All the small things ||closed

Met het puntje van zijn tong tussen zijn tanden geklemd, trok de man lijnen op zijn blad die op den duur een figuur zouden moeten vormen. Op de een of andere manier hielp het bijten op zijn tong om geconcentreerd te blijven terwijl hij de figuren die in zijn zelfgemaakte comic terecht gingen komen tekende. Een klein hoopje comics, geselecteerd uit de immense verzameling die hij doorheen de jaren bij elkaar gesprokkeld had, lag naast hem op het bureau bovenop de documenten die hij ooit nog moest nalezen en terug sturen naar Cassia. Als hij heel eerlijk moest zijn, had hij nooit verwacht dat het op orde houden van de zaken zo veel werk zou vergen. Hij was hier nog maar een week of hij was het hele invullen van documenten, de vergaderingen waar alleen maar gediscussieerd werd en het oplossen van de kleine problemen die hem opgedrongen werden terwijl er veel grotere problemen waren die eerst zijn aandacht zouden moeten krijgen allemaal kotsbeu. Hoe hadden zijn voorgangers dit in hemelsnaam vol gehouden? Tyr kon begrijpen waarom ze uit het niets vertrokken waren. Hij zou na een paar maanden waarschijnlijk ook zo gek als een achterdeur zijn. Het was dat hier genoeg boeken waren om als afleiding te dienen en hij kon nog altijd teruggrijpen naar de comic die hij zelf wilde maken, zoals hij nu aan het doen was. Een tevreden glimlach krulde zich om zijn lippen toen de eerste figuur op een paar details na helemaal getekend was. Hij kon later nog altijd dingen aanpassen en verbeteren, voor nu liet hij het hier maar bij.

Voor een moment sloot de man zijn ogen terwijl hij wat achterover leunde in zijn stoel. Hij zou hier en nu in slaap kunnen vallen, maar als hij dat deed was er een kans dat hij zijn kleren helemaal verkreukelde en dat was ook niet bepaald een goed zicht. Iemand in zijn positie die met verkreukelde kleren rondliep, stel je voor! Het duurde dan ook niet lang voordat de man op zijn benen ging staan en zich voor een kort moment uitstrekte. Misschien moest hij eens een luchtje gaan scheppen, zou hem waarschijnlijk wel goed doen nadat hij de hele dag in zijn kamer had doorgebracht, en de dag ervoor eigenlijk ook al. Het werd dus tijd dat hij eens een beetje frisse lucht opsnoof voordat hij aan het echte werk ging beginnen. Die documenten vulden zich namelijk niet vanzelf in, al zou dat wel handig zijn. Hun werk zou in ieder geval een stuk soepeler verlopen als het papier zelf wist wanneer een zaak het niet eens waard was om naar te kijken. Het waren meestal die rijke stinkerds die onnodige brieven stuurden en er met geld voor zorgden dat die brieven bij hem raakte, het liefst voor alle andere post die wel belangrijk was.

Met zijn rechterhand wreef hij over de achterkant van zijn nek terwijl hij met zijn andere hand de deur openduwde en naar buiten liep. Met zijn hoofd nog altijd bij de brieven die zich waarschijnlijk nog gingen opstapelden, liep Tyr maar wat rond. Hij had geen idee waar hij juist naartoe aan het gaan was, volgde gewoon zijn instinct. Het duurde dan ook niet lang voordat hij bij het meer aankwam. Natuurlijk, een grote plas water. Het was niet zo raar dat hij daardoor aangetrokken werd. De pretlichtjes dansten vrolijk op en neer in zijn hazelnootbruine ogen terwijl hij zijn eigen spiegelbeeld in het water voor een moment bekeek. Water was voor hem nog altijd iets fascinerends. Het golfde altijd zachtjes mee met de wind, maar vanaf het moment dat het begon te stormen, wist je nooit precies wat het ging doen. Zijn blik gleed een stukje opzij toen hij merkte dat iemand naast hem was komen staan. ”Bevalt het uitzicht.” Zijn mondhoeken krulden om in een glimlach terwijl hij zich een stukje draaide zodat hij de persoon recht kon aankijken in plaats van de reflectie in het water.

&closed

Het was nog maar vroeg in het lenteseizoen. De eerste bloemen waren al zichtbaar en enkele vogels besloten om wat vroeger van zich te laten horen. Ook de zon mengde zich in het lentegevoel door haar best te doen wat sterker te gaan schijnen. Maar over een maand zou het helemaal voorjaar zijn. Dan zou het bos vol leven zitten. Alle bomen en planten in bloei, of zich voorbereidend op de komende zomer. De winter was lang geweest dit jaar en Oriël had wel wat behoefte aan wat meer zonneschijn. Ze bleef Novaanse, hoe Shadraans haar opvoeding ook geweest mocht zijn. Vroeger had ze daar last van. Tijdens de winter werd ze dan altijd ziek. Soms zelfs zo erg dat haar pleegvader haar voor een maand meenam naar Razen om op te knappen. Schaduwziekte noemden ze het. Een Novaanse aandoening als lichtmagiërs te lang op de duistere planeet verbleven. Tegenwoordig raakte haar dat niet meer, al had het heel erg geholpen dat ze niet langer op de planeet der duisternis verbleef. Toch deden wandelingen als deze haar goed. Een beetje zonneschijn op haar gezicht kon al veel goedmaken.

Ze was nu weer onderweg naar de academie. Haar wandeling zat er voor vandaag alweer op. Ze kon ook niet te lang weg blijven. Maar toen het grasveld steeds meer en meer in beeld kwam bleef Oriël staan. De zon mocht dan zwak zijn, haar schittering op het weerkaatsende wateroppervlak van het meer was adembenemend. Getrokken door die simpele schoonheid liep Oriël langzaam dichterbij. Ze had de aanwezigheid van de andere persoon wel gevoeld, zijn kracht was niet te missen. Maar om de een of andere reden drong het niet door. De serene energie van de watermagiër droeg bij aan het magische schouwspel dat ze op het meer bevond. Pas bij het horen van zijn stem leek de betovering verbroken. Oriëls ogen volgden de reflectie in het water omhoog tot de twee poelen van oceaan blauw uitkwamen bij de man die de eigenaar van de stem was. Een snelle blik in zijn amberkleurige ogen maar Oriël moest wegkijken. Haar hartslag versnelde en haar hart bonkte. De hoeveelheid kracht die hij uitstraalde was abnormaal en ze was onvoorbereid geweest op zijn energie. Ze verzamelde haar energie om een mentaal schild te maken, iets wat stand hield tegen hem waardoor ze niet weer een spirituele klap in het gezicht zou krijgen. Ze keek hem weer aan. 'Er is iets aan water wat me altijd tot rust brengt. Hoewel het niet mijn element is zou ik toch graag zijn mysteriën willen weten,' sprak ze zacht tegen hem, haar stem nog niet helemaal hervonden.

De laatste keer dat hij naar buiten had gewild, had hij de weg moeten vragen aan een van de leraren die in de school rondliepen. Hij had geluk gehad dat de vrouw nog aanwezig was geweest. Als hij een paar minuutjes later was geweest, had hij waarschijnlijk nog een stuk langer mogen ronddolen en was hij helemaal verstrikt geraakt in het web van gangen die allemaal op elkaar leken. Nu had hij de weg helemaal zelf gevonden en maar goed ook. Hij wilde niet nog eens mensen gaan lastigvallen om de weg naar buiten te vragen, niet iedereen hoefde direct te weten dat hij nog niet zo lang geleden op de school was aangekomen en wat zijn positie juist was.

Het was niet zo raar dat hij aangetrokken was geweest door het meer. Die grote plas water had waarschijnlijk al menig water magiër aangetrokken. Het was hun element en hij voelde zich altijd een stuk beter als zijn element in zo’n grote hoeveelheden aanwezig was. Lucht magiërs hadden het in dat opzicht gemakkelijk. De lucht was overal aanwezig, weer je ook heen ging. Je kon zeggen dat water ook overal was, maar in plaatsen zoals een woestijn moest je er altijd hard naar zoeken voordat je ook maar een beetje water vond en misschien was dat een van de redenen dat hij liever van Erd weg bleef en van Razen als hij dan toch bezig was. Water kon vuur doven, ja, maar grote hoeveelheden vuur kan water ook makkelijk laten verdampen. Tyr was altijd al iemand geweest die de hitte verafschuwde, daarom was hij ook altijd graag op zee geweest. Daar werd het bijna nooit erg heet en als het moest kon je zo overboord springen om af te koelen, al was dat natuurlijk niet altijd aangeraden, zeker als er geen scheepsmaten in de buurt waren om je ook weer aan boord te helpen.

Een vage glimlach verscheen op zijn gezicht toen hij aan de zee en zijn schip dacht en dromerig had hij in het water gestaard. Het had opzich niet zo lang geduurd voordat hij de reflectie van een tweede persoon opgemerkt had, al had het sneller kunnen gebeuren als hij niet zo hard weggedroomd was. De glimlach was op zijn gezicht blijven staan toen hij de vrouw de vraag stelde, maar die verdween toen ze van hem weg keek, alsof hij iets verkeerds gedaan had. Hij wilde er net een opmerking over maken toen ze hem weer in de ogen keek en op zijn vraag antwoordde. De woorden die ze uitsprak, zorgde ervoor dat hij zijn irritatie helemaal vergat en wederom verscheen er een warme glimlach op zijn gezicht. ”Het water is wispelturig. Zelfs mij is het nooit gelukt om al zijn geheimen te ontdekken en ik heb toch mijn hele leven lang al op zee gewoond.” Hij hield ervan. Het water stelde zijn eigen karakter altijd zo mooi voor, onvoorspelbaar. Hij wist van zichzelf dat hij snel kwaad kon worden om niets, maar dat dat ook erg snel kon overwaaien. ”Zelfs deze hoeveelheid water kan je al verrassen als je niet goed oplet, stel je voor wat de zee wel niet met jouw en je schip kan doen als je geen ervaren kapitein of stuurman bij je hebt.” Zijn blik was tijdens het praten terug naar het water gegleden, maar nadat hij uitgepraat was, keek hij de vrouw weer aan. ”Mijn naam is Tyr, aangenaam.” Beleefdheid was altijd iets dat hij belangrijk had gevonden en zichzelf voorstellen hoorde daarbij. Voorzichtig pakte hij haar hand vast om deze naar zijn mond te brengen en er een lichte kus op te plaatsen voordat hij haar weer los liet.

Zijn energie had haar overrompeld. Met de kracht van een waterval had hij haar mentaal omver geworpen. Ze moest van hem weg kijken, haar eigen energie hergroeperen en onder controle krijgen. Na een paar tellen tot zichzelf te zijn gekomen durfde Oriël het weer aan om de man aan te kijken. Al was ze dit keer een stuk voorzichtiger. Ze sprak haar gedachten uit tegen hem over het meer en wat haar zo getrokken had naar deze plek. Ze glimlachte om zijn woorden, voornamelijk omdat ook zij een tijdje op zee had geleefd toen haar studie haar naar Cassia had geleid. Ze hield van de waterplaneet. Haar beste herinneringen brachten haar terug naar die plekken. Haar blik gleed tijdens zijn woorden weer af naar het meer alsof ze probeerde te ontdekken wat hij daar zag. De wilde stormen tijdens een maan verlichte nacht. Het kalme spiegelde oppervlak of juist de speelse golven overdag wanneer de zon op zijn hoogst stond. De zilte zeewind die door haar haren streek.
Ze werd terug gehaald hij haar gedachten waar de man haar in had laten wegdrijven en zocht zijn blik weer op. Ze keek toe hoe hij haar hand pakte en er een lichte kus op drukte. 'Mijn naam is Oriël,' stelde ze zich voor nadat hij haar weer losgelaten had. 'Ik heb vroeger veel gevaren. Ik was altijd graag op Cassia. Van mijn gehele studietijd heb ik daar het meeste geleerd,' zei ze zacht.

PROFILE MAGICIAN

» Open your eyes to the things that surround you [RESERVED/CLOSED]
» Small Paw Prints
» Small talk | Dominic
» It's a small world || Fealwen
» {Gz} Some things

All the small things ||closed

All the small things ||closed

Soortgelijke onderwerpen

Soortgelijke onderwerpen