Onder de bekende eik op het wijd uitgestrekte grasveld wachtte hij. Het was alsof hij er nauwelijks was, roerloos staande als een standbeeld met zijn rug tegen de stam van de boom geleund. Zijn armen had hij over elkaar geslagen en zijn kin rustte bijna op zijn borst - het waren zijn ogen, alleen zijn ogen en de broeiende toorn als rondkolkende gouddraden in die vurige poelen, die leken te bruisen van aanwezige geestdrift. Een schaduw was over de bovenste helft van zijn gezicht gevallen zodat het hem al om al een ijzingwekkende uitdrukking gaf. En niet voor niets.
Drake Burned. Als er iemand onder de leerlingen was voor wie hij zo'n grote wrok koesterde dat deze dodelijk voor zijn tegenpartij kon zijn, dan was het wel deze jonge vuurmagiër. In geen tijden was er niet meer zo'n student geweest die op zo'n gevaarlijke mate het bloed onder zijn nagels vandaan kon halen sinds Lie. Sadly had die het moeten ontgelden en lag nu ergens een aantal meters onder de aarde in het duistere bos. Maar Burned. Het onduldbare joch had er een knick voor om zijn vrije tijd veelal te stoppen in het afgaan van alle opties mogelijk om hem te dwarsbomen - en dat katapulteerde hij onmiddellijk terug in thousand-fold. De brieven met uiterst belangrijke informatie over het welbevinden (en de sterfte) van kennissen op Burned's thuisplaneet had hij onderschept en vernietigd, louter om de snotneus - anoniem, vanuit de gewennige schaduwen, zoals dat zijn perfecte manier van aanpak was - terug te pakken. Daar had hij nu nog onder het genot van een glaasje wijn om kunnen schateren als de rekel niet zo ontzettend nieuwsgierig was en ongehoord alle hoeken van het kasteel ondersteboven liep. Als walgelijk ongedierte dat hij niet kon uitroeien, wat hij ook probeerde. Vermin. Een betere benaming voor de imbeciel had hij niet. Het was dankzij Burned's bemoeizucht dat hij erachter was gekomen wat zijn mentor hem had geflikt, dat uiteindelijk geresulteerd had in een gevecht waar de haat en de serieuze moordlust van af spatte. Nee, Savador was het nog lang niet vergeten. En als je de donkere man ook maar een beetje kende, kon je zonder concrete bekrachtigingen concluderen dat hij het daar nog lang niet bij zou laten. Maar alas, de routine van het leven ging gewoon door, en zo ook de lessen die hij in zijn positie als leraar vuurmagie diende te geven. Al dan niet met een beetje meer allooi in moeilijkheidsgraad - oh ja, hij zou het joch tien keer meer laten zwoegen dan de rest van de leerlingen die hier, op dit grasveld, voor zijn neus hadden gestaan om de Dragonkin onder de knie te krijgen. Het was iets dat hij nooit of te nimmer openlijk toe zou geven, maar hij haatte het feit dat Burned over genoeg potentie beschikte om zich succesvol een rang omhoog te werken. Novice: nog maar de eerste trede op de trap naar welslagen voor een leerling, maar dat was in zijn ogen als het Burned betrof al één trede teveel. Dan was er nog zijn maskertje. Hij wilde zijn zorgvuldig geslepen image die hij voor de buitenwereld ontwikkeld had niet beslijken door als moordenaar uit te komen - dat zou een enorme impact hebben op zijn status, zijn geld, zijn alles. Drake Burned was het dat simpelweg niet waard. Hij moest zich er listig omheen banen, zoals hij zijn hele leven al succesvol had gedaan. En dus wachtte hij, met macabere nijd, maar ook met ijzige kalmte.

Zijn voetstappen zakte zacht in het drassig, natgemaakte gras op het uitgestrekte veld. Zwarte gehavende en afgetrapte sneakers, die hij al lang had en makkelijk op liep. De zwarte strakke broek met wat versleten plekken en vlekken werd omhoog gehouden door de zwarte leren riem, zilveren gesp. Een simpel zwart t-shirt, waar je een vervaagde afbeelding van een schedel op kon zien. Er zaten een paar van die vervelende ronde gaatjes in, waarvan niemand nu wist of ze van je riem of kwaliteit stof was. De ketting met het zilveren bedelvlam bungelde wat rond het zwarte koort terwijl hij zijn stappen zette. Nog altijd gehuld in de zwarte jas, herkenbaar voor allen. Alles, net zoals zijn half sluikende en piekende haar dat in vettige gel een beetje omhoog gehouden werd. Het zag er uit alsof hij totaal niks aan zijn uiterlijk deed, maar juist deze casual look was wat hem kenmerkte. Het enige wat niet zwart kleurde aan de puber, waren de witte bontranden langs zijn mauwen, capuchon en de onderkant van zijn jas. Daarbij was er nog een kleur die er ook erg bij hem uit kwam, de opvallende bijna oranje ogen die konden vuur spuwen wanneer de emotie hoog op liep. Elk persoon zou deze jongen in de gangen op afstand herkennen als Drake Burned. Een jongen waar je bij uit de buurt moest blijven als je niet opzoek was naar problemen. Een schooier eerste klas die de regels zoals -bijna- elke leerling aan zijn schoenen lapte. Het geval bij Drake was dat hij graag zijn acties bij anderen inwreef en was het nu net hét geval, dat hij les had van de docent bij wie hij dat het aller liefste deed. Vanuit het innerste van de kern van zijn botten had Drake een hekel aan deze man. Als hij had gekund had Drake hem die keer graag met blote handen gewurgd, gestuurd naar de hel waar hij beweerde vandaan te komen. Toch wist Drake dondersgoed dat hij zoveel zwakker was dan Saf, in velen wegen. Niet dat Drake dit toe zou geven, hij gaf de leeftijd, positie en ervaring de schuld. Echt Saf willen vermoorden? Ergens wel en dan toch niet.. of wel? Drake wist het niet en zou waarschijnlijk uiteindelijk het niet doen.. hij wist het gewoon niet. Het was nu eenmaal dat de man geen idee had gehad wat hij had gedaan. Voor Drake waren zijn vrienden in die tijd nog het enige geweest wat hij liefhad in zijn leven nadat zijn hele leven een leugen was gebleken. Dus daarom had Savador het recht hem dat enige geluk te ontnemen? Er was niemand die hij zo verachtte, zo graag van deze school zou vertrekken. De jongens om hem heen konden hun best doen, pestkoppen konden hem proberen te domineren, meiden konden hem uitschelden voor hoeren neuker, player, mooiboy, alles konden ze hem maken. Hij zou het met een vermakelijke grijns onthalen, genieten van hun poging, maar iedereen wist het. Drake had de attitude in pure arrogantie en hooghartigheid die zei: 'I don't give a fuck about it.' Nerds vreesde hem en velen ontliepen de jongen door vele roddels, verhalen en geruchten. Hij voelde zich op die manier ook weer machtig. Toch wist hij.. als Drake door de gang liep zouden ze afkeurend of misschien angstig het nakijken hebben. Als Savador door de gangen maneuvreerde, schoten ze weg als ratten voor de slang. Baas boven baas en dat zou het altijd zijn.

De jongen voelde de koude wind door zijn zwarte haren gaan terwijl hij naar de plek liep waar altijd deze les gehouden werd. Hij moest wel, al stond alles in zijn gehele gelaat op tegenzin. Geen haar die er ook maar aan dácht om onder de ogen van dit wanschepsel te komen. Zijn vuist, gestopt in de zakken van zijn jas was gebald. Tòch was het zo dat Drake wel moest, hoeveel hij Saffie ook verachtte, hij moest nog altijd zijn lessen volgen. Zelfs als hij lessen had gemist doordat hij een meisje had pleziert, dat is toch een fijne reden niet? Drake had dat persoonlijker veel leuker gevonden dan de les. Liever het geschreeuw van haar, dan zijn snauwende stem in zijn oorschelp te voelen. De wind waaide zijn jas op en uiteindelijk kreeg de zwartharige jongen de tiran in zijn vizier, waardoor hij gelijk al gal omhoog voelde komen. Beheerst slikte Drake het door, tegelijk kwam de speelse en herkenbare uitdagende blik in zijn ogen die deze docent als de beste kende. Drake had de les Dragonkin gemist, toepasselijk eigelijk hoe de naam van deze les op zijn naam aansloot. Uiteindelijk hield Drake stand en was de blik die de twee figuren met zoveel haat elkaar gunde om te snijden zo scherp. De ijzige kalmte van Saf was gewoonlijk voor Drake, maar hij kende deze man wel anders dan dat, wanneer hij zijn eeuwige controle verloor. Drake dacht er liever niet aan hoe hij tegen de grond aan gepind was, geen kant op kon. Er bleef nog lang voordat hij iets zei een stilte, tot Drake die verbrak. ''Saf.'' was zijn begroeting. ''Mister Drake Burned, present.'' voor de verandering, zou de man wel denken. Misschien hoorde hij liever Drake Burried? ach, alsof dat niet van hetzelfde was! Alsof deze twee levensvormen ooit normaal met elkaar zouden kunnen gaan omgaan? Iedereen wist van hun rivaliteit. Zean had gelachen toen Drake het vertelde, Kriss had zachtjes té erg gegiecheld. Drake had zijn ogen hopeloos omhoog gegooid, door zijn haren gegraaid voor de frustratie. Dan nu, Drake was benieuwd of de man hem letterlijk voor de haaien zou gooien en zo ja? Dan was Drake daar klaar voor.

Daar, op het zonloze gazon bewoog zich een gestalte in het zwart voor, zijn voeten laconiek verplaatsend door het vochtige gras in de rechte lijn waarin hij hem benaderde. Bemodderde, versleten sneakers met veters donker van het vuil, uitgewassen shirt met een vervaagde expliciete afbeelding erop geprint, deze morgen willekeurig uit de kast getrokken, he'd imagine - simpele zwarte broek met schabbige gaten in de stof en een smaakloze riem die dat alles op zijn plaats hield. Uiteraard was die gruwelijke jas met die zondige bontkraag en dat opgedirkte haar in de plakgel onmisbaar. Your regular runt. Arrogantie en brutaliteit paraat. Vast en zeker heilig gelovend in het belachelijke waanidee dat zijn uiterlijk het allemaal wel goedmaakte voor dat vreselijke gebrek aan stijl en verzorging. Een steek voor het oog, bah.
Niets aan het roerloze uiterlijk van de man wees erop dat er een helse haat in hem broeide, eentje van een maniakale variant die oplaaide tot wolkenkrabberhoogte wanneer dit joch zich in zijn buurt bevond. Alleen de vuurspuwende schatkamers in zijn irissen kolkten met een aanzienlijke waarneembare wrok. Burned was een naam die hem kotsneigingen bezorgde, een klinkklare definitie in zijn woordenboek van verwaande schurften die zo hoog van de toren bliezen dat ze in een herhalende cyclus mee werden gevoerd op de windstromen van hun hoogmoedigheid. Was dit joch een studiegenoot geweest in zijn jeugd, dan zou hij wederom ook een favoriet pestslachtoffer zijn geweest - maar niet op een wijze waarop hij het maar liet gebeuren dat zijn tas en hijzelf het ijskoude meer in werden gelanceerd zoals hij dat als magere tiener vroeger altijd moest slikken, oh nee: hij zou hem uiteindelijk altijd terugpakken op zijn eigen trouweloze wijze, vergelijkbaar met hoe hij dat vandaag de dag deed. Dat neigde hij op te bouwen tot zo'n niveau dat zelfs Drake Burned dat niet meer kon evenaren. Hoe prachtig dat zou zijn.

Zijn ogen vernauwden zich terwijl de Raziaanse rat zijn weg vond naar de eik waar hij onder stond en hem één van zijn kenmerkende, misselijkmakende blikken schonk ter begroeting. Het was een uitdrukking die trachtte te definiëren dat zelfs leerkrachten hem niet te baas konden - heck, Legendarische Magiërs, on that matter. Bij Medusa, on-uit-staanbaar. Het was enkel en alleen natuurlijk dat het joch ook deze les van hem verzuimd had, om dan later aan te pappen en als een irritante wesp pesterig om zijn hoofd te zweven, alsof hij nog niet genoeg zaken had waar hij zich over moest ontfermen. Savador klauwde geërgerd zijn handen in zijn vlees, nauwelijks zichtbaar door de positie van zijn over elkaar geslagen armen. Lang staarden de twee elkaar nijdig aan voor er iets gezegd werd; alleen de huilende wind over de eenzame, grauwe velden van de herfst klonk op de achtergrond. Uiteindelijk besloot het joch zijn vuile mond open te trekken, met een brutale betwisting van zijn naam en aanspreekvorm, maar liefst. Dat werd gevolgd door een notie van aanwezigheid, waarbij de etter zichzelf wél een redelijke aanspreekvorm gaf. Despicable dust mite.
'Weeeell, feeling second to no one once again, aye? Rather sad, actually,' besloot Savador de beurt te nemen om zijn gal nu te spuiten op zijn bekende pompeuze en snobistische manier van spreken. 'Do I have to start this lesson by teaching you some manners first, Mister Burned? I'm absolutely willing to do so.' Zijn stem zakte vervaarlijk in verhevenheid tot het laatste over zijn verbeten lippen vloeide op een griezelig lage toon die rommelde in zijn keel. Het zijdezachte in zijn stemgeluid leek opeens messcherpe randen te hebben.

Waarom was het oneerlijk? Het feit dat Drake les had van deze man die hij tot op het bot verachtte en hij gaf juist dat vak waar Drake nog enig interesse in had. Het was gewoon niet leuk meer en de dagen trokken voorbij, ze werden kouder en winter was iets dat dor de kieren van de deuren werd gebracht. Drake had een hekel aan kou, wilde het liefst binnen zitten bij een open haard met warme chocomelk in zo'n situatie. Het ergste aan de situatie was ook nog dat.. feestdagen. Kerst en Nieuwjaar, prachtige dagen vol liefde en vreugde. Alleen Drake had er al over gedacht, hij had al over het terrein gekeken met Oak's Field als goed uitzicht. Kerst, de tijd van kaarten en brieven sturen naar de gene van wie je houd. Hij wist wel dat hij hier vrienden had, hij wist naar wie hij toe kon gaan voor een goed gesprek. Maar niemand.. niemand kende hem beter dan zij. In zijn hoofd haar warme begripvolle ogen, zachte stem en geur. Hij hield van haar en zou willen dat ze hier kon zijn, maar dat was niet meer mogelijk nooit meer. Het was een tijd goed gegaan en het was bijna zoals vroeger geweest, maar uiteindelijk had ze toch besloten terug te gaan naar Razen, want zij had die keuze wel. Ondertussen miste hij haar nog steeds en elke keer als hij deze vreselijke man zag dan moest hij ook aan haar denken, aan hoe hij ooit bijna had gebroken wat hem zo dierbaar was. Brieven verbranden, zijn leven verbranden. Kerst was altijd fijn en gezellig, maar niet als hij haar dan moest missen! ze hoorde er bij, net als de albino die ook door hem was omgekomen. Hij gaf Savador overal de schuld van met alle haat die hij in zich had. Rillingen van ongenoegen kropen over Drake's rug bij de aanblik van dit vreemde figuur wat hij zijn mentor moest noemen. Een mentor? Zo'n persoon was toch iemand die je juist wilde helpen? Iemand die je begeleidde door zware tijden inplaats van de te creëren. Het liefst zou hij op deze gast afrennen en een mes door zijn hart boren soms, hem beroven van dat wat van hem over was. Hij had alles van hem afgepakt en vernield, wilde wraak om wat hij allemaal had gedaan en zelfs de dingen die Drake zelf niet wist. Hij kon niet bedenken waarom hij hier nog bleef. Puur omdat dit moest van het bestuur? Omdat elke school op Razen hem zou afwijzen als probleem geval? Drake moest maar geloven dat hij dat was, als zelfs Savador hem niet aan kon, niet kon laten luisteren en gehoorzamen. Terwijl, als Drake normaal was opgevoed in een gezond gezin, niet gepest was op school en alles anders was gelopen, wat was er dan gebeurt? Was hij dan nog dezelfde jongen? Het was geen jongen die velen nachten wakker lag uit angst, eenzaamheid en nachtmerries? Het was een warme lieve gozer die loyaal was zonder al die vreemde acties en het altijd ruzie zoeken? Wie zou het weten. Het bleef een gok, het gissen omdat dat wat je in je leven meemaakt, je maakt tot wie je bent. Een van de vijanden van Drake was frustratie, frustratie naar zo veel dingen in de wereld om hem heen. Vooral omdat het hem altijd word aangedaan zonder dat dat hem ook maar gevraagd word. Misschien een ingewikkelde puber? Een probleem kind dat hij nu was? Allemaal over een kamp scheren deden ze en Savador was er meester in. Drake had zich niet 'normaal probleemkind' bij hem bewezen, want wanneer hij zijn ogen kruiste wist de jongen gewoon hoeveel haat er voor hem werd gekookt daar binnen. Dit maakte Drake niet bang, het maakte hem alleen nog maar hatelijker.

'Weeeell, feeling second to no one once again, aye? Rather sad, actually,' hoorde Drake de man zeggen, na de begroeting van Drake. Hij keek weg met zijn ogen rollend. ''Like you expected anything else.'' sprak Drake bot. 'Do I have to start this lesson by teaching you some manners first, Mister Burned? I'm absolutely willing to do so.' de jongen slaakte een zwaar geïrriteerde zucht en verbeet zijn kaak. ''No. Because ofcourse you will always know it better right? I can't do anything good anyway.'' Drake keek Saf weer aan en haalde zijn handen uit zijn zakken vandaan. ''You better teach me fire magic, since that is the only thing where I am interested in, when you put words to your snake mouth.'' zei Drake en haat was duidelijk in de woorden te horen. De wind liet zijn jas en haar bewegen terwijl zijn blik strak stond, terwijl er in zijn gedachten nog veel meer afspeelde dan opgeschreven zou kunnen worden. Het was pure razernij die Drake inhield waneer hij hem zag. Altijd spelen hoe braaf je bent, spelen hoe je een beetje kon opletten in de les. Het was een groot toneelspel tussen de twee tijdens de lesuren, wanneer de leerlingen geen idee hadden. De lessen dat Drake dingen bijvoorbeeld voor moest doen en dat het dan ook moeilijker was dan dat bijvoorbeeld een ander dit moest doen. Het was niet eerlijk en Savador zou denken dat het terecht was. Well, challenge accepted. Op die manier vond Drake alleenmaar dat hij sterker kon worden, sterker dan iedereen hier en ooit op een dag, droomde Drake er van machtig magican te zijn. Iemand waar mensen het over hadden over hoe goed hij was en dat winnen in een gevecht met Drake kansloos was. Hij wilde zo sterk worden zodat hij ooit Savador kon fijn knijpen als een vlieg. Ambitie had hij veel maar als Savador het zou horen, dan zou hij in zijn pantelon piesen van het lachen.

But the scariest part is; he really thinks he's the purest of them all

<sub>Het zou voor de zwartharige man een cryptisch raadsel blijven hoe een schurft als Burned zich eigenhandig omhoog gewerkt had tot een rang die onder andere leerlingen enigszins wat respect opwekte. De enige plaatsen waar hij het joch kon waarnemen was rond die verachtelijke tent van de Jolly Jester, waar ze vrolijk en ongelimiteerd opdrongen aan de alcoholconsumptie van pubers (totdat hij met rapier aan zijn zijde de keet op een dag binnen was gevallen om een paar dreigementen over de ineengedoken waard los te laten), ergens luierend op het schoolterrein, of zonder enige lijdzaamheid aan zijn strafwerk in een oud muffig lokaal; alles, overal en nergens, behalve met zijn neus in de boeken. Enige motivatie leek de Raziaanse rat ook nauwelijks in zijn uiterst educatieve lessen te steken, dus hoe en waarom? Het vermogen om uiteindelijk het onmogelijke mogelijk te maken, ging altijd uit naar onwaardige lieden van het onbenullige klootjesvolk die het onder geen enkele omstandigheid verdienden. Ze waren beter af dood. Als het kon, draaide Savador zijn hand er niet voor om om een galgenschavot op het buitenterrein te plaatsen en geëxecuteerden er dagen te laten rotten als schrikbewind voor zijn leerlingen. Hij zou de executie met alle plezier persoonlijk uitvoeren - maar nu was het voor hem in zijn voordeel om achter zwarte doeken te kruipen, zijden draden om zijn vingers te wikkelen en zijn pupillen te bespelen als marionetten. Ze waren doof, blind en stom en leerden werkelijk niets bij. Dan waren er nog trossen en trossen van blinde grietjes die om een rebel als Burned heen zwermden. Alle puzzelstukken hadden exact in hun plaats kunnen vallen als hij op zo'n jonge leeftijd al in Burned's schoenen had gestaan, zoals het terecht was geweest. Zoals het had moeten zijn. Er waren mensen die geen enkele moeite leken te hoeven doen om te krijgen wat ze willen, in tegenstelling tot iemand als hij, die zich al zijn hele leven door bittere tegenslagen geworsteld had. Het was daarom niet zo moeilijk voor hem om Burned meer te haten dan menig andere leerling. En hij was er vrijwel zeker van dat een onverbeterlijke vlegel als Drake Burned de komende kneuterige dagen met kerst en nieuwjaar omringd zat met tientallen van zijn vriendjes, terwijl iemand als hij - een kundig leraar, opvolger, geen verkeerde man om te zien, een veelgetalenteerd maestro alleen op zijn kamertje zat te kniezen met een afgeleefde fles wijn uit een niet eens zo goed jaar. Hij zou in een vlaag van verbijtende woede zijn tanden op elkaar bijten terwijl het kleurenspectrum van het lichtspektakel om twaalf uur middernacht gereflecteerd werd in het halfvolle wijnglas in zijn hand voor hij deze kapot kneep. Die gedachte was al genoeg.

Het maakte hem ertoe dat hij direct bij het aanzicht van het joch in zijn kloffie en afgetrapte schoenen zijn geklauwde hand uit wilde schieten om hem bij zijn expliciete shirt te grijpen en flink door elkaar te schudden. Vooral omdat de rat het vanzelfsprekend weer niet kon laten om zijn meester tegen te spreken met vuile, inhoudsloze woorden. Voor een moment trok één van Savadors mondhoeken zich op in een misnoegde grauw die zijn puntige hoektanden ontblootte; een stilte voor de storm die in dat soort gevallen meestal niet lang op zich liet wachten. Maar waar zou dat gebrek aan kalmte hem brengen? Oncontroleerbare furie was niet zijn forte en, ach, hij kon zeggen dat hij in al die jaren geleerd had om eerst te spelen met zijn prooi.
Met rechte rug en vooruitgestoken borst hoorde de duistere leraar de terugkaatsende woorden van het joch aan, en hij kon alleen maar denken aan de beste manier om zijn gezicht in een zo strakke, kalm mogelijke plooi te houden. 'Kom, kom, een beetje consideratie, my boy. Ik gedraag me enkel naar mijn rol en je spant nu niet bepaald de kroon als modelleerling - al moet ik wel bekennen dat je tussen je ontspruitende gifgeisers onder die dikke schedel daadwerkelijk een gezonde hersencel lijkt te hebben ontwikkeld, wat excellent.' Het was nergens in de buurt van een glimlach dat zijn gelaat sierde toen de man tijdens het laten vallen van zijn woorden een vinger tegen Drake's borst porde en deze in een rechte lijn van onder naar boven streek, zodat zijn wijsvinger eindigde in een krenkende tik tegen de neus van het joch; meer een smalende grimas die totaal niet op zijn kalme, zoete woorden aansloot. 'After all - de dagen van vrede en gemeenschap zijn op komst, nietwaar?' voegde hij er op een zachtere toon aan toe, zijn bovenlichaam met een onrustwekkende blik in zijn ogen half over de schouder van zijn leerling hellend. Doortrapt en ergens ook met een dreigende obscuriteit, alsof hij er meer mee wilde zeggen dan het oor lief was.</sub>

Was het misschien vreemd om te denken aan een wereld waar in alles hem niet tegen zat? Tenminste, voor hoever hij dat dan bekeek. Het zat hem niet echt tegen in zover dat zijn leven werkelijk een hel was. Het was zo veel beter dan de kindertijd waar hij in was opgegroeid, als je dat een kindertijd kon noemen dan. De draden van tijd en ruimte in elkaar vervolgten plus de onverwachte hoeken van het lot. Misschien was het zelfs zo dat alles wat hem overkwam daadwerkelijk allemaal maar werd verzonnen. Van een idee tot klei gehouwen, gegoten in metaal. Vaste materie die niet meer te veranderen was nadat het eenmaal was besloten. Met meerdere handen was zijn leven in elkaar gezet door verzinsels? Of had hij zijn leven daadwerkelijk in eigen hand? Hij maakte zijn beslissingen en zijn keuzes, maar wie was hij om te zeggen dat ze ook altijd verstandig waren. Savador tot zijn vijand maken, was dat verstandig geweest? Duidelijk was het wel dat daar de meningen over verschilde tot in ver rijken aan toe. De dagen van angst kou en pijn waren voor hem misschien voorbij, maar nog altijd kon hij voelen hoe de demonen van het verleden rond zijn gedachten zweefde als dementoren, zijn humeur verpestend en geest verziekend. Misschien deed hij zielig en stelde de jongen zich vreselijk aan. Hij had zijn ouders nog, daar hoefde hij niet over te klagen. Of toch wel? Een vader die hem nooit de aandacht had gegeven of had erkent als zoon. Een vrouw waarvan hij altijd dacht dat het zijn moeder was geweest, had hij aan de strop van het trapgat gevonden. Later bleek hij geen spat van haar bloed te bezitten en was zijn moeder het schoolhoofd van de plek die hij had gehaat, met zij die hij het meest verachtte en nooit had vergeven. En zijn oom? Hij maakte er nu zijn gedachten niet aan vuil.Die neef van hem had hij misschien het verhaal verteld, maar nog steeds broeide zijn haat voor Rian. De arme jongen kon er zelf nik aan doen, maar naast dat geverfde blond was hij als twee druppels water sprekend zijn vader Raymond. Oh wat was Drake toch blij geweest met zijn komst, hij had staan popelen zo dolletjes, not. De jongen keek zijn docent en mentor aan wie hem met onderliggende verachting nogal graag leek te willen uitkafferen, al zou deze heer dat natuurlijk nooit laten merken. Vluele netjes uitgekozen woorden vol charisma was het. Drake wist echter beter, dit waren beledigingen in vermomming, om niet te laten zien hoeveel wrok deze man tegenover hem had.

Drake gooide hem wat woorden toe, maar zoals altijd wuifde Saf ze weg. 'Kom, kom, een beetje consideratie, my boy. Ik gedraag me enkel naar mijn rol en je spant nu niet bepaald de kroon als modelleerling - al moet ik wel bekennen dat je tussen je ontspruitende gifgeisers onder die dikke schedel daadwerkelijk een gezonde hersencel lijkt te hebben ontwikkeld, wat excellent.' Had hij het verkeerd verstaan? Moest Drake zijn oren laten naspuiten? Drake was geprikkeld door de laatste zin. Had Saf hem een complimentje gegeven? Onderliggend sarcasme zou het geweest moeten zijn, Drake vertrouwde het niet. Om het nog erger te maken kroop de vinger van Savador over de borst van Drake heen die hem de slechte rilling gaf. Als eindplaats tikte Saf tegen zijn neus, Drake beet met zijn kaken naar voren. Hij miste de vinger net dus de tanden klapte hoorbaar hard op elkaar. Met ogen vol verachting, rimpels in zijn neus en nog even de tanden te laten zien ging Drake rechtop staan. Drake grinnikte honend nog over de zin met 'modelleerling' en keek Savador scherp aan. ''Is dat dan je wens Saf? Dat ik een van je modelzombies word en elk betuttelend woord direct opvolg?'' Drake snoof alsof hij zojuist iets heel erg smerigs had gezegd. ''Keep dreaming, The only thing I am.. is one of your nightmares.'' het was een soort snauw waarmee hij het uitsprak. De valse grimas was Drake niet onopgemerkt gebleven, de zoete woorden naast het contrast van wie hij werkelijk was en iet wat liet zien liet Drake's bloed alleen nog maar meer koken. 'After all - de dagen van vrede en gemeenschap zijn op komst, nietwaar?' Hij spuugde de rochel voor de nette opgewreven schoenen van Savador. ''Does this face looks like it cares. You are just like the old tale of Scrooge. You are alone and you will die lonly, no one will notice it and the only emotion at your filthy funeral wille be tears of happyness that you are gone.'' sprak Drake, elk woord menend. Hij werd ongeduldig en snoof. ''Can we finally start the lesson I came for, Scrooge?''

_{In de vicieuze cirkel waarin ze beiden terecht kwamen, vanaf het eerste moment van wedertreffen, was geen uitweg, maar dat gaf niet. Er waren alternatieve uitwegen die de zwartharige man kon creëren, beter dan de achttienjarige kwal hier voor zijn neus. Dat wist hij. En dat was genoeg.
Het puntje van zijn tong klakte zacht tegen zijn gehemelte voor hij in een zachte ademteug een quasi-beangstigd 'oeeh' liet horen, waar de honende scherts uiteraard in dikke klodders vanaf droop. De jongen had geen enkel idee van zijn nachtmerries, noch dat hij ze had, maar in gelijkenis van de helse scenario's die zich erin afspeelden - visies in zijn nachtdromen die hem badend in het zweet overeind lieten schieten in zijn kingsized bed - liet het Burned daadwerkelijk als de meest hiëratische engel lijken. 'Excuseer me terwijl ik in mijn pantalon water,' lispelde hij niet bepaald onder de indruk terwijl hij Burned's schouder doodleuk gebruikte om er zijn blocnote op te leggen en iets vernederend over het joch neer te pennen. Hoogstwaarschijnlijk iets in de trant van 'Drake Burned - zesdejaars - vuurmagiër - rang: onderontwikkelde Novice - (bij)les: Dragonkin (naar gebrek aan motivatie om deel te nemen aan de doordeweekse groepslessen) - aantekening #4: riekt naar imperfecties, brutaliteit met de hoofdletter B van bespottelijke bezopen bonhomme, mogelijke kans op aanwezige geestelijke stoornis(sen) - extra: zijn schoenen zijn bijna even afzichtelijk als zijn rotkop. P.s.: nieuwe rode stiften aanschaffen voor de -0 aantekening op zijn studieprojecten. P.p.s: notie aan zelf om een tip op zijn rapport te zetten over het doeltreffende gebruik van shampoo, waspoeder en gezichtsreiniger. P.p.p.s: ew.'.
Met een sierlijk wuifje van zijn hand haalde hij zijn blocnote (met een opzettelijk, heel 'per ongeluk' stootje dat hij verdoezelde in het moment) van de schouder van de jongen en stond op het punt zich een aantal meter uit Burned's buurt te verwijderen, toen het klerenjong vlak voor zijn glanzend opgepoetste herenschoenen spuugde. De zwartharige leraar kwam midden in zijn beweging abrupt tot stilstand. Zijn goudgele ogen gleden met een vileine blik van het gezicht van zijn rivaal onder de leerlingen in een langzame baan naar beneden, in een moment van gespannen stilte starend naar de spuugklodder in het gras vlak voor zijn schoenpunten.
'Oh, how friendly we are today,' murmelde hij terwijl hij de volgende aantekening in extra sierlijke letters op papier zette, kennelijk geen zier gevend om de kwetsende woorden. 'Gefeliciteerd, uw eerste één is binnen. En, even tussen haakjes, zover ik weet zijn al uw contacten verbroken door een klein.. incidentje? Spijtig toch, dat u op de jonge leeftijd van achttien al zo liefdeloos die sfeervolle dagen tegemoet gaat als yer olde Scrooge hier. Now, would you be so kind to put that back where it came from? As in - lick it.' Zijn blik schoot veelbetekenend naar de klodder tussen de grassprietjes. Versmalend richtte zijn kin zich weer op en wipte de donkerharige man een keer op en neer op de hakken van zijn herenschoenen. '...Misssssssssssssssssssssssssssssssssssssssssssssssssssssssssssssssssssssssssssster Burned,' voegde hij er op een tergende manier tussen neus en licht getuite lippen aan toe terwijl hij onverschillig zijn keurig gestreken stropdas schikte. 'Ik wacht wel.' Eerder begon hij ook niet met de les. Stel je voor dat hij straks in die saliva-kluit stapte en zijn schoenen centimetertje voor centimetertje moest ontsmetten.}

Er was geen levende ziel die nu tussen deze twee in kon komen. Qua de wederzijdse haat dan, want Drake kon naast zijn dooie oom verder niemand bedenken die hij meer verachtte. Misschien kwam dat ook wel omdat hij het ook zelf voortzette door hem elke keer te blijven uitdagen en prikkelen. Misschien was het verstandiger om dan de strijdbijl te begraven? Dan zouden de lessen ook een stuk voorspoediger gaan dan al dit gepraat wat hem nog meer irriteerde. Hij kon uit het domino effect stappen en de rest laten staan, zo een vredige 'docent en student' relatie hebben. Alleen het lastige voor Drake was nog altijd dat zijn koppigheid samengepakt met pijn en haat veroorzaakte dat hij dat nooit zou kunnen. Wanneer hij deze man zag gingen er vele gedachten door zijn hoofd die hem enkel tergde en kwaad maakte. Het was alsof je tegen een arachnofoob zeggen niet meer bang te zijn voor spinnen. Misschien was het zo dat Drake nou eenmaal was geboren uit haat, was opgevoed door haat en daarom ook zo veel ervan in zich mee droeg. Opvliegerig en een kort lontje had hij, vloog met gemak tegen iemand op. Maar ach, kon je het hem kwalijk nemen? Altijd door alles wat je lief hebt worden verstoten inclusief je hele eigen familie? Dat zelfs je moeder je je het niet gunt om te leven? En elke keer wanneer je het 'geluk' gevonden lijkt te hebben, word het van je af gepakt, net zoals Savador ook van hem had gedaan. De opmerking over de nachtmerrie die Drake zou zijn, was nou niet echt schrikbarend en Saf was verre van onder de indruk. Dat wist de jongen ook wel. 'Excuseer me terwijl ik in mijn pantalon water,' Drake versmalde zijn ogen en draaide arrogant met zijn ogen. Opeens voelde hij de druk op zijn schouder en zag hij hij als tafeltje werd gebruikt. Wat de man opschreef boeide Drake niet en hij haalde zijn neus er voor op. Net toen Drake het weg wilde slaan had Savador het alweer weg gehaald. Drake had Saf een rochel toegespuugt, zo te zien vond hij het maar niks. 'Oh, how friendly we are today,' Drake slaakte een ongeduldige zucht en sloeg zijn armen over elkaar. Hij had niet eens zin meer om te reageren. 'Gefeliciteerd, uw eerste één is binnen. En, even tussen haakjes, zover ik weet zijn al uw contacten verbroken door een klein.. incidentje? Spijtig toch, dat u op de jonge leeftijd van achttien al zo liefdeloos die sfeervolle dagen tegemoet gaat als yer olde Scrooge hier. Now, would you be so kind to put that back where it came from? As in - lick it.' Drake keek naar zijn spuug klodder maar liet toen de woorden tot zich door dringen. Wat een vals lelijk zwijn was het toch, Drake keek weer op. ''Ga toch zitten janken tegen die foto van.. ohja..'' Drake had een gemene valse grijns vol sadisme. ''Die is in rook opgegaan.'' Hij grinnikte er nog achteraan op een manier alsof hij een vlieg zijn poten langzaam uitrok inclusief de vleugeltjes. Daarna zei Saf zijn achternaam heel overdreven. ''Heb je last van een vastloper Saffie? Of ben je plots gaan stotteren?'' Drake snoof en keek nogmaals naar de rochel. 'Ik wacht wel.' Drake hoonde en haalde een hand door zijn zwarte haar. ''Dan kun je lang wachten Saf. Tuurlijk kun je mij de les weigeren, net zolang totdat ik doe wat jou niet bestaande hart begeerd.'' Drake beet een stukje van zijn nagel af, kwam daardoor erg verveeld over. ''Maar ik kan natuurlijk altijd een klacht indienen bij het school bestuur of Carissa. En mochten zij me niet geloven? Dan zorg ik ervoor dat ze me geloven. Dat zij nog steeds de zetel hebt als hoofdmeester blijft me verbazen.''
De jongen zag het zwarte haar en oudere spitse gezicht, zijn pak zo strak en gestreken. Ze waren het tegenovergestelde van elkaar en toch hadden ze dingen van elkaar gemeen, zelfs dingen die Drake nooit had verwacht. Dingen die Drake van een andere leeraar had gehoord die allng de school had veraletn, maar Drake zou het nooit vergeten en ooit zou Savador er spijt van hebben wat hij Drake had aangedaan. ''Ik zou nu graag beginnen met mijn les en zo niet, zeg het effe dan kan ik terug naar mijn nest. Je bent op deze manier namelijk nog meer tijd verspilling.''

Misschien waren woorden niet genoeg, gedachten niet genoeg en wie weet.. was het nooit genoeg. Alles wat er in de wereld gebeurde maar omdat het gebeurde. Er was niks aan te doen en achteraf weten mensen het ook altijd weer beter te vertellen. Puur omdat je achteraf wel weet wat je had moeten doen, omdat je dan wel rationeel over je acties kunt nadenken. Alleen wanneer paniek, angst, woedde of totale chaos uitbreekt weet men niet wat te doen. Dan is de wereld te klein en schieten er zoveel verschillende dingen op topsnelheid als bezetene door je brein capaciteiten, dat je niet meer snapt wat achter of voor is. Je wilt jezelf in veiligheid brengen wanneer gevaar dreigt, zijn er drie dingen die je kunt doen. Drie wegen die je kunt nemen om je situatie te veranderen. Je kunt vluchten en je kop in het zand steken, je kunt stil en star blijven staan en het gewoon aanzien.. laten gebeuren. wat Drake's aanpak altijd was geweest als kind was het vluchten of laten gebeuren, omdat hij nou eenmaal nog maar zwak was. Pas toen hij het idee had gekregen iets meer te zijn dan een weerloos kind was zijn tactiek veranderd. Vechten en zo agressief als hij kon stortte hij zich er in, omdat hij zichzelf had beloofd het niet langer toe te laten. Hij moest vechten en had dikwijls op de schoolpleinen van zijn jeugd met een bloedneus gelopen, gewonnen of verloren. In de klassen gehaat en gevreesd en daarom altijd gepest. En als je dacht dat je eindelijk met goede moed en liefde thuis kon komen? Dan werd dat met een vuist de kop in gedrukt om je te vertellen dat er niet zoiets bestond als veiligheid of vertrouwen. Niks was voor hem zeker en de wereld was hem niks meer dan een dreigende situatie. Toch je mannetje staan, toch elke ochtend jezelf uit bed schoppen en elke keer weer het gevecht aan gaan met de gene die je liep uit te dagen, want dan hadden ze het er zelf naar gemaakt. Toch? Altijd maar achtervolgd zodat ze je konden pakken omdat het natuurlijk leuk was om de Burned te grazen te nemen. En zijn broer? Die had de populaire blonde lokken en zelfs de meisjes aten uit zijn handen. Tenminste dat was hoe Drake het altijd had gezien. Pas toen hij Hayden had ontmoet was alles beter geworden. De jongen zijn ogen keken op naar de man die hij wel kon schieten en het bloed van kon drinken. De bril op zijn spitse gezicht en het zwarte haar dat zijn haar omlijste en zijn ogen. Drake zag aan de man dat hij een zwakke plek had geraakt en  dit deed Drake goed, al wist daar in ook Savador weer dat Drake het leuk vond, dus liet Drake daar niks van zien. 'Wat bent u toch een verwaand, achterlijk mannetje,' Drake rolde even met zijn ogen en sloeg het over zijn schouder, je zag dat het hem niks deed. Hij had veel erger gehoord. Drake slaakte een zucht, verveelde zich bijna. 'Verwaand. Achterlijk. Alleen achter gelaten.' Niet geraakt misschien zoals net? Hm, de laatste drie woorden deden meer dan de man dacht. Dit was niet aan Drake te zien want hij zou het nooit meer aan dit gedrocht laten zien. 'Very badass, too. Oh yes, the swaggity-swag you must be feeling right now, I could only imagine. Quick - strike a pose, a couple of ladies are watching!' Drake bewoog zijn rechter wenkbrauw wat omhoog, keek de man spottend aan. ''Ik kan van jou hetzelfde zeggen, je schijnt ervaring te hebben met de meisjes die hier rondlopen.'' sprak Drake vinnig en scherp. Hij begon het zat te worden, ging hij nog krijgen waar hij voor gekomen was of stond hij hier dus echt zijn tijd te verdoen. Zo te zien stond Savador zich ontzettend kwaad in te houden tegenover hem, terwijl Drake ook zijn haat probeerde te beheersen. Hij wist dat Savador in grote maten veel sterker was dan hij, hij wist dat Saf hem elk bot in zijn lichaam in het lichaam kon breken. Alleen Drake wist de pijn van gebroken botten als de pijn van een gestoten teen, te vaak en te veel plekken was hij al eens gebroken. Drake weigerde naar de man te luisteren, niet door puberale eigenwijsheid. Hij was niet zoals de typerende jongens die dachten stoer te zijn om hem zwart te maen, terwijl ze in hun waterde als Saf ook maar naar hen keek. Drake weigerde om tegen het hoger op te luisteren, doordat hij wist dat die mensen uiteindelijk ook gevoel hadden die gebroken konden worden. En een dingetje was ook een punt, mocht Saf hem ooit daadwerkelijk vermoorden? dan zou hij nog niet winnen. Drake zou het als verlossing zien en Saf er misschien zelfs voor bedanken. Hij was niet bang voor de dood, maar wel een vechter. Nu stond Saf in Drake's persoonlijke ruimte en de jongen vond het maar niks. Hij vormde zijn lichaam op een slang achtige manier tot een 's' Drake fronste. Hij zag de hand boven hem, maar deinsde niet terug. Buiten het feit dat daar een boom stond en hij dat dus niet echt kon. Nu Saf deze houding had aangenomen begon hij te spreken, tot Drake's eigen verbazing luisterde hij naar elk woord, na de tirade bleef hij even stil tot zijn vurige ogen met vlijmscherpe blik in die van Saf boorde. ''Mijn brieven, ja dat waren 'mijn brieven. Ik heb nooit begrepen wat je argument zou zijn geweest om ze überhaupt te verbranden. Wat schoot je er dan mee op? Puur pest gedrag en daar bent u toch zo tegen? Je kende mij van een les waar ik misschien te laat was en misschien was ik wat vervelend of opstandig. Maar het is nou eenmaal schokkend als een leerling niet je hielen likt of angstvallig in een hoekje kruipt. Je kende mij uit je lelijke documentjes. Je had geen idee. Dus je had het leuke idee om die brieven voor de lol te verbranden? Puur uit het feit dat je het mij niet gunde dat ik vrienden had?'' Drake slikte en wendde zijn blik even af. ''Jij vind jezelf zo zielig Saf, dat je het anderen nooit beter zou kunnen gunnen, vooral als je ze niet kunt uitstaan. En mijn eigen fucking schuld dat het gebeurd is? Dat mijn beste vriend is omgekomen is mijn schuld omdat ik hem in steek heb gelaten door jou! Ik kon daar niet naartoe, ik had een reisverbod remember? Ingesteld door mijn vorige school waar dat secreet van een moeder van me werkte! Die brieven waren het enige waar ik naar uitkeek toen ik me diep ongelukkig voelde op deze vreselijke plek! Je vind het oh zo vreselijk dat ik de foto van je dooie vrouw heb verbrand?'' Drake brieste door zijn tanden. ''DOOR JOU TOEDOEN KON IK NIET EENS NAAR DE BEGRAFENIS VAN MIJN EIGEN BESTE VRIEND OMDAT IK NIET WIST DAT HIJ DOOD WAS!!'' Zijn ogen spuwde vuur. Drake beet zijn kaken op elkaar en de rimpels op zijn neus waren samengeknepen. Drake wreef met zijn hand over de vieze stam waar hij tegen aan was gezet. 'I - dare - you.' Nu was het klaar. ''Over mijn ouders kun je alles zeggen Saffie, die haat ik misschien net zoveel als jij! Daarbij ben ik nooit een bewuste keuze geweest, dat mag je best weten, mijn ouders hebben me nooit gewilt en ik heb dat geweten, ik heb het gevoeld. Dus ga mij niet vertellen dat ik geen idee heb hoe het is om als een stuk stront behandelt te worden. Daarbij, ik heb jou nooit gevraagd om mij 'sterker' te maken, het enige wat ik je net heb gevraagd is om mij les te geven in het vak waar ik mee geboren ben! en niet omdat ik dat zo graag van een lelijke rat wil leren als jij, maar omdat het jou fking baan is!'' Nu gaf hij een harde zet tegen borst van Savador en gooide de modder die hij had gepakt er achter aan. Het besmeurde zijn nette overhemd. ''Ik walg van je, tot in het diepst. Je bent het meest zielige figuur dat ik in mijn hele leven heb meegemaakt, je daagt leerlingen uit, maar als ze hun tanden laten zien is opeens de wereld te klein. Ik kan me niet voorstellen dat die vrouw ooit van je gehouden heeft of dat er ooit nog een van je kan houden. Zak toch weg in je eigen stront.''

— And at one time or another —

IT BECAME CLEAR THAT WE ALL TOOK A BITE FROM THE APPLE

<sub>De waarom-vraag werd vaak de wereld in gegooid als het Savador en zijn houding tegenover zijn leerlingen betrof. Vandaag met name zijn houding tegenover Drake Burned. Het wie, en het wat. En uiteraard het waarom? Omdat het joch dingen wist die hij niet hoorde te weten. Omdat hij dingen had, of minstens had gehad - en hij niet, ook al streefde hij er zevenendertig jaar lang naar. Omdat het een walgelijke nagalm was zoals de kinderen uit zijn jeugd waren geweest, hoe ze zich hadden voorgenomen dat het magere kereltje genaamd Savador geen plaats diende te hebben en hoe zich dat nu, vele jaren later, concipieerde als een lang vervlogen, maar nooit afgesloten hoofdstuk uit zijn leven. Bedoeningen die geen waarde meer in de context hadden, het 'wat had ik kunnen zeggen, kunnen doen' en het 'had ik dát maar gedaan, maar God, het is zo vruchteloos nu'. Toch bleef het onder zijn huid zitten als een oude doorn, en toch vuurde hij die persoonlijke kwelling en die verbittering af op de generatie van nu. Om het op die wijze een soort van recht te trekken voor zichzelf, het een plek te kunnen geven. Maar enkel omdat hij niet wilde dat de generatie van nu net zó zou worden - was het immers niet zo? God straffe hem als het ooit zijn bedoeling was om opzettelijk iedereen tegen zich in het harnas te jagen; dat was het niet. Hij wrokte, de rest haatte. Het was een automatisme en een cyclus. Niemand ontleedde de beweeggrond waarom hij wrokte. Ze gingen er vanzelf al van uit dat het louter om de reden was dat het kon (en dat was niet eens een reden). Een rapsodie van sarcasme, cynisme en hostiliteit was nu eenmaal een risicovol wapen om in het leven te dragen. Veel anders dan een glimlach op je gelaat geplakt, een ophevend aura, blakend van genegenheid. Hij had dit niet, kon wel een glimlach opzetten, maar de connectie met de emotie was er niet. Er was enkel duisternis. Er was ook licht, alhoewel zeldzaam; slechts een bundeltje goud dat door een gat in een luik scheen te worden geworpen, inclusief de dwarrelende stofdeeltjes. Periodes waarin zijn donkerte hem wat minder dwars begon te zitten en hij plannen maakte voor een dag, een dag die bestond uit kleine positieve voorvallen, een wandeling, lichaamsbeweging, een paar brieven, wijn. Maar hij trachtte terug te keren tot de werkelijkheid, de school waar het wemelde van insecten die ernaar snakten om de sombere zwartgallige leraar boos te krijgen. Zijn hart viel dan vroeg of laat weer terug in katzwijm als hij zijn postvak aantrof, uitpuilend van boodschappen des haats of anders wel grappen en grollen in de vorm van zogenaamde liefdesverklaringen van zijn vrouwelijke collega's. En dat stak hem, liet hem met de vraag wat voor goeds het deed en wat hij er nu werkelijk van moest denken.

Je vatte een stier bij de hoorns en jende hem, misschien zette je hem zelfs wel in een kleine buitenweide vlakbij de bonte koe die hij bevrucht had en zijn nakomelingen, om hem te confronteren met iets dat hem wie weet wel dierbaar was. Dan wierp je een achttal speren in zijn schoft en draafde hem met een klap op zijn billen op hol, op zo'n achterlijk Raziaans straatfeest waar hij dan uiteindelijk afgemaakt werd na eerst pure krankzinnigheid te hebben geproefd. Het was hetzelfde principe en zijn manie kwam voort uit deze gevormde vuist - maar hij verwachtte niet dat de jeugd dit begreep. Hij verwachtte allerminst dat Drake Burned dit begreep; een jongen die misschien meer overeenkomsten met zijn grimmige mentor had dan die laatste toe zou willen geven, maar die ook nog niet waarlijk had geleefd zoals hij dat had gedaan. Hij had nog geen vrouw, geen kinderen, geen sollicitaties, geen werkvloer, geen eigen huis, geen duidelijk onderscheid van goed en kwaad, wit en zwart, geen zicht op hoe het nu werkelijk was. Of het een kwestie was van een grote nieuwe kamer met een kom kunstbloemen, met twee nieuwe puntgave karaffen, een zilveren blad en een ongebruikte open haard met een kakelbont schilderij erboven. Of het een gang van zaken was van je kersverse vrouw zedig uit te laten kleden op de overloop, of dat je haar de kleren van het lijf rukte. Dat je vrouw 's morgens vredig bleef liggen aan haar zijde in het bed als je naar de werkplaats ging waar je adjunct-directeur was. Streelde je haar dijen wanneer je tussen de middag thuiskwam, en deed de vrouw dan haar schort met kantjes af, kregen de man en de vrouw uiteindelijk ruzie, op zo'n mate dat de man midden in de nacht spinnijdig naar de logeerkamer verhuisde omdat de vrouw om meer huishoudgeld gevraagd had. Huilde zo'n kersverse vrouw 's middags zonder reden en dacht ze, als ze naar de open haard keek, hoe eenzaam de dagen in de eerste tijd van je trouwen konden zijn. Kwam de vervlogen romance weer terug, tilde ze haar rokplooien op, begroef ze haar gezicht in zwarte lokken en bedreef ze de liefde weer met haar man, misschien wel bij het paviljoen in de stromende regen? Wanneer begon ze 's morgens al te kokhalzen en hing ze misselijk boven het toilet, ging ze naar de dokter die zei dat de test positief was en begon ze dingen uit stress te vergeten? En wanneer er kinderen kwamen, wat kwam er dan terecht van een spaarrekening en de opvoeding en school en het huis, overlijden van schoonouders, de huur, de ruzies, het samenzijn. Het leven. Hij had twee kleine Savadors en een vrouw - en had ze ook weer verloren. De eerste aan de zonden, zijn gebreken. De tweede aan de dood. Drake Burned had nog niets gehad dan een jeugd en zat zelfs nog in zijn laatste fase van zijn beginhoofdstuk. Hoe kon het joch in godsnaam zwéren, denken te weten hoe het in elkaar stak? Het was de sardonische handenklap van een mefisto om misvattingen gebaseerd op puur, schraal onbenul.  

De zwartharige leraar hoorde de gebruikelijke tegenspraak van zijn leerling aan, liet hem wel uitpraten, maar haalde in een zachte ademteug zijn lippen van elkaar af om met strenge blik aan te tonen dat hij nu het woord nam. 'Ik herinner u er vriendelijk aan dat u het was die op terdege slechte voet met me is begonnen, Mister Burned, en dat dit tersluiks niet minder is geworden - ik kan me namelijk nog ongewenst tabakgebruik en een ongepaste aankondiging herinneren,' beet de man hem sissend toe. De weloverwogen woorden die vervolgens over zijn smalle lippen stroomden werden hier en daar bekrachtigd met een streng rukje van zijn hoofd, waarbij de sluike lokken die zijn gelaat omlijstten stuurs mee bewogen. 'De postdienst van over Kovomaka's Zeven naar hier wordt vervaardigd door een bureel die in correlatie staat met de uilentoren op de hoogste verdieping van deze school, die toevallig onder mijn hoede staat. Gezien de grondslag die u vanaf uw eerste dag met uw reputatie als een spijker ingeslagen hebt, baarde het idee me zorgen dat iemand van uw.. kaliber brieven rondstuurde en dat gezegd te hebben is het me gepermitteerd om de enveloppen na te gaan die me verdacht lijken, net zoals het me gepermitteerd is om al uw schoolwerk te controleren, om uw dossiers in te kijken, om u - als het uw hinderlijke gedrag enigszins zou helpen - enkel in ondergoed boven op de hoogste toren van het buitenterrein voor weerhaan te laten spelen. Uw bemoeizuchtige neus ongevraagd in het verleden steken van uw hogere macht, however, is een heel ander principe. Dat is zelfs zo uitermate schandelijk dat het heeft geleid tot het ontslag van uw bron.' Met een wijsvinger duwde hij de leesbril, die hem er nog strikter uit liet zien dan hij al was, hoger op zijn neus en vervolgde zijn sissende spraakwaterval.
'U lijkt maar niet te willen begrijpen dat het zinledig is om u les te geven als u niet eerst de normen en waarden eigen bent. Wellicht is het een klap in uw gezicht, maar ik ben geen gelijke. Ik sta boven u, al vanaf het eerste ogenblik dat u in sjofele lappen het schoolterrein op banjerde met het nobele idee in uw achterhoofd om de plichtplegingen hier één voor één vrolijk onder hun fundamenten uit te schoppen. Ik ben geen machinerie die maar voor dag en dauw klaarstaat om u in uw educatie bij te staan met uitgestalde spreuken op een zilveren plaat, zowaar u maar een verbastering van mijn naam roept. Het is niet ik, maar jij. En of je het nu leuk vind of niet, het is me geacht actie te ondernemen als ik op persoonlijke gronden lastig gevallen word. Dat word ik namelijk nogal vaak - you who spatted my face so eloquantly just a few moments ago, again.' Hij was klaar met zijn tirade en ademde zwaar uit frustratie. De hand die schuin boven het hoofd van zijn leerling tegen de boomstam rustte was verkrampt, en de nagels van zijn geklauwde vingers namen stukjes schors mee. Goudgele ogen staarden straf door de brillenglazen in de ogen van de tegenpartij, spiegels van een ziel die hij intens haatte.

Plotseling stuwde een felle daadkracht hem uit evenwicht. Het ging sneller dan het oog kon volgen: hij kreeg een enorme duw tegen zijn borst, wankelde een vijftal stappen achteruit, voelde de zompige grond onder zijn schoenzool wegglijden en tuimelde met een plomp gespetter achterover in de modder, zijn zwarte gewaden daarbij om hem heen uitplooiend als de bovenkant van een opengeslagen paraplu. Uit ontsteltenis en een opstekende, vlammende pijn die door zijn ruggengraat schoot, snakte hij gierend naar adem, en vloog weldra ook weer overeind alsof hij door een wesp gestoken was. In zijn half voorovergebogen houding, zijn gestalte die pulseerde onder hevig hijgen en het letterlijke druipen van de modder van zijn kleding, leek de leraar wel een soort van moerasmonster. Zijn brilletje was bespat met zwarte vlekken en stond scheef op zijn neus, de modder kleefde aan zijn rommelige lokken die bruin en smoezelig piekten, zijn kleding was van top tot teen besmeurd en hij stond aan zijn nu inktzwarte overhemd te plukken alsof het allemaal nog tot bezinking moest komen en hij niet kon geloven dat hij zojuist letterlijk in de modder was geduwd. Hees, piepend gefrazel struikelde over elkaar heen en hij leek in eerste instantie niets meer dan stroompjes bruine gelei over zijn lippen te krijgen. 'BUUURNED!' wist hij er uiteindelijk tierend uit te gooien, sputterend met zijn mond vol modder, wat haast bijna aandeed als een woedende snik. Zijn eens zo smetteloze herenschoenen klosten door de plas en lieten bruine voetsporen na in zijn maniakale, griezelig rappe loopje richting de jonge vuurmagiër, wat hem deed lijken op een idiote schaar. Zijn geklauwde handen sloegen neer op de schouders van de jongen met de impact en snelheid van een aanvallende slang, en terwijl hij hem als een lappenpop zo heftig door elkaar schudde dat hij hem een lichte hersenschudding trachtte te bezorgen, bracht hij zijn besmeurde, van ellende verwrongen gezicht dichterbij. 'IK BEN JOU SPUUG- EN SPUUGZAT-'
Zijn woorden snerpten over het terrein en terwijl hij het in zijn gezicht schreeuwde, kwamen er daadwerkelijk klodders speeksel met zijn tirade mee. Zijn gelaat was zo verwrongen van de woede dat het leek alsof hij ieder moment in huilen uit kon barsten - iets dat een ware bezienswaardigheid zou zijn omdat Master Savador onder zijn leerlingen in al zijn jaren nooit ook maar een traan, of enige andere heftige emotie had laten zien. Eén krampachtige hand zwiepte omhoog en bleef trillend stil in de lucht hangen voor de man hem weer slap liet neerhangen, de uitdrukking op zijn foeterende gelaat duidelijk in tweestrijd of hij het joch af diende te ranselen. Het zou enkel een voeding zijn voor het praatje dat hij een gefrustreerde vent was en zijn reputatie binnen de school niet helpen. Minst geliefde leraar was één ding, maar een mishandelaar? Hij wist dat zoiets al gauw oren buiten de school bereikte. En dus, tussen alle neerdalende speekseldruppeltjes en bruine, door opeengeklemde tanden fluitende sproeisels door, hield de man de vlerk met opgezwollen aders een trillende vinger voor. 'Jij gaat de komende maand - alle lokalen schoonmaken - je neemt iedere vrijdagmiddag de toiletten onder handen met een tandenborstel, louter een tandenborstel, en nadat je dit hebt gedaan schrijf je me iedere vrijdagmiddag een alfabetisch essay over je gedragsproblemen - van de A van Aandachtstekortstoornis tot de Z van Zwakbegaafdheid, en ik wil dat ieder essay welgeteld een telling van dertig pagina's heeft - ik ga tevens je onacceptabele gedrag voorleggen bij het schoolbestuur en een schorsing in overweging nemen; heb je dit HEEL-GOED-BE-GRE-PEN, Mister Burned, of zint het u om me nu tegenspraak te bieden?! Bemodderde hand op mijn hart, ik kan u evenzeer een lot bezegelen dat u nog erger toe zal doen dan een paar vergane briefjes wat u zich toch zóóó aan uw hart vergrijpt, want, even tussen haakjes, wat u me maakt is niet anders dan wat IK - IN UW OGEN - DOE - ' De woedende preek van de leraar, die naar buiten werd gebracht in een zacht, maar ijzig gesis, werd gedirigeerd door zijn vinger die streng op zijn woorden mee bewoog. Bij het uitschreeuwen van zijn laatste woorden, veegde hij stug twee kijkraampjes over zijn besmeurde brillenglazen. Intussen haalde Savador onregelmatig en gierend adem in zijn bizarre toorn en moest hij met een hand steun zoeken bij de boom. Het werd enigszins wazig voor zijn ogen; had hij zijn medicijnen wel ingenomen? Dat daargelaten liet hij de etter onder geen beding los, en liet hij hem onder geen beding ook niet zomaar hiermee wegkomen.</sub>