Hij had nog altijd niet de moed gehad om Tári haar advies ook werkelijk uit te voeren. Had het nog niet aangedurfd om op Damian af te stappen en de jongen te vragen of hij toevallig dat hartje had verstuurd met die Poolse tekst erop die betekende; "Ik heb over je gedroomd vannacht." De zwartharige jongen genaamd Olivier haalde een hand door zijn zwarte haren en liet zijn hoofd in zijn handen zakken. Zittend op een stenen muurtje bij de oude vervallen ruïnes keek hij naar zijn voeten die wat steentjes en zand weg schopte. Hij was in gedachten verzonken terwijl de lente zon op hem scheen. De oefeningen van de LM, en dan met name het energie maken met de aarde, had hij elke dag geoefend. Of het hielp? Hij wist het niet zeker, maar hij dacht van wel. Het hielp wel met zijn woede uitbarstingen, merkte hij. Hij was al wat rustiger dan eerst. Zijn bruine ogen gingen over de stenen van de oude ruïne, namen de nu bekende stenen in zich op. De jongen die nog mijlenver in Narnia zat pakte een steentje van de grond en begon hier een beetje mee te spelen. Een kleine, onhoorbare zucht verliet zijn lichaam waarna hij opstond. Het steentje rolde uit zijn handen en hij probeerde zijn gedachten te verzetten naar iemand anders dan de jongen genaamd Damian en het meisje genaamd Raaf. Hij was met Raaf op date geweest, hoopte dat het zijn verschrikkelijke gevoelens voor de blonde jongen kon laten verdwijnen. Dat hij gewoon normaal kon zijn. Weer zuchtte Olivier die nu een beetje begon te dansen. Een deel van de stenen kon hij goed gebruiken in zijn dans en zijn dansstijl. Hiphop en dan nu vooral streetdance. Al dansend kon hij al zijn gedachten verzetten en de jongen was zo verzonken in zijn eigen wereldje dat hij niet merkte dat er iemand anders de ruïnes kwam bezoeken.

// Mayla

Wat ze ook probeerde ze veranderde geen millimeter van haar lichaam naar haar dierlijke vorm? Ze snapte niet hoe dat kon, maar haar vaders hadden gezegd dat ze er met der tijd wel achter zou komen welk dier zij belichaamde en hoe het er dan uit zou zien. Chibi lag heerlijk te slapen op haar schoot terwijl Mayla zich overdacht en lekker in het gras zat in de volle zon. May genoot met volle teugen van de warme lente zon die op haar neer streek. Ze sloot haar ogen en probeerde zich opnieuw te concentreren, maar weer faalde ze en Mayla zuchten hoorbaar en liet zich in het gras vallen. Waarom werkte het niet? Mayla voelde haar dierlijke kant duidelijk aanwezig zijn, maar het nam de moeite niet om zich te tonen. Na zo even gelegen te hebben duwde Mayla zich op en zetten Chibi van haar schoot. Deze keek haar niet begrijpend en slaap dronken aan. Waar wilde ze heen? Met een paar lopende passen haalde May nadat ze was op gestaan de dubbele fluit uit haar tas die veel van een "Y" weg had, alleen dan op zijn kop en met drie gaten op beide uit een lopende stukken hout. Mayla begon op de fluit te spelen en Chibi sloeg zijn vleugeltjes uit en vloog haar achterna. Na de eerste noten was Mayla haar sombere gedachten vergeten. De muziek maakte haar altijd vrolijk en ze begon te dansen zoals dat in haar op kwam. Zwalkend, draaiend of harder lopen of juist zachter of een paar pasjes achteruit. Het was voor iemand die zo nog nooit gedanst had een wirwar van pasjes die niemand leek te begrijpen, maar het was juist leuk en je hoefde geen vast ritme van een of andere stijl aan te houden. Mayla zag even niet dat ze op een jongen af ging die ook aan het dansen was omdat ze wat achteruit liep met haar blik op Chibi gericht, maar toen ze zich om wilde draaien schrok ze licht van hem en stopte met fluiten en deed een paar pasjes achteruit. 'Oh sorry ik had je niet gezien.' sprak ze verontschuldigend en boog iets naar voren zoals het haar geleerd was door de monniken van de licht tempel waar zij was op gegroeid.

XD

Al dansend was de jongen compleet in zijn eigen wereldje verloren. In zijn hoofd hoorde hij de muziek spelen, met zo nu en dan het gefluit van een vogel er doorheen. Zijn bewegingen waren voor mensen die niets van dansen of de stijl afwisten, compleet random. Tenminste, zo hadden sommige mensen het hem verteld, toen hij nog dagelijks op Nova was. Ze vonden de dans, de muziek en zijn bewegingen mooi en knap maar verder zagen ze vaak het verhaal er niet door heen schemeren. Misschien kwam dat omdat hij niet zo goed was als de top dansers en het meer voor de lol en deels als uiting van zijn emoties deed. Of het kwam omdat de mensen er niks van af wisten. Wat ook nog een hele goede (en meest logische reden) was, was dat het een combinatie van die twee was. Ja dat was het vast en zeker. De muziek die zich enkel en alleen in zijn hoofd afspeelde was een lekker tempo, en het fluit gezang van de vogels ging over in een ander geluid. Een anders gefluit, om precies te zijn. Hij dacht er nog niet veel van en danste lekker door. Het was pas toen hij een paar voeten zag en hij bijna zijn evenwicht verloor dat hij door kreeg dat de bron van het nieuwe gefluit niet in zijn hoofd had gezeten, maar werkelijk was gespeeld. Zo staand op zijn kop keek Olivier nog kort naar de schoenen, waarna hij zich weer rechtzette en zijn handen aan zijn broek afklopte. De eigenaresse van de schoenen verontschuldigde zich voor het feit dat ze hem niet, of te laat, had gezien. Een verbaasde expressie gleed op de jongen zijn gelaat toen het meisje bovenop de verontschuldiging ook nog een kleine buiging maakte. Lichtjes off-guard gebracht door de actie van haar, knipperde Olivier een paar keer met zijn bruine ogen. Maar het was echt geen verbeelding, ze deed het toch echt. 'Geen probleem. Ikzelf lette ook niet echt op.' vertelde hij haar eerlijk en toverde een grote en vrolijke grijns op zijn gezicht. Hierna gingen zijn ogen naar het draakje en het klikte. Hij kende haar en dat draakje. Hij had haar gezien bij de introductie van Verzorging van Fabeldieren. Jammer genoeg was haar naam hem op het moment ontschoten. 'Kennen we elkaar niet?' vroeg hij haar vriendelijk terwijl hij lichtjes aan het litteken onder zijn oog krabde 'Als ik het goed heb, hebben we een introductie les VvF samen gehad, toch?' vroeg hij haar, nog altijd kijkend naar dat draakje. 'Of zijn er meer bruinharige meisjes met kleine en schattige draakjes hier op school?' vervolgde hij zijn vraag met een licht plagende toon maar nog altijd met zijn te vrolijke glimlach. Onder het spreken van de laatste vraag had hij zijn ogen van het draakje afgehaald en ze weer op het meisje gericht. Terwijl hij wachtte op haar antwoord ging hij zijn brein af. Hij had niet geheel opgelet tijdens de introductie van alle leerlingen toen, was met zijn gedachten ergens anders geweest, maar haar naam prikte plagend aan zijn brein. Hij wist het wel, maar de naam, het woord, speelde een spelletje met hem. Het was verstopt net achter de mist en hing op het puntje van zijn tong. Dat wist hij bijna zeker. Of als hij haar naam hoorde dat hij een "oh ja, duh!" moment had.

De jongen voor haar leek veel op de jongen die ze had ontmoet tijdens de les van VvF. Maar ze was zijn naam vergeten, maar ze had hem wel een van de leukste jongens gevonden. Hij was ongeveer of van haar leeftijd, maar dat maakte verder niets uit toch? Chibi landen op haar hoofd zoals meestal en dook zo ver weg als hij kon. Zijn schuwe aard liet de meeste wel glimlachen. De zwart harige jongen zei dat het niet erg was en hijzelf ook niet op letten. May knikte en hoorde hem ook vragen maar dan aan haar of ze elkaar niet kende van de les VvF. 'Ik geloof van wel. Jij was de jongen die die andere terecht wees... euhm Damian was zijn naam geloof ik? Maar waar zijn mijn manieren!' giechelde ze aan het einde van haar zich en schudden haar hoofd even wild waardoor Chibi luid protesterend begon te piepen. 'Sorry Chibi. Mijn naam is Mayla Lance, maar ik ben jouw naam even vergeten sorry.' verontschuldigde May zich eerst aan haar draakje die knorrig begon te mopperen en stelde zich daarna voor aan de zwart harige jongen voor ze hem zei dat ze zijn naam vergeten was.

Het kleine draakje was op het hoofd van zijn eigenaresse geland, al leek het zover mogelijk weg te willen kruipen. Het was eigenlijk wel een schattig gezicht. Op zijn vraag of ze elkaar kende, werd al snel een antwoord gegeven. Het meisje tegenover hem antwoordde dat ze geloofde van wel, waarna ze vroeg of hij dat was geweest die Damian terecht gesteld had. Waarna ze een opmerking maakte over zijn manieren. Het meisje tegenover hem giechelde en schudde wild met haar hoofd. Haar draakje begon luidkeels te protesteren. Heh, leuk beest. Een verontschuldiging van haar kant klonk, en was gericht op haar huisdier. Hierna stelde het meisje zich voor als Mayla Lance, met als toevoeging dat ze zijn naam even was vergeten. Met een kleine grinnik en daarna zijn karakteristieke, grote glimlach keek hij haar aan. 'Klopt dat was ik. En ja Damian is zijn naam inderdaad.' bij de gedachte aan de andere jongen fronste Olivier lichtjes maar hij herpakte zich al snel weer. 'En waar zijn manieren gebleven waren? Ik denk dat die nog in zijn bed lagen' sprak hij al lachend. 'En Ik ben Olivier Sean Hewley.' stelde hij zich netjes voor. 'En maak je niet druk, als ik eerlijk ben, was ik jouw naam ook eventjes vergeten.' gaf hij, al krabbend aan het kleine litteken onder zijn oog, toe. 'Eigenlijk wel stom hè? Dat ik de naam van een mooie meid als jij niet meer wist?' zei hij tegen haar met nog altijd de grote glimlach aka façade op zijn gezicht. De woorden prikte aan zijn tong, voelde niet goed; en dat was een stom iets. Het hoorde namelijk wel goed te voelen. Dat was de norm. Hij was niet de norm. Niet normaal. Knabbelend op zijn lip keek hij kort naar de grond en daarna weer op naar Mayla.

// so late ;-; sawry

De jongeman voor haar zag er best vrolijk uit. Misschien was hij dat ook wel, want zelf was Mayla ook eigenlijk de vrolijkheid zelve. Ze luisterde naar wat de ander tegen haar zei en moest even giechelen om de volgende woorden waar de manieren van hem waren en dat die waarschijnlijk nog in bed hadden gelegen. Ah ja Olivier dat was het. Ze knikte en voelde zichzelf eigenlijk wel een beetje dom. Maar toen hij haar begon te vleien moest Mayla wel even blozen. 'Dat zeg je vast tegen alle meisjes die je tegen komt?' grinnikte ze zacht en voelde zich al gelijk een stuk minder schuldig. Ze voelde Chibi even op haar hoofd bewegen, maar hij dors niet op haar schouder te gaan zitten. 'Aangenaam Olivier, neem het Chibi niet kwalijk, maar het licht niet in zijn aard echt openlijk te zijn. Het was volgens Miss Roxanna zag hij iets speciaals in me? Maar om eerlijk te zijn denk ik dat hij me graag mocht? De andere bleven namelijk op afstand, maar misschien dat jouw zoiets ook ooit overkomen zal?' zei Mayla en ze wist dat ze soms een enorme kwebbelkous kon zijn. Opeens schoot haar iets te binnen, iets wat ze al vaker had gevraagd, maar van de meeste had ze wel gehoord dat die in hun dierlijke kant konden transformeren. 'Weet jij welk dier jij je in kunt veranderen? Ik ken de mijne namelijk nog niet...' Dit kwam er iets moeilijker uit en iets minder vrolijk dan dat ze normaal sprak, maar het hing nu eenmaal dicht bij haar. Ze kon haar dierlijke kant wel voelen, maar er in veranderen ging nog niet.

[Jep me to] c;

De rode gloed op de wangen van het meisje lieten hem grijnzen en haar woorden lieten hem bedenkelijk kijken. ‘mhh, nu je het zegt?’ grapte hij zachtjes. ‘Ja, eigenlijk wel.’ Olivier kon een licht gegrinnik niet binnen houden en schudde kort zijn hoofd. Een brede glimlach stond op zijn gezicht, mede omdat de vrolijke energie van het meisje aanstekelijk was maar vooral omdat het diende als schild. Als hij lachte, voelde hij zich ietsjes beter ook al bereikte de lach zijn ogen niet en mensen dachten als snel dat hij alsmaar gelukkig was. Hij luisterde verder naar de woorden van Mayla en knikte kort ‘Nou als Miss Roxanne dat tegen je hebt gezegd dan is het inderdaad een speciaal iets. Wees dan maar uiterst trots op dan, zeker als het niet veel voorkomt.’ Hierna haalde hij zijn schouders nonchalant op. ‘En of het bij mij gebeurt, weet ik niet hoor. Lijkt me niet eerlijk gezegd. En de enige dieren die ik echt verschrikkelijk leuk vind dat zijn vogels. En dan de spreeuwachtige, kraaien en de papegaaiachtige. Al zijn ze heel anders dan draken natuurlijk.’ Een flauwe glimlach speelde om zijn lippen. ‘Sommige van deze vogels zijn tot staat om te woorden aan te leren, en kaketoes dansen graag op muziek. Dus ooit, als ik er daarvan eentje tegenkom en ik heb de ruimte en het geld om voor het beestje te zorgen zal ik dat zeker gaan doen.’ Kort schraapte hij zijn keel. ‘Ik werd even opgeslokt door mijn passie, sorry.’ Lachte hij zachtjes. Bij haar vraag over zijn dierenvorm keek hij haar even verbaasd aan en hij was dan ook verbluft en moest even nadenken. ‘Umh.. Ja. Ja, ik weet mijn dierenvorm. Het is een Okapi. Al weet ik het nog niet zo heel lang hoor, mijn neef en mijn oom hebben mij ermee geholpen.’ Glimlachte hij naar haar. ‘Je komt er denk ik vanzelf wel achter en er zijn genoeg leraren en mensen die je er vast bij willen helpen.’ Sprak hij haar al knikkend toe. Of een dierenvorm leek op je innerlijke zelf of dat het een dier was dat geheel willekeurig was of dat het een genetisch iets was, dat wist Olivier niet. Het was eerlijk gezegd ook niet iets wat hem erg genoeg interesseerde dat hij het aan leraren zou vragen of in de stoffige bibliotheek ging zitten om door dikke, oude boeken te balderen. Als hij er nooit achter kwam vond hij het goed.  En mocht het ooit ter sprake komen in de Verzorging van fabeldieren les dan was dat mooi meegenomen.

Hm, deze jongen was anders dan de meeste, maar Mayla kon er haar vinger niet op leggen. Toch was zijn gelach en gegrinnik best aanstekelijk. Ze moest er zelf ook lichtjes om lachen in een lichte giecheltje. Toen Olivier over Miss Roxanna begon kon ze enkel even knikken. Als een ouder persoon zoiets zei dan was het waarschijnlijk waar, want haar vaders hadden haar ook gezegd gehad dat dit niet veel voorkwam... Ze dacht even na en voelde het staartje van Chibi even kriebelen achter haar oor. 'Chibi dat kietelt!' giechelde Mayla en ze haalde zijn staartje achter haar oor vandaan. Maar de woorden waterval van Olivier ging door en zei dat wanneer hij tijd en plek had graag een vogel hebben wilde die hij kon leren praten of gewoon een leuke vogel. Ze knikte opnieuw en keek hem even scheef aan toen hij antwoord gaf op haar vraag of hij zijn dierlijke vorm kende. 'Ah... Hoe ziet een okadinges eruit? Ik heb wel eens gehoord van de naam, maar nog nooit plaatjes gezien van dat diersoort?' vroeg Mayla nadat ze even een momentje leek te hebben die zei dat dier ken ik, maar ze kreeg enkel boeken waar geen plaatjes in stonden enkel woorden. Zijn woorden over dat er genoeg mensen rond liepen die haar hierbij konden helpen liet Mayla even verlegen worden en ze wreef over haar arm. 'Ik denk dat die mensen het juist te druk hebben om me daarbij te helpen? ik bedoel, Miss Roxanna was er heel strikt over dat ze geen bijles wilde geven... Ik voel mijn dierlijke vorm wel, maar het lijkt me steeds te ontglippen...' zei ze met verlegen stem en keek even weg. Het gras onder haar voeten was ineens heel interessant.

XD

Zijn waterval aan woorden onderbrak hij eventjes om kort en zachtjes te grinniken om Mayla en Chibi. Het draakje had haar blijkbaar gekieteld, iets wat de zwartharige jongen kon opmaken uit de woorden van het meisje. Hierna ging hij verder met zijn verhaal, alsof hij het niet even onderbroken had om te grinniken. Hierna gaf hij haar antwoord op haar vraag over zijn dierlijke vorm en het bruinharige meisje keek hem even schuin aan om dan te vragen hoe een Okapi (Okadinges om haar woord te gebruiken) eruit zag. Olivier lachte even zachtjes om haar woorden en dacht daarna even na. Had hij een plaatje bij de hand van het dier waarin hij kon veranderen? Nee, hij geloofde van niet. ‘Een Okapi. Het is een dier wat lijkt op een kruising tussen een giraf en een zebra. Zeg maar umh zo ongeveer? Het is nogal moeilijk om het uit te leggen..., maar het heeft ook nog een bruine vacht en zwart witte vacht met strepen op zijn poten. mhh.. en een soort hoorns op zijn kop. En het heeft vier poten?' probeerde hij het zo goed als dat hij kon uit te leggen. 'Wie weet, lukt het me binnenkort wel weer om erin te veranderen. Ik heb nu nogal veel aan mijn hoofd, iets wat mijn magie lichtelijk.. blokkeert.’ Vertelde hij haar eerlijk. Misschien was het niet zo handig te zijn om te zeggen dat hij veel aan zijn hoofd had en dat zijn magie daardoor iets stroever ging dan gewoonlijk. De meditatie oefeningen om in contact te komen met moeder aarde zelf deden hem dan wel goed, maar alsnog had het weer tijd nodig. Het veranderen in zijn dierlijke ik was nog vrij lastig. Het was dan ook niet het makkelijkste om te doen, vond hij persoonlijk dan. Na zijn idee over hulp vragen geopperd te hebben luisterde hij naar haar verlegen antwoord en knikte. ‘mh….’ Bracht hij bedenkelijk uit terwijl hij kort over zijn borst wreef. ‘Ik geloof wel dat er een lesje over transformatie wordt gegeven. Door Miss Roxanne. Ik heb opgevangen dat het was voor mensen die hun dierlijke vorm wilde leren, meer controle wilde hebben of een tweede dierenvorm wilde aanleren? Wie weet kan jij je daarvoor nog aanmelden? Of had je dat al gedaan?’ Nee, lijkt me niet als je het vraagt, he? Vroeg hij haar zachtjes grinnikend, er maar half bewust van dat hij het had gedaan juist omdat hijzelf half in gedachten verzonken was geweest. Kort schudde hij zijn hoofd wat woest om zo weer helemaal bij zinnen te komen. ‘Maar zeker ben ik niet hoor, over die les enzo!’ sprak hij daarna, half lachend en hoofd schuddend. ‘En ik snap wel wat je bedoelt. Je voelt je magie maar er komt niets uit.. of het komt er niet uit zoals je wilt. Bijvoorbeeld zwakker.’ Ging hij lichtjes knikkend verder. Hierna klopte hij kort op haar schouder. ‘Gewoon volhouden en blijven oefenen. Dan komt het vanzelf en wordt je beter, toch?’ Een vrolijke, brede grijns stond op zijn lippen. Het was een vrij echte deze keer, niet een neppe die hij zich eigen had gemaakt. Het was er niet een, die niet doorschemerde rondom en in zijn ogen. Goed, hij was nog altijd niet compleet oprecht; maar echter dan dit kon je voor op het moment nog van Olivier niet krijgen. Behalve als je Damian heette maar dan nog betrapte hij zichzelf erop dat sommige van zijn lachen en grijnzen fake waren. Een Façade. Ach ja, wat wilde je ook als je een aantal maanden geleden je nog enige ouder verloor door een stom ongeluk? En als je op 17 jarige zo diep in Narnia zat dat de kastdeur nog kilometers van jezelf verwijderd was. Daardoor dan dus maar om als normaal voort te komen flirtte met meisjes en op date ging met de beste vriendin van jouw beste vriend, en je door alles dus zo kwalitatief uitermate teleurstellend voelde dat je onderarmen eruit zagen qua patroon als de gestreepte poten van je dierlijke vorm? Door alle omstandigheden bij elkaar stond bij Olivier het huilen vaak nader dan het lachen en fakete hij vele van zijn eigenlijk altijd vrolijke gelaatsuitdrukkingen, om maar zo vrolijk mogelijk over te komen en de vele vragen (die anders sowieso gesteld zouden gaan worden) op afstand te houden. En het werkte.

Het was best frustrerend voor haar dat iemand om haar woorden kon lachen als ze niet eens grappig bedoelt waren geweest. Mayla kreeg er even een kleur van tot Olivier weer begon te spreken en probeerde uit te leggen hoe zijn dierlijke vorm eruit zag. Mayla luisterde met volle aandacht. 'Hm, zo'n dier heb ik nog nooit gezien. Het zou me best leuk lijken om je dierlijke vorm eens te zien als het je weer geluk is, maar wel spijtig dat je magie niet echt goed werkt.' zei ze en dacht even na, maar zij kon haar magie goed gebruiken alleen haar dierlijke vorm niet. 'Ik kan mijn magie wel goed gebruiken zonder problemen, alleen wil het transformeren niet echt lukken jammer genoeg.' vervolgde ze en haalde lichtjes haar schouders op. Olivier sprak over dat Miss Roxanna dus les daarin ging geven. Dat zou geweldig zijn! 'Oh... Dan moet ik dat aanmeld formulier over het hoofd hebben gezien?!' zei May en ze schudden even zachtjes haar hoofd. Chibi vond het wel niet fijn, maar het ging zo wel. Toen hij weer verder sprak luisterde Mayla weer vol op wat hij te vertellen had, maar ze wist niet echt hoe het te beschrijven. 'Wel, het zit zo... Als ik mijn dierlijke vorm aannemen wil vol ik wel dat mijn dierlijke vorm wel wil, maar dan glipt hij weg als een paling die je op het land probeert te vangen. Snap je wat ik bedoel?' legde ze even uit en hoopte dat Olivier er een touw aan vast kon knopen???

Dat het meisje voor hem wat kleurde in haar snoet toen hij lachte was hem niet geheel ontgaan en hij glimlachte half verontschuldigend naar haar. ‘Sorry?’ begon hij, nog half grijnzend ‘Het klonk gewoon zo grappig.’ Legde hij haar uit. De woorden van Mayla lieten hem een beetje knikkend. 'Je bent niet de enige die het spijtig vind. En uumh misschien hebben ze er een boek over in de bibliotheek? Een encyclopedie of zo, weet je wel?' Gaf hij als antwoord op haar woorden. ‘Mhm’ bracht hij uit toen ze vertelde over dat ze haar magie gewoon kon gebruiken maar niet kon transformeren in een dier. ‘Ik ben geen leraar en ook niet echt een expert in dit subject…’ Dat was mr. captain obvious Olivier én een understatement. De zwartharige knul leerde voor een toets en dat was dat. Het meeste was hij twee dagen daarna toch alweer vergeten en een deel zou hij toch later niet gaan gebruiken; dus hij zag het nut er niet van in om het in zijn lange termijn geheugen op te slaan. De praktijk wel, dat werd na veel oefenen ook muscle memory. Maar de Theorie? Nee. Die vergat hij als snel. Behalve als het over iets ging wat hij interessant vond zoals vogels of gym, aardemagie en licht magie. ‘Maar misschien lukt het je als je extra veel oefent?’ bracht hij wat schaapachtig uit. ‘De eerste keer dat ik transformeerde was onder hele hoge stress of andere emoties. Mijn magie liet de aarde beven en ineens poef stond ik op vier poten.’ Vertelde hij haar zachtjes grinnikend. ‘Waarschijnlijk een kettingreactie of zo. Ik heb eerlijk waar geen flauw benul. Toen ik later eenmaal terug veranderde was ik doodop en toen ik een paar dagen later het wilde proberen lukte het me niet. Ik moest me lange tijden concentreren en oefen op het veranderen voor het me lukte naar eigen wil…’ Dat was toen bijna alles nog goed was. Toen had hij nog een vader die leefde. De stress van alles wat hij meemaakte en de kleine depressie waar hij in zat blokkeerde zijn magie enigszins. Hij kon het nog wel gebruiken, zoals hij kon merken bij het lesje aarde magie voor de GoM, maar het was eerst zwakker en vergde meditatie, tijd en concentratie. Het schoot hem te binnen dat hij had opgevangen dat Miss Roxanne een lesje in het veranderen van je dierenvorm had gegeven of nog ging geven. Dit vertelde hij aan het bruinharige meisje tegenover hem en ze vertelde hem dat ze dan waarschijnlijk het aanmeldingsformulier niet gezien had. Hier knikte de jongen enkel op. Bij de laatste paar woorden van Mayla keek Olivier hij met licht schuin hoofd en licht versmalde ogen aan. ‘Uuh… ja half..?’ begon hij weifelend waarna hij knikte. ‘Dus je voelt het wel maar het wil er dan net niet uitkomen?’ vatte hij haar woorden in zijn eigen taal samen om haar dan vragend aan te kijken. ‘Bedoel je het zo?’ Kort wreef hij over zijn arm en grinnikte daarna. ‘Is het je al overkomen dat je probeert te veranderen en ineens zit met een lichaamsdeel, als bijvoorbeeld de oren, van je dierlijke vorm?’ Vroeg hij haar zachtjes lachend; de vraag was hem zomaar te binnen geschoten tijdens het nadenken. Het was hem al een paar keer overkomen. Daar had hij dan gezeten, op bijvoorbeeld zijn kamer met een paar okapi oren. De gezichten van zijn vader en de wees kinderen zou hij niet meer vergeten. Ze waren hilarisch geweest en had net zo hard met hun mee gelachen want de situatie was behoorlijk grappig geweest.