For some friendships never truly die...

Het was z’n typische mooie lente dag. Een dag waarop de zon scheen en de bloesem blaadjes elegant naar beneden dwarrelde door het kleine briesje wat er stond. Als je buiten kwam zou je even diep adem halen om daarna tevreden te zuchtten. De natuur was weer aan het bloeien en ook al waren er vele kleuren te zien, het was een rustgevend en vredig aanzicht. Een aanzicht waardoor je het liefste op een muurtje ging zitten om voor je uit te staren terwijl de seconden langzaam voorbij tikten. Je niet afvragend wat je moest doen of wat het was waar je je druk om maakten. Totale sereniteit zou je hoofd overnemen en je mee dragen op het prachtige gezang van de natuur.
Waar jij, en menig ander mens, dat zou willen doen en waarschijnlijk ook zou doen. Was dit niet het geval voor elk levend wezen op deze planeet. Ergens in een grote school. Waar de klassen al waren afgelopen en de meeste leerlingen naar huis toe waren gegaan. Was er een meisje die maar al te druk bezig was met haar eigen dingen om de natuur te kunnen aanschouwen.

Met een uitgestrekt armpje reikte ze naar een van de hogere planken. Met haar andere arm probeerde ze zichzelf omhoog te duwen zodat ze nog enkele centimeters hoger kwam. Dit werkte echter niet geweldig als je je benen er niet bij kon gebruiken. Dus liet ze zich uiteindelijk weer met een plof in de stoel vallen. Een zucht klonk en ze sloeg geïrriteerd haar armpjes over mekaar heen. ‘Was ik maar wat langer..’ Mompelde ze en keek verlangend naar een van de bovenste planken waar een bepaald boek op stond.
De muziek docente was al naar huis dus aan haar kon ze niet vragen of ze het boek wilde pakken. Daarbij was bijna iedereen naar huis dus zou ze wellicht niemand vinden. Ook wilde ze het liever zelf te pakken krijgen dan als een zielig gehandicapt meisje om iemands hulp te moeten vragen. Ze was nou eenmaal een tikkeltje koppig en wilde niemand lastig vallen. Die twee samen maakte het er na dat ze nu dus met een frons naar het boek zat te kijken en zat te bedenken hoe ze het naar beneden kon krijgen.
Na enkele seconden zwijgzaam zo gezeten te hebben kwam er een idee in haar op. Een grijnsje krulde om de lippen van de negen jaar oude lucht magiër en een twinkeling verscheen in haar oogjes. Dit zal vast werken! Ze hief haar handen op en maakte een soort gooi gebaar naar de juiste plank. Een wind vlaagje schoot op de plank af en deed de stofdeeltjes die er op lagen opvliegen. Er kwam echter geen beweging in het boek.
Misschien moest ze een hardere wind vlaag doen... Weer hief ze haar handen op, haalden diep adem en maakte daarna een krachtige stuw beweging met haar handen en armen. In haar hoofdje zou het de kast laten wankelen en zou precies het juiste boek er uit vallen. In de realiteit ging dit jammer genoeg net iets anders. Op het moment dat de, deze keer sterkere, windvlaag de kast raakten schoot het meisje met haar rolstoel, die niet op de rem stond, naar achteren. Met een ‘waah’ geluidje en een flink kabaal kwam ze tot stil stand tussen de simpele houten lessenaren waarvan een aantal omgevallen waren door haar botsing. De rolstoel had de meeste klappen opgevangen dus zelf was ze ongehavend. Met een beetje een gewetensvolle blik keek ze om zich heen. ‘Hehe oeps,’ klonk het waarna ze haar schouders ophaalden en weer richting de juiste kast reed. ‘Ik ruim het dadelijk wel op.’ Mompelde ze en kwam weer bij de kast aan.
Weer fronste ze en besloot de eerste tactiek nog maar eens uit te voeren. Wie weet waren haar armpjes op magische wijze langer geworden en kon ze nu wel bij de plank. Bovendien wist dit roze harige meisje niet zo goed wat het woord ‘opgeven’ in hield. Dus zou ze hier wellicht nog wel even bezig zijn met het in handen krijgen van het muziek boek.

Met een zacht kreun achtig geluidje reikte ze steeds verder. Verder en verder tot ze bijna het gevoel had alsof haar gewichten uit mekaar zouden springen. Een moeilijke gezichtsuitdrukking was bij haar te zien. De worsteling om het boek te pakken te krijgen was nog lang niet afgelopen.
Althans dat was zo geweest als het geluid van een open gaande deur haar aandacht niet had getrokken. Met een plof had ze zich weer in haar rol stoel laten vallen en keek richting de deur. Een ‘hé’ klonk vanaf de gedaante die was verschenen. Het was een jongen, net ouder dan haar. Hij had blonde haren en warme, vriendelijke amber kleurige ogen die goed paste bij de glimlach gelegen op zijn gezicht.
Met ogen evenwaardig aan de maan, groot, en zilver, keek ze hem aan. Een enigszins verbaasde blik was bij haar te zien. Ze had echt niemand meer verwacht op dit tijdstip. Zijn Volgende woorden klonken al snel, een aanbod om haar te helpen. Het was alleen de instabiele toonhoogte waardoor Nora haar wenkbrauwen iets omhoog kropen. Blijkbaar was ze niet de enige geweest die dit was opgevallen want, in een beetje schaamte dacht ze, kuchte de jongen om het minder opvallend te maken. Zijn houding veranderde naar nonchalant; handen in zijn broek zakken en leunend tegen de deur post. De amberkleurige ogen bleven bij haar hangen en kort was er een stilte. Een stilte gevuld doordat beide even niet wisten wát ze moesten zeggen. Een omdat die zojuist gesproken had, de ander omdat ze nog te verrast was dat er iemand was verschenen.
Na deze enkele seconden knipperde het meisje en dacht terug aan de toon. Hierbij krulde haar mond hoeken iets omhoog en was een ingehouden grinnik te horen waarbij ze haar handen voor haar kleine lippen hield. Hij leek wel een slecht gestemde piano. Niet super vals, maar zeker wel... apart. Vervolgens keek ze op met een brede vriendelijke glimlach zodat hij zich, hopelijk, niet ongemakkelijk zou voelen.’Nee hoor, dat hoeft,’ Klonk haar hoge jonge meisje stem beleefd, als of de jongen zojuist had gevraagd of ze nog suiker in haar thee wilde waar ze al drie klontjes in had gedaan. Hierna wende ze haar blik af en reikte weer naar het boek, met nog altijd de vriendelijke glimlach op haar gezicht.
Ongeveer drie keer had ze de handeling om hoger te reiken herhaald waarna de glimlach was ingeruild voor een frons. Daarna liet ze zich rustig zakken op de stoel en perste haar lippen op mekaar. Als een koppig katje die op de bank wilde klimmen maar geen hulp wilde accepteren keek ze naar de kast en blies een roze lok uit haar gezicht. Vervolgens gleden haar ogen naar de jongen, terug naar de kast, om zich heen speurend, toen weer naar de jongen en daarna naar de grond. Met nog steeds haar lippen op mekaar geperst, een teken van lichte gefrustreerdheid en overgave, blies ze haar wangen op. Hierna zuchtte ze en begon te friemelen met haar vingers. Misschien was ze een beetje beschaamd? Misschien wilde ze ergens nog steeds geen hulp accepteren? Maar wat wel zeker was, was dat als ze dat boek wilde, ze toch echt die onbekende jonge om hulp moest vragen.
‘Ja misschien...’ Begon ze al murmelend, met haar ogen staags op de houten vloer gericht. ‘Is dat... denk ik...’ Weer perste ze haar lippen op mekaar, fronste, haalde diep adem en richten haar ogen deze keer naar de jongen. ‘Wel handig ja. Hulp... boek... enzo... alsjeblieft.’ De laatste woorden hadden stamelend en steeds zachter wordend geklonken terwijl ze haar ogen elke keer afwende. Bij mensen die ze kende vond ze om hulp vragen niet heel erg. In een grote groep vond ze het ook niet heel erg. Maar als ze zo alleen was, met een vreemdeling, merkte ze dat ze soms toch een verlegen, twijfel achtige kant had. Vast omdat ze zich liever niet voor deed als een hulpeloos persoontje. Wetende dat sommige mensen hier misbruik van zouden maken. En ze daarom het beste alles zelf kon doen. Of de hulp vragen van iemand die ze vertrouwde. Waarvan ze wist dat die niet gemeen of minachtig ging doen. Het was nu nog maar de vraag hoe deze onbekende jongen zou reageren. Hopelijk was hij aardig anders kon ze weer eens thuis vertellen hoe naar haar mede mensen konden zijn.

Haar woorden hadden geklonken. Zacht, mompelend terwijl haar ogen afdwaalden naar alle hoeken van de vloer zodat ze hem niet constant hoefde aan te kijken. Soms was ze gewoon zo ongemakkelijk. Vooral bij dingen zoals dit, vreemden om hulp vragen.
Toen haar kijkers weer naar de jongen gleden zag ze dat er een glimlach op zijn lippen lag en hij aanstalten maakte om naar haar toe te lopen. Naarmate hij steeds dichterbij kwam voelde ze hoe hij een rustige sfeer met zich mee droeg. Zo eentje die je ervoer wanneer je in de zomer lekker in de zon zat met een glas melk en chocolade koekjes er bij. Relaxed, aangenaam en zorgeloos. Zijn amber kleurige ogen gleden naar beneden en ontmoetten al snel de haren. Het contrast tussen de twee irissen was groots. De ene warm, goud, oranje achtig, zoals de zon, en de andere koel, zilver, grijs achtig, zoals de maan.
‘Weet je...’ sprak de jongen al snel en zijn stem klonk zuiver en geruststellend. Geen slecht gestemde piano meer dus. De toon werd vrolijker, zoals een kind dat kon hebben, waarna hij verder sprak. Hij had het over een plan B. Een beetje niet goed begrijpend, maar zeker nieuwsgierig, keek Nora hem aan. Deze nieuwsgierigheid werd echter alleen maar heviger toen er een geheimzinnige glimp over zijn gezicht trok. De stilte voelde lichtjes gespannen, maar niet op een verkeerde manier. Het was gespannenheid omdat een van de twee graag wilde weten wat de jonge bedoelde en ze eigenlijk, als ze zou kunnen lopen, zou willen opspringen om hem te vragen wát het plan B was.
Nog voor ze echter een tegen vraag had kunnen formuleren zag ze hoe de jongen voorzichtig vooroverboog. Ergens speelde er een verbaasde, iet wat benauwde, blik op haar gezicht maar na de woorden dat ze niet moest schrikken wist ze zichzelf iets te ontspannen. Er was iets aan de jongen waardoor ze niet bang voor hem was. Ze voelde zich eens niet als een hopeloze prooi.
Ook al werkte haar benen niet volledig. Ze had er wel gevoel in. En voelde dus zo hoe de jongen een arm onder haar knie holtes plaatsten en de andere bij haar rug. Als een levens grote pop werd ze omhoog getild en stond er van te kijken dat het hem zo makkelijk af ging. Natuurlijk had ze hier zelf weinig besef van. Maar los van dat het meisje klein was, was ze ook enorm licht. Dit mede door haar bouw maar vast nog meer door het gemis van veel spierweefsel in haar benen. Dat maakte een mens nou eenmaal minder zwaar.
Opeens uit de rolstoel getild zag ze de wereld van een stuk hoger. Ze was het gewend om opgetild te worden maar ergens merkte ze hoe haar lichaam zich een beetje aanspande. Het was toch wel eng om zo door een onbekende opgetild te worden, al leek hij er geen moeite mee te hebben. Te gefocust op of de jongen niet om zou vallen, kijkende naar zijn voeten, merkte ze niet hoe dichtbij dat boek nu steeds kwam. Het was pas nadat hij grinnikend had gesproken dat ze terug naar de boeken kast keek en zag hoe ze nog dichterbij het boek werd getilt. ‘Woah!’ Uitten ze dan ook blij verrast en stak haar kleine handje uit naar het juiste boek. Het was een smal hoog boek dus het zou niet zo veel gewicht toevoegen. Toen ze het boek vast had glimlachte ze breed en knikte naar de jongen.
Hierna werd ze al vlug weer in haar rolstoel gezet en weerklonk een lach. Door dit opgewekte geluid krulde er alweer een brede glimlach op haar gezicht en keek ze even naar het boek om daarna, wanneer de jonge sprak, weer terug te kijken.
Bij zijn woorden werden haar ogen groot en besefte ze zich dat ze inderdaad het boek ‘zelf’ had gepakt. Deze gedachten vulde haar met een opgetogen gevoel. Een kleine twinkeling verscheen in haar ogen die nog te zien was toen de jongen zichzelf voor stelde en zij hem aan keek. Omdat Nora was wie Nora was, merkte ze dat de jongen toch enigszins onzeker was over zijn daad. Ook al had hij zich vol zelfvertrouwen voorgesteld.

Bij het zien van de hand, en het merken van deze subtiele aanwijzing over zijn twijfel, toverde ze een brede, vriendelijke en vrolijke glimlach op haar snoet. ‘Aangenaam heer Graham Lockwood!’ Antwoorde ze hem met een toon alsof ze kapitein van een schip was en pakte zijn hand stevig vast. ‘Nora Celesta. Kapitein van het Celesta sterren schip. Altijd bereid voor een plan B. Het is me een genoegen u tot het team te mogen rekenen! Erg bedankt voor uw hulp bij de vorige missie!’ Ze maakte een salute gebaar met haar hand bij haar voorhoofd terwijl ze haar tanden bloot grijnsde en haar ogen bijna dicht kneep door de grote lach op haar gezicht.
Na een kort momentje, levende in een andere fantasie rijke dimensie, liet ze haar hand zakken en een zachte, kinderlijke grinnik klonk. Dit was een leuk moment geweest en de persoon bleek erg vriendelijk te zijn. Daar was ze oprecht blij om aangezien ze wist dat het ook héél anders had kunnen lopen. Gelukkig had deze jongen bewezen een goed persoon te zijn. Althans tot nu toe. Maar ergens fluisterde haar iets in dat ze hem wel kon vertrouwen. En ze had nou eenmaal van haar moeder geleerd te luisteren naar haar ‘intuuuiiieeetiiieeee’, of hoe de volwassen vrouw dat ook al weer noemde. Het kwam er eigenlijk gewoon op neer dat ze moest luisteren naar haar gevoel. En daar had ze op dit soort momenten geen moeite mee. Ze had zelfs gelachen, dus het zal wel goed zitten, toch?
De grinnik stopte en haar ogen gleden naar het boek op haar schoot. Nu ze dit boek had kon ze eindelijk doen waarvoor ze gekomen was. Met nog een vriendelijke blik op de jongen bracht ze haar handen naar de wielen en wist zich met een soepele beweging om haar as te draaien. Eenmaal in de goede richting rolde ze zichzelf naar het grote instrument gelegen aan een van de muren. De kruk die normaal voor de piano stond had ze al verplaatst toen ze het lokaal binnen was gekomen. Dus die stond eenzaam schuin lijnend aan de piano, er een klein stukje vanaf. Op de plek waar altijd de kurk stond, stond nu Nora haar rolstoel, met het meisje er natuurlijk in zittend.
Ze legde het boek op de klavier klep en keek naast haar rolstoel. Ja hoor, daar stond het nog, haar trouwe oude rugzak. Het was een hele licht roze rugzak met allemaal witte sterretjes er op. De tas had hier en daar wat versleten plekken en het was te zien dat de riemen er al tig keren opnieuw op waren gezet. Haar moeder had aangeboden een nieuwe te kopen maar Nora was te verknocht aan deze tas dus smeekte ze de vrouw steeds weer om hem te maken. Aangezien de ouders Nora niet verdrietig wilde maken hadden ze hun schouders maar opgehaald en gewoon haar haar gang laten gaan. Nog altijd slepende met de uitgeleefde rug zak, die vaak trouw aan de handvatten van haar rolstoel hing, achter op haar rugleuning dus. Maar nu stond hij op de grond, op de plek waar ze hem net had neer gezet.
Ze wilde al voorover buigen om iets uit haar rugzak te pakken maar daarvoor keek ze nog op naar de jongen en wenkte hem. Hierna gleden haar ogen weer naar de rug zak en begon ze er in te graaien. De jongen was zeker aardig geweest en ook al had ze hem, op haar manier, bedankt. Toch wilde ze iets terug doen. De hartelijkheid tonende waar haar ouders haar al die jaren mee hadden opgevoed. Terwijl haar blik op de tas was gericht zag ze uiteindelijk de voeten van de jongen verschijnen. Een glimlach krulde om haar lippen en precies op dat moment had ze gevonden waar ze naar zocht. Met een grote beweging haalde ze haar hand gesloten uit de tas en stak deze uit naar de jongen. Eenmaal voor hem hangende opende ze haar vuist en een klein, rond objectje omhuld met een goude cellofaantje was te zien. ‘Hier! Als dank.’ Sprak Nora met een vrolijke toon en met een lieve uitdrukking op haar gezicht keek ze hem aan. Het was misschien maar een klein gebaar. Een rond karamel snoepje van de snoep winkel in het dorpje. Zelf zou ze enorm blij zijn als ze dat zou krijgen dus leek haar het juiste om te geven. Hopende dat de jongen het zou aannemen, en er blij mee zou zijn, bleef ze hem aan kijken met twee glinsterende oogjes. Glinsterend door het heldere zonlicht wat door een van de ramen naar binnen viel.

Met haar kleine handje uitgestoken had ze naar de jongen opgekeken. Mede doordat ze zat was hij een stuk langer en waren haar zilveren oogjes dus omhoog gericht. Ze merkte hoe hij achterover had geheld door haar plotse explosieve beweging. Vervolgens na haar woorden had hij een klein stapje naar achter gezet zodat hij zijn evenwicht kon behouden. Met zijn duim en wijsvinger, op een haast gracieuze voorzichtige manier, pakte hij het snoepje vast. Net alsof hij een peper duur juweeltje had aangenomen en als hij die liet vallen de wereld verging. Bij deze houding voelde ze hoe er een grinnik op borrelde maar ze wist zichzelf stil te houden. Niet willende dat de jongen zich uitgelachen zou voelen. Al snel krulde er een glimlach om de jongen zijn lippen en leken zijn ogen dankbaarheid uit te stralen. Bij dit aanzicht verscheen er ook bij haar een lach en na zijn woorden werd die alleen maar breder. Met een vrolijk ‘hm’ geluidje, wat aan gaf dat het geen moeite was, knikte ze en richtten zich weer op de piano en het boek.

Het geluid van een kruk die over de vloer schoof trok haar aandacht weg van het boek en weer naar de jongen. Ze zag hoe hij naast haar plaats nam en zo er voor zorgde dat hun lengte verschil niet meer zó immens was. Een beetje verbaasd door zijn actie keek ze hem aan en knipperde. Er was bijna niemand die naast haar achter de piano kwam zitten. Vaak hadden de leerlingen wel betere dingen te doen en vonden ze het niet zo interessant wat het meisje met de kersenbloesem kleurige haartjes deed. Ze had eerder verwacht dat hij afscheid had genomen en weer zijn eigen weg was gegaan. Haar achterlatende in haar eigen muzikale wereldje. Maar in plaats daarvan had hij de klink van de deur gepakt en had deze met gemak geopend. Toen hij eenmaal in de deur opening stond kondigde hij zichzelf aan met de vraag of zij ook speelde. Of het was eerder een veronderstelling aangezien hij verder sprak alsof ze al antwoord had gegeven. De toon in zijn stem was kalm en vriendelijk, maar een licht onderdrukt enthousiasme was hoorbaar voor haar. Ze had nou eenmaal de vaardigheid geleerd om bepaalde geluiden op te vangen, zelfs al waren ze nog zo onopvallend. Nog een beetje verbaasd zag ze hoe zijn donker gouden ogen rond gleden om zo weer te eindigen bij haar. De glimlach die op zijn gezicht lag zorgde er voor dat ze zich ontspande en zo ook een glimlach bij haar tevoorschijn toverde. Misschien was deze jongen écht wel zo vriendelijk als haar stille innerlijke fluistering had gezegd.

Om terug te komen op zijn vraag pakte ze het boek vast en plaatste een hand bij de onder kant van de klavier klep. ‘Hmhm!’ Antwoordde ze met een enthousiast geluidje en vouwde de klep omhoog. Ze wilde het boek open slaan, klaar om wat te spelen, maar liet het toen weer op haar schoot neerdalen. Kort bleven haar ogen er naar staren en was ze weg gezonken in haar gedachtes. Gedachtes over hoe uniek ze het vond dat de jongen zo vriendelijk was en nu ok bij dr kwam zitten. Om echter een niet al te lange stilte te veroorzaken keek ze opeens schuin omhoog naar de jongen waarbij er een geïnteresseerde twinkeling over haar ogen gleed. ‘Weetje,’ begon ze en glimlachte om daarna weer naar de piano te kijken. ‘De meeste mensen zijn op dit tijdstip allang weg van school. Dus ik had niet verwacht dat iemand me zou komen helpen. Daarbij is het ook vaak nog maar de vraag of een mede leerling me überhaupt wil helpen. Dus het is echt heel aardig dat je me daarnet hielp... En en en dat je ook nog vriendelijk bent enzo.’ Ze keek de jongen weer aan, glimlachte en sloeg de piano gade.
Ze plaatste haar fijne handjes op de witte toetsen en deed alsof ze een wijsje aan het spelen was. ‘Inderdaad speel ik piano. Daarvoor had ik dit boek ook nodig.’ Ze pakte het boek op en liet het even zien. ‘’Piano en haar melodieën’, het is een leer boek, snap je.’ Met een simpele beweging sloeg ze het boek open, zetten deze op de houten houder en bladerde naar de juiste bladzijden.
Op de monochrome bladzijdes die voorbij kwamen waren steeds kleine zinnetjes roze te zien. Zinnetjes die niet bij het boek zelf leken te horen. Het waren aantekeningen die Nora had gemaakt met een roze pen bij verschillende liedjes. Eigenlijk was het niet de bedoeling dat je in school boeken schreef. Maar aangezien Nora ‘Nora’ was, en er toch niemand in dit boek keek, had ze hier en daar wat dingen geschreven die hielpen bij het leren van de liedjes.
Toen ze eenmaal de juiste bladzijde had gevonden waren de knal roze aantekeningen pas echt goed te zien. Het was een vrij ‘losjes’ handschrift. Niet perse heel slordig, maar netjes was het ook niet. En daarbij waren er naast de Puffoonse letters ook vele tekeningetjes gemaakt, zoals smilies, hartjes en nog veel meer onnozele dingen. Het was wel te merken dat ze niet echt de meest ‘strikte’ persoon ooit was. Nora zelf had er geen moeite mee maar als de docente er achter kwam kon ze nog wel eens op haar kop krijgen. Gelukkig was dit nog niet gebeurt en zou dat waarschijnlijk nog wel een lange tijd zo blijven.

‘’Vriend A!’’ Las ze de titel op wat boven aan de pagina stond. ‘Geen idee waarom het liedje zo heet tho...’ Mompelde ze meer tegen zichzelf dan dat het voor Graham bedoeld was. ‘Het is geschreven door Masaru Yokoyama. Een pianist afkomstig van Nova, zijn werk is vaak erg leuk. Luchtig en...’ Ze keek even bedenkelijk. ‘En vriendelijk...’ Vervolgde ze op een nadenkende toon om daarna haar hoofd te schudden en zich weer te richten tot de blad muziek. Een paar seconden gingen voorbij terwijl haar oogjes de pagina af speurden. Terwijl ze de notenbalken las murmelde ze zachtjes het wijsje op, op het woordje ‘na’.
Aangekomen bij de onderkant van de tweede pagina stopte ze en knikte goedkeurend. Hierna haalde ze diep adem en legde haar vingers op de toetsen. Ze sloot haar ogen, beelden zich in dat ze helemaal alleen was en drukte daarna de juiste begin toetsen in. Na dit begin had ze haar ogen geopend en waren deze nu gelegen op de blad muziek. Ze las de noten en liet haar vingers het werk doen. Ze wist het liedje te spelen zonder naar haar vingers te kijken. Het was iets wat ze had geleerd van haar moeder. Als ze wilde kon ze een melodie spelen op het gevoel van haar vinger toppen. Ze hoefde niet perse te kijken of haar vingers goed stonden want ze voelde toch wel waar ze ze moest plaatsen. Natuurlijk maakten ze wel eens fouten. Ze was nog lang niet zo goed als haar moeder. Maar het was wel te zien dat ze het dagelijks deed en er erg gedreven in was de piano goed te leren bespelen.
De melodie, zoals ze al had uitgelegd, klonk luchtig en vriendelijk, haast speels. Het leek wel alsof het perfect was voor dit moment. De klanken vlogen dan ook als bloesem blaadjes door de lucht. En vulde de kamer waarmee de stilte uit alle hoeken werd weg gedreven.
Deze vredigheid afkomstig van goed piano spel bleef hangen tot het duidelijk hoorbaar was dat er een verkeerde noot werd gespeeld. Met een schok trok het meisje krampachtig haar schouders omhoog waardoor haar handen van de klavier werden opgetild. Direct hierna klonk er een falend lachje van haar kant wat de plotse stilte niet ongemakkelijk maakten.
‘Deze ben ik nog aan het oefenen. Maar dat hoor je vast wel.’ Met een onschuldige glimlach keek ze naar de jongen en vervolgens weer naar de juiste pagina. ‘Het is nogal een snel liedje en dit stuk,’ Ze wees een ingewikkelde kolom van een noten balk aan. ‘...is echt een vinger breker... Duuuussss,’ Ze leunde naar achter in haar rolstoel en strekte haar armen en vingers om ze daarna met een zucht op haar schoot te laten vallen. ‘Ga ik daar steeds de mist in.’
Na enkele seconden kneep ze haar ogen tot spleetjes en kwam weer met haar explosieve energie overeind. ‘Maar ik moet en zal het leren spelen!’ Uitten ze vurig en grijnsde. ‘Maar het kost alleen wat tijd.’ Bij deze woorden werd de grijns weer een lieflijke glimlach waarna ze de jongen aan keek. ‘Jij speelt ook, toch? Denk ik... na je woorden enzo... toch? Wat speel je?’ De nieuwsgierigheid in haar spraak was niet te missen. Het was geweldig om eens iemand te leren kennen die pianospel ook leuk vond. Misschien konden ze nog liedjes uit wisselen of hadden ze tips voor mekaar. Je wist maar nooit!

Wat Graham probeert te spelen::

De tonen hadden als dons veertjes mee zwevend op de wind geklonken en zo de kamer gevuld. Alsof de dons veertjes bleven plakken op elk object en wezen in de kamer, hulde de tonen de ruimte in een soort zachte deken. Zo zacht dat het voelde alsof je in de wolken zat. Deze sensatie was dan ook teweeg gebracht bij het kleine meisje met de roze haartjes. Ze voelde zich licht. Zo licht als de tonen, als een veertje. Klaar om ieder moment mee te zweven naar een wereld vol heerlijke klanken. Haar vingertjes, bijna net zo teer als de dons veertjes, drukte wel ervaren de toetsen in. Het leek haar gemakkelijk af te gaan. Alsof ze de piano streelden in plaats van het bespeelden. Ze er een mee werd in plaats de twee individuen; het instrument en de muzikant. Ze was helemaal in haar element en het was te zien dat deze muziek meer voor haar betekende dan alleen een leuk wijsje. Het gaf haar vleugels waarmee ze weg kon vliegen uit haar rolstoel. Haar handicap en eenzaamheid achterlatende terwijl ze werd omhelsd door de klanken. Het was een magisch en etherisch gevoel. Bijna ontastbaar voor buiten staanders en vele andere mensen. Maar oh zo werkelijk en levensreddend voor het jonge meisje.

Het was echter toen ze twee verkeerde noten aan sloeg. En het voor Nora klonk alsof deze twee noten naar tegen elkaar op botsten. Dat ze uit de fijne sensatie werd getrokken en ze krampachtig haar schouders had opgehaald waardoor haar handen los kwamen van het klavier. De stilte die kwam werd al snel gevuld met haar lach en daarna met de woorden van de jongen. Zijn glimlach had warm gevoeld en de woorden waren vriendelijk en juist overwogen. Het had er voor gezorgd dat er een lieflijke glimlach op haar gezichtjes was verschenen waarna ze weer verder ging met haar zegje. Na zijn haast bemoedigende woorden en haar volgende vraag had ze hem met grote, nieuwsgierige oogjes aan gekeken. De jongen leek even na te moeten denken op haar vraag waardoor Nora hem geduldig bleef aan kijken. Zijn antwoord was nog altijd vertwijfeld en het onderwerp Shadra kwam weer omhoog. Toen hij had gezegd dat hij oorspronkelijk van Shadra was had ze hem eigenlijk enorm verbaasd willen aan kijken maar wist haar gezicht in een beleefde plooit te houden. Zijn sfeer, glimlach en stem geluid waren allemaal zo warm en vriendelijk dat ze bij lange na niet zou hebben geraden dat hij van de duisternis planeet kwam. Ze wist niet heel veel over Shadra maar bij een Shadraan had ze echt niet een beeld van iemand zoals hem voor zich. Door dit had Nora zich voor de zoveelste keer bedacht dat vooroordelen vaak dus niet ‘waar’ waren. Daar was ze zich maar al te goed bewust van maar het was ergens grappig om een bewijs van die theorie tegen te komen.
Ze zag al snel hoe er een opgewekte uitdrukking bij hem verscheen en ze kon het niet laten zelf ook meer op te klaren. Luisterend naar zijn woorden besefte ze zich dat hij echt niet zo zeker was van zijn piano spel. Toen hij eenmaal de zin had afgemaakt had ze zonder iets te zeggen al haar rolstoel naar achter gebracht en was op een plek gaan staan net ten links van het midden van de piano. Haar mond hoeken krulde omhoog toen ze zijn lach hoorden. Het was een aangenaam geluid wat haar ergens deed denken aan thuis. Net zo gemoedelijk en warm.
Ze luisterde naar zijn woorden en wuifde bij de eerste zin om daarna zachtjes te grinniken bij de grap. Zó slecht zou het toch niet zijn? Daarbij geloofde Nora er in dat iedereen kon spelen zolang ze het maar wilde. Natuurlijk hielp les en oefening wel maar echt een instrument bespelen zat wel in iedereen verborgen.

Haar zilveren ogen gleden als vanzelf naar zijn handen en ze zag hoe hij lange en dunne vingers had. Een fysieke eigenschap die erg handig (badumtss) van pas kwam bij het bespelen van dit instrument. Zelf had ze erg kleine handen en merkte daar soms de nadelen van.
Hij drukte de eerste paar toetsen in, een iet wat lagere C en een gemiddelde D gepaard met een zwarte hogere D toets. Een mooie samenstelling, al werd deze snel verbroken door dat de lagere C werd ingewisseld voot wat hogere tonen. Voor zo ver ze het kon probeerde ze de toetsen mee te lezen maar werd al snel afgeleid door het weisje en de muzikant zelf. Waar haar liedje luchtig en onschuldig had geklonken. Klonk de zijne een stuk serieuzer, net zo sereen, maar zeker duisterder. Iets wat ze had kunnen verwachten bij de gedachten dat het geschreven was door een Shadraanse componist. Het was echter niet zo dat de tonen Nora een ‘neerslachtig’ gevoel gaven. Waar het niet zo ‘blij’ was als haar melodie, was het wel heel mooi en droegen deze tonen je mee naar een andere, maar zeker ook wonderbaarlijke, dimensie.
Met haar ogen nog steeds gelegen op zijn handen viel het haar op hoe gespannen zijn polsen waren. Ergens voelde ze de drang om deze vast te pakken en te zeggen dat hij zich moest ontspannen. Dat het oke was. Het was wel spannend om te spelen wanneer iemand mee keek. En ja wellicht speelde hij wat tonen verkeerd. Maar dit was een gespannenheid die dieper zat. Althans, Nora leek het zo af te lezen aan zijn piano spel.
Naarmate het stuk vorderde merkte ze hoe hij meer in ‘the zone’ kwam. zijn houding werd soepeler, de noten volgde elkaar regelmatiger op en het leek wel alsof er een soort rust over hem heen viel. Het was een aangenaam iets om naar te kijken. Het deed haar denken aan wanneer haar moeder piano speelden of haar broers muziek maakten op de viool. Het had iets magisch en rustgevends om mensen een instrument te zien bespelen. Op z’n moment zag je een kant van die persoon die normaal niet zo snel ziet. Een pure kant die normaal verborgen was voor het oog. Maar voor het meisje, zeker op dit moment, erg zichtbaar was.
Bij de jongen straalde het een bepaalde rust uit. Al leek er ook nog steeds ergens wat gespannenheid te hangen. Een soort tweestrijd die waarschijnlijk nog lang zou blijven. Al wist ze dat niet zeker. Maar iets in haar zei dat er meer achter de jongen zat dan dat zijn vriendelijke glimlach aan de buiten wereld liet zien. Hierdoor verscheen er even een bezorgde blik op het snoetje van het meisje en keek ze naar zijn gezicht. Weer wilde ze zijn pols pakken, hem helpen zoals hij dat bij haar had gedaan. Maar ze weerhield zich hier van. Wetende dat het onbeleefd was om iemand te storen onder zijn spel, wetende dat ze het misschien niet bij het rechter eind had en wetende dat de jongen misschien helemaal niet wilde dat Nora dit had gezien. Dus in plaats van hem aan te blijven kijken, slikte ze, wende haar blik af naar de piano, haalde diep adem en zetten weer een glimlach op. Want soms was een glimlach juist het gene wat iemand nodig had.

De tonen stierven langzaam weg nadat de jongen zijn handen van het klavier had verwijderd. De klank hing nog altijd in de lucht terwijl het meisje hem met haast ingehouden adem aan keek. Het was toen hun blikken elkaar kruiste dat ze haar mond opende om wat te zeggen maar stil viel. Voor een fractie leken de twee kinderen los te zijn van de aarden. Gehuld in een bel van muziek en wederzijds interesse. Een paar korte seconden later schoot de gedachten die ze net had gehad door haar heen waardoor haar mond hoeken omhoog krulden. Als een soort fontein van vrolijkheid voelde ze hoe ze werd gevuld met een aangenaam warm gouden gevoel. Zich bedenkende dat een glimlach veel kon helen.
‘Dat was prachtig!’ Uitten het meisje enthousiast en was opgesprongen als ze niet in een rolstoel zat. Ze klapte opgewekt in haar kleine handjes en keek de jongen met opvallende pret oogjes aan. ‘Mn oren die bloeden?! Doe normaal!’ Zei ze en gaf hem een tikje met haar vuist tegen een van zijn schouders. Een best ‘jongens’ achtig gebaar, maar ze was dan ook opgegroeid met drie oudere broers. ‘Dat was super mooi! Veel beter dan de meesten van jou leeftijd wie ik ken. Je hebt aanleg... zou mijn moeder zeggen.’ Nog altijd met haar handjes in een geslagen ratelde ze verder over hoe goed ze het had gevonden en dat het totaal niet slecht was. Het enthousiasme en de blijdschap sprong van haar af alsof de fontein gelegen in haar ziel via haar sfeer naar buiten sproeiden. De situatie kleurende in een roze vrolijke gloed. Bijna net zo roze als haar kersenbloesem achtige haartjes.
Nog enkele tijd hadden de twee jeugdlingen gepraat over piano muziek en had het meisje nog af en toe wat dingen laten horen. Ze had zijn gezelschaap aangenaam gevonden en de glimlach op haar snoetje was dan ook bijna niet weg te slaan. Het was dat uiteindelijk een jongen in de deur opening was verschenen en met een grijns haar naam had gezegd dat Nora besefte dat ze ondertussen echt naar huis moest. De jongen had net zulke roze haren en zilveren ogen als het meisje maar leek al vele jaren ouder, allang in zijn tiener jaren. Het was haar oudste broer Chassen die haar waarschijnlijk op kwam halen omdat ze weer eens te lang was blijven plakken op school. Iets waar Nora wel een handje naar had aangezien ze nogal snel afgeleid was. Gelukkig waren er dan haar familie leden die het vaak niet erg vonden om haar op te pikken van school, zorgende dat ze niet té lang daar bleef. Met een lieve glimlach, en een salut gebaar gevolgd door een grinnik, had ze Graham gedag gezegd. Om daarna heel nonchalant, alsof ze hem al langer kende, het zinnetje te spreken ‘Ik zie je nog wel!’. Hierna was ze kletsend tegen d’r broer het lokaal uit gerold en was haar stemmetje nog vaag te horen in de gangen van de school terwijl ze hun weg zochten naar buiten.



De dagen daar op had het meisje de jongen wel eens zien lopen maar had nog niet de moed gehad om daadwerkelijk op hem af te rollen en een praatje te beginnen. Ze was niet heel verlegen ingesteld maar ze maakte zich wel altijd zorgen of mensen haar juist niet ‘vervelend’ vonden als ze tegen hen sprak. Ze had nog wel thuis verteld over hem en dat leiden er toe dat haar twee boers, de tweeling van het gezin, haar een duwtje in de juiste richting hadden gegeven. In dit geval letterlijk want als ze niet snel de wielen had vast gepakt was ze tegen de jongen, genaamd Graham, op gebotst. Met grote oogjes had ze hem aangekeken om daarna te lachen en hem te begroeten. Zo kwam het dat de twee weer in gesprek raakten en uiteindelijk zelf samen naar huis liepen.
Na deze gebeurtenis was Nora grotendeels over haar ‘angst’ heen en begroetten ze hem, beleefd maar toch vrolijk, dagelijks; op de gangen als ze elkaar voorbij liepen, in de pauze als een van de twee niet bij hun vrienden was en natuurlijk na schooltijd als ze elkaar toevallig tegen kwamen net buiten de school deuren.
Dit ‘na school tijd begroeten’ leiden er vaak toe dat ze samen naar huis liepen. Beiden moesten ze dezelfde kant op, tot Nora af moest slaan op het paadje naar haar huis, dus waarom zouden ze elkaar dan geen gezelschap houden.

Op een gegeven moment ongeveer een weekje later na hun eerste ontmoeting, op een woensdag middag waarop alle klassen wekelijks vrij hadden, stelde het Puffoonse meisje voor om de jongen het dorp te laten zien. Waarschijnlijk had hij er wel al wat van gezien maar Nora, opgegroeid op deze plek, wist natuurlijk de mooiste stukjes en leuke weetjes! Zo gebeurde het dat Nora enthousiast vertellend met Graham, die zo vriendelijk was om haar te duwen zodat ze haar handen kon gebruiken bij het vertellen, door het dorpje rolde. Om uiteindelijk uit te komen bij de oude lucht toren, ten westen net buiten het dorpje gelegen.
‘Vroeger was het een toren om voor de shuttels te zien welk dorp hier lag! Maar een aantal jaren terug hebben ze een nieuwe toren gebouwd in de grotere stad ongeveer vijf kilometer hier vandaan. Dus deze toren werd overbodig. De dorpelingen hebben een paar maanden geprobeerd het te gebruiken voor andere dingen zoals vliegles, liefdadigheids- dingen, club huizen voor bepaalde kinder activiteiten en volgens mij is het zelfs eens gebruikt als spookhuis..’ Bij deze gedachten grinnikte ze. ‘Ik was te jong om naar binnen te mogen maar ik heb Chassen nog nooit zo bleek thuis zien komen.’
Na deze woorden keek ze naar de hoge, bouwvallige toren. Het ijzer wat was gebruikt was gaan roesten, de ramen waren ingeslagen en onderaan was allemaal onkruid te zien. Al was er wel een soort paadje gecreëerd door mensen die toch de toren in wilden. ‘Eigenlijk mag je niet meer in de toren omdat het te gevaarlijk is.’ Ging ze verder en wees naar brokken steen gelegen op de grond. ‘Langzaam zakt het steeds verder in elkaar... Vader zegt dat ze het zouden moeten weg halen voor het instort. Maar ja, mensen zijn nou eenmaal niet zo snel met dat soort dingen.’ Ze haalde haar schouders op, te jong en te zorgeloos om dat soort grootse dingen te begrijpen.
‘Toch gaan mensen, vooral kinderen, nog de toren in.’ Haar vinger wees naar een van de paadjes van plat getrapt groen. ‘Ze zeggen dat het uitzicht boven aan prachtig is en dat je, met helder weer, bijna de grotere stad kan zien!’ Met twinkel oogjes keek ze op naar het hoge gebouw, er was iets van verlangen in te zien. Als ze kon lopen zou ze zeker weten de toren ontdekken en haar ogen uit kijken. Om dan helemaal boven aan de heerlijke vrijheid te proeven terwijl de frisse lucht over haar wangetjes streelden.
Met een kleine, hopelijk onopvallende, zucht keek ze naar haar benen. ‘Jammer genoeg hoor ik het alleen van verhalen. Het is nou niet echt een rolstoel vriendelijk pand.’ Er klonk alweer een lachje van haar kant af. ‘Daarbij willen mijn broers me niet tillen wetende dat ze op hun kop krijgen als moeder of vader er achter komen. En ze willen mij zoals gewoonlijk beschermen, net als m’n ouders.’ Het lachje van net was iets luider en ze schudden glimlachend haar hoofd.
‘Agja,’ Ze haalde haar schouders weer op en keek omhoog naar Graham. ‘Als je eens de toren in gaat met je vrienden... laat je me dan weten of het echt zo mooi is?’ Vroeg ze en een hoop volle twinkeling gleed over haar ogen. Ze zou het dol graag willen horen hoe hij het had gevonden. Natuurlijk had ze het wel van verhalen van andere gehoord. Maar ergens was ze nieuwsgierig naar wat hij er van zou vinden. Zoals ze dat wel vaker had bij mensen die ze mocht.

To let you be my wings...

Verlangen gepaard met weemoed was gelegen in haar oogjes toen ze op keek naar de reus voor hen. De reus die al vele keren was getemd door vele van haar leeftijds- genootjes. Levendige verhalen had ze aangehoord. Om alleen door haar fantasie te beleven hoe het zou moeten zijn geweest. De kinderen hadden niet opgemerkt hoe het haar raakten. Hoe het haar nog gehandicapter dan normaal liet voelen. Haar beperking echt tastbaar makende op manieren zoals ze normaal niet ervoer. Ze wist dat de kinderen er niks aan konden doen, dus lachte ze gewoon en stelde af en toe enthousiast een vraag. Om pas thuis, als ze 's avonds in haar bedje lag, het nare gevoel ruimte te geven. Het te voelen, het een plaatsje te geven, maar het daarna los te laten. Wetende dat ze met dit gevoel niks zou bereiken. Ze zou die toren nooit kunnen beklimmen, dat was nu eenmaal zo, dus had ze er geen rede toe zich er slechter om te voelen... en toch, toch was er dat stiekeme verlangen in haar ziel. Los van het onaangename gevoel. Dat prikkelende puntje, helder als een sterretje maar zo klein dat het haast niet te zien was, wat haar steeds terug bracht naar die verhalen. Die geweldige beelden in haar fantasie. Van de blauwe lucht, de uitgestrekte horizon, het dorpje, de mensen die leken op miertjes, de vogels die ze voorbij zag vliegen... Maar bovenal dat eeuwige gevoel van vrijheid. Het gevoel alsof ze gewichtloos was en weg kon drijven van deze wereld. Een gevoel evenaardig aan wanneer ze piano speelde, alleen toch uniek op zijn eigen manier. Ja, ergens, heel stiekem, wenste ze daar toch voor, zich echt wel realiserende dat dat een onbereikbare droom was.

Haar stemmetje had geklonken, een simpele vraag had door de lucht gezweefd, om zo uit te komen bij de jongen met de blonde lokken. Hij had haar echter alleen aangekeken. Alsof hij niet instaat was een antwoord te formuleren. Een beetje vragend knipperend had ze hem terug aangekeken. Had ze iets vreemds gevraagd? Iets wat sociaal toch echt niet kon? Een kleine frons verscheen bij haar. Ze wilde al haar handje omhoog brengen om zachtjes aan zijn mouw te trekken. Al verontschuldigende voor haar onbeleefde vraag.
Net op het moment dat ze haar handje begon op te tillen kwam er ineens beweging in de jongen. Hij hurkte voor haar neer en zo keken de twee elkaar recht aan. Met grote verbaasde oogjes staarde ze hem aan, voor eens niet wetende wat ze moest zeggen. ‘Vertrouw me.’ Met die twee woorden werd ze overspoeld door een ongekende sfeer. De glimlach rond zijn lippen was nog altijd warm. Ondertussen haast vertrouwd warm. Het waren echter zijn ogen en stem. Die prachtig amberkleurige ogen en de nog niet goed gestemde stem, die iets nieuws leken te dragen. Een soort twinkeling schitterde in zijn irissen en deed het meisje denken aan een heldere zonsondergang. De stem had een bepaalde klank er in wat haar herinnerde aan wanneer mensen spraken over iets waar ze van hielden. Een enthousiaste toon gepaard met spanning waardoor de stem lichtjes trilde.
Nog te overdonderd door deze verandering, deze andere kant van Graham, had ze niet direct antwoord kunnen geven waardoor zijn volgende worden al snel kwamen. Met nog geen klank van haar hoge stemmetje werd ze op zijn rug gehesen. Als een quala klampte ze haar armpjes om zijn nek. Ze voelde hoe zijn lichaam, zijn sfeer, een soort warmte leek uit te stralen. Alsof de warmte normaal gelegen in zijn ogen echt vanuit hemzelf kwam. En niet slechts een oppervlakte, of weerspiegeling was, gelegen in zijn irissen.
Bij zijn woorden over niet los laten had het meisje geknikt en een ‘hm’ geluidje laten horen. Ergens was ze bang dat ze zou vallen. Naar de grond en dan niet meer kon opstaan. Maar ze wist dat hij dat niet zou laten gebeuren. Ze moest hem vertrouwen. En als ze heel eerlijk tegen zichzelf was wilde ze dat ook. Ze wilde hem vertrouwen, niets liever. Want dat was wat echte vrienden bij elkaar deden. Elkaar vertrouwen. Je ziel in hen handen leggen. Je kwetsbaar opstellen. Geloven dat die gene je niet zou pijnigen. Ook al hadden duizenden andere dat wel gedaan.
Ze had wel haar vriendjes en vriendinnetjes op school, een paar, maar daar was het anders. Hen zou ze haar niet laten dragen. Zou ze zelf wel een manier vinden om dingen te doen. Maar nu, met Graham, voelde ze zich genoeg op haar gemak om dit aan hem toe te vertrouwen. Alsof hij die grens over was gestoken het moment dat hij voor haar neer hurkten. Om haar daar met een glimlach aan te kijken. Haar verzekerende dat alles goed zou komen. Zij op hem kon bouwen en vertrouwen, zoals haar vader dat noemde. Ze in hem een ‘echte’ vriend had gevonden. Eentje dieper dan de oppervlakkige klas en dagelijksleven vriendschappen. Eentje waarbij ze op hem zou rekenen en wist, er zeker van wilde zijn, dat hij haar niet in de steek zou laten. Met deze realisatie verscheen er een kleine glimlach op het snoetje van het Puffoonse meisje. Waarbij ze onbewust haar armpjes nog iets steviger om hem heen sloeg. Haast in een soort omhelzing.

Om lang stil te staan bij dit gevoel kreeg ze echter niet de kans toe. Want opeens, alsof hij een explosie was, stoof de jongen weg. Deze keer klonk er wel een ‘wah!’ geluidje van het meisje en greep ze hem nog wat sterker vast. Alsof ze aan een race waren begonnen rende de jongen naar de toren. Ze wist dat hij lange benen had maar deze snelheid had ze echt niet verwacht. Verbaasd drukte ze zichzelf dan ook tegen hem aan maar kon een grijnsje niet onderdrukken. Ze hield er van als dingen haar verraste. Er ongewone gebeurtenissen gebeurden. Het vulde haar met een soort gevoel alsof ze de wereld even helemaal opnieuw ontdekten. En dat was, in haar jonge nog kneedbare mening, een heerlijk gevoel.
Alles ging te snel voor haar om scenario's te kunnen bedenken. Dus om het gewoon over haar heen te laten komen zetten ze haar gedachten op stil en probeerde elk moment in zich op te nemen. Binnen in de toren verscheen een hele lange trap. Ze had willen zeggen dat hij dit echt niet hoefde te doen maar de Shadraan was haar voor. Als een mad man in love (x3), begon hij de trappen te trotseren. Alsof hij tot een duel was uitgedaagd rende hij de trappen op. Zich niet terug trekkend uit deze strijd. Ze voelde hoe zijn lichaam nog warmer werd door de inspanning. Hem geen ademruimte kunnen geven hield ze maar zo stevig mogelijk vast. Met elke stap die hij zetten voelde ze hoe haar lichaam nogal een gewicht was. Ze was dan misschien niet heel zwaar maar om het zo te dragen en deze lange trap op te rennen was nogal een prestatie.
Toen ze al een heel end waren richtten het meisje een blik over haar schouder. Achter hen en onder haar waren alleen maar traptreden te zien. Traptreden die, zelf nog verder dan dat ze kon kijken, naar beneden liepen. Als ze nu zou vallen, zou ze een heel end vallen. Ze zou onder de blauwe plekken zitten en dagen de pij er van voelen. Niet bang voor hoogstens, maar wel een beetje voor de gevolgen van wat er zou gebeuren als ze zou vallen, klemde ze haar armen weer iets sterker om zijn nek heen. Kort sloot ze haar oogjes en verborg haar gezichtje in zijn breder worden de schouders. Ze wilde nu niet denken aan zoiets engs. Iets wat er nu niet toe deed en hoogstwaarschijnlijk ook helemaal niet toe zou gaan doen.
Het duurde dan ook niet lang eer dit bangige gevoel weg was en ze haar oogjes weer opende om langs zijn hoofd af te kijken. Ze voelde al aan de wind stroom dat ze erg hoog waren. Een kleine glimlach verscheen bij haar en waar net nog angst zat begon ze nu een ander gevoel te onderscheiden. Dit gevoel had er al die tijd al gezeten, al vanaf het moment dat ze werd opgetild, maar nu pas werd ze zich er bewust van. Het was een soort tinteling. Het deed haar denken aan momenten dat ze voor mensen piano speelden. Ergens leek het op angst... maar dan positiever. Hoe noemde haar moeder het ook alweer? Ah ja! Spanning. Gezonde zenuwen. Adrenaline. Een fijne tinteling die je ervoer als je iets leuks, opwindends of iets nieuws mee maakten. En op dit moment was het die alle drie. Ze vond het leuk wat ze nu mee maakten, maar daarnaast was het ook nieuw en heel opwindend. Dus zorgde dat er voor dat ze een spanning ervoer die een brede glimlach op haar gezichtje toverde en een twinkeling in haar ogen liet verschijnen. Precies zoals ze had wanneer ze piano speelden. Alleen was het deze keer gepaard, samen gesmolten, met het bij zijn van een vriend. En was het ergens veel tastbaarder dan de klanken die de piano produceerden. Alsof dit de échte wereld was. Niet iets gevormd in haar hoofdje en alleen ‘hoorbaar’ voor de buitenstaander. Maar echt voelbaar was met haar eigen echte zintuigen.

Enkele momenten later merkte ze hoe zijn voetstappen vertraagden. Hierbij wilde het meisje iets omhoog komen om over zijn schouder te kijken maar zijn stem weerhield haar hier van. Zijn stem die daarnet nog vol energie had geklonken, klonk nu schor en erg buitenadem. Op zijn woorden had ze weer geknikt en een ‘hm’ geluidje laten klinken. Haar nieuwsgierigheid was te erg aan het tintelen om zich te kunnen richten op een antwoord. Ze zag hoe er een soort vervallen deuropening was. hoe daar achter licht leek te schijnen gepaard met een flinke wind. De wind voelde ze al een beetje langs haar blote onde beentjes waaien wat zorgde voor licht kippenvel. Met twinkelende oogjes, bruisend van verlangen, keek ze dan ook naar de deurpost. Om haar blik weer weg te draaien bij het horen van Graham’s stem. Hij had over zijn schouder gekeken en er was een bemoedigende blik in zijn ogen te zien. Eentje die een lieve glimlach bij haar wist tevoorschijn te toveren.
Ze voelde hoe hij weer begon te lopen. Ergens in haar merkte ze hoe de spanning erger werd. Hoe de spanning er voor zorgde dat ze bijna niet meer wilde kijken. Waar ze net nog naar de deur post had getuurd wilde ze nu haar gezichtje weer in zijn schouders verbergen. Weg kijkende voor iets wat ze altijd al had willen zien. Ergens bang dat het niet zó geweldig was al ze zich had voor gesteld. Het leek echt enorm op piano spelen. De stilte voor een stuk. De in gehouden adem van het publiek. De spanning die hing in de lucht, er voor zorgde dat ze een kriebel in haar buik voelde. Een kriebel die ze nu ook ervoer, maar op dit moment niet goed wist hoe ze er mee om moest gaan. Hierom sloot ze haar ogen, verborg haar gezichtje toch weer in zijn schouders. Terwijl haar greep iets sterker werd en ze zachtjes begon te trillen. Haar lichaampje en emoties niet langer instaat onder controle te houden.
Met haar gesloten ogen voelde ze wel hoe de Puffoonse lente wind hem omringde. Om hen heen woeide als een zwerm vlinders die van vlinder struik naar vlinder struik gingen. Hoe het met haar haren speelden en aan haar blouse trok. Zoals altijd vond het roze harige meisje dit geen onaangenaam gevoel. In tegendeel zelfs. Het zorgde er voor dat er een kleine glimlach om haar lippen sierde. De wind aanvoelende alsof het haar begroette, haar toe fluisterde dat het mooiste nog moest komen. Haar liet weten dat ze niet alleen was, dat de wind en de jongen bij haar waren op dit akelig magische moment.
Boven de lucht uit, boven het suizen van de wind, klonk zijn stem weer. ‘Vertrouw me!’ Weer knikte ze, liet een klein ‘hm’ geluidje klinken, waarschijnlijk onhoorbaar voor de jongen. Maar haar armpjes, die hem stevig vast hielden, hem lieten weten dat ze hem vertrouwde, spraken genoeg. Ze was aan hem vast geklampt alsof hij het enige was wat ze op het moment had. Een dierbaar en kostbaar iets, wat ze voor geen goud zou los willen laten.

Ze merkte hoe zijn handen zich verplaatsten naar haar middel en zo haar beentjes langs zijn lichaam afgleden. Nog steeds met gesloten oogjes, alsof de stoere kant van het meisje was gesmolten en een pure emotie er voor in de plaats was gekomen, klampte ze zich onbewust aan de jongen vast. Dit was allemaal zo nieuw en eng en geweldig dat ze gewoon niet goed wist wat ze moest doen dus hield ze zich maar vast aan het gene wat vertrouwd was. En op dit moment was dat Graham.
De twee waren omgedraaid en ze voelde, want ook al werkten ze niet ze had er wel gevoel in, hoe er druk onder haar voeten verscheen. Het was gelukkig niet de druk van haar eigen lichaam maar puur het gevoel van een ondergrond hebben. Tegelijkertijd merkte ze hoe ze tegen de jongen werd aangedrukt en hij iets sprak in haar oor. Weer knikte ze kort, maar deze keer bleef het geluidje weg. Ze hoorde hoe hij lachte en haar vervolgens op tilde. Met geen zicht hebbende merkte ze hoe ze zich verplaatsten om uiteindelijk nog een klein stukje te lopen, maar een paar stapjes schuifelend naar voren. Haar voeten rustten op een ondergrond, haar lichaam was tegen zijn lichaam aan geklemd, als een soort steun pilaar en zijn armen waren stevig, beschermend om haar middel gevouwen. Het gaf haar het gevoel dat ze met geen een kans kon vallen. Zelfs al aaide de wind nog zo hard, hij was daar om haar tegen te houden voor het geval ze weg vloog.
Eindelijk stonden ze stil. Na die lange klim was er een moment van geen beweging. Was het dan echt? Stond ze nu echt op de toren? Kon ze haar ogen openen? En het uitzicht aanschouwen wat ze al die tijd al had willen zien? Haast trillend van alle emoties, van opwinding tot angst tot spanning, beet ze op haar lip. Kom op Nora open je ogen... Alsof de wind haar dat ook toe fluisterde voelde ze hoe het langs hen af suisde. Hoe het haar wangetjes streelden. Ook al was het nog zo krachtig en ongerept, voor haar voelde het zo zacht als een dons veertje. ‘Kom op,’ fluisterde ze, kneep haar handjes tot vuisten en daar ging ze.
Twee helder zilveren ogen, verlicht door het zonlicht en kolken van emoties, opende zich. Bij het aanzicht werden ze direct groter en ontspande haar hele lichaam zich. Het trillen was opgehouden, haar vuisten waren opengevouwen en haar mond viel een beetje open. Een rilling gleed langs haar ruggen graat terwijl ze zich besefte hoe hard de wind aan hun lichamen trok. Alsof het hen vast greep en mee wilde nemen. Hen laten ervaren hoe vrij en eindeloos het was. Net zo eindeloos als dit prachtige beeld, gelegen voor hun neuzen. Een sensationeel schilderij van kleuren, mini huisjes, blauwe lucht, bomen net zo groot als lucifer houtjes, warm oranje zonlicht en een horizon zo uitgestrekt als maar kon, ontvouwde zich aan haar blik. Een aanzicht, misschien nog wel mooier dan ze had kunnen dromen, was zojuist écht voor haar verschenen. Haar mond hoeken krulde dan ook al snel omhoog. Ze snoof eens goed en kon de frisheid van de lucht bijna proeven. Als of het leven opeens nieuwe kleuren had gekregen vulde haar lichaam zich met een bruisende levens energie. Het voelde als een soort regenboog die zich als een fontein door haar lichaam verspreiden. Geen een plekje of hoekje leeg liet voor duisternis. Er was alleen plaats voor een extatisch gevoel waarvan vrijheid, verwondering en vreugde de hoofd instrumenten waren die het orkest leiden. En alle zenuwen en zintuigen mee sleurde in een stroom van levens energie. Geschonken door dit geweldige moment in het bestaan van de twee nog jongen zielen.

Voor de zoveelste keer wist Graham zijn stem geluid boven het gesuis uit te komen. Het vertelde haar dat ze goed moest kijken, dat ze alles moest vergeten en dit in zich op moest nemen. De lach om haar lippen werd nog breder. Met volle overgave omarmde ze het moment en genoot alsof er geen morgen was. Vandaag was bijzonder. Dit was bijzonder! Ze had eindelijk de kans om dit te ervaren. En deze ervaring, dit moment, proefde nog zoeter, nog heerlijker, dan wat voor toetje ze ooit had gegeten. Dit gevoel was onbeschrijfbaar. Het was buitengewoon, buiten werelds. Het was... het was... oneindig! Haast ongeloofbaar voor iemand zoals Nora. Maar toch, toch gebeurde dit en was het echt. Het was alles waar ze ooit op had gehoopt... en meer... want ze kon het delen met iemand die ze een echte vriend kon noemen.
Haar zilveren oogjes maakte zich kort los van het uitzicht en gleden schuin omhoog naar de persoon achter haar. Ze zag hoe hij lachte, de warme, aangename, vertrouwde lach. Hoe ook hij genoot van dit moment. En even, het was maar voor een paar seconden, kruiste hun ogen elkaar. Het was in deze seconden, dit korte moment, dat het meisje zich iets besefte. Iets wat ze altijd al geweten had, maar haar nu pas écht op viel. De ogen van de jongen, in een bepaald licht, nu de zonnestralen afkomstig van de grote vlammende ster, waren goud. Helder, warm, prachtig goud. Donkerder dan het cellofaantje van haar karamel snoepjes. Maar niet duisterder donker... warm contrast donkerder. Aangenaam donkerder. Zoals het licht van een kaars gelegen op hout in een duistere nacht. Het was... esthetisch, magisch, prachtig... het was oneindig.
‘Oro...’ Fluisterde het meisje vol verwondering. Onhoorbaar voor levende wezens maar ze wist dat de wind het had mee gekregen en het zo voor altijd in haar geheugen en op deze plek zou blijven.
Vervolgens voelde ze hoe zijn vrije hand, de ander gebruikte hij zodat zij niet om zou vallen, zich om haar rechter hand rug heen vouwde. Normaal gesproken schrok ze altijd lichtjes als mensen haar handen ongevraagd aan raakten. Het waren immers, voor haar, de meest belangrijke stukken van haar lichaam. Maar nu, door een bepaalde kalmte waar mee hij het deed, schrok ze niet maar liet alleen haar ogen afglijden naar haar hand. Al snel schoten deze ogen omhoog en zag ze hoe, met dank aan zijn arm, haar arm omhoog werd gebracht en deze zich strekte. Op dat moment hoorde ze het geklap van vleugels. Haar zilveren kijkers gleden dan ook naar de zwerm en de lach werd nog breder. Ze hield er altijd van om vogels te zien vliegen. Het prikkelde het verlangen naar vrijheid in haar. En ze wist dat ooit op een dag, ze net zulke mooie vleugels zal hebben.
Alsof de vogels, een wit met roze vogeltje in het bijzonder, hun zielen had horen roepen, vloog het precies langs hun handen af. Ze voelde hoe de gladde maar zachte veren langs haar vinger streelden. Onbewust liet ze een grinnikje horen en werd de lach op haar gezicht vrediger, maar nog altijd stralend. Ze hoorde de jongen ook grinniken en vervolgens spreken in een taal die zij niet kende. Ze richtten haar ogen weer op de horizon en straalde als een zonnetje, breed glimlachend. Terwijl hij verder sprak, de vreugde was duidelijk hoorbaar in zijn klank, wapperde hij uiteindelijk met hun armen. Het voelde haast alsof ze kon vliegen. Alsof ze nú al haar vleugels had verkregen. Aan haar geschonken door deze pure, jeugdige, ware vriendschap.
Breed lachend hoorde ze zijn lach. Het werkte aanstekelijk en zo ook begon het meisje te lachen. De twee klanken vermengde zich en lieten zich mee dragen op de wind. Als een soort symfonie, ondersteund door de energie die de twee uitstraalden, klonk hun gelach gepaard met het suizen van de wind. Het was in prachtige harmonie en liet het gevoel van de situatie meer dan juist door klinken. Een gevoel oneindig aan geluk, een bubbel gevormd door de twee, onbreekbaar door wat dan ook.
Dit moment, wist ze zeker, zou ze nooit vergeten. Het zou op haar ziel gebrand staan als een van de meest heerlijke ervaringen die ze had gehad. Naast het piano spelen, zou dit, deze jongen, altijd een plekje hebben in haar hart. Zodat waar ze ook heen ging, waar hij was, ze hem en dit moment altijd met zich mee zou dragen. Het koesterend tot in de oneindigheid.

Zo, stanend, turend naar de wereld, gingen er minuten voorbij. Al voelde de tijd op het moment als een illusie. Eentje die aan hen voorbij vloog en er niet toe deed. Dit moment voelde tijdloos. Eerlijk waar, het voelde oneindig. Haast alsof ze in een droom leefde, ver weg van de realiteit.
Tot uiteindelijk er een idee op borrelde in het hoofdje van het roze harige meisje. Zij was dan ook de gene die de stilte, gevuld door de wind maar gevormd door de twee kinderen, als eerste verbrak.
‘Graham...’ Sprak ze en kon de lach niet van haar gezicht af halen. ‘Dank je wel... heel erg bedankt...’ Uitten ze, een paar traantjes weg knipperend. Om pas na nog een stilte, als een soort bloempje wat zich ontplooide, haar idee enthousiast te vertellen. Wat erg uit het niets klonk maar voor haar helemaal logisch was.
‘Laten we onze namen hier ergens neer krassen!’ Ze keek schuin omhoog en ontmoetten zijn blik, even glimlachte ze en ging daarna verder met haar verhaal. ‘Net zoals ze doen in die verhalen! Als er iets moois gebeurt, op een bepaalde plek! Dan krassen ze hun namen in steen of een boom, zodat het voor altijd daar zou zijn!’ De lach werd met elk woord breder.
‘En en en en...’ Stamelde ze in al haar vreugde. Als ze kon lopen zou ze nu rond huppelen. ‘Dan verzinnen we code namen voor elkaar. Zoals bijnamen, maar dan cóóler! Zodat ‘als’ hier bekende komen ze nóóit weten dat wij dat waren!’
Ze stak een vingertje in de lucht en wees van Graham naar zichzelf. ‘Maar wij weten wel beter... want wij...’ Ze haalde diep adem, moed verzamelend voor wat ze ging zeggen. ‘Want wij zijn oneindige vrienden!’ Riep ze, haast alsof de hele wereld het mocht horen.
Om daarna weer te lachen en enthousiast in haar handjes te klappen. ‘Jaaa, laten we dat doen!’ Uitten ze nogmaals en glimlachte breed, kijkend naar de horizon. Nog even genietend van dit moment. Van dit heerlijke moment vol vreugde, vertrouwen, vriendschap, verwondering en boven al zoete vrijheid.