Ronodan had op Lilith's opmerking gereageerd met een geluid wat je ''humoristisch gesnuif'' had kunnen noemen. Niet echt een grinnik maar wel een uiting van iets toch wel grappig vinden. Misschien had hij het gezegd omdat hij misschien wel liever wilde dat ze hem uit haar kamer had getrapt. Misschien irriteerde het feit dat ze dat niet deed hem ergens wel. Ronodan had sinds zijn vrijkomen altijd zijn afstand van mensen gehouden. Hij was klaar met vrienden of anderen dichtbij laten komen in het algemeen. Het het feit dat dat met Lilith niet lukte zat hem dwars. Aan de ene kant kon hij niet ontkennen dat hij het fijn vond om weer eens met iemand te praten wat een klein beetje dieper ging dan het oppervlak, maar aan de andere kant wist hij dat dit de eerste stap was naar iets wat hij liever niet had. En hij liet het toe. Alsof zijn onderbewuste dat nog eens extra kracht bij wilde zetten vertelde hij Lilith dat hij haar had horen mompelen. Ze leek te verstijven. Het was dus inderdaad een erg gevoelig onderwerp. Hij schudde zijn hoofd op haar vraag of hij iets verstaan had. Het was misschien niet helemaal waar, maar het leek hem beter dat ze niet wist dat hij iets gehoord had. Dit leek haar al aardig op scherp te zetten. Niet meer slapen had ze het over. Hij zou zich morgen wel voor zijn kop slaan. 'Dat is niet gezond Lilith. Je moet normaal kunnen slapen,' begon hij zacht. Ook hij had zijn blik afgewend van haar. 'Moet ik hier blijven? Om je wakker te maken als het weer mis gaat?' vroeg hij. Hij wist niet of het zou helpen. Hij wist niet eens of ze dat wel wilde. Maar ze moest wel een goede nachtrust houden.

Hij was het er niet mee eens dat ze zichzelf wakker zou houden. Ze moest gaan slapen. Anders zou het misschien een gewoonte kunnen worden en dat zou haar lichaam op kunnen breken. Ze keek hem verbaasd aan, maar Ronodan wist niet zeker of het vanwege zijn woorden was. De nonchalante ondertoon in haar reactie stelde hem niet gerust. Hij wist niet precies waarom het hem zoveel deed. Wat kon het hem nou schelen dat Lilith zichzelf desnoods nachten lang achter elkaar zou wakker houden alleen vanwege een stomme nachtmerrie. Maar hij kon zich niet omdraaien en weglopen. Om een of andere reden ging het gewoon niet. Ronodan vroeg haar of hij hier moest blijven. Het was er al uit geweest voor hij er erg in had gehad. Hij kon het nu niet meer terug nemen. Eigen slaap? Die zou hij vannacht toch niet meer krijgen. Waarschijnlijk, als hij terug keerde naar zijn eigen vertrekken zou hij binnen het kwartier gek geworden zijn in de ruimte en naar buiten gestormd om frisse lucht te halen en een flink stuk te gaan vliegen. 'Nachtmerries zijn niet stompzinnig Lilith. Het is ons lichaam dat ons wil herinneren aan fouten uit het verleden zodat wij ze in de toekomst niet opnieuw zullen maken. En elke keer opnieuw, als het denkt dat we het beginnen te vergeten, dan sturen ze die herinneringen opnieuw naar je hersenen. Puur en alleen zodat je niet vergeet,' zei hij zacht. Hij had zijn eigen ervaringen met nachtmerrie's. 'Als je het zeker weet. Dan ga ik terug naar Angani,' sprak hij zachtjes. Zijn hand drukte zachtjes de klink van de pas geïmproviseerde deur naar beneden om het ding te openen.

De sfeer in de kamer voelde gelaten. Het was overduidelijk merkbaar dat Ronodan Lilith op een moment had getroffen en in staat die zij liever niet had dat hij die van haar zag. En hij begreep niet echt waarom. Hij was haar niet anders gaan zien. Niet in de zin die zij vermoedde. Voor hem was ze niet ineens zwak en hulpeloos. Ze was menselijk geworden. Ze toonde angst en onzekerheid. Imperfectie. Maar die menselijkheid had haar eigenlijk alleen nog maar meer karakter gegeven. Hij sprak haar tegen. Wat dromen en nachtmerries betrof in elk geval. Maar daarna gaf hij haar te kennen dat hij wel zou vertrekken als zij wist dat het echt ging. Hij had zich al omgedraaid. Zijn hand lag zelfs al op de deurklink toen hij de warmte van haar hand voelde die ze om zijn arm had gelegd om hem tegen te houden. Hij keek haar van over zijn schouder aan. Ze vroeg hem te blijven. Voor een tijd die voelde als traag voortkruipende minuten bleef Ronodan haar aankijken. Maar toen gleden zijn vingers zachtjes weer van de deurklink en draaide hij zich weer om naar haar. 'Als het niet hoefde, dan vroeg je het niet Lilith,' zei hij zacht. Hij stond nu vlak voor haar. 'Het was wennen toen ik hier kwam. Ik was nooit alleen geweest. Thuis had ik familie. Daarna had ik de Ásatrú. Zelfs in mijn laatste momenten voordat ik geëxecuteerd zou worden was ik niet alleen. Toen ik ingevroren was had ik niet door dat ik alleen was. Maar toen ik weer wakker werd. Toen was ik voor de eerste keer echt alleen. Ik heb de eerste drie dagen niet geslapen. Angani was onnatuurlijk stil weet je. Geen geritsel van iemand die zich omdraait. Geen zacht gekuch. Ik weet niet of ik daar ooit aan kan wennen,' vertelde hij zacht. Ronodan besefte zich heel goed dat hij meer aan Lilith vertelde over zichzelf dan hij ooit aan een buitenstaander verteld had. Maar ergens kreeg hij het gevoel dat zij op dit moment ook niet graag alleen was.

Haar hand op zijn arm. Dat was genoeg geweest om hem te laten blijven. Bij elk ander had hij zich losgetrokken en was weggelopen. Maar hij zou ook niet bij iedereen de kamer in zijn gestormd zoals hij nu bij Lilith had gedaan. Hij weerlegde haar woorden. Ze had hem niet voor niets tegen gehouden en dat wist ze zelf ook. Maar hij liet ook merken met die woorden dat hij het niet erg vond om te blijven. En toen uit het niets begon hij over zijn eigen ervaring met de eenzaamheid te vertellen. Ronodan liet nooit iets over zichzelf los tegen anderen. Zelfs Haraldur had niet kunnen zeggen dat hij alles van Ronodan wist. Er waren altijd dingen die hij verborgen hield voor iedereen, behalve zijn eigen gedachten. En hij was al helemaal niet een verhalenverteller bij mensen die hij zelf niet goed kende. Hij verachtte Lilith niet zoals hij dat met de meeste idioten hier op school deed. Integendeel. Hij vond haar een intelligent en krachtig persoon, al kon ze soms wel irritant zijn. Het was niets voor hem om zomaar dit te vertellen al gaf hij niet meer dan dat prijs. Maar misschien dat zich beter zou voelen als ze wist dat ze niet de enige was die zich soms opgeslokt voelde door de eenzaamheid. Hij had een beetje langs haar gekeken tijdens zijn verhaal. Zijn blik was niet echt op haar gericht. Maar zijn ogen schoten als afgeschoten pijlen terug naar de hare toen ze zijn hand pakte. Zijn blik verhardde wat bij haar woorden. Alsof hij zich weer verschool achter zijn eigen opgebouwde muur. Dit was de reden waarom hij nooit iets vertelde. Hij hoefde haar medelijden niet. Hij hoefde die onzin niet. Maar anders dan hij normaal gesproken zou doen, sprak hij zichzelf niet uit. Weg was haar warmte toen ze zijn hand losliet. Langzaam liet Ronodan zijn arm weer zakken. Ze ging over op een ander onderwerp. Hij knikte even lichtjes. Geen prettig vooruitzicht. Dit keer reikte zijn hand naar de hare. Maar hij trok haar zachtjes naar zich toe en sloeg zijn armen om haar heen. Hij zei niets, maar het was zijn manier om haar duidelijk te maken dat hij er voor haar zou zijn. Hij herkende sommige dingen waar ze het over had. Die waren lastig om in je eentje te overwinnen. Het duurde een tijdje, maar daarna begon Ronodan weer te spreken. 'Over een paar uur komt de zon op. Misschien is het verstandig om nog even te gaan liggen,' adviseerde hij haar op zachte, haast fluisterende toon.

Zijn muur die hij weer opbouwde met enkel de verharding in zijn blik was meer een zelfverdediging mechanisme. En hij deed het vaker dan hij doorhad. Hij wilde niet dat anderen medelijden met hem hadden, maar het was niet de enige reden dat hij Lilith buiten probeerde te sluiten. Hij wilde haar niet nog dichterbij. De plek was vergeven. Hun gesprek vloeide over op andere onderwerpen. En niet veel later was het Ronodan die Lilith's hand gepakt had en haar tegen zich aantrok. Ze voelde zacht aan. En erg warm. Maar gezien het feit dat zij zo dicht in verbinding stond met het element vuur zou dat waarschijnlijk een gebruikelijk iets zijn. Hij had zijn kin zachtjes op haar kruin te rusten gelegd en keek vanuit zijn ooghoeken naar buiten. Een vage, haast niet zichtbare oranje gloed vertelde hem dat het al vroeg in de ochtend moest zijn. Zachtjes zei hij haar dat ze misschien beter kon gaan liggen. Al was het maar om een beetje rust te krijgen. zijn lichaam bewoog zich iets naar achteren omdat na zijn woorden hij voelde hoe Lilith in beweging kwam en hem aan keek. Het eerste wat ze deed was knikken, al keek ze hem aan met duidelijke onzekerheid in haar ogen. Hij liet haar langzaam los toen ze haar weg naar haar slaapkamer weer vond en bleef in de deuropening staat terwijl ze terug in bed klom. Hij schudde zijn hoofd toen ze vroeg of hij weg zou gaan. Hij pakte een stoel erbij en draaide hem met de rugleuning naar voren zodat hij zijn armen eroverheen kon leggen en daar met zijn hoofd op kon steunen. 'Ik had beloofd te blijven toch?' zei hij zacht.

De stoel zat misschien niet ontzettend comfortabel. Maar dat was iets waar hij zich maar doorheen zou moeten bijten. Hij had zijn armen als steun op de rugleuning gelegd. Al die tijd had hij Lilith's ogen in hem voelen branden. En pas toen hij zat leek ze in een diepe slaap weg te zakken. Haar ogen waren gesloten en haar ademhaling veranderde naar oppervlakkig en regelmatig. Ronodan richtte zijn blik op het raam. Dit was een van de vreemdste nachten die hij tot nu toe op het schoolterrein had meegemaakt. En stom genoeg voelde het ergens vertrouwd. Het was misschien niet met Lilith geweest, maar Ronodan herkende dit soort nachten. De momenten dat je beide niet kon slapen om wat voor reden dan ook. De nacht voor hun overval op het keizerlijk paleis had Ronodan wakker gelegen. Hij had Haraldur opgezocht en ze hadden gepraat tot vroeg in de ochtend. Een kleine glimlach verscheen op zijn gezicht als hij daaraan terug dacht. Ze konden uren doorpraten samen. Over dromen, maar ook over angsten. Lachen om oude herinneringen. Ze gaven elkaar advies over problemen. Het was meer dan vriendschap geweest. Meer dan liefde zelfs. Het enige wat Ronodan zo'n pijn deed was dat het kennelijk niet genoeg was om de dood te kunnen overstijgen. En het zorgde ervoor dat hij zo'n moeite had met doorgaan. Hij wilde niet doorgaan. Als hij nu van de stoel af zou vallen met een hartaanval hoopte hij dat Lilith gewoon door zou slapen en hem pas de volgende dag zou vinden als hij koud en levenloos op de grond lag. De enorme kracht die hij had mogen ontvangen bij Reá's dood, het was een vloek geweest. Al had hij zich dat op dat moment niet beseft. Ronodan richtte zijn blik weer op Lilith. Ook zij had dingen meegemaakt die ze liever zou vergeten, dat had vannacht wel duidelijk gemaakt. Misschien dat hij daarom beter met haar kon praten dan met anderen. Ronodan zakte langzaam weg op de stoel. Hij legde zijn hoofd te rusten op zijn armen. Langzaam viel hij in slaap.