_{Zoals het iedere volbloed Shadraan betaamde had Savador er een gloeiende hekel aan om in de brandende zon te lopen. Het was nog geen zomer, maar de hitte die het lentezonnetje afdroeg was voor hem al teveel van het goede. De typerende zwarte mantels waarin je hem vaak door de gangen zag benen waren verwisseld voor een lichtere variant, zodat hij zijn imago als uit zijn krachten gegroeide vleermuis behield. Voornamelijk omdat hij vandaag exclusief praktijklessen had, en dat betekende dat hij zich meer buiten moest wagen dan hem lief was. Bij voorkeur zat hij toch liever in zijn kille, donkere, beloken lokaal, waar het enige licht en de enige hitte van de haard kwam voor de klas. Het liefst nog in zijn eentje, met een zwarte gerafelde schrijfveer in zijn hand, een interessant boek over de duistere krachten en een halfvol glas wijn op de hoek van zijn bureau. Hij had zo'n donker vermoeden dat het nog wel even kon gaan duren voor hij zich in die heerlijkheid terug kon trekken. Het was een onbeschrijfelijk gevoel hoeveel hij dit en het aankomende seizoen haatte. Bij Medusa, wat was hij blij dat hij dit niet iedere dag meer hoefde door te maken. Hij, als jonge studerende Shadraan, in het snikhete klimaat van Razen bij een temperatuur van minstens veertig graden. Geen haar op zijn hoofd die er ook maar over twijfelde om ooit terug naar de vuurplaneet te gaan tijdens het hoogseizoen. Ronduit verschrikkelijk.
Met een norse frons wierp hij een blik op de strakblauwe hemel. Hij stond onder een eikenboom zich nog een beetje tegoed te doen van de schaduw voor de zon zou draaien, wachtend op de komst van zijn leerling. Zoals het een doodnormale zaak was, was er weer een lapzwans geweest die het blijkbaar niet nodig had gevonden om zijn lessen bij te staan. Ze konden zich in hun bekrompen tienerbrein nog half niet bedenken hoeveel inspanning hij er eigenlijk wel niet voor moest leveren om een gaatje vrij te maken in zijn overdrukke agenda, de preparaties die hij moest treffen en hoe hij zichzelf en zijn lichaam - die aan het eind van de week totaal afgepeigerd was - mentaal klaar moest maken voor opnieuw vijfenveertig minuten praktijk. Zijn slechte humeur mogelijk nog meer gedaald, sloeg Savador zijn armen voor zijn borst over elkaar heen en keek grimmig uit over het grasveld.}

Dice keek zichzelf in de spiegel aan. Hij had zijn kleding aan die hij normaal aanhad: een losse, zwarte broek, een zwart shirt, een jas met de mouwen opgestroopt en een donkerrode sjaal. De sjaal had hij zo geknoopt zodat het zeker niet in de weg zat. Zijn haren stonden netjes overeind en kalm zei de jongen gedag tegen Blaze, waarna hij naar buiten ging. Omdat het vosje nog zo jong was, moest hij nog steeds op de kamer blijven. Deze keer had Dice het raam wel open laten staan zodat zijn vosje toch wat lucht kreeg in de snikhete kamer. Hij had geconcludeerd dat het onmogelijk was om te ontsnappen uit het raam, al zeker voor de korte pootjes van Blaze en dat stelde hem wel gerust. Natuurlijk had hij het eerst getest door net te doen alsof hij wegging en vervolgens Blaze te observeren. Het vosje had een poging gedaan om uit het raam te klimmen, maar had zich teruggetrokken en met platte oortjes naar buiten gekeken. Het was zielig geweest, maar in elk geval was hij er nu zeker van dat het vosje veilig zou zijn. Het duurde niet erg lang voordat Dice het grasveld bereikte. Het strekte zich vlak voor hem uit. Hij had al een paar lessen bijgewoond, maar had er ook een paar gemist omdat hij later in het jaar was gekomen en toen hij er achter kwam wat hij precies had gemist, had hij zich ingeschreven voor een bijles. Wat het ook zou zijn, het zou vast goed van pas komen. Dice zag, in de schaduw, een man staan en hij vermoedde dat het diegene was die hem bijles zou geven. Toen hij dichterbij kwam merkte hij dat het zijn eigen Hoofdmeester was en opwinding verspreidde zich in zijn lichaam. Hij had de Hoofdmeester slechts een paar keer gezien en wist dat de man vrij krachtig was. Om een les te krijgen van hem was dus een eer voor Dice. De jongen liep naar hem toe en ging daarna voor hem staan. ‘Dag, meneer,’ begroette hij de Master waarna hij een kort knikje gaf. ‘Dank u voor uw tijd.’ Dat volgde er nog even snel na en Dice glimlachte. Het was niet vaak dat hij niet wantrouwig was tegenover iemand, maar dit was diegene die de fire magic beheerste. En daar kon hij dus veel van leren. Dus geen wantrouwig en nonchalant gedrag vandaag.

_{De goudgele ogen van de donkerharige man versmalden zich toen hij een gedaante zag naderen, duidelijk afstekend tegen de gifgroene tint van het gras. Het was een Raziaan die bij hem bekend stond onder de naam Dice Winston, late instromer, zesdeklasser, schoolprofiel; geen. En, voor zover zijn kennis ging, een leerling die in zijn mentorklas was geplaatst. De jongen kon dus maar beter over volle potentie beschikken - hij gaf er geen zier om dat hij later in het semester op de academie gekomen was. Duidelijk in zijn nopjes (al had hij geen flauw idee waarom, het weer schroeide toch ieder flintertje blijdschap weg) stelde Dice zich voor hem op en begroette hem op beleefde wijze. In kille zwijgenis sloeg Savador zijn ogen op naar de jongen om zijn middernachtelijke blik de zijne te laten ontmoeten. Hij zei geen woord, maar gaf enkel een stijf, erkennend knikje. Hij vond het zeker wel op zijn plaats om hem dankbaar te zijn voor zijn tijd. Het probleem was dat niet iedere leerling - zeg maar gerust het merendeel - hem hier de verdiende lof voor schonk.
'Ik moet je meegeven dat je boft met het weer, Mr. Winston,' zei Savador terwijl hij zijn over elkaar geslagen armen uit hun positie haalde en wegstapte van de stam van de eik, waar hij tegenaan stond geleund. Er maalde een korzelig toontje door zijn stem heen. 'Laten we stellen dat het de spreuk die vandaag voor je op het programma staat minder.. riskant maakt.' Zoals zijn klas bij de les zelf ook mazzel had gehad met een goede temperatuur van eenentwintig graden. Niet helemaal terecht, vond hij. Het liefst liet hij ze ploegen in een kille omgeving om ze des te meer te laten zoeken naar hun verborgen potentie, wat vuurmagie betreft. Zoals zijn lokaal, die hij opzettelijk zo koud mogelijk hield dat je er maar beter met een jas aan kon zitten, half huilend uit frustratie omdat het toch een heel stuk moeilijker was om met twee graden minder net zo'n puikfijn resultaat te behalen. Gemeen? Volgens de leerlingen wel. Efficiënt? Honderd procent.
'Voor ik moet toezien hoe je in je chaotische magiegebruik vogelnesten in de fik zet en mijn terrein omwoelt als een seniel gordeldier, laat ik je eerst op iets van kleiner formaat oefenen -' De lange zwartharige man haalde een kleine kist tevoorschijn die hij bij de voet van de boom had gezet, en tilde de deksel op. Een stuk of vijftien zeldzame Grenaanse bloemen werden onthuld. Hij schroomde er niet voor om ze casually uit Norwoods privé-tuintje in de Kassen te plukken, ook al duurde het maanden, soms jaren om sommige van die planten te kweken - ook al was er een kans van twee op tien dat ze succesvol ontkiemden. Er kwamen een hoop typisch Grenaanse geuren vrij als deze bloemen geschroeid werden, en het gaf hem het triomferende gevoel alsof hij een klein stukje Gren tot as liet vergaan. Zwijgend griste Savador een handvol bloemen uit de kist. Er klonk even een kort geknetter, er kringelden een paar rooksliertjes tussen zijn omklemmende vingers door - en toen hij zijn hand opende lagen er enkel nog een paar zwarte geblakerde stukjes bloem op zijn handpalm. 'De schroeispreuk is zeer adequaat als je je in een situatie bevind waar je je vuurmagie niet op volle kracht wenst of kunt gebruiken, maar ook geen voldoening hebt aan een spreuk die te zwak is. Je concentreert de magie in je handpalm, laat het met de klok mee rondkolken, de vuurmagie zal zich omzetten in blakerende energie die zich aan je ziel zal benemen en, wanneer succesvol, je gehele lichaam. Now -' Met een tik van de neus van zijn herenschoen schoof hij de kist vol bloemen demonstratief in de richting van Dice. 'Neem een handvol, concentreren op de plaats van je palm tot je de energie voelt rondkolken, het teveel aan kracht op die wijze filteren, vasthouden, schroeien. Your turn.'
In een strenge handeling sloeg Savador zijn armen weer over elkaar en keek afwachtend toe.}

Dice moest toegeven dat de indruk die de man maakte niet al te vriendelijk was. Eerder verveeld. Alsof hij zijn tijd niet wilde besteden aan iemand die bijles nodig had. Helaas kon Dice er zelf ook niet veel aan doen dat hij er later bijgekomen was en dat hij te nieuwsgierig was naar de gemiste lessen. De lessen die Master Savador – hij had de naam ergens opgevangen in de gangen, want daar vonden leerlingen het nodig om over hem te spreken en niet altijd op een vrolijke manier – gaf leken hem enorm interessant. Interessanter dan die saaie lessen in verband met woudmagie of literatuur. Water, aarde en lucht – Avatar bitches – leken hem ook nog wel leuke elementen. En duistere magie ook wel. En lichtmagie. Oké, eigenlijk alles behalve woudmagie, literatuur, muziek en kunst. Oh ja, ook Verzorging van Fabeldieren stond hem wel aan. Hij gaf een kort knikje op wat de Hoofdmeester zei. Ze boften inderdaad met het weer. Een kleine grijns verspreidde zich om zijn lippen toen de Hoofdmeester opmerkte dat het minder riskant zou worden op deze manier. Dat maakte hem nu niet echt bepaald uit. Vuurmagie was nu eenmaal riskant en daar hield hij rekening mee. Hij grijnsde toen hij de bloemen zag. ‘Mag ik daar echt op oefenen? Nice,’ sprak hij. Hij hield absoluut niet van bloemen of planten. Zeker niet na wat er de laatste keer gebeurd was toen hij zich in de buurt van een plant had bevonden. Dat had hem officieel een hater van planten gemaakt. Hij besloot bij deze dus dat hij voor woudmagie niet zo erg zijn best zou gaan doen als voor de andere elementen. Hij keek weer naar de Hoofdmeester en lette vervolgens goed op. Hij knarste met zijn tanden toen hij begreep dat het een magie was waarbij hij rustig moest blijven. Hij hield meer van de vuurmagie waarbij hij all the way mocht gaan. Waarbij hij geen rekening hoefde te houden met zijn ademhaling en het feit dat hij de boel niet in de fik mocht steken en zo. Eigenlijk gewoon alle handelingen waarbij hij zeer voorzichtig moest zijn en op moest letten voor hij weer wat doms deed. Maar goed, hij wilde de Hoofdmeester zijn geduld zeker niet op de proef stellen, dus zou hij maar gewoon zijn best moeten doen en op zijn tanden moeten bijten als het hem niet aanstond. Gelukkig voor hem en jammer voor diegenen die hem wilden zien falen was hij een natuurtalent in het doorhebben van magie en leerstof. Daardoor was hij vrij snel mee met alles en had het hem ook niet veel gekost om de anderen in te halen. Hij boog zich voorover, pakte een paar bloemen eruit en hield deze zorgvuldig in zijn handpalm. Niet omdat hij zorg wilde hebben voor de bloemen, maar omdat hij ze niet onhandig uit zijn hand wilde laten vallen zoals hij als een idioot over zou komen. Hij wilde indruk maken. Niet alleen op de Hoofdmeester, maar ook op zijn omgeving. ‘Damn,’ siste hij toen hij zich concentreerde en er gelijk een hele grote vlam tevoorschijn kwam alsof iemand het gasvuur op de hoogste stand had gezet en daar bovenop nog eens een scheut water gooide. ‘Sorry,’ sprak hij. ‘Ik ben meer voor de… zeer offensieve vuurmagie.’ Hij mocht deze keer niet zo agressief met zijn vuur omgaan, anders zou dit nooit lukken. Hij pakte een nieuwe handvol bloemen, concentreerde zich met gesloten ogen en hoorde een zacht geknetter. Hij voelde letterlijk de energie naar zijn handpalm gaan en wist dat hij nu vooral geen druk mocht zetten omdat het anders weer een heuse vlam werd. Hij zag dat enkele vlammen traag likten aan de bloemen. Het was op een rustige manier, maar het leek nog niet echt op wat de Hoofdmeester net voor elkaar had gekregen. Er vielen enkel zwartgeblakerde stukjes op de grond, maar de helft was nog niet eens verbrand en Dice zuchtte. ‘Kunt u iets meer uitleg geven over hoe u die bloemen verbrandde zonder meteen een té agressieve vlam te laten verschijnen?’ Terwijl hij wachtte op antwoord probeerde hij opnieuw om het met de klok mee rond te laten tollen – zoals de Hoofdmeester had gezegd – en daarbij het bosje bloemen in één keer te verbranden, maar zonder te agressief te worden.

OOC: Ik heb één ei gevonden, yay Dat stuk over Norwood's tuintje en waar hij die bloemen vandaan haalde man, hahaha

_{Het was hem niet ontgaan dat er een klein grijnsje om de lippen van de jonge Raziaan speelde toen hij hem verwittigde over de gevaren van de spreuk die hij hem vandaag zou leren. Er gloorde een vervaarlijke fonkeling over Savadors ogen. Gingen we zelfingenomen doen? Hij zou er nog wel achter komen wat voor ellende hij zich op de hals haalde door een hoge borst op te zetten. Dragonkin was één van die spreuken die je of stapje na stapje en met gebalanceerde controle volledig onder de knie kon krijgen, of waar je totaal in faalde en er absoluut niet in bedreven kon raken, puur omdat het gewoon niet in je zat.
De grimmige uitdrukking van de man verlichtte iets, want blijkbaar had Mr. Winston net zo'n gruwelijke hekel aan felle bloemen als hij en was er even enthousiast over dat hij was toegestaan om ze tot as te verpulveren. 'By all means,' zei hij geamuseerd met een uitnodigend handgebaartje, zijn mondhoeken lichtjes omgekruld. Met zijn armen over elkaar geslagen volgde Savadors blik de handelingen van Dice toen de jongen een handvol bloemen uit de kist pakte, ze even op de palm van zijn hand bestuderend alsof hij zich bedacht hoe hij dit het beste aan kon pakken. Het joch leek hem een stille, gemanierde observeerder op het eerste gezicht, maar had zich later een blaaskaak bewezen met een overvloed aan vertrouwen in zijn vuurmagie en - zoals verwacht - uitte dit zich in een grote steekvlam. In een andere vuurmagieles in praktijk zou het buitengewoon zijn geweest, maar in dit geval was het ronduit treurig. Wat een superieure koekenbakker die hij weer mocht lessen, letterlijk.
'Dat blijkt,' siste Savador spottend vanuit zijn mondhoek, die niet bepaald geamuseerd iets was opgetrokken in een stugge grimas toen de jongen beweerde meer van de offensieve magie te zijn. Hij stond er nog statig met zijn armen voor zijn borst over elkaar geslagen, met een vurige, intense blik op Dice en zijn prutswerk neer te kijken. De gloed van Dice's steekvlam weerkaatste in de goudgele ogen en leken deze in vuur en vlam te zetten, als een verduidelijkende streep onder zijn oplopende irritatie. Bij de tweede poging liet de jongen nogmaals zijn banale likvlammen doorkomen, alsof hij zijn frustratie losliet op een onschuldig poffertje - en Savador bedacht zich met een inwendige zucht dat hij wel meer dan vijfenveertig minuten nodig zou moeten hebben om deze vuurspritser iets bij te brengen over geduld en controle. Een paar zwartgeblakerde bloemblaadjes dwarrelden zielig op het gras en dat was dat. Een probeersel op hetzelfde niveau als van een schele, kookschortdragende, krijsende chimpansee die met een pollepel in zijn vlammende pannen porde in een falende poging om het onder controle te krijgen, zo driest maar o zo typisch als het maar zijn kon onder de laatdunkende jeugd. 'Blijkbaar voelen we ons niet meer zo hoogmoedig?' vroeg de zwartharige man op een sarcastische toon. Uiteindelijk keerden ze zich altijd naar hem toe als het niet lukte, het enige pad dat ze konden bewandelen om een stap verder te kunnen komen - ondanks dat hij een 'treiterende zak van een leraar' was. 'Een vlam is standaard niet agressief, noch kalm - je spreekt erover alsof het in de regel destructief is. Wat voor vorm, fase en kracht we eraan geven ligt geheel aan de magiër en diens wensen. Kneedbaar, als een kind. Leeg, als een vel perkament.' Zijn stem degradeerde zich bijna tot een fluistering terwijl hij zijn armen uit hun over elkaar geslagen positie haalde en de zomen van zijn zwarte mantel terug langs zijn lichaam vielen. 'Hoe we het kunnen kneden en wat de woorden zullen vormen die het papier vullen, zijn controle, concentratie, geduld en alertheid,' somde hij op op zijn vingers, zonder zijn doordringende blik van Dice af te scheuren. 'En, spijtig -' Terwijl hij vervolgde sloeg hij in een langzame handeling zijn armen weer over elkaar, zijn ogen tot spleetjes geknepen. ' - Betuigt zich het feit dat je over geen van die vier beschikt. Niet bepaald excentriek - maar nog altijd, erg spijtig. Wellicht, heel misschien, is het - denkbaar - een goed idee om deze keer wel op te letten, mogelijkerwijs een toevallige tip om voor je les het bijhorende hoofdstuk door te nemen, eventueel?' De retorische vraag klonk bars en spottend, maar Savador nam de tijd niet om de reactie van de jongen na te gaan. In plaats daarvan bukte de lange man zich om voor de tweede keer een handvol bloemen uit de kist te grijpen - al was het meer een klauwende handeling uit pure ergernis. 'Zoals ik al eerder heb gezegd in mijn eerste uitleg waar ik kennelijk verloren moeite voor heb genomen, is het de bedoeling dat je de vuurmagie filtert. Je laat je kracht als het ware roteren op de palm van je hand - zie het als een soort draaikolk, een val voor je magie, if you will. Als je dit na nog eens zes ongetwijfelde pogingen door begint te krijgen, kom je hopelijk tot de ontdekking dat deze rotatie het teveel aan magie dus filtert, waardoor je dus niet een titanische steekvlam krijgt - hand op mijn hart, - maar enkel datgene dat je nodig hebt voor deze spreuk; pure schroeiende hitte. Daarom, Mr. Winston, zou je vanaf het begin van deze les al in het voordeel zijn geweest als je met je achterlijke verstand mijn opmerking als tip begrepen had, niet met open ogen in mijn frame-up was getrapt door je bij me te voegen in de schaduw van een eik, en met je snater in de volle zon was gaan staan.' Met een honend gebaar opende Savador zijn hand en strooide de asdeeltjes van de bloemen die hij opnieuw met de nodige perfectie geschroeid had uit over het gras, voor Dice's voeten. 'Your. Turn,' herhaalde hij nu op een hardvochtigere toon die geen tegenspraak duldde, de nadruk gelegd op ieder van die twee woorden.}

Dice beet kort op zijn lip. Zijn blik gleed gefrustreerd naar het hoopje as dat de bloemen moesten voorstellen die hij op een betere manier had moeten verschroeien. Het enige lichtpuntje hieraan was dat er niet echt iets verspild was. Het waren maar bloemen. Hij was geen kenner, maar het leken hem best zeldzame bloemen te zijn. Het idee dat hij die kapot mocht maken, was enkel leuker. Wat minder leuk was, was dat hij hier vlak voor de ogen van de Hoofdmeester afging. De Hoofdmeester had gelijk toen hij zei dat het volledig aan hem lag of de vlam nu offensief of defensief zou zijn. Als hij dacht dat hij offensief wilde zijn, werd hij ook offensief en stuurde hij de verkeerde energie naar zijn handpalm. Vandaar ook die ongecontroleerde vlam die hij net creëerde. Dat kwam omdat hij met zijn hoofd te veel bij het offensieve gedeelte zat. Hij moest daarvan afwijken, dat wist hij, maar het lukte hem nauwelijks. Hij was hier op Starshine gekomen zodat hij zijn offensieve magie beter kon laten worden, maar bij deze spreuk was het de bedoeling dat hij geduld op zou brengen en dat hij, zoals de Hoofdmeester al had aangegeven, zijn vlam niet te hard mocht maken. Het was een situatie waarin hij op dat moment verkeerde waarop hij aan een grote vlam niks had, maar waar een kleine spreuk te zwak was. Het moest er dus tussenin zitten en hij moest met zijn verstand gewoon niet meer denken aan het offensieve, vernietigende gedeelte. Hij gaf enkel een kort knikje op wat de Hoofdmeester zei. Alertheid, concentratie, geduld en controle. Hij wist dat hij ze alle vier verprutst had toen hij daar daarnet stond, maar hij had niet echt een idee hoe dat kon. Hij wist dat geduld een minpunt was en waaraan hij moest werken, maar concentratie en alertheid bezat hij zeker. Controle was dan ook weer iets waar hij zo zijn vragen bij had, want zoveel controle had hij daarnet nu ook weer niet. Dat had die grote steekvlam van daarnet wel bewezen. Dus wat de Hoofdmeester tegen hem zei was wel op zijn plaats. Man, hij moest echt beter zijn best doen als hij indruk wilde maken op hem. Het enige waarmee hij de Hoofdmeester tot nu toe mee had kunnen plezieren was het feit dat hij een hekel aan de bloemen had en dat hij enthousiast was geweest over het feit dat ze die kapot gingen maken. Maar goed, daar kwam hij niet ver mee. Hij moest tonen dat hij het echt wilde. Toen de Hoofdmeester zijn uitleg nogmaals deed, probeerde Dice zo goed mogelijk op te letten. Hij wist niet of hij het met zoveel geduld kon doen, maar hij zou het altijd kunnen proberen, toch? Zijn mond viel echter lichtelijk open toen de Hoofdmeester een opmerking maakte. Shit. Die had hij echt wel moeten zien. Hij gaf enkel een verontschuldigend knikje, draaide zich om en stapte toen de volle zon in. Het was hem een raadsel hoe de Hoofdmeester met zo’n geconcentreerde magie de bloemen kon verschroeien, maar eerlijk gezegd hoefde hij zich daar geen vragen bij te stellen omdat hij het antwoord toch wel wist. Omdat de Hoofdmeester in dit soort dingen gespecialiseerd was, natuurlijk. En oefenen in dat donkere kamertje van hem zou ook wel effect hebben gehad. De donkerharige jongen knikte, pakte weer een handvol bloemen en probeerde zich de vier dingen te herinneren waarin hij zich moest specialiseren. Alertheid. Zijn blik gleed alert naar de bloemen. Concentratie. Hij concentreerde zich op het minst offensieve magie die hij kon creëren. Geduld. Hij sloot zijn ogen en voelde dat de energie naar zijn handpalm begon te stromen. Controle. Dat was het laatste en belangrijkste element voor deze opdracht. In plaats van dat hij gefrustreerd raakte omdat de vlam nogal op zich liet wachten, ademde hij rustig in en uit. Hij voelde dat de energie langzaam naar boven kwam en uiteindelijk een hoogtepunt begon te bereiken*. Toen hij zijn ogen opende lagen gleden kleine asdeeltjes tussen zijn vingers door naar de grond. Slechts één bloem had de schroeiende hitte overleefd, maar de rest van de bloemen had er aan moeten geloven. En hij durfde te wedden dat er geen steekvlam ontstaan was op zijn handpalm, want anders had hij het wel gemerkt. Het voelde… anders. Hij voelde zich nu veel rustiger. Misschien kwam het door de spottende opmerkingen en de harde toon dat hij beter zijn best begon te doen. Een harde aanpak was soms wel nodig bij hem. ‘Dank u wel dat u de tijd nam om uw uitleg een tweede keer te doen, meneer,’ sprak hij beleefd. ‘En als u het niet erg vindt…’ Er verscheen een grote steekvlam die de laatste bloem in lichterlaaie zette en een korte grijns gleed rond zijn lippen, maar deze verdween toen hij de ogen van de Hoofdmeester ontmoette. ‘Sorry, meneer. Mijn liefde voor bloemen is niet zo… groot. Om het zacht uit te drukken,’ liet hij er zacht op volgen. Hij was wel vrij benieuwd naar wat er nu volgde. ‘En nu? Gaan we nu op een groter exemplaar oefenen of…?’ Hij keek de Hoofdmeester vragend aan en in zijn ogen was enthousiasme te zien. Dit was echt geweldig. Misschien mocht hij nu een hele kas afbranden!

OOC: Ik ben een veel te ongeduldig persoon daar voor, hahaha xD Ik ga echt DOOD met Savador's postjes. Je bent awesome, Noah <3 + *Dit was waar het even weird werd voor me

_{Zoals normaliter maar weer blijkt, kwam het kennelijk niet in het geniale tienerbrein op dat vuur ook een afwerende, considerabele kant had van pure, elegante volmaaktheid; anders dan de exploderende vuurgeisers die menig vuurmagiër uit zijn palmen kon laten spatten, of de bulderende vuurzeeën die overal een stempel van destructie achter lieten. En het was nu aan hem om de duidelijk offensief ingestelde jongen in de juiste banen te leiden van beheersing en controle - dat zou nog een hele opgave worden, geloofde hij. Want, - zo ging het gezegde - je maakte geen enkele voortgang als je geen controle had over beide kanten, zowel offensief als defensief. Op een gegeven moment stuitte je toch op de ander, en, nog belangrijker: ze vulden elkaar aan. Hij achtte het feit echter heilig dat het niet onmogelijk was voor de jonge Raziaan om het onder de knie te krijgen; met heimelijke, maar ongenaakbare pront had hij ondervonden dat dat joch van Burned een rang was gepromoveerd, en diezelfde jongen zat in zijn mentorklas. Zijn manier van lesgeven moest dus wel een zekere positieve uitwerking hebben. En als die vlerk het al kon klaarspelen, dan kon een ijverige leerling als Mr. Winston dat zeker.
Savadors mond was enkel een dun streepje toen de jongen eindelijk zijn hint doorhad waar hij eerder al op doelde, al dan niet op een verborgen wijze, typerend voor zijn karakter. Geen van de huidige leerlingen op de school zouden het waarschijnlijk hebben ingezien, een jammerlijk maar ijzerhard feit. Zwijgzaam bleef hij in de schaduw onder de boom staan, toeziend hoe de jongen nogmaals een handvol bloemen pakte en zich nu wel verstandig deed door zich te verplaatsen naar een plekje in de volle zon. Het was in één woord een heel verschil met zijn eerdere aanpak. Zichtbaar oefende Mr. Winston de vier aspecten uit van het kunnen beheersen van de serene kant van vuurmagie. Hij boekte succes. De voorheen zo wild stromende rivier in zijn aura was nu alleen nog een strak, stil meer, exact wat hij nodig had om dit volledig tot een succes te kunnen brengen. Zienlijk voldaan haalde Savador de afwachtende hand van zijn heup, streek de zoom van zijn zwarte mantel achter zijn benen en stapte in het zonlicht, een minuscuul teken van iets dat als een bevredigd glimlachje door kon gaan op zijn gelaat. 'Uitstekend.' Het was het eerste oprechte complimentje dat vandaag zijn lippen verliet, en, zoals dat niet vreemd moest zijn met een man als hij, verhardde zijn houding weer direct.
'Dit was nog maar slechts de eerste vingerwijzing naar de inleiding van het uiterste begin, Mr. Winston. Je bent er nog lang niet. Laten we zeggen - dat je nu bevoegd bent om te oefenen op een.. groter exemplaar, inderdaad.' Toen de lange donkere man de jonge magiër passeerde, draaide hij zich met ruisende mantel om en plaatste scrupuleus zijn vingertoppen voor zijn borst tegen elkaar. Zijn veelbetekenende blik boorde zich in die van Dice. 'Maar laat ik maar niet een tweede keer om de zaken heendraaien en bemantelen, want kennelijk is je inzicht niet je sterkste kant. Je hebt een zekere gradatie bereikt waarop je nu de geleerde materie in de praktijk brengt - op jezelf. Ik zou me als ik jou was maar wel bedenken dat de oppervlakte van een jongvolwassen lichaam wel een treetje of drie hoger ligt dan de oppervlakte van een handpalm,' zijn fluwelen stem eindigde bijna in een fluistering in de loop van zijn woorden. 'Denk je dat je daar tegen opgewassen bent, Winston? Of wellicht vind je het verschroeien van bloemen zo vermakelijk dat je het, behalve als een streven om maatjes met me te worden, ook als praktisch excuus wil benutten om terug te krabbelen.' Het rauwe sarcasme dat nu door zijn stemgeluid heen maalde was giftig en onvervalst, en een geërgerde verwijzing naar het kennelijk nogal onbeholpen plezier van de jongen om bloempjes in de fik te steken in een stupide poging om in een beter blaadje bij hem te komen staan.}

Het complimentje van de Hoofdmeester deed hem goed, maar Dice deed zijn uiterste best om het zo veel mogelijk te verbergen. Hij had zich nu al wel beseft dat het geen goed idee was geweest om een bloemetje af te fikken omdat hij te enthousiast werd. En omdat hij de Hoofdmeester maar al te graag wilde tonen dat ze op dat vlak hetzelfde idee hadden. Hij wreef dan ook even kort over zijn achterhoofd toen hij de blik van de Hoofdmeester zag, kuchte zachtjes en probeerde een minder geagiteerde houding aan te nemen. Het was hem wel duidelijk geworden dat hij tegenover de Hoofdmeester helemaal anders reageerde dan tegenover de leerlingen. De Hoofdmeester was iemand waarvoor hij groots respect had. Het was dan ook niet echt een wonder dat hij in een goed blaadje wilde staan bij de man, maar hij had het gevoel dat hij dat niet al te opvallend mocht doen. En de Hoofdmeester mocht ook zeker niet denken dat hij deze acties deed om enkel en alleen goed bij hem in het blaadje te komen. Natuurlijk was dat een bonuspunt, maar het was niet waar hij naar streefde. Hij streefde naar het erven van de kennis van de man. Hij streefde naar het geluk om beter te worden en zijn magie zo goed mogelijk te beheersen. Als hij deze spreuk kende, zou hij vast en zeker beter zijn geworden. Daarom was het belangrijk dat hij zich nu serieuzer bezig ging houden aan de opdracht en dat was in elk geval iets waar de Hoofdmeester het mee eens bleek te zijn. ‘Dat doe ik, meneer,’ sprak hij, deze keer serieuzer zijnde. Hij knikte kort op wat de Hoofdmeester zei, maar schudde, naarmate de man verderging met zijn zin, gauw zijn hoofd. ‘Oh nee, meneer, absoluut niet. Ik wil mijn uiterste best doen om dit te kunnen.’ Hij keek de man oprecht aan. ‘En ik wilde het niet laten overkomen alsof ik beste maatjes met u wilde worden, meneer. Ik wil enkel mijn best doen om uw respect te winnen en hoop ooit zo goed te worden als u.’ Hij beet even kort op zijn onderlip. Nee, hij wilde de Hoofdmeester absoluut niet het idee geven dat hij dit soort dingen deed om goede maatjes met hem te worden. Hij wilde het vanaf nu dan ook serieuzer aanpakken. Het enige wat hij wilde was het respect en de goedkeuring van deze man. Het was een leerkracht, geen schoolgenoot waarmee hij goede vrienden kon worden. Een goede band was leuk, maar daar moest hij voor knokken en niet voor slijmen. Dus het was gedaan met die enthousiaste acties die nergens opsloegen. Hij moest de Hoofdmeester vanaf nu duidelijk maken dat hij… het serieus meende. ‘Dus ik weet wel zeker dat ik er klaar voor ben, meneer,’ sprak hij op een oprechte toon. ‘En ik ben me er zeer zeker bewust van dat het oefenen op een groter exemplaar heel anders gaat zijn op een klein exemplaar, maar ik vertrouw erop dat het wel zal lukken.’ En zonder nog iets te zeggen keek hij de Hoofdmeester afwachtend aan, wachtend op wat er nu komen ging.

_{Zijn gelaat oogde strak maar expressieloos bij het toezien van het ongemakkelijke overspronggedrag van de jongen, zijn ogen ietwat smartelijk versmald. Wat kon hij zeggen? Hij had een zekere imponerende uitwerking op de meeste leerlingen. Meestal was het geklets en gelach en geroddel, all fun and games, tot ze voor hem stonden en met de real deal te maken hadden. Dit was weer zo'n zeker bewijs, en een gouden reden waarom hij over het algemeen moeiteloos kon orde houden. Verder was hij een complexe man en sloot hij niet zo gemakkelijk als ieder ander snel iemand onder zijn vleugel; bij hem was het volledig het meedogenloze proces van hard vallen en zelf weer de kracht vinden om overeind te krabbelen, want hij zou je alleen in het zeldzaamste geval weer op je benen helpen, maar enkel op het moment dat hij inzag dat het duidelijk, met geen mogelijkheid niet lukte. Anderzijds liet hij je gewoon als een hoopje ellende liggen. Het werd wel heel appeltje eitje als alles steeds maar voor je werd voorgekauwd, zoals hij het idee had dat dat gebeurde in de mentorklas van die walgelijke Norwood. Klop ten alle tijden bij me aan, lieve kinders, en ik kom in een krans van hemels licht aangezweefd op mijn goddelijke vleugels van genegenheid om mijn boomknuffelaar-liefde te verspreiden. Het bracht hem tot nieuwe levels van frustratie dat zijn harde instelling een nieuwe reden voor de jeugd vergaarde om hem een onuitstaanbare treiterkop te vinden, terwijl het intussen wel zijn beste intentie was om ze op de meest affectieve manier iets bij te brengen. Zelf, met je eigen inzicht, leerde je immers het snelst. Savador zweeg, maar zijn gezicht betrok zichtbaar bij de loze excuses van de jongen. Vanzelfsprekend, moest er wel heel iets meer gebeuren tot de dag kwam dat hij je openlijk toekende als waarschijnlijk de eerste leerling die op hetzelfde niveau van zijn gedachtegang zat. Vrijwel nooit. Het idee alleen al bracht de tintelingen van een schampere lach in zijn keel. Hij uitte die echter niet, maar draaide zich in plaats daarvan met een ruk van Dice af. De zoom van zijn mantel sloeg in zijn rotatie bijna op honende wijze tegen de jongen aan. 'If you say so. Als u dan zo attent zou willen zijn om me te volgen,' zei hij koelbloedig met een blik over zijn schouder, zijn suggestie niet eens in vraagvorm. Hij beende met ruisende mantel al weg bij de boom, zijn tred snel en streng, en keek niet om, in onverschillige afwachting dat de jongen zonder tegenspraak toch wel zou gehoorzamen. Bij een licht verdord stuk grasveld even verderop bleef hij staan, uitkijkend over het aangeroerde terrein dat hier en daar wel leek te zijn omgewoeld door een stel uit hun krachten gegroeide mollen. In een lijn en verscheidende bogen lagen naast elkaar enkele diepe kuilen verspreid, als een soort parcours. Niet prettig om in te vallen, want op de bodem groeiden gemene, verstrengelde distels. 'Je begrijpt dat dit een geavanceerder deel van de oefening is,' vervolgde hij nors tegen de jongen naast zich, zonder zijn blik van het omgewoelde terrein en zijn diepe distelkuilen los te scheuren. 'De exacte bedoeling hier is dat je de magie die je zojuist nog in je hand concentreerde, nu toelaat over je gehele lichaam, en die beheerst. Ingewikkeld, doordat je je aan de vereiste moet kunnen houden om de energie continu te filteren. Soepel, om de reden dat de uit te voeren handeling in minder dan een fractie van een seconde gebeurd is.' Hij wendde zich even van het parcours af om Dice een licht vermakelijke blik toe te werpen, al was het als alles behalve een hartelijk gebaar bedoeld.
'Mits succesvol,' voegde hij er op een spottende toon aan toe. 'Behaal je dat doel niet, dan.. ach ja, hoe zal ik het zeggen - dan heb je pijn.'
Zonder nog op of om te kijken zette hij zich naar de rand van één van die kuilen, zijn ene mondhoek iets omgekruld tot iets wat op een cynisch glimlachje door kon gaan. Opnieuw nam hij aan dat de jongen zich automatisch bij hem zou voegen. 'Ik eis zometeen van je te zien dat je aan de rand gaat staan, de schroeiende kracht verzamelt en niet te vergeten filtert over je gehele lichaam, laat op het juiste moment los, en laat jezelf door de impact naar de overkant drijven. Dat gebeurt in een flinke stoot, maar ik vraag je om geen angst te kennen voor de kracht. Terwijl je naar de overkant wordt gestoten, zal de schroeiende hitte die je verzamelt zich uiten in een flits van wazige vlammen in de vorm van een dier of wezen, mocht je één van de zeldzame gelukkigen zijn waarbij het direct de eerste poging al lukt - in de meeste gevallen is dit er één die bij je karakteristieken aansluit. Dat is wat ik wil zien, Mr. Winston. Geen gepruts of falende blakeringen die tot niets leiden. Enkel dat.' Savador deed een stap zijwaarts om hem de ruimte te bieden en hield hem met een hand tegen zijn heup en een ernstige blik in het vizier.}

Dice was lichtelijk opgelucht toen de Hoofdmeester aanvaarde wat hij zei. Of er verder toch niets meer op tegenhad, liet hij het zo zeggen. Hij had ondertussen al wel gemerkt dat de man niet gediend was van nederige excuses en meer onder de indruk was van ijverige leerlingen. IJverige leerlingen die het meteen van de eerste keer goed deden, that is. En dus nam Dice aan dat hij het de volgende keer wel goed ging doen. Hij wilde per se zijn best doen, wilde de Hoofdmeester laten zien dat hij best informatie kon verwerken en het vervolgens kon toepassen. Het was niet voor niets dat zijn collega’s hem hadden gezegd dat hij hier op zijn plaats had. Op zijn werk had hij dingen ook algauw onder controle gekregen. En dat het daarnet fout ging wilde nog niet zeggen dat het dat nu weer ging doen. Dice volgde hem zonder aandacht te besteden aan de mantel die tegen hem sloeg en sloeg zijn armen over elkaar heen terwijl hij luisterde. Hij deed zijn best om niet geïntimideerd te raken door de distelkuilen en wist dat hij daar best wel goed in sloeg. Zijn blik ging zo ongeïnteresseerd mogelijk naar kuil, maar hij moest toch even slikken toen de Hoofdmeester hem fijntjes liet weten dat hij zich pijn kon doen als hij dit zou verpesten. Hij besloot om zich niet te laten intimideren door de woorden van de Hoofdmeester en ook niet door zijn eigen gedachten, maar gewoon te luisteren naar op welke manier hij dit het beste kon doen. De donkerharige jongen ging, met zijn armen nog altijd over elkaar geslagen, naast de Hoofdmeester staan en knikte terwijl hij naar de uitleg luisterde en ondertussen de afstand probeerde te berekenen. Hij gaf een laatste knik toen de Hoofdmeester aangaf wat hij graag wilde zien en was blij dat de man hem ruimte gaf. Hij wist echter wel dat hij die priemende blik nog steeds op zich gericht had, maar probeerde de druk die hij nu op zich voelde zoveel mogelijk te negeren. Als hij zich ging ergeren aan het feit dat hij alles juist moest doen de eerste keer, werd hij afgeleid en zou het geheid misgaan. Nee, hij moes nadenken over de elementen die hij moest beheersen om deze opdracht tot een goed einde te brengen.* Controle, concentratie, geduld en alertheid. Hij wist dat hij nogal faalde in dat derde, maar hij kon het toch proberen? Zijn ogen sloten zich en op dezelfde wijze als daarnet liet hij de energie in zijn handpalm rondkolken. Deze keer wist hij dat hij het op heel zijn lichaam moest toepassen. En dat deed hij. Dice werd gehuld in een draaikolk van vlammen. Ze wentelden om hem heen terwijl hij zijn ogen gesloten hield en zich zo goed mogelijk probeerde te concentreren. Hij voelde dat, net als toen hij het op zijn handpalm uitoefende, zijn magie een hoogtepunt begon te bereiken. En dat was het moment waarop hij, zonder na te denken en zonder angst te hebben, alles los liet gaan. Vervolgens concentreerde hij zich alleen nog maar op die impact die het op hem had. Hij voelde dat zijn voeten van de grond gingen. Zijn concentratie ging nergens anders naartoe en hij was erg alert. Zijn geduld had hem al tot over de helft van de distelkuil geleid en zijn controle hielp hem daarbij. Zonder dat hij het wist namen de vlammen de vorm van een wolf aan, even wantrouwend als Dice zelf. Daarna vielen de vlammen weg en voelde hij weer grond onder zijn voeten. Hij wilde zich juist omdraaien naar de Hoofdmeester om te vragen of hij het goed had gedaan toen zijn hielen half wegglipten. Hij bleek op de rand van de distelkuil te staan en deed een sprong naar voren. Hij zag enkele kleine graspolletjes naar beneden vallen en een huivering trok door zijn lichaam. De donkerharige jongen draaide zijn hoofd naar de Hoofdmeester. ‘Wauw!’ sprak hij. ‘Dat was echt geweldig!’ Hij keek naar beneden, maar richtte zijn blik daar maar niet te lang op voordat hij duizelig zou worden. ‘En waar gaan we nu op oefenen?’ Hij zag dat hij ook gewoon om de distelkuil heen kon lopen en ging op zijn weg terug naar de Hoofdmeester. Terwijl hij aan het lopen was gleden zijn ogen naar de scherpe distels die zich vlak naast hem bevonden. Het was maar goed dat hij niet te lang naar beneden had gekeken voor hij vertrok, zeg. Als hij te lang had gekeken, had hij misschien niet genoeg controle gehad of was hij misschien bang geworden. Maar bang zijn lag sowieso niet echt in zijn aard. Toen hij bij de Hoofdmeester aan was gekomen, keek hij afwachtend naar de man tot deze antwoord zou geven.

OOC: Dat stukje over Norwood man... xD + fijn dat je er iets mee kunt! :3

*Bij dit gedeelte moest Freedje even opzoeken wat de vier 'elementen' ook alweer waren xD

_{Het moest inmiddels wel een bekend feit zijn dat hij zijn voorkeur behield om meteen boven tafel te gooien wat hij van iets vond, of wat hij van iets dacht. Dat maakte hem een zeer directe man en dat was, naar zijn weten, ook één van de feiten waarom hij niet bepaald een ereplaats had in het lijstje van meest favoriete leraren. In de wetenschap dat hij wist wat hij deed en het hem geen zier kon schelen wat menig leerling van hem dacht, gaf hij verder ook niet veel om ieders beste vriend te wezen. Wat het meest van belang was hier, was dat er daadwerkelijk ook iets geleerd werd. Dat was nog een hele opgave met laatdunkende, koppige, eigenzinnige leerlingen die trachtten een perfect beeld van zichzelf te kneden - voor hun klasgenoten of voor hem; maar in de meeste gevallen toch voor dat eerste. Het was immers een nachtmerrie voor een tiener om buiten de boot te vallen en als outcast te worden gezien. Liever een klasclown dan een teacher's pet, nietwaar? Savador wist niet wat hij precies van dit joch moest denken - nog steeds niet. Winston was een vreemde combinatie van een clown en een teacher's pet. Een oplettende leerling die zijn idioterie op ongelukkig uitgekozen momenten in hun dialoog gooide, pogend om een lach of iets anders positiefs uit hem los te trekken. Het joch had blijkbaar niet genoeg verhalen over hem gehoord om te kunnen weten dat dat niet bij hem ging werken. Gelukkig bleek hij over genoeg verstand te beschikken om de waarschuwingen die zijn mentor hem nu op het hart drukte niet met een korreltje zout te nemen. Met een laatste veelzeggende blik die Savador hem toeflitste, stapte hij met een zwaai van zijn mantelzoom uit Winstons aanloopbaan en bleef als een zwarte observerende adelaar aan de kant staan, zijn hoofd in de richting van de jongen gedraaid. Hij bleef de donkerharige jongen scherp aanstaren, alsof hij hem met die enkele doordringende blik wilde herinneren aan de vier punten die hij in zijn achterhoofd moest houden. Alleen in combinatie van die vier zou het hem een succesvol resultaat geven, en geen seconde eerder.
De ogen van de jongen waren gesloten in opperste concentratie, en hij kon waarschijnlijk dus ook niet de frons opmerken die zich tussen de wenkbrauwen van zijn leraar ontplooide. Geen goed teken. De concentratie was goed. De controle, geduld en alertheid waren bij hem echter geen voldoenende punten. De jonge Raziaan liet in zijn concentratie de vlammen de vrije loop, die zich als een roodgloeiende laag likkend over zijn lichaam manifesteerde, liet ze los, leidde zich door de impact die vrij kwam, en schoot over de distelkuil in de vorm van een vlammende wolf die op dat ogenblik even helder zichtbaar was. In zijn geheel bereikte hij de overkant. Alleen zijn hielen slipten over de rand, en even leek het erop dat de jongen alsnog achterover in zijn pit of doom zou vallen. Met puur, dom geluk wist hij echter zijn evenwicht te behouden en bekommerde zich er niet om om meteen enthousiast te pronken over zijn triomferende overwinning van schijn. De zwartharige leraar deelde dat enthousiasme duidelijk niet en wierp hem een norse blik toe, zijn smalle lippen wat zuurtjes samengeperst. 'Ja,' reageerde hij op een lage, langzame toon. 'Dat was echt geweldig slecht.' Onvoldaan sloeg Savador zijn armen voor zijn borst over elkaar heen en had het meest weg van een standbeeld dat met zijn hardvochtige gelaat wat over de jongen heen geheld stond. Slecht was het zozeer niet, maar het was niet geheel naar opdracht, niet dat wat hij had willen zien - en in die zin was het slecht, niet een Dragonkin zoals het hoorde. 'Ik wil u vragen, Mr. Winston, of u in staat bent om uzelf nader te verklaren hoe u een vliegende menselijke vuurbal in ogenschouw kunt nemen als iets dat voldoet aan een schroeispreuk. Want - even een kleine opfrisser voor uw geheugen voor het geval u teveel in de wolken zat over het oorverdovende, indenkbare applaus van uw lovende publiek - u schroeide niet, u vlamde. Dat is een heel verschil. De reden dat u de overkant maar net haalde en u uzelf anders in een speldenkussen transformeerde, is puur om het gebrek aan controle en geduld. Ik hoor geen vuur buiten uw lichaam te zien, behalve op het moment zelf dat de Dragonkin bezit neemt over uw lichaam. Vuur dat eerder vrijkomt is een driestig teken van ongeduld.' Met grote stappen beende Savador langs de verscheidende kuilen die in een lijn achter elkaar lagen en die een soort hindernisbaan vormden voor hij zijn toelichting vervolgde. 'Now, op dit punt van de les zet ik mijn leerlingen blijkbaar onbewust altijd voor twee keuzes. Of je kunt nu als een typerende leerling met lange teentjes huilend naar je slaapzaal rennen om de mankementjes in je systeem en je kussen aan gort slaan, aannemend dat het mijn gezicht is - of je neemt mijn uitdaging aan om dit parcours af te leggen en te kijken hoe ver je komt, om daarbij intussen ook de tekortkomingen uit je manier van handelen te werken en je Dragonkin te verbeteren onder mijn instructies.' Zijn mantel roteerde om zijn benen toen hij zich bij de laatste kuil naar Dice omdraaide, de toon in zijn stem zijdezacht en veelbelovend; hij meende te geloven dat hij de jongen wel op weg kon helpen, als hij er alleen maar de juiste potentie voor had. 'Wat zal het zijn?'}

Dice’ mondhoeken gingen even omhoog toen de Hoofdmeester beamend leek te antwoorden. Met nadruk op leek, want meteen volgde er al een ander antwoord dan Dice in eerste instantie in gedachten had. Zijn mondhoeken gingen weer naar beneden en een beetje zenuwachtig schoof hij heen en weer met zijn voet. Hij had dit antwoord niet verwacht. Had hij de opdracht niet begrepen? Hij had precies gedaan wat hij moest doen. Oké, hij had de vier elementen niet perfect onder controle gehad, dat wist hij wel, maar had dat zo’n probleem veroorzaakt? Een lichte zucht ontsnapte zijn lippen zodat de Hoofdmeester het niet zou horen en hij keek even naar de top van zijn tenen. Hoe kon het dat hij dit weer verpest had? Hij wilde goed zijn, wilde indruk maken. Niet alleen op de Hoofdmeester, maar ook op zijn vader die daarboven ergens waarschijnlijk op hem neer aan het kijken was. Hoe erg zou zijn vader zich nu wel niet schamen voor hem? Wel, hij schaamde zich momenteel een beetje voor zichzelf. Hij had gehoopt dat hij het deze keer goed had gedaan, maar schijnbaar had zijn tactiek toch nog steeds wat mankementen. Hij troostte zichzelf met het feit dat er waarschijnlijk meerdere leerlingen waren die hier moeite mee hadden. Hij kon niet geloven dat je dit in één keer goed kon doen, tenzij je natuurlijk de uitvinder was of gewoon een expert was in dingen snel begrijpen. En normaal gezien kon hij dat ook. Goed dingen begrijpen en verwerken, maar vandaag liet het hem schijnbaar een beetje in de steek en hij begon zich af te vragen of hij wel klaar was voor deze opleiding. Hij gaf zichzelf echter mentaal een zet en vertelde zichzelf dat hij het best kon als hij dat wilde. Hij besloot om zijn aandacht echter te richten op de uitleg van de Hoofdmeester. Hij knikte nadenkend. Oké, dus hij had gevlamd en niet geschroeid. Dat was het enige wat mis was gegaan. En hij had twee van de vier elementen echt niet goed onder controle gehad. Flink wat mankementen dus. Hij volgde de Hoofdmeester die langs de kuilen liep en liet zijn blik er nog één keer naar glijden. Hij voelde een korte rilling over zijn rug gaan en richtte zijn blik weer naar voren. Hij mocht niet denken aan het feit dat hij, als hij het verkeerd deed en viel, zichzelf in een speldenkussen liet veranderen, zoals de Hoofdmeester al fijntjes had opgemerkt. Hij stopte toen de Hoofdmeester verder sprak en hem voor twee keuzes stelde. In het kort uitgelegd: of hij kon jankend weggaan of hij kon hier blijven om het echt te leren. Hij schoof kort en ongemakkelijk weer met zijn been terwijl hij zijn hand door zijn korte, dikke haar haalde. Hij kon natuurlijk weggaan en daarmee de les beëindigen, maar wat had hij daaraan? Dan voelde hij zich waarschijnlijk alle dagen boos op zichzelf en het gaf hem ook niet bepaald een goed beeld tegenover de Hoofdmeester. En dus koos hij voor het laatste. ‘Ik ga voor het tweede, meneer,’ sprak hij zacht. ‘Ik wil graag de Dragonkin leren, maar ik geef ook eerlijk toe dat ik uw instructies nodig heb. U moet weten dat ik mijn best doe om het te begrijpen.’ Hij hield het daarbij, want hij wilde niet, zoals daarnet, slijmerig overkomen. Zijn lichtbruine ogen gleden kort naar de kuilen en hij dacht dat hij wel wist waar zijn zwakke punten waren. ‘Geduld en controle vormen het enige probleem voor mij, meneer. De andere twee elementen gaan misschien nog niet vanzelfsprekend, maar er is al enige verbetering.’ Deze keer liet hij geen glimlachje zien toen hij dat zei, want hij vond het niet bepaald iets om trots op te zijn. Zijn perfectionisme kwam weer naar boven drijven, maar dat kwam vooral omdat hij voor een man stond die vond dat perfectionisme ook echt te zien moest zijn in zijn Dragonkin. Of dat was toch tenminste hoe Dice het ervoer. ‘Ik wil er alles aan doen om Dragonkin tot in de laatste puntjes te begrijpen.’

In al zijn jaren als leerkracht begon hij zich toch wel sterk af te vragen of de smerige zintuigen van de doorsnee tiener misschien vol zaten met achtergebleven moederkoek, of hun oorsmeer-oortjes nog moesten ontpoppen tot volwassen antenneschotels die iedere hand opvingen, hun waterige prutoogjes de tijd moesten nemen om kraakhelder te worden en het vermogen te krijgen om tussen de regeltjes door te kunnen lezen. Wat beiden konden ze, naar zijn mening, totaal niet. Niet zo'n verrassing met een brein dat eerder aan een seniele, vergeetachtige bejaarde toebehoorde. What's new?
Het joch leek er immers nog op te hopen ook dat hij dolenthousiast met twee blauwe cheerleader-pompons en een rap melodietje op een schril fluitje blies en er nog even een yell en een dansje achteraan gooide voor zijn triomferende succes. Not. Wel was hij bereid een zevenmijllaars met een ijzeren neus aan te trekken en hem een gigantische corrigerende trap onder zijn Raziaanse bilvlees te geven of hem een doos tissues aan te reiken - of beide. Liever ging hij voor optie twee, en dan wel in zo'n positie dat hij met het snelheid van het licht hem recht in een distelkuil kon katapulteren, want dat was eigenlijk wel koddig en had hij misschien nog wel iets te lachen en was zijn dag niet zo verschrikkelijk meer. Hoe moest hij nu aan de vurige Raziaan uitleggen waar hij op doelde, in kleutertaal, zodat hij het begreep? Wees niet de wulpse wilde vlam onder je pan zwartgeblakerde poffertjes, maar als de hete olie die op je onervaren tere vingertjes spat? Koken, bakken, blakeren en vervolgens je maaltijden opschrokken alsof je een uitgehongerde bosmarmot was waren immers traditionele Raziaanse begrippen die de jongen wel bekend moesten zijn, nietwaar? Maar zelfs als hij het uitlegde in de taal van één en één is twee bestond er negenenenegentig procent kans dat de hardleerse jongen er nog geen snars van begreep en hij misschien wel een reactie uit hem lostrok waardoor hij zich op zijn knietjes laagde, een duimpje in zijn mond stak, zich in het gras op zijn zij liet vallen en als een hulpeloze, slakachtige foetus heen en weer begon te kronkelen. Of hij nam, zoals hij al voorgelegd had, inderdaad de benen om in zijn kussen uit te huilen en snotterend chickflicks te kijken met een flinke bak ijs om zijn typerende tienerdrama's weg te werken. Toch verwachtte hij dat de vurige spirit en het enthousiasme van Mister Winston hem de nodige drang gaf om te streven naar het ongrijpbare, vol te houden. Dat was precies de keuze die de jongen maakte, maar ondanks zijn blijk van niet opgeven trok Savador alsnog een sceptische wenkbrauw op. 'Goh, wat een verrassing,' reageerde hij zacht op een sarcastische toon. Zijn gelaat betrok mogelijk nog meer op het moment dat Winston tot de conclusie kwam dat 'er al enige verbetering was'. 'Wat hebt u toch een uitzonderlijke blijk van walgelijke arrogantie,' sneerde Savador smalend. 'Ik denk dat we nog altijd de juiste aangewezen persoon hebben om dat te kunnen concluderen. Hij staat naast je, klein geheimpje.' Het leek haast wel alsof de man steeds giftiger werd in de wetenschap dat de jongen vastbesloten was om vol te houden - of misschien omdat hij nog niet had mogen aanschouwen hoe Winston met een wonderschone, olympische snoekduik een kuil vol distels in was gestort. Zijn ogen knepen zich onvoldaan tot spleetjes bij het horen van Winstons laatste woorden, van binnen brakend van zijn overvloedige zekerheid. Dat was wat ze allemaal zeiden - totdat ze achter de harde waarheid kwamen dat een schroeispreuk, waar controle veelal de kern van succes vormde, niet was weggelegd voor hun ongeduldige suikerklomperige hyperactieve manier van doen.
'Dan verzoek ik u vriendelijk om uw hoogst besluitwaardige krenterige bolle bum te verplaatsen naar de baan van kuilen en deze af te leggen met, deze keer, de juiste precisie en mijn raad in uw dikke logge akelige achterlijke achterhoofd - pretty please, with a cherry on top,' vervolgde hij grommend zijn potje schimpscheuten, zijn kaken daarbij op elkaar geklemd.

Dice trok een wenkbrauw op toen de Hoofdmeester niet echt blijk gaf dat hij het goed vond dat hij doorging. Wat moest hij dan doen? Het leek net alsof deze man nergens blij mee was. Hij wilde echt zijn best doen voor deze man, maar als niks goed leek te zijn in de man zijn ogen, wat moest hij dan beginnen? Hij wreef over zijn achterhoofd en begon nu een klein beetje door te hebben waarom de meeste leerlingen een hekel aan hem hadden. Oké, hij was machtig en al die dingen, maar wederzijds respect tonen zat er schijnbaar niet in. Toch was de bruinharige jongen niet van plan om te reageren op de beledigingen. De Hoofdmeester mocht hem beledigen zoveel hij wilde, maar dat ging hij gewoon toelaten. Als het een leerling was geweest, was het een ander verhaal geweest. Hij wilde het echter niet riskeren om van deze school gestuurd te worden en bovendien had deze man de kracht om hem sterker te maken, hem zijn vuurmagie beter te leren beheersen. En als hij daarvoor een paar beledigingen moest aannemen en zichzelf tot het uiterste moest drijven om te laten zien dat hij het wel degelijk allemaal aankon, waarom niet? Het o zo vriendelijke verzoek dat op hem afkwam werd door Dice met een inwendige grom ontvangen. Hij verstond werkelijk niet wat de man allemaal voor een beledigingen zei omdat hij er te veel gebruikte. Mocht hij echt achterlijk zijn geweest – zoals hij volgens de man was – dan zou hij daar iets over gezegd hebben, maar hij had geen zin om de Hoofdmeester nog meer te irriteren dan nu al het geval was. Hij wilde ook graag zeggen dat de man niet kon verwachten dat hij het in één keer echt helemaal goed deed, zeker niet als het met controle en geduld te maken had. Hij was immers een Raziaan en dat zou de man moeten weten. Hij besloot dan ook om nog eens te trainen als de man er niet bij was zodat het misschien beter zou gaan, want de priemende blikken van de Hoofdmeester maakten hem nu toch een tikkeltje zenuwachtig. Hij had geen idee waarom hij opeens zo reageerde op de man. Hij nam aan dat het kwam door toenemende vermoeidheid en boosheid omdat hij zelf ook had gehoopt dat het beter zou gaan. ‘Ja, meneer,’ sprak hij en met een kort knikje ging hij weer naar de baan van kuilen zoals de Hoofdmeester het noemde. Hij keek naar de kuilen die zich achter elkaar bevonden met steeds één groot gat tussen hun in en zuchtte. Zoals hij het nu kon zien waren het ongeveer drie grote kuilen achter elkaar. Dat betekende dat hij de Dragonkin drie keer toe moest passen en het ook drie keer juist moest doen. Anders zwaaide er weer wat en zou hij waarschijnlijk weer uitgescholden worden. En aan de blik van de man te zien had hij niet veel geduld meer. Het legde een enorme druk op Dice, maar toch probeerde de jongen zich te concentreren. Hij sloot zijn ogen weer, negeerde zijn gedachten en concentreerde zich op de vier elementen. De Hoofdmeester had gezegd dat controle de belangrijkste was. Of nou ja. Dat had hij misschien niet letterlijk gezegd… whatever. In zijn hoofd herhaalde hij de vier elementen en besloot om ze toe te passen. Zijn gedachten gingen weg en zijn concentratie richtte zich op het enige dat telde: de Dragonkin. Hij voelde dat zijn voeten zich afzetten van de rand en was zich ervan bewust dat de Dragonkin bezit van hem nam. Zonder enthousiast te zijn over het feit dat hij niet was veranderd in een speldenkussen nadat hij de eerste kuil had overbrugd, ging hij direct door naar de volgende. Er was deze keer geen vlam te zien, behalve toen de Dragonkin hem overnam en weer was er dat vage schijnsel van een wolf te zien. Ook bij de tweede haalde hij de overkant zonder al te veel moeite. Hij zette zich af bij de derde en deed zijn uiterste best om die controle en concentratie te behouden dat zo van hem werd vereist. En vooral het geduld, want anders veranderde hij in een vliegende vuurbal. Die gedachte deed het hem, want hij begon te grinniken en verloor zijn concentratie. Hierdoor bereikte hij nog net de overkant van de laatste kuil, maar het school niet veel. Hij hoopte dat de Hoofdmeester dat slippertje niet had gezien en draaide zich afwachtend naar hem toe, deze keer met een emotieloze blik.

_{De opgetrokken wenkbrauw van Mister Winston was hem niet ontgaan (wat een walgelijk ventje was het toch), maar Savador gaf geen enkele blijk van reactie. Misschien in de hoop dat het joch verdronk in zijn eigen minachting; hadden ze immers niet allemaal zo'n instelling om hem oliedomme blikken toe te werpen met opgehaalde wenkbrauwen, of hem de blijkbaar nodige steken in zijn rug te leveren? Please, go ahead. Dankzij die dagelijkse porties aan haat was hij tegen zo'n luttele reactie van een luttele sul wel opgewassen. Om niet als een hurkende, schele baviaan over te komen, wreef de Raziaanse jongen een keer over zijn achterhoofd om zich vervolgens te richten op het parcours aan kuilen, zich waarschijnlijk bedenkend waarom zijn leraar vuurmagie zo'n zak was en hoe hij zonder de kleren van zijn lijf te scheuren in bizarre pogingen, veilig de overkant kon halen. Bless his soul dat hij de inwendige grom niet gehoord had, anders had het ondankbare kind nu een fikse tik tegen zijn achterhoofd gekregen. Hij was hier om hem iets bij te leren, had zijn schema voor hem omgegooid. En dat het er niet allemaal even vriendelijk en eerlijk aan toeging was slechts zijn effectieve manier van lesgeven, en behalve dat ook de gehele instelling die centraal stond in zijn mentorklas. Winston moest dat allemaal al bekend zijn. Ook bij Savador werd de opkomende vermoeidheid en irritatie bij de jongen opgemerkt, waarop hij het joch een enkele felle blik toewierp ter waarschuwing. In de wetenschap dat een doorborende blik die je werd geschonken door die goudgele ogen een agressieve hond al piepend ineen kon laten duiken, was dat meestal gelukkig voldoende. Het beheerste 'ja meneer' stelde hem weer enigszins tevreden. Met zijn armen voor zijn borst over elkaar geslagen, keek de zwartharige man zwijgend toe hoe de bruinharige jongen zijn butt naar de rand van de eerste kuil verplaatste. Voor een moment bleef Winston bewegingloos bij de kuil staan, hoogstwaarschijnlijk de vier aspecten in zijn hoofd herhalend als een mantra. Toen stoven de zandkorrels onder zijn schoenzolen vandaan en zette de jongen zich af. Helemaal de baan van kuilen afleggen met, deze keer, de juiste precisie en zijn raad in het dikke logge akelige achterlijke achterhoofd - pretty please, with a cherry on top - was niet naar de volle honderd procent aan de orde, wat hem het idee gaf dat het joch daadwerkelijk iets in zijn oren had gepropt. Raziaanse pepers, misschien. Kon ook evengoed een dikke dump dragon dung zijn. Maar het feit bleef dat Dice Winston de baan aan kuilen vrijwel soepel en met een juiste snelheid had afgelegd. Alleen bij de laatste kuil dreigde het even mis te gaan. In gedachten hoorde hij een misnoegd publiek luid 'awww' kreunen, want Winston wist nog net zijn balans te vinden.
'Enige blijk van afleiding en u had de nacht door kunnen brengen in uw nieuwe stekelige bedding,' leverde hij zijn norse commentaar, zijn armen nog over elkaar geslagen en zijn houding roerloos. Hij haalde zijn armen uit zijn positie en liep op de jongen af, met een ruisende mantel in zijn kielzog. 'Gefeliciteerd, Mister Winston. Het ziet ernaar uit dat u de spreuk enigermate onder de knie heeft. Maar ik zou als ik u was echter niet te vroeg een feest op uw etage los laten barsten voor uw sublieme triomf. Het oogt immers nog steeds als een vunzige vlek op een anders smetteloos portretlandschap,' siste hij honend in het voorbijgaan. De donkerharige leraar scheurde zijn veelbetekenende blik van de jongen los en liep hem met wapperende mantel voorbij, een stille aanwijzing dat de les was afgesloten en hij vrij was om te gaan.}

Dice heeft de spreuk Dragonkin geleerd en mag deze in zijn Spreukenboek zetten

De volgende leerlingen hebben Coins verdiend:

Dice Winston: Attenderen van de les: +2 Coins
Succesvol leren van een Spreuk: +5 Coins

Dice wist al toen hij het norse gezicht van zijn leraar zag dat hopen dat hij zijn slippertje niet had gezien een te positieve gedachte was, maar over het algemeen leek de Hoofdmeester al iets minder nors te zijn dan de vorige keer. Ook kreeg hij geen verwensingen naar zijn hoofd geslingerd voor dat slippertje, dus Dice voelde hoop opkomen voor zichzelf. Hij wist dat hij van de Hoofdmeester zichzelf geen applaus in zijn hoofd mocht geven en ook geen schouderklopjes, maar hij vond dat hij het best goed gedaan had. Hij had ook dankzij zijn slippertje naar beneden kunnen vallen en dan was het einde oefening geweest. Dan had de Hoofdmeester hem eruit mogen halen – waarvan hij zeer betwijfelde of de man zijn zogenaamde kostbare tijd daar wel aan ging besteden – en dan was het einde oefening geweest. Dice betwijfelde of hij de Hoofdmeester na heel deze les nog steeds in de hemel ging prijzen, maar hij moest hij wel zeggen dat de man een zeer effectieve manier van lesgeven had. Zijn manier van lesgeven, wat schijnbaar inhield dat lange zinnen vol verwensingen en scheldwoorden naar de leerling werd gegooid waardoor die het nog maar amper begrepen wat er écht gezegd werd, was een goede manier om leerlingen discipline aan te leren. Dice mocht hem misschien niet meer in de hemel willen prijzen als hij klaar was met deze les, maar hij wilde nog wel altijd zijn best doen voor de man. En voor zichzelf ook, want hij was immers een Raziaan en hij vond de andere elementen niet echt iets om van bij te leren. Hij wilde echt een expert worden in de vuurmagie en dat kon enkel als hij zijn kop bij de les hield. Het leek er in ieder geval op dat hij zijn kop goed genoeg had gehouden bij deze les, want de Hoofdmeester gaf aan dat hij de spreuk geleerd had. Hij hield zijn triomf voor zich en deed zijn uiterste best om zo serieus mogelijk te kijken terwijl de Hoofdmeester hem verder afkatte. Het leek zelfs wel alsof de man het jammer vond dat Dice zijn spreuk onder die knie had en dat de les was afgelopen. Of misschien had hij Dice wel het liefste in die kuil willen zien vallen. Je wist het met hem maar nooit. Hij gaf enkel een kort knikje naar de man ten teken dat hij heel de uitleg had aangehoord en keek de man kort na terwijl hij wegliep. Zodra hij er zeker van was dat de Hoofdmeester hem niet meer kon zien – zodat er ook geen spottende opmerkingen zouden volgen als ze elkaar nog eens zouden ontmoeten – stak hij zijn vuist in de lucht en kon hij het niet laten om zacht ‘yes!’ te zeggen tegen zichzelf. Hij was echter niet zo dom om nogmaals de spreuk te proberen, want hij merkte zelf ook wel dat zijn lichaam wel even genoeg energie had verbruikt. Hij kon zijn tijd beter steken in het wat uitrusten. En dus draaide hij zich om, verliet het grasveld en ging naar het meer toe zodat hij wat kon uitrusten van zijn uitputtende les.