Het is tijd.

Madeline zat voor de zoveelste keer de laatste tijd in de vensterbank. Veel meer kon ze niet nu ze in de laatste periode van haar zwangerschap zat. Ze zuchtte zachtjes en streek met rustige halen over haar buik. Na een tijdje stond ze op. Ze was pas halverwege door de kamer toen een pijnscheut door haar lijf en leden ging. Met een zacht gekerm zakte ze in elkaar. Ze tastte tussen haar benen onder haar rok en voelde iets warms en kleverigs. Toen ze haar hand terug haalde zag ze donker gekleurd bloed aan haar hand. 'Oh nee' fluisterde ze zacht. 'HATORI!'
Ze leunde zacht met haar rug tegen de muur aan. 'Norwood, waar ben je' fluisterde ze zachtjes. Haar gezicht vertrok van de pijn bij een nieuwe pijn steek.

Norwood stond in het bos volop te oefenen met zijn nieuwe spreuk en was bezig met het gebruik van zijn pasgesmede zwaard. Norwood sloot zijn ogen toen ineens Eyolf onrustig opstond. Zijn oren plat in zijn nek en zijn lichaam gespannen. Alsof het aanvoelde wat er met Madeline aan de hand was. Norwood keek even naar Eyolf en zakte door zijn knieën. "Wat is er aan de hand..." vroeg hij vriendelijk. Eyolf piepte hoog en zacht. Ineens stond Norwood resoluut op. "Ah zo..." zei hij. Norwood knikte en rende toen naar het schoolgebouw. Eyolf rende achter hem aan. Norwood schoof het zwaard in de schede en rende naar de zijde met de ziekenzaal. Hij sprong naar het vensterraam en trok zich omhoog. Alsof Norwood een behendige elf was. Dat was hij inmiddels al voor aan het trainen maar echt vertellen had hij het nog niet gedaan. Norwood klom het raam binnen en slikte toen hij Madeline op de grond zag zitten. Hij zag het bloed op haar hand. "Dus Eyolf had gelijk..." zei hij. Het zwaard wierp hij op een stoel om het uit de weg te houden. Norwood stormde naar beneden. "HATORI!...." riep hij. "Het is zover!..." riep hij. Echter rende hij weer snel naar boven. Norwood zakte door zijn knieën bij Madeline. "Gaat het? Stomme vraag. Waar blijft Hatori. Argh, ik had meer moeten weten van dit soort dingen." kwam er in een spraakwaterval uit. Norwood legde zijn handen in zijn haren. Hij zat duidelijk in de stresss. Meer omdat hij niet wist wat hij moest doen. Dan het feit dat hij ieder moment vader kon zijn. Norwood bedacht zich ineens dat hij zou melden aan Ferost als het zo ver was. Norwood stuurde Eyolf naar de toren om Ferost in te lichten. Echter bleef Norwood bij Madeline en legde hij zijn hand op haar schouder. "Het komt allemaal goed..." sprak hij haar bemoedigend toe.

(Sorry Sorry Sory, voor de late reactie.)

Hatori had de eerste keer dat Madeline hem geroepen had niet gehoord. Met trage bewegingen liet hij een lichtbol bewegen. De bol liet een lange sliert van rook achter. Maar toen Norwood de tweede keer zijn naam riep keek hij met een ruk op. De lichtbol was verdwenen en alleen de rook die de kamer nog vulde was zichtbaar. Hatori greep zijn witte doktersjas en rende de kamer uit naar de kamer van Madeline. 'Waarom nou altijd op het moment dat ik vrij heb' mompelde hij zachtjes. Met zijn jas nog maar half aan duwde hij de deur open en keek naar Madeline en Norwood. Hij trok zijn jas verder aan en haalde even diep adem. 'Ontspan Madeline, het is allemaal zo voorbij' zei hij zacht en geruststellend. Hij liep naar haar toe en tilde haar voorzichtig op. Hij legde haar teder op haar eigen bed neer en wierp even een blik op Norwood. 'Klaar om vader te worden?' vroeg hij met een lichte grijns. Het was voor het eerst na zijn ongeluk dat Hatori glimlachte. Hij streek Madeline's haren uit haar gezicht. 'Doe maar rustig aan, dwing jezelf niet en blijf vooral kalm ademhalen' zei hij zachtjes tegen haar.

(Het lijkt me voor iedereen smakelijker om de details maar over te slaan Linnepin)

Norwood bleef op zijn knieën bij Madeline op de grond zitten en streek haar geruststellend over haar rug. Hij bezat dan een redelijke kennis, sommige dingen gingen toch boven zijn macht. Norwood keek naar Hatori die binnen kwam en hoorde zijn vraag. Twijfelend schudde Norwood zijn hoofd. Hij was niet zeker of hij er aan toe was. Toch vond hij het alles bij een ramp. Hij wilde niets liever een kind met Madeline. Kalm liet hij het over aan Hatori. Echter kon Norwood niet veel doen op dit moment. Hij kon alleen toekijken en Madeline bijstaan en steunen. Maar verder was al het zware werk voor Madeline. Ook Hatori had het waarschijnlijk niet makkelijk. En als er iets was wat Norwood niet goed kon was het toekijken en niets kunnen doen. Er was echter geen andere keus voor Norwood. Zo kalm mogelijk ging hij naast het bed zitten en pakte de hand van Madeline vast. Hij streek met zijn duim over de bovenkant van haar hand en keek haar aan. Er was een glundering in zijn blik te zien. Daarna ging zijn blik naar Hatori om te kijken wat hij ging doen.

Madeline keek op toen Norwood door het raam naar binnen kwam en voelde een vlaag van opluchting door zich heen gaan. Eigenlijk alleen het idee dat ze niet langger alleen was van haar al meer rust. Madeline keek Norwood aan toen ze zijn vraag hoorde. 'Nog wel' mompelde ze zachtjes.Die pijnsteken tussendoor waren nog wel te verdragen, maar ze had zo het gevoel dat het pijnlijker zou worden. Ze trilde lichtjes en keek opnieuw even op toen Hatori binnen kwam. Zodra hij haar optilde hield Madeline krampachtig zijn kleding vast in de angst om te vallen. Ze haalde, nu ze op het bed lag, haast hyperventilerend adem. Maar nu moest ze gewoon doorzetten,

Na een flinke tijd liet madeline zich uitgeput in de kussens vallen. Het was nu allemaal voorbij. Het had ook niet veel langer moeten duren of ze was eronder bezweken. Het haar bij haar slapen was donker gekleurd van het zweet en ze trilde nog over haar hele lichaam. Maar ze voelde een zeker soort opluchting al ging die ook gepaard met angst. En die angst liet haar maag samentrekken. Wat nou als er toch iets mis zou zijn gegaan? Madeline durfde niet eens meer haar ogen open te doen. Waarom schoot Hatori nou niet op met haar gerust te stellen door te vertellen dat haar kind volkomen gezond was.

Hatori was al die tijd volkomen kalm gebleven. Soms mompelde hij geruststellende woorden voor Madeline. Nu alles voorbij was had hij de baby even meegenomen om te kijken of het gezond was, om het te wassen en in warme doeken te wikkelen, Met kalme passen en een zachtjes snikkende baby in zijn armen liep hij Madeline's kamer weer in. Een kleine glimlach speelde om zijn lippen terwijl hij Madeline met een hand overeind hielp en met zijn andere de baby ondersteunde. 'Jullie kind is volledig gezond. Beiden gefeliciteerd met jullie zoontje' zei hij, direct ook het geslacht vertellend en gaf het kleine baby jongetje aan Madeline. Hatori liet de twee gloednieuwe ouders maar even alleen terwijl hij een beetje de rommel begon op te ruimen.

Norwood stond er bij maar keek er met moeite naar. Hij vond het knap dat Ferost er regelmatig bij was. Zelf vond hij het maar moeilijk om er bij te blijven. Hij kon zelf niet helpen als alleen maar Madeline toespreken, wat hem uitermate irriteerde. Hij had de neiging om weg te lopen maar het feit dat hij de vader was van het kind dat hier het eerste daglicht op zijn huidje zou krijgen hield hem aan de grond genageld. Hij hield de hand van Madeline stevig vast en keek naar Hatori die wegliep met het kindje. Norwood drukte zijn voorhoofd tegen die van Madeline en gaf haar een kus op haar mond. "Goed gedaan..." zei hij alleen. Hij wist niet goed wat hij moest zeggen op dit moment. Hij legde zijn hand op haar zij en gaf haar een zoen op haar mond. Daarna ging hij naast haar op het bed zitten en keek naar Hatori die met het jongentje naar binnen kwam. Hij glimlachte en keek naar Madeline. Ineens bedacht hij zich dat hij nog geen naam met Madeline had bedacht. Norwood keek Madeline aan. Misschien kwam er wel iets bij haar naar boven als ze het kindje zag. Of misschien had ze er al lang over nagedacht. Norwood had wel de tijd genomen, hij had op een nacht een papier gepakt en daar 2 kolommen gemaakt. Boven een stond 'meisje' en boven de ander stond 'Jongentje'. Maar daaronder was geen enkele naam gekomen. Hij had het daarna opgegeven maar was glad vergeten om het nog met Madeline te bespreken. Norwood's ogen gingen naar het kindje en er was een lichte glundering te bekennen, maar dat duurde niet lang. Want de eerste traan rolde al over zijn wang.

Madeline glimlachte flauwtjes naar Norwood en kuste hem zachtjes terug. Ze keek met een half hoopvolle, half bezorgde blik op toen Hatori weer binnen kwam lopen. Maar een brede glimlach verscheen op haar gezicht toen Hatori haar vertelde dat ze een zoon had gekregen en dat hij volkomen gezond was. Ze nam het kleine kindje aan en keek met een vertederde blik op hem neer. Bij de aanblik van het kleine jongetje wist ze dat hij het allemaal waard was geweest. Op dat moment opende hij zijn ogen en twee bruine ogen keken Madeline en Norwood recht aan. Hij gaapte even en hield zijn hoofd een beetje schuin om verwonderd naar de twee grote mensen boven hem te kijken. Madeline's glimlach werd nog breder terwijl ze even opzij keek naar Norwood. 'Hij heeft jouw ogen' concludeerde ze zachtjes. Ze streek even met haar vingers langs de wang van het kleine jongetje die vervolgens probeerde om met zijn kleine mollige handjes naar de vingers van zijn moeder te grijpen. 'Hoe zullen we hem noemen?' vroeg Madeline daarna zachtjes.

Norwood glimlachte alleen maar en keek toe hoe het kindje geeuwde. Normaal zou een mens nooit gefacineerd raken door een geeuwend persoon maar dit was bewonderend vond Norwood. Met knik bevestigde hij Madeline's woorden. "Maar hij zal vast wel iets van jou hebben..." zei hij glimlachend. Norwood's adem stokte echter toen ze vroeg hoe ze hem zouden noemen. "Ja goede vraag." zei Norwood kalm. "Ik zelf kon geen goede naam bedenken..." zei hij. "Heb jij er een?" vroeg hij in de hoop dat Madeline er een wist. Ondertussen dacht hij er rustig over na. Het kindje dat inmiddels de vinger van Madeline vast had zag er zo betoverend uit dat Norwood haast geen woord kon uitbrengen. Kalm ging Norwood dichter tegen Madeline aan zitten en pakte met een drietal vingers het andere handje vast. De vingertjes bewogen wat maar konden net niet een vinger van Norwood vastgrijpen.

Madeline glimlachte even op Norwoods woorden. Waarschijnlijk had het kleine jongejte ook wel wat van haar weg. De helft van de genen kwamen immers van haar. Ze leek even na te denken toen Norwood vroeg of zij namen wist. Ze had er wel al over nagedacht maar ze kon zich niet goed meer herinneren wat ze had bedacht. 'Ik dacht een beetje aan Aageth, Amil, Dalsk, Cahal of Vergilius' zei ze zachtjes. Tenminste dat waren de enige namen die ze zich nog kon herinneren. Ondertussen had hun zoontje de vinger van zijn moeder los gelaten om met twee handen de hand van zijn vader te grijpen en zacht op een van zijn vingers te sabbelen. Madeline grinnikte even zachtjes. 'Zo te zien mag hij je nu al' grinnikte ze.

Norwood glimlachte en keek naar Madeline. "Fyllo...." zei hij ineens. Norwood kon nog vaag herrineren dat het 'blad' als betekenis had. Maar of Madeline het iets vond. Norwood keek naar Madeline. Daarna weer naar het kindje dat lekker zat te sabbelen aan zijn vinger. Zonder echter maar een tikkeltje commentaar te geven keek hij naar Madeline. "Oh, maar hij mag jou vast ook wel hoor..." zei hij glimlachend. Norwood streek een lok haar uit het gezicht van Madeline met zijn andere hand en gaf haar een kusje. Daarna ging zijn blik naar het kindje. Wat voor Magie zou het bezitten. De kans dat het woudmagie of lichtmagie bezat waren enorm aanwezig. Sterker dan de andere 5 soorten magie. Norwood maakte het echter niet uit. Zolang het kindje het maar goed had en het veilig opgroeide.

Madeline grijnsde even breed. Het leek haast wel of ze niet meer stoppen kon met glimlachen sinds ze het kindje in haar armen had gekregen. 'Dan geven we hem toch twee namen? Dan kies jij er eentje en ik kies er een' grijnsde ze. Ze wist wel voor welke ze dan zou gaan. Het zou geheid Aageth worden. Ze leunde een beetje tegen Norwood aan, plotseling overspoelt door vermoeidheid. Ook zij vroeg zich af over wat voor soort magie hun kleine zoontje beschikte. Misschien zowel woud als licht. Maar het zou Madeline ook helemaal niks kunnen schelen als hij zonder magie was geboren. Haar blik werd opnieuw naar de baby getrokken. Hij zag er zo klein en schattig uit met die grote bruine ogen die je verwonderd en tegelijkertijd nieuwsgierig aankeken.

Norwood keek naar Madeline en glimlachte. "Hmmm 2 namen is inderdaad geen slecht idee..." zei hij kalm. "Aageth Fyllo....?" sprak Norwood kalm nadenkend uit. Norwood glimlachte en trok nu zijn vinger terug uit het kleine mondje. Het kindje zelf leek er geen commentaar op te geven. Norwood maakte zijn vinger weer schoon aan de bovenkant van zijn broekspijp en keek naar Madeline. Hij gaf nog een kusje op haar mond en keek haar kort in haar ogen. "Rust maar wat uit, je verdient het..." zei Norwood kalm.

PROFILE MAGICIAN

» Het is tijd
» Het is tijd
» Tijd
» Tijd om te denken.
» Even tijd om na te denken.

Het is tijd.

Het is tijd.

Soortgelijke onderwerpen

Soortgelijke onderwerpen