Ergens laat in de middag was ze aangekomen met de shuttle, die met wat moeilijkheden toch nog een zachte landing had kunnen makken en Aerin niet had achter gelaten in shock en een hart dat zo snel bonsde dat een cheetah wellicht nog moeite kreeg om het bij te houden. De shuttle was al klein genoeg voor haar om zich ongemakkelijk te voelen, laat staan dat er iemand nog naast haar was komen zitten. Halverwege de reis had ze het niet meer kunnen uitstaan en had ze gevraagd aan de persoon naast haar of ze van plaats konden wisselen. Aan het gangpad zitten was toch een opluchting. De opening aan haar rechterzijde stelde haar gerust en vertelde haar dat ze niet zat opgesloten in een klein hokje, omgeven door duisternis of allerlei andere negatieve factoren. Af en toe kwam er iemand langs, vragend of ze misschien iets wilde drinken. Viel het op dat ze zich niet op haar gemak voelde? Was haar ademhaling misschien te hortig of te snel en schuifelde ze misschien te veel met haar voeten? Telkens had Aerin het aanbod afgeslagen met een vriendelijke glimlach en een zachte nee, waarnaar ze naar haar vingers staarde en hoopte dat de volgende keer het niet opnieuw werd gevraagd. Het was nog twee keer voor gekomen maar daarna had degene het begrepen en haar met rust gelaten.
Een aantal keer had de brunette opzij gekeken naar haar vorige plaats waar nu de andere persoon wat verveeld uit een boek zat te lezen. Ergens had Aerin spijt ervan dat ze haar plek had omgeruild want het uitzicht was prachtig om te zien. Desalniettemin ging het comfortabel zitten en veilig voelen boven een mooi uitzicht en ergens was ze ook wel trots op zichzelf dat ze voor zichzelf was opgekomen, hoe ongemakkelijk het ook was geweest. Voor de rest van de vlucht had ze een beetje voor zich uit gestaard, af en toe haar hoofd opzij draaiend om nog een beetje van het uitzicht te kunnen genieten.

Haar aankomst was vlot verlopen. De shuttle daalde, kwam goed neer, al was er wel wat gekraak te horen, en men kon snel zijn weg naar buiten vinden. Het was even knipperen voor Aerin om weer het zonlicht recht in de ogen te kijken en de warmte op haar gezicht te voelen en haar benen voelden wat stijf. Maar ze was blij om weer twee voeten op de bodem van een planeet te hebben. Vliegen was niet echt haar ding en als de shuttle ook allerlei rare geluiden maakte, dan was ze al helemaal niet op haar gemak. Met haar rugzak over een schouder geslagen en haar koffer bij de hand, godzijdank had het ding wieltjes dus hoefde ze het zware geval niet helemaal op eigen kracht mee te slepen, ging Aerin op weg naar haar afdeling om haar spulletjes op te bergen. In haar andere hand had ze de route beschrijving, eerder een plattegrond van de academie met wat aanvullende tekst en een boekje met dingen die te doen waren in de omgeving, die ze nauwkeurig volgde zodat ze er zeker van zou zijn niet te verdwalen.
Wonder boven wonder lukte het de brunette om haar kamer te bereiken zonder te verdwalen of ergens opgesloten te raken. Met een voldane glimlach draaide het meisje de sleutel om in het slot en trad ze binnen in de kamer die voor een lange tijd haar thuis zou zijn. Haar glimlach verdween niet. Deze kamer was voor haar doen een stuk ruimer dan dat haar kleine studentjeflatje op Gren was geweest. Er waren genoeg ramen die uitkeken op een grasveld en een deel van een meer, een bureau was er tot haar beschikking, evenals natuurlijk het bed wat verdacht veel op een twijfelaar leek en nog een aparte badkamer. Aerin stalde haar koffer tegen de kledingkast aan, sloot de deur en viel met een opgeluchte en blije zucht op het bed. Het kraakte een beetje maar voelde absoluut niet verkeerd. Er kwam een blijdschap over haar heen die ze eerder nog niet echt had gevoeld of gekend. De keuze om naar deze academie te gaan voor haar stage was een van de beste keuzes die ze ooit had gemaakt. Een zacht kreetje van blijdschap verliet haar mond en ze hees zichzelf weer overeind. Het beste was nu om alles uit te pakken en te dubbel checken of ze echt alles had.
Uit haar broekzak diepte Aerin een lijstje op dat wat gekreukeld was. Ze vouwde het open en rommelde wat in haar rugzak om er een pen uit te halen. Tijd om uit te pakken en netjes af te strepen of ze alles had. Overzicht was key bij haar en ze kon niet zonder haar lijstjes en Bullet Journal, anders was haar leven nu een grote chaos. Snel probeerde Aerin wat op het papier te krabbelen, om te checken of de pen het wel deed. Het begon veelbelovend, maar al snel leek de pen uitgedroogd te zijn. Aerins blije gezicht ging over in een zielige blik. Dit was nu niet iets wat ze had. Het was ook de enige pen die ze bij had sinds ze pas de volgende dag, als haar fret ook was aangekomen, naar het dorpje wilde gaan om pennen en andere spulletjes in te kopen. Maar blijkbaar moest haar plan verschuiven. Oh, ze haatte het als er plotseling iets bij kwam in haar planning die al niet zo geweldig was. Maar er was niets aan te doen. Aerin dubbelchekte of alles nog in haar rugzak zat en liep nog gauw even naar de spiegel die in haar kledingkast zat.
Haar kleding was simpel geweest omdat ze voor de reis graag gemakkelijk wilde zijn. Het bestond uit een donkere spijkerbroek met wat gaten, haar wat versleten all-stars, een grijs korte mouwen t-shirt met een zeehondje erop met de tekst 'Seal you' en een donker vest. Het was alles behalve kleurrijk, maar als het zat, dan zat het. De brunette greep haar rugzak, sloeg hem over haar schouders en haastte zich haar kamer uit, de winkels zouden niet lang open blijven en als ze nog gauw wat pennen en andere leuke frutsels, plus het eten voor Fred niet te vergeten, wilde halen, moest ze opschieten.

Op dit soort momenten kwam het goed uit dat Aerin studeerde voor leraar gymnastiek. Haar conditie was prima en ze kon makkelijk een ren van tien minuten volhouden. Het was misschien niet goed voor haar kleding, transpiratie was er nu eenmaal altijd, en het was ook niet fijn rennen in een spijkerbroek en gympen waarvan de zolen al aardig wat hadden mee gemaakt, maar ze kwam vooruit en zorgde ervoor dat haar wandeling niet zo lang duurde.
Lichtelijk hijgend was ze langs de poort van de academie gestoven, over het pad richting het dorpje. Ze had geen idee waar ze de winkels kon vinden die ze zocht, dus het was of de moed verzamelen en iemand aanspreken, of snel zoeken en hopen dat het op een voor de hand liggende plek was. Er waren gelukkig geen zijtakken van de weg en al vrij snel doemde het plaatsje op voor Aerins ogen. Misschien was het ook wel goed om nog van de frisse lucht te proeven en te genieten van een lente-avond. Na een hele dag reizen en binnen zitten was open lucht meestal een remedie.
Vlak voor de winkelstraat, waar nog vrij veel mensen haastig zich overheen begaven, hield de brunette stil, even op adem komend en een slok nemend uit het flesje wat nog in haar rugzak zat. Haar ogen gingen over de uithangborden van de winkel, zoeken naar iets wat leek op een kantoorzaak of dierenwinkel. Misschien was er wel een boekenwinkel hier die haar aan de pennen en andere frutsels kon helpen die ze zocht. Niets leek er op. Was hier wellicht een andere taal ter plaatse of bezat dit stadje helemaal geen pennenwinkel?
Aerin fronste en een zucht ontsnapte haar lippen. Dan werd het toch vragen aan iemand. Oh, ze haatte het om wildvreemde mensen aan te spreken en iets van ze te verwachten. Vanmiddag was het al de man geweest  die eerst aan het gangpad zat en nu de volgende persoon. Oh, ze was vast verschrikkelijk irriterend als ze dit deed. Maar ze had de pennen nodig. Het meisje haalde even diep adem en liep vervolgens op degene af die even stil stond. 'Pardon, kan ik u iets vragen?' trok ze de aandacht van het meisje voor haar, hopend dat die er op reageerde. 'Ik ben opzoek naar een kantoorzaak of een boekenwinkel, weet u misschien waar ik die kan vinden?' Oh, als ze nu maar duidelijk was geweest en persoon haar nu niet zomaar naar een of ander duister steegje stuurde waar ze van al haar spulletjes beroofd kon worden. Aerin draaide wat met haar vingers en probeerde haar nervositeit onder controle te houden. Ze had gewoon meer pennen dan alleen die ene mee moeten nemen, het was ook een heel stom idee geweest. Wie nam er nu maar een pen mee naar een plek waar ze voor zeker een half jaar zouden verblijven?

OOC; Voor Catalina~

Je kon zeggen dat haar onzekerheid haar wel eens in de weg zat. Het maakte haar angstig om iemand aan te spreken of bepaalde dingen te vragen. Het was al helemaal erg wanneer ze wist dat ze iets moest zeggen maar dit niet deed omdat ze bang was voor de reactie van diegene. Ze was bang mensen te kwetsen of kwaad te maken, alleen maar door een paar woorden te zeggen. De angst droeg ze niet altijd bij zich, maar wanneer ze wist dat ze iets moest zeggen of vragen waar ze niet zo zeker de uitkomst van kon weten of waar ze zeker van wist dat die persoon het niet leuk ging vinden dat ze het vroeg, voelde ze altijd de nervositeit opborrelen. En hoewel ze zo goed mogelijk haar best deed om het weg te drukken kon ze het niet negeren en was dat juist het ding wat haar uit het veld sloeg. Het was het tegenop kijken van het vragen dat haar tegenhield en het haar niet liet doen. En hoewel ze wist wat voor miserabele uitkomsten het kon hebben als ze het niet vroeg, ze bleef het uitstellen. En zo wist ze zich steeds in slechte situaties te twisten en te draaien en bleef ze zichzelf maar haten.
Dit was nu ook het geval. Nee, ze haatte zichzelf niet, het was weer de nervositeit en de angstigheid omdat het variable van hoe de persoon zou reageren op haar vraag onbekend was. Misschien sprak ze wel een geïrriteerd vervelend rotkind aan, of iemand die juist een emotionele periode had en het helemaal niet kon hebben dat er mensen bepaalde dingen aan haar vroegen. Of misschien was dit wel de meest chagrijnige persoon op heel de planeet en was het Aerin weer die haar eruit had gepikt. Maar van achteren had het meisje er aardig uit gezien dus ze had gewoon haar kans gewaagd. Dat het goed of slecht zou uitpakken zou alleen maar liggen aan hoe het meisje in elkaar zat. Haar karakter en haar humeur op dit moment. Mensen waren gewoon heel onvoorspelbaar en hoewel Aerin heel goed wist dat dit gewoon menselijke aard was en dat dit gewoon niet te veranderen was. Maar toch was er ergens dat idee dat het wel te veranderen kon zijn. Ze leefden verdorie in een wereld met magie, waar magie een van de belangrijkste dingen was die men bezat. Er waren verdorie wel zeven planeten. Ergens op die immense blokken gestold lava en mechanisme moesten zich toch wel mensen begeven die net zo dachten als haar? Die wellicht wel onderzochten naar hoe ze de menselijke aard konden beïnvloeden? Maar hoe verder Aerin er in door dacht, hoe meer angst het haar in boezemde. Wat nu als het inderdaad mogelijk was om de menselijke aard te beïnvloeden? Was de grootste mogelijkheid dan niet dat ze allemaal slaafse zombies zouden worden? Wellicht zou er iets ontwikkeld worden waardoor er voor men werd gedacht en de persoon zelf niet meer hoefde te denken. De rillingen liepen over de rug van de jonge vrouw. Nee, het idee dat de menselijke aard en humeur beïnvloed moest worden moest ze volledig schrappen. Dit was niet wat ze wilde.
Aerin hield haar hart vast toen het meisje zich omdraaide. Ze had een prachtig gebruind gezicht en heldere ogen. Op haar wangen lag een blos. Van verlegenheid of iets anders? Weer iets waar Aerin misschien geen antwoord op kon vinden. Ergens kwam weer het idee op dat dit meisje wellicht precies hetzelfde dacht als Aerin. Wat nu als zij ook bang was dat Aerin een of ander monster was en haar allerlei vervelende dingen zou vragen. Of haar misschien wel zou willen bedreigen. Maar dan had het meisje toch nu al moeten zien dat ze geen kwaad in zin had? Aerin's lichaamstaal sprak nergens iets dominants uit, ze zag er ook wat onzeker uit met haar schouders wat meer naar binnen getrokken en de nervositeit in haar ogen. Even beet de jonge dame kort op haar lip, om vervolgens haar vraag te stellen. Het meisje voor haar leek een beetje overweldigd, alsof ze niet zeker wist wat ze met deze situatie aan moest. Aerin begreep haar, ze voelde zich net zo min op haar gemak in deze drukke, onbekende winkelstraat waar mensen af en aan liepen zonder ook maar echt te kijken waar ze heen gingen en wat anderen deden. Wat zou je moeten doen om mensen uit die sleur te trekken?
Haar aandacht werd weer gevestigd op het meisje met het prachtige, zwarte haar. Voor even vergeleek Aerin het met de zee, want haar haren leken bij elke beweging te golven en zich weer terug te trekken. De zon liet haar haren glanzen en Aerin was voor een moment jaloers, omdat zij met futloos zwart haar zat dat ze een beetje probeerde op te leuken met de blauwe highlights. Het had niet gewerkt zoals ze had gewild en bij het echt goed bekijken van het haar van het meisje voor zich voelde ze zich een mindere. Toen het meisje weer sprak liet Aerin haar ogen weer naar de ogen van het meisje glijden. Het was helaas niet het antwoord wat Aerin had verwacht, maar ze moest het er mee doen. Ze kon niet van iedereen verwachten dat ze alles hier al wisten. Iedereen begon hier als een nieuweling en blijkbaar hadden Aerin en het meisje voor haar zich dus goed getroffen. Ze glimlachte bemoedigend. Net toen ze haar mond weer wilde open doen om te spreken en haar gerust te stellen, viel het meisje plotseling wat in haar richting omdat een man haar ruw aan de kant had geduwd. Instinctief deed Aerin een stapje achteruit zodat het meisje niet op haar zou vallen, maar hield vervolgens haar handen wat beschermend uit om haar eventueel op te kunnen vangen. 'Hé..!' Begon Aerin sporadisch wat verontwaardigd naar de man te roepen, maar hij was al verdwenen in de massa. Haar ogen gingen weer naar het meisje voor haar. 'Alles oké? Geen pijn?' Vroeg Aerin met een wat bezorgde ondertoon. Dit was een geweldige aankomst. Eerst was ze al haar pennen vergeten en deed haar enige andere pen het niet en nu zat ze midden in een stromende mensenmassa op zoek naar een winkel die waarschijnlijk over een kleine tijd al weer zou sluiten. Ze had de pen nodig, maar als ze met deze stroom mee ging dan zou dat slecht uit pakken voor haar, dat wist ze.
'Ik denk dat ik de boekenwinkel morgen wel vind,' sprak ze warm en glimlachte. Misschien dat ze van iemand op de school een pen kon lenen, het was verdorie een school, er zouden genoeg pennen daar moeten rondzwerven. 'Ik neem aan de je ook op Starshine Academy zit? Of is er nog een andere school in de buurt?' Het was misschien een vreemde vraag, want zover Aerin wist was er helemaal geen andere school op deze kleine planeet. Alleen deze academie en dit gezellige stadje. Misschien was dat wel beter zo. Want de jonge dame had alles behalve zin in een concurrerende strijd tussen twee vooraanstaande scholen.