Het weer was te vreugdig, de temperatuur te broeierig, en eigenlijk had hij helemaal geen zin om hier te zijn. Het was weer die tijd dat de lucht vol pollen zat en hij met een norse trek op zijn gelaat zijn mantel diverse keren moest lostrekken uit doorns van onkruid. Vandaag was dat ook het geval, en met name op deze plek. De ruïnes lagen er zoals altijd verbrokkeld bij, en erop en eromheen lag het bezaaid met kreupelhout, ongelukkig gevallen brokstukken en dat alles werd nog eens extra ontsierd door belemmerende gewassen die hoog uit de grond schoten. De plaats waar hij moest wezen lag ergens verborgen tussen de eeuwenoude restanten in, makkelijk herkenbaar aan twee rijen portaalsculpturen. Daartussen stroomde water in zwakke mate, alsof iemand een kraanknop had teruggedraaid. Absoluut niet zijn meest favoriete plek, maar ideaal voor de lesstof die vandaag aan bod kwam. Hij had een bijles te geven aan die hondsbrutale vuurtoren uit Dayé's familie. Voor haar moest hij nu maar liefst bijna een kilometer afleggen - en voor haar was hij nu gedwongen om zijn pijnlijke lijf door het manshoge onkruid te laten ploegen. Ongoddelijke pluisjes hadden in hun vrolijke stemming besloten om aan zijn nachtzwarte kleding te kleven, lekker opvallend weer.  
Ergens wekte het ook een andere vorm van irritatie bij hem op dat van Valnor het al tamelijk ver had weten te schoppen in zijn lessen, al dan niet met het nodige vallen en opstaan. De ergernis was als een zoemende wesp die zijn gevangenis had gevonden in een glas zoete drank op een hete zomerdag. Vooral omdat hij geen vergeetachtig iemand was en hun 'incidentje' nog een plek in zijn achterhoofd behield, ondanks dat zijn onverschillige gedrag of gave om om feiten heen te draaien soms anders liet lijken. Maar hij bleef een leraar en had zijn lessen te geven, Krissandra of geen Krissandra - en daarbij moest hij, zogezegd, grotere grenzen verleggen dan hij ooit had gedacht. Zon. Zomer. Grote dikgedrukte nee's voor een Shadraan als hij. Gelukkig voor hem bevond zich een smal stenen plateau in het midden van die chaotische groene zee van wildgroei, dat tevens het punt zou vormen waar hij zijn oorspronkelijke les van vandaag gegeven had. Chagrijnig veegde hij stof en verdwaald stuifmeel op zijn herenschoenen af aan een plukje gras tussen de stenen voegen om daar te wachten op haar komst.

Zijn gezicht was niet afwachtend naar zijn rechterkant gedraaid, waar de spelonken het wijdst uit elkaar weken om een soort stenen poort te vormen, een ingang waar hij haar blik zou treffen. In plaats daarvan stond hij als de statige persoonlijkheid die hij was afwachtend op het stenen plateau, zijn wat toegeknepen goudgele ogen diep in gedachten verzonken gericht op het langzaam stromende water, en een hand losjes op zijn heup geplaatst. Insecten zoemden zacht om hem heen en de lentebries speelde door zijn roetzwarte haar voor het het bladerdek boven zijn hoofd teder optilde in een ruisende golf. Om hem zo te zien staan in het juiste licht was te zien dat hij eigenlijk helemaal niet zo lelijk, vies of eng was, of wat voor geruchten er ook de ronde over hem deden. De eeuwig diepe frons tussen zijn wenkbrauwen, de somberheid die van hem afstraalde, de kledingkeuze alsof hij iedere dag naar een begrafenis moest en de intimiderende trek op zijn gelaat deden het enkel zo lijken. Tel daar de kille wijze van spreken bij op en zijn puur Shadraanse karaktereigenschappen en je had een inzinkende snode gier die sluipend voortstiefelde, wachtend op het volgende waar hij zijn eigen imago mee kon verhaspelen.
Hij herplaatste zijn hand tegen zijn heup toen hij haar zag aankomen, zijn norse aandacht nu op haar gericht. Het was nog een schrale troost dat de vurige Raziaanse vandaag tenminste wel de moeite leek te hebben genomen om op de klok te kijken. Dat was bij zijn vorige les wel anders toen ze aan kwam dribbelen in een rap bij elkaar gerakte uitdossing. Vandaag had de achttienjarige haar vaak veel onthullende kleding echter verwisseld voor het standaard schooluniform, iets dat hij graag zag onder zijn leerlingen. Uiteraard was de keuze van de uniformen naar zijn eigen blieven: dat hield meestal in dat het grauw, somber, maar toch iets elegants en barok-achtigs had. Hij stelde het dragen van het uniform vooral voorop omdat er op de linkerkant op de borst van de blazer het schoollogo geborduurd was.

'Ja, heel fameus,' klonk zijn vorm van begroeting nors in een sarcastisch antwoord op haar gemeuk over het weer. Voor een Raziaanse, ja. Terwijl hij zijn onverschillige reactie gaf, gleed zijn blik vanuit zijn ooghoeken nauwelijks opmerkbaar over haar heen, haar volgend in ieder perspectief dat vrijgegeven werd nu hij gedwongen was zijn hoofd mee te draaien. Van Valnor bekommerde zich niets om de 'gevaarlijke' geruchten over hem. Ze had zich er nooit over bekommerd, al zo leek het. De mondige leerlinge stapte uitdagend op hem af, langs hem heen, allerlei verscheidende details daarmee onthullend. Haar eigenzinnige rode lokken hingen niet losjes om haar gezicht, - op een paar plukken na - maar werden laag op haar achterhoofd bijeen gehouden in een staartje, voor zover dat ging met haar haarlengte. Al met al straalde ze een soort bruisende energie af die hem mateloos irriteerde. Al dan niet met een ingekorte rok, waar ze kennelijk zo nodig de schaar in had moeten zetten. Het lag niet aan de maat omdat hij wist dat de knoop zich bij iedere rok exact in het midden van de tailleband moest bevinden, onder de navel. Zijn slangachtige ogen knepen zich mogelijk nog dichter samen bij het horen van haar opmerking die ze in zijn gezicht smakte, en zijn zwarte haar ruiste zacht rond zijn schouders in de windvlaag die ze in haar uitdagende voorbijgaan creëerde. Zijn grimmige blik was niet direct op haar gericht nu ze zo dichtbij was, alsof hij ervoor vreesde zijn lijdzaamheid te verliezen aan het aanlokkende vrouwelijke schoon.
'Wat een vreugdevol nieuws,' sneerde Savador korzelig. 'Excuseer me als er een vreugdedansje aan te pas komt. Ik zal er de volgende keer aan denken als u weer zo nalatig bent om een bijles aan te moeten vragen omdat u, naar blijkt, een knick heeft om mijn klassikale lessen te missen.' Wat dacht ze nu wel niet, dat het gewoon een anderhalfuurtje quality time was, samen met hem in de bosjes? Het was dat hij zich de vorige keer had moeten haasten en juffrouw van Valnor schijnbaar het geluk had om hem in eens iets anders te zien dan zijn iconische zwarte mantel. Een spijkerbroek en een meer alledaags overhemd waren normaal gesproken niet zijn cup of tea zolang hij zich door de gangen van de school moest begeven. Misschien juist omdat het hem meer humaan maakte. Misschien omdat het hem jonger en onervaarder deed lijken. Misschien omdat het een verwijzing was naar zijn vaderschap, en hij dat juist wilde vermijden met de gedachte dat het sowieso beter was om zijn kinderen - en het feit dat hij ze had - zoveel mogelijk van het oog te onttrekken. Niemand die het wist. Niemand die het ook iets aanging. Dat was een dierbaar stukje van zijn privé-leven dat alleen bestemd is voor hem, zijn kinderen en zijn nu overleden vrouw.

Heupwiegend liep van Valnor hem voorbij om haar spullen ergens neer te leggen. Zijn irritatie voor de kortere lengte van het onderstuk van haar uniform was overduidelijk van zijn gezicht af te lezen toen hij toekeek hoe ze haar tas bij een pilaar slingerde en zijn blik geen centimeter van het kledingstuk afweek. 'De standaard, gewenste, originele lengte van de rok is achtenvijftig centimeter. Waarom is jouw rok geen achtenvijftig centimeter?' Zijn stem klonk zacht, maar griezelig hardvochtig, en de waarschuwende ondertoon die in het zijdezachte geluid te ontdekken viel, indiceerde dat hij allereerst antwoord op die vraag wenste voor hij zijn les begon.

<sub>Brandnetels waren hier in overvloed. Bramenstruiken waren hier vergroeid tot een venijnig netwerk van doorns en wortels. Magrieten, druk bezocht door van stempel naar stempel reizende bijen, knikten de roodharige leerlinge zacht toe in de bries. Ze was hier gekomen in een ostentatieve outfit, haar benen tot grote lengte ontbloot, en bekommerde zich er weinig om dat ze ook deze keer grote kans liep om schrammen en sneetjes haar gave huid te laten ontsieren. Tijdens de uitvoering van haar praktijk in de les waarin hij de Dragonkin behandelde had ze het ook al mogen ervaren hoe gemakkelijk het was scheuren in haar provocerende kleding te krijgen. Maar bij Medusa, ze had een pit waar je U tegen zei. Wanneer ze stond, bruiste ze van de energie, en wanneer ze zat, was ze schrander. Wanneer ze liep was ze een lilly in de wind. De vitaliteit spatte ervan af, en alles wat hij dan kon zien waren de vlammende rode haren die om haar hoofd dansten en het schijnsel van het zonlicht dat als gouden vlokken om haar silhouet heen spikkelden. Ze was het typerende schoolmeisje dat het schunnigste in hem naar boven kon halen, maar hij deed zijn best. Hij hield zich in. Objectief, afstandelijk, streng en vooral stijfjes - ze kon immers niet weten hoe ze soms als een stormram zijn gedachten predomineerde. In al die gereserveerde koelheid bleef de zwartharige man strak voor zich uit kijken, een hand nog losjes op zijn heup en zich zoals gewoonlijk ergerend aan de kleine en de grote dingetjes in het leven. Het was vijfendertig graden, op het heetst van een broeierige zomerdag - ze gingen met vuurmagie aan de slag - en mevrouw kwam aan alsof ze zojuist uit een of andere jeugdige tienermeiden-muziekclip kwam gestapt. Het was al heet genoeg als het was.

In dezelfde staat van grimmigheid wilde hij zijn mond opendoen om te protesteren en haar op haar nummer te zetten (hoe durfde ze hem immers te wijzen op zijn humeur en zijn aandacht in plaats daarvan op het weer te laten richten; dacht ze dat hij daar gelukkiger van werd?), maar zodra hij zijn zijn gelaat met een diepe frons haar richting in draaide, viel hij stil. In haar arbeidsschuwheid en de klaarblijkelijke wens om de dingen zo prachtig mogelijk lang te rekken als mogelijk was, stond de Raziaanse tiener nog bij haar tas te rommelen - en hoe. Hij, als gewaardeerd icoon in de media en de buitenwereld, had zich voorgenomen om de uniformen voor dames op zijn school naar behoren te houden; wijd, ruimvallend en zeker niet te kort. In talkshows hief hij met over elkaar geslagen benen en een stroef glimlachje zijn glas naar de kijkers thuis, als gewilde gast op de rode praatbank naast de presentator, en in de plaatselijke kranten gaf hij hoffelijke informatie weg in interviews. Een welgestelde man. Een befaamd schoolhoofd. Wees welkom op Starshine Academy, de beste school in Kovomaka voor de beste educatie voor uw kind, geschonken door de beste leerkrachten. Ontucht en losse handjes; dat zou de maatschappij nooit achter zijn attente persoonlijkheid kunnen vinden. En dat hield hij het liefst zo. Maar hoe had hij in godsnaam kunnen weten dat de stof van datzelfde uniform zo strak om een gebogen lichaam kon spannen? De zon scheen fel, maar daar onder de pilaar was het volle maan. En zou hij liegen als hij beweerde dat hij zijn bekken niet tegen de rondingen van haar vlees wilde drukken? Na nog geen halve minuut zou ze hem dan onomstotelijk kunnen voelen, dat wat ze met hem deed en hoezeer hij in dat ogenblik vocht tegen zijn eigen innerlijke demonen. Zoiets vulgair was niet weggelegd voor een man van zijn kaliber. Waarom deed ze hem dit dan aan, voor alweer de tweede keer?

Zuur scheurde hij zijn blik van haar achterste af, zijn aandacht weer gefixeerd op het zwak stromende water tussen de zuilen door. Intussen hoorde hij haar. Haar schoenen zacht schuifelend door het gras, en haar kleding zacht ruisend bij iedere geringe beweging. Ze keerde zich weer tot hem, haar blik gericht op zijn wegkijkende gelaat, en het was pas op dat moment dat hij besefte dat het niet alleen aan hem lag. Zijn handen lagen nog keurig over zijn ellebogen gevouwen, zijn borst was nog altijd vooruit gestoken, zijn houding oogde recht en statig, en de blik in zijn ogen was zowel kalm als angstaanjagend, perforerend door ieders ziel. Maar het was de trek bij zijn smalle, op elkaar geperste lippen die verried dat haar volgende handeling totaal als een klap in zijn gezicht aankwam. Zijn goudgele ogen gleden in een baan over haar lijf en leken het volgende moment te zijn vastgepind op de beschaduwing onder haar licht opgetakelde rokzoom, daar op zijn plaats gehouden door twee vingers; als een opgehaald doek die de introductie van een toneelspel onthulde. Want dat zou in iedereens geval vanzelfsprekend het eerste aandachtspunt zijn waar je blik naar gelokt werd. Of hij het niet mooi vond. Speciaal voor hem. Dat alles in een sensuele, half fluisterende stem gesproken. Hoewel het beslist niet zichtbaar was aan zijn gelaat, duizelde het de zwartharige man. Maakte het ertoe dat hij het al warmer begon te krijgen dan hij het al had - en ook op andere plaatsen. Kalm en roerloos bleef hij haar aanstaren, voordat zijn blik uiteindelijk langzaam maar zeker weer omhoog gleed, naar haar gezicht. Het leek wel een minuut te duren voor hij zijn lippen van elkaar af bewoog, een zachte ademteug liet horen en in zijn grimmige toon begon te spreken.
 
'De kledingvoorschriften zijn geen kwestie van 'fun', Miss van Valnor,' prevelde hij stijfjes door zijn opeen geklemde kaken, hoewel zijn stem zacht en enigszins meer gedeisd klonk. Eindelijk kwam hij dan in beweging. Zijn benende tred was vluchtig en gejaagd, als die van een spin, en binnen een paar passen stond hij in zijn overhellende lengte pal voor haar neus om de zonnebril van haar voorhoofd te rukken. 'Noch is het gedrag dat u op een school behoort te vertonen,' voegde hij er sissend aan toe. 'Ik kan u zeggen dat de uwe op dit moment - zeer ongewenst is. Zoals u al eerder hebt bewezen dat u een zorgwekkende belangstelling hebt op het erotische vlak .' Terwijl hij het laatste er op een nog zachtere toon achteraan lispelde, speelde er een fonkeling in de schatgouden irissen, die tergend terugverwezen naar hun confrontatie waarin ze zich duidelijk niet in had kunnen houden. Ze had hem niet alleen - wat hij maar concludeerde als een hartstochtelijke wanhoop - gezoend, maar was ook opzettelijk uitgeschoten om hem een fikse pijn te bezorgen in lagere delen.

- sorry voor mijn late post lieverd !</sub>

Was het niet een duidelijkheid voor iedere leerling om de schoolregels serieus te nemen, en met name de belangrijke regel tussen de andere belangrijke regels, die ene die luidde dat het niet was toegestaan om binnen lestijd met een zonnebril of andere toeters en bellen rond te lopen, boa's, clownsneuzen en zalmroze huispakken inclusief? Moest hij het voor haar uitspellen, extra en speciaal voor haar noteren, de boodschap misschien in haar mooie huid kerven? Het moest nu toch eens en voor altijd duidelijk worden dat school niet voor haar bestond om er iedere dag modeshows te lopen en haar de schoolgangen eigen te maken als haar hoogstpersoonlijke catwalk tijdens haar studie hier, godgloeiende. Het was alleen maar terecht dat hij plotseling vanaf zijn vreedzame plekje in de schaduwen in beweging kwam en binnen een paar passen in zijn benende tred voor haar neus stond om haar gucci met een bars, alhoewel sierlijk gebaartje van haar hoofd te plukken. Zo, dat was hoe het hoorde en wat hij bliefde te zien; hij wenste zijn leerlingen in de ogen te kunnen kijken, net als dat ze gedwongen waren om zich onder zijn felle blik te moeten onderwerpen. En het kon hem daarbij geen zier schelen dat de felle zomerzon haar ogen uit haar kassen brandden. Aanstellerige zeurpiet. Dat moest dan nota bene een Raziaan voorstellen. Hij was een volbloed Shadraan en hem hoorde je niet klagen, dát was pas een prestatie, ladies and gents.
Natuurlijk schoot de tiener als een kleine verwende etter uit haar slof, maakte een uitgebreide uitstalling van haar innerlijke pit en schoot op hem af als een roodharige chihuahua, woedend en schielijk struikelend over haar eigen schelle gekef. Vunzige, graaiende tienerhanden klauwden door de lucht in een poging haar ach zo kostbare bezit terug te pakken. 'Nee,' zei hij simpelweg, kalmpjes, terwijl hij de zonnebril gemakkelijk hoog boven haar hoofd in opgeheven arm hield, op zo'n ergerlijke toon alsof hij haar vreselijk liep te pesten. 'Nu is het van mij.' Eén wenkbrauw trok zich nijdig op en hij kromde zijn rug iets naar achteren om een paar enkele centimeters afstand te houden. Bij Medusa, zoveel drift voor zo'n stom accessoire. Neemt u wat peper in uw derrière, hoogstaande Raziaanse barones, uw leven hangt ervan af.
'Raak me niet aan!' barstte hij uit in een blaffend gesnauw in haar gezicht, want ze drukte haar lichaam tegen het zijne, en met name een partij van haar bovenlijf dat ze platdrukte tegen zijn uitgestoken borst. 'En opnieuw een voetnoot van het schoolreglement, de derde alweer: je dient me aan te spreken met u, of je kiest ervoor je mond dicht te houden en je onbedwingbare nonsens te verzwijgen, tuthola!' Het laatste was al over zijn bevende lippen gegleden voor hij er erg in had gehad, godverdomme, hij was er niet van gediend om zomaar aangeraakt te worden.
Aan de buitenkant was het absoluut niet te zien, maar er ging toch een lichte schok door hem heen toen hij haar razende opmerking hoorde die volgde. Even was hij bang dat ze tijdens het lichaamscontact iets gevoeld kon hebben, en dat had hem ook zo tergend boos gemaakt - maar hij wist dat de opwinding onder al zijn donkere mantelzomen minimaal was geweest, maar een vluchtige vlaag die al weer was overgewaaid op het moment dat ze overeind was gekomen, en dat dat het dus niet kon zijn. Gewoon een zoveelste hondsbrutale opmerking die ze ruw terug stootte, eentje gegrepen uit de zoveelste roddel die niettemin deels waar bleek te zijn. Maar de waarheid wist zij niet.
De lange zwartharige man staarde weer kalm als stil water op haar neer en liet madame in haar puberale, misschien wel periode-van-de-maand-hoogtij maar uitrazen, hoewel met een nijdige uitdrukking op zijn gelaat. Dat liet haar door zijn verdediging breken, en ze wist haar felbegeerde zonnebril terug te grijpen in een flitsende gris. 'Ah.' Het kwam er zacht en als fluweel uit, zijn mondhoeken zuinigjes omkrullend. 'Ik geloof dat we onze eerste Semester's Donkey voor het Klassement binnen hebben,' zei hij met een smal, smartelijk glimlachje. Dat waren vier regels die ze binnen een kwartier al had gebroken; ongewenste kledingvoorschriften, het dragen van ongewenste accessoires binnen lestijd, een onjuiste adressering aan haar beste leerkracht, en een act van brutaliteit door het schaamteloos weer afnemen van een voorwerp dat hij zojuist van haar had afgenomen. Uit de binnenzak van zijn mantel haalde hij een blocnote tevoorschijn en krabbelde de overtredingen als een erg geamuseerde politieagent neer met vrolijke zwiertjes die hij met zijn zwarte schrijfveer aan zijn sierlijke letters trok, en zijn smalle lippen licht getuit. 'Als het geen volgende tragedie op uw zware leven is, zou ik nu graag met de les willen beginnen. Dat hadden we vijf minuten geleden al kunnen doen als u niet besloten had om nutteloze objecten mee naar mijn les te nemen - maar jee, ik moet er niet aan denken wat voor impact het op uw zichtvermogen heeft als het wordt blootgesteld aan uv-stralen.' Stel je voor. 'Voor een klein inlopertje op uw drieste niveau heb ik graag dat u zich concentreert op de magie in uw onderarmen. Bouw het op en verzamel het, op uw eigen tempo - neem dat echter niet te letterlijk, u verdoet mijn tijd al genoeg en ik kan me tal van andere belangrijke zaken bedenken die ik op dit ogenblik zou kunnen doen.' Dus schiet een beetje op en gedraag je niet meer als een barbaarse teef uit het klootjesvolk met een koude frikandel bij een snackbar.

<sub>Ze had zoveel onnoembaar veel geluk dat ze van het vrouwelijke geslacht was en hij zich tegenover die sekse nog tamelijk in trachtte te houden. Afgezien van de hoogst ondienstige scenario's waarin hij het tegendeel leek te bewijzen, had hij een leerlinge nooit zo hardhandig aangepakt als de jongens die dat moesten ontgelden, en ja: dat maakte hem dat op een vreemde manier zowaar een heer. De enige bevinding waarin hij zijn vingers om haar luchtpijp krulde en haar zolang in zijn greep hield dat het bloed over haar kersrode lipjes gutste, was die in zijn macabere hersenspinsels. Als ze de bloed doordrenkte wanden van die ware mefisto in zijn hoofd eens kon zien, als het eens voor mogelijk werd gehouden dat ze met de beeldsprakige ik binnenin zijn schedel wisselde en huilend, in doodsangst en misselijk van de spanning naar zijn hijgende, sadomasochistisch-lovende gelaat op kon kijken - al was het maar een fractie van een seconde. Hij draaide er zijn hand niet voor om dat ze niet heel onwaarschijnlijk op haar knieën neer zou vallen en een hand voor haar mond sloeg om hysterische smeekbedes en een opborrelende maaginhoud binnen te houden. Alas, hij bespaarde haar dat. Genoeg reden om hem ook maar een beetje dankbaar te zijn, en misschien was dat zelfs wel - wie weet, maybe, perhaps, slight chance - een procent respect waardig. Maar het Raziaanse brein van van Valnor was tot de nok toe volgestampt met wilde, tienerlijke ideaalbeelden die haar gezonde verstand volledig hadden geïndoctrineerd, en haar zicht op het leven was zo probleemloos als haar eigen zorgeloze, al swingende sleurtje. Vanzelfsprekend dat ze er vast niets bij in kon denken. Net als die godforsaken broer van haar, no good. Al om al leek Dayé van Valnor daadwerkelijk de laatste persoon te zijn geweest die lieflijke Krissandra nog in toom had kunnen houden. Nu was hij weg en waren de teugels écht ontdaan en alle remmen écht los. Al zo leek het. Daarin moest hij haar helaas teleurstellen. Not while he's around. Tenslotte had hij al genoeg van haar gedoogd, al had het feit dat hij er nooit echt duidelijk op terug was gekomen er ook mee te maken dat hij het aan wilde zien alsof het nooit was gebeurd. En daar breide hij zolang op verder als hij wilde - haar mening had daarin geen enkele waarde.

Terwijl hij royaal de tijd nam om al haar pro's als het ware naar de achtergrond te duwen en een driedubbele streep te zetten onder haar rijtje cons, neerkrabbelend op het kleine noteboekje in zijn handpalm, voelde hij haar blik in zijn rug branden. Aandacht besteedde hij er niet aan, in de bevooroordeling dat het zonder twijfel de blik was die hij altijd kreeg: die van het ongeloofwaardige, 'are you kidding me, is he for real?'-soort die beoogde dat hij zo stellig de klootzak was als de geruchten de rondte deden. Blijkbaar werd dat menig leerling bij de tweede, de derde, en zelfs de vierde keer nog niet duidelijk genoeg. Uiteindelijk keek hij van zijn schrijfblokje op om zijn hoofd langzaam haar richting in te draaien, hoewel - ergerlijk - kalmpjes. 'Excuse me? Ik geloof dat ik dat niet goed verstond?' haalde hij haar onduidelijke geprevel te boven in een mierzoet toontje, opzettelijk wél aandacht bestedend aan die nieuwe vermetelheid en heus wel wetende wat voor soort woorden haar mond verlieten. Vijftien jaar op Razen bracht je immers wel wat in de nationale taal daar bij, en vooral in de wetenschap dat de dames daar net zulke pittige woorden verlieten als dat ze temperamentvol waren. Desalniettemin vreesde hij er aanzienlijk voor dat het weer een nieuwe aanleiding zou zijn voor de roodharige griet om nog eens een kwartier van de les (en zijn kostbare tijd!) te rekken als ze erachter kwam dat hij ook in de tong van haar thuistaal kon spreken, al dan niet met een zwaar Noord-Shadraans accent. Gingen we niet doen, als het even kon. En daar liet hij haar liever ook niet achterkomen, als het even kon.
'Cling to that attitude while you're able,' vervolgde hij met een vermaand wuifje van zijn hand voor hij in een sierlijk gebaartje een bladzijde van zijn blocnote omsloeg. Doe maar zo. Hij hield zich zijn agentenrol wel op om er later alle plezier uit te halen. 'Laat me u er vriendelijk aan herinneren dat uw lijst enkel en alleen maar langer wordt en de gevolgen daarvan zijn alles behalve mijn probleem. In fact denk ik er zelfs over om uw oude heer over te laten vliegen voor een gemoedelijk gesprek.' Now that would be fun. Misschien maakte hij achter de schermen ook even een rapport over zijn blauw getrapte scrotum en de 'medische malfuncties' die hij daarbij, vanuit overkritisch advocatenpunt, is opgelopen.    
'I've never been happier in my entire life,' reageerde hij met een bepaald niet blije uitdrukking op haar astrante opmerking - ze leek het maar niet te leren. Kon het niet voor één keer een ja en amen van haar kant zijn? In een langzame beweging sloeg de lange donkere man zijn armen voor zijn borst over elkaar en keek in zwijgende afwachting toe toen de vuurmagiër uiteindelijk besloot om haar moeite in haar opdracht te steken. Een frons had zich tussen zijn wenkbrauwen gevormd, maar zijn aandacht bleef strikt op de uitgestoken handen van de roodharige leerlinge om enige zweem van vuurmagie te traceren. 'En nu verruimt u uw bekrompen reservoir voor een geduld waar ik U tegen kan zeggen, lijkt me,' snoof hij grimmig op haar ongeduld. Met de frons nog duidelijk aanwezig, ontvouwde hij zijn over elkaar geslagen armen uit hun positie en beende traag op haar af. Zonder pardon stelde hij zich vlak achter haar op. Haar rug drukte tegen zijn buik toen hij geneigd was zich iets over haar heen te buigen, maar dat was niet omdat hij het zo graag wilde. Op deze manier kon hij gemakkelijk haar houding corrigeren en zich aanpassen tot haar gezichtsveld, om met verrassend tedere handelingen haar handen een paar centimeters anders te positioneren. 'Richt u vervolgens op uw innerlijke vlam,' vervolgde hij zacht in haar oor. 'In de praktijk stuur je het allereerst richting je armen, langs je pols, tot in je vingertoppen en vanuit daar maak je een zwiep met je handen. Child's play.' Hij zou er niet op van kijken als het haar de eerste keer waarschijnlijk nog niet goed af zou gaan en haar poging slechts een zwakke flikkering teweeg bracht, maar then again was dat ook alles behalve een verrassing met de tijd die ze in zinloze puberale hobby's stak.</sub>

Oh my god, oh my god, oh shit, oh crap! Had ze dit zojuist echt gedaan!? Dayum hoe hard was haar hoofd wel niet!? Hij schold haar natuurlijk uit. Ze voelde zich zo schuldig dat ze er niet eens tegenin ging. “Het spijt me echt zo erg. Dit was echt niet m’n bedoeling.” Ze had haar handen al naar hem uitgestoken toen hij zich met een ruk van haar af draaide. Maar hij leek versuft. Geezus hoe hard was die klap wel niet aangekomen?! Nog voor ze het zelf kon voorstellen ging Savador al zitten en Kriss fladderde als een kip zonder kop om hem heen. “God wat doe je met een bloedneus? Ik heb zoiets nog nooit gehad. Moet je niet je neusbrug dicht knijpen ofzoiets? Wacht ik heb zakdoeken in mijn tas.”  Ze liep vlug naar haar tas en kwam terug met papieren zakdoeken en een flesje water. Ze gooide het met bloed doordrenkte stukje stof op de grond. Van twee stukjes papier maakte ze twee propjes voor Savador om in zijn neus te steken. Nadat ze een van de papieren zakdoeken vochtig had gemaakt depte ze voorzichtig langs de neus en mond van haar leraar, in een poging hem wat schoon te maken. “I really am sorry.” Zei ze zacht, elk oogcontact vermijdend. “Ik weet niet wat er gebeurde… U..U liet me schrikken. U stond ineens zo dichtbij. Ik kon me niet meer concentreren..” STOP MET PRATEN! “Ik bedoel.. uhm.. ik bedoel.. moeite met aanraking..” Seriously? Zelfs hij weet dat dát niet waar is. “Van vreemde enzo..” I swear.. shut your mouth now! Ze hoopte maar dat hij te duizelig was om überhaupt te horen wat ze zei.

Een paar vochtige zakdoeken later en Savador was zo goed als schoon. “Wilt u een slokje water? Of misschien vochtig doekje op uw neus? Of.. voorhoofd?.. I don’t know..” Ze draaide zich verslagen van hem af en plofte naast de zwartharige man neer. “I’m such an idiot..” Ze begroef verslagen haar hoofd in haar handen. "Waarom gebeuren dit soort dingen altijd bij mij!"

— And at one time or another —

IT BECAME CLEAR THAT WE ALL TOOK A BITE FROM THE APPLE

_{Als een snaterende kip met de vlammen in haar pluimstaart, dartelde zijn roodharige leerlinge in zichtbare paniek om hem heen. En terwijl hij daar half grienend tegen een boom in de schaduw zat en zich koste wat het kost niet mee trachtte te laten slepen door haar duizelingwekkende primitieve dans langs hem heen, kneep de zwartharige docent met een ongelukkig gezicht en twee vingertjes zijn neus dicht, alsof het niet de neusbrug was die hij vasthield, maar de gebruikelijke steel van een wijnglas. Intussen hoorde hij Van Valnors schrille gekir en wilde hij snauwen dat ze bij Medusa op moest houden, maar de misselijkheid vergreep zich aan zijn opgekropte keel en zijn lichtgeraakte hoofd en dus besloot hij in plaats daarvan maar zijn druilerige leven te overdenken, en het feit dat hij figuurlijk gezegd altijd de hete pis over zijn schoenen kreeg. Dus het was wel aan de orde, niet te vergeten kennelijk volkomen normaal om je meester in zijn piemel te trappen, om hem natte handdoeken en flessen water naar zijn achterhoofd te smijten als hij per ongeluk een open kleedkamer binnenkwam of onbedwongen de grenzen van zijn personal space te negeren en hem lukraak te bespringen, lippen klevend aan de zijne - maar wanneer je hem een hevige bloedneus bezorgde betrof het spontaan om een wereldcatastrofe. Note taken. Wellicht moest hij zijn gezicht impulsief herhaaldelijk tegen de stam van een boom beuken tot het bloed uit zijn andere neusgat ook rondspoot. Misschien kwam ze hem uit medelijden wel koekjes brengen en zorgde voor de rest van het schooljaar netjes dat haar gemaakte proefwerken van optimaal niveau waren. Het bleek opnieuw de vreemde logica van de jeugd en hij besefte opnieuw dat hij er zijn vinger maar niet op kon leggen. Het was een beleveniswereld die hij verafschuwde, misschien omdat hij hem zelf nauwelijks ooit ervoeren had. Het zweet parelde op het gelaat van de zwartharige man en liet zijn gloeiende gezicht glimmen, die zijn ogen dichtkneep en zich afvroeg of hij zodra niet even op bed moest gaan liggen. Het was niet aan de orde om zijn gebruikelijke medicijnen voor zijn multiple sclerose in te spuiten; dat had hij vanmorgen al gedaan. Wat hij nu op z'n minst kon doen was om misschien even volledig uit de zon te gaan zitten, die haar straal tussen het bladerdek boven zijn hoofd alsnog op zijn kruin spikkelde. Het zweet gleed in trage lijnen langs zijn hals en verdween onder de koord van zijn met bloeddruppeltjes ontsierde overhemd. Zijn lokken zaten verfomfaaid en plakkerig en in het zonlicht deden de uiterste haarpuntjes bijna een soort mokkabruin aan. Hij deed verwoede pogingen om de ketting van zijn gedachtegang te blijven volgen, maar dat werd hem flink bemoeilijkt met de rode waas die langs het achtergrondgroen van de ruïnes schoot. Ze snelde naar haar tas en terug en knielde uiteindelijk, nog in haar geschokte frazelingen, voor hem neer met een aantal doekjes en een flesje water. Savador knipperde het zweet uit zijn ogen en kneep ze af en toe dicht wanneer het vochtige doekje langs de huid van zijn oogleden depte, die het vocht gulzig op leek te nemen - maar intussen keek hij haar aan en hij zou zich opnieuw een moordenaar kunnen betitelen als blikken konden doden. Zijn lippen persten zich zuur op elkaar toen hij de tot een punt gedraaide propjes uit haar handen griste en met grote tegenzin in zijn neusholtes frotte, omdat hij wist dat dit hem een belachelijk voorkomen gaf. Duizelig was hij zeker, en misselijk was hij zonder twijfel - en toch had ze de grote pech dat haar leraar haar raaskallerij tot zich nam en haar intussen ook vanonder zijn uit model geraakte lokken als een razend uitgehongerd dier toe loerde. Hij slaagde er zelfs in een spottend geluidje uit te brengen, al klonk het meer als een hese fluitketel en vuurde hij er haast een puntpropje mee af uit zijn neusgat. Moeite met aanrakingen van vreemden - de humor!  
'Oh - is het werkelijk?' spatte de donkerharige man in geamuseerde spot uit, daarbij half klinkend als een verkouden pinguïn met die propjes in zijn neus. 'Uw knie - als ik het me helder voor de geest kan halen - had echter totaal geen moeite om zich als een losgeslagen hittezoeker in bepaalde privédelen te torpederen. Uw hoofd,' ging hij snerend verder, '- geniet er duidelijk met volle teugen van om over onschuldige neusseptums te walsen. Ik zou u een straatverbod moeten opleggen met uw onhandelbare, ongewenste intimidaties, you horrid shrew. U vergrijpt u maar met uw petticoats aan een weerloze eerstejaars, maar ik - uw leraar - ben er beslist klaar mee om nog langer mishandeld en op langere termijn door u misvormd te worden, en ik hoop er ten zeerste op dat u voor één keer mijn woorden eens voor lief neemt!' Hij snauwde onbeschroomd door haar aanbod voor een slokje water of een vochtig doekje heen en bleef nijdig voor zich uit sakkeren, zelfs toen ze zich naast hem had neergeploft. Daarbij probeerde hij er niet uit te zien als een bizarre rugzakreiziger die met het nodige overdrijven voor alles had gezorgd, inclusief propjes in zijn holtes tegen de droge lucht. Naast hem begroef de roodharige beschaamd haar gezicht in haar handen en maakte haarzelf uit voor iets dat hij duizendmaal kon beamen. 'Wel, dan is dat in ieder geval iets waar we het beide over eens zijn,' siste hij cynisch in een tussen de rest uitgeplukt doekje dat hij tegen zijn neus en mond aangedrukt hield, zonder een spatje mededogen. De beter vraag was: waarom gebeurden dit soort dingen altijd bij hém?}