After dark // Shia

Voorzichtig keek zij op van haar zeer geliefde boek (door de krullerige handtekening waarvoor zij zich vier stinkende uren lang aan de zomerhitte blootgesteld had). Dit geluid had zij al zo vaak gehoord dat zij het met een ruk benoemen kon. Ja, dit was het geluid van een menigte dat op het punt stond te vertrekken. Snel snel, de laatste rotzooi opruimen, want ik wil niet in de problemen geraken. Bijna kon zij hen het horen denken. O, en vergeet het motto van iedere scholier niet: laat ik maar eens aan mijn opdracht voor morgen beginnen... Wat was zij blij dat zij vandaag niet bij dat groepje hoorde. Deze ene keer had zij wel goed genoeg gepland om in stilte af te gaan.
De laatste weglopende persoon was het teken voor haar om zich voor te bereiden. Dag, lief boek, jij gaat in de met sterren bezaaide rugzak. Tot ziens, trouwe rugzak, blijf geduldig in het gras liggen. Zie je morgenochtend weer, licht.
Uit het niets schoot een vluchtige gedachte bij haar binnen: snel genoeg zou er geen onderscheid meer zijn tussen haar gehuld in het zwart en de horizon die de bron van succes van vele kunstenaars was. Dan zou alles niets zijn en niets alles.
Dus het eerste wat zij deed, was schreeuwen, schreeuwen en schreeuwen. Alles wat zij normaal gesproken nooit eruit kon en durfde te krijgen. Alles wat te grof, te mooi en te waar was. Binnen een paar ademhalingen zou het toch niets meer uitmaken. “Cur natus sum sicut me? Cur vivemus? Verdomme, vi kommer att dö... wij hebben geen reden, sed än temptamus nequiqam. Waarom prova ego überhaupt nog? Non nescio, men...”
Het begon door elkaar te raken. De grenzen tussen alle talen die zij sprak, vervaagden. Waarom alles proberen te verwoorden? Soms waren geluidsgolven er niet om iets zo geavanceerd met zich mee te dragen. Civilisatie heeft te veel dingen te ingewikkeld gemaakt. Betalingswijzen, communicatie, en normen en waarden. Zo zou iedereen naar haar omgekeken hebben, als zij in het openbaar zo luid was geweest. Maar haar laatste schreeuw was toch wel de kers op de taart. Het had iets rauws, was daardoor bijna levend.
Het leek ook alsof die al het leven uit haar gezogen had, want na dat was zij een zombiegestalte die rondjes jogde. Pas nadat zij op adem was gekomen, keerde er iets bij haar terug. Ze begon liedjes eerst te fluisteren, dan te neuriën en tot slot te zingen.
Op een gegeven herhaalde zij een lied keer op keer. Het lag nogal dichtbij haar hart. “Wat is een monster voor een koning? Wat is een koning voor een god? Wat is een god voor een atheïst?” Die drie vragen deden haar altijd realiseren dat het om het perspectief ging. Iets was enkel belangrijk wanneer jij het dat maakte.
En deze training was voor haar van belang, omdat zij wilde kunnen zeggen: kijk, ik heb mijn hele wezen erin gestopt en ik heb vooruitgang gemaakt. Het maakte haar niet uit, als zij door haar incompetente vermogen van school veranderen moest. Zolang zij met haar vleugels letterlijk en figuurlijk een slag of twee gemaakt had. “Zo lang ik maar probeer,” zei ze tegelijkertijd met haar eerste luchtstoot. Het was slechts een zwak ding. Zo slungelig dat het amper geluid maakte noch haar energie verbruikte. Nee, zij wilde iets creëren wat haar dwong zich aan de zwaartekracht over te geven.
Misschien werkte het, als zij haar ogen sloot. Ditmaal werd haar echter concentratie verstoord. Niet door haarzelf (ook al zou dat haar niet verbaasd hebben). Nee, het was een organisme. Wellicht een dier of een magiër of juist een magiër in de vorm van een dier. Ze rende met haar handen in het gras door het veld heen, aangezien 2/3 deel van de opties niet gunstig uitviel voor haar. Waar was dat ding? Zij kon immers onmogelijk het boek achterlaten. Het was voor haar ogen van een ezelorenvrije voorwerp tot een collector’s item opgegroeid. Het was praktisch gezien haar baby.
Toen struikelde zij over hetgeen wat zij zocht. “Au!” Verdomme. Alsof dat niet genoeg was geweest, heeft zij ook haar locatie verraden. Waarom had zij zich ook al weer verheugd op het hele met-je-ogen-open-is-hetzelfde-als-met-je-ogen-dicht-gebeuren?

OOC: ~~Waarom verwerk ik altijd zo veel references in... alles~~ +1 als je alle drie de liedjes kent.

my taste in music is your face

Zijn ellebogen had hij op de tafel laten steunen, zijn handpalmen drukten tegen zijn slapen en zo hield hij zijn hoofd omhoog. Zijn vingers had hij in zijn haar verstrengeld en hij trok lichtjes aan een plukje om te kijken of zijn haar vast zou zitten of dat het gewoon uit zijn hoofd zou komen. Vroeger dacht hij dat, dat je haar zoals wortels van een plant in je hoofd zaten en dat ze zeer gemakklijk uitgetrokken konden worden. Hij dacht dat je haarwortels tot in je brein doorgingen. Dat je informatie op kon nemen met je haar. Dat daarom meisjes hun haar lang lieten, dat ze het op hun schoolboeken konden leggen en dat de informatie via hun haar naar hun hersenen gebracht werd. Het zo een zeer logische verklaring zijn, als mensen een keer zich verhoogden tot zijn denkniveau. Hij was slim van denken en hij vond zijn denkvermogen veel beter dan dat van anderen. Maar hij dacht ook vaak na. Over vanalles. Over formules, wiskundige formules, over spreuken, over hoe hij zijn magie kon gebruiken, over Vincent, over hoe dat die jongen toch een vriend geworden was. Hij dacht na over schoenen. Nette schoenen, gympen, vuile schoenen, schoenen met bladeren er op en schoenen die net nieuw zijn. Schoenen die nog naar leer ruiken. Hij liet de lokken tussen zijn vingers uit glijden en zijn handpalmen verlieten zijn slapen, zodat hij met zijn vuisten door zijn ogen kon wrijven en vervolgens een geeuw te verbergen achter zijn hand. Toen schudde Shia zachtjes zijn hoofd. "Nee, bedankt." Zijn moeder knikte en schonk enkel voor zichzelf een tas koffie in. Ze ging zitten op de stoel tegenover hem en keek een paar keer van haar kop op om naar haar zoon te kijken, maar die zat een beetje naar de muur te staren. Naar het patroon van het bahangpapier. Een steek van gemis ging door zijn maag heen. "Ik haat hem echt, mam." Hij hoorde dat de kop koffie neergezet werd, en een hand op zijn wang deed hem weer naar de dame voor zich kijken, in plaats van naar het behangpapier. Kyoma's ogen zeiden genoeg. Ze weerspiegelden letterlijk gewoon haar gevoelens. "Ik snap het, Shia." Hij knikte, en tikte zachtjes haar hand van zijn wang af. De jongeman stond op van zijn stoel en greep de jas, die over de leuning van zijn stoel hing, om die aan te trekken. Een lange jas, een stoffen jas, een bruine jas. Knielang. Zacht stof. Mooi bruin. Hij klopte een stofje van zijn schouder af en stak de sleutel van aan de ketting achter zijn shirt in. Hij liep op de tafel heen en drukte een zoen op de wang van zijn moeder. "Ik kom nog wel eens, in de vakantie. En ik zal Aki de groeten van je doen." Ze knikte en glimlachte. "Dank je, lieverd. Zal ik je vader de groeten doen, mocht ik hem nog eens zien?" Shia verstarde. Hij keek haar met samengeknepen ogen aan. "Als je dat maar laat." Toen knoopte hij de laatste knoop dicht en liet het huis achter zich.

Waar kon hij heen? Hij wou weg van het lanceringsplatform, want hij verveelde zich er al gauw. De jongeman haalde een hand door zijn duistere, bruine haren. Het grasveld kon altijd. Het was wel even stappen. Niet bijzonder ver, maar toch even wandelen. Kon hij bekomen van zijn moeders achterlijkheid. Hij zei letterlijk nog geen twee minuten er voor dat hij hem haatte, en dan stelt ze zo iets doms voor. Shia steekt zijn handen in de zakken van zijn jas en vloekt in stilte. Herfst, wat een stom seizoen. Nee, hij hield wel van de herfst, de kleuen waren wel mooi, maar hij haatte kleuren. Soms wou hij dat hij kleurenblind was, maar zo iets mag je niet zeggen want dan is iedereen weer boos op je. De magiër zag in de verte het grasveld al in zicht komen, maar hij versnelde zijn pas niet. Hij hield juist even in. Hij kon ook gewoon naar zijn kamer. Aki de groeten doen, zoals hij zijn moeder beloofd had. Niet dat het de hond überhaupt iets zou uitmaken. Nee, hij liep gewoon verder toen. Zijn vingers vochten in zijn jaszakken met het licht ruwe stof.
Er liepen nog wel een aantal mensen rond op het grasveld, maar de meerderheid waren luie mensen en aan de andere kant stond een meisje in haar eentje. Hij had geen zin om met haar te gaan praten, maar hij liep wel haar richting uit. Langzaam maar zeker naderde hij haar, tot ze er plots vandoor ging. En niet op een normale manier. Shia bleef stilstaan, met een frons op zijn gezicht. Hij keek hoe ze met haar handen in het gras rende. Toen verloor hij zijn aandacht en interesse in haar. De jongen liep verder. Er waren nog andere mensen aan wie hij aandacht kon geven. Andere met interessante verhalen en bewegingen. Hij liep verder, maar hield wéér halt toen hij een 'au' hoorde van het meisje dat in eerste instatie zijn aandacht getrokken had. Met een diepe zucht en zijn ogen naar de hemel gerold prevelde hij enkele woorden voor hij op zijn gemak haar richting uitliep. Ze was duidelijk gestruikeld. Over een... Boek? Hij fronste en bleef in stilte naast haar staan. "Ben je oké?" vroeg hij, maar het vraagteken kon haast vervangen worden door een punt, want intonatie en medelijden waren ver zoek in zijn woorden. "Dat was bijzoner redelijk achterlijk van je, niet?" Hetzelfde gold voor deze zin. En het was ook niet eens zozeer beledigend bedoeld. Het was een actie-reactie-iets. De actie: hij opende zijn mond en probeerde haar te kleineren met zijn woorden. Reactie: die wou hij nu graag te weten komen. Misschien kon hij 's avonds een blaadje beginnen in zijn boekje over dit meisje. Wie weet kwam hij haar naam te weten, en dan kon hij die bovenaan de pagina neerpennen. En daaron kon hij schrijven wat hij nog te weten gekomen was. Hij ontspande zijn wenkbrauwen weer. "Wat voor boek is dat?" Nodeloos op hier te zeggen wat er gebeurde, denk ik zo, ondertussen. Zo goed als al Shia's vragen konden omgetoverd worden in mededelende zinnen. Alleen bij de mensen om wie hij gaf, kon hij geïnteresseerd over komen. Nu wou hij gewoon weten hoe dit meisje zou reageren op zijn persoon en op zijn vragen.

OOC: Het spijt me zo ontzettend voor de laatheid, Trâm Oh Noes!

Hoop dat je er wat mee bent~ Excuse me for typo's, btw.

kristen

Een blunder was zoiets als een kameleon. Altijd was je je meer dan bewust van de aanwezigheid ervan, maar keer op keer trapte je in de val van het denken dat je alles ervan af wist. Hierdoor wist het jou altijd te verrassen met een of ander nieuwigheidje.
Ditmaal kwam het in de vorm van ‘goed bedoelde’ woorden die gedragen werden door een ijskoude stem. Als hij nou doorgelopen was... Of als hij een goede intentie had gehad, was zij er met een blos ervandoor gegaan na hem/haar ervan verzekerd te hebben dat zij fysiek gezien in orde was geweest.
Over het mentale in orde zijn hebben, kon beter vermijden. Dan zou zij drie kwartier te lang uitwijden over hoe haar hersentjes zoiets onbenulligs op konden blazen. Want iedere keer, wanneer zij ergens overheen dacht te zijn, verscheen de gedachte eraan uit het niets. O wacht, ze heeft voor het eerst in de week een beetje vrije tijd, laat haar maar onmiddellijk aan die ene keer denken dat zij tegen die en die opbotste. Door dat alleen heeft zij al vele mensen vermeden. Simpelweg omdat zij zich te veel schaamde om hen onder ogen te komen. Het was als een handicap voor haar. Maar wat zij toen voelde zou haar nog eens in de problemen brengen; irrationaliteit in de vorm van irritatie.
Het begon met een snerende “je moeder”. Pas drie seconden te laat realiseerde zij zich dat dat antwoord niet bepaald intelligent in de oren klonk. Zeker niet in combinatie met haar gebalde vuisten en de verdwaalde grasplukjes over heel haar gelaat heen. Vlug herstelde zij zich door haar kleding kreukloos te strijken en haar rug te rechten. Nog steeds was zij niet verschrikkelijk lang, maar het gaf haar zelfvertrouwen en daar ging het om. Precies wat zij nodig had.
Abrupt toverde zij haar sarcastische lach uit de kast samen met het strekken van haar knokkels. Krak. Zij had het altijd al zo’n verschrikkelijk geluid gevonden, zo intimiderend en hol. En toch kwam het nu van pas.
Al het dialoog van hem verzameld? Check; ze kon zijn beledigingen duidelijk zwart op wit voor haar zien dansen. Als zogenaamde alwetende kleuters. Met een zekere elegantie kaatste zij zijn eerste vraag terug: “Die vraag zou ik jou eigenlijk moeten stellen, aangezien jij geen enkele vorm van sympathie lijkt te tonen. Voor iedere willekeurige vreemde lijk jij niet al te verbonden met de buitenwereld. Dat is een van de symptomen van schizofrenie. En nee, die stoornis heeft in tegenstelling tot menig idee niets met meerdere persoonlijkheden te maken.” Ze zette haar woorden nog meer kracht bij met een scherpe prik op zijn borst. Iets wat zij normaal gesproken als een voorstander van persoonlijke ruimte nooit gedaan zou hebben. Het was dat hij erom vroeg.
“Bovendien maakte je zojuist een stijlfout. ‘Bijzonder’ en ‘redelijk’ zijn synoniemen, dus dat was een tautologie. Ik zou je met liefde dit boek uitgeleend hebben, voordat ik jouw gebrekkige taalgebruik vastgesteld had. Een bepaalde niveau qua taalgebruik en sympathie wordt namelijk van de lezer verwacht in de literatuur. Aan de andere kant draagt lezen wel bij aan de ontwikkeling van inlevingsvermogen. Dus, wat denk jij?” Bijna, dit was hem bijna. Haar hele verwering miste alleen nog een uitsmijter. Eentje waarover zij na een paar maanden nog zou kunnen lachen, ook al zou hij de discussie – of wat dit ook was – winnen. Uit het niets fluisterde haar bovenkamer haar iets in. Natuurlijk, de tegenstanders zijn woorden tegen hem gebruiken.
“Dus, wanneer heb je tijd voor een bijles taalkunde? Want ben jij wel oké... met je huidige kennis?”
Zo. Een potje vreemdelingen afzeiken was zelfs nog bevredigender dan alle beschikbare lucht uit haar longen schreeuwen. Deze avond bracht verrassende feiten op tafel.

OOC: Zeerzeerzeer laat, aangezien ik geen held in plannen ben; hierbij al vast mijn excuses voor alle keren dat dit zal voorkomen. But let the bitch fight begin heh~

If I were someone else I think I would still be mentally ill.

Hij was naar het meisje toe gelopen. Het meisje met de donkere haren en het meisje dat gestruikeld was. Het meisje dat gevallen was over een boek, dacht hij. Een naamloos meisje dat - dacht hij, voelde hij - nog wel even naamloos zou blijven. De jongeman met het bruine haar had het meisje gevraagd of ze oké was, en misschien klonk hij wel redelijk heel erg ontzettend ongeïnteresseerd (die bijvoeglijke naamwoorden en bijwoorden maakten niet echt een mooie combinatie). Het antwoord was onverwacht. Hij had een simpele ja of nee verwacht, hooguit een misschien, maar de "je moeder" verbaasde hem toch even, al liet hij ook dit niet echt blijken. Hij fronste zeer licht en keek haar aan. "Oké", antwoordde hij kort. Nu had ze zijn dag verpest doordat hij nu de hele dag met zijn moeder in zijn hoofd zou zitten. Op een barst gelopen? Moeders rug gebroken. Zijn gedachten grimasten naar hem. Nu zat hij ook nog eens met een boek in zijn hoofd, dankzij dat gedichtje. Zijn moeder was lief, sympathiek, vriendelijk, aangenaam, zorgzaam, empatisch (kon je dat zo zeggen? Vast niet, maar Shia deed het toch), een echte moeder en bezorg over alles en nog wat. Dat ze 'je moeder' zei, maakte hem een beetje bezorgd om haar staat. Was ze wel in orde? Misschien had ze een laag IQ? Maar alle woorden die erna zouden komen, zouden hem zijn mening doen her-inzien. Hij had gezegd dat hij 'bijzonder redelijk' achterlijk was. En hij had gevraagd naar het boek. En toen begon de jongedame te spreken, woorden die Shia niet direct verwacht had na de zielige 'je moeder'-uitspraak: “Die vraag zou ik jou eigenlijk moeten stellen, aangezien jij geen enkele vorm van sympathie lijkt te tonen. Voor iedere willekeurige vreemde lijk jij niet al te verbonden met de buitenwereld. Dat is een van de symptomen van schizofrenie. En nee, die stoornis heeft in tegenstelling tot menig idee niets met meerdere persoonlijkheden te maken.” Hij haalde zijn wenkbrauwen een beetje omhoog. Dit was de eerste keer dat iemand hem een label opplakte zoals dit. Oké, nee, dat was gelogen. Mensen plakten hem vaker labels op. Zo vonden sommigen hem een autist. Anderen geloofden dat hij zoveel andere mentale aandoeningen had. Maar hij wist wat hij was, wie hij was. Shia. Was hij een schizofreen? Hij wist dat hij geen gehoorshallucinatie had, dat hij niet paranoïde was (of misschien toch wel?). Onsamenhangend spreken en denken viel wel mee, vond hij en slecht zijn op sociaal vlak, dat stak er natuurlijk met kop en schouders bovenuit, samen met onlogische gedachtepatronen. Schizofrenie en identiteitsstoornis waren niet hetzelfde, net zoals dit meisje ook net al zei. Hij ging in zijn hoofd oorzaken na. Niet zijn genen. Omgeving? Mogelijk. Hij drukte de gedachten weg. Geen conclusies trekken, niet symptomen vergelijken, niet denken dat ze gelijk had. De prik die ze op zijn borstkas gegeven had met haar vinger, drong nu pas door. Het voelde alsof er een klein mesje zijn borstkas indrong, rechtstreeks naar zijn hart ging en hem even een beetje deed vermenselijken. Shia knipperde met zijn ogen en bleef haar gewoon aankijken, bang dat hij nog meer labels kreeg als hij nu weg zou kijken. “Bovendien maakte je zojuist een stijlfout. ‘Bijzonder’ en ‘redelijk’ zijn synoniemen, dus dat was een tautologie. Ik zou je met liefde dit boek uitgeleend hebben, voordat ik jouw gebrekkige taalgebruik vastgesteld had. Een bepaalde niveau qua taalgebruik en sympathie wordt namelijk van de lezer verwacht in de literatuur. Aan de andere kant draagt lezen wel bij aan de ontwikkeling van inlevingsvermogen. Dus, wat denk jij?” Hij vond het vervelend dat wat ze zei klopte, hij besefte ook dat hij een stijlfout gemaakt had, nu ze hem er op wees. Omdat hij redelijk kinderachtig was op dat vlak zou hij niet toegeven dat ze gelijk had. Hij opende zijn mond om haar van antwoord te dienen, maar blijkbaar was ze niet niet klaar met hem uitmaken. “Dus, wanneer heb je tijd voor een bijles taalkunde? Want ben jij wel oké... met je huidige kennis?” Opnieuw, de jongeman was zeer kinderachtig op het vlak van toegeven, maar hij deed een stapje achteruit en knikte licht. "Hoe lastig het ook is, en hoe erg het wringt, ik zal je gelijk moeten geven. Dat was een stijlfout. En het is werkelijk beschamend dat die gemaakt werd." Shia haalde een hand door zijn haar en keek het meisje aan. Wat zou ze nog zeggen als ze in zijn hoofd kon kijken? Wat zou ze er van zeggen dat hij kruiswoordraadsels in zijn hoofd oploste? Minstens vijf per dag. Wat zou ze er van zeggen dat sommige gedichten dagenlang, wekenlang, zelfs maandenlang in zijn hoofd bleven hangen en dat hij zijn leven er naar aanpaste? Wat zou deze dame zeggen als ze wist dat hij niet huilde omdat hij bang was dat één van zijn twee ogen meer tranen zou laten, dat zijn tranen dan uit evenwicht raakten, dat de traanpatronen op zijn wangen niet symmetrisch zouden zijn? Hij was ontzettend benieuwd naar wat ze er allemaal over zou zeggen, maar hij wist ook dat hij haar nooit zou vertellen over zijn liefde voor kommagetallen, vooral kommagetallen zonder periode, getallen zoals Pi, irrationale getallen. Hij zou ook niet vertellen over dat hij Pi tot ver kende, dat hij mint- en aardbeienkauwgom haatte en dat hij enkel vreemde smaken probeerde, zoals perzikkauwgom. Dat hij niet op zijn kauwgom kauwde, maar dat hij ze in zijn kiezen plakte of achter zijn voortanden. Hij wist dat het niet helemaal normaal was, dat hij nooit tekende omdat hij geen enkele emotie wou laten blijken. Hij wist dat het niet normaal was, dat hij niet normaal was. "Ik vrees dat ik - vermoed dat ik - en ben verplicht om je mijn excuses aan te bieden." De zin klonk beter in zijn hoofd, want het klopte niet helemaal, de constructie van de zin en de woorden, maar met dit zou ze het moeten doen, hij was niet van plan om überhaupt nog ooit sorry te zeggen tegen haar. "Om toch even in te gaan op wat je zei over de vereisten van een lezer van de literatuur," sprak hij - nu met meer intonatie, nog steeds verbazend weinig, maar meer -, "Dat kan dan wel vereist zijn, maar ik vroeg ook niet of ik je boek uit mocht lenen. Ik vroeg enkel wat je las. Nee, om precies te zijn vroeg ik wat voor boek het was, daar zijn enorm veel prachtige antwoorden op te verzinnen. Als je 'rood' geantwoord had, was het in principe ook juist geweest. Wat voor boek? Een rood boek." Hij had geen flauw idee welke kleur het boek had. Nu hij in de war was van haar woorden, kon hij niet meer logisch nadenken met kleuren. Dankzij de man die hem zijn vader noemde, want die had het zo leuk gevonden om Shia verkeerde kleuren aan te leren. Rood had blauw geheten, groen had geel geheten, blauw was zwart geweest. Of was blauw paars? Hij wou er niet over nadenken, hij wou niet meer in de war zijn. Eigenlijk leek hij bang van zijn eigen gedachten, al was dat niet echt zo. Op sommige dagen kon hij gewoon de duizenden theorieën niet aan. Al de beelden in zijn hoofd. "Echter ben ik niet de enige die zich enigszins belachelijk gemaakt heeft, of in ieder geval minder intelligent over kwam dan hij - zij, in jouw geval, oh laat me hier stante pede op verder gaan - werkelijk is. Jouw 'je moeder'-uitspraak was immers ook niet hoogstaand. Zeker niet vermits je nul komma nul weet over mijn mij, laat staan mijn moeder. Of nee, excuseer, je weet nul komma één over mij, dankzij de uitwisseling van al deze woorden." Had het eigenlijk nut, zin en een doel, al dit spreken? Zou het wel wat uithalen? Zou ze wel luisteren? Hij wist het niet, maar hij wou dingen rechttrekken, meer voor zichzelf dan voor haar, zelfs. Hij wou gewoon niet gaan slapen met de gedachte dat hij dome dingen gezegd en gedaan had. "Ik zou dat ik stante pede door zou gaan op het voornaamwoord 'zij'. Ik zei zij omdat je me er vrouwelijk uitziet. Verbeter me als je met een mannelijk voornaamwoord of een onzijdig voornaamwoord aangesproken wilt worden. Ik zou niet willen dat ik als de arrogante, onbeleefde man gezien word." Hij knipperde niet, slikte niet en leek even niet te leven, hij was gewoon volledig stil. Tegenwoordig wist je maar nooit hoe mensen nog aangesproken wouden worden. "Om te eindigen, tijd voor een bijles letterkunde is er altijd. Dat geef ik gewoon toe. Zelfs al zou je de kunst der talen volledig onder de knie hebben, letterkunde is altijd een interessant onderwerp. Al kan je de kunst der talen misschien beter onder taalkunde stoppen dan letterkunde." Hij wist niet of ze er serieus om geweest was, zowel, hij zou haar graag zien proberen. Nog liever zou hij haar er in zien slagen. Een succesvolle bijles letterkunde. Als er nu eens een literatuurleerkracht was, dan had hij met veel genoegen samen naar die les gegaan met het meisje met de zwarte haren en de mond waar ze geen blad voor nam. Wat eigenlijk wel een knappe eigenschap was. "Ik heb gelogen, mijn vorige woorden waren niet om te eindigen want nu helemaal als laatste, mijn beste, ja, ik ben oké... met mijn huidige kennis. Maar iedereen heeft slechte dagen, slechte moment en slechte gebeurtenissen die ervoor zorgen dat er stijlfouten gemaakt worden en dat er woorden gesproken worden die beter onder de tong gehouden worden." Het stoorde hem dat hij twee keer 'worden' zo kort op elkaar gebruikte, maar Shia vond dat hij de rest van zijn zin wel mooi geformuleerd had. "Nu stel ik opnieuw de vraag; ben je ok", want die val zag er wel pijnlijk uit." Hij had geleerd van zijn fouten en klonk niet totaal ongeïnteresseerd toen hij de vraag opnieuw stelde. Met alle woorden die hij nu in totaal gesproken had, had hij of de situatie verergerd en had hij haar lastiger gemaakt, of hij had alles een beetje recht gezet. "Geef me dan nog enkel de tijd om me voor te stellen, Shia Leif. Verkrijg ik de eer van het weten van uw naam?" Uw. Ja, hij had u gezegd, omdat jouw zo stom zou klinken in de zin. Doordacht, maar niet heus. Maar nu echt, was hij een schizofreen?

OOC: Geeft niet, hoor~ ~~Yagami heeft hem nu echt aan het denken gezet hohoh~~

It is impossible to imagine a color you have not seen.

❤ THANKS SKYE

En opnieuw moest zij haar mening bijstellen. Heel haar leven draaide daar eigenlijk om. Zowel uit vrije wil als door het leven zelf gedwongen heeft zij al haar beslissingen flexibel en buigzaam gehouden. Ditmaal betrof het twee zaken. Allereerst bleek de duisternis toch niet zo afschuwelijk te zijn. Ja, het had haar inderdaad ten val gebracht, maar aan de andere kant zou dat zonder de tussenkomst van het donker ook gebeurd zijn. Was het niet vandaag gebeurd, dan wel op een ander moment. Nu kon zich haar mimiek in ieder geval in de schaduwen verhullen.
Het tweede was de jongen – of was het toch een man? Jongetjes begonnen namelijk op een gegeven leeftijd te groeien als kool. Voor de rest veranderde nog niet veel aan hen; dat kwam later pas. Bij deze persoon kon zij zijn leeftijd echter niet bepalen. Wegens het gebrek aan licht kon zij enkel de contouren van zijn botstructuur waarnemen. Ze besloot het uiteindelijk op jongeman te houden, een combinatie waarmee ze niet de mist in kon.
Hoe dan ook, hoe verschrikkelijk ruw het ook klonk, ze was voor een paar goede minuten vergeten dat hij ook een persoon was. Dat hij ook een moeder had. Dat een mama en een papa (of hoe hij hen ook noemde) hem thuis verwachtingsvol opwachtten. Pas toen hij met een woord minder dan zij geantwoord had, had zij het zich gerealiseerd.
Natuurlijk was hij ook mens. Dat viel niet te ontkennen, als je met diegene converseren kon, want enkel mensen konden enkel met elkaar converseren. Maar je van elke voorbijganger bewust zijn dat die een eigen leven heeft gevuld met hun eigen aspiraties en overschaduwde ervaringen... dat is een vak apart. Dat was een fout van haar kant, een onmenselijke. Als zij bij iedere andere persoon zijn of haar zorgen en nachtmerries en angsten inbeeldde, dan had zij al lang niet meer willen en kunnen leven. Je kan eenmaal niet bij ieders pijn en leed stilstaan, zelfs al verlangde je dat te doen, poogde je dat te doen. Je was gedoemd iemand te vergeten, iemand die na zijn of haar dood verdwenen is, in geen enkel archief genoemd wordt. Wellicht zou zij zo’n iemand worden, wie weet. Maar dan had zij wel dit leven geleefd in dit lichaam, voor zichzelf. Dan had zij dit gesprek gehad, omdat zij het wilde.
Door die bovenstaande gedachtes of wellicht toch niet poogde zij haar sarcastische weerwoord terug te dringen. Na wat wikken en wegen was het net zoals zijn allereerste zin tegen haar geworden; een tikkeltje aan de droge kant. “Ik vrees dat dat enkel de realisatie is, maar geen verontschuldiging. Ook vrees ik dat ik helemaal niet in staat ben om je ergens tot te dwingen, dus ook niet tot excuses aanbieden. Of terwijl, je wordt verplicht door je geweten of een aangeleerde norm. Of zijn die twee hetzelfde?” Heel even was zij van haar à propos gebracht door haar eigen vraag en staarde zij in het niets. De jongeman had alleen een ander idee. Die sprak verder over haar boek, over haar 'uiterst intellectuele' opmerking, over zo veel meer dat zij zijn vroegere woorden en huidige redeneringen niet tegelijkertijd bevatten kon. Daarvoor ging hij te vlug, dus liet zij hem uit spreken, kwam zij ondertussen tot zichzelf.
Zijn laatste vraag kwam echter zo onverwacht aan dat ze die bij keuze als allereerst beantwoordde. Het was nogal ronduit ongewoon in haar ogen om jezelf voor te stellen na zo’n ronde harde woorden smijten. Dus vroeg ze: “Hoe denk je dat ik heet? Of beter verwoord: hoe wil je dat ik heet? Want hoe jij denkt dat ik heet, is in werkelijkheid wat je onderbewuste verlangt te horen.” Als het buiten licht was geweest, had zij nu overwogen om hem aan te kijken voor heel even om zijn gedachtes te peilen.
Nu deed zij het tegenovergestelde. Met haar ogen dicht haalde zij zijn dialoog zwart op wit voor zich. Sommige zinnen iets meer vervaagd dan andere, maar allen nog leesbaar. De laatste nog inktzwart, dus besloot zij om van onderen naar boven te reageren. Van zijn recentste woorden naar iets meer terug het verleden in. “Ja, ik ben oké en mijn boek is ook meer dan oké, wat eigenlijk belangrijker tegenover mij is. Dit soort voorvallen zijn meer dan genoeg voorgekomen.” Voorvallen waarbij zij viel. Bijna had zij om haar eigen woordgrap gelachen, was het niet dat die ene ‘je moeder’ tweemaal op haar hersenvlies gebrand stond. Allemaal doordat de jongeman, Shia, het zojuist benoemd had.
In plaats van het lachen besloot zij haar geliefde boek (eindelijk) op te rapen, tegen haar aan te drukken en op het volgende onderwerp te reageren: “Ik geef je daarin volkomen gelijk. Zo heb ik mij met die ‘je moeder’ opmerking mee laten voeren door een stroom van emoties.” Daarna liet ze een tijdje niet van zich afweten. Alles begon door elkaar heen te lopen in haar hoofd. In al die grijze brij kon zij de rode draad van het verhaal, haar verhaal dat zij over probeerde te brengen, niet vinden.
Ze ademde in en uit en toen weer in, waarna ze met een dunne stem, maar ferme moed zei: “Maar eigenlijk is een tautologie ook een stijlfiguur en hangt het van de spreker of schrijver af welk van de twee het is. Past het bij de spreek- of schrijfstijl van diegene en is het intentioneel? Dan is het een stijlfiguur. Kortom, taal is vreemd verschijnsel, net zo ingewikkeld als de grondlegger zelf ervan. Taal is ook net zo veranderlijk als een rivier. Zoals Heraclitus gezegd heeft: ‘Je bent niet in staat om tweemaal in dezelfde rivier te stappen, omdat het toenmalige water dan al vervangen is.’ Wat nu de norm is, kan over een decennium veranderd zijn, omdat zo velen het anders begonnen te schrijven uit gemakzucht. In andere woorden, taal is een reflectie van de mens. Van wat voor mens je bent of wilt zijn of denkt te zijn. Dus wellicht is een bijles letter- en taalkunde wel iets pretentieus. Iets wat over een decennium bespot wordt, ook al betwijfel ik dat die mogelijke bijles in de toekomst herinnerd zal worden door anderen dan de leraar en de leerling.” Pas zodra zij uitgesproken was, merkte zij op hoe weinig adem ze tussen alle punten door genomen had. Ze moest immers moeite doen om niet te puffen en hijgen alsof ze zojuist de zeven kilometer gelopen had.
O, en hetgeen waarna ze op reageren moest, was net zo omstreden. Ditmaal vergat zij gelukkig niet een teug adem vooraf in te nemen. “Ik waardeer je attentheid en jij waarschijnlijk iets minder, na nog een lezing van mij aangehoord te hebben. Kijk, ik bezit volgens de vakbiologen de correcte geslachtsdelen om van het vrouwelijk geslacht te zijn. Bovendien heb ik er op zich geen problemen mee buiten het welbekende, maandelijkse ongemak. Het is alleen dat er zoiets bestaat als seksisme. Het liefst zou ik mijzelf ervan buiten sluiten door onzijdig te zijn. Dat kan helaas niet, omdat men mij altijd ergens classificeren zal. Een natuurlijke respons is dat, dus ik kan het hen lastig kwalijk nemen. Daarbovenop is dat nog een gebrek van het Kovomakaans: een onzijdig woord wordt aangesproken met een mannelijk bezittelijk voornaamwoord. Waarom bestaat er geen onzijdig bezittelijk voornaamwoord? Kortom, houd het maar op ‘zij’ en ‘haar’.”
Net iets te opgelucht was zij om uitgesproken te zijn. Vandaar dat de opmerkingen erna gevatter en zweveriger waren. Ze had al haar formuleervaardigheden namelijk verbruikt aan die twee lappen. “Maar wees gerust, ik zie je niet als een arrogante, onbeleefde man. Simpelweg omdat ik jou in mijn hoofd met jongeman aangesproken heb.” Hoe hij dat zou opvatten, lag helemaal aan hem. Ergens benieuwde het haar wel. Zoiets zei immers redelijk wat over een persoon.
“Zoals eerder gesuggereerd is het een zeer kostbaar boek voor mij. Een kostbaar, holografisch gekleurd boek dat vertelt over een fictief verhaal met filosofische nuances en humoristische aspecten.” Naar haar idee was alles door haar gezegd wat gezegd kon worden. Nu moest zij die ene seconde of vijf met de nieuwsgierigheid doorbrengen, voordat hij antwoordde. Als hij überhaupt een logisch geheel van haar woorden maken kon.
Ze voelde haar hart tegen de kaft van haar boek kloppen en hoorde de kraaien heengaan naar waar zij ook vandaan gekomen waren. Plotseling had zij een ingeving. Net zoals vogels moest haar geliefde een keer het nest verlaten, toch? Hij leek de geschikte persoon, want als hij zo veel woorden uit haar trekken kon, was hij vast ook in staat om zo veel woorden met nog meer gewicht dan de hare tot zich te nemen. Dat hij wellicht problemen had met sympathie tonen, liet zij maar even achterwege. Die jongeman had aangetoond bereid te zijn om te leren, om te vallen en op te staan. Als de wind drukte zij de gebonden stapel papier tegen zijn borst aan. “Voordat ik me bedenk.”

OOC: "Een naamloos meisje dat - dacht hij, voelde hij - nog wel even naamloos zou blijven." Shia, the fortuneteller. ~~En stiekem heb ik een paar tautologieën erin gegooid, omdat het mooier klinkt.~~

If I were someone else I think I would still be mentally ill.

Hij vertelde haar dat hij zich moest excuseren, maar natuurlijk niet met woorden die zo simpel waren als de deze. “Ik vrees dat dat enkel de realisatie is, maar geen verontschuldiging. Ook vrees ik dat ik helemaal niet in staat ben om je ergens tot te dwingen, dus ook niet tot excuses aanbieden. Of terwijl, je wordt verplicht door je geweten of een aangeleerde norm. Of zijn die twee hetzelfde?” Hij kneep zijn ogen lichtjes samen, haast van zijn stuk gebracht door de vraag. Hij besloot dat hij - zoals hij wel vaker deed - eerst helemaal uit zou spreken en dan haar helemaal uit zou laten spreken, en daarna pas antwoord te geven op alle vragen die hem in tussentijd nog gesteld werden. Kwestie van gewoonte. Kwestie van gedwongen zijn. Dwang. Hij slikte kort, rustig, nog steeds op zijn gemak. Ja hoor, hij voelde zich zeer rustig. Shia sprak verder over het boek, over haar uitspraak - de uitspraak over zijn moeder, die toch nog wel even in zijn vage hoofdje zou blijven hangen. “Hoe denk je dat ik heet? Of beter verwoord: hoe wil je dat ik heet? Want hoe jij denkt dat ik heet, is in werkelijkheid wat je onderbewuste verlangt te horen.” Ook hier zou hij later antwoord op geven, anders bracht hij zichzelf in de war, zo in de war. Hij sprak nog even verder, en weer sprak het meisje met de zwarte haren erna. Was dit nu een succesvol gesprek? Ze spraken beurtelings, ze vielen elkaar in de rede, ze hadden een echt gesprek - én een discussie. “Ja, ik ben oké en mijn boek is ook meer dan oké, wat eigenlijk belangrijker tegenover mij is. Dit soort voorvallen zijn meer dan genoeg voorgekomen.” Hij knikte en keek toe hoe ze haar boek opraapte en tegen zich op klemde. Dit boek had duidelijk veel sentimentele waarde voor haar. Waarom? Zou hij het ooit kunnen weten? Mogen weten? Misschien was het boek voor haar zoals de sleutel aan de ketting voor hem was, die nu ook weer mooi onder zijn shirt in verstopt zat. “Ik geef je daarin volkomen gelijk. Zo heb ik mij met die ‘je moeder’ opmerking mee laten voeren door een stroom van emoties.” Als zijn gezicht kon spreken, zou het oké gezegd hebben, maar de jongen bleef gewoon volkomen stil. Hij begreep het, hij luisterde. Naar ieder woord. Naar de manier waarop ze ademde tussen haar woorden door. Hij luisterde naar haar lichaamstaal, hij luisterde naar de stille, onuitgesproken woorden die van haar haar, handen, armen, benen, neus, ogen, etc. af kwamen. “Maar eigenlijk is een tautologie ook een stijlfiguur en hangt het van de spreker of schrijver af welk van de twee het is. Past het bij de spreek- of schrijfstijl van diegene en is het intentioneel? Dan is het een stijlfiguur. Kortom, taal is vreemd verschijnsel, net zo ingewikkeld als de grondlegger zelf ervan. Taal is ook net zo veranderlijk als een rivier. Zoals Heraclitus gezegd heeft: ‘Je bent niet in staat om tweemaal in dezelfde rivier te stappen, omdat het toenmalige water dan al vervangen is.’ Wat nu de norm is, kan over een decennium veranderd zijn, omdat zo velen het anders begonnen te schrijven uit gemakzucht. In andere woorden, taal is een reflectie van de mens. Van wat voor mens je bent of wilt zijn of denkt te zijn. Dus wellicht is een bijles letter- en taalkunde wel iets pretentieus. Iets wat over een decennium bespot wordt, ook al betwijfel ik dat die mogelijke bijles in de toekomst herinnerd zal worden door anderen dan de leraar en de leerling.” Er verscheen toen gewoonweg, maar wel ontzettend kort, een glimlachje op het gelaat van de jongen met de bruine haren. Snel was die weer weg, maar hij vond het geweldig om het naamloze meisje te horen praten. “Ik waardeer je attentheid en jij waarschijnlijk iets minder, na nog een lezing van mij aangehoord te hebben. Kijk, ik bezit volgens de vakbiologen de correcte geslachtsdelen om van het vrouwelijk geslacht te zijn. Bovendien heb ik er op zich geen problemen mee buiten het welbekende, maandelijkse ongemak. Het is alleen dat er zoiets bestaat als seksisme. Het liefst zou ik mijzelf ervan buiten sluiten door onzijdig te zijn. Dat kan helaas niet, omdat men mij altijd ergens classificeren zal. Een natuurlijke respons is dat, dus ik kan het hen lastig kwalijk nemen. Daarbovenop is dat nog een gebrek van het Kovomakaans: een onzijdig woord wordt aangesproken met een mannelijk bezittelijk voornaamwoord. Waarom bestaat er geen onzijdig bezittelijk voornaamwoord? Kortom, houd het maar op ‘zij’ en ‘haar’.” Hier had hij zoveel antwoorden op kunnen krijgen, en dit was precies het antwoord dat hem ontzettend gelukkig maakte. Vanbinnen dan toch, enkele tellen. Hij had nog nooit iemand ontmoet die antwoorden kon geven die zo gevat en doordacht waren als die van dit meisje met de zwarte haren. Vincents opmerkingen waren gevat, maar Vincent was zijn Duif en dat kon hij niet meetellen. Vince was zijn kleine alfabet jongen. Zijn filosoofje, zijn denker, zijn kleine zelfstandige. “Maar wees gerust, ik zie je niet als een arrogante, onbeleefde man. Simpelweg omdat ik jou in mijn hoofd met jongeman aangesproken heb.” Zelfs dit amuseerde hem, ook al zou hij dit op andere momenten een rotopmerkingen gevonden hebben. Was hij dan wel een arrogante, onbeleefde jongeman? Hij wreef lichtjes wat haar opzij van zijn gezicht, maar liet zijn blik niet van de dame afglijden. “Zoals eerder gesuggereerd is het een zeer kostbaar boek voor mij. Een kostbaar, holografisch gekleurd boek dat vertelt over een fictief verhaal met filosofische nuances en humoristische aspecten.” Weer eens knikte Shia. Dat zou zijn dood worden. Hij zou zijn hoofd er af knikken. Nee, dat was een leugen. Hij knikte zelden naar mensen die hem niet boeiden. Dit meisje boeide hem, hij kon er niet onder uit. Plots duwde ze het tegen zijn borst aan. “Voordat ik me bedenk.” Aan de schaduw die veranderde aan zijn mondhoeken kon je zien dat hij zéér licht glimlachte. "Dank u wel", sprak hij toen, zijn eerste woorden sinds er zo veel gesproken was door haar. Nu kon hij antwoord gaan geven op haar vragen. De eerste vraag, wat was die weer? Geweten of aangeleerde norm. "Mijn geweten dwingt me zelden tot iets. Mijn aangeleerde normen ook niet. In dit geval gaat het niet zozeer om waarden, normen, geweten of gevoel. Ik wist gewoon dat ik me moest excuseren. Maar ik vrees, beste, dat ik dat niet zo goed uit kan leggen." Hij wist dat hij niet uit zijn woorden zou raken. Hij moest zich excuseren van zichzelf, maar hij wou het ook niet echt. Het moest gewoon. Dwangneurose? Drong dat ook tot hier door? Nee, Shia snapte het niet. Hij zat nog steeds in zijn hoofd met het idee dat het meisje hem als schizofreen bestempeld had. De tweede vraag was over haar naam. "Ik wil dat je Intelligent heet. Ik wil dat je Slim heet. Ik wil dat je Taalkennende heet. Taalkennende is geen correct woord, het stoort me, het spijt me. Ik wil dat je Haar heet, dat je God heet, dat je Lucifer heet, dat je Alles en Iedereen heet. Dat je zowel Goed als Slecht heet. Dat je Indrukwekkend en Interessant heet. Ik wil dat je Jij heet. Jezelf." Hij was haar geen complimenten aan het geven, want hij noemde enkel enkele feitjes op, en eigenlijk liet hij zijn eigen mening er ook nog eens buiten, want hij zou veel, veel meer kunnen zeggen als hij zijn mening er aan toe voegde, maar die voegde hij niet toe. Nu niet, nooit niet. "Ik deel je vraag over dat bezittelijk voornaamwoord wel, ja. Onzijdigheid zou een mooi iets zijn. De mens is bespottelijk en beschamend, vooral het feit dat je of man of vrouw moet zijn. Een onzijdig bezittelijk voornaamwoord is vereist voor de mensen die zich onzijdig op willen stellen. Jammer genoeg zal de gemeenschap en de Hogere Hand het daar nooit eens mee zijn." Hij wist zelf niet goed naar wie hij refereerde als Hogere Hand. Niet God, hij was een atheïst. Of was hij dat wel? Hij wou God's ideale beeld zijn, maar hij geloofde niet. Hij geloofde in God zoals een blinde in de zon gelooft; sommigen gewoonweg niet. Maar 'God twijfelt toch ook niet aan jouw bestaan?!'. Jammer dan. "Wat de taal betreft, je hebt helemaal gelijk. U hebt helemaal gelijk. Met uw woorden hebt u een bepaald respect los gekregen, en ook al lijk je me jonger dan ik zelf ben, met u spreken is wel het minste dat ik kan doen nu. De ergste vorm van ongelijkheid is proberen ongelijke dingen gelijk te maken, zei Aristoteles ooit, en daarom ga ik geen gelijkheid creëren door u met jou aan te spreken. Maar opnieuw, u hebt helemaal gelijk wat taal betreft. Taal is ingewikkeld, maar zo prachtig. Alles met taal, woorden en letters heeft een bepaalde schoonheid, zelfs slechte poëzie en de kleine lettertjes op formulieren. Mensen moeten hun taal leren, ze leren de taal en worden opgevoed met taal. Toch gek," sprak hij, en Shia hield even pauze na zijn 'toch gek', "de mens is het enige wezen dat opvoeding nodig heeft. Immanuel Kant zei dit. Bronvermelding is belangrijk. Mensen due hun bronnen weglaten storen me mateloos. Mateloos." Hij had persoonlijke dingen in die zinnen gestopt. De laatste twee zinnen. "Decennium. Decennia. Ik hoop dat ik me dit gesprek nog mag herinneren over zoveel decennia. Leerkracht en leerling. Wat zijn we in dat opzicht, wie zijn we eigenlijk? We zijn allebei magiërs, zo gelijk en zo ongelijk. Wat zouden we zijn als we getallen waren? Zou u even zijn? Oneven? En ik? Irrationaal, rationaal. Misschien vormden we dan wel samen een breuk, of misschien staat u gewoonweg aan de andere kant van het gelijkteken."
Hij hield het boek nog steeds veilig en voorzichtig vast. "Ik kan u niets terug aanbieden, als borg, als waarborg. Ik hoop ten zeerste dat u dat niet erg vindt, want ik kan u enkel iets aanbieden met zeer veel sentimentele waarde. Wel, ik kan u dat wel als waarborg aanbieden, want dit boek blijkt ook veel sentimentele waarde te hebben voor u."

OOC: Mijn excuses als ik niet zo duidelijk ben, ik was een beetje in de war dankzij hun lastige woorden :')

It is impossible to imagine a color you have not seen.

❤ THANKS SKYE

Ergens tussen alle uitgewisselde woorden door was hun gesprek meer zoals conversatie tussen Yagami en haarzelf geworden. Ook dan sprak zij meer dan drie zinnen achter elkaar en ook dan smeet zij met alle termen die in haar opkwamen, hoe formeel of lachwekkend of kinderachtig ze ook klonken tegenover anderen. Maar toch, toch was dit weer een tikkeltje anders, droeg dit een bries van vernieuwing en vreemdheid met zich mee. Dat kwam door zijn persoonlijkheid die in vele aspecten vergelijkenissen vertoonde met de hare, maar ook weer niet.
Een voorbeeld van hun verschillen, was het vousvoyeren. Zij maar denken dat de eerste ook de allerlaatste keer zou zijn, totdat hij met een “dank u wel” was aangekomen. Het deed iets in haar knappen. Desondanks het brandende verlangen om hem erop aan te spreken, droeg zij zichzelf op om hier pas later op terug te komen. Hij had tenslotte ook keurig gewacht, totdat zij de gehele rits afgelopen was, dus zij kon op zijn minst die handeling teruggeven aan hem. Dat was wel zo fatsoenlijk.
“Mijn geweten dwingt me zelden tot iets. Mijn aangeleerde normen ook niet. In dit geval gaat het niet zozeer om waarden, normen, geweten of gevoel. Ik wist gewoon dat ik me moest excuseren. Maar ik vrees, beste, dat ik dat niet zo goed uit kan leggen.” Ze trok haar wenkbrauwen op, beet op haar lip en kraakte al weer haar knokkels – ditmaal met een geheel andere bedoeling. Die driekoppige combinatie wist haar altijd tot stilte te manen, zelfs bij deze jongeman, maar wel net op het randje.
Het was dat zij uiterst benieuwd was naar wat de jongeman te zeggen had. O, en haar teleurstellen deed hij zekers niet. "Ik wil dat je Intelligent heet. Ik wil dat je Slim heet. Ik wil dat je Taalkennende heet. Taalkennende is geen correct woord, het stoort me, het spijt me. Ik wil dat je Haar heet, dat je God heet, dat je Lucifer heet, dat je Alles en Iedereen heet. Dat je zowel Goed als Slecht heet. Dat je Indrukwekkend en Interessant heet. Ik wil dat je Jij heet. Jezelf.” Deze woorden deden haar ogen samenknijpen. De stroom aan gedachtes en interpretaties overstroomden haar en wellicht waren in een andere wereld zelfs overstromingen (van tranen) haar uitgekomen. Want het voelde alsof, alsof hij haar kende – waarvoor geen enkele rationeel reden was, maar enfin. Maar in deze wereld, haar hier en nu vielen er geen tranen, omdat zij het tegenovergestelde benutte (namelijk een geluidloze lach).
O, en die geluidloze lach werd steeds minder geluidloos na ieder woord van zijn kant. Deze woorden toch: "Ik deel je vraag over dat bezittelijk voornaamwoord wel, ja. Onzijdigheid zou een mooi iets zijn. De mens is bespottelijk en beschamend, vooral het feit dat je of man of vrouw moet zijn. Een onzijdig bezittelijk voornaamwoord is vereist voor de mensen die zich onzijdig op willen stellen. Jammer genoeg zal de gemeenschap en de Hogere Hand het daar nooit eens mee zijn." Het kwam namelijk zelden voor dat iemand haar frivole kanttekeningen serieus nam, laat staan met haar deelde. Bijna had de euforie hiervoor haar overwonnen, had zij haar kritische kant laten varen in ruil voor een stukje rust en vreugde. Maar dat mocht, nee zou niet baten; de term “Hogere Hand” bleef maar na echoën in haar hoofd. Ze fronste.
En die frons werd enkel met de minuut dieper; zijn uitspraken begonnen steeds minder logisch te worden. ”Wat de taal betreft, je hebt helemaal gelijk. U hebt helemaal gelijk. Met uw woorden hebt u een bepaald respect los gekregen, en ook al lijk je me jonger dan ik zelf ben, met u spreken is wel het minste dat ik kan doen nu. De ergste vorm van ongelijkheid is proberen ongelijke dingen gelijk te maken, zei Aristoteles ooit, en daarom ga ik geen gelijkheid creëren door u met jou aan te spreken.” Want hoe kon hij dat gezegd hebben? Verwoed schudde zij haar hoofd. Ze voelde zich als die man uit het “De Schreeuw”: ongehoord.
Maar verder ging hij: “Maar opnieuw, u hebt helemaal gelijk wat taal betreft. Taal is ingewikkeld, maar zo prachtig. Alles met taal, woorden en letters heeft een bepaalde schoonheid, zelfs slechte poëzie en de kleine lettertjes op formulieren. Mensen moeten hun taal leren, ze leren de taal en worden opgevoed met taal. Toch gek, de mens is het enige wezen dat opvoeding nodig heeft. Immanuel Kant zei dit. Bronvermelding is belangrijk. Mensen die hun bronnen weglaten storen me mateloos. Mateloos.” En het was maar goed ook dat hij verder was gegaan, want anders was zij dat laatste nooit te weten gekomen. Ze wilde hem noch iemand anders uit onwetendheid ergeren. Dat is namelijk een van de ergere ervaringen in het leven: er pas achteraf achterkomen dat je iemand zonder te weten gekrenkt had.
"Decennium. Decennia. Ik hoop dat ik me dit gesprek nog mag herinneren over zoveel decennia. Leerkracht en leerling. Wat zijn we in dat opzicht, wie zijn we eigenlijk? We zijn allebei magiërs, zo gelijk en zo ongelijk. Wat zouden we zijn als we getallen waren? Zou u even zijn? Oneven? En ik? Irrationaal, rationaal. Misschien vormden we dan wel samen een breuk, of misschien staat u gewoonweg aan de andere kant van het gelijkteken." Opnieuw plaatste hij haar op een voetstuk zonder haar te kennen. Gek toch dat ze van de ene op de andere minuut van mening veranderde. Eerst kende hij haar en nu toch weer niet. Het deed haar binnenste ergens wel ineenkrimpen.
"Ik kan u niets terug aanbieden, als borg, als waarborg. Ik hoop ten zeerste dat u dat niet erg vindt, want ik kan u enkel iets aanbieden met zeer veel sentimentele waarde. Wel, ik kan u dat wel als waarborg aanbieden, want dit boek blijkt ook veel sentimentele waarde te hebben voor u." Ze trok haar wenkbrauwen omhoog, deed haar mond open en sloot hem weer. Opnieuw streden allerlei gevoelens om voorrang en opnieuw stopten zij die er het meest uit wilden, diep weg.
Nee, ze zou eerst haar gesprekpartner analyseren, omdat dat vele malen simpeler is dan haarzelf. Deze jongeman, deze Leif vertoonde interessant gedrag. Nou zijn mensen van nature interessant, maar hij deed er een schepje bovenop. Maar wellicht was dit gedrag een eenmalige actie. Of hij zelf net zo fascinerend was, kon zij helaas niet opmaken uit deze ontmoeting alleen. Dus tot die tijd zal zij hem zo objectief mogelijk blijven analyseren: “Als je gedrag niet voortgevloeid is uit je intuïtie, noch de druk van deze maatschappij, dan moet het iets of in je of iets van de ratio – ik bedoel het verstand zijn geweest.”
Ratio, een van de woorden uit haar taal die zijn betekenis bij een vertaling totaal verloor. En zelfs al bleef het onvertaald, zelfs dan wist een selecte groep waar zij op doelde. Zelfs onder de Puffonen kreeg Seneca’s leer niet de erkenning die het verdiende. Dus besloot zij een beetje te propageren: “Ik weet niet of je je van Seneca’s leer, de Stoa, gehoord hebt?”
Een gebrek aan woorden volgde. Ze sloot haar ogen. Iets miste hier. Het idee hoe hij in elkaar zat, miste. Na wat wikken en wegen zei ze: “Voel je vrij mij te corrigeren, indien ik ongelijk heb.” Niet al haar analyses waren foutloos. Uiteraard. Ook zij was een mens.
Toch heeft het haar nooit van het analyseren weerhouden. Ieder had zijn of haar eigen zwakheiden en daarmee moest je het doen. “In andere woorden, je hoopt dat ik meer ben dan een mens. Meer dan een nietig wezen dat al na twee mensengeneraties in vergetelheid raakt. Dan moet ik je linea recta teleurstellen. Ik begrijp ook niet hoe je binnen een en hetzelfde gesprek kan zeggen dat je wilt dat ik God heet en dat je in een Hogere Hand gelooft,” vervolgde zij op dezelfde vlakke toon. Het was bijna een emotie voor haar geworden: emotioneel afstand nemen van het object om het zo objectief mogelijk waar te nemen. De ironie. “Ben je nou wel of niet gelovig?”
Ze zuchtte onder haar twijfel, haar twijfel om haar volgende vraag in zich te houden: “Maar waarom wil je niet dat ik Niets heet? Waarom wél Alles maar niet Niets?” Te laat realiseerde zij zich wat zij precies aan hem openbaard had. Vlug, om de kern van de essentie in te dekken gooide zij ander gespuis erachteraan.
Niet dat die zozeer irrelevant waren, maar die waren eenmaal niet zó persoonlijk. “Waarom wil je wel dat ik Intelligent en Slim heet, maar niet Ezel en Leeghoofd? Waarom wil je dat ik wel Indrukwekkend en Interessant heet, maar niet Nietig en Net-zoals-de-rest? Waarom wil je dat ik maar een halve paradox ben?” En na al dat staarde zij in het zwart, een metafoor van het niets. Wat toepasselijk, aangezien er zonder niets nooit een iets zou kunnen ontstaan. Zonder een leeg doek zouden al die Picasso’s nooit tot leven zijn gekomen.
Ze had urenlang in het niets kunnen blijven kijken en kijken en kijken, was het niet dat fragmenten van zijn uitspraken bij haar waren gebleven. Ze achtervolgden haar op de meest mogelijke positieve manier van achtervolgen.
“Eigenlijk had ik jóú allereerst moeten bedanken. Alleen ik was afgeleid geraakt door al het andere dialoog. Dus bij deze, dankjewel v–“ Die ene ‘dankjewel’ herinnerde haar abrupt aan nog een ander onderwerp; vousvoyeren. En daarmee maakt het gesprek een scherpe bocht. “Overigens heb ik liever niet je mij met ‘U’ aanspreekt. Wellicht komt dat doordat een hiërarchische samenleving mij nooit aangesproken heeft. Ja, ik ben er in opgegroeid, maar in iets opgroeien staat niet gelijk aan iets klakkeloos in stand houden. Inderdaad zijn mensen ongelijk. De een geeft vlugger toe aan immorele beslissingen in een slecht uitziende situatie dan de ander. Toch geloof ik niet dat er een mensenziel in leven is die in staat is om alle mensen te rangschikken. Is er werkelijk een persoon die iedereen door en door kent en begrijpt? Wellicht een god, maar hij of het of zij heeft geen enkel teken van bestaan aan ons gegeven, dus zullen wij op deze en dezelfde manier moeten voortleven; met de weet dat niemand en te nimmer hier op aarde de ieder rechtvaardig veroordelen kan. En zelfs al wist de god of wellicht de goden alles... dan nog, wat is goed en wat is slecht? De ethica geeft na al deze tijd nog steeds meer mensen hoofdpijn dan migraine doet.” Pas zodra de laatste zin de wereld in was, hoorde zij haar eigen stem echt. De passie en felheid erin deed haar ergens een beetje schrikken.
Daarom gooide zij een formelere, maar niet minder geïnteresseerde vraag erbij: “Hoeveel lentes heb jij overigens al meegemaakt?” Ook nu liet zij weer een pauze vallen. Ditmaal met de werkelijke bedoeling, niet omdat ze terug in haar eigen wereld gezogen werd. Ze was simpelweg benieuwd naar het antwoord, te benieuwd om eerst zelf de hele riedel te vertellen. Ze wilde het nu horen.
Maar die wens vervloog al weer snel. De gedachtestroom voerde haar opnieuw naar het oorspronkelijk onderwerp van daarnet en ho maar, erover uitgesproken was zij zeker nog niet. “Hoe dan ook... als de mens niet bespottelijk en beschamend was geweest, waren wij er nooit geweest. Dan had niemand hen voor zoiets uit kunnen maken. Als de allereerste mensapen niet alle levensbedrieglijke dieren als ‘slecht’ hadden kunnen bestempelen, was deze verschrikkelijke, bizarre soort al lang een groot avondmaal geweest. Het in hokjes stoppen is sindsdien in ons brein vast gelegd, om te overleven. Nou wil dat niet zeggen dat het in het heden nog gerechtvaardigd is. Nu is namelijk ook de tijd dat stress je eerder in de armen van de dood jaagt dan je eruit helpt. Dat, dat is een van de zaken in onze genetische code, waarvan ik de werking wel eens in twijfel trek.” Ze keek op zijn reactie inschattend. Wellicht werd het dit iets te veel evolutietheorie en te weinig filosofie voor hem. Niet iedereen had immers iets met de bètatak van de wetenschap. Daarom besloot zij het iets luchtiger te maken door een fictief element erdoorheen te gooien. “Maar wie weet, hebben wij al die stress en al het vooroordelen binnenkort weer nodig. Wie weet stort de gehele civilisatie wel in elkaar door een of ander gebeuren. Zoals een zombie apocalypse. Die is de laatste tijd nogal opgekomen in de popcultuur.”
Toch kon zij het niet laten nog dieper in het bèta te delven. Sommige onderwerpen in die tak interesseerden haar eenmaal zo veel dat ze er niet over ophouden kon, wanneer zij erover begonnen was. “De leerling en de onderwijzer bevinden zich als het ware in een superpositie... Ik weet niet of je je thuis kan vinden in de kwantummechanica? Het komt in het kort erop neer dat je de toestand van een atoom niet bepalen kan. Pas achteraf gezien kan je weten waar het geweest was, want in het moment zelf kan het zich overal en nergens bevinden. Voor een uitgebreidere benadering vrees ik dat ik een visualisatie nodig heb. Anders wordt het uiterst ingewikkeld en raak ik zelf verstrikt in mijn eigen kennis. Maar waarom bevinden de onderwijzer en de leerling zich in een superpositie dan? Nou, omdat ze niet een en dezelfde persoon zijn, zullen zij ieder hun eigen kennis en ervaringen hebben, waardoor zij elkaar op hun beurt wat bijleren kunnen. Alles is tenslotte logisch, alleen niet voor iedereen. En... sommige zaken zullen nooit logisch worden aan ons, maar ze blijven wel logisch.” Ze dacht aan het mysterie van het heelal, waardoor er al weer een leegte van mensengeluid viel. Op de achtergrond hoorde zij het geruis van de bladeren. En in haar hoofd zag zij de planeet waarop zij stond, verder draaien en gaan.
Dat deed zij dus ook – uiteindelijk; ze ging verder met het bekritiseren van zijn opmerkingen en vragen. Het was niet persoonlijk bedoeld. Het was gewoon dat bepaalde dingen tegen haar natuur ingingen of nog meer vragen opriep bij haar. Vragen die waarschijnlijk geen van beiden beantwoorden kon. “Ik weet het niet. Het voelt niet goed om mensen in enkel getal samen te vatten. Zo simpel kan een mens toch niet zijn? Ik geloof dat een mens op zijn minst een driehoek van Pascal is. Die kan je uitpluizen en beter ‘leren kennen’. Ook zit er een verband in de driehoek van Pascal, net zoals dat ieder mens zich op bepaalde momenten serieuzer voor doet dan op andere momenten. Daar zit ook een verband in. Bovendien voelen nummers zo onpersoonlijk aan. Wellicht ben ik gekleurd door de vele genociden die ik ken. Want in vrijwel elke genocide worden de namen van diens slachtoffers omgezet in cijfers. Een van de manieren om een mens niet als mens tot de dader te laten schijnen. Het is tenslotte gemakkelijker iets te vermoorden wat geen mens meer is of geen mens meer lijkt te zijn. Maar enfin, wat denk jij? Welk cijfer zou jij zijn?” Ze hield haar hoofd schuin, benieuwd naar zijn weerwoord.
Totdat zij zich bedacht dat er nog meer was om op te antwoorden. Dus haastte zij zich om alles in haar hoofd eruit te krijgen. Nog sneller dan voorheen sprak zij daarom: “Sentimentele waarde? Ik ben altijd al sentimenteel geweest, om alles wat mij geschapen heeft tot de persoonlijkheid die ik op de dag van vandaag ben. Maar dit, dit boek, hiervoor heb ik bloed, zweet en tranen gegeven. Letterlijk. Tussen het gewone volk stond ik daar op die loeihete dag te wachten. Als de kers op de taart had ik ook nog eens een bloedneus gekregen.” Misschien had zij iets te veel haast gehad, want nu had zij te veel van zichzelf openbaard – alweer.
Gelukkig maar dat het volgende onderwerp over hem ging. Even slaakte zij een zachte zucht om vervolgens haar mondhoeken op te trekken. “Maar nu ben ik wel benieuwd naar jouw waarborg. Is het je ziel? Dat is wel hetgeen waarin ik het meest geïnteresseerd ben. Ik heet tenslotte Lucifer, nietwaar?” Ze gaf hem de kans hierop te reageren zonder zichzelf de schaamte in te werken door in haar rugzak te rommelen. Als hij zou lachen, zou zij hem beantwoorden en anders was zij gewoon in het weer met haar tas.
Te veel momenten later wist zij een pen, haar enige pen, en een stuk papier eruit te vissen. Tja, met alleen een borg zou je alsnog niet ver komen. Wat had zij nou weer een heel boek als die niet in haar handen lag? Dan had zij nog liever een afgeranseld boek in haar bezit. De ezelsoren en scheuren zouden dan tenminste een teken zijn dat het boek werkelijk in andermans hoofden was begonnen te leven.
Met een paar zwierige uithalen zette zij haar kamernummer en afdeling op het papier neer. Tijdens die actie kwam nog een vraag in haar naar boven drijven, maar in plaats van deze te stellen beantwoordde zij hem zelf ditmaal. Ook al was het een willekeurige gedachte en paste hij niet in het gesprek. “Ik wil dat je van Puffoon afkomstig bent, omdat ik momenteel op zoek ben naar Puffoon die mij helpen kan. Ook wil ik dat jij een Novaan bent, ook omdat ik op zoek ben naar een Novaan die mij helpen kan.” Na die twee bekentenissen hield zij hem het blaadje voor. Het had net zo goed haar hand geweest kunnen zijn. Het kwam op hetzelfde neer; het waren beide sleutels tot een bloeiende relatie.

OOC: Yep, I am still alive. And so is this friendShip~

PROFILE MAGICIAN

» It's getting dark darling, too dark to see / Ziva, Ronodan & Kalista
» If I got locked away... [&SHIA]
» Same old song [Shia]
» Shia Leif
» Shia Leif

After dark // Shia

After dark // Shia

Soortgelijke onderwerpen

Soortgelijke onderwerpen