In al Ronodans acties was het duidelijk zichtbaar dat het niet ging om de moord, maar om de jacht die eraan vooraf ging. Beide mannen waren snel gedood, de ene iets pijnlozer dan de ander. Maar de weg naar dat moment toe was wat zijn bloed sneller liet stromen. De vrouw was op het verkeerde moment naar buiten gekomen. Zonder een nieuw persoon was Ronodan waarschijnlijk vertrokken en was ze veilig gebleven. Maar haar gegil spoorde hem aan. Hij had haar ruw vastgegrepen en de mond gesnoerd. Daarna had hij haar zuurstof toevoer afgeknepen. De vrouw had eerst niet door wat hij deed, totdat ze merkte dat ze niet langer in kon ademen. In volle paniek gingen haar handen naar haar keel en de hand van Ronodan die nog altijd voor haar mond geslagen was. Haar nagels kraste over de rug van zijn hand toen ze hem wanhopig probeerde weg te halen. Niet dat het uit zou maken. In tegenstelling tot Ronodan, die zich de aanwezigheid van Iro niet meer kon herinneren, zag de vrouw hem wel. Ze probeerde smekend oogcontact te maken met hem, maar toen ze zag wat er gebeurde met de jongen die naar buiten was gekomen was ook die hoop vervlogen. Daarna draaide haar ogen weg en hoorde Ronodan niet langer het kloppen van haar hart. Hij ving haar slap geworden lichaam op en drukte haar even tegen zich aan. Daarna liet hij haar langzaam op de grond ineen zakken, tot ze opzij viel. Als laatste liet hij haar hand los die levenloos naast haar lichaam viel. Haar perfecte blanke huid was besmeurd met het bloed dat aan zijn handen kleefde. Haar donkerbruine haren lagen als een waaier over de stenen verspreid. Hij keek even naar haar, langer dan hij naar de andere twee doden had gekeken. Maar daarna wendde hij zijn blik af. Hij was zijn interesse in haar kwijt. Hij sloot zijn ogen en probeerde de volgende hartslag op te pikken. Zijn benen begonnen zich al richting het volgende huis te begeven.

Zijn hart klopte twee keer zo snel als het normaal gesproken hoorde te doen. Hij joeg zijn adem door zijn longen alsof de planeet spoedig zonder zou komen te zitten. Adrenaline hield hem strak gespannen en rationalisme had een hard handige shut down gekregen. Alles bij elkaar zorgde dat hij zich onoverwinnelijk voelde. Goddelijk haast. Uiteindelijk zou het zijn lichaam opbranden door al deze energie en zou hij vanzelf ergens neervallen. Maar voor nu deed hij geen moeite zich te verbergen voor anderen. Waarom zou hij. In zijn hoofd was hij onverslaanbaar. En in de meeste gevallen was dat ook wel zo door zijn voordeel als magiër. Maar dat wilde niet zeggen dat hij onaantastbaar was.
de hemel boven zijn hoofd reageerde op zijn instabiele toestand. De lucht was betrokken van de donkere wolken die donder en bliksem uitspogen. Wolkbreuken zorgde voor regen die langzaam de stenen onder zijn voeten nog donkerder kleurde en het bloed weg probeerde te wassen. Het was op dat moment dat Ronodans hoofd omhoog schoot als een wild beest dat een nieuw geluid had opgevangen. Een persoon kwam hem tegemoet rennen. Op dit punt bemerkte hij niet eens meer het verschil tussen een man en een vrouw. Hij zag alleen dat het leefde. Voor een kort moment bleef de ander staan, niet zeker wat hij tegenover zich had. Voor een paar seconden was alleen de storm te horen. Daarna vloog Ronodan hem aan. Hij drukte de persoon plat tegen de grond. Deze was sterker dan zijn voorgangers. Hij probeerde Ronodan van zich af te trappen en raakte de man hard in zijn maag. De grip verslapte wat en de man wurmde zich onder Ronodan vandaan om het op een lopen te zetten. Een sterke windvlaag sloeg hem tegen de muur van een gebouw terwijl Ronodan weer op stond. Heel even was de man zijn balans kwijt door de klap maar strompelde daarna weer verder. De wind blies sterk en bijna weer viel de man op de grond. Elk korreltje zand kwam los van de grond. Met immense snelheid vuurde Ronodan het op de man af die het gevoel kreeg in een zandstorm te lopen. Uit het niets greep Ronodan hem vast en knalde hem een aantal keer tegen de grond met zijn hoofd. Tot hij er echt zeker van was dat de man zich niet langer bewoog stopte hij en ging de storm liggen. Het was stil. De andere hartslagen waren weg. Er was er nog maar een aanwezig. Ronodan stond op en draaide zich om. Een persoon, of meer een wazige rode vlek die zich bewoog. Er was iets mee, maar hij kon er niet bijkomen.

Het bonkende ritmische geluid. Het was om knetter dol van te worden. Het haalde elke irritatie boven en met elke slag werd het luider. Maar tegelijkertijd was het zo'n bekend geluid. Het bracht een vonk van herkenning met zich mee. Vertrouwd, maar nog steeds gekmakend. Ronodan had zich omgedraaid naar de bron van het geluid. Zijn ogen zagen niet veel onderscheid meer en hij ging nu voornamelijk af op de intuïtie die zijn element met zich meebracht. Ze zorgde voor hem in tijden als deze. Gaf hem zicht nu zijn fysieke lichaam hem in de steek liet. Hij kon de ademhaling van de ander voelen. Hij wist precies waar de ander was als deze alleen maar zijn borstkas op en neer bewoog. Zijn ogen waren gefixeerd op de plek van die ander. Maar ze leken dwars door Iro heen te kijken. Hij zag de man niet echt. Hij had een wazige blik over zijn ogen, als die van een blinde. De vegen bloed die over zijn lichaam en gezicht liepen hielpen niet om dat beeld minder creepy te maken. Hij wist dat de anders hem aankeek. Hij kon het voelen. Vier meter, drie meter, twee meter. De afstand tussen hen verkleinde zich. Waarom bewoog de ander niet? De rest had zich allemaal bewogen als hij zo dichtbij kwam.
Uit het niets vloog hij op de ander af, pinde hem tegen de muur. Waarschijnlijk was de enige manier waarop dat zou lukken omdat hij het voordeel van een plotselinge aanval had. 'Bíddu!' Hij stopte. Hij wist niet waar de stem vandaan kwam. Of dat de stem er wel echt was. Misschien was de fluistering de lucht zelf geweest die hem tegenhield. 'Ekki þessu,' Ronodan liet de ander los, zette een paar onwennige stappen achteruit. Er leek voor een kort moment verwarring op zijn gezicht te zien. Maar het lawaai van stemmen en rennende voetstappen schudde hem wakker. Meer hartslagen, meer ademhalingen. Meer anderen. De twee grote vleugels spreidde zich. Daarna was hij weg.

Hij vond zijn toevlucht op een dak ergens in de stad. De lawaai dat de anderen maakte was hier duidelijk te horen. Maar deze renden niet op hem af. Ze liepen beneden. Dronkaards, prostituees, nachtvolk. Ronodan keek voorzichtig over de rand naar beneden. Hij luisterde even. De lucht bleef stil over deze anderen. Een nieuwe grimas verscheen rond zijn mond. Rode rook verzamelde zich rond zijn voeten. Klaar om op de anderen onder hem neer te dalen en ze in verwarring te hullen. Een verwarring waar ze niet meer uit konden ontsnappen.

Vertaling: Wait! Not this one

De rook begon toe te nemen. Maar uit de roodgekleurde mistige substantie herrees een figuur. Het was bewegelijk, onduidelijk omdat rook nooit lang op dezelfde plek bleef. Maar er was duidelijk de figuur van een vrouw in te zien. 'Ronodan,'. Hij negeerde haar. Zijn blik bleef gretig op de straat onder hem. Haar hand streek langs zijn wang en eindelijk keek hij om. 'Je moet terug,' ging ze verder in hetzelfde Puffoonse dialect als de onbekende stem van eerder had geklonken. Ronodan probeerde zijn aandacht bij haar te houden, maar zijn hoofd bleef terug draaien naar de straat. Een nieuw figuur uit de rook verscheen, en man deze keer. 'Onzin. Je zei zelf, niet deze. Daar zijn genoeg harten, genoeg anderen. Waarom terug gaan voor één die we toch niet kunnen krijgen,' was de tegenspraak van de nieuwe. Het was stil nu en alle drie keken naar de straat waar een overduidelijk dronken kroeghanger van huis naar huis zwalkte. 'Hij kan in de problemen zitten,' sprak zij. 'Daar kan hij zichzelf wel uithalen,' was zijn antwoord. 'Elvar kon ook voor zichzelf zorgen en hoe liep dat af?' haar stem klonk directer, harder en strenger. 'Verbrand als duivel,' klonk zijn stem nu, een stuk kalmer dan zij en in meer overeenstemming maar ergens ook beschuldigend. Beide rookfiguren keken Ronodan nu aan. De figuren verdwenen en de wereld werd zwart toen hij zijn voorhoofd vast greep. Hij knipperde een paar keer. Het zicht kwam terug. Mensen kregen weer voor en waren niet langer wazige vlekken met hartslagen en ademhalingen. Hij bleef even zwijgend zitten. Daarna stond hij op.

Het gekletter van hoeven weergalmde over de stenen en het gehinnik van een paard in volle paniek volgde er niet snel achteraan. Het groepje mensen schrok op toen het beest hun kant op kwam denderen. Een van de mannen in de groep maakte zich los en ving het paard op, maande het tot kalmte en probeerde het massieve dier weer rustig te maken. Gemompel klonk bij het zien van het paard met lichtbruine vacht en rode manen. Maar het vreemdste waren de vleugels die vlak achter de schouderbladen zaten, nu ingeklapt tegen zijn flanken. De hengst brieste zachtjes terwijl de man tegen hem praatte. Hij hinnikte en probeerde het groepje te waarschuwen. Geschreeuw van de mannen liet iedereen nu om kijken. Aan het einde van de straat stond een figuur van een man. Een paar mensen maakte zich los van de groep en rende achter de man aan die onnatuurlijk vlug haast leek te verdwijnen en een paar meter verder weer te verschijnen. Hij had er een paar, maar niet de meeste. Ronodan keek rond en zag Iro tegen de muur zitten. Hij liep op de roodharige man af en duwde zijn neus tegen diens schouder, alsof hij bij hem hoorde en hem hier weg wilde hebben. Ondertussen bleef hij nerveus trappelen zoals paarden dat wel eens deden. Als die andere mensen eens zouden vertrekken kon hij Iro meenemen.

De vreemde figuur waar de helft van de groep achteraan was gegaan was niks meer geweest dan een rook figuur. Na een paar blokken zou hij niet stabiel genoeg meer zijn om vorm te houden, teveel uit elkaar geblazen door de wind. Maar het was genoeg tijd om Iro op te halen en als de donder weg te komen. Zelfs al zag hij er wat vreemd uit, mensen zouden een pegasus minder snel verdenken iets te verbergen dan wanneer hij in zijn menselijke vorm was op komen dagen. Hij hoorde een vrouw Iro vragen of hij bij de roodharige man hoorde. Het was exact de reactie die hij had willen bereiken. Zijn blik zocht die van Iro op. De verschillend gekleurde ogen keken de man dringend aan. Hij kon weinig aan zijn uiterlijke kenmerken veranderen, ook niet in een andere vorm. Hij brieste kort toen Iro hem Ro noemde. Hij sloot zijn ogen even toen hij de hand van Iro voelde maar keek daarna om naar de vrouw toen ze zei dat hij maar gauw moest gaan. Hij probeerde niet te laten merken dat hij haar kon verstaan. Ronodan klemde even zijn kaken op elkaar toen Iro zijn manen greep om zich overeind te helpen maar verroerde zich verder niet. Die vrouw moest blijven denken dat hij bij Iro hoorde. Hij bleef ook rustig stilstaan toen Iro op zijn rug probeerde te klimmen maar rolde met zijn ogen toen hij merkte hoeveel moeite de man ermee had. Hij draaide zijn hoofd naar de man toe en probeerde hem te helpen door tegen zijn been te duwen tot hij recht zat. Daarna draaide Ronodan zich om en liep in een snelle draaf pas weg. Zodra ze uit zich van de vrouw waren versnelde hij naar een galop. 'Benen achter de vleugels houden en grijp je goed vast,' zei hij tegen de man. Daarna spreidde hij zijn vleugels en kwam langzaam los van de grond, weg van de straat en de lijken. Hij kwam niet ver. Het aanhouden van de dierlijke vorm was al moeilijk genoeg aangezien hij deze vorm nooit gebruikte, en vliegen met iemand op zijn rug terwijl zijn vleugels nog niet genoeg op krachten waren gekomen was gewoon te zwaar. Hij zocht een goede plek om te landen, ze waren nu wel ver genoeg om weer op de grond te zijn. Eenmaal terug op de grond nam hij een kalme looppas aan. Een tijdje was het stil. 'Het spijt me als ik je in gevaar heb gebracht,' zei Ronodan daarna kalm. Hij kon zich niet alles meer herinneren van wat er gebeurd was. Het voelde als een vage droom, maar zijn bebloede lichaam was genoeg geweest om te weten wat er zo ongeveer gespeeld moest hebben. 'Misschien kunnen we beter een plek zoeken om ons even rustig te houden. Of ik in elk geval. Ik heb niet genoeg energie meer om terug te vliegen naar de academie,' ging hij vervolgens verder. Hij mocht dan een dierlijke vorm hebben aangenomen, hij kon nog prima communiceren. Hij keek even vragend over zijn schouder naar Iro, in de hoop dat de man wist waar ze waren en iets van een slaapplek kon regelen.

Het geluid van de hoeven op de stenen klonk vreemd in zijn oren, al was zijn pas al een stuk natuurlijker. Hij moest echt meer oefenen met deze dierlijke vorm. Hij mocht het nog wel eens vaker nodig hebben en dan was het niet handig als hij er niet mee overweg kon. Hij draaide zijn hoofd naar de straat die Iro bedoelde en sloeg daarna af. Zijn vleugels hadden zich weer tegen zijn flanken ingevouwen, al moest hij ze een beetje uit laten staan sinds Iro op zijn rug zat. Hij keek even om zich heen. De straat zag er verlaten uit, maar je kon niet weten wat zich in de schaduwen ophield. 'Ik verander liever niet terug in het midden van de straat,' zei hij toen zacht. Hij zat nog steeds onder het bloed al was dat in zijn dierenvorm niet te zien. Als er iemand toevallig langsliep of uit het raam zou kijken zou die persoon meteen gealarmeerd zijn. Hij stopte bij het huis wat Iro aangewezen had en zakte langzaam door zijn voorbenen zodat Iro dichter bij de grond was en makkelijker af zou kunnen stappen. Hij wachtte tot de man weer met beide benen op de grond stond voordat hij in een zij steeg verdween. Daar transformeerde hij terug in zijn menselijke vorm. Hij strekte zijn armen en kraakte zijn nek. Ja, hij moest echt meer trainen. Hij keek even naar het opgedroogde bloed op zijn armen en lijf. In de weerspiegeling van het raam zag hij dat hij ook vegen rood op zijn gezicht had. Hij hoopte maar dat Iro de sleutel van het huis had en de deur al los had aangezien hij niet lang zo op straat wilde blijven.
Eenmaal binnen deed hij de deur achter zich dicht. Hij wist niet wiens huis dit was, of waarom Iro er toegang tot had. Er had een te koop bord bij de deur gestaan. 'Kan ik me ergens opfrissen?' vroeg hij daarna toen hij Iro weer aankeek.

Nu de deur achter hem dicht was leek het huis helemaal in duisternis gehuld. Niet heel vreemd als je naging dat het nacht was en er geen verlichting nog was aangestoken. Er leefde een bepaald soort energie in de muren van het huis. Een energie die hem sterk aan Iro deed denken. Ronodans blik ging naar de roodharige man waarna hij hem vroeg of hij zich ergens kon opfrissen. Het was geen verstandig idee om zo over straat te gaan, vooral niet wanneer het weer lichter zou gaan worden. Iro bevestigde zijn vraag en verklaarde ook meteen zijn onuitgesproken vraag over de herkenbare energie van het huis. Hij woonde hier blijkbaar. Ronodan volgde de man toen die hem voorging en de trappen naar de tweede verdieping beklom. Ondertussen ging zijn blik langs het huis. Het was duidelijk dat er niet echt meer iemand woonde. Hier en daar stond een meubelstuk, verdwaald en bijna verloren. Alsof het er maar geplaatst was om het gevoel van leegte tegen te gaan en niks meer was dan praktisch. Hij versnelde zijn pas weer toen hij zag dat Iro al aan het einde van de gang was en twee handdoeken uit een kast trok om die vervolgens in wat de badkamer moest zijn neerlegde. Hij gaf hem nog wat laatste woorden mee en verdween toen. Even later hoorde Ronodan de vloerplanken op de eerste verdieping kraken. Hij keek even kort de badkamer rond en pakte toen een van de handdoeken. Hij draaide de kraan boven de wastafel open maar wachtte niet tot het water warm was geworden. Hij maakte een deel van de handdoek nat, wrong hem uit en maakte zijn gezicht schoon.

Toen hij weer opgeknapt was daalde hij de trap weer af, maar bleef in de hal even staan. Hij had Iro wel rond horen lopen, maar er niet echt op gelet waar de keuken zich bevond. Hij ging uiteindelijk af op het geluid dat hij de man hoorde maken en trof hem aan in wat er uit zag als een keuken. Hij leunde voorzichtig tegen de deurpost aan. Hij had niet doorgehad hoeveel energie hij verbruikt had in de afgelopen paar uur. 'Hoe voel jij je?' vroeg hij zacht aan Iro.

Het was de eerste keer dat hij Iro had zien roken. Niet dat het hem wat uitmaakte. Het was een wonder dat hij er zelf nooit aan begonnen was. Al was dat voornamelijk omdat hij zijn longen nodig had als hij optimaal enkele luchtmagie spreuken wilde kunnen blijven uitvoeren. Het volgende wat hij opmerkte was dat de man de tafel had gedekt. Hij verliet zijn plek bij de deurpost en liep door richting de tafel terwijl hij Iro vroeg hoe hij zich voelde. Hij kon zich weinig herinneren van wat er gebeurd was. Enkele vlagen verschenen voor zijn ogen als hij eraan terug dacht maar een werkelijke invulling kon hij het niet geven. Het leek allemaal zo ver weg weer nu. Hij vroeg zich af wat er gebeurd was dat Iro van slag was geraakt. Hij begon opnieuw te twijfelen of het wel zo'n verstandig idee was geweest om dit te gaan doen. Hij keek weer op toen hij dezelfde vraag terug kreeg van de man. 'Om eerlijk te zijn, weet ik niet goed hoe ik me moet voelen. Ik kan me niet goed herinneren wat er precies gebeurd is. Ik werd overspoeld door een gevoel van onoverwinnelijkheid. Ik durf zelfs zo ver te gaan en te zeggen dat ik mezelf praktisch een Godheid voelde. Ik deed meer dan alleen leven. Ik wás leven. Elke adem teug. Het is lang geleden dat ik me zo abstract gezien één voelde met mijn element,' probeerde hij uit te leggen. Hij kon niet ontkennen dat het goed had gevoeld. Zijn blik zocht die van Iro weer op. Hij kon de flauwe glimlach op het gezicht van de man vagelijk onderscheiden in de half verlichtte keuken.

Iro wist een beetje de donkere plekken in zijn herinnering in te vullen. Niet dat het veel hielp. Ronodan kon zich amper de dingen herinneren die hem verteld werden. Kennelijk had hij in die straat ook zijn zinnen gezet op Iro. 'Ik kan me een stem herinneren. Ik wist op dat moment niet waar het vandaan kwam, maar het leidde me af. Het hield me tegen. Kennelijk lang genoeg om me ervan te weerhouden af te maken waar ik aan begonnen was,' begon hij waarna hij ook aan de tafel ging zitten. 'Ik weet niet precies wat er daarna gebeurde. Maar ik geloof dat ik tegen de lucht gesproken heb. En tegelijkertijd tegen mezelf. Het was heel vreemd. Maar toen ik weer wakker werd zeg maar, was ik op het dak van een huis. Toen ben ik naar jou gaan zoeken,' ging hij verder. Het was de gedachte aan Elvar geweest die hem terug gehaald had. De jongen die ze waren verloren bij een aanval op een Puffoonse stad. Een week later hoorde ze dat hij ter dood veroordeeld was tot de brandstapel. Ze waren gaan kijken als laatste eerbetoon. Hij had er vreselijk uitgezien. Zijn lichaam en gezicht waren compleet verminkt geweest en hij leek niet eens te merken wat er in zijn omgeving gebeurde tot het moment dat de vlammen zijn haren begonnen te verschroeien. Alleen in zijn gedachte had het idee van Elvar plaats gemaakt voor Iro. Het idee dat de man stierf door zijn toedoen was genoeg geweest om hem weer helder te laten worden.

Hij was flink wakker geschud vannacht. Niet om wat hij gedaan had. Hij kende heus wel zijn eigen kunnen. Het was meer dat Ronodan niet verwacht had zo snel door te slaan. Iro wuifde het een beetje weg en Ronodan besloot zijn woorden gehoor te geven en het van zich af te schuiven. Uiteindelijk was alles inderdaad goed gegaan. Toch voelde het vreemd om het op zo'n manier af te doen. Ronodans blik was op het tafelblad voor hem gericht. Iro zei hem dat hij het niet erg vond. De man scheen zich al neergelegd te hebben bij het feit dat hij misschien niet op zijn oude dag vredig in bed zou sterven. De dood scheen geen punt voor hem te zijn en leek net zo geaccepteerd te zijn als het leven zelf. Het was iets aan de man waar Ronodan hem door respecteerde. Veel mensen konden hun hele leven lang niet met het onderwerp dood overweg. Iro was die drempel voorbij en kon zich focussen op andere dingen in het leven. Hij keek Iro weer aan toen de man verder ging. 'Ik ook niet. Misschien dat jij er minder problemen mee hebt, maar ik denk niet dat ik dat ooit had kunnen uitleggen op de academie,' was zijn reactie. De eigenlijk nietszeggende woorden hielden een veel diepere betekenis verborgen. Het was geen geheim dat hij weinig mensen kon rekenen tot zijn vertrouwenskring. Het feit dat Iro daar wel toe behoorde betekende veel voor hem. Ronodan wist niet of hij nog een dood van iemand die hij een vriend zou kunnen noemen zou overleven. Hij schudde even zijn hoofd om aan te geven dat melk ook goed was en legde zijn hand om het glas. Hij wachtte nog even met het nemen van een slok terwijl hij probeerde om de laatste, in zijn ogen onnodige, gedachten uit te bannen.

Hij bracht het glas naar zijn lippen, in de hoop de zure smaak weg te wassen. Ondertussen hoorde hij Iro zachtjes lachen om zijn eerdere woorden. Zachtjes raakte de onderkant van het glaswerk de verweerde tafel weer toen hij het na de slok zachtjes neerzette. Zijn blik was op de tafel gericht. Alle butsen en krassen die getuigden van een leven dat zich hier had afgespeeld. Alle maaltijden die er geweest waren. Gesprekken, momenten van rust en nadenken. De tafel was misschien niets meer dan een meubelstuk, een dood stuk hout. Maar als het kon praten zou het vast vele verhalen te vertellen hebben. Een flauwe glimlach stond op zijn gezicht. 'Ik haat het als je me doorziet,' zei hij zachtjes. Het werd moeilijker om zich op zo'n manier te wapenen tegen Iro. De man keek er dwars doorheen. Het liet Ronodan achter met een ongemakkelijk gevoel van kwetsbaarheid. Een gevoel waar hij niet goed mee overweg kon en wat meestal verborgen bleef achter de lagen afstand, haat en kilheid. Hij gaf er zelf niet eens aan toe, loog zichzelf dagelijks voor.

De toppen van zijn vingers streken lichtjes langs het ijskoude glas terwijl hij luisterde hoe Iro voor zichzelf iets te eten maakte. Hij keek op naar de man toen de geluiden verstomden. 'Dat is niet waar ik bang voor ben,' reageerde hij zacht. Als Iro erop uit was om de dingen die hij over hem te weten was gekomen tegen hem te gebruiken dan had Ronodan in elk geval geweten wat hij ermee aan had gemoeten. Chantage, misbruik, manipulatie, daar kon hij tenminste mee overweg. Dat was een taal die hij kende en vloeiend sprak. Maar het feit dat Iro hem zo gemakkelijk doorzag en er geen intentie bij had om het te gebruiken, dat was wat hem onzeker maakte en zelfs tot op zekere hoogte ongemakkelijk. Hij stond op van de tafel, te onrustig om nog langer stil te kunnen blijven zitten. De kaarsen flikkerde even van zijn onverwachte beweging. Hij had niet eens echt honger meer. Zijn blik ging naar het keukenraam. Het was nog steeds donker buiten. Logisch, het was nog steeds midden in de nacht. En zelfs al was het ochtend, de zon scheen altijd pas als laatste op Shadra. 'Ik hoop niet dat ik vannacht jouw beeld van mij drastisch veranderd heb,' zei hij ineens. Hij had aan het begin van de avond niet echt geweten wat hij had kunnen verwachten. En het laatste wat hij had kunnen voorspellen waren de dingen die er gebeurd waren. Hij kon zich zijn eigen reactie nog herinneren van de dag ervoor, toen Iro het voor het eerst opperde. De hechtingen in zijn hand lieten hem dat ook niet snel vergeten. Maar vannacht had hij zich gewoon maniakaal gedragen, beestachtig zelfs. Niet echt een kant die anderen veel meemaakten.

De houten vloer had onder zijn voeten gekraakt toen hij op was gestaan en om de tafel heen was gelopen. Zijn blik richtte zich nog altijd naar het keukenraam, naar buiten. Zelfs bij zijn woorden bleef zijn blik op de lege straat hangen. In de verte kon je een enkel licht ontdekken van een huis als waar zij waren. Een huis waar nog leven actief was. Enkele huizen doofden zelfs hun licht. Het waren de bewoners die aangaven dat ook voor hen de dag voorbij was. Nog meer gekraak van de vloer en het achteruit schuiven van de stoel vertelde hem dat Iro ook was opgestaan. Het geluid van zijn stem dat dichterbij kwam nog geen seconde later bevestigde dat. De man kwam naast hem staan maar Ronodans blik was nog altijd vastgelijmd op de uitgestorven straat terwijl hij Iro's woorden overdacht. Maar daarna voelde hij de zachte dwingende grip van Iro's hand die zijn hoofd weg draaide van het raam zodat Ronodan niet anders kon dan de man aan te kijken. Zijn ogen werden haast als vanzelf naar die van Iro getrokken. De toon in zijn stem was zacht. Het bewees dat hij mens was. Dat deed het inderdaad. En wat haatte hij het. Hij wilde af van dat menselijke, van het humane. Het hield je tegen je doel te bereiken. Het stopte je van rationalisme. Het liet je vaak hardhandig op de grond vallen om je daarna op te pakken enkel en alleen zodat je voor een tweede keer kon vallen. Het liefst harder. En hij was het zat om rond geduwd te worden door een onzichtbare kracht waar hij geen invloed op uit scheen te kunnen oefenen. 'Ik ben nooit echt goed geweest in het uiten van mezelf bij dit soort gesprekken,' sprak hij uiteindelijk zacht, bijna fluisterend zelfs. Harder hoefde hij niet te praten. Iro stond immers vlak naast hem. Hij had zijn ogen in al die tijd niet losgetrokken van die van de roodharige man. Noch had hij een poging gedaan weg te kijken.