Het moment dat normale oorzaken niet langer tot je dood kunnen leiden zetten een mens aan het denken. De diepere filosofische vragen van het leven kwamen omhoog. Vragen die meestal alleen weggelegd waren voor hen die het privilége hadden hun leven geleefd te kunnen noemen. Waarom ben je hier? Waar kom je vandaan? Wat is je doel in dit universum? Uiteindelijk stierf iedereen. Hij ook. Al was het waarschijnlijk, hopelijk, in een gevecht tegen iemand die waardig en beter was dan hij. In de tussentijd....wat deed hij hier? Zijn gedachten gingen terug naar Iro en diens woorden. Hij betwijfelde of het ooit zou komen. Dingen voor hemzelf houden was iets wat er met zijn vroegste jeugd al in geramd was. Er waren belangrijkere dingen geweest toen dan een gesprek met de jongen over zijn gevoelens. Over hoe hij met het verlies om ging van zowel zijn moeder als zijn broer. Zijn vader was opgeslokt geweest in zelfmedelijden en dagen werden doorgebracht in stilte. Ook daarna besloot Ronodan dat het vaker niet dan wel een goed idee was geweest zijn mening en gevoelens uit te spreken. Zelfs voor Haraldur had hij geheimen gehad. Ballast waar hij anderen niet mee op wilde zadelen. Zonden die hij zelf mee moest dragen.
Hij voelde de aanraking van Iro's duim langs zijn wang gaan. Hij reageerde niet heel actief op zijn woorden. Hij wist ook niet goed wat hij erop moest zeggen. Niet veel later voelde hij de armen van de man om hem heen, nadat Iro hem een kus op zijn neus had gegeven. Haast als vanzelf en eigenlijk zonder erbij na te denken legde Ronodan losjes zijn armen om de roodharige man heen. Hij kon het geklop van Iro's hart horen. De zachte, ritmische golven van haast onhoorbaar geluid kalmeerde hem. En de moeilijke vraagstukken in zijn gedachten lieten hem eindelijk los.

Hij voelde de warmte die van Iro afstraalde. Hij keek neer op de kruin van de man die hem vast had. Hij voelde zijn ademhaling onder hem. De zachte zucht die hij slaakte. Het was een totaal ander persoon. Maar het gevoel was enigszins hetzelfde. Hoe vaak hadden ze samen zo gestaan? Niet vaak genoeg. Hun laatste omhelzing was in een vochtige cel geweest in de Puffoonse hoofdstad, de avond voor hun executie. Het moment dat ze zich beseft hadden dat er geen wonder zou komen om hen uit de ellende te trekken. Waarschijnlijk de laatste keer dat ze elkaar levend zouden zien. Ze hadden de hele nacht gepraat. Elkaar de dingen gevraagd die ze altijd van de ander hadden willen weten maar nooit de moed voor hadden gehad om echt te vragen. Ze hadden een tijdje gewoon in stilte gezeten. Ze hadden gepraat over de toekomst die nooit zou komen en wat ze nog hadden willen doen. Gewoon alsof het allemaal nog open lag. Het enige wat ze die nacht niet hadden gedaan was geslapen. Het was waarlijk onmogelijk geweest dat ze die dag niet geëxecuteert werden. Het was ondenkbaar dat de beul iets overkomen was waardoor hun executie was uitgesteld. Aangepast zelfs. Niemand had hen fysiek meer wat aan durven doen. Bang voor de toorn van de wraakgoden die zo overduidelijk aan hun kant stonden. Niet dat ze elkaar daarna nog gezien hadden. Haraldur was naar het noorden gebracht. Hijzelf naar het oosten om ingevroren te worden en in een grot vergeten te geraken.
Onbewust was Ronodans grip steviger geworden en drukte hij Iro iets strakker tegen zich aan. Hij probeerde weer te luisteren naar zijn hartslag. Hij probeerde weer te kalmeren en weer tot zichzelf te komen. Maar de rustige hartslag van de man begon steeds sneller te kloppen. 'Is alles goed?' vroeg hij zacht terwijl hij Iro weer aankeek.

Hij zei hem dat het niets was. Slechts een herinnering. Maar Ronodan vond dat moeilijk te geloven. Communicatie met anderen was misschien niet een van zijn sterkere punten. Maar hij had daarentegen beter leren luisteren. Het zat niet in zijn woorden. Het zat in zijn hart. Het ritmische geklop dat hij als geen ander begreep. Hij had jarenlang geluisterd naar het enige geluid wat door de ijzige wanden van zijn cel door brak. Het kon hem soms veel vertellen over de eigenaar. Angst, vastberadenheid, argwaan. Maar ook arrogantie, overmoedigheid en trots kende hun eigen ritme. Tweehonderd jaar lang luisteren, vergelijken en ontdekken hadden hem deze geluiden laten ontcijferen. Het kende zijn eigen taal. En het was een zeer slechte leugenaar. Hart en hoofd werkte wat dat betrof nooit samen. Het hoofd kon verdoezelen maar die ritmische taal zou vrijwel altijd de waarheid tegen hem spreken. Het was alleen niet dat Iro echt loog. Hij verzweeg eerder. Ronodan herkende het geluid van een verscheurd hart uit duizenden. 'Iro, ik weet dat het meer is dan alleen dat,' zei hij zacht.

(sorry voor de korte post, als je er echt niks mee kan moet je het zeggen dan pas ik hem aan)

Iro's hartslag werd weer rustiger. Alsof het zich ergens bij het neergelegd en zijn vrede had gesloten ermee. Ronodan wist niet goed wat dat zou moeten betekenen, maar Iro's woorden verklaarden al iets meer. Natuurlijk had hij zoiets snel door. Op verschillende manieren leek Iro's hart veel op het zijne. Het was een pijnlijk soort herkenning die hem onmiddellijk informeerde dat er meer aan de hand was. Ondanks dat bleef Ronodan zwijgen. Iro's stem had zacht geklonken, bijna breekbaar zelfs. Hij had hem nooit eerder op zo'n toon horen praten. Maar het gaf hem geen breekbare indruk. Veel kans om te reageren toen Iro wel uitgesproken was kreeg hij niet. De man had zich naar voren gebogen en nog geen seconde later voelde Ronodan Iro's lippen zacht tegen de zijne drukken. Het was niet alsof hij Iro nooit eerder gekust had. Toch voelde het anders. Hij had geprobeerd de man te ontwijken, af te schrikken, weg te duwen, aan te moedigen om verder te gaan. Maar het had allemaal niet uitgemaakt. Uiteindelijk liet hij hem los. Hij kon de eerste paar tellen eigenlijk weinig uitbrengen. Zijn hoofd was een chaotische storm en woorden bleven achterwegen. 'Na alles wat je van me gezien hebt kies je er nog steeds voor om bij me te zijn?' vroeg hij uiteindelijk zacht. Iro had zijn slechtste kanten naar boven zien komen. Zijn innerlijke razernij die zich manifesteerde in een onstilbaar dodend beest. Een die zich ook bijna tegen Iro gekeerd had.

Eenzaam was zacht uitgedrukt geweest. Maar eraan toegeven was een heel ander iets geweest. Het liet Ronodan bijna zwijgend achter. Iets wat niet vaak voorkwam aangezien de man meestal overal wel een weerwoord op had. Hij kende meerdere talen en dialecten maar in geen van hen kon hij zichzelf uitdrukken zoals men gewend was van hem. Iro begon over de bekentenis dat hij ook liefde had gevoeld voor een ander. Iets wat hij toch meer als goede vriendschap scheen te beschouwen als Ronodan het mocht geloven. Maar daarna bevestigde hij nogmaals zijn eerder gestelde vraag. Ineens viel er een zwarme vermoeidheid over hem heen. Zo'n soort die je voelde nadat je al je energie gestoken had in het voltooien van iets. Of juist wanneer je iets losliet. Hij legde hoofd tegen Iro's schouder terwijl hij de man daar automatisch weer dichterbij mee trok. De stof van zijn bovenkleding werd zachtjes strakker getrokken door Ronodans vingers die zich samenspanden tot een vuist, al zat er niet heel veel kracht achter. Zijn lichaam voelde zwaar. Alsof zelfs zijn vleugels hem niet meer van de grond zouden kunnen krijgen. Uiteindelijk, toen hij doorhad dat hij Iro's kleding lichtelijk krampachtig vast hield ontspande hij zijn hand langzaam weer. Maar hij week nog niet terug.

Er waren tijden dat je klaar was met vechten. Tegen de ander, tegen jezelf. De rust die je dan kon omarmen kon als bevrijdend ervaren worden. Of dat echt het geval was wist hij niet. Maar het was ondanks dat prettig om alles even los te laten. Hij concentreerde zich op het luisteren naar Iro's ademhaling. Hij hoorde Iro's stem en richtte zijn hoofd een beetje op. 'Ik heb chronische insomnie. Ik wordt niet moe, ik ga knock out,' grijnsde hij zachtjes. Het was niet allemaal een grapje echter. Ronodan leed aan een serieus slaapprobleem. Het liet hem nachtelijks maar een uur of twee slapen om dan eens in de zoveel weken een keer volledig neer te gaan en vierentwintig uur achter elkaar te slapen voordat hij weer normaal kon functioneren. Geen ideale leefomstandigheden maar hij weigerde om met Yvaine te gaan praten of welke andere arts dan ook wat dat betrof. Aan de andere kant kon hij niet ontkennen dat hij opgebrand was. Twee lange vliegtochten, een zware training die ochtend, het overmatige magie gebruik van die avond, zijn dierlijke transformatie. Zijn mentale energie stond op een laag pitje. Hij redde het in elk geval zeker niet om helemaal terug naar de academie te vliegen. Ronodan ging nu weer volledig recht staan en keek Iro aan. 'Maar het aanrecht begint nu wel in mijn rug te prikken,' ging hij verder met een zwakke glimlach. Hij stond immers nog steeds half tegen de keukenkastjes geleund en had die plek eigenlijk niet verlaten sinds hij er was gaan staan.

Iro leek het allemaal veel erger aan te trekken dat Ro dat deed. Maar dat was dan ook niet echt nieuw. Hij zorgde niet echt goed voor zichzelf maar zag dat zelf nooit in. De mensen om hem heen leken in zijn ogen altijd een beetje te overdrijven terwijl ze vaak gelijk hadden. Zijn ogen volgde de man die zich van hem had losgemaakt en nu een kastdeur opende om er iets uit te pakken. Zijn blik was bezorgd. Ronodan duwde zichzelf weg van de rand van het keukenblad en liet in die paar stappen de afstand tussen hem en Iro in weer volledig verdwijnen. Zijn hand sloot zich behalve om het zakje met Grenaanse kruiden, ook om de hand van Iro heen. Hij duwde de hand van de man zachtjes naar beneden terwijl hij hem aan bleef kijken. 'Geloof je me als ik zeg dat ik me prima voel?' vroeg hij zacht nu hij weer zo dicht bij Iro stond dat hij niet harder hoefde te spreken. Ronodan wilde soms nog wel eens zijn eigen gevoelens wegdrukken, maar iets in zijn stem gaf aan dat hij het ditmaal ook echt meende. Het was niet zo dat hij zich fysiek helemaal gesloopt voelde. Hij zou mentaal moeten rusten. Geen magie meer die nacht. Niet als hij de volgende dag weer terug wilde vliegen naar de academie op eigen kracht in plaats van zo'n hels metalen geval.

Zijn mondhoeken trokken een klein beetje naar boven. De illusie van een glimlach op het moment dat Iro zei dat hij hem geloofde. Het was vreemd om weer iemand te hebben op hem lette. In de zin van ervoor zorgen dat hij zichzelf niet van kant maakte. Hij was op een gegeven moment gewend geraakt aan de onzichtbare hand van Haraldur die altijd op zijn schouder had gelegen om hem te beschermen tegen die duistere gedachten. Toen de man weg gevallen was had die duisternis zich diep in hem kunnen wortelen. En opeens was daar weer zo'n persoon. Hij had de bezorgdheid in Iro's stem echt wel gehoord. Bezorgdheid om iets wat al zo normaal voor Ronodan was dat hij het inmiddels als onderdeel van zijn wezen beschouwde.
Hij kreeg alsog het zakje kruiden met zachte dwang in handen geduwd. zijn blik ging even kort naar het zakje. Een nietszeggend voorwerp waar een paar woorden toch ineens zoveel betekenis aan konden geven. Zijn blik gleed weer terug omhoog, naar Iro. Hij legde zijn andere hand voorzichtig in de nek van de man en trok hem weer wat dichter bij zich. Hij legde zijn voorhoof zacht tegen die van Iro aan, als een teken van dankbaarheid. Heel even bleef hij zo in stilte staan. 'Ik heb om het moment niet de energie om terug te vliegen naar de academie. Zou je het een heel groot probleem vinden als ik vannacht hier zou blijven? In elk geval tot ik me weer goed genoeg voel om de reis terug te maken,' sprak hij daarna zachtjes waarna hij zijn hoofd weer optilde om Iro weer aan te kunnen kijken.

(Sorry voor mijn late reactie T^T)

Zijn vingers waren verstrengeld geraakt in de rode lokken van Iro toen hij zijn hand in diens nek legde. Een hand die zojuist nog deel had uitgemaakt van de moordmachine die hij was geweest en die nu toch zo'n tedere beweging kon maken. Ronodan tilde zijn hoofd uiteindelijk weer een stukje op om Iro te vragen of hij hier kon overnachten. Hij bleef de man even zwijgend aankijken tot hij zijn toestemming gaf. Hij hoefde in elk geval nu niet ook nog eens op zoek naar een slaapplek voor de nacht. Als hij nu nog naar buiten had gemoeten om iets te zoeken had hij zichzelf in de schaduw verborgen moeten houden. Hij wist niet hoeveel mensen hem nu zouden herkennen. Hij wist dat hij morgen niks anders zou zijn dan een nachtmerrie. Maar nu was het geheugen nog vers.
De gedachten vervaagde weer toen hij de hand van Iro voelde die contact maakte met zijn huid. Zijn blik kruiste die van Iro weer. Ronodans hand gleed voorzichtig weg van Iro's nek. Hij pakte de pols van de man's hand vast, maar niet om hem weg te duwen. In plaats daarvan boog Ronodan zich naar voren. De huid van Iro's nek voelde zacht aan toen hij zijn lippen erop drukte. Uiteindelijk zette hij zelfs zijn tanden in de zachte nek van de man. Hij beet niet door, maar wel stevig genoeg om een rode afdruk achter te kunnen laten. Daarna week Ronodan een beetje terug. 'Sorry. Ik laat me een beetje meeslepen,' sprak hij zacht fluisterend en licht geamuseerd op enkele centimeters afstand van Iro's hoofd. Hij wilde zich weer terug trekken en de man loslaten om hem niet langer lastig te vallen. Iro zou waarschijnlijk ook moe zijn.

Hij voelde hoe langzaam de vermoeidheid zijn lichaam begon in te halen. Als een zacht sussende slaap trok het door zijn lijf. Verspreidde zich als aderen door een levend wezen. Maar waar hij normaal gesproken, en vaak onbewust, tegen die drang om zijn hoofd te laten rusten vocht liet hij het nu toe. Een elektrische tinteling trok langs zijn ruggengraat toen hij Iro een zachte kreun hoorde uiten op het moment dat zijn tanden zich vastbeten in de huid van de man's hals. Het geluid liet de kleine haartjes in zijn nek recht overeind staan. Maar hij liet het daarbij. Wist zich verder in te houden. Met een kleine grijns rond zijn lippen verontschuldigde hij zich zachtjes. Maar Iro wuifde dat weg. Hij vroeg zich af of de man besefte hoe lang hij dat eigenlijk al had willen doen. Hij wist het niet en hij zou er niet naar vragen ook. Hij knikte enkel op zijn woorden. Een nieuwe tinteling trok door zijn lijf toen Iro met zijn hand langs zijn borstkas gleed toen hij langs Ronodan weer naar de gang liep. Toen Iro voorbij was liet hij langzaam zijn adem ontsnappen voordat hij de man volgde. Hij liep achter hem aan de trap op, maar eenmaal boven wist hij niet helemaal welke deur hij moest hebben. Hij had alleen de badkamer gezien op de boven verdieping.

Het huis was groter dan hij aanvankelijk gedacht had en het aantal kamers verraste hem enigszins. Nu had hij het huis niet zo goed van buiten kunnen bekijken in het duister. Overdag zou het waarschijnlijk meer zijn opgevallen dan nu. Zijn blik werd teruggetrokken naar Iro toen de man begon te praten. Zijn ogen gleden langs de deuren die hij aanwees. De badkamer deur herkende hij nu wel en Iro vulde hem in over de overige deuren en wat erachter lag. Hij keek even naar de eerste drie deuren. Hij had geen idee of Iro zijn persoonlijke slaapkamer achter een van hen had. Maar de man had er niks over gezegd. Dus Ronodan reikte naar de deurklink van de tweede deur om het ding daarna open te duwen en de kamer te betreden. Het was donker in de kamer, maar dat was logisch. Behalve dat hing er ook de koude sfeer van een huis waar al even niet meer in geleefd werd. Hij keek even over zijn schouder naar Iro. 'Weet je zeker dat het geen punt is?' vroeg hij nogmaals. Iro had hem verteld dat het huis te koop stond. Hij keek daarna de kamer nog een keer rond. Er stond niet veel meer. Een bed, wat andere meubelen, zoals een kast. Maar daar hield het ook wel een beetje mee op. In elk geval was het bed opgemaakt. Ronodan liep ernaartoe en ging erop zitten. Even liet hij zich achterover vallen zodat zijn blik automatisch naar het plafond gericht was. Maar na een paar tellen hees hij zichzelf half overeind door op zijn ellebogen te steunen en om Iro weer aan te kunnen kijken. 'Waar ga jij slapen?' vroeg hij daarna, maar zijn stem verried al dat hij de man alles behalve weg wilde hebben.

Het bed had confortabel aangevoeld en de reden waarom hij eigenlijk weer zo snel rechtop was gaan zitten was dat hij waarschijnlijk, als hij maar lang genoeg was blijven liggen, vrij snel in slaap was gevallen. Dus hij had Iro de enige vraag gesteld die hij had kunnen bedenken, waar de man van plan was om te gaan slapen. Hij had eerder die avond gezegd dat ze beide rust nodig hadden en hoewel hij drie slaapkamers had hoefde dat nog niet te betekenen dat ze ze ook alle drie zouden moeten gebruiken. Terwijl Iro nadacht over de vraag, of in elk geval deed alsof, hees Ronodan zich nog iets verder overeind tot hij weer rechtop zat. Een kleine grijns verscheen op zijn gezicht bij Iro's lichtelijk plagende woorden. De man moest beter weten dan hem uit te dagen. Ronodan stond weer op van het bed en liep naar de deur toe. Hij zette een hand tegen de muur naast de deurpost ter hoogte ongeveer van Iro's hoofd. Hij boog zich een beetje voorover en pakte met zijn andere hand de deurklink vast waarna hij de deur langzaam dichttrok, Iro daarmee zachtjes dwingend zijn plek bij de deurpost te verlaten en op z'n minst een tot twee stappen dichter naar hem toe te zetten totdat de deur gesloten was. Ronodan had duidelijk de keuze voor hem gemaakt. Al die tijd had hij het oogcontact met de man niet verbroken, alleen even toen hij naar de deurklink had moeten reiken.