Graham haalde een keer diep adem voor hij de deuren van de ziekenzaal opende. Oké, daar ging die dan… Opnieuw beginnen op een nieuwe plek.
Zodra de grote deuren enigszins krakend openzwaaiden, gleed zijn onderzoekende blik direct door de ruimte voor hem. Twee amberkleurige ogen namen ieder detail in zich op, maar troffen niet direct een persoon aan. Verderop zag hij misschien iemand in een ziekenhuisbed slapen, maar die zou hij maar niet storen. Bovendien was hij nu nog niet echt aan het werk. Graham was slechts zojuist pas aangekomen op Starshine Academy. Een aantal minuten geleden had hij zich enigszins gesetteld in zijn kamer en ging nu op verkenning in de school en met name natuurlijk bij zijn nieuwe werkplek. Een docent had aangeboden hem een rondleiding te geven, maar Graham ging liever zijn eigen weg. Hierdoor kostte het hem weliswaar wat langer om hier te komen, maar het was gelukt.

Met een kalme tred begaf hij zich naar binnen. Een tevreden glimlach sierde zijn gezicht. De ruimte bevatte een schone, steriele en rustgevende sfeer. Dit zag er alvast goed uit. Hier kon hij zich vast wel aarden. Graham was sowieso niet de moeilijkste in zich aanpassen. Dat moest ook wel als arts. Soms waren situaties zo anders en hectisch… Het was des te belangrijker als hij daarbij zijn hoofd koel kon houden en flexibel te werk kon gaan.
Zijn vinger tikte kort op wat spullen die hij op een tafel zag liggen. Het zag er in ieder geval allemaal mooier en minder beschadigd uit dan bij zijn eerste werkplek in de Shadraanse gevangenis. Hij kreeg soms nog rillingen als hij eraan terugdacht.
Graham schudde zijn hoofd, waardoor enkele van zijn lichtblonde plukken net voor zijn ogen terecht kwamen. Zijn mond blies ze weer behendig terug op hun plek, zodat het wat netter zou zitten. Niet dat hij er nu al zo professioneel uit hoefde te zien, aangezien hij morgen pas officieel begon, maar hij mocht er wel een beetje fatsoenlijk bijlopen, vond hij zelf. Zijn eigen kleren waar meestal ook wat netter. Nu droeg hij bijvoorbeeld een wit overhemd met een lichte spijkerbroek en bruine sneakers. Een beetje… casual chic, want hij bleef tenslotte pas 25 jaar.
In de medische wereld was dat overigens zelfs nog erg jong, vandaar dat hij had besloten om eerst meer ervaring in het werkveld op te doen, voordat hij zich verder ging specialiseren in zijn vak. En zo was hij uiteindelijk bij Starshine terechtgekomen. Nou ja, daardoor en door… Graham vertoonde een grimas. Elijah… Zijn jongere broer die leerling was op deze school. Hij had hem een aantal weken geleden per postuil al op de hoogte willen brengen van zijn komst, maar Elijah had nooit gereageerd. Misschien dat hij hem straks maar moest opzoeken als zijn broertje niet naar hem toekwam. Wat was het toch met die jongen? Hij vermeed het liefst elk contact met zijn familie, heel soms op Graham en hun zusje Maddison na dan.
Een zucht ontsnapte zijn lippen terwijl Graham verder de zaal inliep. Hij boog zich net om een gevallen stethoscoop van de grond te rapen, toen hij plotseling de deur weer achter zich hoorde opengaan. Wellicht door zijn eerdere gedachtegang ging hij er onbedacht vanuit dat het Elijah moest zijn. Graham deed zijn mond al open om hem vrolijk te begroeten terwijl de deur verder werd geopend.

Een lichte geeuw ontglipte Lilith haar keelgat. Het was nu al een paar dagen dat ze twee kleine draakjes in haar toren had. Het waren er twee die juist ernstig ziek waren geweest en nu moesten herstellen. Daarom dat ze tijd nodig hadden om te rusten. Iets dat je niet echt had in de rijders school. Het was daar druk door de leerlingen, of door de bezoekers. Geen goede plaats voor twee draakjes die juist ziek waren geweest. De vrouwe van het vuur had het dan ook op zichzelf genomen om ze mee te nemen naar Ssa en in de toren achter te laten met haar eigen draak en tijger. De twee dieren hielden de twee mini draakjes in het oog wanneer Lilith zelf ergens naar toe moest gaan.  In de toren was het stil en rustig. Je hoorde niet hoe de studenten in hun vrije tijd lawaai maakte en buiten zaten. Een perfecte plaats voor de twee draakjes om in stilte en rust weer op volle kracht te komen. Niet dat ze veel kracht hadden. De twee waren nog veel te jong.  Met een zachte lach keek ze toe hoe de twee draakjes met elkaar zaten te spelen. Of toch voor de komende 5 minuten, daarna waren ze al weer uitgeput.

Lichtjes en voorzichtig rolde ze haar ene mouw omhoog en grimaste. Gisteren had een van de twee draak uit verschot naar haar uitgeweken. Zijn klauw die van jonge leeftijd al vlijmscherp waren had van haar schouder tot haar elleboog opengereten. Het was zeer pijnlijk, en nu nog steeds. Het diertje had zich meteen schuldig gevoeld. Dat was te blijken geweest aan het gedrag. Lichtjes een jankend geluidje gemaakt en verontschuldigend tegen haar opgekruld gelegen.  Lilith nam het diertje niet kwalijk. Ze had hem niet voorzichtig genoeg benaderd. En dit was de prijs. Gisteren nacht had ze er dan maar vlug wat verband rond gedaan, hopend dat zo het bloeden wat zou verminderen. Nu ze het verband bekeek fronste ze lichtjes. Het verband zelf dat eerst spierwit was, was nu volledig rood. Nergens kon je meer het originele witte kleur meer vinden. De vrouw kon zich gisteren niet herinneren dat het zo erg was. Misschien toch dieper dan ze had gedacht? Geïnfecteerd? Ze wist het maar niet. Het word maar eens tijd dat ze dit ging laten bekijken door een expert. Niet dat  ze er naar uit zag. Lilith zelf wou het liefst haar wonden laten bekijken door iemand op Razen. De dokter daar kende ze door en door. Het was een leerkracht van haar geweest en was er dus grotendeels mee opgegroeid in de rijders school.  Aangezien ze nu niet lang kan wegblijven vanwege de twee draakjes is ze gedwongen om deze dokter te kiezen.

Met een tegenzin en een diepe zucht bracht ze haar mouw zo goed mogelijk weer naar beneden. “Aphra zou jij voor onze twee deugenieten willen zorgen?” Vroeg ze aan de grote tijger. Het dier zelf reikte al tot aan haar borstkas. Zelf was het moeilijk in te schatten of de tijger nog zou groeien, of het zo groot zou blijven. “Ik vraag later wel of Vritra je gaat willen helpen.”  Het dier gaf een lichte knik en ging op zoek naar de twee beestjes. Terwijl Lilith uit de toren ging. Ze had moeite om haar gezicht ontspannen te houden. Het was nu al heel de ochtend dat ze haar hartkloppingen in haar linkerarm voelde. In het begin viel het nog mee, maar nu waren het pijnlijke kloppingen. Het werd erger naarmate ze meer stapte. Kort keek ze opgelucht wanneer ze eindelijk bij de deuren van de ziekenboeg  kwam. Met een blik op haar linker arm zag ze dat het bloed ondertussen ook al over haar mouw had zitten verspreiden... geweldig een t-shirt dat ze straks in de vuilbak gaat mogen wegsmijten. Geïrriteerd zuchtte ze om dan door de deuren te gaan. De man die in de kamer stond had ze nog nooit gezien. Hij was nieuw? Het was alsinds geen vrouw en het was een vrouw die de dokter was. Tenzij ze nu weer weg is? Of het is de stagiaire?

Laten we hopen dat hij weet wat hij doet. Of ze gaat een klacht indienen.  “Ehm... hallo.” Begon ze dan maar. “ Gisteren heb ik een ongelukje gehad.” Doelend op de arm waar het bloed al over haar mouw was gaan spreiden. “maar aangezien het in mijn ogen niet echt diep of belangrijk leek heb ik gewoon er wat verband rond gedaan en gaan slapen”  het klonk nogal stom nu ze zichzelf zo hoorde. “blijkbaar had ik het mis” mopperde ze achter nog eens naar de bebloede mouw te krijgen. Meer bloed dan ze had gedacht. Meer viel er niet over te zeggen. Het bloed dat van haar vingers begon te glijden op de grond maakte het duidelijk genoeg. De pijn werd naarmate ook weer erger. Toch kon ze het nog aan. Zelf heeft ze al vele ergere en pijnlijkere wonden gehad dan deze. Dit wou niet zeggen dat het geen pijn deed.

Graham keek verwonderd op toen niet zijn broertje de ziekenboeg binnen kwam lopen, maar een prachtige, jonge vrouw. Voor een moment leek hij haast gehypnotiseerd. Zijn ogen staarden naar het mooie schepsel voor hem. Lange, bruine lokken en de helderste groene ogen die hij ooit had gezien. Qua uiterlijk leek ze zijn leeftijd te zijn, alleen… was er iets bijzonders aan haar. Hij kon er niet precies zijn vinger op leggen, maar de energie die ze bij zich droeg voelde anders. Wie was ze?
Toen ze hem begroette, kwam Graham weer terug bij de realiteit. Direct viel zijn oog op haar bebloede bovenarm. Dat zag er niet goed uit. Het vergde geen dokter om dat vast te stellen.
Automatisch schoot Graham in dokter-mode. Hij was dan nog niet officieel aan het werk, maar aangezien er momenteel geen andere arts aanwezig was, voelde hij zich geroepen om deze “damsel in distress” uit de brand te helpen. Hij knikte even begrijpend bij haar uitleg. “Ik moet zeggen dat ik je pijngrens bewonderingswaardig vind. Menig ander zou zich eerder al naar de ziekenzaal hebben gespoed.” sprak hij met een warme glimlach, zijn blik was echter serieus. Kalm liep hij naar de vrouw toe en leidde haar met een hand op haar bovenrug naar een ziekenhuisbed. Vanwege de hoogte daarvan zou het makkelijker voor hem zijn om de wond te behandelen. “Dat verandert natuurlijk niets aan het feit dat je inderdaad beter eerder had kunnen komen.” Met zijn andere hand schoof hij het gordijn rondom het bed wat opzij. Zodra de vrouw op het bed plaats had genomen, schoof hij het weer terug, zodat een toevallige passant niet zou schrikken van de open wond en zijn patiënt een gevoel van privacy had. Zelf ging Eli naast het bed staan en liet het nog wat verder omhoog stijgen om er extra goed bij te kunnen. Hij was nou eenmaal niet de kleinste van stuk. “Oké, eens zien wat we hier hebben.” Beheerst rolde hij de mouwen van zijn overhemd op tot aan zijn ellebogen, klikte zijn horloge af en trok gedesinfecteerde handschoenen aan. Zijn amberkleurige ogen gleden van het gezicht van zijn patiënt naar haar gewonde arm. Zijn hand reikte naar een klein schaartje op het tafeltje naast hem. “Ik ben bang dat je een nieuw shirt moet kopen. Sowieso is het bloed er al ingetrokken, maar ik moet het ook openknippen om te voorkomen dat ik de wond nog verder openscheur als ik het op zou stropen.” Na deze woorden ging Graham over tot actie en knipte zorgvuldig de mouw open tot net boven haar schouder. De wond was nu pas echt goed zichtbaar voor hem. Hm, het was gemeen diep en de vorm… Het leek door een dier te zijn toegebracht. Bovendien was het geïnfecteerd, waar hij al bang voor was. Gezien de zwelling en kleur was het vermoedelijk een fabeldier die dit gedaan had. Echter was Graham geen fabeldierenarts, dus kon hij niet precies zeggen wélk beest de schuldige was. Misschien…een griffioen of een draak, dan wel een kleinere variant. “Iets te ruig gestoeid met een huisdier?” mompelde hij daarom met een halve glimlach tegen zijn patiënt, ook om haar een beetje af te leiden. Het zou niet de eerste keer zijn, aangezien zeker magiërs vaak de meest merkwaardige huisdieren hadden en de vrouw leek nou ook niet echt opgeschrikt alsof ze plotseling was aangevallen door iets.
Na de wond zorgvuldig te hebben bestudeerd, wist Graham wat hem te doen stond. Zijn doordringende blik boorde zich weer in die van de jonge vrouw. “Ik moet de wond ontsmetten, voordat ik het kan hechten. Dat kan even prikken.” waarschuwde hij haar voor de zekerheid, al vermoedde hij dat ze niet op zou kijken van een prikje meer of minder. Ze had immers al een hele nacht met een opengereten bovenarm volgehouden. Zeker bijzonder...
Na de korte waarschuwing haalde Graham een bak steriel water en zette deze naast hem op de grond neer. Terwijl hij wat voorover boog om met zijn watermagie wat water uit de bak te lichten, kwam zijn mond voor een moment ter hoogte van het oor van zijn patiënt terecht. “Even de tanden op elkaar.” sprak hij zacht, doch duidelijk tegen haar. Hierna liet hij wat water omhoog komen en liet dit geleidelijk aan over de wond glijden. Graham nam een grote teug lucht, zodat hij genoeg energie had om het water zodanig te manipuleren dat het alles kon desinfecteren. Dit was even het nare gedeelte van de behandeling. Hij had het ook eens mogen ervaren tijdens zijn opleiding. Zelf beschreef hij het meestal als "tientallen wespensteken" tegelijkertijd.
Wat daarna kwam was gelukkig vele malen prettiger.
Zodra de wond gedesinfecteerd was, begon Graham aan een geneeskrachtige massage met een verse lading water. Het waste het bloed van de huid en maakte het weer dicht.
Plotseling merkte de jonge arts hoe een deel van het water verdampte. Hm, dus hij had te maken met een vuurmagiër. Dat waren de enige patiënten bij wie dat weleens gebeurde; de stress van het desinfecteren zorgde bij hen automatisch voor een verhoging van hun lichaamstemperatuur. Oké, dus hij had in ieder geval één ding meer geleerd over deze mysterieuze dame, maar het stilde zijn ontstane nieuwsgierigheid naar haar nog niet volledig.
In zijn hoofd begon hij stiekem te puzzelen wie de vreemdelinge kon zijn, terwijl hij haar arm zachtjes bleef masseren. Misschien een docent? Ze leek er wel de juiste leeftijd voor te hebben, maar dan was er nog haar bijzondere gelaat…

Na nog enkele minuten was de waterbehandeling klaar. Graham maakte het af door speciale plakkers aan te brengen over de lengte van de gesloten wond, om te voorkomen dat het later toch weer open zou gaan.
“Zo! Weer mooi als altijd.” sprak hij triomfantelijk tegen de jonge vrouw, waarbij hij het niet kon laten haar even een plagerige knipoog en stiekeme sexy glimlach toe te stoppen. In een soepele beweging trok hij de handschoenen uit en zijn horloge weer om. Zijn mouwen liet hij zoals ze waren, aangezien het inmiddels behoorlijk warm in de ziekenzaal was geworden. "Ik zou je graag een lolly aanbieden nu, maar..." Met een speelse grijns keek hij een keer in het rond. "volgens mij zijn ze op. Sorry." grapte hij, het stereotype beeld benadrukkend waarbij een dokter altijd een lolly geeft aan een brave patiënt.

De hele weg naar de ziekenboeg had Lilith zichzelf voor de hoofd gegeven dat ze niet eerder was gegaan. Dan was dit niet gebeurd. Met een licht gefrustreerde zucht had ze de ziekenboeg in gegaan. De hartkloppingen in haar arm was zeer onaangenaam. Een frons was al de hele dag op haar voorhoofd verschenen achter dat ze beseft had hoe erg haar arm wel niet was geworden sinds gisteren nacht. al was ze die nacht er niet echt met haar gedachten erbij. Eerst had ze de twee draakjes hun medicatie moeten geven. Daarachter had ze de hele tijd wakker moeten blijven tot de twee kleintjes eindelijk in slaap waren gevallen. Zelf was het vrouwe van het vuur dan zo uitgeput dat ze niet meer had gekeken naar haar wonde, en gewoon in haar bed met kleren en al in slaap was gevallen. Niemand kon het haar kwalijk nemen, ze babysitte helemaal alleen op de twee draakjes. Ze heeft stiekem al medelijden met de moederdraken.

De man die ze voor zich zag was niet Yvaine. Ze had wel ergens gehoord dat ze een assistente ging hebben, maar meer had ze er niet verder over nagedacht. Blijkbaar moet dit de assistent wel zijn. Lilith gaat wel zo zien of hij goed was in zijn werk of niet.“Ik moet zeggen dat ik je pijngrens bewonderenswaardig vind. Menig ander zou zich eerder al naar de ziekenzaal hebben gespoed.” Begon de man te spreken. Nonchalant haalde ze haar schouders zo goed mogelijk op. " Ik heb wel erger gehad dan dit" Iets dat geen leugen was. Lilith leeft nu al lang genoeg en heeft het een en ander meegemaakt. Daarnaast was ze niet aan het stoer doen. Het was gewon een feit. Lichtjes mopperde ze bij zijn volgende woorden. " Ik had er de tijd niet voor, en voor ik het wist lag ik al te slapen" Niks aan te doen. Al had hij natuurlijk gelijk. Het was niks voor haar om wonden zo klakkeloos te negeren. De draken hadden haar gewoon zo uitgeput met hun energie dat ze het deze keer wel genegeerd had.

"Geen zorgen, ik heb nog genoeg kleren in mijn kast" stelde ze hem gerust. Het is niet dat Lilith iedere dag ging winkelen, maar wanneer ze ging winkelen kwam ze thuis met zakken vol. Het was geen probleem dat hij haar mouw moest open gaan knippen. Zoiets had ze wel zien aankomen achter dat eerst haar verband volledig rood was geworden. Het had haar al voorbereid op het feit dat haar mouw snel genoeg ging volgen. terwijl hij toch bezig was met haar mouw open te knippen, en haar wonde te inspecteren bekeek ze hem zelf nu eens aandachtig. Zijn blonde haren pasten met zijn bruin- goud kleurige ogen. Zijn huid witte huidskleur maakte zijn uitstraling compleet. Hij straalde een aangename persoon uit. Op zich zou er daar niks verkeerds aan. maar het feit dat Lilith genoeg mensen gekend heeft dat iets achter hielden of verkeerde motieven had. "hm.. ja ik heb twee draakjes die nog niet helemaal terug op kracht zijn " legde ze uit. "Vanaf dat ze volledig genezen zijn breng ik ze terug naar Razen." Als ze de draakjes gisteren en vandaag zo had zien spelen zal dat zeer binnenkort zijn. Kan ze ondertussen ook weer eens luisteren naar het gezaag van de mensen die voor haar werkten.

Haar tanden klemde ze stevig op elkaar wanneer ze de prikkels in haar wonde voelde. Het was een hatelijk gevoel dat ze moest doorstaan. Het was dan ook haar eigen schuld. Haar spieren ontspanden zich langzamerhand wanneer de massage begon. Haar kaken ontspanden zich er ook bij. Het voelde heerlijk aan. De wonde voelde ook meteen aangenamer en minder pijnlijk. Al gaat ze er wel nog even last van gaan hebben. Lichtjes zuchtte ze. Gelukkig dat ze rechtshandig was. Anders ging het lastiger zijn om dingen te gaan ondertekenen of iets te schrijven. Af en toe merkte ze via haar ooghoeken hoe hij haar leek te bestuderen. Alsof ze een groot geheim hand dat hij wou ontrafelen. Ontdekken wie ze was. Wel iedereen heeft wel een geheim, zelf Lilith. "Dankje" ze glimlachte lichtjes en bestudeerde haar linker arm. Met haar rechter hand ging ze even gefrustreerd door haar bruine lokken. De volgende keer moet ze echt voorzichtiger zijn. Zachtjes schoot ze in de lach. Een lach dat wel juist haar ogen niet leken te bereiken. " Misschien moet ik later nog eens terug komen" grinnikte ze nog wat " wie weet heb je dan wel weer een lolly." Een grijns sierde haar lippen.

Lichtjes boog ze zich voorover, haar lippen hingen vlak naast zijn oor. " Ik zuig namelijk wel nog daar graag op" Oh, ze kon het niet laten. Achter haar adem over zijn nek te laten strelen trok ze zich terug alsof er niks was gebeurd. Achter nog eens rond te hebben gekeken ging ze van het bed af. " Jij moet waarschijnlijk de nieuwe assistente van Yvaine zijn?" Vroeg ze maar. Ze gedroeg zich zo ontspannen dat je haast zou twijfelen of ze de woorden van daarstraks wel had uitgesproken, of het gewoon je verbeelding was. " Ik ben Lilith." Uit beleefdheid stak ze haar hand naar de jonge man uit. " Vrouwe van het vuur" haar titel voegde ze er nog bij om het officieel te maken. Zo wist de man meteen al wie hij voor zich had. "Bedankt om mijn wonde te verzorgen. De draakjes mogen dan wel klein zijn, hun klauwen zijn al vlijmscherp" verzuchtte ze met een zwak glimlachje. Lilith was niet echt een play girl, maar zo af en toe kon ze zich wel zo gedragen. Al was het meestal redelijk onschuldig.

Graham knikte om het bedankje van de jonge vrouw in ontvangst te nemen. Het was zijn werk, dus in principe hoefde hij natuurlijk niet bedankt te worden, maar het was altijd fijn om te weten dat mensen zijn hulp waardeerden. In een soepele zwaai trok hij het gordijn rond het bed weer een stukje open en stak hierna op nonchalante wijze zijn handen in de zakken van zijn broek.
“Misschien moet ik later nog eens terug komen. Wie weet heb je dan wel weer een lolly.” hoorde hij zijn patiënt zeggen. Hm~
Geamuseerd krulden zijn mondhoeken iets omhoog bij deze opmerking. Graham stond nog met zijn rug naar haar toegedraaid, zodat ze de uitdrukking op zijn gezicht niet kon zien. Echter draaide hij zijn hoofd net een stukje naar opzij, zodat hij haar vanuit zijn ooghoeken kon bestuderen. “Wie weet…” reageerde hij zacht, maar wel hoorbaar. Het waren twee simpele, ogenschijnlijk onschuldige woorden, maar die zoveel meer konden inhouden als je ze op de juiste manier interpreteerde.
Ongeacht hoe het nu misschien mocht lijken was Graham niet het type dat met iedere vrouw die voor zijn neus verscheen uitgebreid zou gaan flirten. Integendeel. En al helemaal niet met patiënten.
Maar, buiten dat deze dame zijn patiënt was op dit moment, bleef ze een prachtige vrouw en buiten dat hij even haar dokter was geweest, bleef hij ook een jongeman van 25 jaar. Hij had het simpelweg even niet kunnen laten een onschuldige flirt tentoon te spreiden. En het beviel hem wel dat de ander er leuk op inspeelde. Het wakkerde zijn ontstane interesse in de vreemdeling alleen nog maar meer aan.

Uiterst kalm draaide Graham zich uiteindelijk weer naar het bed toe en boog zich iets voorover om het weer naar beneden te laten komen. Juist op dat moment voelde hij een tinteling bij zijn oor.
De jonge vrouw sprak zachtjes tegen hem. Haar warme adem kietelde zijn hals. Als je goed oplette, zag je Grahams grijns net iets verbreden, waardoor er kleine kuiltjes in zijn wangen verschenen. Haar dubbelzinnige opmerking deed vele gedachten in hem opdoemen, maar hij diende zich nog wel enigszins professioneel op te stellen. Althans voor nu…
Daarom hield hij zijn gedachten wijselijk voor zichzelf, maar liet hij wel even zijn gezicht slechts enkele centimeters bij het hare vandaan hangen toen hij weer recht wilde staan. Zijn blik boorde zich in de hare. “Goed zo.” fluisterde hij met een stiekeme, ondeugende twinkeling in zijn amberkleurige ogen, zijn stem ietwat schor. Het had slechts kort geduurd voor hij daadwerkelijk recht ging staan en de afstand tussen hen weer op rendabele grootte bracht.

De jonge vrouw klom van het bed af, waardoor ze voor hem kwam te staan. Haar haren kietelden even zijn ontblote onderarm in de beweging. Graham moest enigszins naar beneden kijken om haar in de ogen aan te kunnen kijken. "Jij moet waarschijnlijk de nieuwe assistente van Yvaine zijn?" vroeg ze, waarop Graham knikte.
Toen ze zich hierna voorstelde, beet Graham geïntrigeerd op zijn onderlip en gleed onopvallend met zijn blik over haar heen. Ah, hij had dus te maken met een Legendarische Magiër. Geen wonder dat ze hem zo…”betoverd” had eerder. Het was voor hem de eerste keer dat hij iemand als zij had behandeld.
“Aangenaam, Lilith, Vrouwe van het Vuur.” Hij boog zijn hoofd iets als wijze van kennismaking. “Graham Lockwood: Man van geneeskunde, een goed boek en…een diner voor twee.” stelde hij zich vervolgens op dezelfde wijze voor, zichzelf niet alleen beschrijvend als arts, maar ook door middel van twee van zijn… “interesses” erbij te noemen, als je het zo mocht noemen.
Op het moment dat Lilith hierna weer over één van zijn andere interesses begon, toonde hij haar een uitnodigende glimlach. Graham mocht dan een dokter binnen de menselijke geneeskunde zijn, maar zijn nieuwsgierigheid ging ook uit naar (fabel)dieren en met name naar hun anatomie en gedrag. Tijdens zijn behandeling had Lilith al gesproken over de draakjes toen hij ernaar vroeg, maar nu ze er weer over vertelde, werd zijn nieuwsgierigheid duidelijk opnieuw gewekt. “Zou ik een keer even naar hen mogen kijken? Ik denk dat ik misschien wel iets heb om ze te helpen herstellen.” sprak hij daarom. Zijn hobby zorgde ook voor de nodige kennis over (fabel)dieren, al ging hij ervanuit dat Liliths kennis de zijne ruim oversteeg, maar hé wie weet kon hij ook daadwerkelijk iets voor ze betekenen. Dat zou mooi meegenomen zijn, toch? Afwachtend bleef hij haar recht in de ogen aankijken, zonder zijn blik een moment af te wenden. Graham was nou eenmaal niet bepaald verlegen aangelegd.

Het feit dat de wonde nog redelijk snel verzorgt was geweest, duidde aan dat het nog niet het ergste had bereikt. Wat goed was, Lilith zou in een slechte stemming zijn geweest moest ze een hele week rustig aan doen om haar arm te laten 'rusten'. Lichtjes blies ze enkele plukjes haar van voor haar groene ogen vandaan en keek zo af en toe eens rond. Veel interessants in de ziekenboeg was er niet. Het enige wat er opviel waren de vele herbs dat in verschillende kastjes gestockeerd lagen. In andere kasten lagen dan het gewoonlijke: verband, medicatie en ontsmettingsgerief. Er lag nog meer gerief, voor zwaardere gevallen. Die lagen dan ook waarschijnlijk in kasten dat gesloten zaten, of uit zicht. Voor even richtte ze haar aandacht op haar linker arm. Kneep haar linker hand eens dicht en dan weer open. Dit deed ze een paar keer, genoeg om zo te voelen hoe haar wonde aanvoelde wanneer ze haar hand gebruikte.

De pijn was er nog, maar makkelijk te verdragen. Al betekende dit dat ze voorzichtig aan moet doen met haar linker hand. Lilith had zijn speelse woorden niet zien aankomen. In het begin had ze zelf gedacht dat het een serieuze man ging zijn. Iets dat hij wel was. Hij had haar verteld wat hij ging doen waardoor ze zich kon voorbereiden. Hij had het in ieder geval goed gedaan. Dit was dan ook de reden waarom ze zich volledig had ontspannen met hem in haar buurt. Dat hij geen snauwerig gedrag op hem kreeg van haar. Iets dat de laatste tijd iedereen onderging wanneer men in de buurt van Lilith kwam. Niet dat het haar wat kon uitmaken hoe ze zich gedroeg bij anderen. Niemand kon er wat wat tegen doen. Er viel ook niks aan te doen. "goed zo" Een huivering raasde door haar lichaam. Een lichte trillende zucht verliet haar lippen.Zelf de simpelste en veel voorkomende woorden kunnen een dubbele betekenis worden. Het zorgde dan ook voor een heel ander gevoel en emotie dan dat het normaal hoorde.

achter dat ze recht stond, stelde ze zichzelf uit beleefdheid voor. “Aangenaam, Lilith, Vrouwe van het Vuur.” Hij boog zijn hoofd iets als wijze van kennismaking. “Graham Lockwood: Man van geneeskunde, een goed boek en…een diner voor twee.” Geamuseerd trok ze een wenkbrauw op bij zijn laatste woorden. Hij had het volste vertrouwen in hemzelf, en dat was duidelijk te merken. Moest je hem niet uitdagen dan zag je dit gedrag van de nog onbekende man niet aankomen. Het uiterlijk alleen en gedrag bij een eerste simpele begroeting lijkt hij vriendelijk en rustig. Deze flirterige kant zit er verborgen. Het kwam alleen maar tevoorschijn vanaf dat zij op zijn subtiel geplaag reageerde. Iets dat Lilith niet erg vond. "En wie zegt er dan je je een dinner met mij hebt verdient" vroeg ze koeltjes. Al twinkelden haar ogen van amusement. "En wat bedoel je met een goed boek" onschuldig glimlachte ze naar hem. Lilith liet zich wel eens voor de domme behouden, maar ze is alles behalve dat. Haar IQ ligt al sowieso hoger dan de rest- zelf van kleins af aan- en ze leeft nog eens langer ook.

Achteraf legde ze nog de precieze uitleg van haar wonde. Als de directeur van de rijders school ging ze veel met draken om. Ze was met hen opgegroeid en respecteerde hen boven alles. Die wezens leefden het langst en wisten haast alles. “Zou ik een keer even naar hen mogen kijken? Ik denk dat ik misschien wel iets heb om ze te helpen herstellen.Voor enkele seconde leek ze te twijfelen. Lilith was zeer beschermend over draken, of ze nu groot of klein waren. Er was geen verschil. Al mocht het wezen 10 keer de leeftijd van haar hebben, ze blijft er zeer beschermend over. "sure... al wil ik de medicatie nog controleren voor ik je ze aan hen laat geven... Gewoon voor de zekerheid" het was al te merken dat ze een verdedigingsuitstraling had. Rustig wachtte ze af tot hij hetgeen heeft dat hij nodig had. Wanneer hij het had begeleide ze hem richting de toren. " Ik zou wel graag hebben dat je zo weinig mogelijk onverwachte bewegingen maakt. het zijn nog zeer schuwe wezentjes. En vritra gaat er ook zijn. Naast mij heeft hij het niet zo echt op 'mensen' " sprak ze droogjes. Doelend op de gigantische zwarte draak dat er zal te vinden zijn. Of toch zijn groot hoofd dan het beest is even groot als de toren zelf dus alleen zijn hoofd gaat maar nipt door haar raam. Iets dat ze zelf heeft groter moeten laten maken speciaal voor hem.

"En wie zegt er dan dat je een diner met mij hebt verdiend.” reageerde de jongedame toen hij zich voorstelde (ondanks dat ze waarschijnlijk vele malen ouder was, bleef ze voor hem gewoon een jongedame).
Graham toonde haar een eigenwijze grijns. “En wie zegt dat ik jóu mee wilde nemen bij mijn diner voor twee?” kaatste hij de bal gevat terug. Zijn stem klonk geamuseerd. Al mocht het duidelijk zijn dat hij wel degelijk een flirterige opmerking had geplaatst bij het noemen van zijn naam, dan nog had hij haar niet letterlijk mee uit gevraagd. Nog niet althans. Maar als ze zo heerlijk fel bleef happen bij zijn geplaag, dan zou hij het misschien wel overwegen...
“En wat bedoel je met een goed boek.” voegde Lilith eraan toe.
Graham probeerde haar een moment te doorgronden met zijn doordringende blik, voor hij sereen antwoordde: “Oh zoveel. Zoveel dat er wel wat tijd voor nodig is om het te bespreken, zoals…” Zijn grijns verbreedde iets. “bij een diner voor twee.” Ondeugend boog hij zich iets voorover richting haar. Legendarische Magiër of niet, zo snel wat hij niet geïntimideerd. Uiteraard respecteerde hij haar status wel. “Maar ik heb nog niet besloten of ik je mee uit ga vragen, dus ik moet je dat antwoord nog even schuldig blijven, ben ik bang." zei hij nog even met een knipoog om haar nog iets extra te plagen.

Graham merkte de twijfel bij Lilith op toen hij haar vroeg of hij de draken mocht zien. Hij begreep haar vertwijfeling, aangezien ze hem nog niet kende en de draakjes nu blijkbaar kwetsbaar waren. Daarom zond hij haar even een bemoedigende, warme glimlach en wachtte geduldig haar antwoord af. Als ze het liever niet wilde hebben, vond hij dat geen probleem, al zou hij het natuurlijk wel jammer vinden.
Toen ze uiteindelijk toch akkoord ging, klaarde Grahams gezicht spontaan op. Hij knikte begrijpend zodra ze vertelde dat ze wel zijn medicatie wilde keuren. “Natuurlijk! Ik zou niets anders verwachten van de Vrouwe van het Vuur.” sprak hij met een lach. Hierna spoedde hij zich naar de vele verschillende geneeskrachtige kruiden verderop. Zijn blik gleed onderzoekend over het scala geneesmiddelen. Behendig viste hij er precies uit wat hij nodig dacht te hebben. Met de kruiden en een stenen vijzel liep hij weer naar Lilith. “Ik gebruik bij voorkeur enkel plantaardige materialen als medicatie aan fabeldieren, aangezien hun band met de natuur vaak sterker is en zij hier meer profijt van hebben.” legde hij haar uit. “Het beste is ook als ik het ter plekke meng, zodat ik het direct kan toedienen. Des te groter is het effect.”
Nadat hij haar dit had verteld, begeleidde ze hem naar de toren waar de draakjes blijkbaar verbleven.
"Ik zou wel graag hebben dat je zo weinig mogelijk onverwachte bewegingen maakt. Het zijn nog zeer schuwe wezentjes. En Vritra gaat er ook zijn. Naast mij heeft hij het niet zo echt op 'mensen'.” legde ze hem ondertussen uit.
Graham luisterde aandachtig naar haar toelichting. Vritra. Wat was een Vritra?
Zijn vraag werd al snel beantwoord toen ze even later daadwerkelijk bij de toren aankwamen en hij een gigantische, zwarte draak in het oog kreeg. De jonge arts keek even met ontzag omhoog. Het was de grootste draak die hij tot nu toe had mogen aanschouwen. Het was werkelijk indrukwekkend.
Zijn aandacht werd plots getrokken door hoge, kirrende geluidjes vlakbij hem. Twee amberkleurige ogen zochten de ruimte af en ontdekte de twee kleine draakjes iets verderop. Met een stiekeme vertederde glimlach keek Graham toe hoe ze met elkaar speelden. Hierna gleed zijn blik kort naar opzij, naar Lilith. Hij knipoogde naar haar om te laten weten dat hij wist wat hij deed. Met de spullen in zijn handen ging hij vervolgens zo langzaam mogelijk op zijn knieën op de grond zitten, om zich eerbiedig op te stellen richting Vritra en zodat hij gemakkelijker de ingrediënten met de vijzel fijn kon malen en kon mengen. Terwijl hij geconcentreerd aan het werk was, begon hij zachtjes in het Latijn tegen de draken te spreken. De geneeskunde vergde een uitermate goed beheersing van deze eeuwenoude taal, aangezien het gebruikt werd in ieder medisch communicatiemiddel. Maar Latijn bevatte daarbij iets bijzonders waardoor Graham het zich nog meer eigen had willen maken: historici hadden ontdekt dat deze taal verwant was aan één van de oudste talen van Razen. Sommigen beweerden zelfs dat het magische krachten in zich droeg. Dankzij ervaring wist Graham dat het in ieder geval bijzonder geruststellend werkte op met name Raziaanse fabeldieren, zo ook draken.
“Quies. Et veniet in pace. Respiciam ad vos...” sprak hij zachtjes, waarmee hij eigenlijk aangaf dat de draken hem niet als bedreiging hoefden te zien en dat hij hen respecteerde. Zijn woorden klonk melodieus en haast innemend.

Hierdoor zag Graham op een gegeven moment één van de kleine draakjes nieuwsgierig zijn kant op schuifelen. Graham keek op, waardoor het draakje snel weer iets achteruit deinsde. Met een aantrekkelijke glimlach hield de dokter zijn hand uitnodigend uitgestoken, zodat het beestje zijn geur kon ruiken. Bovendien lag er een verrassing in zijn handpalm: drakenkruid. Het werkte hetzelfde als kattenkruid, maar dan voor draken. Ze waren er gek op, zo wist hij. Het zat ook bij zijn medicijn gevoegd, maar het was bovendien als een treat voor hen.
Met engelengeduld wachtte Graham tot het draakje hem toch weer naderde en uiteindelijk vlug het drakenkruid uit zijn hand pakte. Dat was een goed teken. Vervolgens keek Graham vanaf de grond op naar Lilith, alsof hij voor de zekerheid nog een keer haar goedkeuring wilde vragen voor hij het zelfgemaakte medicijn overgooide in een bakje en dit de draakjes voorschotelde.
Nadat hij het voor hen had neergezet, schoof Graham zelf iets naar achteren om hen de ruimte te geven en ging in kleermakerszit op de grond zitten met zijn rug tegen de stenen muur. Geïntrigeerd keek hij naar de magnifieke dieren. Ze waren prachtig en net zo bijzonder als hun verzorgster...

Lichtjes trok ze een wenkbrauw op bij de grijns dat ze zag verschijnen op terwijl ze wachtte op zijn antwoord. “En wie zegt dat ik jóu mee wilde nemen bij mijn diner voor twee?” Grinnikend klakte ze lichtjes met haar tong tegen haar gehemelte. Daar had hij haar. Voor nu was hij de winnende kant. Niet voor lang. Haar armen hield ze over elkaar. Haar gifgroene keken in zijn gouden. Beide leek zich niet terug te willen trekken. De vrouwe was benieuwd hoe dit zou eindigen. Lang gaat ze hier ook niet kunnen blijven. De twee draakjes mogen niet te lang alleen blijven. Hun afweersysteem is nog niet volledig in orde, dus zal ze binnen een uurtje haar kamertemperatuur wat moeten verhogen. Daarnaast had ze nog eens heel veel werk op haar bureau, om nog aan te werken of goed te keuren. Het werk van een lm is ook nooit gedaan. Je denkt het ene moment dat je van het werk af ben voor een uurtje of twee en voor je het weet krijg je weer werk opgezonden.

“Oh zoveel. Zoveel dat er wel wat tijd voor nodig is om het te bespreken, zoals…” Zijn grijns verbreedde iets. “bij een diner voor twee.” Ah hij gaat er verder op in. Wat wilt zeggen dat de ronde nog niet voorbij was. Dat is goed nieuws, het wou zeggen dat ze nog niet zozeer verloren had. "is het zoveel dan" sprak ze droogjes maar met een geamuseerde ondertoon. “Maar ik heb nog niet besloten of ik je mee uit ga vragen, dus ik moet je dat antwoord nog even schuldig blijven, ben ik bang."
"Ah" sprak ze fake beledigend en stak haar ontsnapte plukjes haren weer achter haar oren. "Ik zou maar er goed over nadenken. " Lichtjes mopperde ze wanneer ze weer naar haar bebloede en gescheurde blouse bekeek. Ze gaat zich snel moeten gaan omkleden. Haar eerst zou ontspannen houding schoot meteen in een verdedigende houding wanneer de dokter toestemming vroeg voor haar draakjes te zien. Het beviel haar niet. Lilith had liever dat hij het niet gevraagd had. Het enige dat haar liet twijfelen en geen 'nee' liet zeggen, was omdat hij een dokter is. Dus achter goed te hebben getwijfeld stemde ze zwakjes toe. Gespannen luisterde ze naar de uitleg dat de man gaf over zijn medicijn. Zelf weet ze er grotendeels wel dingen van. Als lm en directeur van een drakenschool, hoor je wel wat te weten van medicijnen en herbs. Alles wat hij zei wist Lilith dat niet dodelijk kon zijn voor de draken.

Onderweg naar de toren waarschuwde ze hem voorzichtig te zijn. Ze gaf hem geen loze woorden, de grote wonde dat hij heeft verzorgt is het bewijs. Bij de grote witte deuren van haar plaats gekomen, opende ze het en werd begroet door de grote witte tijger die toezicht hield op de twee spelende draakjes. Een zachtaardige glimlach verscheen in enkele seconden al meteen op haar lippen. De draken waren een zwak voor haar, oud of jong het maakte niet uit. Meteen krabte ze de tijger achter haar oor "bedankt Aphra, ik hoop dat ze niet al te lastig waren." Vervolgens stapte ze naar het grote raam dat wagenwijd openstond doordat de kop van een reusachtige draak binnen had gestoken. "Hey Vritra" antwoorde ze respectvol en legde zacht haar op zijn neus. De draak zelf keek dreigend met priemende ogen naar de man. "Geen zorgen Vritra, hij wilt alleen maar helpen. Je weet dat ik hem anders niet binnengelaten zou hebben." Toch bleef de zwarte draak de indringer geïrriteerd en kwaad aankijken.

Lilith draaide met haar ogen en keek gespannen toe hoe de jonge man met de twee draakjes omging. Wanneer de dokter wat naar achteren geschoven was, om de diertjes wat plaats te geven ging Lilith naast de man staan. "Bedankt dat je dit wilt doen. Dit zal er wel voor zorgen dat ze binnenkort weer naar Razen kunnen gaan" sprak ze opgelucht. Niet dat ze het erg vond dat de twee wezens hier rond speelden. Het was gewoon beter dat ze weer bij de rest van hun soortgenoten zaten te spelen. "Daarnaast gaan ze het beide niet vergeten wat je hebt gedaan voor hen" legde ze uit. Draken hadden uitstekend geheugen, van jongs af aan al. Dus dit zouden ze zeker niet vergeten. Daarnaast niet iedereen kan een draak toegewezen krijgen. Je moet iets hebben dat een draak je kiest. Lilith had dit. Dus als je geen draak kunt krijgen kun je tenminste wel met een bevriend geraken. Ook daar kun je voordelen vanuit krijgen, als je geluk hebt. "Ik wist niet dat je Latijns kon?" De meeste konden Latijns wel leren, maar om het op een speciale manier te spreken dat draken kunnen aanvaarden. Dat is weer iets heel anders. Iets dat deze dokter dus wel kan aangezien de draakjes minder wantrouwig leek te worden.

(hoop dat je er wat mee kan DX )

Graham keek af en toe schichtig op naar de enorme draak om te peilen of hij niet als snack voor het majestueuze dier zou eindigen. Hij schonk hem even een betoverende glimlach, al leek de draak niet zo betoverd te zijn. Toen de kleine draakjes tenslotte aanvielen op het kruidenmengsel, ging Graham weer recht staan, waardoor hij iets naar beneden moest kijken op het moment dat Lilith tegen hem sprak om haar in de ogen te kunnen kijken. Hij knikte bij haar bedankje. “Geen dank. Ik wilde ze zelf ook graag gezien hebben.”
"Daarnaast gaan ze het beide niet vergeten wat je hebt gedaan voor hen." voegde ze eraan toe.
Hij leunde met één van zijn brede schouders tegen de muur, zodat hij net iets meer naar haar toegedraaid stond. Zijn doordringende blik ving de hare. “Ik hoop het niet.” sprak hij met een speelse, halve glimlach, wat suggereerde dat zijn opmerking in feite twee betekenissen in zich droeg. Enerzijds was hij blij om te horen dat de draakjes hem nu zouden onthouden en de anderzijds… Tja, daar liet hij haar naar raden, maar zijn uitdagende gezichtsuitdrukking zei genoeg.
Graham draaide zich weer van haar af toen Lilith opmerkte dat ze niet wist dat hij Latijn sprak. Hij haalde even nonchalant zijn schouders op. “Omdat ik het toch moet kennen voor mijn vak, leek het me handig om het me helemaal eigen te maken.” Hoe hij echter zover was gekomen om in staat te zijn op deze manier met fabeldieren te communiceren, liet hij nog, achterwege. Of…
Even, misschien slechts een seconde wierp hij Lilith een mysterieuze blik toe, waarna hij zich weer op de draakjes richtte.
Eén van hen liet zijn ogen op hetzelfde moment toevallig over de blonde jongeman heengaan. Graham maakte gebruik van dit moment door iets voorover te buigen, alsof het draakje duidelijk maakte met hem te willen communiceren. “Hm?” sprak de jonge arts nieuwsgierig. “Wat zeg je?” Hij knikte kort. “Tja, daar heb je een punt. Oké, vooruit.” In een soepele beweging richtte Graham zich weer op na met het draakje "gesproken" te hebben en draaide naar Lilith toe.

Plotseling kwam hij iets in haar richting, maar bleef uiteraard wel op gepaste afstand. Niet alleen omdat hij haar niet onnodig wilde laten schrikken, maar ook omdat hij geen zit had om nu alsnog als drakenlunch te eindigen. Echter kwam hij wel net dichtbij genoeg om een soort…spanning tussen hen te creëren... “Er is me net verteld dat nu waarschijnlijk een goed moment is om je mee te vragen voor mijn diner voor twee.” lispelde hij zacht met een ietwat brutale grijns. Het sierde zijn jeugdige gezicht. Zijn glinsterende ogen ontmoetten de hare. Het was tekenend voor Graham om dingen op een onbekommerde manier te brengen die tevens iets aanlokkelijks in zich had, aangezien hij zich niet druk leek te maken om wat anderen wel niet van hem moesten denken. Echter was hij momenteel wel geïntrigeerd genoeg om zich onderwijl af te vragen of Lilith bereid was hun “spelletje” voort te zetten, als je het zo wilde noemen en was zijn uitnodiging wel degelijk oprecht bedoeld. Graham liet ongegeneerd zijn gezicht nog in de buurt van die van de ander hangen. “Ik kan je dan niet zo’n kruidenmengsel aanbieden als voor de draakjes, maar…” Gedeeltelijk onbewust vertoonde hij een sexy glimlachje. “ik kan wel wat anders lekkers verzinnen..” Dubbelzinnig? Wellicht. Het lag maar net aan Liliths bereidheid om op zijn uitdaging in te gaan. “Dus, wat zeg je ervan, Vrouwe van het Vuur?” voegde hij er charmant aan toe.

Lilith nam Vritra het niet kwalijk. Mensen waren niet makkelijk te vertrouwen. De draken vertrouwde geen enkel ander mens dan zijn eigen rijder. Al was Lilith dat de uitzondering. Alle draken zouden haar vertrouwen. Puur en alleen al omdat ze een Lm was. Daarnaast wist ze heel goed hoe ze moest omgaan met draken. Ze is niet voor niets de directrice van de rijdersschool. Een zachte glimlach was op haar gezicht verschenen bij het zien van de reusachtige draak. Zijn achterdocht wegens Graham was grappig genoeg om haar te doen glimlachen. De armen had ze over elkaar heen geslagen om in stilte toe te kijken. Het was een beeld dat nog interessant was. Haar hoofd hield ze lichtjes schuin terwijl haar gifgroene ogen de bewegingen in zich op nam, om zich dan vervolgens te richten op de tijger dat zich bij de donkere draak had neergelegd. De twee waren geen vrienden, maar hadden wel respect voor elkaar. Beide lieten dingen toe voor elkaar. Vooral omdat ze dezelfde respect deelden voor Lilith.

“Geen dank. Ik wilde ze zelf ook graag gezien hebben.”  Haar glimlach groeide lichtjes waarbij ze haar vingers door haar haren liet glijden. Zelf leunde ze volledig tegen de muur en hield de twee speelse draakjes strak in de gaten. Vanaf dat ze merkte dat de twee wezens uitgeput waren, ging ze er voor zorgen dat de twee hun rust gingen nemen. Lichtjes trok ze een wenkbrauw op uit amusement. Hij leek zo onschuldig te doen, maar zelf Lilith kon tussen de regels lezen. Zelf had ze niet verwacht dat hij latijns zou kunnen. Het is in eerste instantie al geen gemakkelijke taal om te leren. Daarna moet men ook jaren lang oefenen om het latijns zo goed te kunnen uitspreken dat het haast gezongen leek. Dat is de taal dat een draak zou kunnen aanspreken. Of toch op een respectvolle of kalmerende manier. Een draak kent bijna iedere taal, maar zal meestal geen vertrouwen of respect uiten. Nieuwsgierig keek Lilith toe hij hij naar het draakje boog. Een lichte frons verscheen op haar voorhoofd. Wat was hij aan het doen? Het ging zelf zo ver met haar nieuwsgierigheid dat ze haar hoofd lichtjes schuin hield.

Met haar nog steeds nieuwsgierige uitdrukking hield ze zijn blik met de hare terwijl hij zich naar haar toe verplaatste. Het amuseerde haar dat hij Vritra in de gaten hield en zo toch een juist gepaste afstand van Lilith zelf hield. “Er is me net verteld dat nu waarschijnlijk een goed moment is om je mee te vragen voor mijn diner voor twee.” lispelde hij zacht met een ietwat brutale grijns. "oh?" Vroeg ze onschuldig. Kort schoten haar gifgroene ogen naar Vritra, de donkere draak was niet happy maar trok zijn hoofd vanuit het raam en vloog weg. Het beviel de vrouwe van het vuur wel naar waar dit leek te leiden. "En waarom zou dit een goed moment zijn?"  Haar stem klonk onschuldig, daar onder was er iets sterkers verscholen. Haast onmisbaar moest je er niet gaan opletten. Zelf liet hij zijn gezicht dichter bij het hare hangen.  “Ik kan je dan niet zo’n kruidenmengsel aanbieden als voor de draakjes, maar…” Gedeeltelijk onbewust vertoonde hij een sexy glimlachje. “ik kan wel wat anders lekkers verzinnen..” Haar grijns verbreede. Een speelse verleidelijke grijns. . “Dus, wat zeg je ervan, Vrouwe van het Vuur?” voegde hij er charmant aan toe.

Met een stap stond ze vlak voor hem. Millimeters van elkaar verwijderd. Verder deden ze beide niks. Iets dat in Lilith haar ogen veel interessanter was dan meteen in actie te schieten door de spanning tussen hen beide. Nee, het uitrekken maakt het altijd zoveel malen beter. Haar hand legde ze zachtjes op zijn borstkas waar zijn hart lag. Die liet ze speels naar zijn nek glijden, tegelijkertijd boog ze haar hoofd naast de zijne. Haar lippen vlak bij zijn oor. "Ik weet het niet hoor, " antwoordde ze op zachte toon. "Ik denk niet dat ik zo snel te lokken ben als de twee draakjes" Ging ze verder. De hand dat eerst op zijn borst had gelegen en dan richting zijn gezicht streelde nu speels zijn hals. "Het diner zou je nog misschien juist kunnen lukken" sprak ze, met de woorden kwam haar ademhaling dat op zijn oor terecht kwam. Met een simpele draai stond ze achter hem. Haar beide handen op zijn schouderbladen, haar lippen nog steeds vlak naast zijn ene oor. " Laten we kijken hoe dat afloopt" Fluisterde ze juist luid genoeg dat hij het verstond.

Graham onderdrukte een zelfgenoegzame grijns toen Lililth hem onschuldig aankeek met die grote, groene ogen van haar. Oh, hij kon alleen maar raden wat er op dit moment onder al die onschuld verborgen ging… Ze vroeg hem waarom dit een goed moment zou zijn voor hun diner voor twee. “Waarom niet?” was zijn weerwoord. “Een mooie vrouw, een fijne maaltijd en…”interessante” conversaties. Ik zie het probleem niet.” voegde hij er plagend aan toe om haar werkelijke vraag te ontwijken. Waarom hij haar nu ineens mee uit vroeg? Tja, de spanning opvoeren kon nooit kwaad... ‘Good things come for boys who wait’, was het toch?
Plotseling handelde de Vrouwe van het Vuur razendsnel. Met een pasje stond ze vlakbij hem. Ze waren nu nog maar een klein stukje van elkaar verwijderd. Graham deed geen poging zijn blik van de hare af te wenden en voelde hoe haar adem zijn gezicht streelde. Zijn interesse in wat ze nu zou doen was duidelijk gewekt. Zijn ene wenkbrauw gleed een klein stukje omhoog, terwijl zijn amberkleurige ogen leken te willen raden wat ze van plan was.
Toen haar hand plotseling zijn borst betaste, ging er een schokje door zijn lichaam en opnieuw toen ze haar aanraking naar zijn hals verplaatste.
“Ik weet het niet hoor,” fluisterde ze in zijn oor. “Ik denk niet dat ik zo snel te lokken ben als de twee draakjes.”
Graham toonde een halve grijns. “Geen zorgen.” sprak hij zachtjes terug. “Ik hou wel van een uitdaging…”
“Het diner zou je nog misschien juist kunnen lukken.” ging ze verder, terwijl ze nu achter hem ging staan. Haar handen rustten op zijn schouderbladen.
Graham keek iets naar opzij, zodat hij de ondeugende dame net vanuit zijn ooghoeken kon bestuderen. Hm... “Wie zei dat ik überhaupt iets anders met je van plan ben dan dineren?” lispelde hij sensueel en gevat terug. “Dat je dat alleen al durft te suggereren...” Hij klakte brutaal met zijn tong. “Hm... je laat me haast blozen, Vrouwe van het Vuur.” Het mocht duidelijk zijn dat geen woord hiervan gemeend was en enkel diende om haar uit de tent te lokken.
“Laten we kijken hoe dat afloopt." hoorde hij haar zeggen, waarmee ze eigenlijk zijn uitnodiging accepteerde.
Nu was het zijn beurt om plotseling achter haar op te duiken. Haar smalle figuur rustte tegen zijn stevige borstkas, terwijl hun ademhaling gelijkmatiger werd. Met twee vingers veegde hij wat van haar lange lokken opzij, zodat hij vrij spel had bij haar ranke hals. Zijn lippen gleden langs haar nek omhoog, net niet haar zachte huid aanrakend. Het leek meer een middel om zijn mond bij haar oor te kunnen hangen, maar zijn handeling droeg iets bijzonders verleidelijks in zich. “Mooi.” klonk het. Kort, bondig, maar sexy, zoals het hem betaamde. Eén eigenwijze pluk bruin haar versperde hem de weg naar haar hals, dus had Graham een excuus om het weer zachtjes weg te strijken. “Ik zal je laten weten…” zijn vingertop gleed langs haar kaaklijn. “waar…” en even langs haar wang. “en wanneer.”
Hierna trok hij zich onverwacht terug en nam naast haar plaats. Zijn blik ging even de ruimte rond om er zeker van te zijn dat hij nu niet ineens aangevallen zou worden door tijgers of draken. Vervolgens rechtte hij zijn rug, ving Liliths blik en boog zijn hoofd iets voor haar. “Tot snel…Vrouwe...” sprak hij met een charmante glimlach. In enkele, soepele passen beende de jonge arts uiteindelijk naar de deur, alsof er zojuist niets bijzonders gebeurd was en verliet de toren.

Lilith mocht dan in gesprek zijn met Graham, toch hield ze ondertussen de twee draakjes in de gaten. Het was haar dan ook opgevallen dat de twee wezens al wat minder actief waren. Binnekort mocht ze hen in hun slaapplaats leggen. “Waarom niet?” was zijn weerwoord. “Een mooie vrouw, een fijne maaltijd en…”interessante” conversaties. Ik zie het probleem niet.” Stilletjes begon ze te lachen terwijl ze met haar hoofd schudde. "Ik ben benieuwd wat jij onder 'interessante' conversaties ziet, Graham" grinnikte ze. Het was dan ook veel te verleidelijk om de spanning tussen hen te verzwaren. Dat hoefde niet zoals de meeste zouden doen meteen kusjes geven. Sommige vergeten dat bij gespannen sfeer zelf lichte aanrakingen het effect konden geven.

Met een enkele stap was ze vlak voor hem gaan staan. Haar ene hand had ze op zijn borstkas gelegd en naar zijn nek begaf. De onschuldige grijns op haar lippen vergrootte zich bij het zien van zijn reactie op haar aanraking. “Geen zorgen.” sprak hij zachtjes terug. “Ik hou wel van een uitdaging…" een zacht gegrinnik glipte vanuit haar lippen terwijl ze met haar ogen draaide. "hmh... if you say so" was haar nonchalant en care free antwoord. Opnieuw verplaatste Lilith zich, deze keer achter hem. Haar lippen vlak bij zijn oor om enkele woorden te fluisteren. “Wie zei dat ik überhaupt iets anders met je van plan ben dan dineren?” lispelde de jonge man sensueel en gevat terug. “Dat je dat alleen al durft te suggereren...” Hij klakte brutaal met zijn tong. Ze keek hem strak aan voor zover dat dat ging. “Hm... je laat me haast blozen, Vrouwe van het Vuur.” Hierop moest ze lachen. Ah natuurlijk...

"Ik heb nooit gezegd wat ik voorstelde Graham, wie weet bedoelde ik dat je meerdere diners van me verwacht" Een duivels grijnsje kwam erbij. O ze kon de uitkomst van zijn woorden verdraaien. Haar spieren spanden zich automatisch op wanneer Graham nu hun positie had omgewisseld. In spanning wachtte ze af op wat hij in gedachten had. Haar rug tegen zijn borstkas, zijn vingers raakte zachtjes haar hals aan voor het wegsteken van enkele lokken. Het bezorgde haar een lichtte huivering. Ze voelde hoe zijn lippen richting haar oor gleed, en toch haar huid niet aanraakte. Zachtjes beet ze op haar onderlip en haar ogen fixeerde ze op de muur voor haar, naast zijn aanrakingen vergat ze alles om hen heen. Gespannen luisterde ze naar zijn woorden. Lichtjes lachte Lilith weer wanneer hij afstand van haar nam en met zijn charmante glimlach haar toren uit ging. Pas dan haalde ze geamuseerd eens diep adem om zich dan om te draaien en zich te richten op de twee draakjes.