Ze liep over het erf van haar nieuwe school, Starshine Academy. Ze had maar één koffer meegenomen, met enkel kleren en een tandenborstel. Veel had ze niet. Alleen het hoogstnodige, het was niet iets wat je verwachtte van een dame van adel. Zo noemde ze zichzelf niet, ze had jaren als zwerver geleefd waaronder een tijdje samen met...Lukas. Ze wou niet aan hem denken, nare herinneringen worstelde zich naar boven. Ze nam een grote hap adem en duwde de grote deuren van het gebouw open, hier was het dus. De plek waar ze zal wonen en helaas ook naar school zou moeten..Die tijd was uiterst vreselijk geweest, ze was ook niet slim of iets in die richting. Ze had enkel een paar jaar op de basisschool gezeten en meer niet. Het was een wonder dat ze hier was toegelaten, ze had wel talent voor magie. Ze vermoedde dat dát was omdat ze een tenger lichaam had, die er ook nog is heel breekbaar uitzag. Toen ze jong was, was haar gezondheid ook niet optimaal. Maar die details laat ze maar achterwege. Haar ogen speurde de kamer rond, zoekend naar een bordje voor de Light Magicans Etage. Daar! Ze strompelde er naar toe. Het lukte haar net aan om de koffer tree voor tree omhoog te krijgen, ze was niet bepaald goed met zware dingen. Zeker niet als ze omhóóg moesten en haar magie hielp haar er ook niet mee. De herinneringen deden pijn, ze waren vreselijk, toch kwamen de tranen niet. Ze heeft al haar tranen al uitgehuild, zoiets vermoedde ze. Ze kon geen andere verklaring vinden voor de niet komende tranen. Erg? Nee, ze vond het niet erg, lachen of huilen? Geen van beide was mogelijk bij haar. De uitgehuilde tranen en een te groot litteken om te kunnen lachen. Toen ze eindelijk boven was zette ze haar koffers neer, ze liet ze eerder vallen. Maar goed. Ze viste een briefje uit haar zak en keek naar het nummer, in die kamer moest ze dus zijn...er kwam echter geen eind aan de enorme gang en ze begon bijna te denken dat haar kamer niet bestond. Dáár! Ze wou er uiterst blij naar toe rennen, maar haar koffer hield haar tegen waardoor ze bijna een koprol maakte. Ze zuchtte en trok vermoeid de koffer mee naar de kamer, duwde de deur open en deed hem vervolgens weer dicht. Ze keek een tijdje rond, ze vond het saai en ja eigenlijk had ze het recht niet om zo over déze kamer te praten. Ze had op vele malen saaiere plaatsen geslapen, in steegjes, op de grond in een kleine koude natte kamer, haar fijnste resort was nog de kast van Lukas geweest. Mooie tijden, mooie tijden. Kasten sliepen buitengewoon comfortabel, zeker als het de kast van je vriendje is. Hmm. Eigenlijk hadden ze elkaar nooit verkering gevraagd, het was gewoon ineens, floep. Ze klapte met beide handen tegen haar gezicht, nu moest er niét aan denken. Ze zou hier een nieuw leven vinden, een móói leven. Ze zal in het licht leven, niet in de duisternis waar ze al 13 jaar in geleefd heeft. Ze opende haar koffer en trok de kast open, ging erin zitten en deed de deur dicht.. Hmm..nee. Het was niet zo'n fijne kast als bij Lukas thuis. Ze ging eruit en belegde haar kast met al haar spullen. Ze knikte tevreden naar het nette resultaat, de kledij was netjes opgevouwen, truien bij truien, shirts bij shirts, broeken bij broeken, enzovoort. Al had ze van ieder kledingsoort maar 2 tot 3 exemplaren. Het was een hele klus voor Lukas geweest om kleren van zijn zus te stelen, want ja, om nou zélf méisjeskleren te gaan kopen als jongen...dat zag hij niet zitten. En dat begreep ze, waar hij uiterst blij mee was. Ze bonkte met haar hoofd tegen de kastdeur, ze dacht véél te véél aan hem, maar hij wou niet weg uit haar gedachte. Voor de twede keer keek ze rond in haar nieuwe kamer, het zou er vanzelf gezellig worden, maar nu heeft ze geen geld. Ze kon beter het gebouw verkennen nu, de woonkamer leek haar wel wat. Misschien waren er wel andere leerlingen, aan de ene kant hoopte ze daarop, aan de andere kant niet. Wie weet waren ze net zoals op haar vorige school, daar moest ze niet aan denken. Het zal vast niet zo zijn. Ze liep door de brede schoolgangen terwijl ze zocht naar een redelijke opvallende kamer, of deur. Het is ook zó groot hier en dan moet ze ook nog is de weg uit haar hoofd leren? Nee, oke, het moet niet maar het lijkt haar wel handig. Ze liep de woonkamer binnen, ze keek even rond en zag dat ze gelijk had. Er was een ventilator en aan het frisse windje hier vermoedde ze dat al. In de gangen en in haar kamer was het echt veel warmer. Ze liep naar de vensterbank en ging er op zitten, ze had haar voeten er ook op en haar benen opgetrokken terwijl haar armen eromheen geslagen waren. Starshine Academy had een prachtig landschap.

[ OPEN ]

Nieuw zijn betekende niet dat je hulpeloos rond moest gaan hangen en wachten tot je een inburgeringscursus kreeg. Dat had Jason wel geweten toen hij hier aankwam, hij wilde het liefst alles op Nova vergeten en even opnieuw beginnen, niet meer aan ruziënde ouders of achtergelaten zusjes denken. Hij wilde hier nieuwe vrienden maken, nieuwe dingen leren en gewoon even opnieuw leren genieten van het leven. Dat was iets wat zeker was; hij wilde zijn leven leven, ondanks het feit dat hij soms een doodsaaie serieuze zak kon zijn. In het weekend leerde hij vaak door, daarom was het ook bijzonder dat hij dit weekend naar huis gegaan was. Jason had een paar dagen geleden te horen gekregen dat Akiko bij hem thuis was en dat ze ook naar SSA zou komen! Hij had haar gezien dit weekend, het leek zo lang geleden. Hij had haar ontzettend gemist! Natuurlijk had hij Hiro wel gehad, maar dat was toch iets anders dan een jonger zusje. En hij had haar in die situatie laten zitten.. Nee, hij zou extra goed op haar gaan letten vanaf nu. Haar mocht niets meer overkomen.
De shuttle die hem teruggebracht had was nog maar pas geleden geland. Met koffer en al was hij het lanceringsplatform opgerend en had vrolijk een paar rondjes gedraaid voor hij zijn skateboard op de grond gegooid had en naar de school gerold was, koffer op wieltjes achter zich aan. Naar de shuttle had hij niet meer omgekeken, daar zou hij pas weer naartoe gaan als Akiko eruit kwam. Want ja, hij moest haar zeker gedag zeggen, een arm door de hare haken en haar het hele schoolgebouw doorslepen! Ze moest het hier maar zo snel mogelijk leren kennen, hij wilde immers niet dat ze verdwaalde.
Het eerste wat hij ging doen, was zijn koffer dumpen. Dat weekendtasdingtrolly-iets op wieltjes was nu niet echt wat hij nodig had als hij ging chillen in de gemeenschappelijke woonkamer van de Light Magicians Etage. Skaten, dat ging hij zo wel doen, als het buiten iets afgekoeld was. Anders zweette je je rot en dat zag er niet uit. Hacken, daar was het nu ook te warm voor. Nee, hij wilde dit positieve nieuws eerst even helemaal verwerken. Hiro zou Akiko vast ook geweldig vinden! Hij slenterde met een veel te brede lach op zijn gezicht naar de woonkamer, deed de deur open en haalde een hand door zijn haren toen hij naar binnen liep, sloot de deur op de warmte niet binnen te laten komen. Hé, het was leeg hier. Was iedereen buiten of zo? Zijn blik viel iets later pas op een meisje met ontzettend licht haar dat in de vensterbank zat en uitkeek over de wijde wereld achter het raam. Haar kende hij nog niet! En ze leek niet zo blij, zo melancholisch als ze voor zich uit staarde. Tijd om zijn goede humeur te verbeteren.
Zachtjes, hopend dat ze hem nog niet gehoord had, liep hij naar de vensterbank toe, was in een speelse bui. Hij wilde haar aan het lachen krijgen, gewoon omdat er zo'n niet al te blij aura om haar heen hing. En aangezien hij blij was! Hij gaf wel om mensen, dat was een feit. Misschien iets teveel om Akiko, maar hij had wat recht te zetten. In een plotse beweging legde hij zijn handen op haar schouders, haalde ze ook meteen weer weg. 'BOE!' riep hij, ging op de andere helft van de vensterbank zitten en keek haar aan met van die twinkelende ogen. 'Hey, ik ben Jason,' stelde hij zich enthousiast voor. 'Je zag er zo triestig uit, ik dacht; laat ik eens kennismaken, want ik geloof niet dat ik je ooit gezien heb hier,' legde hij snel uit, voor ze dacht dat hij haar aan wilde vallen. 'Of ben je helemaal niet nieuw en heb ik je nog gewoon niet gezien,' voegde hij er als tweede optie met zijn schattigste glimlach aan toe. Anders was ze nog beledigd en beledigde meisjes, dat moest je niet hebben.

Stalker has arrived~

Haar maag maakte een klagend geluid aangezien hij vandaag nog niets binnengekregen had. Het was een leeg en naar gevoel, maar ze had het vaker meegemaakt. Té vaak. Gelukkig gebeurde het niet om de paar minuten, maar om het kwartier of halfuur. Iets in die richting, ze hoopte niet dat iemand het zal horen. Daar zou ze zich nog heel haar schoolleven hier voor schamen, misschien. Ze kon verschillende mensen zien lopen over het erf, maar niemand die ze kende. Als Lukas er nog was zou ze nooit hier geweest zijn, misschien was het wel beter zo. Nu had ze een thuis, toen had ze enkel Lukas en hij moest voor haar lijden. Ze had regelmatig een walgelijk, maar veilig gevoel. Ze klapte tegen haar wangen om zo bij het hier en nu te blijven en niet ergens in het verleden te verdwalen, dat zal niet best zijn. Dát geld ook voor tijdreizen, als iemand terugkeert naar het verleden en het verleden veranderd...zouden de personen van de toekomst dan verdwijnen..? Niemand weet het, gelukkig is tijdreizen niet mogelijk, in de toekomst misschien wel..maar die dingen maakte niet uit.
Even had ze zo'n voorgevoel van iemand die naar haar toe liep, ze had het zich vast wel verbeeld. Tenslotte waren de meeste mensen buiten, iets wat zij eigenlijk ook graag gedaan had, maar ze was bang om verdwaald te raken. Alleen verdwaald raken vond ze maar niets, als je met nog iemand was, was het niet erg. Dan kon het zelfs leuk zijn, maar dat lag ook aan het mens. Er waren ook van die mensen die er chagrijnig van werden en het gewoon écht niet meer gezellig was. Toch hadden ze het nooit door dat ze het leuk vond en bleven ze haar troosten als ze met een groepje kinderen op schoolreisje verdwaald raakten. Ze had geen uitdrukking, dus dachten die kleine kindjes dat ze verdrietig was en in schock. Lachen deed ze niet. Haar leven loopt in een cyclus. Lachen -> Niet lachen -> Lachen -> Niet lachen. Ze hoopte dat ze een glimlach op haar lippen kon toveren op deze school. Op z'n minst voor één iemand, op z'n minst een neppe. Ze wou niet buitengesloten worden, alleen zijn was prima, maar als ze anders dan de rest was zou het weer kunnen gebeuren. Risico's nam ze liever niet, zeker niet als ze nog ruim vier jaar op deze school moet zitten. Eigenlijk zou ze in het Derdejaar moeten zitten, maar als je maar een paar jaar op de basisschool gezeten hebt en voorderest niets..dan is zelfs de twede zwaar. Hopelijk zou het haar lukken.
Ze voelde snel iets haar schouders aanraken, wat het was, was onbekend. 'BOE!' het gebeurde allemaal in een fractie van een seconde. Ze verloor haar evenwicht en viel van de vensterbank, haar benen lagen er nog op en de rest van haar lichaam lag of tegen de muur óf op de grond. Ze ging snel weer staan en klopte zich af en ging daarna weer zitten. Een blondharige jongen ging naast haar zitten, ze keek hem afwachtend aan. Alsof er niets gebeurd was, nee, dat liet ze niet merken. Of zou ze dat nu juist wel moeten laten merken om grappig over te komen? Ze wist het niet. 'Hey, ik ben Jason,' ze knikte, wat schuw.'Je zag er zo triestig uit, ik dacht; laat ik eens kennismaken, want ik geloof niet dat ik je ooit gezien heb hier,' ze knikte. "H-hey, Jason?" probeerde ze hem 'enthousiast' natedoen en probeerde wat te glimlachen. Het ging moeilijk dan verwacht en zag er scheef uit, dus stopte ze er mee. 'Of ben je helemaal niet nieuw en heb ik je nog gewoon niet gezien,' ze schudde haar hoofd. Een kleine, bijna onzichtbare glimlach sierde haar lippen. "Ik ben nieuw hier, en jij?" ze wou net zeggen dat ze hem ook nog nooit gezien had maar hield het nog net op tijd tegen. Natuurlijk had ze hem nog niet gezien, ze was nieuw, uiterst niéuw. Het was juist vreemd als ze hem dan al gezien had, toch? Ze was iniedergeval wel blij dat haar eerste indruk van hem niet verkeerd was. Ze zuchtte opgelucht. Daarbij was het iemand van Nova, dacht ze, aangezien hij hier is. Ze bleef liever uit de buurt van de Shadranen...

Hij hield ervan om mensen te verrassen, had dan ook al een paar keer een surpriseparty georganiseerd voor mensen op de etage. Eigenlijk kon hij wel gezien worden als die typische Novaan; meestal vrolijk, vaak positief. Er waren ook niet veel mensen die echt inzagen dat hij een heel serieuze en overbeschermende kant had, maar maakte dat wat uit? Zolang iedereen hem accepteerde als die skatende hacker die graag lachte vond hij het prima. Hij had hier genoeg vrienden om mee rond te hangen, had het hier naar zijn zin. Maar toch, hoewel hij nu naar buiten had kunnen gaan om zijn moves te oefenen, was hij toch hier op de vensterbank geploft na iemand een hartaanval bezorgd te hebben. Klasse, jongen, klasse. Waarom dat, vroeg hij zichzelf. Waarschijnlijk omdat ze hem ergens aan Akiko deed denken. Beetje verloren, beetje alleen. Akiko, zijn jongere zusje, dat hij koste wat kost zou beschermen tegen alles wat haar verdrietig kon maken. Ze had al genoeg meegemaakt in die vijf jaar! Dit meisje zag er vanaf de achterkant zo verloren uit, ze leek ook nieuw hier. En ook al scheen de zon buiten, ze keek er alleen maar naar alsof ze zichzelf niet toe wilde staan om er ook in rond te lopen. Hij ging haar mee naar buiten krijgen, dat stond vast. Maar eerst een beetje praten kon ook wel, toch?
Zo, keihard BOE roepen, dat zou toch wel meevallen? Tot zijn verbazing flikkerde het meisje van de vensterbank af en deed ze daarna alsof er niets gebeurd was. Zijn eerste impuls was om haar overeind te helpen, maar ze stond alweer voor hij nog maar zijn hand uit kon steken. ’Gaat het? Sorry!’ kon hij nog wel zeggen. Daar kwam zijn beschermende natuur weer. Hij zou echt eens na moeten gaan denken voor hij iets deed, anders kwam het nooit goed. Hij besloot haar niet uit te lachen, dat zou een bewuste vorm van pijn doen zijn. Net was het weer zo’n actie geweest, die hij egoïstisch genoeg helemaal geweldig vond maar die verkeerd uitpakte. Dat had hij ook zo vaak. Dan werd het nu weer tijd om het goed te maken en haar op te vrolijken. ‘H-hey, Jason,’ begroette ze hem. Klonk zo twijfelachtig en verbaasd, keek niet eens echt blij. Oké, hij had haar net van de vensterbank af laten vallen, goed. Toch deed ze wel haar best om enthousiast te klinken. Vreemd, net alsof ze het niet helemaal meende maar er toch ernstig haar best voor deed.
‘Ik ben nieuw hier, en jij?’ Nieuw, dus toch. Hij was niet zo dom als hij af en toe overkwam. Je had hier namelijk van die wonderkinderen, maar hij was nogal standaard. Niet een al te hoog IQ of iets dergelijks, gewoon. Normaal. ’Ik zit hier alweer vijf jaar of zo,’ vertelde hij met een brede, echte glimlach. Ze leek hem oprecht aardig, alleen ernstig verlegen. ’In welke klas zit jij? Misschien kom je wel bij mijn zusje in de klas! En kom je ook van Nova?’ Akiko zou in de derde komen als hij het goed had en misschien zat zij daar ook wel. Zou wel grappig zijn. Of ze zat al hoger, want ze zag er nu niet echt kinderlijk uit. Het was meer een opmerking uit enthousiasme dan uit echt concern over haar leeftijd. Daar dacht hij eigenlijk nooit echt over na. Jason trok één been op de vensterbank, zodat hij wat comfortabeler zat. Met zijn rug tegen de muur in plaats van tegen het glas. Kon hij haar ook recht aankijken. ’Hoe heet je eigenlijk?’ vroeg hij geïnteresseerd. Nieuwe personen waren altijd leuk. Het zou helemaal geweldig zijn als ze kon skaten of hacken, dan had hij iemand om daarover te praten! Want veel hackers of skaters waren er nu ook weer niet. Aan hem was ook niet direct te zien dat hij een skater of een nerd was; geen petje, geen bril. Hij droeg wel vaak t-shirts en in de winter een vest, plus een spijkerbroek die niet helemaal nieuw meer was. Maar geen afzakkende broeken met het kruis op je knieën en schoenen met ongestrike veters, dat ging net iets te ver. Als hij netjes moest had hij ook geen problemen met het dragen van een overhemd met stropdas en een grijs jasje en broek. Dat was wel een van de weinige nette dingen die hij had, maar dat zag er ook wel oké uit.
Pff, hij had zin om wat te drinken, of te eten ofzo. In deze gezamenlijke kamer was toch ook wel iets? Het was zo’n ruimte waar iedereen van de etage samen kon komen, dus er zat ook een soort minikeuken bij. Nou ja, keuken. Maar zodat niet iedereen spul op zijn kamer ging laten verrotten, dan kon het beter in een gezamenlijke kast. Daar moest nog wel wat inzitten. Jason stond op, liep ernaartoe. ’Wil jij ook iets?’ vroeg hij. Zo ja, dan pakte hij het; zo niet, ook goed. Bij hem maakte het niet echt uit hoe mensen zich gedroegen, misschien dat ze hem daarom wel mochten. Hij was misschien niet één van de populairsten, maar ook geen gehaat persoon. Mainstream, dat zou hij eerder zijn. Even later keerde hij terug naar de vensterbank, ging weer zitten. ’Het is bijna net zulk mooi weer als op Nova,’ concludeerde hij. Ja, sorry. Praatgraag. Tot iemand er wat van zei had hij het praktisch nooit door, het ging als vanzelf.