De zomermaanden waren heerlijk en deden zijn magie goed. Maar het was de drukte, overal die verschrikkelijke drukte, waar hij een echte hekel aan had. Chagrijnig zat de jongen met de grijs met ijsblauwe ogen en het platina blond haar dan ook in de grote zaal zijn ontbijt naar binnen te werken. Naar iedereen die hem ook maar naar hem durfde te kijken of te dicht bij kwam zitten, staarde hij vuil aan totdat ze weg keken en of niet zo dicht bij hem gingen zitten. Hierdoor zat de jongen dan ook in alle eenzaamheid aan het tafeltje. Niemand zat recht tegenover hem of naast hem, en zo had hij dat het liefste. Uiteindelijk zuchtte Raül zachtjes, liet zijn kom met ontbijtgranen voor wat het was en stond op. Hij had geen honger meer en had geen zin in het alsmaar aanwezige geluid van te luide, kakelende mensen. Het leek wel op een wespennest. Hij haatte het. Met een nog altijd ijskoude blik stapte de jongeman de grote zaal uit en baande zich een weg naar buiten. Hij zou eens naar het stille meer gaan. De naam van die plek stond hem meer dan aan en hij hoopte oprecht dat het zijn naam waar zou maken. Stilte en rust, dat wilde hij. Alleen zijn wilde hij ook. Maar hoewel hij graag alleen was, knaagde de eenzaamheid aan hem. Iets wat hem alleen nog maar prikkelbaarder maakten dan dat hij al was, want hij haatte het gevoel. Er was zowat niemand in deze hele fucking rot school die inzag dat hem aanraken een no go was, want iedereen moest tegen hem aanlopen of een hand naar hem uitreiken tijdens het passeren. Hem met rust laten, hem niet aanraken en met een grote boog om hem heen lopen. Dat was wat ze moesten doen. En dat deden ze ook goed. Deze jongen was koud en bitter en dat was niet iets wat snel zou veranderen. Half briesend van agitatie liep hij met felle stappen door, richting het meer. Hij had voor een keer géén colbertje aan, maar voor de rest was hij hetzelfde gekleed. Zwarte herenschoenen, zwarte broek, wit shirt met knoopjes (deze keer met korte mouwen) en zijn haar was netjes gekamd en werd in plaats gehouden door gel. Eenmaal aangekomen bij het meer zelf, zag hij dat het helemaal niet zo stil was als dat de naam dat deed vermoeden. Geluiden van pratende mensen en spattend water waren meer dan aanwezig. Mopperend over dit hele tafereel bij het meer (iets wat eigenlijk niet heel gek was, aangezien het wederom een warme en zonnige zomerochtend was en ook nog eens een zaterdag) liep de jongen door, hopend dat hij een plek kon vinder waar het wél rustig en stil was. Maar die was niet echt te vinden. Binnensmonds vloekend draaide Raül zich om en liep met snelle stappen weg van het meer. Door zijn snelle tred botste hij tegen iemand op. Niet dat hij het zou toegeven en zou sowieso de schuld zijn van de andere partij. Kwaad keek hij naar de persoon die tegen hem was opgebotst. ‘Godsamme. Kan je niet uitkijken waar je loopt, jij domme blinde imbeciel!’ beet hij de persoon, wat een stom en jong jochie was zag hij nu, luid toe. Schreeuwen en of zijn stem verheffen deed hij nagenoeg nooit. Hij was normaal gesproken kalm en passief agressief, maar niet nu. Nu was deze jongen de druppel die de emmer deed overlopen.

//Azazel

Azazel opende zijn ogen langzaam en de zon scheen meteen in zijn gezicht. De jongen wreef in zijn ogen en rekte zich uit. Een zacht tikkend geluid kwam van zijn raam vandaan. Azazel stapte, nog half slapend, uit zijn bed. Een roodborstje tikte tegen het raam aan en hij kreeg een grote glimlach op zijn gezicht. “Roderick.” Zei hij zachtjes voordat hij het raam opende en het kleine vogeltje in zijn handen nam. Het roodborstje vloog op en landde op Azazel’s schouder. Azazel aaide het vogeltje en zette hem neer op zijn nachtkastje. “Ik moet me omkleden.” Zei de jongen vrolijk voordat hij een simpele lichtblauwe spijkerbroek en een effe groen shirt uit zijn kast pakte. “Zullen we naar het meer gaan. Dat is denk ik wel leuk, vind je niet.” Zei hij opgewekt teerwijl hij zijn kleren aan trok. Azazel opende zijn nachtkastje en deed een zilveren ring om zijn ringvinger en een andere zilveren ring met een blauwige gloed om zijn middelvinger. “Zou ik nog meer sierraden om doen?” Vroeg hij zich hardop af, maar hij besloot dat hij dat niet ging doen. Azazel pakte zijn vogeltje op en zette het op zijn schouders.
Toen de jongen buiten kwam, en Roderick ondertussen voor hem uit vloog, versnelde hij zijn pas. Roderick kwam terug gevlogen en Azazel richtte al zijn aandacht op zijn huisdier. Vlak daarna botste er een blonde jongen tegen Azazel op. Hij was redelijk net gekleed. "Godsamme. Kan je niet uitkijken waar je loopt, jij domme blinde imbeciel!" Azazel knipperde een paar keer snel met zijn ogen. Hij had toch niks fout gedaan. De jongen stond meteen op. Hij wist even niet wat hij moest zeggen. “Maar ik heb niks gedaan. Jij moet ook uit kijken.” Protesteerde hij verbaast. “Plus ik ben niet blind.” Zei hij. “Ik kan prima zien.” Azazel pakte Roderick in zijn handen en ging na wat hij allemaal fout had gedaan.