Servatius was zo snel als hij kon naar de ziekenzaal gerend. Als Zalas zo slap was als een vaatdoek, had hij gemerkt, dan was hij nog best zwaar. Maar als Servatius kon kiezen droeg hij liever de Zalas in het lichaam van een achttien jarige dan die in het lichaam van een man in de veertig.
Bij de ziekenzaal aangekomen duwde Servatius met zijn schouder de deur die al op een kier stond verder op en liep naar binnen. Voorzichtig legde hij Zalas neer op een van de bedden die nog leeg waren. 'Hou vol maat. Ik ga een dokter zoeken' zei hij zachtjes tegen hem terwijl hij even bemoedigend op Zalas' schouder klopte. Daarna keek Servatius om zich heen of hij een dokter of iets dergelijks zag. 'HALLO! IEMAND!' riep hij uiteindelijk toen hij niemand kon vinden.

Na de woorden van Deshas had ze verder geen aandacht meer op Marcus en hem gericht en was resoluut omgedraaid. De dreigende woorden van Marcus gingen nog steeds door haar geest heen, waarbij de rillingen door haar ruggengraad gingen. Ze was altijd de stille en goede leerlinge geweest, had nooit iets uigehaald wat tegen de regels was en was iemand waarop je latijd kon vertrouwen. Hoe kon het zijn dat dat zelfde persoon, zij, zonet met een doodsbedreiging geconfronteerd was. Haar gedachtes maalde door terwijl ze zich al rennend naar de ziekenzaal begaf. Als ze snel was, was ze vast en zeker op tijd aangezien Servatius Zalas met zich mee moest slepen en waarschijnlijk niet zo heel snel vooruit kwam. Zeker aangezien zij rende alsof haar eigen leven er van af hing. Met een noodgang duwde ze de deuren open om in de ziekenzaal te belanden. Ze hoorde nog net de schreeuwende stem van Servatius die waarschijnlijk naar iemand riep. Ze liep nu, nog steeds met haastige passen, naar de twee mannen toe. Zonder enige aandacht op Servatius te leggen ging ze naast hem staan waarna haar handen automatisch naar die van Zalas ging. 'Zalas?' mompelde ze zachtjes, niet wetend of hij in staat was om te praten. 'Hoe voel je je?' probeerde ze daarop maar, ze zou vanzelf merken of hij in staat was om te antwoorden of niet. Nu pas richtte ze even haar aandacht op de man naast haar en glimlachte zwakjes. 'Bedankt voor hem hierheen brengen,' dankte ze hem zachtjes.

Zo slap als een vaatdoek had Zalas maar half door dat Servatius hem had opgetild en meegesleept had naar de ziekenzaal. Hij lag al een tijdje op een van de bedden toen hij besefte dat hij überhaupt op de ziekenzaal was. De stem van Servatius leek van ver te komen ook al schreeuwde hij. Zalas keek een beetje verdoofd rond. Het rare gevoel alsof hij moest overgeven maar toch ook weer niet eiste al zijn aandacht op. Zijn ademhaling en hartslag waren beide versneld. Hij voelde zweetdruppels langs zijn slaap glijden terwijl hij rilde van de kou. Alles in hem was tegenstrijdig. Zalas had het gevoel dat hij gek werd. De hele kamer leek om hem heen te draaien. Pas toen iemand zijn hand vastpakte keek hij met een ruk op en leek de kamer te stoppen met draaien. Hij herkende Ephony en glimlachte even zwak naar haar. 'Natuurlijk. Ik heb wel ergere dingen meegemaakt' loog hij zachtjes maar met overtuiging. Om eerlijk te zijn had hij het gevoel dat hij dood ging. Maar hij wou Ephony zic niet nog meer zorgen laten maken. Waar bleven die doktoren?

Met stevige, benende maar onwennige passen, snelde Savador door de gangen. Onder zijn arm had hij een aantal boeken geklemd, lesmateriaal voor de volgende les. Maar zijn armen trilden zo hevig dat hij het amper vast kon houden. Hij had vaag geruchten gehoord over een gebeurtenis op het buitenterrein. Een confrontatie tussen Deshas en Marcus of iets dat daarop leek. Marcus.. altijd moest zijn oom voor onheil zorgen, of hij nu levend of morsdood was. Het leek haast alsof hij niet weg te krijgen was. Hij was er zelf niet bij geweest en sprak zelf stiekem van geluk over dat feit. Het was naar zijn gevoel ook beter van niet. Alleen al aan die man denken bezorgde hem nachtmerries. Met dat kersverse verhaaltje in zijn achterhoofd, had hij er sinds het opvatten voor gezorgd dat hij tussen de wisselingen van de lessen door zo snel mogelijk terugkeerde naar zijn kantoor - zonder enige onderbrekingen of verloren tijd door te stoppen voor naïeve leerlingen die brandende vragen over de lesstof hadden, en die de moeite niet hadden genomen het gewoon tijdens de les te stellen, zoals het hoorde. Ook nu dacht hij er geen moment aan om het wat rustiger aan te doen, alsof Marcus ieder moment uit een zijgang tevoorschijn kon springen. Nog een ontknoping met die man vermeed hij liever. Maar Savador kwam abrupt tot stilstand toen hij verderop in de gang Ephony richting de ziekenzaal zag sprinten. Langzaam zette hij zijn pas weer in, zijn blik niet van het blonde meisje afscheurend tot ze uit het zicht verdwenen was. Wat had iemand als zij nu op de ziekenzaal te zoeken? Tenzij..
Hij liet de boeken haast uit zijn armen vallen toen hij zijn pas overhaast versnelde. Met een wild kloppend hart ging hij dezelfde richting uit waar Ephony heen was gegaan. Hij begon zijn kalmte steeds meer te verliezen naarmate de afstand tussen hem en de deur van de ziekenzaal kleiner werd. Savador stormde overstuur de ziekenzaal binnen, bleef even in de deuropening staan om zijn gouden ogen onrustig langs de aanwezigen te laten glijden en liet toen plotseling zijn boeken vallen. Hij vloog op het bed af waar Zalas lag - waardoor hij een kleine steek in zijn hart voelde bij dat aanzicht - en boog zich over hem heen. 'Zalas! Bij Medusa .. - wat is er gebeurd?!' Hij greep Zalas bij zijn kleding om hem even wanhopig door elkaar te schudden. 'Was het Marcus? Verdomme - GEEF DAN ANTWOORD!' Verward liet Savador Zalas even later weer los om wat voorovergebogen met beide handen hijgend op de bedrand te steunen, het overige gezelschap daarbij negerend. Dat Marcus hem te grazen wilde nemen voor wat hij hem had aangedaan kon hij nog begrijpen. Maar dat hij daarbij ook zijn contacten, zijn vrienden en zelfs ook zijn geliefde lastigviel was gewoon onvergefelijk. Ze verdienden dat niet. Ze hadden er niets mee te maken. Maar het was voor Marcus kennelijk nu wel duidelijk dat daar zijn zwakke punt lag - en niet alleen bij hem. Hoe graag hij het in die kop van die man wilde rammen onschuldige personen niet te betrekken. Dat zou ook alleen bij wensen blijven. Zijn angsthazige vrees die Savador nog had overgehouden sinds zijn jeugd was nog veel te groot.

Hatori was de eerste die het geschreeuw gehoord had. Hij duwde de deur ruw open. Eén blik op Zalas was genoeg voor hem. 'MÈADRAID! WE HEBBEN EEN NOODGEVAL!' schreeuwde hij achterom. Met vijf grote passen was hij bij Zalas. 'Aan de kant, geef hem even de ruimte. Savador, ik kan je aanraden hem niet zo door elkaar te schudden' zei hij en keek de man recht aan. Hij voelde met de rug van zijn hand Zalas' voorhoofd. Zijn hand was meteen doorweekt van het zweet. Hij fluisterde zachtjes iets en legde zijn hand daarna op Zalas' maagstreek waar hij schijnbaar nogal last van leek te hebben. 'Zijn bloed bevat een venijnig soort vergif. Wat is er gebeurd?' vroeg hij en keek van Savador, naar Ephony en vervolgens naar Servatius. Hij draaide zich nog een keer om naar de deur waar hij vandaan gekomen was. 'MÈADRAID!' schreeuwde hij nogmaals. Je hoefde geen genie te zijn om te weten dat je met vergif snel moest handelen.

Deshas was geruisloos de ziekenzaal binnengetreden. Hij legde nu kalm een hand op de schouder van Savador. Hij draaide hem zachtjes een beetje naar zich toe en legde zwijgend een vinger op zijn lippen als teken geen kik te geven. Hij trok Savador zachtjes mee buiten gehoorafstand van de rest. Daarna keek hij Savador serieus aan. 'Savador...dit gedoe met Marcus. Het is echt te ver gegaan nu. Het is uit de hand gelopen. Dankzij hem sterft Zalas misschien. Ik weet dat het nu niet echt de tijd is je dit soort dingen te vragen...' begon hij zacht, haast fluisterend. 'Ephony en Zalas waren alleen in het bos. Er zaten sowieso al wezens in dat bos waardoor ik er al de hele nacht had rondgehangen maar dat vertel ik je straks wel. Ze waren bijna terug bij de school toen Marcus hen trof. Kennelijk heeft Marcus een net zo grote hekel aan mij en Zalas gekregen als aan jou. Hij had Zalas al eens te pakken. Maar nu heeft hij hem met zijn eigen zwaard doorboord. Normaal gesproken zou iemand als Zalas daar makkelijk tegen kunnen. Als het feit er niet was geweest dat Zalas' zwaard een bijzonder zwaard is met een speciale werking. Hoe het ook zij. Ik heb, samen met Servatius, Marcus gevangen kunnen nemen. Maar dit maal krijgt hij een proces. Een die door de legendarische magicans zelf wordt gehouden. Het is anders dan een normaal proces. Ik vroeg me af of jij bereid was tegen je oom te getuigen. Als het me lukt om Marcus schuldig te laten verklaren, ben jij en iedereen hier voorgoed van hem af' zei Deshas zachtjes. Hij keek even naar Zalas. 'Het was meer dan duizend jaar geleden dat we een officieel proces hadden. De laatste was nog met Heer Ruwen' mompelde hij zachtjes in zichzelf. Daarna liep hij terug naar de rest. 'Zalas is doorboord met een Nimh zwaard. Denk je dat je hem kunt genezen?' vroeg hij zacht en vrij vermoeid aan Hatori.

De wazigheid in Zalas' ogen stond Ephony totaal niet aan, vond het bijna beangstigend dat hij zo verdoofd uit zijn ogen keek. Haar eigen mondhoeken trilde even onder het proberen om een slappe glimlach erop te krijgen toen Zalas haar opmerkte. Toch brak dat miezerige glimlachje even door op zijn geruststellende woorden, waarbij ze hem even glimlachend aankeek. Haar hoofd draaide met een ruk om, waarbij haar aandacht van Zalas naar de deur werd verplaats toen hij met een noodgang openzwaaide en daarbij de gebruikelijke geluiden maakte. Verdwaasd liet ze Zalas' hand los toen Savador binnen kwam stormen en zich over hem heen boog. Ze had hem niet gezien in de gangen, had niet eens geweten dat hij in de buurt was. Toch gaf het haar enige rust om hem te zien, gewoon iemand te zien die gezond was en die ze beter kende dan alleen van gezicht of van horen zeggen. Haar handen schoten naar Savadors arm toen hij Zalas wild door elkaar begon te schudden. 'Hee, rustig, alsjeblieft,' probeerde ze hem bijna paniekerig tot rust te brengen. Ze schrok van zijn emoties en handelingen, had hem nog nooit op deze manier gezien. De enige keren dat ze hem niet kalm en gecontroleerd zag - met de gebruikelijke botheid en boze blikken natuurlijk - was als hij in woede opbloeide. Maar dit was anders, misschien ook boosheid maar niet op de manieren dat ze van hem gewend was. Ze hoorde amper de schreeuw van de doktor, maar was nog nooit zo blij iemand in een doktersjas te zien. Zelf vond ze het nooit zo fijn, maar ook al was dit de eerste keer dat ze die man zag, ze had iemand nog nooit zo graag willen zien op een moment. Ze had in de momenten een paar stappen naar achter gegaan, stond nu zo'n twee meter van het bed af terwijl Hatori Zalas onderzocht en de conclusie trok die de meeste van hun allemaal al wisten. Ze wilde haar mond open doen om de vraag van hem te beantwoorden, maar kon geen geluid produceren. Gelukkig was Deshas - weer iemand die ze niet had zien aankomen - het die hem antwoord gaf. Haar hoofd draaide zich even om, om Deshas aan te kijken terwijl hij met een vermoeide stem antwoord gaf. Ze was blij dat Marcus uit het zicht was, voelde weer de angst opkomen bij het horen van zijn stem in haar geest die de bedreiging uitsprak. Zonder het te merken, in haar wanhoop en paniek die door haar lichaam heen ging omdat het Zalas was die daar lag en misschien wel lag te sterven, stroomde nu de tranen over haar wangen zonder te snikken. Het was alsof iemand de kraan niet helemaal goed had dichtgedaan, en nu langzaam de kracht van het water erachter ophoopte om door de kleine opening naar buiten te kunnen. Haar betraande blik gleed door naar Savador, keek hem even aan. Gewoon om haar blik ergens op te richten, proberend een beeld te vinden die deze pijn wat verzachte. Maar de uitdrukking op zijn gezicht hielp haar niet, de woorden die hij had uitgeschreeuwd naar Zalas hielpen niet. Ze draaide haar hoofd weer weg, liep een paar passen achteruit weg van het bed om de mensen die er bij moesten de ruimte te geven en zakte door haar benen om op haar knieën te vallen. Ze staarde naar de grond en zakte door totdat ze op de grond zat waarbij ze haar benen wat uit elkaar bracht, probeerde de kraan op zijn huidige stand te houden om haar tranen niet oncontroleerbaar over haar wangen te laten lopen. Futloos zat ze op de grond, haar armen slapjes over haar gebogen benen waarna ze opkeek om nog iets van het moment te volgen. 'Alsjeblieft,' fluisterde ze zonder geluid in het niets naar Hatori, proberend hem duidelijk te maken of hij alsjeblieft alles wilde doen om hem te redden.

Savador merkte amper dat Hatori was binnengekomen en direct snel wilde handelen. Hij stond nog steeds in dezelfde positie en staarde Zalas tussen zijn donkere lokken door verstrooid en vermoeid aan. Er verscheen een diepe frons tussen zijn wenkbrauwen toen Hatori hem irriteerde met zijn advies. 'Houd je mond dicht,' mompelde hij schor, op het moment te futloos om het bijtender te laten klinken. Zijn bleke handen ontklemden de ijzeren steunen van het bed stevig om zijn ergernis wat te bedaren. Het hielp niet echt veel toen Hatori hem uit zijn concentratie haalde met zijn vragen. 'Hoe moet ik dat weten! Doe je werk in plaats van onnodige tijd te verspillen met vragen! Je had al bezig kunnen zijn hem te redden!' viel Savador luid schreeuwend tegen hem uit. Zijn zwaardere en trillerige ademhaling verminderde wat bij het voelen van de geruststellende hand op zijn schouder. Het verbaasde hem niet veel toen hij daarna wat omgedraaid werd en zag dat het Deshas was. Hij liet zich zwijgend meetrekken en staarde zijn vriend met een ernstige en afwachtende blik aan. Hij zag er immers doodserieus uit. Savador balde zijn handen krampachtig tot vuisten toen Deshas zijn verhaal begon. Zalas kon nog niet sterven. Ze hadden in de tijd dat hij hier op school zat een hoop aan hem gehad. Het zou veel te vroeg zijn. Alleen om de bestwil van Marcus - wat een ziekelijke reden. Met een zwaar schuldig gevoel vroeg hij zichzelf af of hem het leven ontnemen wel de beste optie was geweest. Op dat moment wel, maar als hij toen had geweten dat hij veertig jaar later weer terugkeerde in de vorm van zijn geest had hij er wel iets aan gedaan om hem geheel naar het hiernamaals te forceren. Hoe was hem dan nog de vraag. Savador voelde zijn kaak trillen en zijn tanden klapperen toen Deshas over een proces tegen Marcus begon en hem daarna een onwennige vraag stelde. Zonder dat hij het zelf besefte begon hij al licht met zijn hoofd te schudden. 'Nee.. dat kan ik niet,' antwoordde hij gefrustreerd. 'Hij heeft een hoop gedaan dat onvergefelijk is.. maar - nee, Marcus kan zich eenvoudig verdedigen met het feit dat ik zijn leven ontnomen heb. Dan komt dat wat ik al jarenlang voor de overheid geheim heb weten te houden aan het licht. Dat ik een moordenaar ben - en dan zal niet alleen Marcus schuldig worden verklaard, maar dan bestaat er ook de kans dat ik het moet ontzien. Nee ik kan dit niet Deshas!' Savador sloot zijn ogen en klauwde wanhopig met zijn handen door zijn haar. Hij onderdrukte een zachte kreun terwijl hij zich met zijn rug tegen de muur liet zakken, niet meer wetend wat hij nu moest beginnen.

Zalas glimlachte vaagjes terug naar Ephony. Maar zijn aandacht moest hij al gauw vestigen op Savador toen hij bij zijn kraag gegrepen en hevig door elkaar geschud werd. 'M...m...m..master S...s...Savador. S...s...s...stop alstu...u...blieft' wist hij stotteren uit te brengen. Hij greep met twee handen naar zijn bonkende hoofd toen Savador hem los liet. 'Oh nee, de kamer begint weer te draaien' zei hij zacht, haast fluisterend. Hij keek Hatori tersluiks aan vanonder zijn witte lokken toen Hatori zijn hand tegen zijn voorhoofd plaatste en hem daarna onderzocht. 'Vertel me iets wat ik nog niet weet' mompelde hij zachtjes. Hij ging liggen terwijl hij zijn lijf zwaar voelde worden. 'Kan iemand dat licht dimmen. Ik heb het gevoel alsof iemand m'n hoofd met een hamer open probeert te breken' mompelde hij zachtjes terwijl hij zijn ogen sloot. Zonder dat hij het zelf echt door had vertraagde zijn hartslag steeds meer.

Mèadraid kwam ook de deur uitrennen. Ze had haar armen vol spullen. Toen Hatori had geroepen dat het een noodgeval was geweest had ze de noodgevallen tas meegenomen. Ze Zette hem op de tafel neer naast het bed waar Zalas lag. Ze hoorde nog net de woorden van Deshas. 'Een Nimh zwaard?' herhaalde ze ongelovig. Ze keek even naar Hatori. 'Ik dacht dat die zwaarden niet bestonden. Dat het mythen waren' zei ze zachtjes. Ze richtte haar volle aandacht op Zalas toen hij zachtjes begon te praten en even later zijn ogen sloot. Ze voelde eerst zijn hartslag in zijn nek en daarna bij zijn pols. 'Hatori we raken hem kwijt' zei ze zachtjes tegen hem.

Hatori keek Savador niet aan bij het horen van zijn woorden. 'Ooit gehoord van de uitdrukking: Voor genezing moet men eerst de ziekte kennen? Ik kan niemand redden als ik niet weet wat er gaande is' zei Hatori lichtelijk sarcastisch terwijl hij zijn aandacht bij Zalas hield. Hij keek op toen Deshas tot hem sprak maar zijn gezicht betrok bij zijn woorden. 'Een Nimh zwaard zeg je. Dat wordt krap' mompelde hij zachtjes. Als het een Nimh zwaard was geweest dan zou het vergif ongetwijfeld al vermengd zijn met het bloed van Zalas. Hatori moest zijn bloed zien te zuiveren. Het punt was dat vijf à zes liter bloed zuiveren nogal veel tijd kostte en het was overduidelijk dat Zalas die tijd niet had. Hatori keek niet op naar Mèadraid bij het horen van haar woorden. 'Oh ze bestaan. En het zijn rot dingen geloof me. Ik heb dit maar èèn keer eerder moeten doen. Mèadraid, haal dat boek met die aantekeningen daar heb ik het geloof ik in staan' zei hij tegen haar. Hij pakte een flesje en draaide dat open waarna hij het even onder Zalas' neus hield. Het flesje bevatte een vloeistof met een hele sterke, zure geur. Het was alleen maar om hem nog even bij zinnen te houden.

Verslagen zat ze op de grond, leunde half met haar rug tegen een van de poten van een ander bed en staarde naar de grond voor haar. Ze hoorde in een waas de woorden van de vrouwelijke arts, of wat ze ook mocht zijn, die naar binnen was komen hollen met een grote tas in haar armen. Ze raakte hem kwijt. Ze ging verzitte, trok haar knieën op en legde haar kin moedeloos op haar armen. Op dit punt kon ze niets doen, alleen maar toekijken. Iets wat ze in meeste gevallen áltijd moest doen, en wat zo frustrerend was. Haar tranen doorweekte de stof die om haar armen heen zat, waarbij ze stilletjes haar wanhoop uitte. Ze wilde met alle kracht naar de dokter roepen dat hij niet zulke dingen moest zeggen, dat het onzin was dat ze krap tijd hadden. Hij moest hem redden, hij moest het gewoon. Het was zijn plicht. Ze staarde voor zich uit, wilde niet kijken naar wat er allemaal gebeurde. Wilde de andere, moedelozen gezichten niet zien. Het enige wat ze wilde was op dit moment iemand die haar zei dat het goed kwam, iemand die haar geruststelde. Iemand die dat nu voor haar deed. Ze luisterde met een half oor naar de gebeurtenissen om haar heen, ving een glimp in haar ooghoek op van Zalas' haar en voelde hierbij een steek weer door haar hart gaan. Haar hand, waarop het opgedroogde bloed van hem nog steeds zat, balde zich in een krampachtige vuist. Nog nooit had zie iemand zo gehaat dan Marcus, zonder hem echt te kennen. Haar normale houding, dat iemand altijd wel iets goeds bezat was bij hem totaal vervlogen. Ze hoopte vurig dat Deshas hem uit de weg zou ruimen, hem ergens heen zou brengen waar hij de zelfde angst, pijn en ellende zou voelen die al zijn slachtoffers hadden gevoeld en nu voelde.

Mèadraid sprong op bij Hatori's woorden. Ze rende een kamer door en kwam even later terug met een dik boek waar ze doorheen bladerde. 'Ik heb het hier: Nimh zwaarden. Het gif zit nu vermengd met zijn bloed. We moeten al zijn bloed zuiveren. Hatori dat is vijf tot zes liter. Dat redden we niet!' riep Mèadraid uit terwijl ze even uit het boek op keek. Ze zuchtte even en las snel door waarna ze het boek weglegde. Voorzichtig trok ze Zalas' bovenkleding uit. 'Misschien als ik vier openingen maak in plaats van twee. Het is riskant maar het valt te proberen' zei ze zachtjes tegen Hatori terwijl ze een klein mesje pakte en een injectiespuit. Ze verdoofde Zalas tijdelijk bij zijn beide polsen en in zijn nek. Ze ging er van uit dat Hatori ook wist wat er gebeuren moest. Ze haalde Zalas' bloed uit zijn lichaam en Hatori moest het gif van het bloed scheiden. Normaal gesproken ging dat van de ene pols naar de andere. Maar als Mèadraid ook twee sneetjes maakte bij zijn nek ging het twee keer zo snel en had Zalas een kans als ze snel waren. Mèadraid maakte snel vier sneetjes. Daarna haalde ze gestaag een soort vloeistof uit Zalas' lichaam dat een mengeling was tussen een stroperige paarse vloeistof en normale donkerrode. Het gif had het bloed al aardig aangetast. Doordat het zo stroperig was vertraagde het de bloedsomloop en daarmee de hartslag tot het slachtoffer een hartstilstand kreeg en stierf.

Hatori wierp zelf ook snel een blik in het boek en alles kwam hem weer boven. Hij opende een potje en haalde daar witte poeder uit. Hij verspreidde het over zijn handen. Hierdoor was hij in staat om tijdelijk water magie te gebruiken. Hij stroopte zijn mouwen op terwijl hij naar Mèadraid luisterde. 'Vier inkepingen? Dat kan misschien werken. We hebben verder niet veel keus of tijd' zei hij zacht terwijl hij een kom klaar zette om het gif in te doen. Hij ademde even zuchtend uit en ging klaar staan. Wat Mèadraid uit de sneeën haalde nam Hatori van haar over. Hij scheidde de paarse vloeistof van het bloed. Het gif deed hij in de diepe kom terwijl hij het schone bloed terug in sneeën in Zalas' lichaam aan zijn kant liet gaan. Daarna begon het proces van voor af aan.

Zalas' ogen schoten weer open toen een scherpe, zurige lucht hem wakker schudde. Maar zijn ogen sloten zich haast direct weer half. Hij had amper door dat Mèadraid hem tijdelijk verdoofde. Hij begreep niet echt wat ze deed. Zalas voelde ineens een koude rilling over zijn lijf gaan. Hij zag toen pas dat zijn bovenkleding was uitgetrokken en dat ze sneeën in zijn lichaam maakte maar door de tijdelijke verdoving voelde hij er niets van. Het was raar om zo naar jezelf te kijken en niks te voelen terwijl ze je open sneden. Pas toen ze zijn bloed uit die sneeën haalde begreep hij wat ze aan het doen waren. Ze waren zijn bloed aan het zuiveren. Zalas kon het niet meer opbrengen zijn ogen open te houden. Hij zakte opnieuw weg. Uiteindelijk bleef zijn lichaam slap en levenloos op het bed liggen. Zijn hoofd was opzij gezakt en lokken wit haar vielen een beetje voor zijn gezicht.

Hatori bleef geconcentreerd zijn handelingen herhalen en lette alleen nog op Mèadraid tegenover hem. Langzaam vulde de kom naast hem zich met de stroperige paarse vloeistof. Sneller dan hij had verwacht hadden ze Zalas' bloed gezuiverd. Hatori streek met zijn duim over de sneetjes die daarna geneesden zonder een litteken achter te laten. Pas toen zag hij dat Zalas' hoofd opzij was gekanteld. Hatori legde twee vingers tegen de slagader van Zalas. Even later pakte hij, iets ruwer zijn pols beet. Uiteindelijk keek Hatori op naar Mèadraid en schudde zwijgend zijn hoofd terwijl hij Zalas arm weer neerlegde. 'Geen hartslag meer' zei hij zachtjes en met geknepen stem. Ze waren niet snel genoeg geweest ondanks de extra sneeën.

Deshas zuchtte even toen Savador zei dat hij het niet kon. Hij zou eigenlijk wel moeten. Deshas snapte zijn angst maar hij kon Marcus alleen terecht stellen als iemand tegen hem zou getuigen. 'En wat nou als ik ervoor kan zorgen dat jou niks kan gebeuren als Marcus met dat feit komt. Vertrouw op me. Ik vind wel wat. Maar ik heb echt jou getuigenis nodig. Jij bent de enige die hem echt goed genoeg kent. Dit proces is alleen tussen legendarische magicans en hun opvolgers. Buiten ons komt niemand het te weten. En de meeste van ons weten het toch al. Ik kan ervoor zorgen dat het gezien wordt als zelfverdediging. Alsjeblieft Savador. Ik moet en zal Marcus voorgoed laten verdwijnen maar dat kan ik niet zonder jou' zei hij zacht. Hij lette even niet wat er verder gebeurde in de ziekenzaal. Maar de zachte woorden van Hatori, die kwamen aan als een keiharde klap. Deshas keek met een ruk op en was met een paar passen bij hen. Hij greep Hatori bij zijn kraag en trok hem over Zalas heen naar zich toe. 'Geen hartslag, is niet goed genoeg' siste hij waarna hij hem ruw losliet. Hij duwde Mèadraid aan de kant en plaatste zijn handen op Zalas' borstkas. 'Je hebt de dood al 352 jaar uitgesteld. Waag het niet om nu het loodje te leggen' gromde hij zacht met monsterlijk vervormde stem. Daarna joeg hij een hoog voltage aan stroom door Zalas heen.

Met grote, en eigenlijk ook bange ogen, was haar blik gevestigd op de twee doktoren. Ze liet ze hun gang gaan, zelfs toen ze haar hart en maag voelde ineenkrimpen op het moment dat de sneden werden gemaakt. Haar mond zakte een klein stukje open toen ze zag wat de twee van plan waren. Ze schudde haar hoofd, legde haar kin weer op haar armen en keek schuin van het tafreel weg. Ze wilde aan de ene kant niet zien wat er gebeurde, aan de andere kant moest ze moeite doen haar ogen van Zalas af te houden. Zo zag ze niet hoe Zalas zijn ogen sloot en zijn lichaam slap werd. Haar geluidslozen snikken waren opgehouden. Ze keek pas weer voorzichtig en met een even voorzichtige blik op toen ze vanuit haar ooghoeken de ruwe handelingen van de dokter zag. Zodra ze de zachte woorden hoorde hield haar hart er voor een slag mee op. Het voelde alsof al haar moed, haar gehele hart in een ijskoude bak met water werd gedompeld waarbij dat gevoel zich nu met een noodgang door haar lichaam bewoog. 'Nee..' fluisterde ze geschokt. Dit kon niet, dit mocht niet. Niet nu, niet met hem. Ze volgde zelf haar lichaam niet meer, hoe het met een ruk overeind kwam en naar voren sprong richting Deshas' rug. Haar geest was zwart, zag alleen Deshas die Zalas aan het elektrokuteren was. Hoorde niet de stem van he, die haar angst aan had moeten jagen, zag niet de woede in zijn ogen waarmee hij naar de dokter had gekeken. 'NEE, hou er mee op!' gilde ze met overslaande stem, gevuld met snikken aangezien de tranen weer over haar wangen liepen. 'Deshas! Je doet hem pijn,' in haar wanhoop was ze totaal de formaliteit kwijt, hing half over Deshas' rug om zijn armen te grijpen en hem van Zalas los te rukken. 'Hij is niet... hij kan niet... Hij niet,' kwam het snikkend over haar lippen. 'Godsamme, laat hem los. Als hij dit doet... Zalas als je dit doet... ik zweer het je, je krijgt met mij te maken,' door de snikken en de wanhoop in haar stem, waar ook een vlaagje ongecontroleerbare woede in was te horen deed haar stem overslaan. Ze had zichzelf niet in de hand, wist niet wat ze deed. Het enige wat ze wilde was iedereen die Zalas pijn deed bij hem weg halen en zorgen dat Zalas zelf zijn ogen weer zou openen.

De elektrische stroom die door zijn lichaam werd gejaagd was genoeg om Zalas' hart nog een keer te laten kloppen. Als een soort stuiptrekking. Daarna nam zijn lichaam het van hem over en langzaam kwam zijn hartslag weer op gang. Zalas schoot overeind terwijl hij haast hyperventilerend ademhaalde. Zijn pupillen waren groot maar verkleinde zich onmiddellijk bij het felle licht in de ziekenzaal. Hij keek van de twee doktoren naar Deshas en vervolgens naar Ephony. Aan hun blikken te zien moest hij dood geweest zijn. Die gedachte liet zijn maag samentrekken. Alsof hij in een shock verkeerde staarde Zalas trillend voor zich uit. Alleen de gedachte dat hij dood was bleef herhalend door zijn gedachten gaan. Zijn handen balde zich krampachtig tot vuisten. Hij was al ongeveer anderhalve eeuw niet meer dood geweest. Zijn blik ging terug naar Ephony. Hij boog zich voorover en pakte trillend haar pols waarna hij haar zachtjes bij zich op het bed trok en haar dicht tegen zich aan drukte. Hij haalde nog steeds trillend adem en hij sloot voor een moment zijn ogen.

Half gebogen stond Savador nog tegen de muur aan, zijn armen over zijn hoofd alsof hij zich wilde beschermen voor iets dat de anderen niet konden zien. Hij kreeg niet veel meer mee wat er ondertussen gebeurde, zijn hoofd was al overbeladen met zorgen voor Zalas en de rechtzaak met Marcus die mogelijk niet gewonnen kon worden zonder zijn hulp. Het was even teveel. Hatori en Mèadraid die alles op alles zetten om zo snel mogelijk te handelen voor Zalas, Ephony die stilletjes wegkwijnde in haar wanhoop en verdriet, Zalas wiens aanwezigheid aan magie langzaam maar zeker leek te verzwakken. Het was hectisch en volgde elkaar allemaal in een rap tempo op, maar Savador kon alleen maar naar zijn handen staren. Zalas moest dit redden en er moest een andere oplossing zijn voor het proces van Marcus. Dat waren de enige twee dingen waar hij nog helder aan kon denken. In de tussentijd maakten de doktoren een chaotische status mee, bespraken vaag met elkaar wat ze konden doen en begonnen te roepen als er kennelijk iets onvoorstelbaars aan het licht kwam. Het was allemaal te onhelder om tot hem door te dringen, het ging als een roes aan hem voorbij. Zelfs Deshas' woorden moesten eerst een heel proces door zijn brein maken voor hij besefte wat hij hem zei. Savador sloeg zijn lege ogen futloos naar zijn vriend op en probeerde met een half oor naar zijn woorden te blijven luisteren. Pas op de helft van zijn vertelling, realiseerde hij zich dat Deshas hem overspoelde met argumenten in de hoop hem over te kunnen halen. Hij slaakte een zachte zucht. 'Goed dan,' stemde hij er met een zachte stem mee in. 'Ik doe het.' Savador leek pas uit zijn roes wakker te schrikken toen Deshas plotseling met een ruk had opgekeken en zich naar het bed van Zalas gewaagd had. Door zijn zwarte lokken keek hij roerloos toe hoe hij Hatori bij zijn kraag greep en Mèadraid aan te kant duwde. Hij wist niet echt wat er precies gebeurde, tot hij zag dat Deshas zijn handen op Zalas' borst plaatste en zijn woorden glashelder in zijn oren weerklonken. Met verwijdde ogen bleef Savador de eerste paar seconden verbouwereerd op zijn plek staan. Zalas was dood? Hij kreeg spontaan het gevoel om te lachen bij die gedachte, voornamelijk door zijn eigen onhelderheid. Het klonk als een slappe grap in zijn oren, het geloven kon hij in ieder geval niet. Het gedempte geknetter van een hoog voltage aan stroom bezorgde hem een zware hoofdpijn, Deshas' handelingen in de hoop Zalas weer terug te kregen deden zijn maag teisteren. Dit kon niet waar zijn. Dat kon gewoon niet. Hij zag nog hoe Ephony half op Deshas' rug sprong uit opspelende frustratie, haar gillende stem deed zijn trommelvliezen trillen wat hem langzaam maar zeker weer terug naar de werkelijkheid bracht. Ze hinderde Deshas juist. Ze hinderde de mogelijkheid Zalas misschien weer terug te halen. Voor hij het zelf in de gaten had, was Savador op Ephony afgestoven en had hij haar onder haar oksels gegrepen, om haar daarna in een strakke greep tegen zich aangedrukt bij Deshas weg te slepen. 'KALMEER DWAAS! Laat hem zijn werk doen!' riep hij luid in haar oor, waarna hij de woorden erna uitbracht op een sissende toon. Hij schuifelde zo ver dat kon achteruit, tot hij uiteindelijk met zijn rug tegen de muur stond, en hield Ephony stevig in bedwang. Voor nu moest ze geen obstakel hierin vormen. Anders kon dit echt het einde voor Zalas betekenen. Savador liet zijn adem in een trillerige zucht ontsnappen toen Zalas op een zeker moment plotseling overeind schoot. Hij voelde zijn eigen roffelende hartslag langzaam weer kalmeren. Hij was terug. In levende lijve. Savador voelde zich opeens behoorlijk zwak en misselijk, gewoon door de gigantische opluchting. Hij liet Ephony bij zich vandaan trekken en zeeg met natrillende benen neer op een nog vrij ziekenzaalbed, om daar voorover op zijn bovenbenen te steunen en om te kunnen bekomen van de schrik.

Met oncontroleerbare snikken probeerde ze de polsen van Deshas te grijpen, in een poging hem bij Zalas weg te halen. Ze zag de poging tot Zalas redden niet in haar blinde wanhoop. In een onverwachte ruk voelde ze hoe haar lichaam bij Deshas weg werd getrokken en waarbij ze Savadors bijna boze woorden in haar oren galmden. Met de lichaamsdelen die nu niet tegen Savador waren aangedrukt probeerde ze zich in volle kracht uit zijn greep te komen. 'NEE, Savador! Laat me los!' probeerde ze hem snikkend duidelijk te maken dat hij haar niet moest tegenwerken. Snikkend sloeg ze haar vuisten tegen hem aan in die zelfde poging, maar bleef toen slapjes tegen hem aan staan. Haar armen vielen even slap langs haar lichaam naar beneden, haar hoofd tegen hem aanrustend waarbij ze zich zowat overgaf aan haar verdriet. Ze hoorde de hijgende ademhaling van Zalas achter zich niet. 'Dit kan niet...' snikte ze uitgeput, deels naar Savador deels voor zichzelf. Haar hoofd schoot omhoog en haar ogen verwijde zich toen ze een trillende hand om haar pols voelde en naar Zalas keek die nu rechtop zat. Ze kon geen woord uitbrengen, was te geshockt waardoor ze niet eens zijn naam kon zeggen. Met grote ogen bleef ze hem aanstaren, ongelovigheid was erin te lezen. Zonder enige tegenstribbeling ging ze bij hem zitten en legde haar kin op zijn schouder waarbij haar handen onwennig in zijn zij lagen. 'Zalas?' vroeg ze hem fluisterend, alsof zijn levende lichaam en zijn kloppende hart die ze voelde nog geen bewijs genoeg waren dat hij wel degelijk leefde. 'Ooh Zalas,' bracht ze nu snikkend en harder uit waarbij ze haar armen in die zelfde opwelling om zijn nek heen sloeg en hem achterover het bed op duwde. Snikkend en waarbij ze half over hem heen lag verborg ze haar gezicht in zijn nek. De angst was nu volledig uit haar lichaam gedreven, had zich plaats gemaakt voor opluchting die gepaard ging met tranen. 'Zeg me dat ik niet droom, alsjeblieft. Zeg dat je nog leeft,' bracht ze fluisterend met een hese stem van verdriet uit, waarbij het leek alsof ze hem bijna beveelde.

Zalas bleef Ephony stevig vast houden terwijl hij dwong zijn ademhaling en hartslag terug te brengen naar normaal. Toch trilde hij nog een beetje. Hij kon het idee dat hij dood was geweest nog niet helemaal bevatten. Hij viel, met Ephony nog steeds in zijn armen, achterover op het bed. Hij streelde hij zachtjes op een geruststellende manier door haar haren. Hij kon zelf amper iets uitbrengen. Hij was zijn stem zo goed als verloren. Maar bij het horen van haar hese stem dwong Zalas zichzelf toch om te spreken. Hij keek Ephony even aan en streek met twee handen al haar haren naar achteren. 'Het is goed' mompelde hij schor. Hij gaf Ephony zachtjes een kus op haar lippen en trok haar toen weer tegen zich aan. Hij keek over haar schouder even naar de rest. 'Ik was dood' zei hij zachtjes. 'Wat is er gebeurd?' vroeg hij zacht en keek iedereen even aan.

Deshas had het amper door dat Ephony op zijn rug sprong. Hij probeerde haar van zich af te schudden en keek niet om naar Savador toen hij haar weg trok. Deshas liet Zalas weer los toen hij met een ruk overeind kwam. Deshas liet zijn adem trillend van opluchting ontsnappen. Alsof hij de geëmotioneerde zucht probeerde te onderdrukken. Hij stapte naar achteren toen Zalas Ephony weer tegen zich aantrok. Vermoeid liep hij naar het raam en duwde die open terwijl hij uit zijn broekzak zijn sigaretten tevoorschijn haalde. Het was al een tijdje geleden dat hij gerookt had. Hij had er de laatste periode geen tijd meer voor gehad. Hij pakte een sigaret en met een kleine beetje vuurmagie dat hij beheerste stak hij hem aan. Hij blies de rook uit na diep te hebben geïnhaleerd. Hij hoorde achter zich hoe Zalas zijn stem hervonden had. 'Je was inderdaad dood. Vijf minuten. Nog iets langer en ik had je ook niet meer kunnen helpen' antwoordde hij stijfjes zonder hem aan te kijken. Daarna pas draaide hij zich naar Zalas om. 'Fáilte ar ais a chara' zei hij kalm in het oud-Shadraans compleet met accent. Het betekende simpelweg: Welkom terug, oude vriend.

Zalas bleef naar Deshas' rug staren toen hij hem hoorde praten. Zalas ging voorzichtig samen met Ephony weer rechtop zitten en liet haar met veel tegenzin weer los. Hij glimlachte vaagjes en streek met zijn vingers even langs haar wang. Daarna stond hij voorzichtig en onwennig op. Zijn bloedsomloop moest nog goed op gang komen. Hij wankelde een paar passen terwijl hij zich aan de rand van het bed moest vasthouden. Daarna liet hij het bed voorzichtig los en zette een paar wankele passen richting Deshas. Toen hij weer gewend was zette hij de laatste paar passen zonder problemen verder. Voor Deshas zakte Zalas op een knie terwijl zijn andere been plat lag en zijn hand de grond raakte om zijn evenwicht te bewaren terwijl zijn andere arm op zijn knie steunde. Zalas boog zijn hoofd zodat hij naar de grond staarde. Zijn amberkleurige ogen volgde even het patroon van zijn lange spierwitte lokken die in een slordige vlecht gedraaid op de grond langen. Een aantal lokken waren er ook al uit ontsnapt en wiegde bij elke beweging van Zalas zachtjes mee. 'Murach mé mo shaol go tú mo Thiarna' sprak hij zachtjes eveneens in het oud-Shadraans tegen Deshas. Zijn blik hield hij al die tijd respectvol op de grond gericht.

De trillende stem van Zalas bracht haar niet geheel terug tot rust, maar de conclusie dat hij wel degelijk leefde kwam nu wel aan in haar hoofd. Bij zijn woorden zuchtte ze duidelijk hoorbaar, een opgeluchte zucht die alle spanning bijna uit haar lichaam liet vloeien. De sporen van haar tranen waren nog vochtig toen ze Zalas lippen, die nog behoorlijk koud aanvoelde, op die van haar voelde. Iets wat haar nu toch wel weer tot rust bracht. Met gesloten ogen verborg ze haar gezicht weer in zijn hals, niet reagerend op zijn vraag. Andere, de rest die aanwezig waren, zouden die wel beantwoorden. Zij wilde nu zelf de volledige zekerheid hebben dat hij niet zomaar weer zonder hartslag in haar armen zou ineenzakken. Het antwoord van Deshas deed haar hoofd wat optillen. Het was bijna te laat geweest, Deshas was de gene die hem weer tot leven had gewekt. En zij had hem in de weg gezeten. Haar handen vormde zich tot vuisten, waarbij ze even Zalas' kleding in haar handen nam bij deze gedachte. Wat verdwaasd ging ze mee omhoog met Zalas toen hij omhoog kwam waarbij ze haar hoofd optilde en opkeek. Wat teleurgesteld liet ze hem los, zat op het bed met haar benen over de rand bungelend en keek met een gespannen gezicht de gehele tijd naar Zalas. Bijna was ze van het bed af gesprongen toen hij wat wankele passen naar voren deed. Ze hield haar adem in toen Zalas in zijn positie zakte, had geen flauw idee wat er aan de hand was en wat hij uberhaupt tegen Deshas zei. Gespannen richte ze haar blik omhoog naar Deshas, om daarna bijna vragend Savador aan te kijken.