Zijn ogen. De ene helblauw en de ander zo donker dat hij haast pupilloos leek, bleven Iro aankijken. Dezelfde ogen die zo kenmerkend voor hem waren. Waar zoveel mensen met angst naar hadden opgekeken. Maar Iro leek zich er het allerminst aan te storen. Een plagende blik en een speelde glimlach was het enige wat hij terug kreeg. Het was een van de weinige personen die hij nog niet afgeschrikt had. Hij voelde de warmte die de man voor hem uitstraalde toen hij die paar passen naar voren moest doen zodra Ronodan de deur achter hem gesloten had. Daarna voelde hij Iro's hand langs zijn huid strelen. De hand die tot dan toe de deurklink had vast gehouden liet deze nu langzaam los om zijn weg te vinden naar Iro's hals. Zijn vingers verstrengelde zich met de rode lokken van de man. Hij duwde hem nu weer een stukje naar achteren, met zijn rug tegen de gesloten deur aan. Opnieuw boog Ronodan zich naar voren en proefde met zijn lippen de zachte, warme huid van Iro's nek. Hij beet zachtjes in de oorschelp van de man maar stopte daarna. 'Als je te moe bent kan ik je ook wel met rust laten,' fluisterde hij zacht in Iro's oor. Er zat een zekere plagende ondertoon in zijn stem.

Toen hij zijn hoofd naar Iro had toegebogen, en de huid van zijn nek geproefd had, hoorde Ronodan het rustige kloppen van Iro's hart. Normaal gesproken zou hij er geen aandacht aan besteed hebben. Hij hoorde vele harten op een dag. Het geluid van de meesten sloot hij buiten. Hij had een tijd gekend waarin hij het geluid van doodsangst had kunnen onderscheiden door enkel te luisteren. Hij herinnerde zich het gevoel van adrenaline dat door zijn lijf gierde bij het horen van een hart dat bijna oversloeg omdat het wist dat het elk moment kon ophouden. Dat het zomaar ineens over kon zijn en er niets aan gedaan kon worden dan enkel de seconden afwachten tot het onvermijdelijke. Dat deed wat met hem en het was meteen de reden waarom hij Iro's ritme opgemerkt had. Elk spoor van angst was onvindbaar. Het was er gewoon niet. Hij vroeg zich af of er oprecht niets was wat hij kon doen om de man ook maar een klein beetje van die angst te laten voelen. Niet dat hij daar bewust op uit was. Maar de gedachte speelde met hem. Het was interessant, dat was alles.

Hij trok zich een beetje los van Iro. Week iets naar achteren en fluisterde de zachte woorden in diens oor. Het zou waarschijnlijk niet te zien zijn voor de man, maar een kleine grijns was op Ronodans gezicht verschenen. Het was een soort vrijbrief voor hem om door te gaan. Hij voelde niet veel later Iro's lippen die op het stukje huid gedrukt werden dat zich vlak onder zijn oor bevond. Voorlopig was dat de enige aansporing die hij nodig had. Zijn handen gleden over Iro's lichaam, op zoek naar de handen van de man. Hij greep hem bij zijn polsen vast die hij omhoog bracht tot weerzijde van Iro's hoofd. Hij hield hem met een zekere stevigheid vast, maar niet een van waaruit Iro zich niet met een beetje inspanning kon bevrijden. Zolang Ronodan echter Iro tegen de muur gedrukt hield had hij vrij spel om meer van Iro's bovenlichaam te ontdekken en zachtjes met zijn tanden aan de mans kleren te trekken om hem te pesten.

Er waren van die vluchtige, voorbijgaande momenten waarop er losse flarden van gedachten door zijn hoofd schoten. Dingen die er helemaal niet toe deden. Vragen waar hijniet per se een antwoord op hoefde. Een van die vragen was de verwondering over wat er door het hoofd ging van de man voor hem. Zo'n vraag waar een antwoord gewoon niet nodig was. Hij hoorde Iro zachtjes grinniken en voelde daarna hoe de man zijn handen los probeerde te krijgen. Iets wat hem uiteindelijk ook wel lukte. Doordat hij nu twee handen op zijn borstkas voelde werd hij wat meer naar achteren gedwongen. de man draaide soepel om hem heen, hem achterlatend naast de deur terwijl Iro zelf naar het bed was gelopen. Ronodans ogen bleven Iro volgen terwijl hij op het bed plaatsnam en om het nog even te benadrukken zijn tong uitstak. Tot dan toe was Ronodan tegen de muur blijven staan. Maar nu zette hij zich zachtjes af van de wand om met een enkele ademteug de afstand naar het bed af te leggen. Voor enkele seconden bleef hij stilstaan. Bewegingloos alsof hij Iro in zijn gedachten wilde inprinten. Daarna boog Ronodan zich langzaam naar voren. Zijn ene hand vond steun op het matras, vlak naast Iro's been. Zijn andere hand had alweer de weg naar de man's nek gevonden om hem daarna te kussen. Maar die hand was hij al snel gedwongen weg te halen terwijl hij langzaam steeds verder naar voren boog. Iets was, als hij dat zou volhouden, er uiteindelijk voor zou zorgen dat Iro op zijn rug terrecht zou komen. Maar zover was het nog niet. Heel even liet Ronodan los. 'Je zou inmiddels beter moeten weten dan me uit te dagen,' fluisterde hij zacht tegen de man.

(sorry voor de mega late reply)

Iro had geen spier verrekt toen Ronodan op hem afgelopen was. Hij was ook niet tegen gehouden toen hij zich naar voren gebogen had. De man liet hem zijn gang gaan. Uiteindelijk week Ronodan weer een beetje terug van Iro, al hing hij nog steeds gevaarlijk balancerend boven hem. Een smalle glimlach sierde zijn lippen bij het antwoord dat hij kreeg op zijn mededeling. Dat was inmiddels wel de manier waarop hij Iro had leren kennen. Een binnengehouden lach was zachtjes hoorbaar. 'Je bent als vergif voor mijn langdurige leven,' mompelde hij zacht maar zijn toon klonk niet negatief. Het was ook niet bepaald zo dat hij zijn leven vrij leefde van dat soort gevaren en als hij eerlijk was zou hij zijn leven ook niet anders willen leven.
Toen Iro ineens zijn arm om Ronodans nek sloeg verloor hij het laatste beetje evenwicht dat zijn voet tot dan toe op de houten vloer gehouden had. Hij viel voorover en zette uit reflex zijn onderarmen tegen het matras om zijn val te breken en niet met zijn volle gewicht boven op Iro te belanden. Hij lachte even zachtjes al wist hij niet echt wat er nou precies zo grappig was. Zijn ogen namen Iro in zich op. Elk detail van de man probeerde hij zich in te prenten. Van de kruinen in zijn haar die de rode lokken alle kanten op liet springen. Tot die mix van blauw die hem zijn heldere irissen hem toonde. Hij probeerde het beeld in te prenten voor wanneer hij het vergeten was. Hij probeerde zich niet vast te bijten in het idee dat het gevoel van exact dit moment altijd zo zou blijven. Hij wilde zich dat later kunnen herinneren.
Die paar seconden, die voor hem net zo goed een paar uur hadden kunnen zijn, waren vervlogen. Ronodan streek zijn eigen lokken, die als een rode waterval aan één kant van zijn gezicht naar beneden vielen, opzij en begroef zijn gezicht in Iro's nek. Zacht kuste hij de huid van de man's hals steeds verder naar beneden tot de stof van Iro's shirt hem ervan weerhield om verder te gaan. Hij verplaatste zijn gewicht naar een van zijn armen zodat hij de ander vrij had om over Iro's lichaam te gaan dwalen naar de zoom van het shirt van de man en deze langzaam een stukje omhoog schoof zodat hij de warme huid eronder kon voelen.

Iro's woorden hadden hem nog wel bereikt maar hij had geen antwoord meer gegeven. Hij liet zijn acties maar voor zich spreken. Zijn lippen drukte zich op de warme huid van Iro's nek. Eerst nog zacht en beheerst. Maar elke keer als zijn lippen in aanraking kwamen met zijn huid voelde hij zijn hart een slag sneller slaan terwijl zijn bloed door zijn aderen stormde. Het was het zachte geluid uit Iro's keel wat hem aanspoorde om verder te gaan onderwijl de mans warme handen langs zijn schouders te voelen gaan. Hij nam weer wat afstand door zich iets meer op te richten. Zijn ogen vonden die van Iro. Zijn handen schoven ondertussen kalm en zacht zijn shirt iets verder omhoog. Een kleine grijns stond op zijn gezicht. Een grijns die genoeg over zijn gedachten van dat moment verried.
Hij boog zich weer voorover en drukte een kus op de huid vlak boven zijn broekrand. Op die manier werkte hij zich langzaam omhoog totdat hij weer hoog genoeg was om zich op te richten en Iro aan te kijken. De afstand tussen hen was minimaal. 'Laatste kans om me nu nog weg te sturen,' fluisterde hij met een plagende grijns tegen de man.

Hij voelde Iro's lichaam onder hem reageren op zijn handelingen. Zelf schakelde zijn gedachten zich langzaam uit. Hij hoefde niet na te denken. Niet verdwaald te raken in het labyrint van zijn herinneringen. Onderwijl stormen aanwakkerend die beter hadden kunnen blijven liggen. De automatische piloot van zijn ledematen kon het nu makkelijk van hem overnemen. Hij hoefde alleen maar achterover te gaan zitten en zou later het stuur wel weer overnemen. Hij kwam nog een keer overeind, gaf Iro een laatste kans om hem nu nog eventueel weg te sturen. Zijn hese stem was al bevestiging genoeg maar Iro strekte zijn hand uit die Ronodan later langs zijn kaak voelde strijken. Een kus op zijn lippen die hij even later moest onderbreken. Ronodan schoof nu Iro's shirt helemaal omhoog om het over zijn hoofd uit te kunnen trekken. Zijn gezicht hing vlak boven dat van Iro en hij grijnsde even terwijl hij het shirt nonchalant ergens heen gooide. 'Ik moet je wel zeggen, ik speel vaak vals,' sprak hij grijnzend. Een van zijn handen streek langs Iro's hals terwijl de ander al naar beneden was afgedwaald. Maar hij wachtte nog even voor hij verder ging. Hij wilde hem nog heel even langer pesten.

De hand die langs de hals van de man onder hem had gestreken pakte hem nu vast. De vingers omklemde de kaaklijn van Iro stevig terwijl zijn ogen langs diens gezicht dwaalden. 'Dat is niet de enige bekentenis vrees ik,' begon hij zacht terwijl hij de man in zijn stevige greep bleef houden. Zelf bepalend wanneer hij weg kon kijken. Zijn andere hand had de knoop van Iro's broek gevonden en open getrokken. 'Ik speel ook niet genadig,' Zwak uitgedrukt dan als hij eerlijk was. Toepasselijk bij zijn uiterlijk kon hij op z'n zachtsgezegd nogal ruw zijn soms. Met zachte dwang draaide hij Iro's hoofd een beetje opzij zodat hij beter bij de mans nek kon. Hij drukte eerst in kus in zijn nek. Rustig en bijna liefkozend zoals hij eerst gedaan had. Maar daarna, alsof hij wilde laten merken dat hij het meende, zonken zijn tanden zich in de huid waar de hals overliep in de schouder. Het was niet zo hard dat er schade zou zijn, maar hard genoeg om een tijdelijke afdruk achter te laten. Toen pas liet hij de man los om hem weer de vrijheid te geven zelf te bewegen. Er had zich een vloeiende verandering plaatsgevonden in hem. Eigenlijk vanaf het moment dat Iro zich volledig “overgegeven” had aan hem. Alsof hij zich niet meer in hoefde te houden tegenover de man. De hand die de knoop van Iro's broek had losgetrokken had nu de broekrand omklemd al had Ronodan geen moment zijn ogen van de man afgehaald. 'Ga je het zelf doen? Want als je het aan mij overlaat kan het misschien hierna niet zo draagbaar meer zijn,' vroeg hij met een kleine, niet goed te plaatsen grijns op zijn gezicht. In zijn stem zat een haast autoritaire toon. Het was geen toon die hij tot dan toe veel tegen Iro gebruikt had.

Hij was verrassend snel van begrip. Hij had de man alweer stevig bij zijn polsen gegrepen, zijn nagels borend in het vlees om hem verder het bed op te trekken. Hij drukte Iro stevig in het matras totdat geluiden van buiten zijn blik naar het raam liet draaide en zijn grip iets verslapte. In complete stilte bleef hij even lusiteren, hoofd naar het raam gedraaid en ogen gesloten. Hij zou kunnen zweren dat…
Langzaam liet hij Iro los en stapte van het bed af om zich met voorzichtige passen naar het raam te begeven. Bij de vensterbank schoof hij voorzichtig een deel van de gordijnen opzij. De straat onder hem werd verlicht door lantaarns. Het vuur wakkerend in hun glazen kooien die door gejaagde mannen werden meegedragen. Het zag ernaar uit dat ze de hele stad aan het doorzoeken waren. Hij zag een handvol van de mannen voorbij rennen maar een enkeling stoppen bij de steeg die naar de achterdeur van het huis zouden leiden waar zij door binnen waren gekomen. Hij sloot heel even zijn ogen. Hij wist wat de man daar aan zou treffen. Bloed. Niet veel later hoorde hij de man schreeuwen. De rest kwam terug gerend en een van hen wees naar het raam waar ondanks de gordijnen nog duidelijk was te zien dat er licht was. Met andere woorden, er was iemand wakker. Het zou niet lang meer duren voordat ze aan zouden komen kloppen en een uitleg eisten. Iro kon hen nog vertellen dat dit zijn huis was. Het zou niet eens een leugen zijn. Maar misschien was het verstandiger als hij er toch vandoor ging. Voordat het mis ging. Geklop op de deur beneden vertelde hem dat de tijd om er nog langer over na te denken of om te overleggen voorbij was. Hij keek over zijn schouder naar de man op het bed en zuchtte zachtjes. 'Het is beter als ze me hier niet vinden,' zei hij kalm. Iro zou dat wel begrijpen toch? Zijn blik ging terug naar buiten. Geen van de mannen beneden keek nog omhoog al werd er wel opnieuw op de deur geramd. Hij schoof zachtjes het raam open.. liep een paar passen naar achteren en transformeerde in een paradijsvogel voor hij het raam uit stoof.