єvєяyтнιηg fσя мy sωєєт pяιηcє ღ

'Hé, het is gezond om te blozen. Bewijst dat je wel degelijk bloed in je wangen hebt.' zei Noah glimlachend en aaide hem even lieflijk over zijn rode wang. Hij kreeg de neiging om in zijn wangen te knijpen zoals vaak bij baby's of kleuters werd gedaan maar dat idee liet hij maar achterwege. Het zou erg vreemd zijn, bovendien zou hij hem het gevoel geven dat hij een kleuter was. En dat was Alois dan weer niet. Hij was wel erg schattig met die blosjes op zijn wangen, ookal gaf Alois dat zelf niet toe. Ach ja, het was net als de slang om zijn lichaam. Veel mensen hadden het bijzonder gevonden, hij voelde zich echter alsof hij een mutant was. Eigenlijk was hij dat ook, omdat albino's als mutanten werden beschouwd door hun gemuteerde genen waardoor ze dus geen pigment in hun uiterlijk hadden. Maar die informatie vergat hij maar snel, hij wou zich niet nóg minderwaardiger en onzekerder voelen. Hij was geen mutant, hij was gewoon een mens die andere uiterlijke kenmerken had dan de meesten.
Nee, Noah wist inderdaad geen antwoord op Alois' vraag waarom hij bloosde. Misschien was het omdat hij zich gevleid voelde door wat hij zei en zich schaamde voor dat hij zo had geschreeuwd? Wie weet, misschien schaamde hij zich wel voor iets compleet anders. Noah had ook wel eens momenten waarop hij willekeurig bloosde, mede veroorzaakt door zijn eigen gedachten. Soms kreeg hij ook een binnenpretje, waardoor hij opeens in lachen uitbarstte en iedereen hem vreemd aan keek. Zulke dingen had iedereen wel eens dus Alois hoefde zich er niet voor te schamen.
Noah verlaagde zijn handen wat, zodat ze op Alois' onderrug lagen, kuste Alois met gesloten ogen. Hij durfde het nu wel beter, vooral omdat hij zich nu veel beter voelde en hij iets meer zekerheid had dan voorheen. Hij wist dat Alois het duwtje niet gemeen had bedoeld, maar door zijn negatieve gedachten had hij het zo ervaren. Hij vond zichzelf soms zo'n aansteller en schaamde zich nu eigenlijk wel voor zijn gedrag. Dat moest hij goed zien te maken en dat zou ook gebeuren wanneer ze naar Oak's Field zouden gaan. Noah opende zijn ogen toen Alois zich terug trok, wou zelfs dat de kus ietsje langer had geduurd maar daar hadden ze meer dan genoeg tijd voor. Eerst zouden ze maar moeten gaan, ze waren al té lang in deze kamer naar Noah's mening. 'Nee, laten we gaan.' zei hij glimlachend. Hij pakte zijn colbert van het bed, trok het aan over zijn witte shirt en hield zijn arm uit naar Alois zodat die zijn arm erdoor heen kon steken.

‘Maar… Maar…’ fluisterde hij zachtjes, wist niet waarom maar het viel hem moeilijk om een protest te leveren tegen de ander, ‘Ik krijg er altijd dat gevoel bij dat ik bijna moet… Flauwvallen. Heb jij dat ook? Want tja, je bloost nou eenmaal als de beste.’ Hij schonk de ander een brede glimlach, zo breed dat hij zijn tanden onthulde en er kuiltjes van in zijn wangen kreeg. Sloot zijn ogen, maar alsnog was het duidelijk dat hij er pretlichtjes in zou hebben als hij ze open had. Maar misschien zou dat dan wel weer iets teveel van het goede zijn. Dieprode blos, brede glimlach én pretlichtjes. Dat was wel erg over de top. En hoewel hij het graag allemaal aan de ander zou willen schenken, dacht zijn lichaam er toch anders over. Maar dat was altijd, zijn handelingen spraken hem altijd een beetje tegen.
Zoals gepland kreeg hij ook geen antwoord op zijn vraag. Dat was altijd zo met waarom vragen. Hij stelde ze zo vaak aan zichzelf, wetende dat hij er toch geen antwoord op zou vinden. Waarom vragen hadden nou eenmaal geen antwoord. En dan kreeg je weer die grappig: waarom dan niet? Nou, daar had je dus ook geen antwoord op. Vervelend en verwarrend gedoe altijd. En toch bleef hij ze maar aan zichzelf stellen, het was altijd hetzelfde liedje. Dezelfde eentonige cirkel. Eigenlijk was zijn leven vrij saai geworden… Maar nu was Noah er en dan was er toch weer iets van… Hoe noemde je het… Had het toch weer een beetje zin? Normaal was het altijd ervoor zorgen dat anderen wanhopig werden om iets, ze bang maken. Omdat dat hem blij maakte, zieke vorm van humor. Maar de glimlach van de ander werkte tegenwoordig zo aanstekelijk… Het was vreemd, maar dat hoefde nog niet te betekenen dat het negatief was. Nee, alles behalve eigenlijk.
Hij voelde hoe de handen van de ander afzakten naar zijn onderrug, maar kon zijn ogen nog steeds niet geheel sluiten. Hij wist niet waarom, misschien omdat het hem toch wel ergens beangstigde? Om niet volledige controle te hebben? Wie weet, hij wist het zelf niet echt. Maar zo erg was het niet, er waren nou eenmaal dingen waar je aan moest wennen. En waarschijnlijk was dit er zo eentje, dit hele gedoe en zo. Het kwam wel goed, daar was hij van overtuigd. Hij realiseerde zich pas hoe fris het eigenlijk in de kamer was toen de ander hem losliet, hapte één keer een beetje geschrokken naar adem. Oké, dat was nieuw.
In een nogal huppel tredje verkleinde hij de nieuwe afstand tussen hem en Noah; stak vrolijk zijn arm door de zijne en klemde zich er vrijwel gelijk stevig aan vast, alsof hij bang was de ander te verliezen als hij hem losser liet. Maar het was dan ook weer niet zo stevig dat je je af begon te vragen of het bloed nog fatsoenlijk door zijn aderen kon stromen en hij ze niet dichtkneep. Hij glimlachte blij naar de ander. ‘En, waar gaan we als eerste naartoe?’ vroeg hij opgetogen, ‘Jij leidt, ik volg~!’

Topic uit, denk ik n_n

» En dan moet er een vervolg komen... En dat moeten we bespreken via pb of zo o3o