Savador liep met een grijns de dalende stenen trap naar de kerkers af en zodra hij niets meer dan totale duisternis zag, siste hij zacht een spreuk en liet hij een zwartpaarse lichtbol voor zich uit zweven. Hij kon nu eindelijk tijd maken om zich te amuseren met Donovan, en hij had al precies in gedachte hoe hij hem zijn ergste pijn zou gaan bezorgen. Die martelwerktuigen lagen er immers niet voor niets in een stoffige verborgen kamer. Bij het achterste celblok hurkte hij neer en liet de lichtbol vlak voor de tralies zweven. 'Wakker worden, straatrat. Het is tijd voor je straf,' siste Savador zacht. Toen hij niet direct antwoord kreeg gaf hij een dreun tegen het ijzer, waardoor de spijlen hevig in hun grondvesten gammelden. Hij stond op en hield zijn hand tegen het zware slot. Met een zacht gesis haalde hij de magische barrière weg en maakte hij al aanstalten om de celdeur van zijn slot te halen.

Donovan was zo comfortabel mogelijk tegen de muur gaan zitten en had zijn vest helemaal dicht geritst. Hij probeerde een beetje te slapen al was dat bijna onmogelijk. Hij schrok wakker van de deur tegen zijn ijzeren celdeur. Hij stond op en rekte zich uit. Hij liep naar de deur van zijn cel. ''Sorry hoor, ik dacht dat je met straat rat op jezelf doelde'' zei hij droog terwijl hij een geeuw onderdrukte. Het was Diva kennelijk niet gelukt om Savador om te praten. Veel had Donovan er ook niet van verwacht.

Savador liet het wilde gerammel met de sleutel in het slot in de hoop de stroeve celdeur open te krijgen even rusten om Donovan een waarschuwende blik toe te werpen. 'Ik zou als ik jou was maar op je tellen passen, vlegel! Ik kan het op één martelstraf houden, maar ik kan er ook meerdere voor je inplannen,' zei hij zacht maar dreigend door de tralies. Het slot gaf uiteindelijk met een droge klik mee en met een hoop geknars en gepiep opende de deur. Savador greep Donovan bij zijn arm en duwde hem baldadig voor hem uit. Hij smeet hem na een hoop omwegen een kamer binnen die verborgen zat achter een muur en gooide de deur met een klap achter zich dicht. De kamer was muf en duister, maar bovenal was het er bloedheet. Met een knip van zijn vingers liet Savador het vuur in de oude open haard aanwakkeren en de lichtbol die hem door het duister had geleid verdwijnen. 'Nu is dit niet het ergste van het ergste, maar wel één van de meest pijnlijke straffen die je zult ervaren,' zei hij zacht terwijl hij naar de open haard liep en een grote tang pakte. Hij draaide zich grijnzend naar Donovan om om hem zijn straf te laten zien. Aan de tang hingen een twee paar ijzeren sandalen, die van de hitte roodgloeiden en hevig nasisten. 'Je zult voor me dansen, en als ik het niet mooi vind kan je een por met een al net zo hete pook verwachten.' Savador zette de ijzeren sandalen op een klein rooster van metaal en liep toen met een dik rol touw naar Donovan toe. Hij hield hardhandig zijn handen op zijn rug en bond zijn polsen strak vast. Hij legde er een dikke knoop in om er zeker van te zijn dat het niet zomaar los kon raken en trok het touw nog extra stevig aan. 'Trek nu je schoenen en sokken uit, graag,' verzocht Savador hem met een gemaakte vriendelijke glimlach.

Donovan liet zich verveeld zuchtend meenemen naar de duistere kamer. Hij keek droog naar de ijzeren sandalen. Hij grijnsde even toen Savador hem zei zijn schoenen uit te doen. ''Hoe? Je hebt net m`n handen vastgebonden'' grinnikte hij. Hij schudde even nog nagrinnikend zijn hoofd. Daarna zette hij zijn rechtervoet aan zijn linkerhield en trok zo zijn schoen uit. Gelukkig schoof zijn sok mee. Hij deed hetzelfde bij zijn andere schoen.

Savador sloeg zijn armen over elkaar en keek nijdig toe hoe Donovan zijn schoenen en sokken uittrok. Hij greep met een hand naar zijn nek en kneep even ferm in zijn nekspieren. 'Het was de bedoeling dat je dat met je tanden deed! En luister: jij vraagt me niet hoe, ik ben hier de enige die vragen mag stellen en als ik iets van je wil horen dan is dat enkel geschreeuw en gekreun. Begrepen?' siste hij ziedend in zijn oor. Hij kon er niet tegen dat Donovan nog geen enkele angst had getoond. Dat was juist heel de bedoeling van deze straf; hem in pijn en doodsangst zien. Met een ruk liet Savador Donovans nek los en liep terug naar de open haard. Even later kwam hij terug met de tang in zijn hand, en aan de tang de twee ijzeren sandalen. Hij zette de sandalen zorgvuldig op het metalen rooster voor Donovans voeten zodat het geen hitte zou verliezen en keek hem met een giftige blik aan. 'Aandoen,' beval hij kortaf.

''Wees dan ook wat specefieker. Dat voorkomt communicatie misverstanden'' grijnsde Donovan toen Savador zei dat hij dat met zijn tanden had moeten doen. ''Hey van mij hoef je niets te horen als je dat niet wilt. Ik bedoel maar wie ben ik om bijdehande opmerkingen te maken over jouw gezag'' vervolgde hij schouderophalend. Hij keek even van de sandalen naar Savador en weer terug. Kalm haalde hij zijn schouders opnieuw op. Terwijl hij in de sandalen stapte dacht hij aan de dingen die hem echt laaiend maakte. Het zorgde ervoor dat hij trilde van woede. Als Donovan kwaad werd dan werd zijn huid gloeiend heet. Zolang hij kwaad was voelde hij niks van de hitte van de sandalen.

Savador voelde de razernij door zijn lijf gieren, wat ervoor zorgde dat zijn trillende vuisten lichtelijk vlam begonnen te vatten. 'Jij brutale snotaap!' blafte hij Donovan toe. 'Krijg je eindelijk je welverdiende straf onder ogen, heb je nog een grote mond! Daar!' Hij gaf hem een harde tik tegen zijn oorschelp, waarop hij hem aan zijn arm overeind trok. Dat had hij beter niet kunnen doen, want hij brandde zich aan Donovans gloeiend hete huid. Savador liet hem met een kreet van pijn los en wapperde wild met zijn vingers. Met een zuur gezicht staarde hij op Donovan neer. 'Denk je slim te zijn, joch? Denk je echt dat dat je zal helpen? Misschien voel je nu niets van de hitte, maar wanneer je weer terug in je apenkooi zit zullen je voeten zo verbrand en mismaakt van de blaren zien dat ze zo rood zullen worden als de duivel die je bent! En geloof me, dan zul je de pijn pas echt meemaken!' zei Savador met een valse grijns. Hij knielde neer bij Donovans voeten en hield zijn beide handen erboven. Hij sloot zijn ogen en zacht sissend verschenen er blauwe ijskoude vlammen uit zijn handpalmen om de hitte een beetje te laten doordringen. Hij stond weer op en keek Donovan vernietigend aan. 'We willen natuurlijk wel een danseffect hebben, al is het maar een heel klein beetje,' zei hij met een zuinig glimlachje. Die glimlach verdween weer snel toen hij Donovan naar het midden van de kamer duwde. 'En nu dansen!' Savador veegde wat stof van de oude leunstoel aan de andere kant van de kamer en zeeg er zelfvoldaan op neer. Van het kastje naast de stoel pakte hij een glas en een wijnfles en schonk voor zichzelf donkere rode wijn in. Als er iets was waar hij van wilde genieten dan was dit het wel.

''Weet je, ik ben een drakenrijder Savador, geen danser'' zei Donovan kalm. ''Om eerlijk te zijn kan ik niet eens dansen'' vervolgde hij. Dit was eigenlijk een leugen. Hij had vroeger heus wel geleerd hoe hij moest dansen maar dat was voor de dure feesten van zijn ouders. Ondertussen zorgde Donovan ervoor dat zijn huid loeiheet bleef. Die koude flammen hadden flink pijn gedaan al had Donovan dat niet laten merken. Hij hield zich ook in zijn achterhoofd geprent dat Diva had gezegd dat ze hem wou helpen. Misschien zou zij hem willen verzorgen.

Savador hief het wijnglas naar zijn mond maar stopte midden in zijn beweging toen hij Donovans woorden hoorde. Hij kneep zijn ogen tot spleetjes en haalde zonder zijn ogen van Donovan af te wenden een gloeiend hete pook tevoorschijn. 'Wil je niet voor me dansen?' vroeg hij zacht en met een duidelijk zichtbare nepzielige blik. Hij zette zijn glas op de armleuning van de stoel neer en stond op, nijverig zwaaiend met de pook. 'Jij danst voor me, of je nu wilt of niet! Dat is de hele bedoeling van een marteling, jij dwaas! Gedurende je straf is je wil en je lichaam van mij en doe ik ermee wat ik wil!' barstte Savador uit terwijl hij Donovan een aantal meppen met de hete pook in zijn buik gaf. Hij hield de haak van de pook onder Donovans kin toen hij klaar was met zijn afranseling om zijn hoofd naar hem op te richtten en keek zwak glimlachend op hem neer. 'Wil je nu wel voor me dansen?' vroeg hij zacht. Kalmte leek in zijn woedende ogen te zijn wedergekeerd, al was dat maar schijn.

Donovan bukte een beetje voorover toen Savador hem in zijn buik mepte met die pook. Hij drukte zijn hand tegen zijn buik aan. Hij keek hem recht aan omdat hij nu wel moest maar toonde nog steeds niets van angst. Hij raakte nu eerder geirriteerd dan dat hij bang werd. Hij zette een stap achteruit en bleef Savador strak aankijken. ''Dus het is amusement dat je wilt'' zei hij beheerst. Zijn ogen veradde iets heel anders.

De hand waarmee Savador de pook vasthield trilde van woede. Zijn geduld raakte langzamerhand op. 'Ik heb je gezegd dat IK degene ben die hier de vragen stelt!' herhaalde hij schreeuwend. Hij liet de pook met een harde klap op Donovans hoofd neerkomen. Wie niet luisterde wil, moest maar voelen; vooral hij! Waarom danste hij nu nog steeds niet? Savador beende verblind door razernij terug naar zijn stoel en griste de wijnfles van de tafel. Hij liep terug naar Donovan en hield hem strak tegen de muur gedrukt. 'Wellicht doe je wel wat ik zeg als je minder helder bent,' zei hij zacht in zijn oor. Hij duwde Donovans onderkaak met een ruk omhoog, zodat zijn kaken met een klap dichtsloegen, en zette de wijnfles tegen zijn lippen. Savador hield zijn hoofd strak naar achteren door aan zijn haren te trekken en goot de wijn onophoudelijk in Donovans keelgat tot de allerlaatste druppel. De fles sloeg hij gevaarlijk dicht bij zijn hoofd tegen de muur aan diggelen. 'En nu ga je eindelijk voor me dansen! Maak me niet kwader dan ik al ben!' siste Savador tussen zijn tanden door. Hij greep Donovan bij zijn schouders en duwde hem weer naar het midden van de kamer om een nieuwe poging te wagen.

Donovan kon niet tegen gaan wat Savador bij hem deed. Na die klap op zijn hoofd was hij even heel wazig. Hij wankelde even toen Savador hem terug naar het midden van de kamer duwde. Hij was wel gewend wijn te drinken maar niet zoveel achter elkaar. Hij wankelde opzij tegen de muur aan. Hij leunde ertegen aan en lukte het om ervoor te zorgen dat hij niet braakte. Even later was hij weer wat helderder. Hij was zijn ouders voor een keer dankbar dat ze hem hadden geleerd wijn te drinken. Hij keek Savador recht aan. ''Jij bent echt harstikke gek grote gladiool'' zei hij een beetje schor. Daar was duidelijk aan te horen dat hij flink aangeschoten was.

Savador keek tevreden toe hoe Donovan al wankelend steun zocht bij de muur en op het punt stond om te braken. Een klap op je hoofd krijgen om vervolgens een hoop alcohol binnen te krijgen was geen beste combinatie. Hij glimlachte breed toen hij Donovans woorden hoorde, waaraan duidelijk te merken was dat hij flink was aangeschoten. 'Wel dan, wil je een aardig dansje voor deze grote gladiool opvoeren?' vroeg Savador met een poeslief stemmetje. Hij liep terug naar zijn stoel om van daar uit te kunnen genieten van de show. Hij hief zijn volle wijnglas op maar in plaats van eruit te drinken hield hij Donovan afwachtend in het oog. Als hij nu nog niet wilde dansen had hij nog een ander middel om hem uiteindelijk zover te krijgen.

Donovan had ook bijna gedaan wat Savador van hem vroeg. Maar het schoot hem ineens te binnen wie er tegen hem sprak. Zijn wazige blik keek Savador recht aan. Omdat hij aangeschoten was zorgde dat er juist voor dat hij elke vorm van zelfbeheersing kwijt was. Als eerst trapte hij ruw die verdomde sandalen weer uit. De koude grond deed pijn aan zijn voeten maar Donovan negeerde het. ''Een knal voor die achtelijke smoel van je. Dat kun je krijgen'' zei hij enkel tegen hem. Met vuurmagie brandde hij de touwen rond zijn polsen door. Het vuur vloog alle kanten op en vulde zowat de gehele kamer. Donovan's irissen gloeide vuurrood op. Zijn kleding vertoonde schroeiplekken van de hitte van zijn eigen huid. Rond zijn handen vormde zich vuur. Donovan ademde iets zwaarder dan normaal. Hij liep een beetje wankelend maar met grote passen op Savador af. Donovan gaf hem een flinke mep tegen zijn gezicht. Hij sloot zijn met vuur omgeven handen om diens nek en kneep zijn keel dicht.

'Nou? Ik wacht,' zei Savador met een smalende grijns toen Donovan op het punt stond daadwerkelijk te doen wat hij hem opdraagde. Hij liet de wijn afwachtend in zijn glas kantelen. Zijn grijns verdween en maakte plaats voor afgunst toen Donovan de sandalen uitschopte. Zijn grove woorden zorgden ervoor dat hij zich weer begon op te winden. 'Jij verachtelijke vandaal,' zei hij met een zachte, bevende stem van woede. Maar tijd om verder nog tegen hem uit te vallen had hij niet, want hij moest zijn armen voor zijn gezicht houden om zich te beschermen toen de hele kamer zich zowat met vuur vulde. Savador liet voorzichtig zijn armen weer zakken en staarde met grote ogen naar Donovans zichtbare woede; zijn roodgloeiende irissen en de hitte die van hem afkwam, duidelijk zichtbaar door de schroeiplekken in zijn kleding. Hij liet zijn moment van angst varen en wachtte kalm af wat Donovan van plan was te doen toen hij met grote passen op hem afkwam gewankeld. Hij hield een hand achter zijn rug klaar om ieder moment een zware spreuk op hem af te vuren, maar voordat hij zijn arm op kon heffen voelde hij een flinke mep in zijn gezicht. Savadors gezicht betrok terwijl hij kreunend van de pijn van zijn stoel gleed en op de koude grond viel. Het wijnglas viel kapot op de grond en de wijn stroomde als bloed tussen de vegels van de stenen weg. Hij schreeuwde het uit toen zijn nek plotseling door iets gloeiend heets omgeven werd, maar zijn adem stokte in zijn keel en zijn schreeuw verging in een zwak gepiep. 'Laat me los!' bracht hij er hees uit. Hij staarde woedend omhoog naar Donovans rode ogen en gaf hem een knietje in zijn maag, waarop hij hem op zijn rug rolde en met zijn volle gewicht op hem leunde. Savador wreef even naar adem snakkend over zijn zere nek en haalde zwaar en rochelend adem. 'Je hebt een grote fout gemaakt!' siste hij grauwend. Hij hield Donovan met zijn elleboog op zijn voorhoofd stevig tegen de grond gedrukt en propte een handvol stro in zijn mond, dat hij zojuist van de grond had geschraapt. Savador gaf hem op zijn beurt met zijn vuist een dreun in zijn gezicht en drukte zijn knieën hard tegen de spieren van zijn bovenbenen. Zijn vrije hand reikte ondertussen naar een glasscherf van het kapotgevallen wijnglas.

Donovan's hoofd vloog van die klap opzij. Even leek het of hij zo bleef liggen maar daarna keken de roodgloeiende irissen woest naar Savador. ''Nee, jij hebt een grote fout gemaakt'' gromde hij naar Savador nadat hij het stro had uitgespugd. Zijn blik leek op dat van een wild beest dat op het punt stond zijn prooi te verscheuren. Hij siste zachtjes een spreuk en veranderde in een slang. Hij kronkelde onder Savador vandaan. Hij beet hem venijnig in de hand die naar het stuk glas reikte. Donovan nam zijn menselijke gedaante weer aan. ''Misschien dacht je niet dat ik het je nog heel moeilijk kan maken. Maar Savador jammer genoeg voor jou kan ik dat wel. Als ik het zelfs goed doe kan ik je laten ontslaan. Mijn familie heeft erg veel macht, meer dan jij ooit zult hebben met wie je ook omgaat'' zei hij. Donovan reikte zijn hand uit en siste iets. Even gebeurde er niets maar daarna kwam dwars door de muur heen Selethen gebeukt. Donovan klom op de draak en keek nog even naar Savador. ''Gelukkig gaf mijn tijd in deze cel me genoeg gelegenheid om Diva's vertrouwen te winnen. Daarvoor nog bedankt'' grijnsde hij. ''Je zult deze daad berouwen Savador'' was het laatste dat Donovan tegen hem zei. Daarna vloog hij op Selethen's rug weg.

Savador ademde zwaar maar keek tevreden op Donovan neer toen hij onbewegelijk bleef liggen. Hij vloekte toen Donovans woeste ogen hem weer recht aankeken. 'Spoel je mond!' hijgde hij terwijl hij naar een paar nieuwe strostengels tastte. Maar hij trok zijn hand van het stro terug wanneer Donovan in een slang veranderde en onder hem vandaan kronkelde om een aantal verwoedde pogingen te doen in de hoop hem met zijn vuist tegen de grond te vermorzelen. Zijn hand gloeide en bonkte ervan, het was hem niet gelukt om de slang ook maar één keer te raken. Hij kon zich nog nauwelijks van zijn woede herstellen of twee naalden boorden zich in zijn andere hand, waarop er vervolgens een hevige pijn door zijn aderen ging. Savador drukte zijn hand met een pijnlijk gezicht tegen zijn borst gedrukt, maar hield Donovan strak in het oog. Hij sloeg zijn armen over zijn hoofd en duwde zijn hoofd tussen zijn benen toen er met een hels kabaal brokstukken van de muur op hem neerdaalden. Tussen zijn polsen door wierp hij een giftige blik op een draak die zich een weg door de muur had gebeukt - Donovans draak. 'Je weet niet tegen wie je het hebt! Ik ben de opvolger van de Heer van het Duister!' schreeuwde Savador hem woedend na. Hij hield Donovan en zijn draak in het oog terwijl ze wegvlogen tot ze beide kleine stipjes aan de horizon waren. Hij haalde zijn armen van zijn hoofd en bleef languit op zijn buik liggen. 'Naïef kind,' mompelde hij schor, doelend op Diva. Waarom zou ze iemand als Donovan vertrouwen? Zijn hand reikte langzaam naar een glasscherf. Savador haalde zijn pijnlijke hand onder zijn borst vandaan. Hij staarde er zuchtend naar; het was rood en rond de twee bijtgaatjes was het dik opgezwollen en bonkte het hevig. Met de scherpe punt van de scherf maakte hij de wond groter. Hij beet zijn tanden op elkaar toen het bloed eruit vloeide en de pijn heviger werd. Maar het was nodig; als er gif in zat, moest het eruit. Savador zette zijn mond op de wond en zoog het gif, mocht Donovan dat bij hem binnen gebracht hebben, eruit. Hij spuugde een klodder bloed en speeksel op de stenen vloer en richtte zich weer op de wond. Zo ging hij een tijdje door tot hij er zeker van was dat hij alleen schoon bloed proefde. Hij draaide zich op zijn rug en liet zijn hand op zijn buik rusten. Hij voelde zich verslagen; vernederd door zijn eigen martelslaaf, hoe erger dan dat kon het nog worden? Naast het feit dat Donovan dreigde het hem er nog veel moeilijker op te maken. Savador betwijfelde of hij daarin kon slagen, nu hij Deshas aan zijn zijde had.

''Weet U. Donovan loog niet bij zijn bedreiging. Net als U hebt gedaan met Heer Deshas zal hij hulp zoeken bij een legendarische magican die hem kan helpen. Dat lijkt mij immers de meest logische oplossing.'' zei stem van Enma klonk na al dat kabaal en geschreeuw vrij zacht. Ze stond tegen de muur geleund achter Savador. Haar rode ogen die zwak gloeide keken de stip in de verte na. Ondertussen speelde ze gedachteloos met een zwart stro poppetje. Enma had het geschreeuw en lawaai gehoord en was naar de kerkers gegaan.

Savador staarde peinzend naar het plafond en verbeet de regelmatige pijnscheuten die door zijn hand schoten. Hij schrok licht op toen de stilte plotseling werd verbroken door een zachte stem. Hij draaide zijn hoofd wat om zodat hij naar de muur achter hem kon kijken, maar zag op het eerste gezicht alleen twee zwakke rode lichten. Even dacht hij dat het Deshas was, maar daar had de stem te zacht voor geklonken. Hij kneep zijn gouden ogen tot spleetjes en toen hij beter keek zag hij dat de stem toebehoorde aan Enma. Savador draaide zijn hoofd weer terug en bleef een tijd zwijgend stilliggen. Hij had niet verwacht iemand na dit hele gebeuren in de kerkers te zien. Het was immers niemands zaken dat hij zijn studenten martelde, of in Donovans geval een poging tot had gedaan. 'Donovan heeft niet lang meer,' antwoordde Savador uiteindelijk zacht sissend op Enma's woorden. 'Binnenkort zal ik Deshas alles in het fijnste detail vertellen wat hij me geflikt heeft, en dan zijn zijn dagen geteld. Wie geen respect voor me heeft zal het meemaken!' Hij kwam kreunend overeind en bleef met een zure uitdrukking op zijn gezicht zitten. Zijn nijdige blik zocht de ogen van Enma op. 'En wat doe jij hier?' vroeg Savador op een bijtende toon.

Enma ging niet in op Savador's vraag over wat zij hier eigenlijk deed. Haar emotieloze blik ging naar het zwarte stropoppetje in haar hand. Ze stopte het poppetje in de zak van haar rok en liep op Savador af totdat ze vlak voor hem stond. Haar ogen lichtte op en ze zette Savador zo weer op haar voeten zonder hem zelfs maar aan te raken. ''U kuntt erop rekenen dat het een vrij zware strijd gaat worden'' zei ze enkel. Ineens verscheen naast haar uit het niets een kaars. Hij was bijna opgebrand. Van de naam die er ooit ingekerfd had in gestaan was alleen de laatste letter nog te zien. Enma's emotieloze blik ging nu naar de kaars. Na een paar seconden doofde deze. ''Ik moet nu gaan. Zielen kun je niet laten wachten'' zei ze enkel. Zonder verder nog iets te zeggen liep Enma langs Savador en verliet ze de kerkers.

Savador staarde turend naar het plafond toen hij geen antwoord op zijn vraag kreeg. Dat had hij eigenlijk ook niet van Enma verwacht. Hij keek op toen Enma vlak voor hem ging staan en hij plotseling door onzichtbare armen werd opgetild en terug op zijn voeten werd gezet. Hij keek haar nog steeds met dezelfde norse blik aan maar grijnsde bij het horen van haar woorden. 'Laat het niet erger lijken dan het is, kind. Donovan en zijn salamander zijn niet tegen mij opgewassen. Ik heb meer spreukenkennis dan voorheen, en bovendien is Deshas bereid me te trainen. Je weet vast wel met wat voor doel,' zei Savador nonchalant. Zijn ogen gingen even naar de opbrandende kaars die opeens naast Enma verscheen en die uiteindelijk doofde. Hij keek haar zwijgend na toen ze de kerkers verliet en richtte zich toen op de ijzeren sandalen die Donovan met geweld had uitgeschopt. Voor de zekerheid pakte hij ze met de tang op en zette ze zorgvuldig terug op het metalen rooster, klaar om gebruikt te worden voor de eerstvolgende martelsessie. Daarna maakte Savador zelf ook aanstalten om de kerkers te verlaten.

Diva rende door de gangen heen. Ze had haar trainings uniform van de Suasama nog aan maar dat kon haar even niks schelen. Haar lange zwarte vlecht wapperde achter haar aan. Ze stopte in de deuropening van de kamer waar Savador nog was. Ze moest zichzelf afremmen door de deur post aan elke zijde met een hand vast te grijpen. Ze hijgde even uit. In een oogopslag kon ze zien wat er gebeurd was. Haar blik eindigde bij Savador. ''Dus het is waar'' mompelde ze zachtjes.

Savador draaide zich om toen hij opnieuw een zachte stem hoorde en keek Diva verrast aan. Hij kon zien dat ze haast had gehad; ze had niet de tijd genomen om haar Suasama uniform te verwisselen voor haar gewone kleding en haar haren uit de vlecht te ontknopen. Hij vond het lief van haar dat ze hem direct na haar training opzocht om hun moment samen te vervolgen; althans, dat was wat hij dacht waarom ze naar hem toekwam. 'Diva, aangenaam dat je tijd voor me vrijmaakt,' zei Savador terwijl hij opstond en breed glimlachend naar haar toeliep. Hij drukte haar even tegen zich aan maar liet haar los toen haar mompelende woorden tot hem waren doorgedrongen. 'Wat is waar?' vroeg hij zacht terwijl hij met een zachte blik op haar neerkeek en liefkozend een lok achter haar oor streek.

Diva zette een stap achteruit toen Master Savador een lok haar achter haar oor streek. Donovan was persoonlijk naar haar toegekomen om haar te vertellen wat er gebeurd was. Diva was ongelofelijk nijdig op hem geweest om zijn daden maar ook op die van Savador. Ze had gehoopt dat Donovan haar voorgelogen had, waarom wist ze niet. Ze vertrouwde hem inmiddels. ''Waarom?'' vroeg Diva enkel. In haar stem was duidelijk te horen dat ze alles behalve blij was.

Savadors hand bleef even roerloos in de lucht hangen toen Diva een stap achteruit deed. Hij trok zijn arm langzaam weer terug en keek even vreugdeloos op haar neer. De blik in zijn ogen was nu alles behalve zacht. Hij klaagde even een getergde zucht en keek Diva hoofdschuddend aan. 'Wees niet zo naïef, Diva. Donovan is heus niet de lieve jongen die je kent,' zei hij zacht. Hij trok de kraag van zijn colltrui naar beneden zodat ze duidelijk de brandplekken op zijn keel en nek kon zien. Vervolgens schoof hij de mouw van zijn rechterarm tot aan zijn onderarm omhoog en toonde haar de kloppende wond van de twee bijtgaten die Donovan hem bezorgd had. 'Donovan was het er niet mee eens en dacht me op een baldadige manier te kunnen aanpakken. Daarna is hij er vandoor gegaan op zijn draak, maar voor hij wegvluchtte bedankte hij me hartelijk dat ik hem in een kerker gesmeten had. En weet je waarom? Omdat hij achter de tralies genoeg tijd had om je vertrouwen te winnen, dat waren zijn eigen woorden,' vervolgde Savador geïrriteerd. 'Laat je toch niet zo makkelijk van de kaart brengen! Donovan heeft geen goede kanten! Hij dreigde om zijn hele familie tegen me op te zetten om me van mijn positie te kunnen ontslaan!' Zijn kalme woorden gingen plotseling over naar woedend gesis. 'Het stelt me teleur, Diva, om te weten dat je geen vertrouwen in me hebt,' zei Savador nu op een wat treurige toon terwijl hij zich omdraaide en in de leunstoel achter hem neerzeeg.