Ezekiel slaakte een diepe zucht en raapte al zijn moed bij elkaar. Hij had best al wat dingen meegemaakt in zijn leven, maar dit was nieuw voor hem en gek genoeg maakte het hem zelfs iets nerveus. Even aarzelde hij nog en staarde naar de gesloten deur. Misschien was dit raar en een slecht idee. Hij zou het niet gek vinden als dit verkeerd uit zou pakken, maar hij wilde het in ieder geval proberen. Oké, daar ging die dan…
Met een iets te harde dreun klopte Zeke op de deur van de meisjesslaapzaal van Natsu’s etage. Hij had haar een aantal dagen geleden toevallig die kant op zien gaan, terwijl hij net op weg was naar de bibliotheek om te kijken of alle boeken die Damian nog wilde gaan lezen daar wel te vinden waren. Zeke besefte dat hij waarschijnlijk erg bot was geweest toen hij hun gesprek afkapte vorige week. Het was echt niet zijn bedoeling geweest, van dat niet…van alles niet. Maar hij kon haar ook niet vertellen hoe alles precies in elkaar zat. Eerlijk gezegd wist hij dat zelf niet eens helemaal, behalve wat zijn taak was en wat hij ervoor terugkreeg: zijn familie.

Hoe dan ook, Natsuko had hier (gelukkig) niks mee te maken en Zeke voelde zich oprecht schuldig dat hij haar zo had laten staan die dag. Hun gesprek was...ongewoon en des te interessanter. Hij mocht haar wel, al kon hij niet zeggen dat hij haar al kende. Daarom had hij nu om het goed te maken zijn netste kleren aangetrokken (dat wil zeggen: gewone, alledaagse kleren die hem goed stonden en die níet versleten waren), had hij zowaar enige moeite gedaan om zijn asblonde haar te temmen en had hij om het af te maken een poging gedaan een tekening voor haar  te maken

See for yourself *klik*:

, omdat ze het daarover hadden gehad. Op de tekening na was hij zelf wel tevreden met het resultaat.
Zeke schrok op uit zijn eigen gedachten toen de deur plotseling werd opengezwaaid en hij niet Natsu in de deuropening vond, maar een meisje met ravenzwart haar wat hem een doodse blik toewierp.
“Geen jongens hier.” zei ze monotoon, wat hem bijna de stuipen op het lijf joeg. Zat hij goed of was hij per ongeluk naar de Dark magicians etage gelopen?
Zeke's mond opende zich een stukje, maar er kwam geen geluid uit. Ergens had hij verwacht dat Natsu de deur zou openen, maar dat was achteraf gezien redelijk onrealistisch om te denken, aangezien ze de slaapzaal waarschijnlijk met vele andere meiden deelde, net zoals hij dat deed met andere jongens. Wie weet was ze niet eens op haar etage. Het was wederom prachtig weer buiten en geen dag om binnen te zitten. En misschien had ze inmiddels al andere mensen gevonden om bevriend mee te raken. Mensen die niet ineens uit het niets wegvluchtten… Hm...
“Ik…eh…” begon hij vertwijfeld terwijl hij zijn best deed het meisje aan te kijken door haar lange, steile pony heen.
Hij zag haar irissen nog net naar beneden schieten richting…de tekening. Oh ja. Oeps.
Lichtelijk ongemakkelijk deed Zeke direct een poging de tekening achter zijn rug te houden, maar het was al te laat. Het meisje had het gezien. Hij was verbaasd te zien dat het strakke, bleke gezicht voor hem, hem toch een kleine grijns kon tonen, al was het maar voor enkele seconden.
“Natsu… Je bedoelt Natsuko?” mompelde ze met een opgetrokken wenkbrauw, waarbij haar wenkbrauwpiercing naargeestig schitterde in het licht.
Ezekiel voelde zijn wangen lichtelijk gloeien. Fijn dit. Goed bezig. “Uh…ja. Weet jij misschien waar ze is?”
“Nee.” Was het korte antwoord. Het had eigenlijk meer weg van een snauw.
Ongelovig staarde Zeke het meisje aan, aangezien ze onbewust twee keer achterom had gekeken, nadat ze zijn tekening had gezien en de naam erop had gelezen. “Ze is zeker daarbinnen, of niet soms?” Het was voor hem niet moeilijk om over de ander heen te kijken, aangezien hij zo’n 20 centimeter langer was dan zij. Zijn blik schoot naar binnen en zocht naar een teken dat Natsuko daar was; een lok bruin haar of een geïrriteerde blik richting hem, ofzo. Maar zijn speurtocht werd al snel weer afgekapt door de “deurwachter” met het zwarte haar die hem een duwtje in zijn buik gaf. “Ik zei: geen jongens hier! Ugh, jullie zijn ook allemaal hetzelfde! Opdringerige, dominante mannetjesapen!”
Eh, wat…? Wat voor excentrieke feminist had hij nu weer getroffen?
Overduidelijk geërgerd deed het meisje een stapje naar achter en maakte aanstalten de deur voor zijn neus dicht te knallen, maar Zeke was haar net voor door zijn schoen tussen de deur en de deurpost te proppen. Ze had niet harder moeten gooien, want dan had er waarschijnlijk een pijnlijke krak geklonken... Auch.
Zeke leunde echter tegen de deurpost alsof het niks was en zijn voet niet bijna vermorzeld was door een magere, zwartharige, dominante vrouwtjesaap (het waren niet zijn woorden! Hij leefde zich alleen in in haar belevingswereld!). “Nee. Ik ga niet weg voordat ik Natsuko spreek. Als het moet blijf ik hier gewoon staan.”
Het meisje rolde met haar ogen, maar liet uiteindelijk de deur los. “Best. Je doet maar. Dan sta je hier maar de hele dag, want ik denk toch niet dat ze jou wil zien.” Terwijl ze daarna wegliep, klonk er nog een zacht gesis wat leek op “Mannen!”
Zeke hield zijn belofte en bleef braaf in de deuropening staan, benieuwd of Natsuko daadwerkelijk nog ging verschijnen. Dit was alvast een goed begin...

(Met Natsu )

Nu de zomer luid en duidelijk door de deur was gekomen, of gevallen zelfs misschien, was alles een stuk beter. Wakker worden met een zon op je gezicht was een stuk beter als je ogen open doen en zien dat er een storm buiten aan het waaien was. Zomer was misschien Natsuko's favoriete seizoen, dat was namelijk herfst, het betekende wel dat ze zich veel buiten kon begeven, kon wandelen, haar roodborstje veel kon zien rondvliegen en zijn rode veertjes kon zien aftekenen tegen de blauwe lucht met felle zon en af en toe een wolkje. Het was misschien ook niet heel fijn als de zon elke dag de kans kreeg om recht in je gezicht te schijnen, want dan vond het meisje het te heet worden. Maar vandaag was weer zo'n perfecte dag. De zon scheen warm genoeg, af en toe kwam er een wolkje voorbij en een aantal ramen op haar etage stonden open zodat Chico, haar roodborstje, vrolijk in en uit kon vliegen wanneer hij maar wilde. Nu had hij zich op het raamkozijn genesteld, zijn zwarte kraaloogjes volgde geïnteresseerd wat Natsuko aan het doen was.
Het meisje had een bed wat achterin gekregen, aangezien als een van de laatste was gearriveerd was er natuurlijk niet veel keus meer over, maar ze was er erg content mee. Haar bed was tegen een muur waardoor ze een aantal tekeningen en posters kon ophangen. Eerst was ze wat bezorgd geweest dat niemand dat deed en dat het raar was dat je wat van je eigen plekje wilde maken, maar direct bij binnenkomst van haar afdeling had ze gezien dat er genoeg creativiteit in de omloop was bij de bedden. De een had wat lichtjes aan haar spijlen gedaan, de ander had allerlei kleedjes rondom haar bed liggen, natuurlijk hingen er overal posters van idolen en celebrities en er waren genoeg kussens om in te verzuipen. Natsuko had meteen haar zorg laten varen en was ook erg enthousiast geweest toen ze erachter kwam dat ze vrijwel een hele muur tot zichzelf had, ook al waren een paar plekken al ingenomen door wat kleine posters. Maar daar ergerde ze zich niet aan. Ze had een paar van haar eigen tekeningen opgehangen en was blij met het resultaat. Misschien kon ze voor haar verjaardag of kerstmis vragen om wat lichtjes zodat ze die rondom haar bed kon ophangen. Dan zou het pas gezellig worden.
Voor nu zat ze op haar bed in kleermakerszit, naast haar stond een kastje gemaakt van donker hout waarop een lampje, de kooi van Chico en een boek lag. Aan het uiteinde van haar bed was een lage kast waar haar kleding in lag. Ze had zich deze keer in een wat losse spijkerbroek gehesen die hier en daar wat gaten bevatte, en een versteld stuk op de knie, en die was omgeslagen tot haar enkels en aan haar voeten weer de versleten espadrilles. Haar bovenlijfje was gehuld in een los, donkerrood truitje en haar haar zat in een staart. Op haar wang zat een veeg donkergroene verf. Geconcentreerd staarde het meisje naar het vel papier voor haar. Er zaten al diverse potloodstrepen op en hier en daar leek het al wat gekleurd te zijn. Naast het papier lag een kleurdoos waar verschillende kleurtjes al duidelijk aan het opraken waren. Maar Natsuko had het geld niet om een nieuwe doos te halen. Misschien dat ze in Oaks Field een baantje kon strikken om wat bij te verdienen.
Ze was zo geconcentreerd geweest dat ze nauwelijks alle commotie bij de deur had opgenomen. Misschien ook omdat ze wat verder weg was en het gesprek niet kon opvangen. Pas toen ze het woord ''Mannen'' opving, keek het meisje op. Ze zocht de rijen bedden af, opzoek naar waar het gaande was, en pas toen ze het zwartharige meisje in het oog kreeg die wat pissig van de deur wegliep. Ze kon daar nog net de blonde pieken van een jongen ontwaren die ze kende. Ezekiel, of Zeke, hoe hij ook genoemd wilde worden. Een glimlach kwam op haar lippen, maar meteen herinnerde ze zich het gesprek van de vorige keer, hoe hij toen haastig was weggelopen. Haar gezicht betrok even maar daarna legde ze haar tekening aan de kant, kwam van het bed af en liep met een snelle tred naar de deur. Ze glimlachte het zwarharige meisje bemoedigend toe terwijl het dikke, kleine roodborstje op Natsuko's schouder kwam zitten, alsof hij voor lijfwachtje wilde spelen. Het duurde niet lang voordat ze bij de deur stond. 'Hey Zeke.' Glimlachte ze, hoewel het een klein beetje bedrukt klonk. 'Vanwaar deze prachtige verschijning?' Meteen toen ze dat gezegd had kwam het weer in haar op. Haar ogen glommen meteen enthousiast. 'Oaks Field?' Zei ze heel snel nadat ze de vraag had gesteld. 'We gaan naar Oaks Field, niet?' Blij klapte ze in haar handen terwijl ze even van de ene op de andere voet sprong. Het leverde haar wat vreemde blikken op en een Chico die bijna van haar schouder afdonderde. 'Wacht even, dan pak ik meteen mijn tas!' Zei ze terwijl ze al half was omgedraaid en richting haar plekje liep zonder op antwoord te wachten. Ze viste een wat oude tas onder haar bed vandaan, huppelde terug, haar roodborstje werd met elke sprong een beetje in de lucht gelanceerd, stak haar arm door die van Zeke en trok hem half mee. 'Kom op, kom op!' Zei ze blij, al compleet vergeten hoe teleurgesteld ze was geweest de laatste keer dat Zeke ineens was weggerend.

Zeke haalde opgelucht adem toen de deur wederom open ging en er dit keer wel een bekend persoon voor hem stond: Natsu! Ze begroette hem met een glimlach, maar haar toon klonk anders. Tja, dat had hij wel verdiend. Kort gleden zijn ogen over het meisje voor hem, van top tot teen. Ze zag er anders uit dan de vorige keer…speelser en meer in haar element. Hij wist niet precies wat het was, maar op de één of andere manier leek het alsof hij nu de echte Natsuko nog beter te zien kreeg. Het beetje verf op haar wang deed hem onbewust glimlachen.
“Vanwaar deze prachtige verschijning?” vroeg ze hem.
Zeke deed zijn mond al open om te antwoorden, maar Natsu was hem voor: “Oaks Field?”
Weer ging zijn mond open, maar het meisje babbelde vrolijk door. Hij leek zo haast een vis die naar lucht hapte. “We gaan naar Oaks Field, niet?” Het was meer een conclusie dan een vraag, aangezien Natsu al blij heen en weer hupte, terwijl Zeke nog geen woord tegen haar gesproken had. Hij kon niet anders dan in de lach schieten (en ondertussen voorkomen dat het kleine roodborstje -wat hij plotseling op haar schouder ontdekte- niet van het energieke meisje af stuiterde).
“J-…” begon Zeke weer een poging tot een reactie, maar met een paar woorden was ze weg gesjeesd de slaapzaal in. Even twijfelde hij of hij haar achterna zou gaan, maar toen bedacht hij zich dat hij beter niet de toorn van het zwartharige meisje over zich heen kon laten komen. En stel je voor dat er nog meer meisjes zoals zij daar binnen waren… Brrr! Nee hij bleef hier liever als een brave hond staan wachten.
Enkele tellen later stond Natsu alweer tegenover hem en stak haar arm door die van hem, terwijl ze hem opzweepte om op weg te gaan. Zeke schonk haar een warme glimlach en schudde zijn hoofd. Even liet hij zich een stukje meetrekken door de hal, voor hij toch bleef staan. Hij schatte in dat Natsuko hem nu niet meer zo makkelijk mee zou kunnen trekken en voor het geval ze dat wel probeerde legde hij één hand op elk één van haar schouders om haar even tot bedaren te brengen. “Ho, kalm!” Een grinnik schoot uit zijn mond. “Hoi Natsu. Ik kwam je ophalen om naar Oaks Field te gaan, zoals we hadden afgesproken. Dus ja, dat klopt. We gaan zo.” Gaf hij in een paar zinnen antwoord op al Natsu’s opmerkingen van de laatste paar minuten, voor hij straks niet meer de kans zou krijgen. “Maar eerst…” Lichtelijk beschaamd toverde Zeke de tekening die hij voor Natsu had gemaakt uit zijn broekzak. Helaas was het daardoor wel een beetje verkreukeld, maar het ging tenslotte om de boodschap. “wilde ik je dit geven om te zeggen dat het me spijt dat ik de vorige keer ineens weg moest en je zomaar achterliet. Het is niet goed of bijzonder, maar... Alsjeblieft!” ‘Ook omdat ik dacht dat je veel pissiger op me zou zijn.’ voegde hij er in gedachten aan toe. Het verbaasde hem dat ze bereid was er zo makkelijk overheen te stappen. Daarin verschilde ze van de meisjes die hij kende. Hij was blij toe, omdat hij het jammer zou vinden als dat ene voorval hun kans op vriendschap zou verpesten. Nadat hij de tekening als een klein, schuldbewust jongetje aan Natsu had overhandigd, wilde hij aanstalten maken om verder te lopen. Ineens viel zijn oog weer op de verf op haar wang. Oh ja. Zeke staarde er geconcentreerd naar en stak kalm zijn hand naar haar uit. Zachtjes gleed zijn duim over de vlek om het er af te poetsen. Het voelde…apart om haar wang zo aan te raken, maar niet per se vervelend. Gek eigenlijk…
Hij kende haar niet eens, nog niet tenminste, al had ze zojuist al meer van zichzelf laten zien en dat beloofde al veel goeds voor de rest van de dag. Iets te lang bleef zijn duim op haar gezicht rusten, want voor Zeke het doorhad was de verf er al af. Glimlachend hield hij uiteindelijk zijn duim -waar wat verf op was gekomen- naar haar op, om te laten zien wat hij had gedaan. “Zo! Klaar om te gaan, denk ik.” Daarbij ging hij er vanuit dat Natsu doorhad dat er nog steeds een roodborstje op haar schouder zat. Wat was het diertje trouwens heerlijk rustig vergeleken bij die uil van zijn halfbroer. Kon Damian Liago niet ruilen voor zoiets?
Zeke hield zijn arm uitnodigend uitgestoken naar Natsu, zodat ze weer zou kunnen inhaken als ze wilde. Je zou bijna zeggen dat ze elkaar al jaren kende.

Eenmaal bij de hoofdstraat van Oaks Field aangekomen, keek Zeke zijn ogen uit. Hij was thuis niet vaak van huis geweest, behalve naar de lokale markt, dus dit was een nieuwe openbaring voor hem. Het dorpje was niet eens heel groot, maar het telde verrassend veel winkeltjes, straatjes, steegjes en allerlei locaties om nog te ontdekken. Het was druk, vast vanwege de zomervakantie. Tussen de mensen herkende Zeke een aantal leerlingen van SSA, maar er waren ook dorpelingen en mensen die van ver leken te komen. Het was één grote smeltkroes van nieuwe indrukken.
Terwijl ze over de ongelijke straatstenen liepen en het levendige dorpje om hen heen ruiste, keek Zeke naar opzij, naar Natsu. “En? Waar wil je het eerste heen? Het is jouw idee, dus jij mag kiezen.”

[Awh, this is kinda cute >.<]

Het tekenen was ze al helemaal vergeten. Zo heel veel inspiratie had ze er toch niet voor gehad. Ze was er al halverwege mee, maar op dat moment kwam ze erachter dat ze te weinig voorbeelden had om hem af te maken, haar geheugen kon niet al het werk doen. Dus had ze maar besloten het wat te perfectioneren, want er viel altijd wel wat te perfectioneren, een tekening was voor nooit helemaal af. Als alle lijntjes waren ingekleurd en overal de juiste toon was gezet, kon ze altijd hier en daar nog foutjes vinden die ze verbeterde. Niet dat ze dan meteen heel de tekening uiteen scheurde omdat het volgens haar helemaal niet zo zou moeten zijn, maar ze zou stilletjes de tekening weer tevoorschijn halen en toch nog even dat laatste plekje mooier maken dan het al was. Maar voor nu zat ze vast dus ze was ook wel erg blij dat Zeke ineens voor de deur stond om haar mee te nemen naar Oaks Field. Ook al was de afspraak geweest dat zij hem zou uitnodigen om te gaan. Maar ze was deels gaan twijfelen of ze dat wel wilde, sinds het laatste gesprek. Dus had ze het vrij lang uitgesteld, totdat ze eigenlijk een beetje bang werd om hem te zien, omdat ze een teleurgesteld en chagrijnig gezicht te zien zou krijgen. Maar het was compleet anders verlopen.
Natsuko probeerde Zeke mee te trekken, maar zijn bouw en lange lengte waren erg moeilijk om mee te slepen met haar kleine een meter zestig. Ze volde plots zijn hand op haar schouder en hield halt, haar arm uit de zijne halend zodat ze zich kon omdraaien en hem nieuwsgierig aankeek. Wat was er zo speciaal dat ze een tripje naar Oaks Field tijdelijk moesten pauzeren? Of gingen ze niet naar Oaks Field? Maar die twijfelende gedachte ging vrij direct mee met de wind toen Zeke toegaf dat hij haar ook echt kwam ophalen om naar het stadje te gaan. Ze wilde hem al direct tegenspreken en vragen wat ze hier dan aan het doen waren en niet op weg waren, toen hij iets achter zijn rug tevoorschijn haalde terwijl hij ook nog eens zijn excuses aanbood. Wat was het toch een geweldig mens. Chico hipte ongeduldig op haar schouder heen en weer, aangestoken door het enthousiasme van zijn baasje, zijn kraaloogjes schoten van Zeke naar het vel papier wat Natsu aannam. Ze rolde het uit en trof de tekening aan die de jongen had gemaakt. Ze kon niet anders dan in een giechelbui uitbarstten, maar ondertussen knikte ze goedkeurend. 'Wat zei je ook al weer? Dat je niet kon tekenen?' Het was de waarheid, maar Natsuko had niet het hart om hem dat te vertellen. Ze wilde hem net weer een complimentje geven toen ze plotseling zijn hand op haar wang voelde. Wat verwonderd keek ze op, recht in zijn ogen, terwijl Zeke geconcentreerd probeerde de verf er af te halen. In haar enthousiasme was ze compleet vergeten dat die veeg er nog zat. Wat verlegen staarde Natsu naar haar schoenen, terwijl een lichte blos op haar wangen verscheen. Ze grijnsde bij het zien van zijn donkergroene duim. “Zo! Klaar om te gaan, denk ik.” Natsu knikte en Chico tjilpte, waarna het beestje even opsprong en boven op haar hoofd ging zitten, zodat het wat meer op ooghoogte met Zeke zat. De kraaloogjes staarde hem even doordringend aan, alsof het diertje wilde zeggen dat als Zeke Natsu maar een keer pijn deed, hij het zou berouwen. Natsuko stak haar arm weer door die van Zeke, die het had aangeboden, en ze gingen weer op weg. Deze keer was het meisje wat rustiger dan eerst, ook al was er nog steeds de drang en het enthousiasme om sneller te lopen, want ze gingen naar een onbekende plek, met onbekende winkeltjes en onbekende mensen!b] 'Ik was bezig met een.. projectje. Vandaar de verf.'[/b] Verklaarde het bruinharige meisje met een glimlach terwijl ze even opkeek naar Zeke. De rest van de weg was het babbelen geblazen en Natsu kon niets anders dan vertellen wat ze wel niet allemaal verwachtte en wilde zien.

Het stadje was precies zoals het meisje het zich had ingebeeld en eenmaal aangekomen maakte ze zich los van Zeke, alsof ze zo beter indruk kon krijgen wat er allemaal om haar heen gebeurde. Het zag er gewoon magisch en uitnodigend uit. Een glimlach lag op de lippen van Natsu terwijl ze haar ogen uitkeek. Dit was te leuk en te mooi voor woorden. “En? Waar wil je het eerste heen? Het is jouw idee, dus jij mag kiezen.” Het meisje draaide direct haar hoofd naar Zeke toen hij sprak. Vervolgens tuurde ze naar alle uithangbordjes. Een pub, daar een restaurant, een boeken en schrijf winkel, een snoepwinkel... EEN SNOEPWINKEL! Haar vinger schoot naar het uithangbord, in de vorm van een grote lolly. 'Die! Die!' Riep ze enthousiast, waardoor verschillende mensen wat verschrikt opkeken. Ze bedaarde meteen en schuifelde wat naar Zeke toe. 'De snoepwinkel.' Fluisterde ze haast met een grijns op haar lippen.

Zeke´s mondhoeken krulden geleidelijk aan omhoog toen hij het enthousiasme van Natsu zag. Ze glunderde als een klein meisje toen ze rondkeek. Haar ogen straalden. Ze leken haast nog helderder van kleur dan normaal. Het leek wel alsof ze nooit buitenkwam.
Zeke deelde haar enthousiasme, maar hij was niet het type dat zo uitbundig zijn gevoel kenbaar maakte. Nee, hij was wat dat betreft meer een binnenvetter, al viel een hoop af te lezen aan de blik in zijn ogen. Op dat specifieke moment viel er vooral één ding in te bespeuren: dankbaarheid. Hij was oprecht dankbaar, dankbaar dat hij in ieder geval deze dag nog zou hebben, een klein avontuur voor hemzelf en met Natsuko bij hem. Ha, moest je hem eens horen melancholisch zijn. Dat was niks voor hem.
Zeke schrok op van een voorbijschietende wijsvinger langs zijn neus. Als een raket schoot de vinger richting een uithangbord iets verderop in de straat. Het bord had de vorm van een gigantische lolly.
“Die! Die!” kirde Natsu, waardoor Ezekiel met een schuin oog de verbaasde blikken om hen heen opving. Wat een energiebom was ze toch, dat was één ding wat vast stond.
Lachend keek Zeke toe hoe Natsu zichzelf tot bedaren bracht bij het zien van de geschokte reacties uit hun omgeving en wachtte hij geduldig af hoe ze vervolgens naar hem toe schuifelde. “De snoepwinkel.”
Ezekiel speelde het spelletje mee en schuifelde ook iets haar kant op. “Zo’n idee had ik al.” Fluisterde hij in haar oor met een grijns. De snoepwinkel. Natuurlijk. Waarom verbaasde hem dat niks? Hij moest toegeven dat hij best tevreden was met haar keuze. Hij verdeed immers veel liever zijn tijd met het bekijken en kopen van snoep dan het eindeloos wachten voor een paskamer in een kledingwinkel. Hij had dat één keer moeten voortduren toen hij bij hoge uitzondering zijn jongere halfzus Claude moest vergezellen tijdens haar maandelijkse “shoptrip”. Wat een nachtmerrie was dat! Overal in de designerwinkels waar Claude zo nodig heen moest was hij omsingeld geweest door van die luid kwetterende meiden op stelten van 15 centimeter die zichzelf veel te geweldig vonden en die van die "nepdingen" hadden. Nepnagels, nephaar, nept-… Uh ja, je begreep het wel. En ze konden zich zo melodramatisch druk maken om de kleinste dingen, zoals over één of andere zwarte schoen met glitters, of nee het was een echte…Jean Hupperdepup? Geen idee. Wie noemde zijn schoen nou Jean? Het was één ding om een dier te vermenselijken, maar objecten? Op die paar momenten na als je bijvoorbeeld keihard je kleine teen stoot tegen de punt van de deur en je vervolgens in gedachten of hardop de deur zelf de schuld geeft. Stomme deur! Nee, dat telt niet.
Maar goed, hij dwaalde weer eens af. Een snoepwinkel werd het dus. Zeke liep achter Natsuko aan naar binnen. Op het moment dat ze de houten deur openden en er een vrolijk gerinkel van een belletje klonk, waande Zeke zich in een andere wereld. De winkel was van binnen veel groter dan het van buiten had geleken en het was erg…bijzonder te noemen. Qua indeling en sfeer had het bijna wat weg van een oude bibliotheek die omgebouwd was tot lekkernijenparadijs. Er was zelf een sierlijke wenteltrap die leidde naar een tweede etage vol zoetigheid. De muren en vloeren waren volledig gemaakt van massief hout en vormden een prachtig contrast met het felgekleurde snoep. Qua assortiment leek de keuze oneindig. Zeke had zich als kind nooit dergelijk lekkers kunnen veroorloven. Het was meer aan zijn halfbroers en zus besteed geweest, tenzij zij hem heel af en toe iets van hun voorraad gunden. Maar dat was niks vergeleken bij deze schatkist! Er was werkelijk vanalles, in allerlei soorten, maten, kleuren, geuren, smaken en vormen. Je kon het zo gek niet bedenken, of het was er. Sommige dingen hadden zelfs een klein bordje met uitleg wat het precies was. Er waren de gewone snoepjes voor een lekkere snack, maar ook snoepjes voor mooiere dromen, om wensen te laten uitkomen en om iemand verliefd op je te laten worden (als je dat allemaal mocht geloven). En dat was alleen nog maar wat Zeke zag op het moment dat hij net de winkel binnen was gestapt.
“Welkom!” klonk een krakerig, doch vriendelijke stem vanachter een eeuwenoude kassa die bijna uit elkaar leek te vallen van ellende. Een klein, mollig vrouwtje van rond de zestig jaar oud knikte hen begroetend toe. Haar grijze haar krulde vrolijk alle kanten op. Een dun, zilveren brilletje met ronde glazen stond op het puntje van haar bolle neus. Voor zover ze boven de toonbank vandaan kwam, was te zien dat ze gekleed was in een wit met rood gestreept pak met snoepfiguurtjes erop afgebeeld. Het was een ware, excentrieke verschijning. Ze leek haast een goede fee uit een sprookje die hen zojuist in haar wereld verwelkomd had en paste daarmee perfect bij de setting van de winkel. “Kijk gerust rond. Als ik kan helpen, hoor ik het graag, maar pas op dat je niet verdwaalt! Het is hier groter dan je denkt…”
Zeke glimlachte beleefd, al speelde hij met zoveel vragen. Over nieuwe indrukken gesproken…
Aarzelend, maar eigenlijk ook heel erg nieuwsgierig liep hij verder naar binnen. Er waren vele schappen met snoepgoed en allemaal zo gepositioneerd dat het haast een doolhof leek. Voor hij het goed en wel besefte wist hij binnen enkele ogenblikken eigenlijk niet meer zeker waar hij precies vandaan was gekomen, waar Natsu was en waar hij nu heen ging. Alles om hem heen was even gekleurd en volgestopt met snoep. Natsu… Waar was zij? Ze liep net nog achter hem. Toch? Zeke keek om zich heen, maar kon niet ver kijken door de hoge schappen naast hem, dus besloot hij uiteindelijk maar een willekeurige richting op te lopen, hopend dat hij haar per ongeluk weer tegen het lijf zou lopen.
Nog steeds geen Natsu te bekennen. Nu snapte hij wat de oude vrouw had bedoeld met haar waarschuwing over verdwalen. Het was ergens grappig, maar ook vreemd tegelijk. Maar waar zat Natsu toch?

Even voelde ze zich gegeneerd door alle vreemde blikken toen ze het uitkraamde van plezier bij het zien van de snoepwinkel. Misschien moest ze iets meet intomen. Maar kijk dan hoe het er allemaal uitzag! De drukte, de gezelligheid, de winkeltjes. Natsuko voelde zich helemaal in haar element en het enthousiasme bleef in haar borst borrelen. Ze kon er gewoonweg niets aan doen. Nog steeds leek ze van het ene op het andere been te springen en Chico tjilpte vrolijk mee, aangestoken door haar blije humeur. Het enige obstakel op dit moment was de menigte mensen die rond liepen en sloften. Natsuko had nog nooit zoveel mensen op zo een plek gezien. Ze had in een klein stadje gewoond dat nog net niet naar dorp gedegradeerd kon worden, dus zeer drukke winkelstraten had ze nooit meegemaakt. De enige twee straten met shops en winkels in haar stad waren nooit echt druk bezocht aangezien het vooral om winkels ging die diensten aanboden zoals schoenreparatie of kledingrestauratie. Daar ging je niet lekker een dagje shoppen. Maar het fijne van haar stadje was wel geweest dat ze veel mensen kende. Misschien dan alleen van gezicht, maar elke keer als ze iemand tegen kwam glimlachte die vriendelijk en wenste haar een goede dag, iets wat zij graag ook terug zei. Die positiviteit hielp haar een glimlach op haar lippen te houden en te verbergen hoe zwaar ze het thuis eigenlijk hadden. Het hielp haar ook te vergeten wat voor toekomst haar te gemoed kwam. Een toekomst waar ze niet onderuit kwam omdat ze gewoonweg het geld en de middelen niet bezat. Starshine was een uitweg, een laatste redmiddel van haar ouders in de hoop dat ze een goede opleiding kreeg en daardoor wat verder kwam in het leven. Misschien kon ze genoeg credit verzamelen dat haar studiekosten op de vervolgopleiding lager zouden worden. Maar Natsu schatte haar kansen niet hoog in. Daarbij wilde ze graag naar de kunstacademie, mocht ze toegelaten worden, had ze alsnog geen positief toekomstbeeld. Niemand verdiende wat met schilderijen of tekeningen. Tenminste, dat geloofde ze. Haar droom om kunstenaar te worden was al meerdere malen onderuit gehaald, maar toch bleef ze standvastig opkrabbelen, in de hoop ooit iemand op een dag te vinden die haar steunde. Of misschien zelfs meer dan dat. Maar voor nu was het richten op school, goede cijfers halen en genieten van deze kans. Want ze wist dat haar broertje die nooit zou krijgen. Hij moest het doen met het kleine schooltje op haar thuisplaneet in het arme stadje.
Maar voor nu was het Zeke meesleuren door de massa's mensen heen, naar het uithangbord met de lolly, de snoepwinkel, het walhalla voor nu. Vrolijk klingelde de bel toen de deur open ging. Zodra alle zoete geuren haar te gemoed kwamen en ze doorhad dat ze echt in snoephemel was beland, zette Natsu grote ogen op en viel haar mond een klein beetje open. Hier moest en zou ze alles uitpluizen. Elk hoekje en gaatje ontdekken, elk snoepje moest ze proeven. Ze glimlachte vriendelijk naar het oude dametje achter de toonbank. Wat een schattig vrouwtje. Vrijwel meteen kreeg het bruinharige meisje ook de kommetjes in beeld, die opgestapeld naast de toonbank stonden op een klein verhogingkje. Daar moesten vast alle snoepjes in. Met een paar snelle passen was ze bij de bakjes en pakte er een van de stapel, hij was prachtig beschilderd met allerlei iconische snoepjes en Natsuko begon helemaal te glunderen. Eigenlijk was ze Zeke al vergeten want haar ogen gingen alle rijen af. Ze verdween in een van de gangen en schepte hier en daar wat snoep uit de bakken. Toffee's, dolfijntjes, kauwgomballen. Drop sloeg ze over want dat lustte ze niet. Ze kwam bij de chocola en er ging plotseling wel erg veel in het bakje. Van wit tot puur met nootjes. Ondertussen had Natsu de trap gevonden en was ze aan de klim naar boven begonnen. Daar aangekomen moest ze even op adem komen en gaf ze haar ogen de kost. Dit moest vast de afdeling bijzonder snoep zijn, want hier stond allerlei uitleg bij. Ze liet haar vingers langs de bordjes gaan en hield uiteindelijk op bij eentje. Liefdessnoepjes stond er beschreven. Ze waren in de vorm van schattige gelatine hartjes. Zou ze...? Wat ongemakkelijk keek ze om zich heen, om er zeker van te zijn dat Zeke niet ineens achter haar stond. Vervolgens schepte ze gauw twee hartjes uit het schap. Gewoon een reserve. Je wist maar nooit.
Ondertussen vond het meisje het wel welletjes, haar kommetje zat al aardig vol en zo heel veel geld had ze niet tot haar beschikking. Als laatste besloot ze een paar lollige lollies te pakken uit een schap. Ze garandeerde je op een hele middag lachen. Nou, daar zei Natsuko geen nee tegen. Ze liep naar het balkon, zoekende naar Zeke. Ze vond hem uiteindelijk recht onder haar, ij leek een beetje verloren. Ze viste een toffee uit haar bakje en na goed mikken liet ze hem boven op zijn hoofd vallen. 'Hoi!' Grijnsde ze en ze trippelde blij van de trap af, zijn kant op. Natsu toonde haar bakje alsof ze een trofee had gewonnen. 'Lekker he!' Om niet verder in de verleiding te komen, besloot ze maar naar de kassa te gaan, waar het mollige dametje haar vriendelijk toelachte en haar even veel betekenend aan keek toen ze de snoepjes in een zak schepte en langs de hartjes kwam. Natsu keek wat verlegen naar haar schoenen.
''Dat is dan zeven en een halve talon alsjeblieft.'' Kraakte het dametje en Natsuko viste haar portemonnee uit haar tas. Ze keek er een beetje beteuterd naar. 'Dan ben ik meteen door al mijn geld heen..' Meldde ze een beetje sipjes en hulpzoekend keek ze naar Zeke, in de hoop dat hij haar uit de brand zou helpen.

Zeke zuchtte en krabde zijn hoofd. Links, rechts, rechtdoor, achteruit… Hij had even geen idee meer. Even bleef hij stokstijf staan en luisterde aandachtig of hij misschien Natsu’s vrolijke gebrabbel of het tjirpen van haar roodborstje hoorde ergens. Hm, niks. Als laatste uitweg kon hij altijd nog proberen op één van de schappen te klimmen, zodat hij wat beter overzicht had.
Zeke wilde net zijn voet op een regenboogkleurige doos zetten, toen iets bovenop hem viel. TOK! Een snoepje tikte zijn hoofd aan en stuiterde daarna op de grond. Regende het ook nog snoepjes hierbinnen? Dan was hij helemaal onder de indruk.
Verbaasd keek hij naar omhoog en zag Natsu daar breed grijnzend staan. Ah, daar was ze dus gebleven! Hoe was ze daar zo snel gekomen? “Hé.” Groette hij haar glimlachend terug. Hij wachtte geduldig tot ze de trap weer afkwam en naar hem toe kwam. Zijn wenkbrauwen schoten een stukje omhoog bij het zien van het overvolle bakje. Ze had flink ingeslagen ondertussen!
“Lekker he!” zei ze als een kind zo blij.
Zeke schudde lachend zijn hoofd. Tja, dat was wel het logische gevolg als je een kind meenam naar een snoepwinkel, dus gold dit ook voor Natsuko. Al leek ze hem maar een paar jaar jonger dan hij, van binnen was in ieder geval een deel van haar nog veel jonger. Het zorgde ervoor dat hij zich ook meer naar zijn leeftijd wilde gedragen, in plaats van altijd de serieuze volwassene te spelen, zoals hij normaal gesproken behoorde te doen.
Braafjes volgde Zeke het hypere meisje naar de kassa. Ergens vroeg hij zich af hoe ze zou reageren op al dat suiker, aangezien ze nu al energie voor tien had. Oh help…
Zelf voelde Zeke niet de behoefte om snoep te kopen. Althans, ergens wilde hij het stiekem best proberen, maar zijn portemonnee liet hem dat nou eenmaal niet toe. Hij had wel wat talons meegekregen van thuis, maar die waren enkel bedoeld voor de dingen die hij voor Damian moest halen. Maar zijn moeder had hem stiekem vlak voor zijn vertrek nog wat toegestopt. Zeke had het eigenlijk niet willen aannemen, omdat hij wist dat ze dit niet kon missen, maar hij moest het meenemen van haar. Haar liefde voor hem was des te meer reden dat hij hiermee doorging. Misschien zou hij op een dag via deze weg genoeg opgebouwd hebben dat hij haar van een fijn en makkelijker leven kon voorzien. Het deed er voor hem niet echt toe wat er met hem gebeurde. Hij had simpelweg de tijd en moeite ook niet kunnen nemen om daar bij stil te staan en bovendien was het uiteindelijk toch afhankelijk van wat de Valois' met hem van plan waren. Als hij geluk had kreeg hij wellicht een hogere functie in hun huishouden, zodat zijn status zou stijgen.

Zeke keek toe hoe Natsu haar snoep afrekende.
“Dan ben ik meteen door al mijn geld heen.” hoorde hij haar zeggen. Hij beantwoordde haar blik met een warme glimlach.
“Geen zorgen, ik heb genoeg. Ik betaal wel.” zei hij, terwijl hij zijn portemonnee al uit zijn broekzak tevoorschijn haalde. Hij zorgde ervoor dat noch Natsu, noch de dame achter de toonbank kon zien dat het bedrag voor het snoep ook praktisch zijn laatste talons waren. Het was oké. Het was duidelijk dat Natsu net als hij niet veel geld te besteden had en hij gunde het haar. Hij had bovendien toch niet echt iets nodig. Oké, de meeste kleren die hij had vielen bijna uit elkaar en zijn schoenen hielden het ook niet lang meer vol en zijn-
In ieder geval, hij was met weinig tevreden, want dat was hij immers gewend.
Daarom gaf Zeke zonder aarzelen de talons aan de oude vrouw en rekende voor Natsu af.
“Wat lief dat je voor je zusje betaalt! Een echte heer.” Piepte het oudje met een glimlach.
Wat…? Zusje?
Ezekiel onderdrukte een grijns en sloeg veelbetekenend een arm om Natsuko heen. Dit kon hij niet zomaar laten gaan. “Ach ja, als grote broer moet ik wel goed voor mijn zusje zorgen, toch?” Hij zou letterlijk haar grote broer kunnen zijn vanwege zijn lengte, maar ook omdat hij inschatte dat hij een paar jaar ouder was dan Natsu.
Zeke wachtte tot de vrouw de zak snoep weer aan Natsu had overhandigd en hen een fijne dag wenste en leidde haar vervolgens naar buiten, nog steeds met zijn arm om haar schouders geslagen.

Eenmaal weer bij de hoofdstraat aangekomen, verloste hij haar van zijn omhelzing en lachte. “Dus, lief zusje van me, waar wil je nu naartoe gaan?” zei hij plagend met een knipoog en grinnikte. Toen viel zijn oog op de zak snoep. “Omdat ik je net heb geholpen mag ik er vast wel eentje proeven...?” Vliegensvlug prikte hij haar daarna in haar zij, waardoor hij net een snoepje uit het zakje kon pikken. Hij had blind maar iets gepakt en zag nu dat zijn keuze blijkbaar op een gelatine hartje was gevallen. Hm, oké, niet echt mannelijk, maar hé, een snoepje was een snoepje toch? Snel propte hij het snoepje in zijn mond voor Natsu de kans zou hebben het weer van hem af te pakken.
Een heerlijke, zoete smaakexplosie streelde zijn mond. Hij kon de smaken alleen niet helemaal thuisbrengen. Hij proefde aardbei, maar ook allerlei andere smaken. Veel te snel was het moment aangebroken dat hij het moest doorslikken. Jammer, maar hij zou deze winkel wel onthouden. Mocht hij ooit geld overhebben (wanneer dat ook mocht zijn), dan kon hij hier altijd nog eens terugkomen, met zijn jongste halfbroertjes bijvoorbeeld. Die zouden dit geweldig vinden!

Wat beteuterd staarde ze even naar het snoep, nadenkend wat ze misschien weg kon doen. Die hartsnoepjes waren al niet zo een geweldig idee geweest en ze had het meer genomen als een soort grapje. Maar dat grapje leek nu een beetje beangstigend dus het beste was waarschijnlijk om ze weer terug te leggen. Straks at ze er een per ongeluk en was het eerste wat ze zag een boom. Ze wilde niet herkend worden op school als het meisje dat verliefd op bomen was. Dat zou geen goede start zijn. Bij haar thuis in haar stadje waren wel eens zwervers. Maar er was er altijd een geweest die een beetje een buitenbeentje was. Hij slofte altijd wat wazig en afwezig rond, alsof hij niet helemaal meer op de aarde was. Soms zag ze hem ergens in een steegje, een vuilnisdeksel omarmend en er lieve woordjes tegen zeggend. Haar moeder had Natsuko uitdrukkelijk verboden dat ze de man niet mocht benaderen en dat hij een slechte invloed was. Als hij haar om geld vroeg moest ze het niet geven en zo snel mogelijk weglopen naar een plek waar veel mensen waren. Natsuko dacht dat de man niet helemaal gezond meer was en dat hij geld nodig had om beter te worden. Wat ze niet wist was dat de man altijd stijf van de drugs stond.
Haar gedachten over de zwerver op haar thuisplaneet werden als wolkjes uit elkaar gedreven toen Zeke weer met zijn heldere stem sprak. Haar humeur klaarde meteen weer op en haar ogen glommen weer. Als iedereen op de academy zoals Zeke was, dan zou ze binnen een mum van tijd super veel vrienden hebben. Ze glimlachte oprecht en blij naar hem en stond alweer een beetje op en neer te springen terwijl de jongen afrekende en het oude dametje het snoep in een zakje schepte. Verrast keek ze op bij het horen van het woord 'zusje.' Eh wat? Wat verdwaasd en niet begrijpend keek ze van het oude dametje naar Zeke, die plotseling zijn arm om haar een sloeg. Ze schuifelde wat tegen hem aan en zette een zoete, maar ook wel ongemakkelijke glimlach op. 'Mhm.' Was haar wat stijve antwoord. “Ach ja, als grote broer moet ik wel goed voor mijn zusje zorgen, toch?” Dat was de stem van Zeke. Natsuko knikte hevig op en neer en om dat kracht bij te zetten sloeg ze ook een arm om de lange jongen heen. Ze kon niet anders dan toegeven dat dit toch wel een fijne positie was en dat ze het fijn vond dat het Zeke was en niet een of andere willekeurige jongen die ze pas had ontmoet. Met een glimlach nam ze het zakje snoep aan en werd vervolgens door Zeke naar buiten geloodst. Het belletje klonk even vrolijk als altijd en het roodborstje tjilpte vrolijk terug als antwoord. Het beestje had zich weer op haar hoofd genesteld en keek nieuwsgierig naar de massa's mensen, die ondertussen wat uitgedund was. Nu was de straat een stuk overzichtelijker. Natsuko tuurde over de mensen heen, even vergetend dat Zeke zijn arm om haar had en zij om hem. Zijn zoete woorden en het loslaten van haar lijfje zorgde ervoor dat ze zich naar hem omdraaide. Natsu grijnsde en stompte hem vriendelijk tegen zijn arm. “Omdat ik je net heb geholpen mag ik er vast wel eentje proeven...?” Uitnodigend hield het meisje hem de zak voor, terwijl haar andere hand even voelde hoe haar haren zaten. Pas toen haar oog viel op wat voor snoepje Zeke te pakken had viel haar mond even kort open. Er kwam een klein, zacht waarschuwend kreetje uit dat heel snel afzwakte en wat angstig maar ook nieuwsgierig staarde ze naar zijn reactie. '...En?' Vroeg ze uiteindelijk onzeker terwijl ze zelf voor een klein kaneelstokje ging en er op sabbelde. Zou het werken en ook zo snel? Of zou het gewoon afzetterij zijn geweest en een grapje van de oude dame in het winkeltje. 'Ik heb niet echt voorkeur hoor,' klonk het nog steeds wat onzeker omdat ze niet wist wat er nu met Zeke gaande was. 'Heb jij een leuk idee?' Snel stopte ze nog een snoepje in haar mond zodat ze niet nog meer hoefde te praten en uiteindelijk borg ze het op in haar tas, terwijl Chico de lange jongen in de gaten bleef houden, zijn kopje wat scheef.

“…En?” vroeg Natsuko om te vragen hoe het snoepje smaakte.
Zeke speelde alsof hij er echt even over na moest denken. Uiteindelijk kruiste zijn blik die van haar weer. “Apart… Ik kan het niet anders uitleggen.” Hé, was het het zonlicht, of leek Natsuko’s haar ineens meer te glimmen dan eerst? En haar ogen…straalden. Zelfs het roodborstje op haar hoofd leek haar beter te staan dan net. Hm…
Zijn mond opende zich een stukje, maar aangezien hij niet wist wat hij nou eigenlijk van plan was te zeggen, besloot hij deze uiteindelijk maar weer wijselijk te sluiten.
“Ik heb niet echt een voorkeur hoor,” Natsu’s stem klonk plotseling iets zachter dan normaal en minder enthousiast. Had hij soms iets verkeerds gezegd? “Heb jij een leuk idee?”
Zeke haalde zijn schouders op. “Het maakt mij ook niet zoveel uit.” Even gleden zijn ijsblauwe ogen naar het kleine vogeltje op Natsu’s hoofd. “En jij? Wil jij ergens graag naartoe? Misschien een dierenwinkel?” Hij grinnikte, maar schonk het mannetje (of vrouwtje… Zeke wist dat bij een vogel niet echt af te lezen…) een vriendelijke glimlach.
Zijn “gesprek” met het roodborstje werd plotseling verstoord door het geluid van een viool, gevolgd door een drum. En al snel volgde er ook een tinnen fluitje en een keyboard. Alle klanken sloten naadloos op elkaar aan. Verrast keek Zeke achterom en ontdekte een groepje straatmuzikanten op een klein, rond plein aangrenzend aan de hoofdstraat. Een vrolijke, speelse melodie kwam hen al snel tegemoet.

Het deed zijn glimlach alleen maar verbreden en zijn ogen glanzen. Verrukt draaide Ezekiel zich weer naar Natsuko toe. “Ik weet wat ik wil doen. Kom!” Vlug pakte hij haar hand en leidde haar naar het plein, wat slechts een klein stukje bij hen vandaan was. Daar eenmaal aangekomen, stonden ze tussen een groepje toeschouwers. De muzikanten speelden steeds enthousiaster bij het zien van hun publiek en wierpen elkaar veelbetekenende blikken toe. Ze leken net zo verrast te zijn met de mensen op hen heen als de dorpelingen met de plotselinge muziek.
Zeke had voor een seconde alleen oog voor Natsu. Zijn doordringende blik boorde zich in de hare. “Dans met me.” zei hij net boven de muziek uit, terwijl hij iets naar haar toe boog. “Je hebt het me beloofd!” Het boeide hem verder niet wie het zou zien. Hij schaamde zich überhaupt niet snel. En als hij al één ding van Natsu had geleerd, was het dat ze spontaan was. En echt niet dat hij haar ermee weg liet komen als ze nu weigerde. Integendeel…
Nog voor ze zich zou kunnen bedenken, trok Zeke Natsu mee de “dansvloer” op, wat betekende dat ze net tussen de muzikanten en de toeschouwers in kwamen te staan. Zeke zette zijn lange lijf in beweging op een manier die uitstraalde dat hij van Razen kwam. Ondanks zijn lengte en bouw was hij verrassend soepel, maar zijn bewegingen waren wel degelijk gecoördineerd. Hij nam Natsu bij de hand en nam haar mee in één van de meer bekende dansen van Razen, eentje die echt de soepelheid en het “vuur” van Razianen in zich droeg. Het was snel, vrolijk, uitdagend en zeker niet iets wat rijkeluismensen dansten. Daar was het veel te "los" voor. Het was meer een dans voor de gewone bevolking van Razen en nog meer van de armere mensen, als een manier om -voor een moment- al hun zorgen te vergeten. Het was wat Zeke had gedaan samen met de andere bediendes als ze een moment voor henzelf hadden. Dat had Ezekiel Natsuko echter nog niet verteld. En hij had wellicht gesuggereerd dat hij nog wat danslessen kon gebruiken, wat in feite best kon kloppen, aangezien er nog veel meer dansen en dansstijlen te leren vielen, maar deze had hij in ieder geval aardig onder de knie inmiddels. 
Zeke liet Natsu draaien en wachtte hierna voor een moment op haar reactie. Als ze dit echt niks zou vinden, zou het nu moeten blijken en kon ze nu weg gaan. Het lied was nog niet ten einde, maar ze hadden al iets rondgezwierd, dus zou het niet raar zijn als ze weg zou lopen. Maar natuurlijk hoopte hij niet dat ze dat deed. Zeke hoopte dat ze zijn danspartner wilde zijn en dat ze zijn dans zou beantwoorden, ook omdat hij dit zelf niet behoorde te doen. Niet mocht doen. Maar hij deed het toch, maar het liefst wel samen met haar.