Lauwwarme vingers strelen langs de koele tegels van de badkamer. Stoom afkomstig van hete strelen klimt zijn weg naar boven om als een walm bij het plafond te blijven buurten. Enkel zichtbaar voor grasgroene ogen zijn de volledige formules op de tegels die door condens druppels omringt worden.

Licht getuite lippen, een zacht hummend geluid dat wordt gevolgd door enkele vegen van bedrupte vingers over de tegel wand. ,Als ik nou dit...' wordt er gemompeld waarop meer vingerbewegingen volgen. ,Nee dat is het ook niet.' klinkt de stem weer, ditmaal ontevreden, waarop het gescribbel op de  tegelwand met een veeg van de palm van zijn hand wordt uitgeveegd. Een zucht, kreun en steun verder wordt het geluid van vallende regenstralen abrupt gestaakt. De douche staat uit, maar de walm aan het plafond blijft verstikkend hangen. Net als de gedachten van de stem die de formules geschreven had, verstikkend binnen zijn hoofd.

Een fijngebouwd mannelijk lichaam passeert de deuren van het badhuis, zijn lichtgebruinde huid nu rood van het lange weken in warm water. De handen die in dienst zijn van de stem wikkelen een handdoek om zijn edele delen en gebruiken een ander om zijn melk-chocolade haren te drogen. Halverwege het droogproces begint de stem weer te zingen, een simpele melodie zonder klinkers en medeklinkers; een door de neus gezongen lied.

Het lied van de bruinharige wordt abrupt onderbroken wanneer een mannelijk figuur plots in de deuropening van het badhuis verschijnt. ,Je moet opschieten, je kennismakingsles begint dadelijk, nieuweling.' De bruinharige hangt de handdoek om zijn nek en knikt, een prille glimlach op zijn lippen. ,Sorey.' Het mannelijke figuur in de deuropening wuift echter zijn naam weg en laat Sorey halfnaakt achter. ,Leuk je te ontmoeten...' mompelt Sorey er hoofdschuddend achteraan.

Enkele minuten passeren eer dat de bruinharige jongen, Sorey, zich heeft aangekleed. Hij had de dresscode van vandaag eenvoudig gehouden; zwarte blouse, donkerblauwe jeans en de earclamp met veren aan zijn rechteroor. Sorey loopt het badhuis uit, op de binnenplaats de jongen treffend die hem deze eerste week wegwijs moest maken. De jongen tikt nerveus op zijn horloge en rolt met zijn ogen. Zonder woorden sluit Sorey zich bij hem aan, hem als een kuddepaard volgend naar zijn eerste kennismakingsles.

Een trap, nog een trap en een paar ruiten verder komt de wegwijsjongen zuchtend tot stilstand. ,Daar is het groentje. Succes.' zegt hij sober en met die woorden verdwijnt hij uit de gang, Sorey wedermaal verbijsterd achterlatend. Sorey streelt met zijn vingers langs zijn nog licht vochtige voorpluk. Daar stond hij dan, klaar voor zijn eerste les. Zijn emotionele status? Lichtjes zenuwachtig, niet van angst, meer van spanning voor zijn nieuwe avontuur hier op Starshine. Sorey oogt de houten deur enkele meters in de gang en loopt na diep adem te halen er naar toe. Voor de deur zit een tijger, was het niet dat Sorey spiritueel is aangelegd had hij gedacht dat het slechts een huisdier was, haar spirituele energie vertellen hem echter dat het gaat om de mentor zelf. ,,Goedemorgen mevrouw Aurora.'' zegt Sorey vriendelijk. ,,Sorey Hashimoto'' zegt hij waarna hij de deur langs haar binnen stapt.

Hij had geen idee of hij de laatste was, of misschien een van de eersten. Waren alle mentorklassen zo klein? Hij had gedacht dat hij zelf al aan de late kant moest zijn. Achterhoofd krabbend loopt hij langs de rijen met bankjes, het bord checkend of er ergens een volgorde stond om plaats te nemen. Het zwarte bord is echter zwart, waardoor Sorey voor zijn eerste echte dilemma staat. Waar moest hij gaan zitten? De donkerharige jongen droeg een neutraal gezicht; dat leek positief? Het meisje keek echter een beetje bezorgd. Waarom zaten ze zover uit elkaar bedenkt Sorey zich verward. Bij hem thuis was het altijd gezellig om bij elkaar te gaan zitten...

Naïeve Sorey gaat dan ook lichtjes verward in het midden tussen de twee in zitten. Zo was hij even  ver van beiden verwijderd. Misschien is dit normaal hier? bedenkt Sorey zich. Hij tikt het meisje links voor hem op haar schouder. ,,Hey! Sorey Hashimoto. Aangenaam!'' zegt hij vriendelijk, zijn grasgroene ogen in die van haar zettend. Daarna wuift oh zo Naïeve Sorey naar het donkerharige persoon schuin achter hem. ,,Hee man, Sorey; aangenaam.'' Op Puffoon waar hij vandaan kwam, binnen de privé instelling waar hij les kreeg was dit de normaalste zaak van de wereld. Wat is een klas zonder vrienden tenslotte. Zijn taak zat er in ieder geval nu op, nu was het aan hun de beurt. Sorey zakt iets onderuit in zijn bankje. Tot nu toe was het een vreemde ervaring, maar geen persee slechte. Het was prima, hij kon hier wel gewend aan raken...

[Pijnlijk naïeve Sorey... T_T]

Terwijl de wijzer van de klok de secondes voorbij tikt, passeert ook Sorey's aanvankelijke nervositeit. Wat nu als ze hem vreemd vonden? Wat nu als ze allemaal al vrienden waren? Over het eerste kon hij nog geen oordeel doen, maar close buddies waren de twee overige leerlingen in ieder geval niet. Bedenkelijk glijdt Sorey's blik van de een naar de ander en dan weer naar zijn bankje onder hem. Was dit een nieuwe klas of konden de twee het niet goed vinden? Is wat Sorey zich afvraagt, er standaard vanuit gaand dat de twee andere leerlingen beiden al langer dan hemzelf op Starshine resideerden.

Geduldig wacht Sorey af, zijn groene ogen soms op de deur opening richtend om te zien of mevrouw daar nog altijd zat. Waren er nog meer leerlingen of bleef het bij hun drietjes? Sorey wisselt van positie en laat zijn ogen verveeld over 'zijn' bankje glijden. Verschillende berichten stonden in het hout gekerfd. ,Saai!!' ,Help me' ,Bel me~' en nog een paar lugubere tekeningen gemaakt door 'creatieve zielen' trokken Sorey's oog. Dat voorspelde wat. Sorey's blik blijft iets langer op het telefoonnummer hangen, even denkt hij er over na om het daadwerkelijk over te schrijven maar bedenkt zich enkele seconden later. Je weet maar nooit naar wie hij werkelijk belt. Van pranks was hij tenslotte niet vreemd, op zijn oude school stikte het van de grappenmakers. Sorey was meestal het slachtoffer er van maar had er nooit problemen mee gehad, ze waren vrienden en dan kon en mocht alles.

Ondanks dat Sorey zich had voorgesteld aan het meisje schuin voor hem blijft enige reactie uit. Sorey staart ietwat vervreemd naar het silhouet van haar rug. Had hij nu al iets fout gedaan? Sorey strijkt zijn bruine pony aan de kant, piekerend over de situatie. Misschien was ze gewoon verlegen? Of was ze nog niet helemaal wakker? Wat het ook moge zijn, haar naam komt Sorey tot zijn teleurstelling nog even niet te weten. Voor het gemak noemde hij haar daarom tijdelijk: 'dandelion'. Met haar bruine kijkers, lange donkere wimpers en witte huid was dat waar Sorey het eerste aan dacht.

Hoewel hij met de jongen schuin achter hem nog geen echt gesprek gevoerd had, voelde Sorey zich nu al meer thuis bij hem dan bij het meisje voor hem. Vrouwen, bedenkt hij zich, hij snapt het soort soms, maar merendeels niet. Hij kan de blik van de jongen achter hem bijna op zijn lichaam voelen zo intens lijkt hij naar Sorey te staren. Sorey kantelt zijn hoofd wat, zijn ogen die van de andere jongen ontmoetend. De jongen zijn complexie veranderd voor een enkel moment wanneer hun ogen ontmoeten. Er hangt even een ietwat dode stilte tussen de twee die lang genoeg is voor Sorey om te twijfelen aan hun eventuele toekomstige vriendschap. Plots schiet de jongeman echter in beweging. De jongen staat op, zijn sluike gitzwarte haar langs zijn gezicht schuivend in de beweging, en trekt zijn stoel mee naar het bankje achter Sorey. Sorey wil zijn lichaam draaien maar wordt tegengehouden door een wang, neus en lippen die tegen Sorey's oor aan drukken.

Shock. Sorey verbreekt het plotse contact met de jongen onmiddellijk maar blijft wel dicht bij zijn gezicht hangen. De lange donkerharige jongen stelt zichzelf, op een licht vreemde manier wellicht, voor aan Sorey als Eli. A fijn, nu had een van de twee leerlingen tenminste een naam in plaats van een koosnaampje, hoewel dat nog kon komen mocht hij een gepaste vinden voor Eli. Sorey had ergens verwacht dat hun gesprek daar zou eindigen maar Eli schijnt geen enkel probleem te hebben met hun closeheid en babbelt vrolijk verder. Een siddering glijd via Sorey's kaaklijn langs zijn hals naar zijn ruggengraat waar hij halverwege stopt. Was dit de normale manier van converseren voor de jongen? Had hij last van zijn stem of was hij bang dat Mevrouw Aurora ons zou zien praten? ,De korte paar dagen die ik hier hem mogen verblijven waren... interessant maar ook een tikkeltje saai. Het is niet eenvoudig om nu pas in te stromen, maar ik probeer het te zien als een nieuw avontuur.' zegt Sorey met een smalle glimlach, op een fluister toon. Sorey leunt naar de jongen zijn oor de ruimte tussen hen verkleinend, er vanuit gaand dat dit normaal was, en vraagt hem ,Hoe wist je dat ik nieuw was?'. Sorey leunt daarna iets van hem af, zijn eerlijke groene ogen in die van hem leggend. Was zijn gedrag zo vreemd? ,Ik moet nog wennen...' bekent Sorey dan schaapachtig, terwijl zijn rechter wijsvinger peinzend over zijn slaap krabt.

Rosa, de pixie van hun docente verdwijnt na een korte woordenwisseling in een pluim van roze mist waarna Aurora binnen komt gewandeld en terug veranderd naar haar menselijke vorm. Achter hem kan hij Eli lichtjes voelen verstijven. Was er iets gebeurd tussen de twee? Iets vervelends? Zijn mentrix stelt zich nogmaals voor en maakt duidelijk dat zij zijn mentor voor het komende jaar zou worden. Sorey kantelt zijn hoofd iets en bekijkt zijn mentrix goed. Ze leek... Jong is het eerste woord wat het gat weet op te vullen. Op zijn oude school hadden ze alleen gramps en grammie en daar hield het bij op, twee grijze taarten vol met oude Puffoonse volksverhalen. Er was nog veel waar hij dit jaar versteld van zou komen te staan bedenkt hij zich, misschien lichtjes geïrriteerd. Tenslotte had zijn vader hem al die tijd op Puffoon vast gehouden, geleerd met oude tradities die hier niet van pas zouden kunnen komen. Zucht. Plots valt Eli's voorhoofd op Sorey's schouder, waarop Sorey zijn gezicht naar hem draait. 'Alles oké?' vraagt hij Eli, zijn eigen hand naar Eli's voorhoofd reikend om zijn temperatuur te meten. Voordat Sorey echter de kans krijgt schiet Eli in een hoestbui en verlaat deze zijn personal space. Schouderophalend richt Sorey zich weer op Aurora, hij zou hem later wel vragen waar dat over ging.

Aurora, zijn mentrix, legt kort even uit wat de bedoeling is van de komende les waarop Sorey enkel knikt. Zijn groene ogen richt hij op het meisje voor hem en in gedachten gaat hij naar Eli's gezicht. Wat voor magie zouden hun beschikken? Blijkbaar anders dan die van hemzelf. Ook dat is iets nieuws wat Sorey nog niet gewend is. Op Puffoon zat hij in een klas met enkel andere windmagiërs. Er was kort één leerling geweest van Razen die een bezoek had gemaakt aan zijn school maar daar was het dan ook bij gebleven. Sorey's irritatie verdwijnt met sneeuw voor de zon wanneer hij zich beseft hoeveel er hier nog eigenlijk te ontdekken viel. Zoveel!

Wanneer Aurora de volledige uitleg gegeven heeft fixeren Sorey's ogen zich op de plant enkele meters van hem vandaan. Woud, water, dark, licht en lucht magie dus. Bijna alle soorten magieën verzameld in een ruimte. Met een kleine tevreden glimlach op zijn lippen begint Sorey met piekeren over het Alchimedes boom probleem. Sorey kwam al snel tot de conclusie dat het plantje eerst watervrij gemaakt zou moeten worden door Eli voordat hij lucht kon toevoeren en- Sorey staart kort naar de naam van het hertje: -Esther-Anne het kon laten groeien. Sorey had geen enkel inzicht betreft water magie, maar kon zich in dusverre bedenken dat Eli een continue energiestroom zou moeten leveren om het water weg te houden. Zijn eigen taak was verre van moeilijk. Buiten de standaard hoeveelheid lucht met zuurstof zou het voor hem eenvoudig zijn om deze te vergroten en aan te sterken. Hij zou echter een goede balans moeten vinden tussen de groeisnelheid van de plant en zijn zuurstof toevoer anders zou het zonder of met te veel zuurstof komen te zitten. Een hechte samenwerking met hertje- Esther-Anne dus.

Ietwat -klaar voor de strijdachtig- tuurt Sorey met zijn groene kijkers naar Esther-Anne en Eli die beiden stil waren en zaten. ,Dus euh... Als we nu beginnen met Eli die het water weg houd... Dan kan Esther-Anne beginnen met het groeiproces en kunnen ik en mevrouw Aurora de plant ondersteunen met de -hopelijk-,juiste hoeveelheid zuurstof en licht.' zegt Sorey zonder twijfel waarbij hij overeind komt en naar de bak toe loopt. Hij wist zeker dat ze zouden slagen, in hoeveel pogingen was eerder de vraag. Kort kijkt hij op naar Aurora voor hints of tips maar aan haar gezicht viel niets af te lezen. Hij draait zich om naar Eli en Esther-Anne en wrijft door zijn haren heen. ,Maar dat is slechts wat ik denk. Nog andere ideeën?' vraagt hij met een grijns op zijn gezicht. Een samenwerkingsopdracht als deze had hij nog nooit eerder gedaan, zou het hun lukken?