Het Puffoonse weer was vroeg in de middag wat regenachtig geweest. De druppels die uit de hemel waren komen vallen waren welkom geweest voor de bewoners van de luchtplaneet. Het liet de gewassen die vers geplant waren goed groeien en maakte de grond weer vruchtbaar na de kou van de winter die alles vastgezet had. Ze waren het begin van de middag dus voornamelijk in de barakken gebleven om de documenten uitgebreid te bespreken waar Ronodan voor gekomen was. Pas later in de middag was het weer opgeklaard en had hij zijn namiddag gespendeerd met Frida, generaal Peturson's eerste luitenant. De vrouw had hem aangeboden om met hem te trainen en zijn zwaard vecht technieken op te vijzelen sinds Ronodan niet erg vertrouwd was met het wapen. Nu zaten ze in het kantoor van Peturson. Het was Frida die zijn schouder aanraakte en hem uit zijn gedachten haalde om hem weer in de ijskoude werkelijkheid onder te dompelen. Hij keek haar verstoord aan. 'Had u niet nog een afspraak op Shadra vandaag?' vroeg ze hem voorzichtig. Ronodan knikte even en stond daarna op. Hij wenste de generaal en de luitenant een rustige avond verder en vertrok.

Omdat hij vanaf Puffoon gevlogen was en niet vanaf de academie kreeg hij de planeet der Duisternis sneller in zicht dan verwacht. Zijn gedachten, die tot dan toe bij oorlogen en vergaderingen waren blijven hangen, vervaagden nu zijn ogen Shadra in zicht kregen. Hij wist niet wat hij kon verwachten, dus hij probeerde het idee van controle maar los te laten. Hij kreeg het landingsplatform voor de shuttle's in zicht en ineens voelde zijn vleugels zwaar. Elke slag leek meer en meer moeite te kosten. Dit was dan ook zijn tweede lange vliegreis van de dag. Misschien dat zijn verblijf op Shadra langer zou worden dan gepland, om zijn vleugels voldoende rust te geven om weer terug te keren naar de academie. Hij zag Iro al zitten. Hij had ook niet verwacht eerder dan de man te zijn. Voorzichtig verminderde hij hoogte en vaart en landde hij in de buurt van de man. Hij strekte even zijn stijf geworden spieren en klapte zijn vleugels weer in alvorens ze te laten verdwijnen. 'Goede avond,' sprak hij tegen de roodharige man op het bankje.

Zijn rugspieren deden pijn van het zo lang dragen van de rest van zijn lichaam. Zijn vleugels waren wel sterk genoeg. Maar de plek van verbinding tussen zijn vleugels en schouderbladen kon, net als andere spieren in een lichaam na een zware training, toch wel een brandend gevoel geven. Hij was enigszins opgelucht toen hij zijn vleugels wat rust kon gunnen en zijn benen het gewicht overnamen. Hij streek met een hand kort door zijn verwaaide haar om de bordeaux rode lokken weer terug in hun plaats te dwingen. Daarna begroette hij Iro. De man beantwoorde zijn groet met een brede glimlach. Wie hij met ''ze'' bedoelde ontschoot hem even tot hij zich hun gesprek van de avond ervoor herinnerde over Frida. Ronodan nam plaatst naast Iro toen de man hem daartoe uitnodigde voordat hij begon met vertellen.
'Het was duidelijk aan haar om te zien dat ze weinig geslapen had,' begon hij met een kleine grijns. 'Ze was de hele dag nerveus om me heen aan het dartelen, hopend op een gesprek. Ik kon niet anders dan telkens excuses zoeken om niet met haar te praten. Ze werd er helemaal gek van. Uiteindelijk nam ze me apart en huilde bijna dat ze het wilde weten. Ik heb gezegd dat ik gewoon zeker wilde weten dat ze er was, niks meer. Ik denk niet dat ik ooit een blik gezien heb met zowel verbazing als wanhoop,' vertelde Ronodan zacht lachend. 'Het duurde niet lang voordat ze doorhad dat ik alleen wraak wilde nemen voor haar slechte timing van gisteravond. Ze kon er om lachen, maar ik denk niet dat ze heel vrolijk was,' eindigde hij.

Een grijns was op zijn gezicht verschenen toen hij het over Frida had. Toch, ze was misschien lastig soms, Ronodan respecteerde de vrouw. Ze was een goed militair, al kon ze behoorlijk onstuimig zijn. Ze was dan ook nog jong. Maar ze had verstand van de dingen die ze deed en liet daarmee zien haar rang waardig te zijn. Ondanks dat was het erg grappig om haar soms op de kast te jagen zoals hij vandaag gedaan had. Hij hoorde Iro naast hem grinniken. Wie niet zou opletten had het gemist. Maar Ronodan bemerkte de subtiele verandering in zijn stem. Opnieuw begon hij zich af te vragen waar hij aan begonnen was en wat hij moest verwachten van deze avond.
Hij richtte zich op Iro toen de man hem vroeg of hij eerst wat wilde drinken voordat ze....hun ding zouden gaan doen. Hij kon een drankje inderdaad goed gebruiken. Shadra lag niet bepaald om de
hoek. Ook niet vanaf Puffoon gezien. 'Klinkt goed,' zei hij daarom maar waarna hij opstond. 'Waarheen?' vroeg hij daarna. Wat betrof Shadra kwam Ronodan niet vaak op de planeet van Duisternis.

Hij kwam niet vaak op Shadra, en meestal met een reden. Puffoon was een zonovergoten planeet, iets wat duidelijk te zien was aan Ronodans gezond gebruinde huid die veel van de ''normale'' bevolking had. Het gebrek aan zonlicht op Shadra was voor de Shadranen dan misschien geen probleem, maar voor iemand als Ronodan was het wennen. Ook het feit dat het sneller donker werd op de planeet. Op Puffoon zou je nog zo'n drie uur goed licht hebben terwijl hier de zon al aan het zakken was en elke zonnestraal met zich meenam. Hij kon zien dat Iro een stuk meer op zijn plek was dan hij, dat was logisch. De man kwam hier vandaan.
Iro stelde voor om iets te gaan drinken en Ronodan deelde die mening. Beide mannen stonden op en Iro ging hem voor naar het kleine aangrenzende stadje dat aan het landingsplatform lag. Hij werd meegenomen naar een klein café. Het lag verscholen in een smalle straat die tussen twee grotere hoofdstraten in lag. Zo'n plek waar de achterdeuren van grote warenhuizen en restaurants zaten. Een plek waar ze elke ochtend waarschijnlijk de wagens met aanvulling van hun producten konden verwachten. Het café zelf was weinig verlicht door een paar kaarsen en oliebranders. Maar zodra je ogen een beetje gewend waren aan het halfduister viel het wel mee en kon je in elk geval nog steeds de vloer van de muur onderscheiden. Het eerste wat hem opviel was dat de zaak vol zat met een vrolijk, mannelijk gezelschap...en niet meer dan dat. Sommige waren al wat luidruchtiger met als oorzaak de vele lege glazen op de tafels voor hen terwijl anderen in stilte aan het genieten waren van hun drankje. Maar er hing een echte kroegsfeer. Bij binnenkomst draaide er een paar hoofden naar de deur en viel een enkel gesprek stil. Ronodan besteedde er geen aandacht aan. Hij ving fluisteringen op van de opmerkingen over zijn aparte oogkleur of een ander uiterlijk aspect aan hem dat niet ''gebruikelijk'' was. Maar na die eerste paar minuten was de nieuwigheid eraf en ging iedereen verder met waar hij mee bezig was. Ondertussen liep Ronodan door naar de toog en bestelde iets te drinken waarna zijn blik naar Iro ging, wachtend tot hij een keuze had gemaakt.

Hij was het inmiddels gewend dat mensen over hem spraken. Achter zijn rug om of niet. Hij had heel goed door wat ze zeiden. Zelfs de zachtste fluistertonen waren niet zacht genoeg voor de luchtmagiër om ze toch te kunnen verstaan. Meestal liet hij niet merken dat hij de mensen kon verstaan. Sommigen hadden wel eens, onder een vals gevoel van veiligheid, hun muren neergehaald waardoor hij op een onverwacht moment terug had kunnen slaan. De meest waarschijnlijke reden dat de meeste andere gasten zich zo snel weer omdraaide was dat hij achter Iro aan naar binnen was gekomen. Iets wat hem liet afvragen of Iro een bekende was hier.
Hij liep door nar de bar en bestelde voor zichzelf. Wachtend op Iro die meteen zijn eerdere innerlijke vraag beantwoordde. Ja, de man was blijkbaar een bekende hier. Het zag er eerst naar uit dat Iro aan de bar wilde gaan zitten. Maar toen hij opzij wees volgde Iro zijn blik en zag de lege tafel die hij bedoelde. Hij greep zijn glas van de toog en ging achter Iro aan naar het pas vrijgekomen tafeltje. Toen hij zat nam hij eerst een slok en zette het glas voor zich op tafel. 'Wat ik me nu al de hele tijd afvraag...wat kan ik straks verwachten?,' stelde hij uiteindelijk de vraag die hem al sinds aankomst op de planeet teisterde.

Zijn blik ging nogmaals door de kroeg heen voordat hij weer bij zijn eigen glas bleef hangen. Het was vreemd om op een semi-openbare plek te zijn waar bepaalde relaties zo openlijk te zien waren. Dit soort plekken waren er in zijn tijd niet geweest. Ze hadden altijd extreem voorzichtig moeten zijn. Altijd op hun hoede, altijd bedacht op dat ze niet gezien werden. Onder de Asátrú waren er wel geruchten rond gegaan over hem en Haraldur. Maar omdat Ronodan in die tijd ook vaak naar vrouwen om keek waren die geruchten nooit bevestigd.
Hij vroeg aan Iro wat hij kon verwachten. Het antwoord gaf hem niet veel informatie. 'Als ik dat zou weten, dan zou ik het niet vragen,' was zijn reactie. Hij had echt geen idee wat Iro ging doen. Hij had vermoedens, ideeën. Maar hij waagde zich er niet aan om ze uit te spreken. Deze omgeving was niet vertrouwd. Dus Ronodan hield zich automatisch op de achtergrond. In elk geval tot hij een beter beeld van de situatie had en zich kon voorbereiden op het onverwachte. Hij sloeg zijn drank achterover en voelde de alcohol zijn lijf verwarmen.

Hij twijfelde er geen moment aan dat de sfeer heel anders zou zijn geweest als hij hier alleen binnen was gelopen, al zou hij niet weten hoe hij hier ooit in zijn eentje terecht zou komen. Hij wilde niet te lang naar de andere mannen in de kroeg staren. Het was niet dat hij het raar vond. Maar het was zo anders. De drank liet het ongemakkelijke gevoel een beetje zakken, al verdween zijn gespannen houding niet helemaal. Zijn blik ging terug naar Iro toen de man weer begon te spreken en de stilte verbrak. 'Is het zo duidelijk?' vroeg hij met een half gemeende glimlach. Niet gewend was zacht uitgedrukt. Iro daarentegen scheen zich een stuk meer op zijn gemak te voelen, beoordelend aan de speelse glimlach op zijn gezicht en het feit dat de man hier geen onbekende was. Zijn tweede antwoord, eentje die meer informatie gaf op de vraag die Ronodan hem gesteld had, was wat directer. Hij dacht terug aan de vorige avond, of zelfs vanochtend. Zijn gemis. Of liever, zijn verslaving. Hij staarde naar de bodem van zijn lege glas. 'Soms vergeet ik hoe het voelde om echt te leven. Ik heb meestal niet langer het idee dat ik er echt nog wel ben. Wie ben ik om te zeggen dat dit niet een lange koortsdroom is. Dat ik niet elk moment wakker kan worden met schurend touw rond mijn nek en een laatste blik op het met publiek gevulde plein voordat mijn vleugels worden afgehakt en de grond onder mijn voeten verdwijnt,' sprak hij zacht, zijn ogen nog altijd als gehypnotiseerd op het glas gericht. Het waren gevoelens en gedachten die hij bijna met niemand deelde. Zelfs Lilith wist niet van zijn angst om op een dag wakker te worden en erachter te komen dat het niets meer dan een vluchtige hallucinatie was geweest. Een kort moment waarin zijn brein het begeven had en een alternatieve werkelijkheid had gecreëerd om de klap te verzachten die zijn levenloze lichaam tegen de grond zou maken. Gevangen in die werkelijkheid totdat het touw stak zou trekken, de bijl neer zou komen of de vlammen zijn hart zouden verschroeien. 'Wanneer wilde je gaan?' vroeg hij daarna kalm met een zekere spanning in zijn stem.

(Lukt wel hoor xD)

Hij was blijkbaar voorspelbaarder dan hij dacht. Of Iro had een akelig goed idee van de werking van zijn gedachten. Ronodan wist niet wat hij meer beangstigend vond. Maar voor hij het wist waren er woorden uit hem los gekomen die hij had gedacht ooit hardop tegen iemand uit te spreken. Toch. Hier zat hij dan, en strooide ze uit over de tafel waar ze aan zaten. Hun volgorde afgestemd op de druk die ze uitoefende op hem. Hoe vaak had hij op dat randje gebalanceerd van bijna? Te vaak om zich te herinneren. Dus waarom deze keer niet? Zijn ogen schoten omhoog, om gevangen te worden door de blik van de man aan de andere kant van de tafel die zojuist zijn hand op Ronodan's arm had gelegd. De woorden van de man weergalmden door zijn hoofd. Hij vroeg zich af of het antwoord echt zo simpel kon zijn? Wat hij zich nog meer af vroeg was of de man echt daadwerkelijk in zijn hoofd kon kijken of slechts een goede gok had gedaan en gehoopt dat het voorstel zou aansluiten op wat hij dacht dat Ronodan nodig had.
Iro haalde zijn hand weer weg. En na Ronodans vraag werd zijn blik duisterder dan normaal. Ronodan keek toe hoe de man zijn glas leegde en met een kille stem die hij herkende van hun eerste ontmoeting voorstelde om nu te vertrekken. Het leek eeuwen geleden. Iro wachtte niet op antwoord van zijn kant. Ronodan zag hem opstaan en weglopen, vermoedelijk richting de bar. Een laatste blik op zijn lege glas, waarna hij ook opstond en zich tussen de tafels door begaf achter Iro aan weer naar buiten.
De koude buitenlucht sloeg hem in het gezicht na de warmte van binnen. Hij kon maar niet wennen aan de kou van Shadra. Zijn blik ging door het vrijwel verlaten straatje en daarna naar Iro. 'Na jou,' zei hij. Ronodan wist immers niet of er een plek was waar Iro dit gepland had. Hij nam aan dat ze niet zomaar op het midden van de straat hun gang konden gaan.

Ronodan was een man die zichzelf niet voorloog. Dat had hij tijden geleden ook al in zijn gesprek met Anna gezegd. Hij gaf het eerlijk aan zichzelf toe wanneer hij iets vreesde. Het was de manier waarop iemand met die vrees om ging wat uitmaakte en of je er sterker van zou worden. En daar geloofde hij in. Er zat geen schaamte in angst. Maar er was wel schande in lafheid. Angst mocht nooit leiden tot laf gedrag. Het was een nieuwe uitdaging, een grens. Een die overschreden moest worden om sterker te worden.
Eenmaal buiten wachtte Ronodan tot Iro ook zover was. Zijn blik ging langs de straat. De wind trok zachtjes een beetje aan, alsof het zijn aandacht probeerde op te eisen door zacht aan zijn rode lokken te trekken en ervandoor te gaan met een verloren veer die van zijn vleugels afkomstig moest zijn. Ronodan negeerde haar. Behandelde haar als een klein kind. Er was er maar een van hen die de beslissingen maakte. Een luchtmagiër kon de wind manipuleren en zijn wil aan haar opleggen. Dan liet je je niet leiden door wat zij wilde. Want jij maakte de beslissingen.
Hij keek om naar Iro toen de man weer tegen hem begon te praten. Een paar seconden bleef hij bewegingloos staan. Meestal vertrouwde Ronodan op zijn eigen vleugels als enige vorm van reizen. Hij vermeed elke andere manier. Maar dit was niet het moment om daarover te muggenziften. Daar zou hij zich dan maar overheen moeten zetten. Die die enkele seconden ontvouwden zijn armen zich uit hun over elkaar geslagen positie en plaatste hij zijn hand op Iro's schouder.

Het had even geduurd maar uiteindelijk had Ronodan toch zijn hand op de schouder van Iro geplaatst. Het enige waar hij op hoopte was dat deze ervaring niet zo zou worden als zijn eerste keer met een shuttle. Hij had die dag gezworen dat hij nooit meer in een shuttle zou stappen tenzij het echt niet anders kon. Het voelde onnatuurlijk. Het idee alleen al dat zulke zware metalen onderdelen zichzelf in de lucht konden houden zonder enige vorm van luchtmagie was absurd. Hij zag het hele ontwerp dan ook gedoemd te mislukken en neer te storten en hij was er zeker van niet in zo'n hels koekblik te zitten op het moment dat dat zou gaan gebeuren. Want dát het ging gebeuren was geen twijfel over mogelijk.
Hij zag de schaduwen om hen heen veranderen. Ze pasten zich aan aan Iro's wil en beide mannen werden omringd door de zwarte vlekken die elk licht opzogen. Langzaam zakten ze weg in de schaduwen alsof drijfzand zich een weg naar hun voeten had gevonden en hen nu langzaam opslokte. Hij hoorde de stem van Iro voor zich. Dichtbij en het enige vertrouwde in de duistere omgeving. Hij kon de man amper onderscheiden van de omgeving, zelfs al stond hij zo dicht voor hem. Een paars/blauwe waas was het enige wat zijn ogen zagen. Hij moest er maar op vertrouwen dat Iro precies wist wat hij deed.

Zijn ogen wilde maar niet gewend raken aan de duistere waas waar Iro hem in ondergedompeld had. Ronodan had ook niet echt het gevoel dat ze in beweging waren. Zo af en toe leek de paars/blauw gloed te verschuiven, maar of dat echt was of enkel zijn brein die vreemde capriolen met hem uithaalde kon hij niet zeggen. Hij wist ook niet hoe lang hij zich met Iro in de schaduwen gewaand had. Zijn stem leek in elk geval van ver te komen. Alsof hij wakker werd uit een droom begonnen de woorden door te dringen. De schaduwen trokken zich terug en het eerste wat Ronodan deed was een diepe teug lucht die zijn lichaam onmiddellijk weer verliet in de vorm van een zucht. De schaduwen hadden benauwd aangevoeld. Alsof hij er niet goed kon ademhalen. De ijskoude wind van Shadra kwam als verlossing van deze ademnood. Ronodan knipperde een aantal keer met zijn ogen. Hij kon de huizen van elkaar onderscheiden. Ze waren nog steeds in een stad, maar in een ander deel. Een deel dat een flink stuk rijker was dan wat hij verder van de stad had gezien. Hij concentreerde zich eerst op zijn ademhaling waarna hij zijn ledematen testte op standvastigheid. Hij was niet immobiel, maar het voelde net alsof hij uit het water gestapt was. Zwaar en de zwaartekracht trok aan hem. Hij herstelde zich snel daarna. Het was niet zo verschrikkelijk als hij even gevreesd had, maar hij wist niet zo zeker of hij het nog een keer wilde doen. Ronodans blik ging ondertussen naar Iro, maar de man scheen zijn aandacht op iets heel anders gevestigd te hebben. Hij liep naar hem toe en volgde de richting die zijn ogen uit keken. Twee mannen stonden een flink stuk bij hen vandaan. Ze waren te druk met zichzelf om iets op te merken van de twee nieuwkomers. Het zag ernaar uit dat ze naarstig een raam probeerde open te breken om er ongetwijfeld te gaan stelen. Voor een kort moment keek Ronodan terug naar Iro. 'En nu?' vroeg hij zacht zodat zijn stem de twee verderop niet zou alarmeren.

Zijn wenkbrauwen kropen een klein stukje naar elkaar toe bij het zien van Iro's plots veranderende oogkleur. Hij kon zich herinneren dat de man blauwe ogen had, en geen gele. Maar voor hij ernaar kon vragen gaf Iro antwoord op zijn vraag en werd Ronodans blik terug gedwongen naar het huis. Het was de twee mannen ondertussen gelukt het slot van het raam open te breken en met een gesmoorde triomfantelijke kreet probeerde ze het nu open te schuiven. Het was een raar idee, wat hij van plan was te gaan doen. Was dit een spiraal die hij opnieuw wilde afdalen?
Voordat het echt tot hem zelf doorgedrongen was, waren zijn voeten al in beweging gekomen. Geruisloos liep hij op het tweetal af, zijn zachte laarzen onhoorbaar op de geplaveide straat. Hij was waarschijnlijk een meter of twee verwijderd van de mannen voordat ze zijn aanwezigheid opmerkte. Een van de twee had zich omgedraaid en tikte de ander nu aan die verstoord om keek. Ronodan keek van de een naar de ander. Ze riepen iets naar hem. Het was Shadraans dus hij verstond het maar half. Niet dat hij er aandacht aan schonk. Wat wel zijn aandacht trok was een van de twee die op hem afkwam. Hij had een wapen getrokken. De kling van een halflang zwaard glinsterde in het zwakke licht dat door de ramen kwam van de huizen waar wel nog mensen wakker waren. Het moment dat de man wilde uithalen stak een sterke wind op. De kerel werd opgetild en op een hardgebaar van Ronodan tegen de stenen gesmeten. Hij bleef even versuft liggen. De ander twijfelde niet langer en zette het onmiddellijk op een lopen. Ronodan verdween in een wolk van dikke zwarte rook. Het was een manier van reizen nog sneller dan zijn vleugels. Maar het was te gevaarlijk om op lange afstanden te gebruiken. Rook was vluchtig. Je kon verdwijnen en niet meer terug veranderen naar een vaste vorm. Maar korte afstanden zoals dit was het goed te doen. Hij verscheen vlak voor de man die te druk naar achteren keek om op te merken dat Ronodan vlak voor hem stond. Het botste tegen de man aan en viel achterover op de grond. Verschrikt keek hij op. In zijn hand vormde zich een paars kleurige bol die hij met trillende hand op hem afvuurde. Er zat niet veel kracht achter de aanval en Ronodan had geen moeite het af te slaan. Hij greep de man bij zijn shirt vast en hees hem weer op zijn voeten waarna zijn hand zich verplaatste naar de mans keel. De metalen band om zijn nek begon te steken en Ronodan slikte even, kort afgeleid. De man probeerde zijn hand los te wringen. Hij kon zijn hart als een razende voelen kloppen onder de toppen van zijn vingers die zich stevig op de halsslagader gedrukt hielden. De man prevelde nu zacht tegen hem. Het klonk smekend. Medelijden was in zijn ogen ver te zoeken. Zijn hand en een stuk van zijn onderarm veranderde opnieuw in rook. Maar ditmaal verplaatste het zich via de half open mond van de man en forceerde zich door zijn keel. Het brandde zich een weg door de longen van de man naar zijn hart. Die laatste paar seconden bleef de man hem met opengesperde ogen ongelovig aankijken. Precies in die seconden dat Ronodans hand weer een vaste vorm aannam de de mans hart fijnkneep. Hij moest dezelfde techniek gebruiken om zijn hand weer vrij te krijgen. Toen hij eenmaal weer volledig in elkaar zat drupte het bloed van zijn doordrenkte hand. Hij hield nog steeds het levenloze lichaam van de man vast. De lucht boven hem was inmiddels samengepakt met donkere wolken die onheilspellend boven de duur uitziende huizen hingen. Ronodan liet de dode man als een lappenpop op de grond vallen. Zijn blik ging naar de tweede die, bekomen van de eerdere klap, overeind was gekrabbeld en als verdoofd had toegekeken. Maar nu hij zag dat Ronodan zijn blik op hem gericht had wist hij niet hoe snel hij in beweging moest komen. De metalen band om Ronodans nek werd ondertussen helemaal gek. Maar Ronodan was niet langer in staat om het te voelen. Er was een soort knop in hem omgezet. Een die zijn heldere gedachten vertroebelde. Zijn rationeel denken verduisterde en een waas over zijn inzicht liet vallen. Maar het voelde alsof de adrenaline kraan was opengezet en als een bezetene door zijn lijf pompte. Het ging gepaard met een vreemde gewaarwording die hem niet eigen was. Het liet hem zijn vleugels oproepen en als een afgeschoten pijl op de man afvliegen. Hij tackelde hem en drukte hem tegen de grond. Zwaar ademend en zijn blik mijlen ver weg scheurde hij de man overeind aan zijn haren. Hij greep hem stevig vast en nam hem mee, de lucht in. De man schreeuwde het uit en Ronodans vleugelslagen werden nog sterker, nog sneller. Vastgegrepen aan alleen de haren in zijn hoofd werd de man meegevoerd om op grote hoogte losgelaten te worden. Voor een paar ademloze tellen bleef naar het vallende figuur kijken, zijn lippen omgevormd tot een grimas. Daarna dook hij erachteraan. Het geluid van de donder was een voorbode voor de felle lichtflitsen die de bliksem met zich meebracht. Hij boog een van de bliksemschichten af en vuurde hem af op de vallende man. Hij stierf vlak voor hij op de grond de rest van zijn botten brak. Ronodan landde vlak voor het lichaam. Het had daarbij moeten blijven. Maar dat was het moment dat er een vrouw uit een van de huizen kwam. Een blik op Ronodan, Iro en de twee levenloze lichamen en ze zette het op een gillen. Ronodan kwam onmiddellijk in actie. Hij greep de vrouw vast en sloeg zijn bebloede hand voor haar mond. Hij was compleet doorgeslagen. De vrouw begon gesmoord te huilen en haar hele lichaam trilde. Daarna stopte Ronodan haar zuurstof toevoer. Ze zou wel nog uit kunnen ademen, maar nieuwe lucht zou niet meer naar binnen kunnen. Zonder iemand die hem nu terug naar het heden kon halen zou hij na deze vrouw waarschijnlijk de rest van de huizen afgaan, op zoek naar de volgende.