Hij was langzaam weggezakt op de stoel. Zijn hoofd had hij op zijn armen laten rusten die op de rugleuning lagen waar ook zijn bovenlijf tegenaan leunde. Het idee was om enkel zijn ogen even dicht te doen. Maar hij was in een onrustige slaap gevallen. Nachtmerries en angsten begonnen in elkaar over te lopen. Hij schrok wakker omdat hij bijna van de stoel viel. Zijn zicht was wazig en zijn hoofd bonkte van de pijn nadat hij zo ruw gewekt was door zijn lichaam. Hij probeerde zicxh te oriënteren. Maar de hoofdpijn maakte nadenken moeilijk. Ronodan greep zich vast aan de muur. Hij was in elk geval in de Toren. Hij herkende de legging van de stenen onder zijn handen. Naar alle waarschijnlijkheid was hij in Angani, misschien achter zijn bureau in slaap gevallen. Wankelend stond Ronodan op en strompelde naar de plek waar zijn bed behoorde te staan. Maar hij greep mis. Half slapend fronste hij zijn wenkbrauwen. Twee meter verder stootte hij tegen een groot meubelstuk aan. Hij besloot er verder niet te veel bij stil te staan en ging liggen. Toen hij eenmaal lag voelde hij de warmte van een ander lichaam naast zich. In wazige gedachten verzonken haalde hij zijn schouders op. Hij kon zich niet herinneren dat hij iemand mee genomen had naar Angani. Maar dat maakte niet uit Hij was nu te moe. Hij zou de persoon de volgende ochtend wel ,,verzoeken'' om te vertrekken. Voor nu genoot hij van de warmte die de ander uitstraalde.

Een stem uit de verte haalde hem terug naar het hier en nu. Hij had geen idee hoe laat het was. Een klein streepje licht kleurde de kamer in een zacht licht. De stem naast hem kwam hem akelig bekend voor. Een ergens wist hij het al voordat hij zijn ogen open had gedaan. Maar zijn brein had hem niet willen geloven. Langzaam opende Ronodan zijn ogen. Zijn blik werd onmiddellijk gevangen door die van Lilith. En met een klap kwam alles van de vorige avond terug. Hij was niet in zijn eigen bed in Angani. Hij had Eldur nooit verlaten en was met zijn slaapdronken kop bij Lilith in bed gestapt. Al die tijd had hij haar aangestaard. Het leven leek weer een beetje terug te stromen in zijn heterochromische ogen. 'Goedemorgen,' was het enige was hij uit kon brengen. Zich beseffend dat hij nog steeds erg dicht bij haar lag nam hij zijn afstand door uit bed te stappen. 'Ik kan maar beter terug naar Angani,' mompelde hij zacht. Lilith hoefde niet te zien dat zijn wangen hun best aan het doen waren om even rood te kleuren als zijn haar.

De nacht was zo vreselijk vreemd verlopen. Hij kon zich er eigenlijk maar weinig van herinneren. Het had allemaal meer als een rare droom gevoeld. Ronodan vroeg zich dan ook nog steeds af wanneer hij naast Lilith in bed was geklommen. Wat was de logica geweest die zijn brein daarbij had gehad? Het was nog erger dat hij zichzelf er zo ongemakkelijk onder voelde. Hij was wel vaker naast iemand in bed wakker geworden. Maar toch voelde dit anders. Het hielp niet dat Lilith zachtjes lachte. Het liet hem eigenlijk alleen maar nog ongemakkelijker voelen. Ze had immers een kant van hem gezien die hij niet graag toonde. Niet eens aan zichzelf. Hij worstelde een beetje met de lakens toen hij ietwat gehaast het bed uit probeerde te komen voordat Lilith de rode kleur op zijn wangen zou ontdekken en mompelde nog iets tegen haar wat voor een gedag door zou moeten gaan. Hij was al bij de deur toen hij Lilith's stem achter hem hoorde. Hij slikte onhoorbaar. Zijn keel voelde vreemd droog aan. Hij wierp een korte blik over zijn schouder naar haar, een beetje van zijn stuk gebracht door haar toon. 'Houd je mond,' mompelde hij zachtjes toen ze over zijn gloeiende wangen begon en wendde zijn blik af.

- Sorry voor de kortheid

Het was eeuwen geleden geweest dat hij zijn wangen zo had voelen gloeien. Letterlijk. En hij haatte het. En Lilith hielp niet. Eigenlijk wilde hij zo snel mogelijk weg voordat hij zichzelf nog meer voor schut zou zetten. Maar ze liet hem niet. Met alleen haar woorden had ze hem staande gehouden. Hij luisterde bewegingsloos toe hoe ze achter hem uit haar bed stapte en naar hem toeliep. Daarna voelde hij haar armen en de warmte van haar lichaam achter zich. Hij voelde een huivering door hem heen trekken en de haartjes achter zijn nek recht overeind staan toen hij haar zachte lippen bij zijn oor voelde. Hij voelde van alles tegelijk door hem heen gaan. Adrenaline, woede, verwarring, schuld. Hij voelde zijn bloed met dubbele snelheid door zijn aderen stromen alleen maar bij het voelen van haar aanraking. Hij probeerde zijn ademhaling te controleren, maar zelfs zijn concentratie was weg wat buiten aan de lucht te zien was. De wind woei chaotisch en schudde buiten alle overgebleven bladeren van de bomen. Zijn handen gleden over haar armen naar haar handen. Hij omsloot ze, haar lange slanke vingers. In een vloeiende beweging pakte hij haar vast en draaide zich om naar haar, om Lilith daarna tegen de deur te duwen. Ook haar handen had hij tegen het hout gedrukt al zat er geen kracht in zijn greep. Hij wilde haar niet in een ijzeren klem houden. Ze zou zich moeiteloos los kunnen trekken en hem wegduwen. Ronodan steunde met zijn voorhoofd naast haar ter hoogte van haar oor tegen de deur aan. 'Wat wil je van me Lilith?' vroeg hij zachtjes. Ook zij moest toch wel zien dat haar geplaag meer met hem deed dan hij toe wilde geven.

Hij haatte haar. Oh goden wat haatte hij haar. Elke keer weer vond ze nieuwe manieren om hem te martelen. Met die felle doortastend groene ogen. Het moment dat ze achter hem stond was het voor Ronodan geen plagerij meer. Hij wilde weg. De deur uit. Hij wilde desnoods het raam uit stormen als het moest. De chaos in zijn hoofd werd buiten weerspiegeld toen de wind steeds harder ging waaien en huilen. Hij had niet eens door hoe dicht hij tegen haar aanstond. Aan de rechterkant vielen zijn lokken voor zijn gezicht. Maar aan de linkerkant, waar zijn haar was opgeschoren was duidelijk de gepijnigde blik op zijn gezicht te zien. Hij fluisterde bijna toen hij tegen haar sprak. Hij liet haar hand gaan toen ze die terug nam. Even later voelde hij haar zachte vingers op zijn wang. Hij bleef een paar seconden stil. Daarna zakte zijn hoofd naar beneden en leunde op haar schouder. 'Ik had daar moeten sterven,' fluisterde hij zachtjes. Misschien was dat ook wel gebeurd. Misschien lag zijn onthoofde lichaam leeg te bloeden en was dit een grote nachtmerrie. Zijn hel. 'Ik had het hem beloofd. Alles wat ik deed, deed ik voor hem. Nu is hij weg, maar ik ben nog steeds hier. Ik zou hier niet mogen zijn,' fluisterde hij zacht. Hij gaf zich gewonnen.

Haar aanraking was aangenaam warm zoals altijd. Haar hand op zijn wang liet de rest van zijn lichaam koud aanvoelen. Hij had al die tijd zacht gesproken. Een klein deel laten zien van wat zich in hem afspeelde. Zijn psychologische gevechten. Zijn strijd, zijn haat en schuld. Ronodan beet zijn kaken op elkaar toen Lilith tegen hem sprak. 'Ik voel me niet schuldig dat hij weg is,' begon hij zacht en pakte losjes haar polsen om zich los te maken uit haar omhelzing. Zijn ogen keken haar recht aan. Ze waren vervuld met haat. Niet naar haar, maar naar hemzelf. 'Ik voel me schuldig omdat ik heb laten begaan. Die dag erna, dat was de laatste keer dat we elkaar zagen. We zouden geëxecuteerd worden die dag. Er waren zoveel mogelijkheden. De beul die niet kwam opdagen, het uitstel. De nieuwe veroordeling. Ik wist waar hij heen gestuurd zou worden. Ik was te egoïstisch, te verzwolgen in mezelf om iets te doen. En ik haat mezelf ervoor,' spoog hij de woorden bijna vol walging uit. Hij liet Lilith los en draaide zich om. Buiten was de storm losgebarsten. 'Ik had hem gewaarschuwd! Ik had het hem gezegd. Maar ik geloofde in hem,' schreeuwde hij nu uit. De stoel kreeg het te verduren. Hij smeet het ding opzij toen het in zijn weg kwam. Hij werd langzaam gek van binnen. Hij wist niet langer wie er schuld had en wie niet. Wat er gedaan had kunnen worden en wat onvermijdelijk was geweest. Maar waar hij het meeste gek van werd was dat hij hem niet meer kon vinden. Het was alsof hij die dag van de aardbodem verdwenen was. Inmiddels was Ronodan aan de andere kant van de kamer met zijn rug tegen de muur gaan zitten. Zijn hoofd was naar voren gevallen waardoor zijn rode haar naar voren viel en hem het zicht ontnam. 'Waarom ben ik nog steeds hier?' fluisterde hij zacht. Een verborgen doodswens.

Woede was altijd een emotie geweest die aan zijn zijde had gestaan. Het was de bron vanwaar hij zijn magische energie uit putte. De krachtbron die hij aansprak om de magie door zijn aderen te voelen ruisen als de adrenaline die zich door zijn hart pompte. Het was logisch dat de lucht buiten heel sterk daarop reageerde. Ze stonden immers in verbinding. Ze waren één element. Het stroomde eruit. Zijn woede, zijn schuldgevoel. Hij stelde zich kwetsbaarder op dan hij had gedaan als hij volledig bij zinnen was geweest. Maar de woede blies een dikke mist door zijn gedachten. Hij was tegen de muur gaan zitten, zijn hoofd hangend. Uit het niets kwam de klap van Lilith. Hij keek haar aan met een mengeling van verontwaardiging en woede. Hij raakte met zijn vingertoppen de plek aan waar ze hem geslagen had. Het deed geen pijn, al voelde hij haar handafdruk wel nagloeien. Maar hij was eerder verbaasd dat ze hem een mep gegeven had. Zijn ogen bleven haar volgen zolang ze sprak. Hij ging er niet tegenin. Hij zuchtte zachtjes en steunde met zijn hoofd tegen de muur achter hem terwijl buiten de storm langzaam tot rust kwam. 'Soms vergeet ik hoe ik hier ben beland. Of dat ik hier ben. Dan wordt ik wakker in Angani en herinner ik het me weer. Ik weet dat ik niet terug kan naar het verleden, nog dat ik het terug kan draaien. Maar vraag jij je nooit af waarom je hier ooit ja tegen gezegd hebt?' vroeg hij zacht aan Lilith.

Hij reageerde op een verraste blik na niet op het feit dat ze hem geslagen had. Lilith zou waarschijnlijk de enige persoon in heel Kovomaka zijn die daarmee weg zou komen. Hij ging verder met zijn verhaal waar hij gestopt was nadat hij zijn hoofd had laten hangen. Hij deelde zijn verwarring met haar. Zijn Onzekerheden. Ze zuchtte toen hij uitgesproken was en gaf toe dat zij zichzelf dezelfde vraag stelde. Ze liet het zo makkelijk klinken. Verder leven voor hen die dat niet meer konden. Het klonk zo nobel. Maar wat nou als zij je niet met rust lieten? Als de doden elke nacht uit hun graf opstonden om je uit je slaap te houden. Om je te kwellen met hun lot. Hij liet zich kwellen. Het lukte hem gewoon niet om ze buiten te sluiten. Hij keek Lilith recht aan. Haar doordringende groene ogen leken zich dwars door hem heen te boren en het lukte hem niet langer om weg te kijken. 'Waarom?' vroeg hij zacht zonder weg te kijken. 'Waarom wil je er voor mij zijn? Wat heb ik ooit voor jou gedaan dat je zo tegen me doet?' vroeg hij. Er waren geen woorden om zijn relatie met Lilith te omschrijven. Het had zich aardig rot gevoeld toen ze weg was. Hij had zelfs eerlijk toegegeven dat hij haar gemist had. Maar toen ze er weer was wist hij niet hoe ver hij bij haar vandaan moest blijven. Hij had nooit zijn best gedaan echt vriendelijk tegen haar te doen. Waarom zou ze dat dan wel tegen hem zijn?

De storm buiten was tot bedaren gekomen. Evenals Ronodan zelf. Je zou haast kunnen zeggen dat hij er ontspannen zat, bijna dan. Lilith had hem een mep verkocht om hem wakker te schudden. Om hem terug naar het hier en nu te halen. Maar daar wilde hij helemaal niet zijn. Aan alles was te zien dat Ronodan het zoveel mogelijk vermeed om in het heden te leven. Zijn kamer was er een mooi voorbeeld van. Wie Angani betrad zou meteen iets ongewoons opvallen. Namelijk het ontbrekend van spiegelende oppervlakten. Zeker, hij bezat enkele spiegels, al hadden de meesten een beschermende laag stof zodat ze geen reflectie konden tonen tenzij je het doek weg zou trekken. Het was omdat hij niet naar zichzelf kon kijken. Hij verachtte zijn eigen aanblik. En zijn ogen nog wel het allermeest. De verschillend gekleurde irissen die hem altijd verwijtend aan leken te kijken.
Hij kon zich geen enkel scenario voorstellen waarbij Lilith vrijwillig haar vriendschap aan hem aanbood. Hij zag het stomweg gewoon niet. Dus hij vroeg haar ernaar. Haar antwoord was zo puur, zo oprecht. Hij staarde haar aan. En toen, uit het niets, kwam hij wat overeind en boog hij zich naar voren. Hij trok Lilith tegen zich aan. Waar hij haar de vorige nacht nog weg had willen duwen en zelfs vanochtend nog kwaad om werd deed hij nu uit zichzelf. Hij zei verder niets. Hij drukte haar alleen maar strak tegen zich aan. En een spontane rust overspoelde hem. Een rust die hij in geen jaren meer had gekend. Ergens vroeg hij zich af of het door haar kwam. Maar die gedachte dreef langzaam weg naar de achtergrond.

Het was alsof zijn lichaam op automatische piloot was gegaan en hij er geen controle meer over had. Zijn brein deed ook niet echt pogingen om ertegen te vechten en Ronodan trok Lilith tegen zich aan. Zijn vingers verstrengelde zich met haar lokken toen zijn hand zich zachtjes over haar achterhoofd bewoog. Met zijn wang lag hij losjes tegen haar slaap aan. Haar haren hadden een milde zoete geur. Haar lichaam was een constante bron van warmte die in contrast stond met zijn huid die gewend was geraakt aan de kou waar hij altijd in leefde. Hij voelde hoe haar armen zich een weg naar zijn rug vonden. Haar schouder had zijn rustplaats op Ronodans schouder gevonden. Een aparte rilling trok door zijn lijf, maar het was geen onaangename. Hij luisterde met half gesloten ogen naar haar kalme hartslag en voelde haar ritmische ademhaling. Hij slikte zachtjes.
Toen ze zich los maakte van hem verslapte zijn grip op haar. Gevangen door haar blik kon hij niets anders dan terug staren. Alsof alles om hem heen vertraagd was zag hij haar dichterbij komen, maar zijn gedachten registreerde het niet.
Haar lippen waren warm en zacht. Ronodan boog zich een klein beetje verder naar haar toe en beantwoorde haar zachte, tedere lippen. Hij behandelde haar even zachtjes als ze met hem had gedaan. Zijn handen vonden hun weg naar haar gezicht, streelden een lok haar uit haar gezicht. Toen zijn lippen de hare eindelijk met rust lieten legde hij zijn voorhoofd tegen de hare, terwijl hij haar hoofd losjes omlijst had met zijn handen. Hij haalde adem om iets te zeggen, maar woorden bleven steken en zijn adem ontsnapte weer aan hem. 'Doe me dit toch niet aan,' fluisterde hij uiteindelijk zachtjes, al was in zijn hele houding te zien dat het loze woorden waren. Zijn handen gleden langzaam van haar hoofd naar haar haargrens achter in haar nek. Zijn duim streek zachtjes langs haar zachte huid bij haar wang en kaaklijn. Wat een demonische engel kon ze toch ook zijn.

Hij kon zijn eigen hart in zijn borstkas voelen bonken als een gek. Alsof ze adrenaline direct in zijn aderen had gespoten. Erger nog, hij zwoer dat hij het ruisen van zijn eigen bloed hoorde in de stilte. Maar waar hij gespannen was en al zijn aandacht nodig had om die adrenaline rush onder controle te houden, was Lilith compleet ontspannen. Haar lippen voelde zacht en warm. Alles aan haar eigenlijk wel. Hij voelde hoe ze zijn shirt greep. Hij verloor zichzelf in haar en schrok bijna toen hij zijn eigen lichaam op haar impulsen voelde reageren. Dit was dezelfde vrouw die hij nog geen half uur geleden nooit meer had willen zien. Die hem tegen zijn gezicht gemept had om hem tot bedaren te brengen. Verstand zei hem niet door te zetten, maar hij kon haar niet loslaten. Zelfs toen hij terug week van haar zachte aanraking bleven zijn vingers verstrengeld in haar lange, zachte lokken. Een laatste, hopeloze vorm van weerstand kwam als zachte fluistering over zijn lippen. Ze moest hem weg sturen. Ze moest hem nu wegsturen. Maar dat deed ze niet. En hij was er niet sterk genoeg voor. De adrenaline duwde hem over de rand. Hij kwam Lilith tegemoet en proefde opnieuw haar zoete lippen. Zijn handen gleden zacht over haar lijf, streelde haar langs haar rug en trok haar nog iets dichter tegen zich aan.

Hij wist niet langer door welk gevoel hij zich liet leiden. Misschien was het niets anders dan zinloze lust. Lilith was gewoon een mooie vrouw, daar kon niemand omheen. Maar wat als het geen lust was? Zijn gedachten werden verdreven door haar geur, haar warmte en haar schoonheid. Hij voelde hoe ze opnieuw naar zijn shirt greep. Hij gaf zich over aan wat zijn lichaam wilde doen. Zijn ademhaling versnelde wat bij het voelen van haar warme lichaam dwars door de stof heen. Hij voelde haar hand verschuiven van zijn wang naar zijn haren. Een halfzachte, onderdrukte kreun kwam over zijn lippen toen hij haar zachtjes voelde trekken. Een aangename rilling ging over zijn rug. Toen uit het niets verdween haar warmte. Hij opende zijn ogen weer. Gewillig liet hij zich mee trekken door haar en later op bed duwen. Hij kust haar terug toen ze haar lippen weer op de zijne drukte. Maar na een tijdje week hij terug. Zachtjes streek hij haar lokken uit haar hals en boog zijn hoofd een beetje. Langzaam kuste hij haar nek van het plekje net onder haar oor, langs haar hals naar haar schouder. Zijn ene hand lag op haar onderrug terwijl zijn andere langs haar been streelde. Onderaan haar hals likte hij een klein stukje van haar huid waarna hij er zacht naar blies in de hoop dat het plotselinge koude gevoel haar plagerig kippenvel zou bezorgen.

Het was abnormaal hoe snel de knop kon omslaan. Aanraken alleen was al snel niet genoeg meer. Hij wilde meer. Hij begon met het langzaam ontdekken van elk plekje van haar nek. Een kleine grijns verscheen toen hij haar licht naar adem hoorde happen. Het moedigde hem aan om door te gaan. Zijn beide handen gleden naar haar rug zodat hij haar kon tegenhouden toen hij naar voren ging met zijn bovenlichaam en zij daardoor gedwongen naar achteren moest buigen. Zacht drukte hij een kus op de huid vlak boven de plek waar haar sleutelbenen samen kwamen en haar hals eindigde. Het feit dat hij een zachte kreun uit haar mond hoorde ontsnappen vuurde hem alleen nog maar meer aan. Hij hield even zijn adem in toen hij haar nagels in zijn huid voelde drukken. De intense spanningen hadden zijn zenuwen op scherp gezet. Alles kwam heviger, sterker. Zelfs de kleinste impulsen ervoer hij.
Lilith kromde haar rug waardoor hij zich langzaam terug moest laten zakken op het bed. Zijn polsen waren door haar tegen het bed gedrukt. Maar hij vond het niet erg. Hij kon alleen maar naar haar opkijken. Ze pakte hem terug door ook hem te plagen met zachte kussen in zijn nek. Toen ze zachtjes aan zijn oorlel knabbelde spande de spieren in zijn handen zich aan terwijl hij zachtjes lucht zijn longen inzoog nadat hij bijna vergeten was weer in te ademen. Hij haakte zijn been achter de hare en zette kracht door zijn buikspieren aan te spannen en haar zo van zich af probeerde te duwen. Hij lag naast haar en hing half over haar heen. Hij streek haar lokken uit haar gezicht en gaf een kus op haar voorhoofd. Daarna trok hij langzaam een stukje van haar kleding omhoog om haar buik te ontdekken met zijn lippen.

Als hij haar langer door liet gaan zou hij uiteindelijk toch een zachte kreun moeten uiten. Dat plezier wilde hij haar niet geven, nog niet. Daarom haakte hij zijn been achter de hare en wisselden ze weer van positie in de intieme dans die ze waren begonnen. Hij lag niet helemaal bovenop haar, maar hing half over haar heen. De lichte kus op haar voorhoofd was om haar af te leiden. Hij pakte het weer op bij de zachte huid van haar buik. Zachte kussen, zijn lippen die zacht over haar huid streken en zijn hete adem bij elke kus die hij gaf. Hij kroop steeds verder omhoog tot hij zijn laatste kus vlak onder haar borsten. Hij kwam wat meer overeind en steunend op zijn hand zocht hij haar lippen weer op. Hij trok haar zachtjes omhoog, ondersteunde haar in haar rug waar nodig. Toen ze eenmaal zat kuste hij haar verder. Zijn vingers haakte zich onder de stof van haar topje en de het enige moment dat hun kus onderbroken werd was toen hij voorzichtig haar shirt over haar hoofd uittrok. Hij legde het achter haar neer op het bed en was het kledingstuk vergeten. Zijn handen streelde over de nu blote huid van haar rug. Zijn vingers volgde de lijn van haar ruggengraat terwijl zijn lippen haar schouders vonden. Zijn andere hand zocht de hare en zijn vingers verstrengelde met de hare.