Warm zomers weer, zwarte kleding die de warmte nog eens extra vasthield, gillende eerstejaars die rondspattend langs het meer sjeesden in hun zwemkleding, zoemende wespen, aan kleding hakend en knie-reikend onkruid en maar liefst vijfhonderd meter in de afschuwelijke hitte lopen naar zijn plaats van bestemming. Dat waren de ingrediënten voor een belabberd slecht, maar typerend Savador-humeur. Het was dan ook niet zo vreemd om de man met een diepe frons te zien naderen, streng als altijd, intimiderend als altijd, ijzingwekkend kalm als altijd. Een aantal meisjes die precies in zijn pad op het grasveld zaten te kletsen zagen de bui al hangen en waren verstandig genoeg om hun spullen te pakken en 'm te smeren. De zwartharige leraar op je dak krijgen was niet bepaald een pretje. Als een, wat leek, uit zijn krachten gegroeide vleermuis, of een vampier die midden op de dag uit zijn grafkist kwam gekropen en hier alles behalve blij om was, was hij in zijn lange zwarte mantel, bijna schouderlange donkere lokken en goudgele priemende ogen een sinistere verschijning die het beeld van de rasechte Shadraan eer aan deed. Niet dat hij er veel om gaf dat hij menig leerling al weg kon jagen met een enkele blik, alsof hij constant aandeed als een hongerige slang op rooftocht.
Te midden van het grasveld hield de lange man even halt, zijn turende blik gericht op het meer en de zwemmende leerlingen aan zijn linkerzijde. Eén van zijn mondhoeken krulde zich omhoog in een grimas van uiterste ergernis. 'Trek die broek op, Mr. Wilson! Ik zie scheuren die ik niet wens te zien. En overweeg om je moeders bustier te lenen ofwel een dieet te volgen,' snauwde hij naar een gezette derdejaars die als reactie verschrikt de randen van zijn afgezakte zwembroek beetgreep. Behoedzaam sloeg Savador vervolgens rechtsaf een niet vaak bewandeld pad in en stiefelde er met een grote boog omheen, zich verder niet bekommerend om de luidruchtige leerlingen. De beschamende trieste waarheid die hij zo goed mogelijk voor zichzelf hield als één van zijn vele geheimen, was dat hij een behoorlijke waterfobie had. Waarschijnlijk was het een van de weinige dingen waar hij het echt van in zijn broek kon doen, hoezeer hij het ook wilde verbergen. Het was een geluk dat datzelfde pad leidde naar de plaats waar hij moest wezen. Met een kleine omweg om de Kassen weliswaar, maar alles beter dan zich in de buurt van het water en de zwemmers daar te begeven. Ze zouden het nog in hun luchtige tienerhoofd halen om hem er aan zijn mantel in te slepen.
Met een onverschillig gebaar zette hij zijn aktetas tegen de stam van de grote eik dat hij als zijn ontmoetingspunt had gemarkeerd voor de les van Dragonkin. De geïrriteerde trek was nog altijd op zijn gelaat zichtbaar toen hij zijn rug rechtte en zijn armen in een langzame beweging voor zijn borst over elkaar sloeg, wachtend op de volgende lakse leerling die het niet op had kunnen dragen om zich eerder op zijn school aan te melden en de klassikale les te volgen. Maar geen punt, hoor. Zijn agenda was zo leeg als een velletje papier en hij had ook absoluut geen dagen te vullen met lessen aan hardleerse tieners - mens, hoe kom je erbij.

Ieder andere normale, onbijzondere, lakse, niet te vergeten foeilelijke, stinkende ongetalenteerde leerling zou zichzelf met een idiote kreun uit bed kwakken om dan vervolgens in sloffende tred richting de les te sukkelen, met een knikkend hoofd van de slaap en hangende, slepende armen. Hier en daar vielen ze dan even halfdood neer om hun luie, inactieve puberlichaam als het ware op te moeten laden voor ze hun pas voort konden zetten, kruipend als een naaktslak, schuivend over hun buik en gezicht. Dan lieten ze zichzelf in een brainfart het betreffende klaslokaal binnen vallen om de blijk van hun ongewenste aanwezigheid compleet te maken. Maar niet Syrax Moonus. Nee, de geweldige, A-DEM-BE-NE-MEN-DE, sensationele, verdraaid fameuze - laat ik hier even een kruisje slaan, lieve Heer sta me bij -  heroïsche Raziaan moest zijn aanwezigheid zo nodig op een spectaculaire wijze bekend maken. Op een uit zijn krachten gegroeide hagedis, vast en zeker ook nog niet eens zindelijk. Savador gromde verwensingen tussen zijn tanden door terwijl hij met een beschermende arm voor zijn gezicht onder de eik stond, zijn mantel wild wapperend in de krachtige windvlaag die zijn richting in werd gestuwd. De enorme draak landde in sierlijke elegantie op het grasveld, dicht bij de boom waar hij stond, en bood zijn berijder de veilige vaste grond onder zijn voeten aan. Even drukte Savador zich tegen de boom, allerminst gesteld op de Raziaanse gevleugelde wezens, maar zijn blik - en ergernis - was vooral op de jonge vuurmagiër gericht die zijn beest achterliet om zich naar zijn volgende les te begeven. Het joch had zich in de eerste les waarin ze kennis hadden gemaakt al een literal pest bewezen, een hardleerse ziel die boeken kennelijk liever gebruikte waar ze naar de gedachten uit de hersenkronkels van het puberbrein voor gemaakt waren: een hoofdsteun of toiletpapier. Maar nu vond Mr. Moonus het blijkbaar ook van pure noodzaak om zijn ego te strelen met alle verwonderde blikken en stille amusatie die zijn vogelvlucht opleverde.
'Als het goed is,' begon de grimmige zwartharige man in de toon van zijn rauwe sarcasme, terwijl hij ondertussen met nijdige, demonstratieve handelingen zijn verwaaide mantel schikte,
'- bevindt Razen - de planeet waar u uw clownse caprioleren met een gerust hart mag uitvoeren, hier duizenden lichtjaren vandaan. Maar kennelijk vindt u uzelf te goed om te voet naar de les te komen. Is het niet, Mr. Moonus?'

-  

Hij draaide zijn hand er niet voor om dat Syrax Moonus zijn uit zijn krachten gegroeide hagedis niet eens geleerd had dat mensen geen voedsel waren. Hoe het dreigende zwarte beest naar hem blikte, kon hij zichzelf maar meteen met olie insmeren en zich tussen de salades naakt op een bord werpen. Slangen waren tenminste niet zo vreselijk stekelig of vurig. Die moesten het hebben van hun snoodheid, het vermogen om roerloos op de loer te liggen en dan plotseling in de aanval te schieten met de snelheid van het licht. Hersenloos kauwen op hun prooi was er niet bij; die spoten ze iets van hun verlammende gif in, wurgden ze, of slokten ze gewoon in één hap op. Op zijn hoede bleef Savador dicht bij de boom het grote geschubde dier vanuit een ooghoek in de gaten houden. Een ander man die niet zo verblind was door zijn trots, zou misschien uit alle voorzorg en veiligheid weg hebben gekeken - wie weet voelde zo'n draak zich uitgedaagd als je oogcontact behield, vergelijkbaar met een dominante hond. Maar niet Savador. Ondanks dat hij het vertikte om een stap dichter in de buurt van het wezen te zetten, staarde hij hem recht in zijn grote, gifgroene ogen, met diezelfde norse frons tussen zijn wenkbrauwen die altijd zijn gelaat leek te sieren. Gelukkig voor hem duurde die staarsessie van opzwepende spanning niet lang, want de zwarte draak verwijderde zich van zijn baas en van de les om hen in alle rust te laten. Langzaam liet Savador de lucht uit zijn longen ontsnappen, ergens - hoewel het aan de buitenkant absoluut niet aan zijn stijve houding zichtbaar was - toch wel verlicht. Hij leek meteen weer in zijn oude rol terug te vallen toen Moonus met een herkenbaar smoesje kwam, en de gleuf van zijn frons werd nog iets dieper. 'In ieder geval nog overtuigender dan een openstaande brug. Het verbaast me dat u niet direct op de zwakke smoes terugvalt dat uw draak uw huiswerk heeft opgeschrokt,' uitte hij zijn zure sarcasme. De lange zwartharige man draaide zijn lichaam richting de jonge vuurmagiër ten teken dat hij ter zaken wilde komen. 'Gaat u me deze les weer diep, diep teleurstellen of heeft u zich deze keer wél ingelezen over de lesstof?' Een vraag die hij leerlingen beter niet kon vragen. Hij hield zijn hart maar weer vast.

-  Haha ~
Quite the opposite  

De confrontatie met het gevleugelde wezen was er kennelijk niet eentje van de offensieve kant geweest. Baasje, verstandig en wel, stond er namelijk heel kalmpjes bij en dat insinueerde dat er geen gevaar was en hij rustig op zijn gemakje zijn ding kon blijven doen, al dan niet met een oogje op het beest. Of het was juist de exacte bedoeling van het joch om de Raziaanse draak alle opportuniteiten te geven zijn leraar vuurmagie van zijn sokken te snaaien en op hem te kauwen als een piepbeestje. Gelukkig - toch wel meer voor Syrax Moonus dan voor hem, die etter wilde niet weten hoe het was om hém op je dak te krijgen - bleek de jongen onder al zijn Raziaanse laagjes en euveltjes een verantwoordelijke kant te hebben.
Zo bleek dat ook het ogenblik erna, want Mr. Moonus wist warempel antwoord op zijn vraag te geven. En nog wel eentje in de semi-correcte zin, hoezee, eureka, tijd voor een confetti-regen en knalbonbons in alle kleuren van de regenboog. 'Wel, wel.' Hij lispelde die twee woorden bijna terwijl hij peinzend de lucht aftuurde, zijn halfdicht geknepen ogen het zwarte puntje na kijkend dat aan de horizon verdween - maar zijn toon klonk, zoals gewoonlijk, alles behalve onder de indruk.
'Wat een verrassing. Ik begon me namelijk al af te vragen of u wel kon lezen.' De leren aktetas die hij nog in een hand hield, liet hij met een plof naast de voet van de boom neervallen en zijn goudgele ogen flitsten naar het met bruine lokken omlijste gezicht van de jongen. 'En?' voegde hij er zacht aan toe, zijn wenkbrauwen afwachtend optrekkend. Want ofwel zijn antwoord enigszins correct was, er was nog een belangrijk punt dat het joch scheen te zijn vergeten. De belangrijkste van allemaal.

- Hij is wat kort en laat, sorry!

In negen van de tien gevallen kwam er een incorrect antwoord als resultaat wanneer hij je onder druk zette. Dan kwam men vaak met zwakke smoesjes zoals nervositeit, duizeligheid, prestatiedruk en dat soort ongein. Het kwijtraken van een lesboek, nodeloze dingen die ertussen waren gekomen: dat soort gevallen zette hij dan automatisch om naar de waarheid; het boek lag ergens achteloos weggemoffeld onder een bed en de 'dingen die ertussen waren gekomen' vertegenwoordigden zich als gezellige uitjes met vrienden, die eveneens op een zaterdagavond gepland konden worden, maar die de doorsnee leerling zo nodig midden in de week wilde doen. Syrax Moonus, met zijn walgelijke arrogantie en de drang om hoge ogen te gooien, was daarin geen enkel verschil.
Daar had je het al, die koortsachtige uitdrukking. De blik van de jongen schoot zoekend over het glooiende gazon, alsof hij daar ergens het antwoord vandaan kon hengelen. Ja, hij kon maar net zo goed zijn lesmateriaal gereed gaan maken in de komende veertig minuten die het joch nodig zou hebben om tot een volledig geformuleerd antwoord op zijn vraag te komen. Maar bij de Heilige Maagd Maria, de hogere machten van boven besloten om een ophelderend licht van wijsheid op de jongen neer te schijnen vandaag, halleluja en laten we een kruisje slaan. Midden in zijn handeling om in gebukte positie een rieten mand in het gras neer te zetten, bevroor hij en bleef een klein ogenblik zo staan voor hij zich, langzaam maar zeker, weer oprichtte. Eén wenkbrauw trok zich op.
'O?' De toon in zijn stem was nog altijd doordrenkt met spot, het droop in zekere zin van dat enkele geluid. 'Een pak van mijn hart dat uw geheugen tenminste niet zo'n bodemloze put is als uw denkvermogen,' vervolgde hij stug terwijl hij met de punt van zijn herenschoen de deksel van de mand wipte. Nog altijd niet bepaald onder de indruk.
En?' Hij vroeg het opnieuw, op een scherpere toon ditmaal. Het was immers niet alles en ook niet hetgeen wat hij had willen horen. De opkomende frons tussen zijn wenkbrauwen liet zijn huid in een plooi vallen toen het wachten op een fatsoenlijk antwoord hem te lang duurde. 'En de impact, Mr. Moonus! Het loslaten. Het stoten. Het hele belang van deze oefening. Desalniettemin komt dat in een later stadium, het is een bouwsteen van de samenhang. Gadverdamme, herwaarts voor een groeiende rijkdom aan zwakbegaafden, komt dat zien, zijt welkom.' Het laatste werd er in een snuivend gemompel achteraan geplakt, meer in zichzelf dan tegen iemand in het algemeen. Meer gemopper volgde terwijl hij een graai deed in de mand. Chagrijnig hield hij een hand voor zich uit, waar een aantal gefolteerde bloemetjes op zijn handpalm rustte, persoonlijk geleend uit Norwoods kassen. 'Als u het zo goed weet, Mr. Moonus, waarom laat u dan uw controle, concentratie, geduld en alertheid niet los op deze ondienstige planten?' siste hij met een opgetrokken mondhoek. Zijn hand - meer een klauw in zijn beweging - greep die van Syrax beet om hem de kwak bloemen te overhandigen. Als een achteloze klets ketchup die door een dikke, nurkse cateringvrouw met wangkwabben als een bulldog op je eens zo onbezoedelde en onschuldige frietjes werd geslingerd. 'Baffle me.'

Nonchalant plaatste de donkerharige man losjes een hand tegen zijn heup, zijn priemende blik afwachtend op de jonge vuurmagiër gericht. Die leek zich enigszins meer te bekommeren om de duffe bloesems die op zijn handpalm rustten dan het eigenlijke doel om ze totaal te vernietigen, bah, iel, weg ermee. Vreemd toch, want de jeugd vond het toch zo geweldig om spullen te vernielen. Met name lesboeken, prullenbakken, bureau's of andere schooleigendommen waar hij zijn zuurverdiende centjes in stak. Dat restte allemaal als klein maar belangrijk aspect in het anti-Savador complot.
Zonde, vond het joch het. Een Raziaan die het zonde vond om Grenaanse verfoeilijkheden tot as te laten vergaan. Misschien werd het hoog tijd om een psychiatrische inrichting aan te bouwen, vlak naast de school. Genoeg vrij bijzondere probleemgevallen die gevaarlijk vrij door zijn gangen slenterden. 'Ach, uw innerlijke bloemenmeisje komt los, ik voel het,' sneerde hij met een wrang, humorloos glimlachje. 'Wat ik zonde vind, Mr. Moonus, is uw gebrek aan talent.' Ronduit walgelijk. Het was een ander verhaal geweest als het snotjoch zijn genade voor bloemetjes in had kunnen ruilen voor ware kundigheid. Zeven minuten van de les verspild en hier stonden ze nog, onder de boom, bij de bloemetjesmand, eerste eenvoudige stap, kind kan de was doen. Niet Syrax Moonus, zo bleek maar weer. Rook kringelde tussen zijn gesloten vingers door omhoog, maar het was niet het gewenste vuur dat de exotische bloemen vermorzelde. Een klein windvlaagje zette op, maakte een cirkelende beweging vlak boven de hand van de jongen, en nam de as en de bloemblaadjes mee. Savador keek met zuur op elkaar geperste lippen toe hoe de bloemblaadjes vrolijk op het windstroompje roterend over het veld dwarrelden en uit het zicht verdwenen. 'Wat een simpele ziel bent u toch,' zeurde hij nors toen hij zijn hoofd weer naar de jongen terugdraaide. 'Wat snap jij nu niet aan vuurmagie? En ik maar denken dat de geweldige, heldhaftige Syrax Moonus met zijn ontzaglijke draak, zijn adembenemende luchtcapriolen en schielijke vuurmuren wel in staat zou zijn om de fik in een paar rozen te zetten. Godsjammerlijke vergissing nummer drie. Het is een steek in mijn hartstreek dat je in je onwetendheid dezelfde lucht met me deelt.' In een ruwere handeling dan voorheen, greep de sarcastische leraar de hand van de jongen weer om er opnieuw enkele bloemen in te smijten. Again.

Nog tamelijk kalm keek hij op de bruinharige jongen neer, zijn gedachten bij zijn samengebalde, licht trillende vuisten die hij nu maar al te graag om de dunne hals van het joch wilde leggen. Het was het simpele gebaar van een bijdehande schouderophaling die hem in een fractie van een seconde uit zijn vel deed springen. Hij kon het niet helpen, echt waar niet - zijn geduld had hij al zolang op een laag pitje gezet, veel te lang. Zijn handen schoten als slangen in de aanval naar de boord van de brutale snotneus en rukten hem aan zijn kraag ruw naar hem toe. 'Careful, boy!' spatte hij snauwend in het gezicht van de Raziaan. 'How incredibly irritating NOT to receive the deserved RESPECT! No more of this nonsensical stalling. Now go!' Hij liet Moonus met een ruw gebaar weer los, met genoeg kracht om hem onnodig hard tegen de stam van de boom te smijten. Bij Medusa, waarom moest het altijd zo zijn dat de onervaren onderkruipsels op zijn school alles zo verschrikkelijk lang trachtten te rekken?! Met de grauwrimpels in zijn neus en een opgezwollen ader onder de zwarte lokken bij zijn slaap, sloeg Savador geërgerd zijn armen over elkaar en keek nijdig toe hoe Moonus een nieuwe poging waagde. Uiteindelijk glipten daar dan de kringelende rooksliertjes die hij wenste te zien tussen de vingers van de jongen door.
'Yes, rather atrocious, maar goed genoeg - now..' Hij gaf de jonge vuurmagiër niet eens tijd om bij te komen, maar greep hem onverbiddelijk bij een bovenarm en trok hem op hardvochtige wijze mee, bij de eik vandaan. Opnieuw volgde een duw waarbij hij hem losliet. 'Met uw fantastisch geboekte vooruitgang, Mister Moonus, vervolgen we de les met stap B, shall we? Ziet u deze kuilen hier? Ik heb u eerst op verlepte bloemen laten oefenen zodat u een doel hebt waar u u op kunt concentreren. Bij de volgende oefening hebt u echter geen doel meer. Het enige doel wat u voor ogen kunt houden is om veilig de overkant te halen zonder in een metersdiepe kuil te vallen. En de enige manier waarop dit in deze les is toegestaan is om succesvol de oefening van net te herhalen - het enige verschil is dat u u nu moet concentreren om uw energie over uw gehele lichaam te verplaatsen. Ga aan de rand staan, verzamel de schroeiende kracht, laat los en stoot uzelf op het juiste moment door de impact naar de overkant. Simpel. Slaagt u hierin, dan zal uw verplaatsing zo snel gebeuren dat er enkel een flits van wazige vlammen te zien is - dit neemt als het ware de vorm van een dier aan, uw Dragonkin. Hoe behendiger u er in wordt, hoe langer het zichtbaar zal blijven. Hoe klunziger u het in de praktijk brengt, hoe harder u zal vallen. En laten deze kuilen nu net broeigronden zijn voor een netwerk van distels. Do try~' Met een enorme rotvaart plantte Savador een hand tussen de schouderbladen van Moonus en gaf hem een flinke duw, met als gemene bedoeling om hem face-first in de kuil te kwakken. Tenzij het joch zich aan de hand van de manier van lesgeven van zijn leraar genoeg had voorbereid om opgewassen te zijn tegen zo'n surprise-uithaal.

- Mijn excuses voor het late antwoord!

_{Dit was het toppunt van exorbitantie, hemeltergend gewoon! En het had zich al tot zo'n heidens down-to-the-ground niveau bewezen dat het een indeuk had gemaakt op zijn normaal zo kille, kalme uitstraling door het joch als een ragdoll heen en weer te slingeren, van hier naar daar, A naar B. Dat daargelaten: als hij kwaad werd - écht kwaad - dan deed je er beter aan om behoorlijk op je tellen te gaan letten. De jeugd van tegenwoordig was nog dommer dan hij dacht. Moest hij nu daadwerkelijk alles voor gaan kauwen? De bruinharige klier was er één van zijn mentorleerlingen, nota bene! Een beau monde van zijn klas, een representatie van het resultaat van zijn onderwijzen, het fijn geslepen eindproduct van het Savador-legioen. Het was het gouden streven om de titel van beste groep in de school te dragen, een vuist te vormen tegenover de andere mentorklassen - het feit weggelaten dat dat niet heel onwaarschijnlijk al zo was, met maar liefst vier leerlingen op novice-superioriteit in Klas Savador; maar het was nog niet goed genoeg! Het niveau kon toch werkelijk niet zó laag liggen? Moonus moest beter weten dan dit. Het zou hem al enorm helpen als hij zich van tevoren zo verdiepte in de stof dat ieder zinnetje in zijn lesboek bij voorhand al in zijn nipte brein gestampt zat. Godver! Zijn geklauwde hand plantte zich tussen de schouderbladen van de jongen en hij gaf zichzelf de gelegenheid om al zijn frustratie in de onverbiddelijke duw te stoppen die volgde. Het joch had het geluk om zichzelf in evenwicht te brengen en een akelige val te voorkomen door middel van luchtmagie, maar Savador was nog lang niet met hem klaar. 'Ah, do I detect a trace of foul air magic there? Ik dacht toch echt dat ik nadrukkelijk had gezegd enkel vuurmagie te willen zien, did I not?' merkte hij laconiek op, zijn stem omgebogen tot een zoet toontje. 'Dat wordt nablijven, Mister Moonus.' Het was bijna alsof hij het er gewoon om deed. Eén ding stond rotsvast: hij leek, hoe het ook zij, de ongelofelijke pik op Syrax Moonus te hebben. En dat zou enkel en alleen maar groeien als hij nu niet onmiddellijk een perfecte Dragonkin te zien kreeg.
Nog altijd getergd met de wrok voor Moonus broeiend in zijn borst, balde hij een vuist en keek in nijdige afwachting toe hoe de telg het ervan af zou brengen. Misschien was het karma, of louter alleen de gebruikelijke onhandigheid en beschamende onkunde van een onervaren leerling, maar wat er toen volgde kon hij niet na traceren. Het gras werd in een perfecte lijn geschroeid en ontzet zag hij de kop van de vurende Dragonkin op hem afkomen. In één luttele seconde stond hij paraat met de bedoeling om een magische barrière voor zich uit te vormen die de enorme schroeibal moest reflecteren, zijn armen vliegensvlug uit hun over elkaar geslagen positie ontvouwen. Dat zou succesvol zijn geweest als hij niet een harde klap opving in zijn maagstreek en onder een hees gekreun naar lucht hapte terwijl hij achterover in het gras werd geworpen. Een paar secondjes verstreken voor hij zich herpakte en, languit in het gras liggend, doorhad dat Syrax als net zo'n ongelukkig hoopje bovenop hem geland was.
'YOU - INSOLENT - ! Get OFF me!' Het was geen stoot meer, maar bijna een Syrax-flip toen hij de jongen van zich afduwde en overeind vloog. Gadverdamme, hij had hem aangeraakt. Woedend zoog de zwartharige man de lucht tussen zijn opeengeklemde tanden door en greep het joch bij de voorkant van zijn kleding om hem tegen de stam van de eik te drukken. 'Is this some kind of joke to you?!' viel hij sissend tegen hem uit, zijn neusbrug geplooid in furieuze rimpels en de blik in zijn flikkerende gouden ogen haast maniakaal. De pupillen in die enorme, razende poelen van amber waren verkleind tot smalle spleetjes wat hem des te angstaanjagender neerzette. 'Hebt u ook maar enig idee hoeveel tijd u van me ontneemt om mijn hoogst achtenswaardige les te wijzigen tot een komedie act? Sneaking parasite!' Met een schorre grauw prangde hij de arme bruinharige Raziaan opnieuw richting de kuil. Het kostte hem teveel moeite om een gefrustreerde schreeuw binnen te houden.
'This is more than I can stand! I'm NOT going to ask you again; AM - I -CLEAR?!' Het was duidelijk dat de leraar zijn geduld nu echt verloren had, en nog duidelijker dat Moonus nu maar beter een redelijke prestatie neer kon zetten voor hij als een mislukte egel op de ziekenzaal belandde.}

_{Onder de opzwepende woede die Moonus bij zijn leerkracht ontketend had, knarste hij zijn tanden woedend op elkaar en gooide een onbevredigde grauw naar buiten terwijl hij zijn vingers tot krampachtige haken klauwde. Zijn beide mondhoeken waren opgetrokken in een tandenontblotende trek die zelfs een opvliegende pitbull met de staart tussen zijn poten ter plekke op de vlucht zou kunnen laten slaan. De gefrustreerde kermgeluidjes die zijn keel verlieten kon hij niet tegengaan bij het aanzicht van de schroeiwonden op zijn trillende handen. Bevend hield hij zijn handpalmen op een paar centimeter voor zich uit. Dat - joch - had hem verwond. Dat vunzige ziektegezwel, gore ongeciviliseerde straatvlegel, Raziaanse rioolrat - had hem verwond! HEM! Alsof het nog niet erg genoeg was dat de imbeciel door de impact tegen hem aan was geknald en hém - een leraar, en niet zomaar een leraar - schaamteloos gebruikte als airbag. Dit was allemaal niet gebeurd als hij gewoon even de andere kant op gevallen was; dan had hij zijn povere excuus voor een Dragonkin succesvol op kunnen vangen om deze de hoogte in, richting de dampkring te lanceren. Niet alleen had die bron van onkunde een decimeter van zijn huid open gehaald, hij was met hem in contact gekomen en als prachtig resultaat zaten zijn prijzige, normaal zo elegante kleren onder het gruis. Het zou hem allemaal bespaard zijn gebleven als het joch de andere kant op had gericht, zoals naar behoren. En het enige wat hij als flauw excuus op zijn bord geworpen kreeg was een mat 'dat was mijn bedoeling niet'. Geen verontschuldiging keer tien. Niet eens in de zonde van zijn spijt door het stof voor hem kruipend. Hij wist dat het voor menig leerling een maar al te moeilijke taak was om alles naar behoren te doen, maar dit sloeg werkelijk alles! Het was inmiddels al wel een onmiskenbaar, algemeen feit dat de doorsnee leerling van deze school minstens een halfuur of meer nodig had om stap a van één onder de knie te krijgen. Dat was zo'n bedoezeling van de talenten van hun vuurmagieleraar, dat de vinnige zwartharige man dat gemakkelijk als belediging zag. Stap één-B dreigde tevens uit te lopen op een catastrofe, en duidelijk een onmogelijk uitvoerbare taak voor de jonge vuurmagiër; met een stekende pijn in zijn voorhoofdholte was hij gedwongen toe te kijken hoe Syrax schaamteloos een natte handdoek nadeed die zichzelf over een droogrekje drapeerde. Half om half hing hij daar over de rand van de kuil heen - en verder zag hij niet wat er gebeurde: met een bevende onderlip schoof Savador een hand over zijn ogen terwijl hij tussendoor in een zacht gefluister in zichzelf mierde. Een geluk voor Moonus, want daardoor merkte zijn leraar met zijn scherpe blik niet op dat de jongen gebruik maakte van opnieuw een staaltje magie dat hij niet wenste te willen zien, puur en alleen omdat het geen onderdeel uitmaakte van de praktijkles. De lange man drukte zichzelf tegen de boom achter hem toen hij zijn hand weer weghaalde in een poging om zichzelf te behoeden tegen een tweede onhandige uitschieter. Energie verspillen aan een nieuwe barrière die hij op precies het juiste moment diende op te roepen was echter niet nodig. De stroom aan vuurmagie die gepassioneerd door Moonus' banen schoot, stuurde zichzelf op het laatste moment bij, resulterend in een succesvolle stoot in de juiste richting. En uiteindelijk bereikte het joch dan toch de overkant. At last.
Lomp schoot hij aan de andere kant van de kuil door, om vervolgens om de een of andere stupide reden die zich in dat korte ogenblik in zijn kleine tienerbreintje vormde weer volstrekt stil te blijven staan. 'Well? Why are you still standing there?' sneerde de zwartharige docent de jonge vuurmagiër van een afstandje toe, niet bereid om hem ook maar een glimp van goedkeuring te gunnen. 'Venture forth! Immediately!' Wat verwachtte die idioot nu? Dat dat het was, les klaar, leraar tevreden, spreuk geleerd? Hij had dertig minuten van zijn kostbare tijd opgegeven aan stomme vooroefeningetjes op rozenblaadjes, en één kuil overwonnen en het joch haalde de gedachte kennelijk in zijn kop dat ze hier nu klaar mee waren, op naar de volgende lat. Bij Medusa, wat bewees hij zich toch weer een arrogante, onuitstaanbare kwal. De huid plooide zich in grauwende rimpels boven zijn neusbrug in de nijdige trek die over zijn gelaat gleed. 'Enough of this posturing..' siste hij hatelijk. 'I believe it's time I stopped being civil!' De woorden hadden nog nauwelijks zijn lippen verlaten, of de donkere leraar plantte de lage hak van zijn herenschoen in een krachtige, stampende beweging in de grond voor hem. En een tweede keer, en een derde keer, en nog eens, en nog eens; de kluiten aarden stoven in het rond en het duurde werkelijk maar een fractie van een paar seconden voor hij daarmee diverse Fire Traps triggerde die op nog geen paar centimeter afstand achter Syrax' hakken tot ontploffing kwamen. Eenvoudigweg wat hem de meest effectiefste manier leek om het joch in beweging te krijgen en het parcours aan meerdere kuilen zo snel mogelijk af te leggen. Als een opgejaagde rat in een doolhofje die de snelste route trachtte te vinden naar een blokje kaas in een fatale val.}