Regendruppels tegen de ruit klonken zacht in de achtergrond terwijl Roxanne languit in haar bed lag. Haar hemelsblauwe ogen staarde naar het plafond van hun nieuwe appartementje in de school. Ze was in haar eentje wakker geworden die ochtend. En ze zou de komende weken, misschien zelfs maanden, in haar eentje wakker worden. Ze had de avond ervoor afscheid genomen van Richard die naar Cassia moest. Naar het ziekenhuis voor onderzoek. Natuurlijk had Roxanne niet mee gekund, want ze moest lesgeven. En zelfs als ze had gekund, was ze waarschijnlijk niet meegegaan. Hoe slecht dat ook klonk. Je echtgenoot niet willen steunen in zulke onzekere tijden. Zo zou het absoluut over komen. Maar zo was het niet. Roxanne had er meer moeite mee dan ze wilde toegeven. De onzekerheid over zijn gezondheid, hun toekomst, alles. Naar buiten toe was ze er allemaal heel koel en nuchter over. ’We zien wel wat er gebeurt,’ ‘we vinden wel een oplossing,’ ‘maak je maar geen zorgen, het zal vast niet zo ernstig zijn,’. Maar diep vanbinnen was dit een beschermend masker voor haarzelf. En bleef ze die dingen ook in haar hoofd herhalen als een mantra. En op die manier ook bescherming en steun voor Richard. Zij vormde de stevige muren op het thuisfront, waar hij tegen aan kon komen leunen als hij daar behoefde aan had.

Haar borst veerde nadrukkelijk op en neer toen de jonge vrouw een diepe zucht slaakte. Maar goed. Daar lag ze dan alleen. Op haar vrije dag nog wel. Ze had wel een aantal dingen op haar To do – list staan. Maar de motivatie was nu nog ver te zoeken. Hopelijk zou het snel stoppen met regenen..

Een klein uurtje later liep ze onder een paraplu bij de stallen. Ze glipte gauw naar binnen, schudde de paraplu op de drempel uit en zette hem in de hoek. Het was rustig op stal. Geen studenten te bekennen. En hun huisdieren stonden er ook weer erg kalmpjes bij. Met een tevreden glimlach liep ze langs de verschillende boxen en verblijven om er een blik in te werpen. Alles zag er keurig uit. Gelukkig maar, Roxanne wilde absoluut geen stront boxen in haar stallen. Ze liep door naar het “prive gedeelte”. De stallen die onder haar hoeden stonden. Ook hier zag alles er prima uit. Na een vlugge check of de stalknecht, een student die bij haar om een bijbaantje had gevraagd, alles netjes uitgemest en goed gevuld achter had gelaten liep ze door naar achter. Daar, in een grote gezamenlijke box, stonden 7 eenhoorn veulens. Elk van hen was misschien nét 6 maanden oud en allemaal nét gespeend. Ze draaide allemaal nieuwsgierig hun kopje om toen de lerares de box binnen stapte. Maar geen van hen kwam dichterbij. Het was allemaal nog een beetje nieuw voor ze, gezien ze nog maar 2 dagen in die box stonden. Een van de dappere veulens stapte uiteindelijk toch maar voorzichtig op haar af toen Roxanne kalm bij de deur bleef staan. Ze had haar arm ontspannen leunend op de stalrand. Het jonge dier stak nieuwsgierig haar neus uit en rook voorzichtig aan de wiebelende vingers die daar zo over de houten rand heen lagen. Roxanne glimlachte en begon op een zachte, kalme toon tegen de veulens te praten. Veel meer interactie kreeg ze niet. Ze controleerde of het water en hooi goed bijgevuld was, wierp een paar donkerpaarse wortelen in de voerbak en sloot de box deur weer goed achter haar dicht.

Het was inmiddels al weer droog toen ze van de stallen weer richting het kasteel liep. Een heerlijk maar nog onzeker lentezonnetje scheen glinsterend door de wolken. Helaas voor Roxanne was het kwaad al geschied door de vochtigheid in de omgeving en hingen haar dikke zwarte lokken licht krullend en kroezend rond haar gezicht. Al was ze daar op dit moment niet helemaal mee bezig. Haar gedachte zat nog bij de 7 gespeende veulens in de stal. Ze had het als een persoonlijk project op gezet. Het grootbrengen en temmen van 7 half wilde eenhoorns. God wist hoe gevaarlijk en territoriaal deze mythische wezens konden zijn. Het leek haar een perfect plan. De school had er ruimte voor in de stallen. Roxanne had leerlingen genoeg om haar te helpen. En de veulens waren in alle goede gezondheid hier gekomen. Er was alleen één probleem. Er was geen geschikt weiland waar Roxanne ze op kon gooien. Het liefst wilde ze een stuk grond afzetten met zowel grasland als bos, zodat ze uit konden harden, maar wel genoeg in toom gehouden konden worden voor Roxanne en haar studenten om mee aan de gang te gaan. En als ze dat wilde, moest ze met het schoolhoofd in gesprek gaan. Maar dat was voor latere zorg. De veulens stonden de komende dagen nog wel goed, want het zonnetje scheen dan nu wel mooi. Dat betekende niet dat het zo zou blijven.

Speculerend over haar plannen en ideeën om dit probleem op te lossen liep ze de kleine tunnel door naar de voorkant van de school. Een sluiproute vanaf de stallen. Het ging een stuk sneller dan wanneer ze helemaal langs de kassen om moest lopen. Ze was normaal gesproken een van de weinige die hem gebruikte, sinds dat ze hem ontdekt had natuurlijk. Daarom liep ze, zonder eigenlijk heel goed op te letten, het donkere gat tussen de marmeren pilaren in. Om vervolgens bijna frontaal tegen een lange man aan te botsen gevolgd door een hoop papier gefladder. Ze schrok en greep in een reflex zijn armen. “Oeh, neem me niet kwalijk!” zonder erbij na te denken dook ze naar de grond om de papieren bij elkaar te rapen en terug aan de man te geven. “Mijn excuses, ik zit niet op te letten,” ze glimlachte op naar de man en herkende het schoolhoofd. “Meneer Sathandiai!” uitte ze haast blij verrast. “Ik zat net aan u te denken,” Met een vinger schoof ze een kroezende zwarte lok uit haar gezicht en kwam uit de zijgang, waar ze nog half in stond, gestapt. “Ik wilde u wat vragen. Schikt het?”

— And at one time or another —

IT BECAME CLEAR THAT WE ALL TOOK A BITE FROM THE APPLE

_{'Idioot!' sneerde de zwartharige Shadraan zijn onhandige belager toe voor hij er zelf erg in had, inclusief de nodige, langzaam maar zeker opzwellende aderen zichtbaar over zijn voorhoofd, als kronkelende wormen onder smoezelig zand. Vrij onbeduidende papieren dwarrelden als een uitbundige lintjesregen neer richting de stenen grond, maar hij vond er niets feestelijks aan. Het was al vaker gebeurd dat een leerling aan de dextro als in een onzichtbare zeepkist door de schoolgangen roetsjte en de leraar vuurmagie van zijn geruite gechloreerde bretelsokken werd geblazen. Bijzonder veel gaf hij niet om de stapels proefwerken van zijn leerlingen - maar hij was een secure man en gaf de gemaakte proefwerken, hoe slecht en hoe ondergekladderd met dikke vette ronde nullen en sarcastische aantekeningen in rode stift ook, altijd intact terug. Er waren niet eens wijnvlekken op terug te ontdekken. Het ging als een ergerlijk krabbelend insect onder zijn huid zitten als ze dus vuil werden, nota bene door toedoen van zo'n lompe puber die al buikschuivend naar zijn fuif moest voor de laatste druppels booze verdwenen was. Geshockeerd voelde hij zijn binnenste uit elkaar splijten toen het niet het irriterende hoge stemmetje van je doorsnee pietepeuterige eerstejaars was die zich verontschuldigde, en waar je met een microscoop over heen moest gaan om te kunnen ontdekken dat het niet een wandelende rugzak was die daar langs hobbelde, maar er nog een dwerg uit lavenland aan vastzat. De stem die zich verontschuldigde behoorde toe aan een vrouw, en het enige wat hij in eerste instantie kon doen was zijn mond opendoen, een hees geluidje uitbrengen door de adem die in zijn keel stokte, en hem vervolgens weer sluiten. Zwart, kroezelig haar gleed over een gewelfde rug, een arm reikte naar de stukken perkament waarmee de grond om hen heen bezaaid lag, en een ogenblik later keken twee helderblauwe ogen hem aan. Roxanne.
'Juffrouw Jackson -' Onmiddellijk keek hij weer weg en stond er een beetje schuldbewust bij. Zelfs een beetje triest. Het was net alsof hem was gevraagd een imitatie neer te zetten van een afgeslagen, jankende hond met zijn staart tussen zijn poten gekruld. Hij wilde zeggen dat hij het niet zo bedoeld had, dat hij haar voor een leerling had aangezien en haar nooit zou uitschelden voor idioot - maar vond het bij het afwegen van zijn woorden stom en nodeloos en toch ook weer niet, deed opnieuw een poging, vond de juiste woorden niet, en zweeg weer. Ze herkende hem ook, iets dat enigszins een schrale troost voor zijn vergissing was en hem een beetje blij maakte. Toen, uit het niets, kreeg hij te horen dat ze net aan hem zat te denken. Zeldzame vlasrode verkleuringen trokken in zijn wangen, maar hij forceerde zichzelf om zodanig zijn rug te rechten dat hij even op de tenen van zijn herenschoenen stond, morrelde een beetje aan een beentje van zijn bril en stak ietwat hooghartig (al zo leek het misschien, door zijn gefronste wenkbrauwen) zijn kin uit. Eigenlijk stak hij hem naar voren, zijn kaken strak op elkaar geklemd. 'O?' wist hij op een beetje een schampere toon uit te brengen, al was dat niet geheel zijn bedoeling. Hij zag haar gestalte uit de zijgang stappen, in een straaltje gouden zonlicht, en moest zich concentreren op wat ze hem vroeg, en niet hoe het licht haar kroezelige haar in een glanzende, iets lichtere tint van een zwarte krans zette. Hij likte nadenkend zijn lippen en plukte keelschrapend aan zijn rommelige stropdasje terwijl hij de tijd nam om de woorden tot zich door te laten dringen. Of ze hem iets kon vragen.
'Goed,' was de enige stijve reactie die hij na een paar lange tellen trachtte te kunnen geven.
'Ja... Allicht.' Zijn smalle lippen persten zich schrander op elkaar en intussen bekeek hij tersluiks de neuzen van zijn glimmende herenschoenen, die nog vochtig en bezaaid waren met enkele losse grassprietjes omdat hij zojuist die voetbal ver uit zijn buurt en in een lelijk rattengezicht had geschopt. Hij hoopte vurig dat ze dat niet had gezien. Achter de brillenglazen, die door het vocht enkel twee witte rechthoeken waren, krulden zijn wenkbrauwen zich scherp omlaag in een diepe frons - maar hoewel het vrij grimmig aandeed was het eerder uit het bepeinzen dan welke andere reden dan ook. Het was alsof hij behalve een citroen ook een meloen door zijn keel had gekregen die bijzonder zwaar op zijn maag viel. Dat was onwennig, omdat hij zich zo in geen tijden meer had gevoeld. Meestal wist hij wel raad met de vrouwen om hem heen, uiteraard met de nodige charmes in de strijd gegooid. Bekoringen ontbraken hem nu echter stuk voor stuk. Iets dat hem van binnen eindeloos frustreerde. 'Ja, dat - schikt me wel?' frazelde hij tussen neus en lippen door, als een schromende vraag die hij zichzelf hardop stelde. Hij duwde met een wijsvinger zijn beslagen bril hoger op zijn neusbrug, zijn hoofd daarbij gebogen. Zijn gezichtsveld analyseerde ruimschoots ieder detail van haar, maar enkel tot haar slanke hals en er daarbij vooral voor zorgend dat hij haar gelaat telkens oversloeg. Dat was lastig, omdat hij voelde dat zijn blik vooral daarnaartoe werd getrokken, als een soort magneet. Hetgeen wat hij in zijn vlug rondschietende blik wel durfde te registreren zonder al te intens naar haar gestalte te loeren, waren kleine, voor ieder onbeduidende dingetjes waar hij later teveel aan terug zou denken. In die snelle registratie zag hij een strakke jeans die nauw om haar slanke benen sloot, een kaki, bijna roomkleurig overjasje - maar het meeste wat hem opviel (waarschijnlijk omdat zijn blik zo vaak terug naar de grond schoot) waren haar voeten die in twee elegante muiltjes waren gestoken. Het omgezwikte leer was gesierd met een opvallende print.
Ze was mooi. Zoals hij reeds opnieuw aan dat feit werd herinnerd wanneer hij haar als een sprankelende lentebloem door de gangen zag glijden, als een ergerniswekkende klaagzang in zijn achterhoofd. Verder had ze een even oude broer, die hier de positie van leraar Wood Magic omvatte. En naast de omvattende informatie in haar vrij zakelijke dossier was dat alles. Hij wist eigenlijk vrij weinig over haar. In feite hadden ze nauwelijks een woord met elkaar gewisseld sinds haar sollicitatiegesprek, en daar gaf hij de drukke examenperiode en die overspannen kutjong de schuld van, die hun stress op hem oversloegen zodat hij 's avonds met een kruik tegen zijn bonzende slapen languit op bed lag te sakkeren over pessimistische ditjes en datjes. Hij zag er vast eigenaardig uit met dat druipende haar dat in kletsnatte pieken over zijn voorhoofd hing, bemiste brillenglazen, viriele pilotenjas, daaronder de weggemoffelde zwarte stropdas en de gebruikelijke uitdrukking die menig mens leek te vertellen dat hij net van een begrafenis kwam. En ze moest vast van hem denken dat hij een gluiperige grotvleermuis was, net zoals iedereen dat deed. Misschien had die broer van haar zelfs al ingelicht, gewaarschuwd misschien; 'Wees nederig en achtbaar, zus, het is een rasechte Shadraan en je weet wat ze over die lui zeggen.' Zoiets.
Wat schuchter nam hij zijn stapeltje papieren van haar aan, met straffe, benepen beweginkjes, en frotte ze toch ietwat rommelig terug in zijn aktetas. Kregelige steungeluidjes verlieten haast onopmerkbaar zijn lippen toen hij moeilijkheden had om de flap van zijn tas dicht te krijgen, want hij belette er bewust op om niet nadrukkelijk te mopperen of onnodige scheldwoorden in zijn thuistaal rond te strooien, hoewel dat ('gvrdme!') niet helemaal lukte. 'Juist ja,' vervolgde hij ietwat wrevelig, alsof zijn korzeligheid ongewild over was geslagen op zijn stem. Zijn dasje was in zijn geagiteerde poging komen kijken boven zijn kraag en kronkelde nu als een ongelukkige rups over zijn borst. 'Uw - hamvraag. Uw dilemma; uw knelpunt.' Hij tuitte afkeurend zijn lippen even over zichzelf in de wetenschap dat hij dat zojuist hardop had gezegd om het voor zichzelf na te malen, en nam zich met een in een hoekje huilende inner-Savador voor niet zomaar zijn mond meer te openen als er toch niets meer dan dat soort blatende onzin uit kwam.}

Roxanne begreep dat je kon schrikken van zoiets, maar dan hoef je iemand toch niet meteen voor idioot uit te maken. De reactie verbaasde haar daarom nogal en ze schoot bijna in de verdediging, maar besloot haar mond te houden. Het was vast een vergissing. En ze wilde niet nog een collega op het lijstje zetten met wie haar eerste ontmoeting een ongemakkelijk misverstand bleek te zijn. Helemaal toen ze opkeek en het schoolhoofd voor haar zag staan. En zoals ze al dacht. Een misverstand, te zien aan Savador’s reactie. Wat maakte dat Roxanne alleen maar vriendelijker naar hem glimlachte toen ze weer overeind kwam met het stapeltje papierwerk.

Ze keek een beetje verbaasd op bij de naam die hij gebruikte. “Oeh, die heb ik al lang niet meer gehoord,” grinnikte ze een tikkeltje awkward. Wist hij niet dat ze getrouwd was? Of kwam het door haar broer, Riley? Had ze zich niet voorgesteld als Roxanne Heart bij haar sollicitatiegesprek? Ze kon het zich niet meer herinneren, maar het was wel apart hoe snel zo’n naam aan je kon groeien. “Zeg maar mevrouw Heart,” ze hield even haar hand omhoog waar een zilveren trouwring haar ringvinger sierde. “Of Roxanne. Das nog beter. Anders voel ik me zo oud.”

Het duurde interessant lang voor hij kort antwoord gaf en in die tussen tijd had ze hem wat beter bekeken. Er waren een paar dingen die uitstonden van de rest. Zoals zijn vrij sombere uitstraling of de manier hoe hij haar blik leek te ontwijken – ze begreep niet echt waarom, of dat zijn haar veel vochtiger was dan hoorde te zijn, met die paraplu in zijn hand. Maar hetgeen wat haar het meest opviel waren de groene grassprieten die in die vochtige zwarte lokken bleven plakken. Het geheel gaf hem iets vreemds en awkwards, maar ook iets aandoenlijks. Je zou haast denken dat hij net een potje had staan voetballen op het grote veld. En misschien was hij wel zo somber omdat ie verloren had, bedacht ze stiekem grinnikend. Ze vond hem wel het typ om een slechte verliezer te zijn. Maar die paar grassprieten waren een doorn in haar oog. “Er zit.. mag ik?.. let me just,” probeerde ze zichzelf met weinig succes duidelijk te maken toen ze al haar hand uitstak om de sprieten, diep geconcentreerd en met uiterste voorzichtigheid, uit zijn haar te plukken. “Je had wat gras in je haar zitten,” en ze liet de paar grasjes van haar hand naar de grond dwarrelen.

Ze vond het een beetje ongemakkelijk worden met hoe hij naar haar was. Ze wist niet zo goed hoe ze erop moest reageren. Hoe vriendelijker ze glimlachte, hoe erger het leek. Ze probeerde telkens zijn blik te vangen, maar hij leek oogcontact te weigeren. Dit was allesbehalve wat Roxanne uit de verhalen, over Savador, had opgemaakt. Niet dat ze die meteen geloofde. Roxanne was iemand die het bewijs met eigen ogen wilde zien voor ze een conclusie trok. Maar zo had ze hem nou ook weer niet verwacht. Had ze iets verkeerds gezegd?

Hij trok haar uit haar eigen overpeinzingen. “Ohja,” lachte ze. “Het is iets meer dan een vraag trouwens. Ik wilde meer iets bespreken.” Zei ze bedenkelijk. Ondertussen trok ze een zilveren ketting met een hartvormig amulet vanonder haar shirt vandaan en keek op het horloge dat erin zat. “Maar ik heb misschien een beter idee. Het is vandaag mijn vrije dag, maar dat is denk ik niet het geval bij u. Ik moet nu ook eerst mijn hond uitlaten en ik heb zo’n vermoeden dat u ook nog wel een hoop werk heeft liggen,” ze wierp een veel betekende blik op de weg gefrotte stapel papieren in zijn tas “dus wat denkt u van lunch? Of dinner? We kunnen in mijn vertrekken wat nuttigen, dat ik iets lekkers klaar maak, of misschien weet u een goed restaurant hier in Oaks field?” ze glimlachte enthousiast over het idee en een tikkeltje hoopvol naar hem op. “Dan kunnen we elkaar ook wat beter leren kennen. Het ijs proberen te breken..enzo..” Ze gaf hem een vriendschappelijk stompje tegen z’n schouder, waar ze misschien spijt van ging krijgen, en wachtte af op zijn reactie. Was dit nu echt wel zo’n goed idee Roxanne?

[ *gasp!* ben je nou al vergeten dat ik Savador's grootste fan ben
Natuurlijk weet ik dat ze niet 1 jaar zijn XD je begrijpt me verkeerd *pat pat*
Ik bedoelde; waar is Asema in dit verhaal XD bestaat ze niet meer?
en yes XD omg ik wordt er zelf haast ongemakkelijk van!
Ik ben hem niet gewend zo ]

— And at one time or another —

IT BECAME CLEAR THAT WE ALL TOOK A BITE FROM THE APPLE

<sub>Bij gelegenheid, dacht de zwartharige man met een frons, was het misschien beter geweest als hij haar wél behandeld had zoals hij vrijwel ieder op de school confronteerde: streng - meedogenloos - kil - afstandelijk. Hij wist het zeker toen zijn onbedoelde misvatting ook tot Roxanne doordrong en hij getrakteerd werd op een toegenegen glimlach, die hem het gevoel bezorgde alsof zijn hart haperde en een roffel oversloeg. Weg van het hier en nu liet het zijn borst opveren en zijn schouders onder de losgelaten zucht weer zakken. Een zwoele ervaring die zijn longen vulde. Enigszins opgelucht, uiteraard, hoewel hij zichzelf er op hetzelfde moment ook om haatte. Die zwanenzang was plotsklaps ook meteen weer over. Ook hij fronste en keek een tikkeltje verbaasd, zijn blik onbedoeld streng met schuin hoofd in de hare vastgehaakt, alsof hij binnen nu en een fractie van een seconde een heldere verklaring eiste voor haar onthutste reactie. Het was toen zijn goudgele ogen in een langzame baan naar de fonkelende ring om haar vinger gleden dat ieder minuscuul vezeltje in zijn binnenste in ijs veranderde. Bijna een halve minuut bleef zijn blik onder diezelfde frons en een doelloze hapbeweging van zijn lippen als een idiote goudvis op de steen in het sieraad hangen, alsof hij het nauwelijks kon bevatten. Ondertussen viel de paraplu die hij tegen een bovenbeen steunde met een droge klets flauw tegen de grond. De sluike, roetzwarte lokken deinden om zijn gelaat toen hij zich het volgende moment zonder pardon aan haar polsen vergreep en bijna met een ruk haar hand dichter naar zijn gezicht bracht. Het dunne brilletje bengelde haast van zijn neus, was met een uilige plof in de aarde onder zijn schoorvoetende herenschoenzolen gepletst als hij zich nog verder als een of andere achterlijke gebochelde pastoor over haar hand gebogen had. Het geluid dat vervolgens schutterig uit zijn keel kwam voortgestiefeld, was een mengeling van de hese kreun van een bejaarde man met klephoed die op zijn vaste stekkie onderuit zakte na de vijfenveertig minuutjes die hij van schommelstoel naar verlepte geraniums aflegde en weer terug, en het zachte gejank van een liggende hond met zelfmedelijden voor de deur naar het plantsoentje achter het huis. Het pijnlijke betoon van een mens die zich iets verschrikkelijks realiseerde.

Hij morrelde nog hartstochtelijk aan het beentje van zijn bril om deze op zijn neusbrug in verschillende graden te positioneren, maar tevergeefs: de ring om haar vinger was zo echt en concreet als zijn hart die hij in zijn borstkas opnieuw in een loodzwaar brok steen voelde transformeren en afgeleefd in zijn maag neerplofte. Daar verschrompelde het als een droge vrucht om weer een dertigtal jaren een beetje te liggen vergaan. In zijn extase van verbittering haalde hij de één na de ander vergiftigde gedachtegang naar boven en liep ze af aan de lopende band. Hoe had het kunnen gebeuren dat een asswipe - want hij wist zeker dat haar man wel een behoorlijke asswipe moest zijn, met de hoofdletter 'A' van 'Asswipe' - onder zijn bevlogen gedachtes aan drank en mooie slanke vrouwen met blauwe ogen en huwelijkstaarten en voornamelijk, vooral stomende avonden tijdens de aankomende huwelijksreis naar een slap aftreksel van een populaire Raziaanse badplaats, besloten had om een of andere tweedehandse prullaria aan te schaffen en die als een onfatsoenlijke schimmelkleurige vlek om een prachtige gave, slanke vinger te schuiven, die.. die - Heart. Zilver! Het had evengoed een snoepring kunnen zijn; dat was in ieder geval de waarde die hij eraan hechtte. Nog zoiets excentrieks: hij, man van stiptheid, man van feiten, man van op een griezelige manier alles te weten te komen en het vervolgens (vaak tot grootste walging van menig leerling) nooit meer te vergeten; hij - of beter gezegd, zijn innerlijke systematische, veel te scherpzinnige computer - had grove miscalculaties gemaakt. De eerste dag dat Roxanne Jackson - nee, Roxanne Heart - zich op zijn school representeerde om haar sollicitatie te houden in de hoop spoedig te kunnen positioneren als docente Verzorging van Fabeldieren, had ze zich niet met haar meisjesnaam voorgesteld. Hij wist het zeker aan de hand van haar uitdrukking, haar bevreemde reactie - en hij kon op dat ogenblik zijn tong wel afbijten. Maar wat hem in ieder geval niet was ontgaan, was dat hij diezelfde dag, tijdens dat gesprek, met exact dezelfde knoop in zijn borst worstelde. Het was die eerste aanblik al, louter de verwarring die zijn anders zo nauwkeurige seismograaf behoorlijk verstoord had. Hij wist zelf ook niet wat het was. Het waren haar ogen die hem aan zijn overleden vrouw deden denken en iets aan haar uitstraling, waar hij zowel gecharmeerd als vertederd als gedeprimeerd door werd. Het al te bekende hoe en het waarom en hoezo kwamen om de hoek kijken om hem te tergen - ze lagen immers al tijden op de loer. Was hij daadwerkelijk teveel in beslag genomen geweest van haar verschijning dat hij onbewust een hand of een schrijfveer over haar dossier had gelegd en haar aangetrouwde naam voor de rest van het gesprek was vergeten, of was het überhaupt wel tot hem doorgedrongen? Ze wierp hem een blik toe met de minste kritiek en dat woog er alleen maar zwaarder aan. Hij haalde een keer diep adem, maar bizar veel hielp het niet om de duizelingwekkende opdonder uit zijn geest te verjagen. Getrouwd.

Verschrikt en onnodig plotseling liet hij haar hand ook weer los. Het overspronggedrag resulteerde in dat hij vluchtig zijn bril van zijn neus haalde en de beslagen glazen vlijtig tussen leer en stof van zijn jas en overhemd begon te poetsen, met handelingen die misschien zelfs een beetje gefrustreerd, gepijnigd of koortsachtig aandeden. Er waren groeven langs zijn verwrongen mond zichtbaar, alsof hij zijn uiterste best moest doen om vooral niet in een extreme uiting van emotie uit te barsten. 'Roxanne..,' beaamde hij uiteindelijk met een gedecideerde droge snik terwijl hij met een wijsvinger nukkig zijn bril terug op zijn neusbrug duwde. Haar naam lag plotseling bitter op zijn tong, zijn stem onvast. Alsjeblieft geen Mrs. Heart voor nu, en, als het even kon - nooit meer. Ze trachtte een hand naderbij te brengen. Daar schrok hij niet van: het was eerder de omslachtigheid waardoor hij uit reflex met zijn ogen knipperde, zijn handen om de zoom van zijn leren jas klemden en zijn onstabiele houding opgetrokken werd. Hij liet zich vervolgens beplukken en schikken als een klein jongetje wiens moeder ijverig aan zijn haar stond te friemelen, misschien even snel een duim langs haar tong haalde en met bevochtigde vinger het vuil van zijn wang veegde; in plaats van een jongetje stond er een volwassen man van zevenendertig die wangbijtend erg zijn best moest doen, zijn houding zo stijf gespannen en ongenaakbaar, borst vooruit gestoken en kin opgericht, alsof hij in een rij stond opgesteld van rekruten onder het oog van de sergeant, of als hoge vorst met scherp oog toekeek of zijn page zijn kledij en zijn lokken wel op een juiste manier hanteerde. Maar zo was het niet. Dat contact was teleurstellend kort, en alsnog veel te lang om waar te mogen zijn. Als een beest dat ieder moment in de aanval over kon gaan, staarde hij vanuit zijn onderste ooghoeken op haar kruin neer en keek toe hoe ze hem fatsoeneerde. Verder kon hij niets zeggen of doen. Hij meende dat hij belachelijk zou worden gemaakt als menig leerling hen zo zag; de sprankelende lerares Verzorging van Fabeldieren die de altijd zo norse en grimmige docent Vuurmagie opknapte was immers een vreemde combinatie. Hoofdzakelijk keek hij zo zuur en nijdig door opnieuw de oneerlijkheden van de wereld waar hij mee botste. Hij was bang dat dat ook niet gauw zou veranderen.

Van de paar enkele grassprieten die van de muis van haar hand door de lentebries werden meegenomen, gleed zijn blik weer naar haar, of beter gezegd het klokje in de vorm van een amulet dat ze tevoorschijn haalde. De dunne lippen van de zwartharige man persten zich zuurtjes op elkaar. Hartvorming. Hartvorming. Was het bij mogelijk toeval ook weer zo'n uit liefde geschonken prullariaprul van die man van haar? Een zichtbaar spiertje onder zijn kaak spande zich gebeten aan, en hij wilde het klokje - dat trouwens van een afschuwelijke snoezigheid was, hoewel hij dat nooit toe zou geven - het liefst uit haar handen rukken en met een weloverwogen wreeftrap de wijde wereld in schieten, ver uit haar bereik en ver uit de buurt van haar hart, haar blik en haar hoofd, die gevuld was met misselijkmakende gedachten aan haar echtgenoot. Net als de bal waarmee hij zojuist de triomf van een gigantische treffer behaald had in één van de duizenden gezicht die hem altijd blindelings beoordeelden. Het alternatief dat meer in zijn kaliber was en niet afhankelijk was van geluktreffers, was om het ding eenvoudigerwijs tegen de grond te smijten en er als een bezetene met beide herenschoenen tot dubbeltjesformaat op te gaan stampen, zijn ellebogen daarbij strak langs zijn zij gezet als een klein driftig kind. Grote kans dat er natuurlijk net op dat exacte moment een tros leerlingen voorbij kwam geparadeerd om hem stiekem uit te lachen of een ongepaste opmerking te plaatsen over platgeslagen uurwerk of het gebruikelijke pesterige riedeltje (Savador is verlie-hiefd) wanneer hij iets te vaak of te lang met een vrouwelijke collega werd gezien en hij ze vervolgens als een ziedende maniak achterna rende, posterieur aan een uitnodiging voor anger management-therapie in zijn postvak. Focus! Je gaat je vandaag niet voor gek zetten, lul.

Het kostte hem de nodige moeite om zich te concentreren op het gesprek, echt het gesprek, en niet zijn gesprekspartner of het afgrijselijk prachtige klokje. 'Vrije dag', 'lunch', 'diner' en 'Oak's Field' waren bepaalde termen die godzijdank wel tot hem doordrongen, en uit spontaan welbehagen en twijfelmoedigheid rukte hij zijn sikje bijna van zijn kin. Zijn hand tastte naar de schouderband van zijn aktetas om deze schuchter achter zijn been te verstoppen met eenzelfde bedeesdheid alsof hij poedelnaakt voor haar stond bij het opmerken van een bepaalde blik op de loeizware tas vol werk, maar voor hem was het meer een soort bedrukken van de stapels na te kijken proefwerken die op hem wachtten, want god verhoede als het vandaag zijn kansen weg zou nemen om met een mooie vrouw te dineren. Hij staarde een tikkeltje perplex voor zich uit, of eerder met nietsziende blik schuin naar beneden, naar Roxanne's muiltjes, terwijl zijn bovenlichaam harkerig mee bewoog onder de goedbedoelde por tegen zijn schouder. Misschien was ze op het moment wel de enige in heel de school die iets als een vriendschappelijk schouderstootje bij Savador kon flikken zonder afgeblaft te worden, of ter plekke uit voorbehoud langzaam richting grond te zakken, jezelf tot een balletje op te krullen en alvast even te sterven onder zijn vuurschietende blik. Dat kwam een beetje beschroomd over van zijn kant, zelfs ietwat koddig, maar iedere keer als hij de vrouw voor hem zag werd zijn binnenste tot de nok toe gevuld met een zure chemie van een grenzeloze genegenheid en een zielensmartende treurnis die al zijn dagen niet alleen grijs kleurde, maar de lijnen van zijn realiteit ook begon uit te gummen. Voor nu was daar ook een rusteloosheid bijgekomen waarover de zwartharige man lang en peinzend maalde. Hij ging nooit uit eten met collega's - laat staan dat hij überhaupt enige gemoedelijke contacten met ze aanging. Hij was, zoals ze misschien al wel moest weten, een man op zichzelf. De mysterieuze einzelgänger van de klas, de sinistere sarcast met een bizar boek op de vloer van de cafetaria, de rare vogel die nergens anders rondhing behalve de bibliotheek, de eigenaardige bebrilde man die verdiept over zijn krant gebogen in een koffielounge op het station pauzeerde en in het loutere gezelschap van een afkoelende cappuccino de tijd doodde tot de aankomst van zijn volgende trein, af en toe met suiker en melk aangehaald door serveersters die hem door zijn donkere aura liever meden - zoiets. Omdat zulke gelegenheden voor hem eigenlijk vrij schaars waren, zou hij in een andere situatie hebben beweerd dat het evengoed een date was. 'IJs,' herhaalde hij knullig voor zichzelf, diep in gedachten verzonken, murmelend, en daardoor nauwelijks hoorbaar. Het 'ijs breken'. Tobberig frulde hij aan het puntje van zijn stropdas, de blik die zijn gelaat sierde bijna pijnlijk door het peinzen. Kon je zoiets wel ijs noemen, en geen solide muur?

Zijn afwezige goudgele ogen haakten zich weifelend weer in de blauwe poelen die hem zo sprankelend, zo oneerlijk vriendelijk aankeken - en hij wist dat het weer vloed was aan zijn zee van depressie.
'Ja - d-..' Hij wist ook dat het de broodnodige woorden waren die weer werden meegenomen door de golven van die treur-oceaan. Zijn tong bevochtigde zijn lippen die even van elkaar bewogen in een ademteugje terwijl hij onder raspende geluiden de baardhaartjes langs zijn oren krabde, lichtjes door zijn knieën boog om met een zwierig beweginkje de paraplu van de grond te plukken, al was het maar om zichzelf iets onder handen te geven. 'U hoeft niet voor me te - zwoegen, Roxanne,' besloot hij uiteindelijk weloverwogen tussen zijn chaotische woordenstroom die in zijn hersenpan kolkte naar buiten te brengen. Ze hoefde niet de moeite te nemen om speciaal voor hem te koken, ben je mal. Onder een geërgerde snuif merkte hij dat hij alweer vastliep, en vouwde fronsend zijn handen om de gekrulde haak van zijn paraplu, die hij als een soort koninklijke scepter tussen zijn voeten had geplant. 'Na de uren van de werkdag - ik haal u op. Voorsuite van Oak's Forest Inn. Vanavond acht uur,' decideerde hij tenslotte nogal kil, bijna alleen in stugge kernwoorden, al was de stroefheid in zijn stem niet naar haar gericht. Onder geen beding dat hij haar meenam naar die boerentent van de Bokkenburcht, waar het een jewelste van gokken, gemeenschappelijk geschreeuwde uitblatingen over volle bierpeulen en onfatsoenlijke poetsenbakkers was. Het was een feit dat hij een man bleef over bepaalde kwaliteiten. Geld. Klasse. Wat anders diende hij voor nu in de strijd te gooien als zijn gebruikelijke zilveren tong en sterke zuilen hem in de steek lieten? Wat anders - want hij kende niet anders.</sub>