Alleen schattige Noah «3

Hij gaapte, was nog steeds een beetje moe. Maar hij had ook niet echt super geslapen. Iedere keer als hij wakker schrok door een nachtmerrie, had hij niet alleen hoofdpijn, maar werd hij ook gek van de zenuwen. En dat enkel omdat hij de volgende dag – en dan na twaalven in de middag ergens, de kans eindelijk kreeg om zijn gehele dag door te brengen met Noah. Een warm gevoel kwam in hem op enkel bij de gedachte al, maar die kriebels in zijn buik kwamen ook weer. Zenuwen. Hij beet op zijn onderlip. Het was zes uur ’s ochtends… Dan kon hij rustig aan doen. Hoewel hij er nooit zo goed in was geweest om zichzelf om te kleden, normaal deed Hannah het altijd. Maar hij begon er al handiger in te worden. Maar jurkjes bleven toch wat anders, eveneens als proberen zichzelf weer eens mooi te maken met make up. Hij voelde zich altijd zo dom als hij voor de spiegel stond, zichzelf stond op te tutten. Hannah had al zijn meisjes kleren weggegooid zodra zij de voogd over hem kreeg, hoewel hij een paar dingen had kunnen houden. Hij schaamde zichzelf niet om toe te geven dat hij het aan de ene kant wel leuk vond. Vooral omdat hij zo ook zijn zin kon krijgen bij bepaalde jongens. Niet dat hij daar nu nog om gaf. Maar het bewijs was er nu dat het zo zijn voordelen had om toch een jurkje mee te nemen.
Ietwat onhandig wist hij uiteindelijk toch om het kledingstuk goed aan te krijgen. Normaal had hij ook altijd een korset aan gemoeten, maar dat lukte hem zo niet in zijn eentje. Bovendien, hij was niet echt aangekomen, was eerder dunner geworden. En hij was altijd al fragiel geweest van bouw. Hij bleef voor een spiegel staan, draaide een rondje – keek of alles wel goed zat. Gelukkig voor hem zat de rits aan de zijkant en niet bij zijn rug, anders had hij ook weer zo’n probleem gehad daarmee. Hij haalde een paar keer zijn handen door zijn haar, totdat het een beetje naar achter bleef zitten. Hij was niet zo goed met het in model brengen van zijn haren, dus laat staan ervoor zorgen dat het naar achter bleef zitten. Maar het moest maar zo. Als hij geen lange haren had zou hij nog steeds Alois zijn, en niet Aloise. En hij moest een meisje zijn, voor vandaag dan.
Een paar keer een borstel door de lange blonde lokken van de pruik en het zat goed naar zijn zin. Maar hij had niets om zichzelf op te maken, vervloekte zichzelf daarvoor. Hij staarde naar de spiegel, naar zijn spiegelbeeld. Hij beet op zijn lip, kneep zijn ogen dicht wanneer een koude rilling over zijn rug kroop. Hij balde zijn handen tot vuisten. Nu niet gaan aanstellen, hij deed het voor Noah. Dus het was allemaal goed zo. Hij pakte de schoenen, met kleine hakjes eraan. Had zelfs meisjes schoenen, had dat nou weer wel meegenomen. Hij ging op het rand van het bed zitten, begon ze rustig aan te trekken.
Hij keek langzaam op wanneer hij geklop hoorde op de deur. ‘Kom eraan,’ sprak hij, waarna hij snel de andere schoen aantrok en naar de deur liep in een snel tempo. Duwde de deurklink omlaag en opende de deur tot een kiertje. Maar wanneer hij zag wie het was opende hij de deur wagenwijd. ‘Je bent vroeger dan ik had verwacht,’ glimlachte hij, hield zijn hoofd een tikjes schuin, ‘Ik ben nog niet klaar, dus vind je het erg als je moet wachten?’ Hij draaide zich om zonder te wachten op antwoord, hij had een jas nodig. Anders zou hij het koud krijgen, en zijn benen zouden sowieso gemarteld worden door de koude omdat die nu voor het grootste gedeelte bloot voor het oog en de tempratuur verschillen.

» Alois als meisje: Klikje
» En dan wel zonder tiara n_n

Hij had de verbaasde reactie wel kunnen verwachten. Misschien had hij het de ander beter kunnen vertellen, maar aan de ene kant zou hij deze reactie voor geen goud willen missen. Het was zo schattig! De manier waarop de ander naar hem keek, het niet snapte dat het niet… Alois was. Alois die hij kende dan. Hij was nog steeds kleiner dan de ander. De hakjes van zijn schoenen waren zelfs nog kleiner dan degene die hij normaal aanhad, zijn laarzen. Maar ach, het standaard beeld dat hij altijd had van jongens en meisjes die samen iets hadden: was dat het meisje vrijwel altijd kleiner was. En hij had het rol van meisje nu op zich genomen, dus was hij wel blij dat hij kleiner was. Maar zelfs als hij zich gewoon als zichzelf liet zien vond hij het fijner om kleiner te zijn dan de ander, wist niet waarom. Misschien omdat het het veilige gevoel versterkte dat hij dan voelde. Het gevoel dat Noah hem werkelijk overal voor zou beschermen.
Hij knipperde met zijn ogen, keek op. Hij had onbewust een paar stappen naar achter gezet, maakte aanstalten om zich om te draaien. Maar de ander verkleinde deze afstand alweer. ‘Ik ben Aloise,’ glimlachte hij, waarna hij zachtjes grinnikte, ‘Voor vandaag dan.’ Hij draaide zich om, liep naar de kast. Hij trok de kast open, keek eventjes welke jas hij het beste kon pakken. Wat was het meisjesachtigst dat hij had aan jassen… Hij legde een wijsvinger op zijn kin, fronste zijn wenkbrauwen en liet zijn blik glijden over alle kleren in de kast. Uiteindelijk pakte hij maar iets, deed de deuren dicht en draaide hij zich om.
Hij hield de jas vast met zijn beiden handen, greep erop was krampachtig te noemen. Hij keek naar de grond. Waarom voelde het toch zo… Vreemd? Normaal had hij er nooit moeite mee gehad, enkel dat hij zich licht irriteerde en bang was. Maar aan de ene kant was hij ook opgelucht dat niemand hem zou herkennen. Nu maakte het hem niet uit of iemand hem zou herkennen, ze moesten het maar accepteren. Maar het bleef in zijn opvoeding zitten dat het hem was geleerd dat je je niet moest laten zien met iemand van hetzelfde geslacht terwijl je deze liefdevol kusjes gaf et cetera. Want ze zouden het niet begrijpen, en er zouden misschien problemen door kunnen ontstaan. En hij wilde geen problemen.
Hij trok de jas ietwat treuzelend aan. ‘Er is een reden dat ik mezelf zo’n metaformose heb gegeven,’ begon hij, keek de ander aan, ‘Maar misschien weet je hem zelf al?’ Hij ging er eigenlijk niet vanuit, aangezien hun opvoeding wel erg van elkaar had verschilt. ‘Maar als je het niet weet wil ik het je wel eventjes uitleggen hoor.’ Ook wist hij niet zeker of de ander hem wel geloofde, dat hij echt gewoon Alois was en niemand anders. Oké, hij moest zichzelf nu Aloise noemen omdat het anders vreemd was. Maar het was nog steeds aan Noah hoe hij erop zou reageren, dus kon hij enkel afwachten.

» Hopelijk kun je er wat mee n_n

Hij hield zijn hoofd een tikje schuin, liet een brede glimlach zijn lippen sieren en sloot zijn ogen. ‘Ben ik dan werkelijk zo prachtig dat ik je in verlegenheid breng?’ Typisch hem om de ander nu te plagen. Het was een lange tijd geleden dat hij zich echt had verkleed als meisje, maar het was niet onwennig geworden. Hij liep altijd al op hakken, voor het grootste gedeelte van zijn leven dan. De langste variant was vijf centimeter, van zijn laarzen die hij gewoon aanhad als hij gewoon zichzelf was. En deze schoenen hadden maar een hak van twee centimeter of zo? Ze waren dus kleiner. Dus zouden ze alles behalve problemen leveren. Het was alleen het hele probleem van zijn benen. Voor hem oogde ze altijd slank, maar anderen zouden allang zeggen dat ze te dun waren. Maar het deerde hem op zich vrij weinig, hoewel hij al door had gehad dat de mening van Noah weldegelijk invloed op hem had. Bij de gedachte alleen al dat de ander hem niet mooi zou vinden zo beet hij op zijn onderlip, balde zijn handen tot vuisten. Nee, hij had toch gezegd dat het goed was? Dus dan was het toch ook goed. Hij eens stoppen met van muggen olifanten maken, daar bereikte hij werkelijk niets mee.
‘Nou, natuurlijk wil ik het vertellen. Zoveel problemen heb ik er niet mee,’ hij wilde verder gaan met zijn uitleg maar werd het zwijgen opgelegd door de handeling van Noah. Met grote ogen keek hij naar de ander, had niet verwacht dat deze dit zou doen. Hij had eigenlijk meer verwacht dat hij het zou moeten doen, de grote verlegen factor kennende bij de ander. Erg vond hij het niet, het was meer de verbazing die hem eventjes overviel. Hij knipperde met zijn ogen, wendde zijn blik af. Met zijn andere arm pakte hij de bovenarm vast van de jongen, hield hem stevig vast met beiden handen: alsof hij bang was hem te verliezen. ‘Is goed,’ fluisterde hij zachtjes, ‘Maar even terugkomend op waarom ik er zo uitzie.’ Hij zweeg eventjes keek naar de grond. Zijn greep op de ander zijn arm werd nog steviger. ‘Vroeger moest ik soms naar conferenties, samen met mijn pleegvader. En toen moest ik mij ook zo kleden, enkel omdat niemand het zou snappen. Het is verkeerd om in het openbaar liefdevol te doen met mensen van hetzelfde geslacht, of ja… Dat zei hij altijd. Dus vandaar.’
Zijn hele houding was in een klap omgeslagen. Bang was het juiste woord. Alsof er iets vreselijks zou geen gebeuren. Hij kon ook niet ontkennen dat hij weer een beetje trilde, enkel doordat zijn spieren zich weer aanspanden – zich aan het voorbereiden waren om dadelijk weg te rennen voor zijn leven. ‘N-Noah?’ prevelde hij, keek op, ‘Is het goed als we nog eventjes hier blijven? Ik voel me niet zo goed.’ Hij voelde zich echt niet goed, was misselijk. En dan niet de misselijkheid die hij eerst niet kon plaatsen, wat hij nu wel kon – soort van. Het was anders, niet prettig. Alles behalve.

» Anders zijn ze ook weer zo snel weg o3o

De blos van de ander, die roder werd door zijn opmerking, zorgde ervoor dat er zich ook een lichte blos verspreidde op zijn eigen wangen. Het werd niet gezegd, maar op hem kwam het over als een indirecte ‘ja’. Er was wel vaker gezegd dat hij mooi was, maar hij had het niet altijd gewaardeerd. Vooral niet wanneer de lieve woordjes, die dan niet meer zo lief overkwamen, als ze over de lippen kwamen van die vieze vent – die er gelukkig niet meer was. Nee, nu was het echter een ander verhaal. Andere stem, ander persoon. De persoon waar hij onbewust het meest om gaf in zijn hele leven.
Hij zag hoe de ander zijn verbaasde blik had opgevangen, richtte zijne vrijwel gelijk op de grond. Zijn wangen die warmer werden vertelden hem daardoor dat dat zijn blos erger werd. Het was een blos die was ontstaan door zowel schaamte als verlegenheid. Hij schaamde zich voor het feit dat hij verbaasd had gereageerd, en niet zoals hij normaal handelde, de ander motiveerde. Demotiveerde zichzelf nu enkel. En de verlegenheid, tja… Die voelde hij altijd wel ergens diep in zich in het bijzijn van de jongen. Wist nog steeds niet precies waarom, maar vond het niet meer zo erg. Eerst had hij er niet aan toe willen geven, maar nu maakte het niets meer uit.
Hij keek weg wanneer hij de blik van de ander zag. Medelijden… Bah, daar moest hij niets van hebben. Hij hoefde het niet, wilde het niet. Hij had zichzelf weten te beschermen voor de heftige mentale schade die ze hem aan hadden willen doen door zichzelf ietwat af te zonderen op dat gebied. Niemand hoefde het te weten, en niemand hoefde hem te troosten met een medelevende of medelijdende blik. Niemand zou het toch echt kunnen begrijpen, dus waarom zou hij het nog proberen uit te leggen aan iemand? Was pure tijdverspilling.
Hij liet zich leiden door de ander en ging gehoorzaam op het bed zitten. Hij veerde één keer op en neer door het matras toen de ander naast hem ging zitten. Zijn blik weer strak op de grond gericht, alsof hij bang was dat hij weer nare herinneringen zou krijgen als hij hem ergens anders op liet rusten. De arm die om zijn schouders heen werd geslagen voelde zowel geruststellend als beangstigend. Hij kantelde zijn hoofd een beetje, leunde ermee tegen de ander zijn schouder. ‘Het spijt me,’ fluisterde hij zachtjes, probeerde de ander aan te kijken – maar wilde zijn hoofd niet van zijn schouder afhalen, ‘Dat ik het nu al een beetje voor je verpest. Het is maar goed dat het nog niet regent. Want ik en regen gaan niet goed samen, dus waarschijnlijk zat ik anders de hele tijd te zeuren.’ Hij grinnikte zachtjes bij het idee, wendde zijn blik af. ‘Wat wil je eigenlijk allemaal gaan doen?’ Het was niet dat hij bang was om gênante dingen te doen, hij had dat al genoeg gedaan in zijn leven en was zowaar immuun geworden voor de domme blikken van anderen. Het was puur uit nieuwsgierigheid, meer niet.

Hij sloot zijn ogen, legde een hand op de knie van de ander. Hij opende zijn ogen half, vond het eigenlijk wel goed zo. Hij was al langzaam gestopt met trillen. Stomme gewoonte ook. Maar hij had hem opgebouwd om overbodige blauwe plekken en schrammen te voorkomen. In het begin had hij gereageerd zoals iedere normale jongen. Bang, deels onwetend en wanhopig om weg te komen. Zoals een hond die uit een kamer wilde komen, koste wat het kost. Krabde met zijn nagels tegen de deur, maakte deze helemaal kapot. Hij had de deur ook wel een paar keer in het begin bereikt. Maar werd gestraft voor het feit dat hij had geweigerd, had geprotesteerd. Hij had het nooit gewild. Niets van alles wat er was gebeurd. Het weeshuis, zijn pleegvader. Niets ervan. Maar hij had nooit de keuze gehad. Er waren niet meer opties geweest. Maar misschien was hij beter af geweest in het weeshuis. Maar dan zou Hannah hem nooit hebben gevonden. Dan zou hij nooit uit die hel zijn gehaald. Aan de ene kant was hij wel dankbaar. Maar die dank had hij nooit kunnen tonen door zijn sadistische trekjes. En zijn haat jegens de hele wereld. Het was toen al te laat geweest.
Maar degene die hem echt uit die hel had gehaald was de jongen. De jongen naast hem, die hem zo’n fijn gevoel gaf. Van veiligheid en geborgenheid. Ja, hij had de laatste tijd meer aan zijn verleden gedacht dan normaal. Ook dankzij de ander. Maar die was niet gewoon weggelopen, had niet naar hem staan staren. Had niet gedaan alsof er niets aan de hand was, had niet gedacht dat het zijn goedrecht was. Nee, hij had hem getroost. Iets wat nog nooit iemand had gedaan. Men had wel gedaan alsof ze het deden, maar het had toch anders gevoeld. Niet gemeend, enkel uit beleefdheid. Dit was echt. En hoewel hij niet van medelijden hield, was een troostende omhelzing altijd wel welkom. Mits deze gemeend was.
Hij fronste, keek de ander aan. ‘Maar dan is er niets aan,’ protesteerde hij tegen het verzoek van de ander, ‘Want tot nu toe bepaal ik altijd al wat er gaat gebeuren.’ Voor het grootste gedeelte was het wel waar geweest. Uiteindelijk haalde hij zijn schouders op. ‘Maar oké, als jij het wilt.’ Hij plaatste een hand op de borst van de jongen, duwde hem zachtjes naar achter. Het voelde aan de ene kant als een slechte déjà vu, hij had dit al eens eerder gedaan. Maar toen was het anders gegaan. Aarzeling van de andere kant, onwetendheid en lichte angst. Hij wist niet hoe Noah nu zou reageren, maar het zou waarschijnlijk – als hij het bij het rechte eind had, het tegenovergestelde zijn van eerst. ‘Dan wil ik nog eventjes hier blijven,’ fluisterde hij, ‘Ik was om vijf uur al wakker, heb toen enkel liggen staren naar het plafond. Ik kon niet zo goed slapen.’

» Ughe >< *bonkt met hoofd tegen muur*

Het voelde als een slechte herhaling. Alsof iemand hem dwong een film opnieuw te bekijken die hij vanaf het begin al niet leuk had gevonden. Die eerste keer dat zijn plannen in de war werden gebracht door de jongen, en dat deze het ook nog eens onbewust deed. Het had hem destijds zo erg geïrriteerd dat hij de ander wel kon wurgen, maar nu leek hij soms zelfs bang om de ander aan te raken. Hem pijn te doen. Die over bezorgdheid die bezit over hem nam wanneer hij hem maar een simpele knuffel gaf. Was bang dat hij de ander te stevig zou omhelzen en hem daar pijn mee zou doen. En laat maar staan op mentaal gebied qua pijn doen. Vond het al erg genoeg dat hij de ander op moest schepen met zijn problemen. Hij wilde het niet, maar kon niet anders. Het leek een automatisme dat hij niet in de hand had. Normaal hield hij het gewoon lekker voor zichzelf, de buitenwereld zou er toch niet beter op worden. Maar dat er iemand daadwerkelijk naar hem luisterde… Het was vreemd. Maar stiekem was het iets waar hij zo lang op had gewacht.
De ander werkte mee, bleef gewoon liggen. Er was geen angst meer. Niet van zijn kant, en ook niet vanuit Noah’s kant. Want de reden dat hij anderen vreselijke dingen aandeed, was omdat hij bang was. Wilde zijn eigen angst een beetje minder laten lijken door de angst van anderen te zien. Die erger was, verser, dan de zijne. Het hielp, voor vijf minuten. Daarna voelde hij zich weer gewoon zoals altijd. Zoals hij zich dus niet wilde voelen. En er was iets aan de aanwezigheid van de jongen dat ervoor zorgde dat hij zich niet zo voelde. Niet zo verloren, bang en alleen op de wereld. Nee, er was iemand anders. Hij was niet meer alleen. Dat de aanwezigheid van iemand tot hem doordrong. Maar waarom juist hem? Uit al de personen? Niet dat hij er zoveel moeite mee had, hij kon niet ontkennen dat de ander niet mooi was. Hoewel hij wel wat meer spieren op zijn botten had mogen hebben, maar wie was hij om daarover te klagen? Zijn ribben kon je gewoon tellen, kwam ook mede door het feit dat hij zijn eetpatroon nog niet had aangepast.
Hij draaide zich om, leunde een beetje over de ander heen. Plaatste zijn handen naast zijn hoofd en steunde met zijn knieën op het bed. Zijn ene knie tussen de beide benen van de ander, de ander naast een van de twee. ‘Heb jij nu ook zo’n vreemd gevoel?’ vroeg hij zachtjes, ‘Alsof we dit al – Maar dit hebben we ook al eens eerder gedaan…’ Het viel hem ineens in. De aller eerste keer, kon het zich ineens als de dag van gisteren herinneren. ‘Toen ik dat boek naar tegen je… Sorry nog daarvoor,’ zijn stem was steeds zachter geworden, en een lichte blos van schaamte verspreidde zich over zijn wangen. Een schuldgevoel voelde hij normaal nooit, maar nu hij het voelde was het alles behalve leuk. Hij wilde het niet voelen, voelde zich er slecht door.
Hij dacht eventjes na, keek de ander vervolgens speels aan. ‘Aangezien jij het vandaag eigenlijk voor het zeggen mag hebben, bepaald jij wat we op dit moment verder gaan doen,’ merkte hij op, ‘Met te beginnen dat ik mijn dominantie overgeef aan jou. Dus rol me om.’ Het klonk een beetje als een bevel. Maar tot nu toe was hij altijd degene geweest die boven… Lag. En aangezien Noah nu degene was die het voor het oordelen had, moest hij boven liggen. Dan had je namelijk meer mogelijkheden tot je beschikken. Je kon weglopen, verdergaan, enzovoorts. Het was een klein begin, maar het was al duidelijk dat Noah niet echt het type was om over iemand anders handelingen te oordelen of te bepalen. Dus een zetje in de goede richting kon niet kwaad op het moment.

Hij had de verlegen reactie wel kunnen verwachten, vond het nog steeds net zo schattig als de eerste keer. Eerst had hij het gewoon vreemd gevonden, iemand kon toch werkelijk niet zoveel blozen in zijn leven? Misschien was er wel iets mis met de bloeddoorstroming bij de wangen van de jongen, dat het niet goed kon doorstromen, zich maar ophoopte en daardoor die rode kleur veroorzaakte. Hijzelf bloosde nou niet echt vaak, en als hij al bloosde was het omdat hij zich meestal schaamde. Verlegenheid was iets wat hij niet kende, en schaamte kende hij met mate. Hij zou zo met enkel zijn ondergoed aan door de gangen huppelen als het moest, daar zou hij zich niet voor schamen. Maar als hij een gênante handeling toepaste, in de buurt van Noah dan, kon hij zich er wel voor schamen. Niet te vergeten dat de complimentjes van de jongen hem weldegelijk in verlegenheid trokken. Het was vreemd… Dat het enkel hem lukte, maar erg was het niet. Niet als het zo kon blijven, in die… Roze bubbel. Waarin alles perfect was. Natuurlijk wist hij ergens wel dat die bubbel ooit doorgeprikt moest worden, maar dat wilde hij nog niet onder ogen zien. Niet zolang het moment er nog niet was.
Hij werkte gewoon lief mee wanneer de ander hem omrolde, de rollen daarmee een soort van omdraaide. Maar het was nog steeds duidelijk dat de dominantie van zijn kant kwam. Aangezien zijn blik de zelfverzekerde was, en de ander er alleen maar roder op werd. Hij knikte langzaam. ‘Ja, perfect,’ glimlachte hij. Hij liet een hand glijden in de nek van de ander, trok hem dichter naar zich toe. ‘Nou, wees eens lief en geef me een kusje.’ Zijn speelse glans werd vervangen door die van een verlangende, wilde de ander meer dan ooit. Maar hij moest zich inhouden, en misschien was dat wel de reden waarom hij Noah wilde leren dominant te zijn. Voor zichzelf op te komen, zodat hij hem kon stoppen voor het geval dat. Hij zou het zichzelf nooit kunnen vergeven als hij over Noah’s grenzen ging en deze dit niet durfde te laten blijken.
Hij fronste eventjes. Zou het misschien kunnen dat Noah het gewoon warm had? Dat de blos niet alleen was ontstaan uit verlegenheid, maar ook door het feit dat hij het benauwd had. Hij kon zich nog goed herinneren hoe benauwd hij zich had gevoel toen – Nee, stop. Daar moest hij nu niet aan gaan denken op een moment zoals dit. Dat zou alles verpesten en daar had hij geen zin in. Rustig pakte hij het colbert van de ander vast. ‘Je hebt het warm,’ fluisterde hij zachtjes, ‘Je bent helemaal rood.’ Zonder te wachten op een reactie maakte hij de knopen los, wat er gelukkig niet zo veel waren. ‘Ik help je wel, als je wat uit doet voel je je vast beter.’ Weer die lichte bezorgdheid om de ander. Dacht er echter niet bij na dat de ander het misschien niet leuk zou vinden om het kledingstuk uit te trekken, maar hij had er nog een shirt onderaan, dus zo erg kon het toch niet zijn?

Hij wist niet waarom. Maar het was iets met de positie die hij nu had, de rol die hij nu moest spelen, wat hem in verlegenheid bracht. Hij was nogal onbekend met het gevoel, wist enkel dat hij erdoor moest blozen en dat hij het er warm van kreeg. Maar niet zo erg dat hij gelijk al zijn kleren uit wilde trekken en ze boos weg wilde gooien omdat het hem irriteerde, het moment zou verpesten. Eerst had hij gedacht dat hij zich ergens voor schaamde, maar waar zou hij zich nou voor kunnen schamen op het moment? Er was niets waar hij zich voor kon schamen, niet voor zijn doen dan. Zijn grens lag nogal ver qua schaamtegevoelens opbouwen. En tot nu toe was alles nog gewoon goed gegaan. Op zijn ietwat geschrokken reactie in het begin na dan, maar die deed er nu niet meer toe.
Hij knipperde met zijn ogen, keek toe hoe de ander zijn colbert uittrok na zijn ietwat te subtiele hints. Hij beet zachtjes op zijn onderlip. Nou, van hem had hij ook gelijk dat shirt uit mogen trekken, onwetend over het feit dat er nog een shirt onder verstopt zat. Maar het bleef maar hierbij. Niet leuk. Dat was dan weer de prijs die hij moest betalen voor zijn positie die hij nu vrijwillig had aangenomen. Hij kon enkel wat subtiele hintjes geven, maar commando’s zouden sowieso als lachwekkend beschouwd worden. Vooral in combinatie met hoe hij er nu uitzag. Als hij nou boven had gelegen had hij dat shirt allang uitgetrokken van de ander, al moest hij het desnoods kapot rijten. Hij wilde het gewoon, punt. En hij zou zijn zin krijgen. Maar het ging nu niet, hij was immobiel en zag daar nu de vele nadelen van. Maar hij moest zich inhouden, het moest gewoon.
Hij was gewoon blijven liggen, had niet geweten wat hij anders moest doen. Hij glimlachte zwakjes bij het horen van de woorden van de ander. ‘Wist ik wel,’ fluisterde hij. Hij wist op dit gebied zoveel meer dan de ander, leek haast wel een professional. Was dit bij lange na nog niet, hij bleef zo zijn problemen hebben. Voornamelijk door die sadistische trekjes, maar dat had niemand door. Behalve hij, maar niet dat hij het erg vond. Hij had er misbruik van gemaakt, het feit dat hij er kennis over had. Meer dan een jongen van zijn leeftijd zou moeten hebben. Hij was pas vijftien, het was vreemd. Maar wat kon je anders als je… Seksueel misbruikt was door je pleegvader. Rillingen kropen over zijn rug enkel bij het idee al aan de vent die er nu niet meer was, slikte een huivering in. Daar was het nu de tijd niet voor, angstgevoelens. Noah was er. Dus was alles goed.
Zijn ogen werden voor één tel iets groter wanneer de ander zijn lippen tegen de zijne duwde. Hij knipperde, steeds langzamer, steeds moeizamer. Tot hij uiteindelijk zijn ogen maar sloot. De voorzichtige aanrakingen van de ander… Hij hield ervan. En hij kon niet ontkennen dat hij gewoon zielsveel van de jongen hield op alle gebieden. Hij liet zijn vingers zich een weg banen door de witte lokken van de ander, liet zijn hand vervolgens afzakken naar zijn nek, zijn schouder, en stopte bij zijn bovenarm. Zijn greep die steeds sterker werd, zijn spieren die zich aanspanden en hem dwongen zich tegen de ander op te duwen – ondanks het feit dat hij onderop lag.
Hij had het benauwd, kreeg het gevoel dat hij ieder moment flauw kon gaan vallen. Maar hij kon de ander niet laten stoppen, wist niet hoe. Zijn ogen die zich half openden, wist niet wat hij moest doen. Zijn hart dat zo hard tegen zijn borstkast hamerde alsof het het ieder moment kapot kon maken. Dat lichte gevoel in zijn hoofd. Het… Het was te overweldigend op het moment. Ja ja, het was maar een simpel kusje. Maar hij was het niet gewend, niet op deze manier. Uiteindelijk plaatste hij zijn beiden handen op de borst van de ander, probeerde hem voorzichtig naar achter te duwen – maar was ergens bang deze pijn te doen. En dan niet op fysiek gebied, maar mentaal.

» Bang is een nog te groot begrip op het moment ;o

Het werd steeds heftiger, dat gevoel. Tintelingen in zijn vingertoppen, een benauwd gevoel. Het was mede te danken aan het feit dat de ander niet verder ging dat hij zich nou zo voelde. En omdat het hem vervreemd was geworden, hij was het niet meer gewend. Om gewoon maar te liggen en alle acties en handelingen van de ander te accepteren. Niet dat hij het erg vond, gehoorzamen aan Noah. Hij hield van de ander, zou alles voor hem doen. Alles, zolang de ander zich er maar goed bij voelde. Prettig, op zijn gemak. Hem die mooie glimlach kon schenken, daar deed hij alles voor.
De aarzeling van de ander leek weg te ebben. Overweldigend, dat was waarschijnlijk de beste omschrijving. Het brandende gevoel in zijn onderbuik, alsof de vlinder die er eerst zo vredig rond fladderen vlam hadden gevat. Hij kon het niet helpen dat een zachte kreun opsteeg uit zijn keel, maar deze werd gedempt door het feit dat hij zijn lippen op elkaar moest houden en de ander zijn lippen op die van de zijne had geplaatst. Hij kneep zijn ogen strakker dicht. Hij moest en zou zich inhouden, dat was het beste voor beiden.
er was enkel een zacht duwtje voor nodig om ervoor te zorgen dat de ander stopte. Hij opende zijn ogen half. Ze stonden glazig en toonden aan hoe afwezig hij eigenlijk was, kon de warmte van Noah´s lippen nog gewoon op de zijne voelen. Zijn mond was een beetje open, had een onregelmatige zwarte ademhaling. De adrenaline die door zijn aderen stroomde zorgde voor een verdovend gevoel. En dat allemaal door één simpel kusje. Pas toen de ander uit zijn gezichtsveld verdween knipper hij met zijn ogen, werd weer teruggetrokken naar de realiteit. Kreeg per de knipper meer realisatie van de situatie, tot hij zich er volledig van bewust was.
Wacht, wát zei hij nou? Een mislukkeling? Waar haalde hij die conclusie nou weer vandaan? Hij schoot overeind, was bang dat de ander de kamer zou verlaten. Toen hij de ander spotte, die daar maar zat – knieën opgetrokken, verstopte zijn gezicht voor de buitenwereld – was hij zowel opgelucht als bezorgd. Waar had hij die belachelijke conclusie van afgeleid? Het was alles behalve waar! Als er iemand hier de titel mislukkeling mocht dragen was hij het wel.
Hij stond op, ging voor de ander staan en zakte door zijn knieën. ‘Noah,’ fluisterde hij zachtjes, ‘Dat is niet waar.’ Hij wist eigenlijk niet zo goed wat hij moest doen. Hij troostte normaal nooit mensen, was meestal zelf degene die getroost moest worden. Voorzichtig legde hij een hand op de ander zijn hoofd, bracht zijn witte haren door de war. ‘Je bent alles behalve een mislukking,’ probeerde hij de jongen een beetje op te beuren, ‘Je bent lief, aardig, schattig en begripvol. Je bent een geweldig persoon Noah, echt waar.’ Hij zweeg eventjes, keek weg. De blos op zijn wangen was er niet beter op geworden, nee… Zelfs erger. Hij zou met deze blos misschien eindelijk een beetje kunnen opboksen van de ander. ‘En ik zou niet weten wat ik zonder je zou moeten,’ hij sloeg ietwat verlegen zijn ogen op, ‘En het dat het mij teveel werd… Daar kan jij toch niets aan doen?’ Hij trok zijn mondhoeken omhoog, schonk de ander een bescheiden lachje.

» Is dit opbeurend genoeg owo ?

Hij probeerde om een aanstekelijke glimlach op zijn gelaat te krijgen, maar hij was nou niet echt het type om zo´n soort glimlachjes te hebben. Ze waren schattig, of angstaanjagend. Maar aanstekelijk waren ze nooit geweest, eveneens als zijn lach. Die vond iedereen maar vreemd. Het was dat hij echt werkelijk niets om anderen gaf, op de jongen voor hem na dan, anders zou hij nooit meer hebben gelachen. Zou hij waarschijnlijk nog slechter af zijn achteraf dan Noah. Zou hij dan wel toegegeven hebben aan zijn angsten? Want diep van binnen was hij gewoon bang, en de reden dat hij zich zo fijn voelde in de bijzijn van de ander was omdat deze hem een veilig gevoel gaf. Alsof niets hem wat kon maken, want de ander was er. En die zou hem altijd beschermen, toch? Hij had hem getroost, had hem… Oké, hij was een of twee keer afgewezen. Maar nu niet meer, nu was alles goed.
Hij was blij toen de ander eindelijk opkeek. Hadden zijn woorden toch wel gewerkt? Want hij had gewoon maar wat gezegd, meende het wel. Ieder woord dat over zijn lippen was gekomen, zou het niet over zijn hart kunnen krijgen als hij daarover zou liegen tegen de ander. Gelukkig hoefde dat niet, maar het idee alleen al gaf hem een naar gevoel. Hij wilde niet liegen, draaide meestal gewoon om bepaalde onderwerpen heen zodat het niet aan het licht hoefde te komen. Want hij had nog steeds niet verteld waarom hij eigenlijk al die dingen wist, op bepaalde gebieden. Waarom hij de ander toen in het water had geduwd, waarom hij… Het waren teveel dingen waar hij omheen draaide, probeerde dingen te verzwijgen. Maar als de ander ernaar zou vragen zou hij zich gedwongen voelen om te antwoorden. Een eerlijk antwoord te geven, de waarheid.
Hij keek op, knipperde met zijn grote blauwe ogen. De abnormale glans in de ander zijn ogen vertelde hem gewoon dat de jongen op het punt stond om in huilen uit te barsten. O nee… Niet weer. Of ja, rollen waren nu een beetje omgedraaid. Maar hij wist gewoon dat hij zelf ook zou gaan huilen als de ander dat deed, emotioneel als hij ervan werd. Om de ander gewoon al zo te zien maakte hem diep triest. Hij trok een mondhoek omhoog, keek eventjes weg om vervolgens zijn ogen weer op de ander te richten. ‘Het ligt eraan hoe je ermee omgaat,’ merkte hij met een hese stem op, ‘Tegen iedereen wordt wel geschreeuwd dat hij of zij niets kan. Ik greep mijn kans enkel wanneer ik die kreeg om het tij te keren, meer niet.’ Verder ging hij er niet over in, hij wilde het niet hebben over hoe hij alles had omgedraaid in zijn leven. Van angst naar dominantie was overgeschakeld en noem het maar op. Dat hoefde de ander niet te weten.
Hij legde zijn handen op de ander zijn schouders, duwde ze naar onder. ‘Recht je rug,’ zijn stem had iets ernstigs, maar er was wel die warme ondertoon, ‘Sta op.’ Hij stond zelf al gewoon op, sloot zijn ogen en haalde diep adem. Als hij het kon, kon de ander het ook. ‘Dan zal ik je eens wat toeschreeuwen,’ glimlachte hij. Oké, waarschijnlijk zou het niet zo overkomen als hij wilde, maar hij stond echt op het punt om te gaan schreeuwen tegen de ander. ‘Want als dat ervoor nodig is om ervoor te zorgen dat je me gelooft… Dan doe ik dat wel.’

» Frut D:

Hij was echt slecht in het proberen op te vrolijken van anderen. Hij kon iedere reactie ontlokken bij anderen, hij kon ze dood irriteren waardoor ze boos werden, hij kon doorgaan over een gevoelig onderwerp waardoor ze moesten huilen en zo door. Maar het enige wat hem niet lukte was iemand blij maken, met alleen maar woorden. Het zou nogal dom zijn als hij de jongen nu gewoon een kusje gaf en deed alsof er niets aan de hand was. De ander had hem ook altijd getroost, had ervoor gezorgd dat hij zich beter voelde. Dus zou hij daar nu ook voor zorgen, ondanks dat het hem niet echt lukte. Maar als het moest, dan zou hij het proberen. Niet geschoten was altijd mis.
Hij was eerst een beetje zoals Noah geweest. Rende liever weg dan dat hij dingen onder ogen kwam. Maar er was dat punt gekomen waarin alles een keerpunt nam. Er leek iets in één tel omgegooid te zijn in zijn gedachtes. Leerde te profiteren van werkelijk iedere situatie. Zijn… Charmes, of hoe je het wilde noemen, zo te gebruiken zodat hij vrijwel altijd zijn zin kreeg. Nou was hij het gewoon gewend om het bij oudere mannen te doen, pedofielen grof gezegd. Hoewel het hem ergens wel nog steeds angst aanjoeg. Misschien had hij daarom dat benauwde gevoel gekregen toen hij maar moest accepteren wat de ander deed, hij was er bang voor. Bang om niet de touwtjes in zijn handen te hebben, niet te oordelen over de handelingen.
De ander ging staan, glimlachte. Maar het kwam niet echt geloofwaardig over, vooral na zijn woorden. Hij fronste, legde zijn wijsvinger op de ander zijn lippen. ‘Niet doen,’ suste hij, ‘Je moet jezelf niet overal de schuld van geven. Als ik me wat aan zou trekken van mijn schuldgevoel zat ik allang ergens in een hoekje te huilen.’ Want hij deed weldegelijk dingen die gewoon niet konden, hoewel het een stuk geminderd was nadat hij eindelijk zijn gevoelens had kunnen plaatsen tegenover de jongen. ‘Waar was ik,’ sprak hij bedenkelijk, ‘O ja! Ik zou tegen je gaan schreeuwen.’ Hij trok zijn hand terug, haalde diep adem. Om deze vervolgens in te houden.
Ja, wat nu? Wat moest hij nou doen? Schreeuwen? Maar dan zou iedereen hem horen… En hij wilde eigenlijk niet dat iemand het zou – Nee, het moest. Hij moest nu niet gaan zeuren om het feit dat niemand het mocht weten. ‘Noah,’ begon hij terwijl hij zijn stem verhief, ‘Je… Je bent mooi! En je bent lief! Je… Je bent aardig! En Slim!’ Zijn blos werd steeds erger, schaamde zich gedeeltelijk. Dit moest vast belachelijk overkomen, hij die eventjes tegen de ander stond te schreeuwen. ‘En ik hou van je met heel mijn hart!’ Hij wist een nerveuze glimlach op zijn gelaat te krijgen, een dieprode blos op zijn wangen. Hij… Kon… Nee. Nu voelde hij zich echt… Hoe voelde hij zich eigenlijk. Uiteindelijk liet hij de ander los, draaide zijn rug naar hem toe. ‘A-Als iemand dit heeft gehoord…’ begon hij zachtjes, ‘Weten wij van niets, oké?’

*facepalm*

Waarom schaamde hij zich? Waarom was hij verlegen op het moment? Hij was het normaal nooit, en hij vond het alles behalve leuk. Het viel nog mee, hij kon tenminste nog uit zijn woorden komen. Of ja, het lag eraan hoe je het bekeek. Pas toen hij uitgepra – Geschreeuwd, corrigeerde zichzelf, was voelde hij zich zo. Had zich ook omgedraaid om hij niet wilde dat de ander hem zo zag. Nu was hij weer dankbaar voor de lange blonde haren, speelde een beetje met een lok ervan. Peuterde er een beetje aan, draaide ermee om zijn wijsvinger. Maar waarom voelde hij zich juist nu zo? Normaal voelde hij zich nooit zo, en nu… In een keer. Het was vreemd en verwarrend. Hij hoorde zich juist fijn te voelen in het bijzijn van de ander, maar dit voelde eerder als verstikkend.
Wat als Noah zich ook altijd zo voelde? Hij wist gewoon dat hij bloosde, en niet zo’n klein beetje. En de ander bloosde ook altijd bij hem, overduidelijk. Het viel gewoon niet te negeren. Hij had het altijd wel schattig gevonden, maar denkend aan hoe hij zich nu voelde en dat hij daardoor bloosde… Wat als de jongen zich ook zo voelde? Nee, dat wilde hij helemaal niet! Hoewel hij niet echt wist of hij dit gevoel moest plaatsen bij onprettig of bij fijn. Het was iets dat hij niet kende, vrijwel weinig tot geen ervaring mee had gehad. Want zover hij wist had hij zich nooit zo gevoeld. Het enige wat hij voelde was haat en verdriet, en dan soms ligt amusement bij het zien van dingen die hij beschouwde als leedvermaak. Wat dat betreft was hij er een grootse fan van, de pijn van anderen. Het gaf hem een kick en het voelde fijn. Dat hij zich ook ergens fijn bij kon voelen door enkel te staren naar de ander was nieuw.
Zijn blik bleef strak op de grond gericht, zelfs bij het horen van de ander zijn stem. Hij hief zijn handen op, pakte zwakjes een van de jongen zijn onderarmen vast. Hij sloot zijn ogen, ergerde zich aan het feit dat hij niet wist wat hij moest doen. Niemand bedankte hem. Hij deed nooit iets goeds in zijn leven en ze hadden het recht om hem een slecht persoon te noemen. Hij gaf het zelf ook toe, maar gaf er dan weer niet zoveel om dat hij het was. En hij probeerde zichzelf ook niet te veranderen. En dat enkel door de angst dat hij zichzelf kwijt zou raken. En hij wilde zichzelf niet kwijtraken, was eindelijk een beetje tevreden met de gang van zaken. Vooral nu dan.
Hij draaide zich langzaam om, maar weigerde zichzelf te bevrijdden uit de greep van de ander. Hij sloeg zijn ogen op, keek de ander aan. ‘Noah?’ vroeg hij zachtjes, een hese stem, ‘Bloos ik?’ Hij voelde het zelf ook wel, het gevolg van die warmte kon enkel zijn dat hij bloosde. En dan ook niet zo’n klein beetje, maar hij wilde er zeker over zijn. ‘En je moet trouwens weten dat ik… Dat ik alles meende, alles.’ Hij keek weer weg, wist nog steeds niet zo goed wat hij aan moest met dat opnieuw onbekende gevoel. Waarom kende hij zo weinig dingen op dit gebied? Het was irritant en hij wist niet wat hij ermee aan moest. En bovendien gaf het hem een gevoel alsof hij een sul was, een sul die het niet eens in zich had de ander langer dan één minuut aan te kijken.

» Hopelijk is hij bruikbaar ^^;

Hij wendde verlegen zijn blik af bij het horen van de bevestigende woorden. Dit maakte zijn blos alleen nog maar erger, en dan vooral in combinatie met dat kusje op zijn wang. Way to go! Ach, zoveel maakte het niet uit. Het was Noah. Die zou toch niet zo flauw zijn om het door te vertellen, dat hij - Alois Trancy, weldegelijk bloed had dat stroomde door de aderen bij zijn wangen. De meesten hadden altijd gedacht dat hij een duivels kind was, voornamelijk dan de mensen van het weeshuis. Allemaal dingen die hij nooit snapte, maar het had te maken met zijn blik of zoiets. Het was vreemd. Maar het had hem wel veel pijn bezorgd. En ook een paar angsten. Voor het donker en kleine ruimtes. En dan alleen kleine ruimtes die donker waren natuurlijk, claustrofobisch kon je hem nou net niet noemen. Gelukkig ook maar, hij moest zo vaak een tijdje doorbrengen in een klein kamertje. Sliep er nu zelfs in een, voor zijn doen dan.
‘Maar jou staat het goed,’ glimlachte hij met een bescheiden lachje, keek op, ‘Mij niet. Dan is het gewoon vreemd. Ik hoor niet te blozen. Ik doe het normaal ook nooit, dus waarom nu wel?’ Hij dacht eventjes na, waarom viel hij de jongen lastig met vragen die niet te beantwoorden waren? Nou, misschien wel voor hem. Aangezien hij een expert was in blozen. Wist er vast alles vanaf. Maar het ging toch voor het grootste gedeelte onbewust? En hij durfde te wedden dat Noah het enkel nog merkte dat hij bloosde als het echt hevig was, anders niet. ‘Maar daar weet jij waarschijnlijk ook geen antwoord op, het is wel goed zo. Zolang je het maar aan niemand door verteld.’ Was weer die beledigende blik, die eigenlijk gewoon schattig begon te worden omdat het hem niet meer zo goed lukte. Had nu meer iets weg van een verlegen blik die hij probeerde te verbergen door te fronsen, en dat kwam dan vooral doordat hij wegkeek.
Hij keek op, knipperde met zijn ogen. Zijn mondhoeken krulden omhoog, voelde hoe zijn hart een sprongetje leek te maken bij het horen van de woorden van de ander. Het maakte hem blij! Mission accomplished! Om meer kon hij niet vragen. Hij plaatste zijn beiden handen op de wangen van de jongen, trok hem dichter naar zich toe wanneer deze hem kuste. Dat twijfelende mocht nu wel weg, en hoe kon je iemand dat beter leren dan het zelf voor te doen? Niet dat hij een andere leer methode kende… Of ja, hij kende ze wel. Maar hij vond ze niet effectief genoeg. Uiteindelijk was hij het toch zelf weer die de kus verbrak, had zijn ogen maar halfdicht gedaan – niet gesloten. ‘Gaan we nog naar Oak’s Field toe? Of ben je van gedachte veranderd?’ schakelde hij ineens over op een ander onderwerp, was gewoon weer eens nieuwsgierig.

» Kun je ze het topic uitlaten vluchten indien je niets meer weet voor deze o3o