Daar stond ze dan. Ze had de dagen de jaren afgeteld voor deze dag. De dag dat ze eindelijk deel mocht nemen aan de opleiding van starshine academy. Oh ze had zo lang gedroomd van deze dag. Ze was het zat geweest om tussen haar ouders in te leven. Al van af de dag dat ze twee was geworden en haar ouders na de zoveelste ruzie over haar opvoeding besloten hadden te scheiden had ze op en neer gereisd tussen haar vader moeder. Van de eerste planeet Nova en de vijfde planeet Gren. Ze wist bijna zeker dat ze wel een derde van haar leven in de verdomde shuttels had door gebracht. De reis naar deze planeet was dus niks aparts voor haar enkel een route die ze nog niet kende.
Ze keek even om naar Novelle die net de shuttel uit gestapt kwam. 'Een nieuw thuis ' riep ze vorlijk richt het vosje. Ja dit was een nieuw thuis of beter gezegd het eerste thuis dat ze zou kennen. Het viel niet erg mee om ergens je thuis er van te maken als je er maar paar dagen was en dan weer paar dagen anders enz.  Novelle haar vosje was ondertussen langs haar komen zitten. Ze over haar kopje. 'Ja dit wordt ons nieuw thuis' Herhaalde ze nog een keer richting Novelle het vosje. Novelle keer haar even aan en zetten het toen op een lopen richting de uitgang. Het liefst was Isolé achter haar aangerend in haar eigen vossen vorm dan was ze tenminste even snel. Maar ze had geen volledige controle over haar eigen vossen vorm. Dadelijk duurde het weer twee dagen voor dat het haar lukte om weer terug te keren in haar vossen vorm. Bij haar ouders kon ze zich wel permitteren maar ze kon hier moeilijk in haar vossen vorm deelnemen. Nee ze zag het al voor zich een hele klas in hun dierlijke vorm. Dat zou een bonte boel zijn en niet te spreken over hoe onhandig. Zij paste in haar vossen vorm nog wel op een stoel. Maar er zijn ook mensen die een groteren dier als hun dieren vorm hebben. Nee een paard kon je moeilijk op een stoel zetten.  Ze redden dan ook maar snel achter Novelle aan. 'Novelle wacht we kunnen de school niet zomaar binnen stormen' Maar voor dat ze haar woorden geheel had uitgesproken was Novelle al gestopt en pardoes op haar kont gaan zitten. Isolé keek even om haar heen. Fijn nu had ze totaal geen idee waar ze was. Ze kon niet verweg zijn ze had haar zin nog nauweliks uitgesproken toen ze was begonnen met rennen. Al zag ze de shuttels al niet meer. Niks leek op een pad richting de academy. 'Dat bedoel ik nou nu weten we niet meer waar we zijn' Ze keek boos richting Novelle. Novelle leek hun altijd in de problemen te brengen. Ze vertrouwden er wel op zij hun wel weer uit de situatie zou halen. 'Gebruik je neus toch' sprak Novelle terug. Natuurlijk dat soort dingen verstond ze goed. Daar zorgde Novelle wel voor dat ze elke woord goed zou verstaan van de spot die ze haar gaf. 'Hoe moet ik me neus gebruiken als ik niet weet hoe de school ruikt' Jah of dat een school een geur had. Maar ja of dat de school nu wel of een geur had daar had ze nu niks aan. Ze wist niet hoe het rook dus kon ze het ook niet volgen. Voor het zelfde geld volgde ze een spoor dat ze alleen maar veder van de school bracht.

De zware schoenen waren duidelijk hoorbaar bij haar stappen, haar rode ogen boorde zich in de ogen van iedereen die langs kwam. In de riem die ze omhad, zaten tien messen. Tien messen die glinsterde bij elke stap die ze zette. Tien messen die ze altijd bij zich droeg.
Achter zich was het getik van de vlijmscherpe nageltjes van Terra te horen. De Tasmaanse duivel gromde zacht, alsof ze iedereen probeerde te laten weten dat ze uit de buurt moesten blijven. Het was bijna niet te horen, maar het was tegelijkertijd net hard genoeg om het te kunnen horen, te kunnen voelen dat je niet welkom was in de buurt van de Tasmaanse duivel. Haar tanden waren een beetje ontbloot en waren duidelijk zichtbaar. De spierwitte dolkjes in de bek van het beest waren misschien nog dodelijker dan de tien messen die haar bazin bij zich droeg.
Ze had geen idee waar ze precies heen liep, liep in elk geval het schoolgebouw uit en pakte een van de messen zodra ze het buitenterrein opkwam. Ze draaide het ding rond in haar handen, terwijl een valse grijns haar lippen sierde. Ze was vrolijk, misschien net iets te vrolijk. Haar vrolijkheid kon verkeerd uitpakken. Zowel voor andere als voor zichzelf.
Vlak bij het lanceringsplatform bleef ze staan toen ze iets hoorde. Terra klom meteen via haar been naar haar schouder toen, waar ze haar kop tegen Tári’s kaak duwde en zacht gromde. Tári liet het mes in de riem glijden en tikte zacht tegen de snuit van de Tasmaanse duivel om het dier het zwijgen op te leggen.
Ze kon niet horen wat er gezegd werd, maar het wekte wel haar nieuwsgierigheid. Met een rustige pas, die nog steeds duidelijk hoorbaar was door de zware schoenen die ze droeg, liep ze naar de richting van het geluid. Toen ze het meisje zag, verscheen er een valse twinkeling in haar ogen. ‘Iemand is verdwaald.’ Haar mondhoeken trokken vals omhoog en ze kantelde haar hoofd iets, had nu al plezier in deze ontmoeting.

Isolé keek even rondt. Ze moest toch van die kant af komen. Dat kon niet anders, toch? Ah, ze begon in ieder geval te lopen, dan kwam ze er vanzelf wel achter. Ze keek niet om of Novelle haar wel volgde. Het vosje zou haar wel achter na lopen. Dat had ze altijd gedaan dus waarom zou ze het nu niet doen. Daarnaast was deze plek even vreemd voor Novelle als voor haar. Dat novelle nu scherpere zintuigen had maakte niet uit. Net als zij wist ze niet hoe de school rook en een geur die ze niet kenden konden ze niet volgen. ‘Kom deze kant op’ ze zij het toch maar voor de zekerheid. ‘Je hebt totaal geen idee waar je naar toe loopt.’ Riep Novelle richting haar. Isolé liet haar door de woorden niet stoppen. Ze liep gewoon door ze deed net of ze het niet had gehoord. ‘nee, maar heb jij enig idee waar we dan wel naar toe moeten. Nee, dus volg me gewoon’ De woorden klonken een beetje bitsig niet zoals zij was maar soms irriteerde ze zo aan Novelle. De vos leek het altijd beter te weten. Zij als mens dacht gewoon te veel na, maakte zich veel te veel zorgen. Ja, voor een vos gelde maar drie dingen eten, slapen en zo af en toe lekker ravotten. Meer was er niet wat er gister gebeurde was gister en wat er morgen gebeurt, is morgen er over na denken daar had je niks aan. Ja, Isolé wou dat haar leven zo simpel was. Maar ze was nu eenmaal een mens en ze kon zich moeilijk aan dat mensen leven aanpassen. ‘dat is waar’ Bekende Novelle als nog en na een flinke sprint stond liep ze langs Isolé. ‘ssht, sta stil ik hoor voetstappen en het is niet alleen een mens’ Isolé stopte meteen na die woorden en spitste haar oren. Ze hoorde inderdaad zware voetstappen. Fijn hopelijk was het iemand die haar de weg naar de academie kon wijzen. Dat moest wel. Zover zij begrepen had was alles hier vooral gerichte op de academie de bewoner als de planeet die al had zouden dus ook moeten weten waar de academie was. Isolé wilde het liefst op de persoon afrennen maar voor dat ze dat kon doen stond de persoon al bij haar. Ze keek het meisje en haar dier even lang aan, misschien wel te lang. Ze nam het meisje en haar dier van top tot teen op, dit kon niet veel goeds beteken. De woorden van Novelle gaven haar alleen maar een beangstigde gevoel ‘Dit is niet goed’ ‘ssht, ik weet niet of ze ons kunnen verstaan.’ De glimlach die op het gezicht van het meisje was verschenen en het zacht gegrom van het dier maakte het plaatje compleet. Nee, dit was niet een meisje dat haar lieflijk en wel naar de academie zou brengen. Het was niet een meisje waar mee ze beste vriendinnen zou worden. ‘Iemand is verdwaald.’ De woorden deden Isolé haren overeind staan. ‘Dat klopt we zijn net pas aangekomen en Novelle was iets te enthousiast’ Ze slikte even na deze woorden. Ze had het gevoel dat het meisje haar met haar en huid zou verslinden. Het meisje zou het ook makkelijk kunnen. Ook zonder haar lang te bekijken kon Isolé zo raden dat het meisje een stuk ouder was dan haar en daar mee ook 10x zo krachtig. Maar ze stak haar hand toch uit. Ze had totaal geen idee of dat een goed idee was maar misschien maakte het gebaar haar wat vriendelijker. Ze hoopt het maar. ‘Ik ben Isolé Feolé en de vos langs mij euh achter mij is Novelle’ Novelle was onder tussen achter haar gekropen en stak haar kopje voorbij Isolé benen. Fijn zelfs Novelle was bang en het dier tegen over haar was niet eens groter dan Novelle. Novelle was nooit bang geweest voor een dier dat kleiner was dan haar. Maar de tanden die het dier duidelijk liet zien maakte zelfs haar bang.

Ze was in een goede bui, wat vaak betekende dat de mensen om haar heen met een grote boog om haar heen liepen. Sommige hadden haar al eens meegemaakt in deze bui, andere bleven liever uit haar buurt nadat ze haar gewoon zagen. Veel maakte het haar niet uit, hoe minder mensen haar lastig vielen, hoe langer deze bui zou blijven hangen. Vrolijkheid was niet iets waar ze een hekel aan had, ze liet het alleen niet snel of zelfs helemaal niet zien.
Eenmaal op het buiten terrein liep ze zonder erbij na te denken gewoon naar een willekeurige plek. Bij het lanceringsplatform aangekomen, bleef ze staan toen ze iets hoorde. Natuurlijk nam ze een kans om iemand dwars te bomen maar al te graag aan. Dat deed ze altijd. Waar of wanneer maakte haar net zo weinig uit als wie het was.
‘ssht, ik weet niet of ze ons kunnen verstaan.’ Hoorde ze het meisje zeggen en ze grijnsde even kort, maar wilde er nog niets op zeggen. Nu nog niet.
Toen ze het meisje zag, verscheen er een valse twinkeling in haar ogen. ‘Iemand is verdwaald.’ Haar mondhoeken trokken vals omhoog en ze kantelde haar hoofd iets. Ze had al plezier in deze ontmoeting nu hij net pas begonnen was. ‘Dat klopt we zijn net pas aangekomen en Novelle was iets te enthousiast’ Haar rode ogen bleven nog even op het meisje hangen, voor die naar de vos gingen en daar bleven hangen. Haar ogen waren emotieloos. De grijns rond haar lippen kwam niet eens in de buurt van haar ogen. De rode ogen leken zo duister als de nacht en er leek geen vleugje vrolijkheid door heen te komen. Het was niet zo moeilijk, zo’n hatelijke en emotieloze blik te hebben. Niet als je om ging met haar vrienden..
Haar ogen gleden naar de uitgestoken hand. ‘Ik ben Isolé Feolé en de vos langs mij euh achter mij is Novelle’ Pas na die woorden pakte ze de hand van het meisje vast en knikte kort. Haar greep was niet zo hard, maar harder dan de meeste. ‘Tári, mijn achternaam gaat je niks aan. En dit is Terra.’ Zei ze, terwijl ze haar hoofd op de rug van het beestje liet rusten, dat zachter begon te grommen en haar tandjes weer verborg.
Ze liet de hand van het meisje los en knikte naar de vos. ‘Ik heb je vos niks horen zeggen, jou wel.’ Haar blik was veelbetekenend, ze doelde op de eerdere woorden van het meisje die eigenlijk op de vos gericht waren geweest.

Flut post, sorry