Wat was het toch een vreselijke dag.. Gyashin had nooit maar dan ook nooit kunnen bedenken hoe mensen zo'n dag als 1 April konden ontwikkelen. Nee.. Het was geen dag vol van tsunami's, orkanen en dat soort rampen maar het was gewoon een rot dag vol met eigenaardige prankers en prankerinnen. Heel de dag werden er irritante grappen uitgehaald van onderhand elk levend wezen op deze school met een menselijke hersencapaciteit. Van vliegende nep-knolrapen tot scheetzak moppen.. Was dit werkelijk een school op academisch niveau?

Om uiteindelijk even uit te rusten ging Gyashin naar het buitenterrein. Hij wandelde rustig door het toch-niet-zo-donkere Dark Forest helemaal alleen op zijn fluweelzachte pootjes. Zijn blik ging hem langs al het wilde leven wat er zijn huis vestigde. Van kleine kikkertjes die een heel zangkwartet vormde tot vuurspuwende vogels die hun prooi langzaam verschroeide. Ook zag hij allemaal verschillende planten, die allemaal wel een donkere tint hadden, alsof ze uit een horrorfilm stamde. Hij liep steeds langzamer, en het pad werd steeds breder waarbij de overkant steeds dichtbij leek te komen. Toen kwam hij bij de Oude Ruïnes, om het beeld gade te slaan. Op een of andere manier deed het wat met hem.. Hij stond er zo rustig mogelijk naar te kijken tot hij iets hoorde ritselen. Hij zag een mede woestijnvosje, dat terwijl hij dacht de enige zijn op deze hele planeet! Gyashin zag het helemaal in zijn uppie te rusten in de lentezon. Hij rende speels er op af. Was dit nu echt een soortgenoot?

(OOC: Voor Melina ;D)

Geagiteerd en met confetti sliertjes nog in haar bruine haren liep het meisje genaamd Melina door de gangen van de school, haar grijze metgezel liep naast haar mee. Aan de riem zoals gewoonlijk. Zo nu en dan moest ze bommen ontwijken en in één van de wc's kwam een grote rookwolk van onder de deur vandaan. Met snellere passen liep ze door het kasteel heen en naar buiten. Haar groene ogen keken kort rond het schoolterrein waarna ze besloot de rust op te zoeken bij het stille meer. Met rustige passen liep ze met Fen nog aan haar zijde naar het stille meer toe. Eenmaal daar maakte ze Fen zijn riem los en stak deze weg in haar kleine, zwart met roze, schoudertas. Het meisje vond een dag zoals deze, 1 april, maar helemaal niets. Iedereen haalde kattenkwaad en op de één of andere manier waren zij en - of haar wolf wel de Sjaak. Vanochtend dus ook weer. Een confetti kanon was vlak voor hun afgeschoten door een jongen op haar afdeling die het een leuk idee leek. Wat er voor zorgde dat haar wolf angstig achteruit liep en jankte, Melina een suizend oor had en ze allebei onder de confetti zaten. Zuchtend zette ze haar tas op de grond en deed toen iets wat ze bijna nooit deed. Ze veranderde in haar dierenvorm. Een woestijn vosje. Zo hoopte ze op iets meer rust terwijl Fen lekker speelde in het water met wat takjes. De lente zon scheen op haar vacht en verwarmde haar. Oh, wat voelde dat lekker warm. Haar kleine pootjes droegen haar lichaam en met kleine pasjes liep ze naar een beschut plekje, maar wel in het zonnetje. Met haar donkerbruine kraal oogjes hield ze Fen in de gaten die als een vrolijke pup door het water rende om daarna naar het zand te gaan en te rollen. Als ze niet in haar dierenvorm was geweest, had ze zachtjes gelachen. Nu kwam er enkel een hoog geluidje uit. In het zonnetje doezelde ze kort weg. Het was pas toen haar grote oren een geluidje opvingen. Verschrikt krabbelde ze op haar pootjes en leunde iets naar achteren. Haar oogwit was te zien en haar snorharen gingen snel heen en weer. Met haar neus raakte ze kort het wezen voor zich aan, waarna ze een paar stappen achteruit deed. Voor haar stond.. Stond een uber schattig soort van woestijn vosje, al leek het er niet helemaal op. Melina likte haar bekje en neus kort met haar tong en besloot toen maar dat het een goed idee was om terug te veranderen. Haar ogen haalde ze niet van het wezen voor zich af. Fen rende ondertussen hyperactief op ze af met een stok in zijn bek. Het jonge dier kwam tot een stilstand na wat geslipt te zijn door het zand. De stok liet de wolf los om daarna aan het onbekende wezen te snuffelen. 'Fen, zit' sprak Melina haar huisdier streng toe. De jonge wolf deed wat er van hem gevraagd werd en ging zitten. Als het meisje nog iets langer gewacht had met het commando geven, had het dier vast en zeker nieuwsgierig met zijn tanden onderzocht wat voor een iets er nu toch voor ze stond. Het meisje haar groene ogen gingen terug naar het wezen die dus Gyashin was, ook al wist ze dat nog niet. Voorzichtig hield ze haar hand een beetje uit maar stopte. Hij was zo schattig en ze wilde het dier aaien, maar vond het toch niet zo een goed idee. Zo meteen zou ze het wegjagen of erger, het zou haar bijten en dan was ze verder van huis.

// Als je er niets mee kan, hoor ik het graag!

Gyashin keek het beestje vol interesse aan.. Wat doet een WOESTIJN-vos nou in een klimaat zoals deze? Hij keek de vos aan met zijn grote, bruinachtige kraaloogjes... Opeens gebeurde er is ontzettend onverwachts, het wezen wat eerst op een woestijnvosje leek veranderde opeens op een langzaam tempo in een menselijke jongedame. Eerst groeide ze tot een normaal mensenstandaard qua lichaamsverhoudingen, en haar vacht verdween langzaam in een menselijke bleke huidskleur. Er groeiden bruine lokken uit haar kruin, en haar kraaloogjes veranderde in grote, smaragdgroene ogen.

Gyashin probeerde zo formeel mogelijk over te komen.. "Goedendag? Ik had niet verwacht dat je een mens was.."  kwam er uit zijn flink bekieste mond. Zijn blauw-oranje oren met een roze binnenkant gingen langzaam op en neer..