Met een zucht sloeg de jongen de bladzijde van het woordenboek om. Het was vermoeiend om naar al die woorden te kijken. En geen enkele was één van de woorden die hij moest hebben. De meeste leken er niet eens op. Welke taal was dit? Snel wierp hij een blik op de kaft. Ah, dit was Bulgaars. Vluchtig bladerde hij nog even door het woordenboek heen en scande de woorden voordat hij het weglegde. Ook dit was niet de taal, die was gebruikt. Śniłaś mi się tej nocy, was hetgeen wat op het hartje stond. Van de stapel woordenboeken die nog voor zijn neus stonden pakte hij simpelweg de bovenste. Russisch woordenboek, stond er op de kaft. Weer zuchtte de jongen kort voordat hij het boekje opensloeg bij de M. Mi, Mi.. Daar één van de woorden die er op dat hartje stonden, maar of het de juiste taal was? Dat was nog maar de vraag. Olivier had geen idee en toch schreef hij het op, gewoon voor het geval dat dit wél de juiste taal was. De jongen met het kleine litteken onder zijn oog bladerde verder naar de S. Met een hand in zijn zwarte haar gingen zijn ogen over alle woorden die begonnen met een S. Een klein, klagend geluid rees op vanuit zijn keel en met een klein 'thud' geluid legde de jonge magiër zijn hoofd op de tafel. Al die lettertjes en woorden dansten achter zijn netvlies. Hij wist zeker dat hij hier helemaal nog niet zo heel lang zat, maar zo voelde het wel. Zijn wil om te weten wat die tekst betekende was ook vrij groot en hij keek op bij het horen van eens stem. ‘Laat me raden, je kent de taal niet?’ De jongen keek op naar het meisje en knipperde even. 'Uh.. oh.. Oui' begon hij uit automatisme in het frans, zijn moedertaal. Hij heek even naar het blaadje met de tekst en de woordenboeken, daarna weer terug naar haar en schraapte zijn keel, liet zijn brein overschakelen naar het kovomakaans. 'Ja dat klopt.' Hij ging wat rechter op zitten en haalde een hand door zijn zwarte haren. 'Dat heb je helemaal goed geraden' ging hij verder terwijl hij zijn karakteristieke façade aka de vrolijke glimlach weer op zijn gelaat toverde. Kort grinnikte de jongen en staarde weer naar de woorden. 'Ik heb hier een tekstje en ik heb een onverzadigbare drang om te weten te komen welke taal het is en wat het nu toch betekent.' vertelde hij haar terwijl zijn ogen over de woorden gingen. Weer sloeg hij de bladzijde om, op naar de volgende reeks woorden beginnend met de letter S. 'Weet jij toevallig welke taal of dat het is? En.. Of.. misschien wat het betekend?' Zijn stem klonk bijna hoopvol terwijl hij over zijn voorhoofd wreef. De kans was nihil dat dit meisje 1,2,3 kon zeggen "oh dat is die en die taal en het betekent dat en dat" Daar rekende hij dan ook niet op, maar hopen? Hopen kon natuurlijk altijd. Zijn blik gleed eindelijk eventjes over de boeken die het meisje mee had genomen en op de tafel had gelegd en hij schoof de stapel woordenboeken, die hij nog moest doorspitten, aan de kant. Het geritsel van het papier klonk weer toen hij de bladzijde voor de zoveelste keer omsloeg. Met zijn bruine ogen keek hij het meisje aan, afwachtend naar wat ze zou antwoorden. Het was tevens een wonder dat zijn hand nog niet vermoeid was door de eentonige beweging, maar toch begon hij een beetje met zijn vingers te bewegen. Niet dat ze pijnlijk waren of vermoeid. Het was eerder een automatisme van het niet stil kunnen zitten. Zo bewoog hij ook vaak een been op en neer. Deze jongen was vrijwel altijd wel érgens mee bezig. Stilzitten was zeg maar echt niet zijn ding.

Hij had het meisje genaamd Tári (waarvan hij de naam nog niet kende) verteld dat hij, als het om die tekst ging, een onverzadigbare drang had om te weten te komen wat die tekst betekende. En meteen dus ook welke taal het was. Ze had even kort gefronst voordat ze het blaadje met haar vingertoppen een kwartslag draaide en ernaar keek, ogen tot spleetjes geknepen en haar hoofd iets schuin. ‘Hm.’ Hoorde Olivier haar zachtjes mompelen terwijl ze het papiertje in haar handen nam. Olivier keek toe hoe ze met een diepe frons naar het blaadje keek. Een enkele keer klakte ze met haar tong. ‘Blaigeard.’ Nu was het Oliviers zijn beurt om te fronsen. Wat betekende Blaigeard, vroeg hij zich af? Het meisje keek hem bedenkelijk aan en hij wachtte op wat ze zou gaan zeggen of vragen. ‘Hoe ben je hier eigenlijk aangekomen? Als je de taal niet kent..?’ Na dit gevraagd te hebben legde ze het blaadje terug en keek hem onderzoekend aan. Olivier zelf richtte zijn bruine ogen op het papiertje met daarop de tekst en kauwde kort op zijn lip. Met een kleine glimlach keek hij naar haar terug. 'Eerlijk gezegd heb ik de tekst overgeschreven. Het stond op een Valentijns hartjes die ik heb gekregen.' Met een kleine frons wreef hij door zijn haar. 'Vandaar dat ik wil weten wat erop staat, veelal uit nieuwsgierigheid. Maakt me niet uit als het iets.. Niet aardigs is, maar dan weet ik tenminste wat er staat. Het niet weten is dan nog erger zeker als de tekst wel aardig blijkt te zijn of zo... weetje?' gaf hij haar in alle eerlijkheid toe met een bijna nonchalante schouderophaal. Dat hij een klein vermoedde, had, van wie het hartje was, hield hij achter. Mede omdat hij het ook niet helemaal zeker wist. 'Het hartje was anoniem, als je dat al niet al umh zelf bedacht of geraden had?' grinnikte hij op een grappende toon terwijl hij lichtjes naar haar grijnsde. Met zijn vingers friemelde hij wat aan het blaadje terwijl hij haar aankeek. Zich verschillende dingen afvragend, maar hijzelf en dat tekstje stonden op de voorgrond. Al moest hij toegeven dat hij wel nieuwsgierig naar dit meisje was, ze leek hem een aardig persoon.

Hij had het meisje net gezegd dat de tekst die op het blaadje stond oorspronkelijk van een hartje kwam. Het hartje was één van de drie geweest maar was degene die er het meeste uitsprong. Door de vreemde taal die zijn brein prikkelde alsof het hem iets wilde zeggen, iets duidelijk wilde maken. De jongen zelf wilde geen conclusies trekken, wilde niet zeggen dat het hartje van hém was. Er waren misschien wel meer mensen die zo een soort taal spraken. Niet dat de zwartharige jongen die kende. Olivier vertelde het meisje ook dat het hartje (natuurlijk) anoniem was geweest, als ze die conclusie niet al zelf getrokken had. Hij kon het niet laten, om niet te grinniken ‘Zoiets had ik al in gedachte, ja.’ Grijnsde het meisje hem toe als antwoord. Kort tikte ze tegen het tafelblad en keek ondertussen naar de verschillende woorden boeken die hij meegenomen had. Ze stond op en liep terug naar de boekenkast. Hijzelf keek haar nieuwsgierig na. ‘Wat is je naam eigenlijk?’ Vroeg ze hem terwijl ze blijkbaar zocht naar het goede woordenboek. 'Olivier. Olivier Sean Hewley' Stelde hij zichzelf netjes voor. 'En wat is jouw naam?' vroeg hij haar terwijl ze naar hem terug liep. Hierna hield ze het woordenboek aan hem voor. Een pools woordenboek, zag hij. ‘Ik kan er compleet naast zitten, maar dit zou het kunnen zijn.’ Dankbaar knikte de jongen naar haar. 'Dankjewel, ik zal eens kijken..' Na deze woorden gesproken te hebben pakte hij het blaadje er weer bij en begon de woorden per stuk op te zoeken. Een kleine frons van concentratie stond op zijn gelaat en zo was hij even bezig. De woorden stonden op papier maar nu moest hij ze nog in een goede zin zetten. Mompelend sprak hij de woorden uit. 'Ik heb over je gedroomd vannacht.' Zijn eigen stem klonk raar in zijn oren, alsof ze door een ander gesproken waren. Zijn stem was vragend en weifelend. Zijn theorie dat juist hij dat hartje had gestuurd brak maar toch slikte hij het gevoel van een opkomende blos weg. Hij was verbaasd dat iemand dit naar hem had gestuurd, in die taal nog wel. Pools dus blijkbaar. Was Damian pools? Kon hij pools schrijven of spreken? Misschien, Olivier had namelijk wel een paar woorden van hem opgevangen in een onbekende taal. Waren er meer mensen op school die pools schreven? Of hadden ze het woordenboek gebruikt om de tekst te maken? Of was het een grap? Zoals hijzelf graag ook mensen prankte? Zoals Tim bij hem had gedaan met zijn leren broek? Een zenuwachtig lachje ontsnapte aan hem, hij snapte er geen snars van en met een vragende blik draaide hij de tekst naar haar toe. 'Als het goed is, is dit de vertaling.' sprak hij zachtjes en weer fronste hij. Zijn bruine ogen keken naar het meisje, ze stonden verward, vragend en verbaasd. Precies zoals hij zich nu voelde. Zelfs al zou hij zijn façade opzetten, dan nog waren die emoties in zijn ogen te zien.

Het meisje had kort naar alle woordenboeken gekeken die hij had gepakt en was daarna opgestaan en naar de boekenkast gelopen. Hier had ze gevraagd en meer uit een automatisme vertelde hij haar zijn hele naam. Het meisje had kort geknikt en zacht met haar tong geklakt. ‘Tári, maar als je zo graag met hele namen werkt, is het Tári Nemisis Chronos.’ Het viel de jongen nu pas op dat ze een boek uit de kast gepakt had. ‘Maar dat heb je nooit van mij gehoord.’ Klonk haar stem en kort had ze naar hem gegrijnsd. Olivier knikte een paar keer en glimlachte kort. 'Het enige wat ik heb gehoord is dat je naam Tári is.' Hij grijnsde kort naar haar en bedankte haar daarna, toen ze hem het woordenboek gaf. Balderend door het woordenboek ging hij op zoek naar de vertaling. Fronsend had hij naar het blaadje gekeken en de zin gemompeld toen hij de vertaling had opgeschreven in een goede, kloppende zin. Hij snapte er niets van. Hij was verbaasd, verward en had verschillende vragen door zijn hoofd zweven. Een paar scenario's doemde in zijn hoofd op, een paar alternatieven en kort schudde hij zijn hoofd. Het papiertje met vertaling had hij naar Tári gedraaid en had haar gezegd dat hij dacht dat dit de vertaling moest zijn. Het meisje knikte kort en keek hem onderzoekend aan. ‘Weet je nu van wie het is of heb je nog steeds geen idee?’ En weer knikte ze kort ‘Nu je de taal weet en de vertaling denkt te weten, enig idee?’ De jongen knipperde een paar keer met zijn ogen en dacht even na. 'Nou... ik.. Ik ken maar één iemand die.. Die een voor mij onbekende taal sprak.' begon hij zachtjes. Lichtjes beet hij kort op zijn lip. 'Maar als hij dit heeft verstuurd dan... snap ik er nog niets van.. Ik kreeg niet echt idee dat hij me zo ongelooflijk aardig vond. Maar blijkbaar had ik het mis?' Kort wreef hij even over zijn onderarm maar stopte bij de licht stekende pijn die hij daardoor kreeg. Zou hij haar zeggen, wie hij in gedachte had? Kon het kwaad? Hij twijfelde lichtjes maar knikte toen kort. Meer in zichzelf dan voor het meisje tegenover hem. 'Damian. Blonde jongen met een brandwonden die hem sieren.' eventjes had hij zijn schouders op gehaald. 'Hij is de enige die ik kan bedenken.. Ik bedoel er zijn misschien wel meer mensen die die taal spreken.. Maar die ken ik niet.. of misschien heeft iemand het bedacht als grap of zelfs dit woordenboek gebruikt om het op te schrijven.. Maar... tja..' Hij keek weer naar het woordenboek en het blaadje en haalde een hand door zijn zwarte haren. 'Dat is het enige wat ik kan bedenken anders zou ik het echt niet weten..' Hij snapte de zin nog niet. Ja, hij wist wat er stond maar niet hoe hij het moest opvatten. Was het een verklaring dat hij, of iemand anders, over hem gedroomd had? En dan blijkbaar in de goede manier, als het op zo een hartje was gestuurd. Een kleine zucht ontsnapte aan hem en hij keek het meisje weer aan. Wat als Damian hem (ook) leuk vond? Het was niet dat Olivier zich zelf als zo had geaccepteerd dat hij het hardop zou toegeven. Hij zat daarvoor nog te ver en te veilig in Narnia. Het liefste stopte hij die nare gevoelens weg. Het liefste had hij ze gewoon als alle andere jongens die gevoelens gehad voor een meisje. Dat was ook de hoofdreden dat hij Raaf had gevraagd voor een date. Maar dit.. dat hartje en die tekst, duidde er misschien wel op dat hij niet de enige was met gevoelens voor iemand van hetzelfde geslacht. Nerveus plukte hij even aan zijn mouw en fronste bedenkelijk. Emoties waren moeilijk en verwarrend. Dit was verwarrend. Slikkend keek hij naar de tafel en daarna weer terug naar Tári en hij beet weer op zijn lip. 'Waarom stuurde hij dit naar mij, denk je?' Een lichte, hoopvolle toon had in zijn woorden doorgeklonken. Misschien dat Tári een idee had? Of dat zo was, wist hij natuurlijk niet maar het vragen aan haar kon geen kwaad, toch?

Hij kon niet heel veel anders bedenken dan dat Damian het had gestuurd. Zijn hoofd maakte overuren terwijl de gedachten als te hard vliegende shuttles voorbij raasde. Zachtjes bijtend op zijn lip had hij het meisje, bijna hoopvol, gevraagd of ze misschien een idee had waarom hij het hartje naar hem gestuurd had. Goed, het was een beetje een random vraag maar ze was de enige aan wie hij een soort van advies kon vragen. Blijkbaar was ze in gedachten verzonken geweest want ze reageerde in eerste instantie met een ‘Hm, wat? Oh..’ Waarna ze even had geglimlacht en met haar hoofd geschud had. ‘Ligt eraan.’ Ging ze verder waarna het meisje even fronste. Olivier leunde iets naar voren en liet zijn kin rustten op zijn hand. Hij wilde graag horen wat ze te zeggen had. ‘Ik ken Damian en als ik hem zo goed ken als ik beweer hem te kennen kan het twee redenen hebben.’ Tári keek hem bij deze woorden strak aan en heel lichtjes had de jongen gefronst. Dus ze kende Damian ook? Het was bijna te toevallig dat hij juist haar moest treffen, hier in de bieb vandaag. ‘Ik kan je alleen niet zeggen welke van de twee het is, ik kan geen oordeel trekken over de keuzes van mijn beste vriend dat kan alleen hij.’ De jongen slikte een keer en knikte daarna meerdere keren. Dus Tári was Damian's beste vriend? Het verbaasde hem iets minder dan dat het gedaan zou hebben als het meisje tegenover hem eerder niet had verteld dat ze Damian (vrij goed) kende. ‘Waarschijnlijk gaat hij het je niet vertellen, maar niet geschoten is altijd mis. Ga naar hem toe en vraag het hem.’ De jongen knipperde een paar keer met zijn ogen en liet daarna zijn hoofd in zijn handen zakken, waarna hij zijn vingers in zijn eigen har verstrengelde. Hij mompelde een 'oh God' bij het idee dat hij het aan de jongen zou moeten vragen. ‘Meer dan dat kan ik ook niet zeggen.’ Klonk Tári haar stem en voorzichtig keek hij naar haar op. Als het even kon wilde hij haar naam niet noemen áls hij Damian al zou gaan vertellen hierover. Waarom precies wist hij niet, misschien was het wel het feit dat het vreemd klonk als hij Damian vertelde dat hij hulp gehad had met het vertalen van het hartje van zijn beste vriendin. Afwezig keek hij naar het papiertje en hij kauwde wat op zijn lip. Zijn hartslag was gestaag toegenomen bij het idee alleen al en zijn keel voelde geknepen. Al slikkend schudde hij kort zijn hoofd. 'Zo meteen heeft hij dat hartje niet verstuurd en dan... dan moet ik hem zeggen dat... umh..' Uit automatisme klemde de jongen zijn vingers om zijn voorarmen en verwelkomde de licht stekende pijn die het teweeg bracht. 'Dat kan ik niet..' Alle woorden waren een beetje ratelend uit zijn mond gerold en zijn ademhaling was versneld en oneven. Een kleine mentale breakdown was wat hij nu mee maakte. Hij wilde niet weer dat mensen hem als een raar persoon zagen. Iemand om te kleineren en letterlijk weer te tekenen voor het leven. Kort keek hij daarbij naar zijn eigen borst waarna hij zuchtend weer naar het meisje keek. Heel eventjes deed hij zijn ogen dicht terwijl hij zichzelf probeerde te kalmeren. 'sorry...' sprak hij zachtjes met een verontschuldigende glimlach. 'Ik ga ratelen en..Enzo als ik.... umh nerveus raak.' Hij was stil voor een moment terwijl hij nadacht en zijn angst onder de duim probeerde te krijgen. 'I..Ik zal het hem vragen.' Een paar keer ademde hij in en uit. 'Ik ga het hem vragen' sprak hij hierna knikkend. Het klonk een stuk zelfverzekerder dan dat hij zich eigenlijk voelde. Hoe hij het onderwerp precies ging aankaarten bij Damian. Misschien wel gewoon de zin laten vallen in een gesprek en kijken hoe hij zou reageren. Nu hij erover nadacht.. Ja. Dat was een goede manier. Zo ging hij het doen. Als hij het hartje niet had gestuurd, zou hij er achter komen doordat de jongen niet echt reageerde op de uitspraak, toch? Nu dat de rust langzaam weer terug zijn lijf in kwam en nu hij weer helder kon nadenken, snapte hij niet precies waarom hij daar niet gewoon meteen opgekomen was. Op deze manier hoefde hij ook niet meteen alles prijs te geven. Als de blonde jongen hem wel degelijk leuk vond, zou hij nog wel kijken hoe en wat.

De zwakke grijns op Tári haar gezicht lieten zijn ogen kort oplichten om dan terug te grijnzen, terwijl hij luisterde naar haar antwoord. ‘Geloof je oprecht dat hij een strak gezicht kan houden als hij het je gestuurd heeft.’ Waren het meisje haar woorden waarna ze kort knikte. ‘Wellicht kan hij tegen je liegen, maar ik betwijfel of hij het voor elkaar krijgt om zijn rode wangen te verbergen.’ Zachtjes glimlachend keek hij haar aan, het beeld wat zich in zijn hoofd vormde was bijna aandoenlijk te noemen. Bijna, want het was vooral vreemd, hij kon zich bijna niet indenken dat andere jongen in kwestie snel rode wangen zou krijgen. Maar blijkbaar wel dus? ‘Krijgt hij het wel voor elkaar, dan blijft de vraag die je hem gesteld hebt hem achtervolgen en wie weet komt hij dan wel naar jou toe.’ Hij moest haar wel gelijk geven, haar woorden klonken logisch. Al nadenkend knikkend keek hij kort naar het tafelblad om dan weer op te kijken naar Tári. ‘Ik kan hem eerlijk gezegd bijna niet voorstellen met rode wangen.’ Gaf hij haar al zachtjes grijnzend toe. ‘En Damian naar mij toe komen? Hm.. Wie weet; Al heb ik het idee dat hij, net zoals ikzelf, aardig koppig kan zijn; niet?’ lachte hij om daarna zijn schouders op te halen. Haar vraag die volgde liet hem lichtjes dichtklappen en hij gaf een niet heel erg concreet antwoord. Om maar van onderwerp te wisselen; vroeg hij het lichtharige meisje hoe lang ze Damian al kende. Hij had niet gemerkt dat hij haar, om het zo maar te zeggen, had afgepakt om te antwoorden. Met een kleine, half vragende frons keek de zwartharige jongen naar haar toen ze met haar ogen dicht grijnsde en knikte. ‘Om te beginnen kan je het gewoon zeggen als ik een lijn over ga.’ Klonk haar stem. Ze opende haar ogen weer en keek hem met een grijns aan, iets wat de jongen zelf ook lichtjes liet grijnzen en hij knikte als blijk dat hij haar snapte en het zou zeggen, mocht het nodig zijn. Dat hij aan haar verschillende dingen zou opbiechten, was nihil maar ze leek tot nu toe erg begripvol en aardig. Iets wat hij prettig vond en het liet hem op zijn gemak voelen. Hij snapte wel dat zij iemand zijn beste vriendin kon worden. Ze was een prettig iemand in de omgang met een mooie, heldere en slimme kijk op het leven. Zo zag de zwartharige knul dat dan. ‘Al moet ik zeggen dat “reacties” niet het antwoord was wat ik had verwacht.’ In de tijd dat ze zweeg haalde Olivier zijn schouder op en grijnsde vrolijk naar haar. ‘Ik ben dan ook goed in onverwachte antwoorden geven?’ Grapte hij zachtjes terwijl hij zijn handen iets omhoog hield, om ze dan met een zachte tik weer op het tafelblad te laten landen. ‘Heh, Maar wie weet, geef ik je ooit wel eens een keer een concreter antwoord dan maar één woord.’ Waarschijnlijk niet. Niemand wist het, of misschien wist Tári het wel; had ze een vermoeden, maar maakte ze er geen punt van. Dat was eigenlijk wel iets wat heel goed zou kunnen, met waarvoor hij hier zat en alles. Als het hem niet veel had kunnen schelen, van wie het was en wat het had betekend, had hij hier nooit gezeten natuurlijk. Iets wat het meisje tegenover hem vast en zeker ook wel bedenken kon. Zijn gepeins werd onderbroken door de stem van het meisje. ‘Al kan ik het me ergens voorstellen.’ Ze glimlachte na dit gezegd te hebben kort en wapperde met haar hand. Een beweging die Olivier zag als; “genoeg over dit onderwerp” en hij was er wel dankbaar voor. Zacht en dankbaar glimlachte hij kort terug. ‘Hoe lang ik Damian ken.. een jaar of 7 á 8, misschien iets langer.’ Zo, dat langer dan dat Olivier had verwacht. ‘Een behoorlijke tijd in elk geval.’ Hierop knikte de jongen instemmend. ‘Huh. Dat is zeker al een hele tijd, dat had ik niet verwacht eerlijk gezegd.’ Gaf hij naar alle eerlijkheid toe. Haar onderzoekende blik liet hem zachtjes grijnzen; en bij haar zachte lachje keek hij kort vragend maar hij knikte begrijpend bij het horen van haar woorden. ‘Als je vragen hebt hoor je vanzelf of je er antwoord op krijgt, hm.’ ‘Daar heb je helemaal gelijk in, Tári.’ Antwoordde hij haar. En of ze had er gelijk in had. Als hij iets vroeg waar ze geen antwoord op wilde of kon geven, zou hij het vanzelf merken inderdaad. Hij zoog lichtjes op zijn onderlip terwijl hij kort nadacht of hij nog vragen had, die hij zou kunnen stellen. Na even kort nadenken kwam hij tot de conclusie dat hij vragen genoeg had, niet dat hij ze allemaal zou en kon of wilde stellen; maar hij had ze wel. ‘Hoe hebben jullie elkaar ontmoet? En waar?’ vroeg hij haar zachtjes. Haar advies, over dat hij vanzelf zou merken of hij antwoord kreeg ja of te nee, was een goede. Het was er ook eentje die omgekeerd uitgevoerd kon worden. Niet iedereen was even open over elk onderwerp. Zo was Olivier open over zijn hobby’s en familie maar niet over zijn in Narnia opgekropte en vastgeketende gevoelens en alles wat daarbij hoorde. ‘Hey..., wat is normaal eigenlijk?’ grinnikte hij naar haar, meer omdat grinniken zijn muur was geworden dan dat hij het echt grappig vond. Half zuchtend keek hij even naar zijn nagels en toen weer op naar haar. ‘Wat is de definitie van normaal, bedoel ik dan. Ik bedoel is die er wel?’ Verduidelijkte hij de vraag en zichzelf om dan het meisje aan de andere kant van de tafel aan te kijken. Hij had zomaar het idee dat dit een vraag was waar geen goed of fout of juist antwoord voor was. Hel, misschien was er wel helemaal geen antwoord voor. Waar deze kilometers diepe en vrij filosofische vraag nu weer vandaan kwam; Joost mag het weten. Of nou ja, stiekem had Olivier wel een idee; het kwam waarschijnlijk uit zijn eigen onzekerheid dat hij niet normaal was. Niet bij de norm hoorde. Maar ach ja, het was zomaar in hem opgeborreld en in volle Olivier-stijl had hij het eruit geflapt. Dat was wel iets wat bij hem hoorde; hij was het altijd al geweest en zou het waarschijnlijk altijd blijven. Een flapuit. Betekende niet dat hij geen geheimen kon bewaren; in tegendeel zelfs, daar was hij best goed in; Maar het was wel zo dat in een opwelling van randomness er vragen of zinnen uitkwamen die nog niet volledig waren goedgekeurd door zijn brein. Oké,oké; heel soms zaten er dan inderdaad ook geheimpjes bij, maar meestal niet. Eigenlijk nooit niet, behalve dan die enkele keer. Op Nova. Dat was toen een geheim geweest. Maar meestal was het zoals nu. Vragen en opmerkingen die er letterlijk gewoon zomaar uitgegooid worden. Alsof er een kleine katapult met woorden op zijn tong zat, die zo nu en dan zomaar werd afgevuurd. Dat beeld liet hem zachtjes lachen en hij schudde zijn hoofd om dan half schuldbewust en half verontschuldigend naar Tári te kijken. ‘Binnenpretje, sorry.’ Vertelde hij haar al schouder ophalend om dan kort en zachtjes zijn keel te schrapen.