine in gesprek was met een gewonde docent -Iro heette hij dacht hij. Hierna viel zijn blik op het enorme monster wat naast de man stond en de jongen over zijn schouder. Oh jee… Dat zag er niet goed uit. Graham schoot Yvaine te hulp door vlug een bed hun kant op te rollen waarin de jongen neergelegd zou kunnen worden, zodat ze hem makkelijker konden onderzoeken. Hierna wachtte hij geduldig af wat er verteld zou worden.

Het duurde niet lang of hij zag de licht blonde hoofd van Yvaine hun richting op komen. Vanbinnen verzuchten hij even dat ze gelukkig aanwezig was en ergens had Iro bijna een glimlach laten zien, maar onmiddellijk kwam de ernst van zijn leerlings-lot weer in volle vaart weer terug. Aiden was hier die de meeste verzorging nodig ging hebben! Yvaine vroeg wat er gebeurd was en Iro wist even niet zeker of hij wel alles zou kunnen vertellen. 'Ik was Aiden les aan het geven in hoe hij een Soul beast moest vangen, maar een groepje demonen hadden andere plannen en vielen ons in de kerkers aan. Ik probeerde samen met mijn leerlings pas gevangen Soul beast de demonen te bestrijden en Aiden te beschermen, maar op de een of andere manier hebben ze hem toch te pakken gekregen. We hebben ze kunnen verjagen met wat hulp en we zijn direct hierheen gegaan.' vertelde Iro. Hij liet een groot deel achter en vertelde dat niet, maar geheel gelogen was het niet. Goed ze hadden ze niet alleen verjaagd, maar dat zou Chronos vast ook wel begrijpen dat Iro de identiteit van Aiden niet wilde onthullen. Niet veel later kwam de nieuwe assistent van Yvaine aan gesneld en zetten een bed klaar waar Chronos Aiden op zou kunnen leggen. Zijn schouder begon ineens erger te prikken, maar meer dan een duidelijke grimas en even half dichtgeknepen ogen merkte verder niets aan Iro. Hij schudden de pijn weer van zich af en Reaper landen normaal op zijn meesters schouder, maar nu ging hij op de kopse kant van het net neer gezetten bed zitten en keek met een scheef hoofd naar wat er gaande was.

Chronos zag al snel een blonde vrouw aan komen lopen. Chronos zag de dame ontevreden zijn kant op kijken. "Jammer dan." dacht Chronos, het kon hem echt niet uit maken of hij hier niet gewenst was, momenteel waren er grotere problemen voor handen. De dame vroeg aan Iro wat er was gebeurd waarop Iro de halve waarheid vertelde. Dat was maar goed ook, Chronos had niet het gevoel dat deze dame er vrolijk van zou worden als ze de volledige waarheid gelijk zou horen. Al zou die vroeg of laat verteld moeten worden, het was beter om dat over te laten aan Aiden of Akuma. Kort daarna verscheen de assistent van de schoolarts met een bed. Aiden was weer bewusteloos geraakt en Chronos voelde de energie druk in Aiden zijn lichaam toenemen. Het zag er naar uit dat hij toen hij bewust was veel energie gebruikt had om de druk te verlagen. Chronos pakte Aiden even in zijn handen en begon wat van de energie weg te tappen. Veel kon hij niet doen aangezien de hoeveelheid energie te veel was. Chronos kreeg een diep paarse gloed om zich heen tijdens het aftappen van de energie, en zijn ogen schenen diep blauw licht uit. Toen de assistent het bed bij ze neerzetten legde Chronos Aiden hier voorzichtig op en wachtte hij af.
Geïrriteerd was Chronos inmiddels wel, alle tijd die ze op de assistent hadden gewacht, ook al was het niet lang geweest, was onbenut, het was beter geweest om Aiden alvast mee te nemen naar een plek waar hij onderzocht en behandeld kon worden. Toch wist Chronos om zijn irritatie verborgen te houden.