onlicht brak door het dauw dat boven het gras hing vanuit een wolkeloze hemel. Dat tezamen met een aangename herfstbries leek het er op een mooie dag te worden. Dat kwam niet ongelegen met een dag die vrij was van schoolverplichtingen, waarbij vele studenten de kans namen om wat langer te blijven liggen in hun bed. Een enkel figuur deed dit niet, die op de voet gevolgd werd door zijn trouwe viervoeter. Deze persoon liep met een tak ter ondersteuning, in plaats van een kruk zoals gewoonlijk, daar waar hij ruim een jaar geleden nog in een rolstoel langs was gekomen. Het was een hele vooruitgang in vergelijking met het jaar daarvoor. Het 5e jaar had hij, na hem al eens over te hebben gedaan door zijn ongeluk, maar net gehaald. Het laatste schooljaar, waar hij nu in zat, zou nog moeilijker worden. Zijn herstel ging niet vooruit, hij sliep slecht en was erg teruggetrokken geweest. Daarom was besloten dat het beter was dat hij nog een jaar thuis bleef zodat hij in het jaar daarop weer fatsoenlijk met lessen mee kon doen. Echter was hij niet thuis op Shadra geweest, maar bij zijn grootouders van zijn moeders kant, op Razen. Het klimaat en de omgeving waren positief geweest voor zijn vooruitgang. Daar waar zijn grootouders een drakenhouderij hadden. Liever daar dan bij zijn ouders op Shadra die bijna altijd weg waren. En ergens miste hij het, hopend dat hij na school af te hebben gemaakt daar kon werken en het bedrijf misschien over zou kunnen nemen, uiteindelijk.
Toch had hij ook school gemist, waar hij nu met mensen van zijn eigen leeftijd was. Nu was hij al wel een van de oudsten, maar dat deed hem niet veel.
Maar van zijn opa had hij een geschenk gekregen om hem toch nog wat aan Razen te laten denken, dat op zijn rug in een zwarte hoes zat. Een achtsnarige gitaar van Raziaanse makelij, waar Sarovyr, muzikaal aangelegd als hij was, op had leren spelen. Zijn medestudenten zouden het niet heel fijn vinden als hij tussen hen in ging spelen terwijl ze nog lagen te snurken, dus koos hij een plekje op met ander pubiek: De stallen. Daar waar dieren die niet in het gebouw konden verbleven. Het zichzelf gemakkelijk makend op een baal stro, zijn tak weg leggend, haalde Sarovyr het instrument uit de hoes. Een paar noten klonken toen hij het stemde, waarna hij begon te spelen (Klik)
Toen het korte nummer dat hij speelde bijna afgelopen was deed een briesend paard hem op kijken. Correctie, het was een eenhoorn. Oh.. Goed dan, bijna hetzelfde.
Een jong dier keek hem aan vanachter het hek van de wei, dat vlak onder de afkapping grensde waar Sarovyr op het stro zat. Echter bleef de Shadraan zitten waar hij zat, het niet in zijn hoofd halend er heen te gaan. Paarden vond hij al eng genoeg, en zeker als ze zo'n prikker op hun voorhoofd hadden. Draken? Geen probleem. Maar een paard was een ander verhaal, hoe ironisch het ook was. Het zat hem gewoon tussen de oren. Zev had het zich gemakkelijk gemaakt in het stro naast hem, al net zo nieuwsgierig naar de eenhoorn kijkend als deze dat deed. Maar zijn aandacht werd al snel weer getrokken door iets, of iemand anders, die nabij kwam.




Open

og wat met de uiteindes van zijn vingers over de snaren pingelend hield Sarovyr de eenhoorn in de gaten. Die had het waarschijnlijk nog nooit eerder gehoord en keek de jongen aan alsof hij een buitenaardse wezen was. En.. Eigenlijk was dat ook wel zo. Hij was tenslotte niet op deze planeet geboren. De rest van de kudde was iets verderop, die vanaf een afstandje toe keken, maar de dappere dodo- eenhoorn dus eigenlijk- bleef hem aan kijken met de oortjes naar voren. Gelukkig zat er een hek tussen hen in, dacht Sarovyr. Ritselend geluid deed hem een andere kant op kijken en hij zag dat Zev, die na wat rond gestruind te hebben, bij hem op wat stro was gaan liggen. Kwispelend stond hij echter weer op om naar de eenhoorn toe te gaan, maar met 1 hand wist de Shadraan de leren riem om zijn hals nog beet te pakken. De grote wolf kon hem makkelijk mee sleuren, maar zijn discipline voor zijn baasje liet hem dat niet doen. De wolf zou de eenhoorn niks aan doen, maar Miss Roxanne, die het dan maar net zou zien, zou het vermoedelijk niet leuk vinden als hij wat te speels werd en het dier liet schrikken. Maar het bleef een wolf. ''Voort!'' beval Sarovyr het dier, hem los latend en zacht op de ruwharige flank tikkend met een hand, waarop Zev de andere kant uit ging. Nu Zev zijn aandacht had getrokken had Sarovyr niet gezien hoe een blondine op een gespikkeld paard aan kwam gereden. Geklak van haar tong deed hem haar echter opmerken, waarna zijn blik naar de eenhoorn schoot die zich om keerde, zich bij de kudde voegend. Ze werd even toegeknikt en hij bracht zijn hand weer omhoog om verder te spelen toen haar waarschuwing klonk. Deshas? De naam kende hij uiteraard wel. Het was tenslotte ooit de beschermheer van zijn geboorteplaneet geweest. Om zich heen kijkend, verwachtend deze man te zien met de vraag in zijn hoofd waarom hij zijn snaren zou pikken, viel zijn blik op een loerende raaf. Beschermend hield Sarovyr een arm over de snaren en fronste, waarbij zijn donkere wenkbrauwen naar elkaar toe trokken toen het kwartje viel. Vervolgens bracht hij een zacht lachje uit, waarna hij de gitaar maar weer veilig in de koffer deed om deze vervolgens tegen een balk aan te leggen die een deel van de overkapping overeind hield. Deze balk gebruikte hij ook om zichzelf overeind te trekken en klopte wat stro van zijn lange jas af. Daaronder droeg hij een colbert en een witte blouse met een donkerrode stropdas. Nette kledij dat je eigenlijk niet zou dragen bij stallen in de buurt, maar goed, hij hoefde ook geen stallen of iets dergelijke uit te mesten en het stro was schoon. ''Bedankt voor de waarschuwing, ik had hem niet opgemerkt.'' sprak hij rustig en rekte zich wat uit. Ongeveer drie maanden geleden had hij de rolstoel compleet vaarwel gezegd en kort daarvoor had hij nog een late groeispurt gehad en was langer dan gemiddeld. Echter was hij niet slungelig te noemen en kwamen zijn destijds dunne benen weer in proportie doordat hij weer liep. Het was soms ook nog wat onwennig en gebruikte hij de balk ook om er nonchalant tegen aan te leunen met een schouder en spiekte naar de raaf, die de snaren niet langer in het vizier had. Vervolgend keek hij naar de meid die haar paard afzadelde ''Deshas eh? Toepasselijk.. Slimme diertjes zijn het, soms zelfs iets té. Mijn zusje heeft er ook één, genaamd Stark.'' sprak hij, waarna opnieuw geritsel klonk. Toen hij in de richting van het geluid keek zag het dat het afkomstig was van blaadjes die in de rondte werden gegooid. Even daarvoor waren ze nog op een nette stapel bij elkaar geharkt maar lagen nu weer verspreid over het gras, alsof er een ontploffing had plaatsgevonden. Dit was echter niet het geval, maar lag Zev tussen een paar hoopjes in die over gebleven waren. Rollend met zijn tong uit de bek, blije geluidjes uitend voor hij weer op sprong en als een idioot rondjes er omheen ging rennen. ''Zev, wat ben je toch een zwijn!'' uitte Sarovyr moedeloos ''Hup, kssst!'' riep hij al wapperend met zijn handen naar de wolf lopend, een hark pakkend onderweg en keek hij de meid aan ''Ruilen?'' vroeg hij klagelijk, maar meende het natuurlijk niet. Zev was zijn buddy, zijn maatje. De stompe uiteinde van de hark gebruikte hij even om zijn evenwicht te bewaren, maar kleine stukjes lopen ging hem redelijk goed af soms zonder steun. Evenwicht was echter nog wel een dingetje, dus plaatste hij zijn voeten iets uit elkaar voor hij de bladeren bij elkaar begon te harken. Als degene die dat eerder had gedaan het zo aan zou treffen zou deze niet blij zijn als hij het zo achter liet. Ja, af en toe had hij wel manieren.. Al was dit maar een excuus om verder bij dat paard vandaan te komen. Je wist maar nooit wanneer zo'n dier kon trappen of schrikken, brrr.





Ofcourse ~