De kou sloop als een kat langs je benen. De condens wolkte uit zijn mond terwijl hij naar het schip keek. In zijn handen die werden verwarmd door zijn leren handschoenen, hield hij een zwarte sporttas. Het was iets waar hij weken naar had uitgekeken sinds ze het had gevraagd. In Drake zijn geval had hij het helemaal moeten aanvragen bij het schoolbestuur om weg te gaan. Het was bij Drake namelijk standaard dat hij met de feestdagen op school bleef, alleen. Dit was omdat hij nooit naar huis zou willen, hij haatte die plek vreselijk. Het was ook zo dat zijn vader en moeder een soort regeling hadden getroffen waardoor het moeilijker was om de school te verlaten, omdat Drake onder een soort toezicht stond. De derde reden waarom Drake nooit zomaar de school kon verlaten voor bijvoorbeeld vrienden, lag bij de oude hoofdmeester. Savador had het hem nooit gegund om het formulier te ondertekenen, hij zag Drake liever leiden met de kerst dan dat hij hem was liefde schonk. Gelukkig was Eres nu hoofdmeesteres en nog steeds tot Drake zijn verbazing, konden ze het goed met elkaar vinden. Daarom had Eres het geen probleem gevonden toen Drake de situatie had uitgelegd. Nooit zou Drake het toegeven, maar hij vond het nog spannend ook. Met missies was hij wel vaker weg geweest naar andere planeten, maar ook dat was voor school en werd hij in de gaten gehouden. Dit was een van de eerste keren dat Drake met vrije wil en een andere reden dan school de planeet weer verliet. De jongen slikte en hield de tas met zijn spullen stevig vast. Hij zag hoe Yang kwam aanlopen, Drake gaf haar een knuffel als begroeting en Yang zou kunnen zien dat hij best zenuwachtig was. Er stond wel een grote grijns op het gezicht van Drake. ''Hey, Rubyred!'' Samen liepen de twee vrienden het schip in toen hij open gegaan was. Samen zochten ze een plekje uit, Drake stopte de spullen bij de bagage rekken. Hij merkte wel hoe er af en toe wat gefluister was, blikken die richting hem gingen. Drake slikte en begreep de blikken. Hij kwam niet van Puffoon, was er zelfs nog nooit geweest. Dat hij nu duidelijk met Yang mee ging, gaf roddels. Toen de tassen waren opgeborgen plofte de jongen naast zijn goede vriendin neer en keek haar aan met een glimlach. Uit zijn zak toverde hij twee chocolade repen. ''Voor onderweg.''

Na een lange reis, waarbij Drake ook even in slaap gevallen was, ze samen een kaartspel hadden gedaan en vooral veel geklets kwamen ze aan. Drake had het een erg gezellige reis gevonden en zijn nieuwsgierigheid naar de planeet wakkerde aan. Toen ze de dampkring van de planeet door waren, zat Drake zijn neus tegen het raampje geplakt. Hij keek nu al zijn ogen uit en toen ze met een beetje turbulentie waren geland klikte de jongen zijn riem los. Hij grinnikte en woelde zacht over het hoofdje van Yang, nu de spullen pakken. De sporttas had hij alweer snel gevonden en toen Yang haar spullen ook had liepen ze het schip uit. Drake keek links, rechts, onder en boven. Zijn ogen schoten van de ene naar de andere hoek als een jonge hond, zodat hij nu ook de situatie kon inschatten, kon bedenken hoeveel mensen er waren en wie en hoe ze eruitzagen. Je zag in Drake zijn ogen de vreselijke nieuwsgierigheid. Hij keek uiteindelijk Yang aan met een warme blik. ''Het is hier prachtig. Worden we door iemand opgehaald? Of gaan we eerst naar de stad? Of ben je moe en wil je eerst uitrustten?'' de nieuwsgierigheid was niet alleen in zijn blik te merken. Normaal hield Drake dit slinks verborgen, het was zijn techniek om heel veel te weten te komen. In dit geval was het een menging van zijn blijdschap met die nieuwsgierigheid en dan kreeg je een heel ander effect, wat niet vaak bij hem voorkwam. Hij ging er vaak vragen door stellen.

Eindelijk was de dag aangebroken. Een tijdje terug had ze aan de jongen Drake gevraagd of hij bij hen thuis kerst zou willen vieren. Ze had het er al vaak met haar moeder over gehad en zij deed totaal niet moeilijk. Het was echter Yang zelf die het erg spannend had gevonden om het te vragen. Ze waren na hun eerste ontmoeting in de Bokkenburcht al best snel close geworden. Althans, ze wisten amper iets van elkaar maar er was iets in hun sferen, hun energie, wat een directe klik had gegeven. Na een paar ontmoetingen was dit steeds duidelijker geworden. Voor Yang zeker, maar wellicht ook voor de jongen. Het was gewoon iets wat je niet kunt ontkennen. Ze voelde elkaar vreemd goed aan en soms zou je denken dat ze elkaar al jaren kende. Met het halloween bal was dit pas echt voelbaar geworden. De chemie tussen de twee had er voor gezorgd dat ze elkaar vlekkeloos volgde met de dans. Zo was hun ‘band’ ook erg zichtbaar geworden voor de buiten wereld. Er gingen al wat roddels in de ronde maar na die avond was het pas echt raak. ‘Ja die Drake Burned en Yang Valkery... Ja heb je het ook gehoord... Zo vreemd... Wat een stel... Alweer rood haar... Waar haalt ie ze toch vandaan... Wie ís zij eigenlijk... enzovoorts. ‘ Zelf hield ze er niet enorm van maar ze had er met Drake aardig om kunnen lachen waardoor haar zorg er over al snel was verbrand tot een klein hoopje as. Er was alleen nog maar plaats voor het fijne gevoel wat e jongen haar gaf. Een gevoel van wederzijdse waardering.

Ze liep dan ook met een brede, tevreden grijns op haar gezichtje richting de platforms. Veel spullen had ze niet bij zich. Er lag immers nog veel thuis. Daarom had ze dan ook alleen een rug zak op haar schouders. Hiernaast droeg ze een zwarte lange trenchcoat met leren mouwen, had ze zwarte handschoenen aan en een rode arofatsjaal. Het was aardig koud dus de winter kleding waren geen overbodige luxe. De gene die het ook erg koud vond zat verstopt onder haar jas net boven haar boezem. Het kleine katje Flame had zich, het moment dat ze buiten kwamen, direct via de kraag van Yang haar jas naar binnen gewerkt. Om zich vervolgens op te rollen en haar borsten te gebruiken als kussen. Yang vond het niet erg en daarbij was er geen bobbel te zien aangezien haar sjaal er over heen hing. Ze was alleen benieuwd naar de reactie van Drake, wetende dat hij soms een ‘echte’ jongen is.
Aangekomen bij de platforms had ze Drake zien staan en was er direct een glimlach bij haar verschenen. Met twee handen had ze de riemen van haar rugzak vast gepakt en had een kort stukje gerent, haar enthousiasme niet kunnen onderdrukkende. Bij hem kreeg ze een knuffel waarbij ze haar armen ook om hem sloeg. Zijn warme sfeer in zich opnemende met een brede glimlach. Flame was gelukkig erg klein dus ze zou niet geplet worden. Bij de omhelzing, en zijn aanzicht daarna, had ze vrij snel gemerkt dat hij zenuwachtig was. Lichtjes had ze dan ook gegrijnsd en vond het ergens schattig om dit bij hem te zien. Het was totaal nergens voor nodig maar ze begreep het wel. Hij ging immers met een ‘meisje’ mee naar huis voor kerst. Bij deze gedachten lachte ze even in zichzelf om daarna zijn woorden te horen. ‘Juw! Smokeyblack!’ Had ze geantwoord en had een stomp tegen zn schouder gegeven terwijl ze knipoogden.
Hierna liepen ze samen naar de shuttle en hadden al snel een plekje gevonden. Yang was op een van de bankjes geklommen om haar tas in het rek te plaatsen om daarna er vanaf te springen en haar jas te ontknopen. Toen ze de eerste paar knopen los had viel er al een rode pluimstaart door de opening. Eenmaal haar jas helemaal open zag je het bolletje pluizige vacht met vleugeltjes opgekruld op haar boezem liggen. Met een lach had ze het beestje gepord, wat geïrriteerd bromde, waarna Yang het simpel weg optilde en bij Drake in de handen duwde. ‘Hold my fluffy lazybones!’ Had ze op een bekakte toon gezegd om vervolgens haar jas uit te doen en deze op te hangen. Na deze actie plofte ze neer op een bankje, glimlachte en klopte op haar schoot waarbij het katje zich los wurmde en haar slaapje vervolgde op de boven benen van Yang. ‘Ja die kan niet achter blijven.’ Beaamde ze en keek even liefde vol naar het kleine wezentje terwijl ze het vachtje streelden. De jongen kwam naast haar zitten en kort keken ze elkaar gewoon glimlachten aan. Dit stille moment werd verbroken door de jongen die twee chocolade repen tevoorschijn haalden. ‘Woooaaah!’ Had Yang gereageerd en kon een brede glimlach niet onderdrukken. Ze was nou eenmaal een meisje en de meeste meisjes hielden van chocolade. ‘Awesome! Thanks!’ Had ze hem bedankt en begon alweer over chocolade taart te praten die ze de vorige keer met kerst had gegeten en hoe ze hoopte dat haar ma em deze keer weer zou bakken. Zo begon hun vlieg reis van dit zwevend stuk rots waar hun school op lag naar Puffoon. De derde planeet van de zon waar de wind als een storm door je ziel raasden en deze ophelderde met ruimte voor nieuwe ervaringen.

De reis was veel sneller gegaan dan wanneer ze alleen reisde. Voor ze het wist was de jongen al wakker geworden. Al had ze het niet erg gevonden als hij nog even wat langer op haar schouder had geleund en ze hem had kunnen zien slapen... het was een zicht wat ze nog nooit van hem had gezien dus ergens vond ze het wel boeiend. Jammer genoeg had ze niet heel lang de tijd gehad om hem aan te staren... wat was ze toch een meisje soms... want Flame was ontwaakt en had Drake plagend wakker willen maken. Yang had het beestje echter tegen gehouden en zo was haar tijd zonder de jongen al snel gevuld geweest. Toen hij wakker was ging de tijd nog sneller. Ze hadden het erg gezellig gehad en eenmaal binnen de dampkring legde Yang uit wat er beneden allemaal te zien was. Vooral de lucht torens vielen erg op en, ook al leek ze niet altijd slim, ze kon bij elke lucht toren de stad benoemen. Het was grappig om Drake zo nieuwsgierig te zien aangezien hij in de lessen juist alles behalve nieuwsgierig was.
Geland op de planeet pakte ze hun spullen, keken elkaar grijnzend aan en stapte het schip uit. Het moment dat ze door de deuren naar buiten stapte voelde ze al hoe de wilde Puffoonse wind hen tegemoet kwam. Haar rode, lange lokken zwierde mee op de lucht stroom die bekend, ook al was het een flinke vlaag, strelend over haar wangen voelde. Het bracht haar direct terug naar de planeet en zonder enige moeite was haar hoofd alweer geswitched naar het leven op Puffoon. De lucht planeet waar je het beste kon vliegen en eeuwige vrijheid kon ervaren. Ze snoof eens diep, sloot haar ogen en genoot van het moment. Het was grappig hoe de rollen van de twee voor eens waren omgedraaid. Waar het meisje juist vaak stond te stuiteren, was zij nu rustiger en terughoudender. De jongen die vaak doordacht was, keek nu juist als een jonge hond in de ronde, zijn nieuwsgierigheid en drukte niet kunnen inhouden. Ze had haar ogen geopend, gelacht bij het zien van zijn rond kijkende blik en vriendelijk geglimlacht toen hun blikken elkaar kruisten. Weer was het verschil te zien. Normaal sprak Yang, maar deze keer rolde de woorden over Drake zijn toch. Een grijns was bij het meisje verschenen en een lach klonk.

‘Woah woaaah, rustig Smokey!’ Klonk het met een lach en een gebaar met haar handen alsof ze een druk paard wilde kalmeren. Vervolgens pakte ze zijn schouders vast, draaide hem om en wees naar twee mensen die met hun rug naar hen toe stonden. Een was een lange jongen met brede schouders waar je aan kon zien dat hij goed getraind was. Wat niet te missen was aan hem waren de rode haren die dezelfde kleur hadden als die van Yang. Naast hem stond een redelijk kleine vrouw met prachtig lange, wilderige zwarte lokken. Ze leken een beetje op die van Yang maar dan in een andere kleur. Ze had een fragiele bouw en was zeker meer ‘vrouwelijker’ van de wilde bras achter Drake.
‘Dat zijn mijn broer en moe-‘ Nog voor ze haar zin kon af maken leek het alsof de vrouw haar gehoord had en draaide ze zich met een brede, lieve glimlach om. Direct sprong de rode stuiterbal vanachter de jongen vandaan en begon wild te zwaaien. ‘Hah, typisch mam! Met haar friggin zesde zintuig!’ Zonder het te vragen pakte ze Drake zijn hand vast en rende het korte stukje naar de twee toe.
‘JUMP HUG!’ Riep ze opeens, liet Drake los, maakte snel een sprinten en sprong met een lucht sprong zo tegen de grote rood harige jongen op. Deze maakte een ‘oef’ geluid maar wist staande te blijven met een grote grijns. ‘He-hey Firecracker!’ Klonk zijn lage, zorgzame, warme mannen stem terwijl hij zijn armen om het meisje heen vouwde en haar haren streelden. De warmte en liefde voor elkaar was duidelijk te zien. Een speciale band voor een broer en zus om te hebben.
Toen ze weer met haar beide voeten op de grond stond keek ze de jongen nog even aan om daarna naar haar moeder te kijken. Een stilte viel en het leek haast alsof ze zonder te praten met elkaar spraken. Alsof hun ogen, sferen en aanwezigheid als genoeg zeiden. Na enkele seconden krulde hun lippen tegelijk omhoog en omhelsde ze elkaar precies op het zelfde moment. ‘Mam.’ Klonk het haast sentimenteel van Yangs kant en ze voelde hoe er tranen prikten. ‘Victoria.’ Sprak haar moeder terug met een zucht om na een tijdje los te laten en de schouders van haar dochter vast te houden zodat ze haar kind goed kon bekijken. Toen hun ogen elkaar weer kruisten voelde Yang hoe haar moeder kort met haar hand over haar wang streelden. ‘Kijk nou toch. Je vuur is al zo veel feller dan toen je hier vertrok.’ Bij deze woorden knikte het meisje en glimlachte breed. ‘Ja zeker! En dat is mede dank doooorrr...’ Haar moeder liet haar los en Yang pakte Drake zn arm vast en trok hem naar voren. ‘Deze gozer hier!’
‘’Gozer’.’ Klonk het wat plagend zacht grinnik kuchend van Jaden’s kant die de twee met een grijns aan keek.
‘Ja ‘gozer’! Sé bueno tú burro!’ Vuurde Yang direct terug in haar thuis taal en haalde uit naar de buik van de jongen maar, zoals altijd, was Jaden te snel en weerde hij haar af. Hierdoor fronste het meisje en haalde nog eens uit. En zo gebeurde het dat de twee in een soort mini gevechtje kwamen waarbij Yang verhit haar broer probeerde te raken en Jaden geamuseerd, kalmpjes, droog haar steeds wist af te weren.
Waarna ze pas stopte toen hun moeder kuchte en al lachend zei: ‘Kom, kom jullie twee. We hebben een gast.’ Ze richten haar ogen van haar kinderen naar Drake. Kort kneep ze deze samen, haast alsof ze iets zag... iets opmerkten met haar zilveren ogen, gelijk aan die van haar dochter. Maar al snel krulde er een glimlach om haar lippen en was er niks meer van haar ‘opmerk moment’ te zien. Ze stak haar hand uit en toen hij deze aanpakte vouwde ze warm, moederlijk beide haar handen om de zijne. Terwijl ze zijn hand schudden en hem aan keek klonken er woorden. ‘Aangenaam je eindelijk te ontmoeten Drake. Yang heeft al veel over je geschr-‘ Bij die woorden klonk er een hoog piep geluidje van het meisje en was het gevecht opeens over. Waarna Jaden haar bij de kraag pakte zodat ze niet als een dolle kat tegen haar moeder op zou rennen. De vrouw grinnikte zacht, grijnsde en liet zijn hand los. ‘Voel je in ieder geval thuis, op je gemak. Als er iets is ofzo kan je altijd naar me toe komen of een vraag aan een van ons stellen. We vinden het immers erg leuk dat je er bent. Hopelijk houd je van eten want Jaden en ik hebben vanalles voor bereid voor vanavond.’ Met deze woorden knipoogden ze en werd het nog duidelijker hoe warmhartig, vriendelijk en genereus deze vrouw was. Het was te zien waar Yang haar gevoelige, vriendelijke kant aan had te danken. Als je opgegroeid was met z’n moeder dan kon het niet anders dan dat jezelf ook gemoedelijk zou worden.
‘Yas!’ Klonk opeens de hoge stem van het meisje er weer door terwijl ze naast haar moeder kwam te staan met een hopje. ‘Maak je niet druk, heb plezier en voel je op je gemak! Zoals ik al had verteld mijn famillie is erg chill en niet zo streng ofzo. Dusja, lets have an awesome christmas!’ Riep ze enthousiast uit met haar armen in de lucht waarna ze door Jaden vast werd gegrepen bij haar nek en een hand door haar haren gewoeld kreeg. Het katje Flame zat al bij de moeder des huizes op de schouder en spinde zachtjes. Blij wetende dat het weer even thuis was.

Zo zenuwachtig als hij was, Drake wist zich niet helemaal een houding te geven. Hij keek nerveus om zich heen, probeerde kalm te blijven. De jongen slikte en hij bleef maar nadenken, hij ijsbeerde een beetje voor het platform. Als ze maar op tijd kwam.. Hij keek naar de grote shuttle van Puffoon en hij wreef over zijn achterhoofd. Uiteindelijk zag hij haar aan komen lopen, Drake zijn hart maakte een sprongetje. Toen ze bij hem was, gaf hij haar een warme knuffel en stond er naast de zenuwen op zijn gezicht ook dat hij er zin in had. ‘Juw! Smokeyblack!’ zei ze tegen hem nadat hij haar Rubyred had genoemd. De jongen glimlachte naar haar, zijn ogen fonkelde.

Samen liepen de twee vrienden de shuttle in, terwijl Drake zich bedacht dat Yang er leuk uit zag vandaag. De sjaal stond haar leuk maar.. Drake heriinerde zich dat ze toch een kleinere boezem had dan hij zich herinnerde. Drake zette het van zich af en glimlachte er om. Eenmaal in de shuttle namen ze plaats op de stoelen en zette ze hun spullen weg. Drake ging met een plagerige plof naast haar zitten, maar al snel viel hem de staart op die uit haar..sjaal? tevoorschijn kwam. Naar zijn weet hadden sjalen geen staarten, of het was een magic item waar hij geen weet van had. Al snel kwam er hier een verklaring voor. Drake zag hoe zich er een schattig gevleugeld katje onder haar sjaal verstopt zat. Hij glimlachte en vond het een schattig beestje, vooral omdat deze van Yang was. ‘Hold my fluffy lazybones!’ en voordat hij het wist kreeg hij het wezentje in zijn handen gedrukt. Drake wist niet wat ze moest doen en zijn aandacht was teveel naar het diertje getrokken. Ze zachte vacht voelde fijn tegen Drake's lange ruwe vingers. Hij hield het diertje onder haar pootjes vast zodat deze recht voor zijn neus hing. De grote ogen keken heb heel lief aan, tot ze zijn neus een likje gaf. Drake keek even verschrikt op. Ergens van binnen voelde Drake iets borrelen, maar Drake hield deze energie in bedwang. Het katje was rood en had ook rode ogen, maar iets van binnen kreeg opeens een hele gekke neiging die hij in bedwang mest houden. Drake kroelde daarom nog even met het wezentje tot het weer bij Yang op schoot kroop. ‘Ja die kan niet achter blijven.’ Drake grinnikte. ''Ja, dat begrijp ik. Mushu vind het altijd prima om op het terrein te blijven.'' de draak zou daar sowieso te groot voor zijn. Drake haalde twee chocoladerepen tevoorschijn en hierop, zoals verwacht.. was ze hier super enthousiast over. Samen aten, lachte en kletsten ze met elkaar. Uiteindelijk was Drake even ongemerkt ingedut, hij had vannacht weer last gehad van zijn nachtmerries. Dit was ook niet gek met alle spanningen die hij voor de reis voelde, gelukkig waren het dit keer wel leuke spanningen. Hij werd even later slaperig wakker en daarom vervolgde Yang en Drake hun gezelligheid. Toen ze met de daling begonnen, baken ze door de dampkring. Yang legde vanalles uit over de planeet en Drake zijn ogen fonkelde van plezier. Hij vond het heerlijk om nieuwe plekken te bezoeken, maar kon dit niet vaak doen. Gelukkig had Eres hem deze trip gegund, Drake was zo blij geweest toen ze hem de toestemming had gegeven. Hij gniffelde bij de grapjes en de dingen die Yang wist. Na een tijdje voelde hij het toestel schokken en waren ze uiteindelijk veilig geland.

Drake keek zijn ogen uit toen ze op het platform af liepen. Er stonden allemaal verschillende mensen, de een stond op te wachten terwijl de ander vertrok. De poort waar ze doorheen liepen had mooie krulletters. Destination: Starshine Academy. Drake glimlachte en zag ook verschillende wezens, de een gevleugeld en de ander gewoon als normaal wezen. Hey, was dat niet de oud wind magic adviseur? Drake zag hem lopen met een andere anthromorph, nog voordat Drake het goed kon zien, viel hem het luchtruim op. Het was veel uitgebreider dan Razen. Vele luchtvoertuigen, shuttles in kleinere maten. Zo vrolijk, zo kleurrijk. De hoge gebouwen, zoveel huisjes, hij zag wegen met voertuigen en zoveel meer leuks. De vogels leken hier ook meer aanwezig en hij zag wolkenkrabbers die ook écht tot de wolken kwamen. De jongen slikte en was overwelmt. Razen was heel anders en deze planeet verschilde dag en nacht met Shadra waar hij ooit was geweest. Zo veel wezens als langs hen liepen. Drake had echter niet veel tijd om zichzelf hier verder nog over te verwonderen omdat hij werd weg getrokken door Yang, maar dit vond hij niet erg. Wat hier wel op volgde, was een vragenstroom van Drake,‘Woah woaaah, rustig Smokey!’ Drake grinnikte. Hij wreef op zijn achterhoofd. Schattige fact van Drake, hij deed dit altijd als hij zenuwachtig was. Op school gebeurde dit niet vaak meer en was het meer, de strijk door zijn zwarte haar wat een tik was geworden. ''Hehe..'' zei Drake en hij greep zijn rugzak beter vast. Opeens pakte ze zijn schouders vast en werd Drake omgedraaid. Ze wees naar een tweetal mensen. Drake keek haar even aan en slikte.. wilde een 'uhh'' uitbrengen, maar Yang was hem voor. ‘Dat zijn mijn broer en moe-‘ Drake beet zacht op zijn tong, hoe kon hij hier zo snel mogelijk weg? Opeens besefte Drake zich dat Yang ook famillie had. Dat was natuurlijk logisch, iedereen had dat. Voor Drake was di alleen een soort gevoel wat hij.. niet kende. ‘Hah, typisch mam! Met haar friggin zesde zintuig!’ zei ze toen de vrouw zich omdraaide. Zonder het te vragen pakte ze Drake zijn hand vast en rende het korte stukje naar de twee toe. ‘JUMP HUG!’ Drake zag hoe ze haar broer om de nek vloog, even later haar moeder een warme knuffel gaf vol liefde. Drake liep er wat rustiger en bijna verlegen achteraan. Zijn gezicht sprak boekdelen en hij moest even naar adem happen. Die warmte, die liefde en zoveel zorgzaamheid die de moeder en haar broer uitstraalde. Drake was dit niet gewend, voelde zich als een veel te kleine vis in een hele grote zee, helemaal vervreemd van de situatie die hij kende. Hij slikte, had met zijn linkerhand de rechter arm vast. Hij hoorde de vrouw iets zeggen, maar kon het niet goed verstaan. ‘Ja zeker! En dat is mede dank doooorrr...’ Haar moeder liet haar los en Yang pakte Drake z'n arm vast en trok hem naar voren. ‘Deze gozer hier!’ Drake voelde hoe hij naar voren getrokken werd, er stond een schaapachtige grijns op zijn gezicht. Waar was zijn coolguy houding? De altijd 'zelfverzekerde' Drake die  het liefst anderen de grond in trapte? De liefde en warmte die de familie was voor Drake zo ontwapenend, dat hij niet zo goed wist hoe hij ermee om moest gaan. ‘’Gozer’.’ hoorde hij haar broer zeggen. Drake keek de jongen even aan, hij deed Drake denken aan Dayé, maar dan ouder en.. met beide benen. Nog voor Drake wat kon zeggen, was Yang hem voor en hij kon haar ook niet verstaan. De twee raakte in een broer en zus stoeipartij. Drake keek er even naar, vond het leuk om te zien ook. Zean en Drake hadden dit soort stoeipartijen ook gehad, ooit toen ze nog kleine jongens waren. Tegenwoordig spraken Zean en Drake elkaar maar met vlagen en dan was het lang niet zo vol genegenheid als dit.

Tot Drake zijn lichte verbazing wendde de moeder van Yang zich tot Drake. Als eerst kreeg hij een blik toegeworpen, waarvan hij nou niet precies wist wat het moest betekenen. Er liep een soort rilling langs zijn rug die hij wel vaker bij Oriël ervaarde Alsof iemand meer van je dacht te weten dan je lief was. Hij liet haar zijn hand pakken, deze was warm en zacht, Drake rook haar bijna zoetige vanille geur. Hij voelde zich als een verlegen kat, die niet goed wist of hij haar kon vertrouwen. ‘Aangenaam je eindelijk te ontmoeten Drake.' Hoe wist ze zijn naam? Ging er door zijn hoofd heen. ''Yang heeft al veel over je geschr-‘ ahh ja, dat verklaarde het al. De vrouw kon haar zin echter niet afmaken door een bijna hysterische Yang die tussenbeide kwam. ‘Voel je in ieder geval thuis, op je gemak. Als er iets is ofzo kan je altijd naar me toe komen of een vraag aan een van ons stellen. We vinden het immers erg leuk dat je er bent. Hopelijk houd je van eten want Jaden en ik hebben vanalles voor bereid voor vanavond.’ Drake glimlachte en slikte even. ''Dank u hartelijk. Ik waardeer dat erg en ik hoop dat we samen een leuke kerst zullen hebben. En ja, ik ben erg gek op lekker eten'' Sprak hij kalm.‘Yas!’ Klonk opeens de hoge stem van het meisje er weer door terwijl ze naast haar moeder kwam te staan met een hopje. ‘Maak je niet druk, heb plezier en voel je op je gemak! Zoals ik al had verteld mijn familie is erg chill en niet zo streng ofzo. Dusja, lets have an awesome christmas!’ Drake grinnikte zacht. ''ik denk dat dat wel goed komt dan.'' samen met Yang haar familie liep Drake het platform af en kwamen ze meer in de hoofdstad van Puffoon. Opeens kwam Yang naar Drake toe, met een grote grijns. Ze had het voorstel om deze stad even in te gaan met z'n tweetjes. Dan zouden ze daarna naar het huis van Yang gaan. ''Uhh, ja prima.'' zei Drake tegen Yang, hij vond het een indrukwekkende plek dus hier wilde hij sowieso wel meer van zien. Ze zwaaide de broer en moeder van Yang uit, die ze savond's weer zouden zien.

Ook al was vuur meer haar element. Lag dit meer bij de energie die in haar kolkten. Toch kon ze niet ontkennen dat het gevoel van de Puffoonse wind heerlijk was. Hoe het haar huid streelde en haar haren deed wapperen. Om vervolgens begroet te worden door haar warmhartige familie. Waardoor haar hart werd gevuld met een onbekende warmte. Een soort sensatie die ze ook had ervaren tijdens de dans tussen haar en Drake. Het gevoel van ‘thuis’ komen en ‘geliefd’ worden.
De glimlach die op haar gezicht lag was dan ook niet meer weg te slaan. Zelfs toen haar moeder iets wilde zeggen wat zijzelf niet echt wilde blootgeven en er daardoor een hoog geluidje uitten, lag er nog altijd een glimlach op haar gezicht. Ze had naar haar moeder willen stormen en er tussen willen springen met een of andere spastische beweging, als Jaden haar niet bij dr kraag had gepakt. Nog steeds niet verleerd om zijn zusje in toom te houden wanneer het moest. Terwijl ze geen kant op kon gleden haar ogen richting de jongen die ze mee had genomen. De eerste die haar ‘thuis’ zou zien, de eerste die ze echt zag als een goede vriend en de eerste waardoor ze nog meer lachte dan voorheen. Haar mond hoeken klommen dan ook iets verder omhoog toen ze hem gade sloeg. Het viel haar direct op dat hij misschien wel nóg zenuwachtiger was dan voor ze in de shuttle stapten. In plaats van dat zijn houding stoer en onbevreesd was, was het timide en onwennig. Alsof de grote zwarte leeuw zojuist was veranderd in een klein, pluizig zwart kittentje. Een kittentje dat niet zo goed wist wat hij met de situatie aan moest en daarom maar zo timide over wilde komen als kon.
Ergens had ze de neiging naar hem toe te springen en haar armen om hem heen te slaan. Hem te laten merken dat hij zich geen zorgen hoefde te maken, hem op zijn gemak te stellen. Maar ze wist dat ze dan wellicht vreemde blikken zou krijgen, althans voor zo ver dat kon bij haar familie. Daarom liet ze dat maar achterwegen. Echter bleef ze natuurlijk niet gewoon ‘toe’ kijken. Zo was deze firecracker niet. Dus toen haar broer haar los liet hopte ze naar voren en kwam langs haar moeder te staan. Met veel enthousiasme en vrolijkheid, zelfs voor haar doen, sprak ze een paar geruststellende woorden en gooide haar armen in de lucht alsof ze zojuist een show had gegeven. Hierna werd ze alweer gegrepen door haar broer en voelde zijn hand door haar lokken gaan. Met wat gegrinnik wist ze los te komen en hoorde nog net de woorden van Drake. De grinnik van zijn kant was haar ook niet ontgaan waardoor haar mond hoeken alweer wat omhoog kropen. Ze hoopte echt dat hij zich niet ongemakkelijk zou voelen bij haar familie. Dat was immers nergens voor nodig. Ze waren de meest vriendelijke, warme mensen die ze kende. Zelfs toen ze thuis kwam met Liam waren ze nog vrijgezind en gemoedelijk geweest.

Na deze aangename begroeting en kennismaking waren ze van het platform afgelopen. De stad was natuurlijk al zichtbaar geweest vanaf het platform maar nu ze er naar toe liepen werd het duidelijker wat voor stad het was. Ook al was het gelegen op het arme gedeelten van Puffoon het was nog steeds een grote, levendige stad. Sommige gebouwen, wolkenkrabbers en trammen die rond reden zagen er wel al uit alsof ze aan vervanging toe waren. Hier en daar zag je vervallen kleine winkeltjes staan en de mensen droegen geen super chique kleding. Maar los daarvan was het zeker geen stad waarvan je zou weg deinzen. De buurt waar Yang echter in woonden was een ander verhaal… Maaar dat zou ze later wel aan Drake vertellen.
Eerst zou ze uitleggen hoe de infrastructuur hier werkten. Ze hadden vooral trammen die werden aangedreven door lucht magie, voor de wezens die niet konden vliegen. Want de meeste magiers hier vlogen naar hun bestemming als ze ergens snel moesten zijn.
Zo was het ook te zien aan de hoge gebouwen dat de deuren van balkons vaak open stonden. Deze deuren werden gebruikt voor in en uit een verdieping van een gebouw te gaan. Normaal was een ingang op de begane grond, zoals bij de academie. Maar aangezien de mensen hier konden vliegen was het dood normaal om een hoger gelegen ingang te nemen. Het was ook handiger, vooral op drukke uren, want dan hoefde niet iedereen zich door dezelfde deur te proppen. Sommige gebouwen maakte zelfs gebruik van grote ramen die open stonden. Dit vaak als er geen balkon was, want hey ramen waren ook openingen toch?
Naast deze deuren of ramen hingen vaak grote gekleurde vlaggen. Op deze vlaggen was te zien welke winkel of bedrijf er nou zat. De lappen dunne stof wapperde altijd sierlijk in de wind en het gaf de stad een mooi, magisch tintje.
Tussen al deze gevleugelde magiers, vlaggen en hoge gebouwen vlogen ook vogels rond. Het konden allerlei vogels zijn; kleine, grote, dikke, gekleurde, grijze, noem maar op. De meeste werden gebruikt voor de post. Brieven dan wel. Want de pakketjes werd gewoon gedaan door de luchtpostbode. Die waren vaak te zwaar voor de arme vogels. Deze postbode werd vaak gevolgd door een soort zwevend kratje waar de pakketjes in zaten. De kratjes konden veel verdragen wist ze, aangezien sommige dozen echt wel zwaar waren. Daarbij had ze deze ‘kratjes’ ook wel vaak gekaapt met haar vrienden voor een wedstrijdje kratjes racen. De postboden had dit niet leuk gevonden maar gelukkig wisten ze er altijd op tijd uit te springen en dan ergens te schuilen… daar waren die vlaggen dan weer geweldig voor. Ja, deze stad was erg levendig en dus super leuk om kattenkwaad uit te halen.

Met twinkelende oogjes was ze omhoog aan het kijken naar de wapperende vlaggen en het lucht verkeer. De herinneringen vlogen door haar heen en ook al lag die tijd achter haar. Afgesloten met nare gevoelens. Kon ze toch een grijns niet onderdrukken.
Het was Jaden geweest die haar op haar schouder had getikt en ze daardoor met grote, vragende oogjes op had gekeken. De jongen had zachtjes gelachen en gezegd dat Drake en Yang hun spullen aan hem konden geven. Met gemak hief hij de spullen op zijn schouders en haalde vervolgens een klein stoffen buideltje uit zijn jaszak. Hij vouwde de hand van zijn zusje open en legde het zakje er in.
‘Ga maar wat leuks doen met Drake.’ Sprak hij met een vriendelijke aai over dr haren. ‘Wij zijn nog wel even bezig met de chocolade taart dus kom maar rond vijf uur binnen lopen. Oke?’
Met een knipoog beantwoorde hij haar verbaasde blik toen ze het zakje had geopend. Er zaten zeker een paar gouden munt stukken in. Dit was erg veel, vooral als je niks kon missen. En dat was jammer genoeg wel het geval bij de Valkerys.
‘Maar-‘ Ze kon haar zin nog niet eens afmaken of Jaden had dr al in een omhelzing getrokken. Vervolgens klopte hij Drake op zijn schouder, die het gesprek tussen haar en Jaden totaal had gemist, en richtte zich tot zijn moeder om met haar richting het tramstationnetje te lopen.
Een brede, blije grijns speelde om Yang haar lippen en ze draaide zich naar haar vriend toe. ‘Kom, kom!’ Uitten ze en pakte zijn arm vast. ‘Ik ga je de stad laten zien. Althans… als je dat leuk lijkt?’ Voegde ze er vragend aan toe zich beseffende dat ze wel heel explosief was. Al snel stemde hij in en nog even zwaaide ze naar haar familie waarna ze langs Drake af liep richting de drukte van de stad.

Veel geluiden van kletsende mensen, straat bandjes en trammen waren te horen terwijl ze door de drukke winkel straat liepen. Yang was erg klein dus ze hoefde niet op te letten of er opeens een vogel langs haar hoofd vloog. Drake daar in tegen had dit nog niet direct door dus trok ze hem ongeveer twee keer aan te kant voor een vogel. Lachend had ze de eerste keer op zijn boven arm geklopt en beaamd: ‘En zo weet je dat je in Valestone bent. De vogels en veren vliegen om je oren. Dit gezegd te hebben zal ik je wat uitleggen over het lucht ruim…’ Met deze woorden wees ze omhoog en stond even stil. ‘Zoals je kan zien vliegen de magiers hier heel veel. De vogels worden vooral voor brieven post gebruikt. Als je niet kan vliegen is het soms lastig hier je weg te vinden, maar met een lucht magier in gezelschap komt et altijd wel goed.’ Een brede glimlach sierde om haar lippen.
Haar ogen vielen op een kraampje gevestigd in een gebouw op de tweede verdieping aan de weg/luchtweg kant. Het kraampje had voor zich een balkon zonder balustrade. Aan dit stukje balkon, waar je op kon staan, hing een vlag met het woord ‘soda’ er op. Hierbij besefte Yang zich dat ze al even niks gedronken had en dat ze Drake zo kon laten zien hoe het in z’n werk ging. ‘Je hebt vast dorst.’ Sprak ze en gaf de jongen een stomp tegen zijn schouder zodat ze zijn aandacht had. Hij keek namelijk zijn ogen uit. ‘Let op. Ik zal niet mijn vleugels gebruiken…’ Ze keek om zich heen. ‘ Want dan sla ik iemand misschien. Maar dit doen ze hier ook vaak.’
Met een knipoog zakte ze door haar knieën en sprong de lucht in met een wind vlaag achter zich aan. Gemakkelijk, met nog een lucht stoot vanaf haar voeten en in een cirkelende beweging om haar as, kwam ze terecht op het balkon gedeelte van het kraampje. Toen ze daar eenmaal stond keek ze over de rand heen en maakte een begroetings gebaar naar Drake. Met haar wijs en middelvinger tikte ze haar voorhoofd aan om ze daarna met een pols knikje er vanaf te halen, gepaard met een brede grijns. Terwijl ze zo stond vielen haar opvallend rode, lange haren als gordijnen langs haar gezicht en wapperde deze mee op de wind. Kort stak ze een lok achter haar oor om daarna omhoog te komen en zich te draaien naar het kraampje. De man lachte en met een spontane toon legde de rood harige de situatie uit waarna ze twee drankjes kocht.
‘Si, si, gracias!’ De laatste woorden klonken voor Yang zich weer terug draaide en simpel weg van het balkon af stapte. Als je niet wist dat ze een lucht magier was, of dat dit Puffoon was, zou je je dood schrikken en het meisje voor gek verklaren. Denkende dat ze wellicht suïcidaal was. Gelukkig was ze dat niet en kwam met wat lucht sturing lichtvoetig weer neer op de grond langs haar vriend. Hier hield ze het blikje naar hem uit en glimlachte. ‘Best wel awesome he?’ Sprak ze grijnzend en gaf hem een por met haar elle boog toen hij het drinken aan nam. Met een sissend geluid opende ze het blikje en nam er een slok van. Hierbij schoot haar alweer iets te binnen wat ze Drake echt ‘moest’ laten zien. Ofnja, meer moest laten proeven. Daarom pakte ze hem weer bij zijn elle boog en trok hem weer een richting op. ‘Laten we verder kijken!’ Zei ze met een brede grijns en wenkte hem om haar te volgen.

Het rood harige meisje liep vooral door de drukke stukken van de stad. Achterdochtig uitziende steegjes ontweek ze. Terwijl ze die, als ze alleen was, vaak gebruikte om snel op bepaalde plekken te komen. Ze had echter geen zin om in een moeilijke situatie te komen met haar vriend er bij. Dus had ze zich bedacht dat het slimmer was om onder de menigte te blijven. Daarbij was er op de drukkere stukken ook veel meer te zien.
Bij de meeste dingen wist Yang wel wat te vertellen. Het verhaal; dat ze aan een van de vlaggen had gehangen, naar bende was gevallen, zo op een markt kraampje wat zakken meel verkocht terecht was gekomen en daardoor een explosie van meel had veroorzaakt op de mark… vertelde ze met geuren en kleuren toen ze voorbij het plaats delict kwamen. Met wat gelach had ze erbij gezegd dat dat nog erger was geweest dan die keer dat zij en Drake een taart hadden gemaakt.
Toen het woord taart was gevallen bedacht ze zich iets waarbij ze even in haar vingers knipte waardoor er een klein vonkje vanaf kwam. ‘Hah!’ Ze keek naar een van de klokken in de straat en knikte zich beseffende dat ze daar nog wel genoeg tijd voor hadden. Zonder verdere uitleg pakte ze de jongen weer bij zijn arm en trok hem de straat door.
Uiteindelijk, na enkele meters van mensen ontwijken, kwamen ze uit voor een wat leek cafeetje. Het zag er knus en warm uit en ergens deed het haar denken aan de Bokkenburcht. Herinneringen van hun eerste ontmoeting vlogen door haar hoofd waardoor ze hoofdschuddend een grijns probeerde te onderdrukken. ‘Dit hier Drake,’ Ze klopte op zijn schouder en wees met de andere hand geopend naar het cafeetje. ‘Is een van de plekken die je MOET hebben bezocht als je in Valestone bent geweest. Hopelijk heb je een grote maag aangezien we vanavond ook nog moeten eten…’ Ze lachte en wuifde even in de lucht. ‘In ieder geval, hier maken ze de meest luchtige, lekkere chocolade soezen ooit! Zoals je kan zien is het best wel druk maar wees gerust er is plek zat.’ Na deze korte uitleg wenkte ze hem en opende de deur wat werd gevolgd door het geluid van een rinkelend belletje.

Met Flame op haar schouder en Drake achter zich, stapte ze naar de toonbank toe. Geuren van gesmolten chocolade, vers geklopte slagroom en gebakken spullen vlogen je als een warme wolk te gemoed. Waarschijnlijk iedereen zou moeten watertanden als ze hier zouden binnen treden. De warmte die je omhulde voelde aangenaam. Veel aangenamer dan de koude wind van buiten. Los van deze temperatuurs-warmte was de aankleding van het cafeetje ook warm en knus. Er werd veel gebruik gemaakt van donker hout, kaarsjes en zachte grote stoelen of banken. Het was duidelijk te zien waarom mensen hier graag kwamen en Yang kon een brede glimlach dan ook niet onderdrukken.
Een vriendelijk uitziend vrouwtje verscheen al snel en het meisje vroeg in haar thuistaal voor een tafeltje voor twee. De vrouw legde uit dat er boven nog wat tafeltjes vrij waren en dat zo de serveerster kwam. Met een knikje en een bedankje liep de kleine redhead verder het café in om uiteindelijk een houten, klassieke wentel trap op te gaan. Eenmaal op de eerste verdieping zag Yang al snel een tafeltje bij het raam met twee stoelen. Zonder te vragen aan Drake wees ze er naar en riep: ‘Headshot!’ Een paar mensen hadden opgekeken door haar luide stem maar dat deerde Yang niet. Wat te zien was aan het feit dat ze lichtjes huppelend, tevreden ogend, naar het tafeltje liep en hier met een brede lach naar Drake opkeek.
Het gevleugelde katje daalde neer op het tafeltje en kroop knus tegen het glazen kaarsje aan. Het was immers lekker warm daar. Yang schoof een van de stoelen naar achter en begon haar trenchcoat en sjaal af te doen om deze over de rug leuning te hangen. Vervolgens nam ze plaats aan de tafel en trok haar handschoenen uit. Haar blote, fijne handen werden zichtbaar. De huid om haar knokkels zag er anders uit dan op de rest van haar handen. Het had een soort glans in plaats van de natuurlijke matheid en het was duidelijk zichtbaar dat de huid daar ruwer en dikker was. Dit alles gaf aan dat er op haar knokkels flinke littekens zaten. Normaal gesproken had ze haar vingerlozen handschoentjes aan om deze ontsiering te verbergen. Maar aangezien het winter was en ze nu op Puffoon waren had ze niet de moeite genomen de kleine handschoentjes onder haar andere winter handschoenen aan te doen. Daarbij kende ze hier niemand van de academy en vertrouwde ze Drake zo dus danig goed dat ze de littekens niet perse hoefde te verbergen. Ze zou er niet een heel verhaal over vertellen. Misschien als hij er naar vroeg. Maar zo uit zichzelf vond ze het niet boeiend genoeg om over te spreken.
Toen ze eenmaal allebei zaten keek Yang Drake aan en wilde alweer wat zeggen maar de serveerster kwam voor haar zegje. In het Puffoons bestelde Yang twee Chocowolkjes, zoals ze dat noemde, en wat te drinken. De serveerster knikte en zei dat ze zo terug was. Na deze woorden richtten het meisje zich weer op de jongen. ‘Vreemd taaltje he? Puffoons?’ Een grinnik ontsnapte haar lippen en nog voor Drake kon antwoorden werden er al twee chocolade bollen voor hun neuzen geschoven.
‘Ok ok! Het is dus chocolade.’ Ze wees naar de chocolade laag waarna ze met haar mes vanaf de boven kant in de bol stak. Haast alsof ze een of andere moordenaar was. ‘En de binnenkant…’ Ze liet het mes er door heen zakken en sneed de soes door midden. ‘Is van de meest luchtigste slagroom die je ooit heb geproefd!’
Met een knipoog schoof ze de soes open zodat Drake het kon zien en een luchtige witte fluffige substantie werd zichtbaar. Vervolgens haalde ze een toef slagroom er uit. Je zou verwachten dat ze dit in haar mond zou stoppen maar in plaats daar van legde ze de toef slagroom voor Flame neer. Het katje rook al snel wat er voor haar neer was geplaatst en nieuwsgierig gingen haar oogjes open en spitste ze haar oortjes. Bij het zien van de witte substantie was er een duidelijk gespin te horen en nog voor de twee tieners hun soezen hadden aangevallen begon het beestje gulzig van de slagroom te likken. Even keek de roodharige vertederd naar het beestje. De liefde voor het katje was te zien in haar ogen. En als dat nog niet genoeg was, maakten de aai over het beestje dit wel duidelijk.

De sfeer in het cafeetje was aangenaam en zorgde ervoor dat Yang zich op haar gemak voelde. Een soort blije, tevredenheid bekroop haar en kort gleden haar ogen naar de jongen voor haar. Ze was oprecht blij dat hij hier was. Dat ze hem de wereld kon laten zien waar zij al die jaren in had door gebracht. Natuurlijk zaten er ook minder mooie stukken aan maar toch voelde het goed. Alsof het juist was om iemand anders, buiten de mensen hier, toe te laten in een dieper stuk van haar leven. Daarbij was hij ook gewoon een erg goede vriend van haar geworden. En met het bal… Onbewust gleed een van haar handen naar het hangertje wat om haar nek hing. Een gouden hartje wat ze gekregen had van hem voor ze naar het bal gingen. Ja, het bal was echt geweldig geweest. Ze was niet perse een ‘feestjes’ type, maar hij had het er naar gemaakt dat ze een top avond had gehad. Opeen besefte ze zich dat waar zij ook was, als Drake er bij was, was het altijd wel fijn of leuk. Ze kon zich geen moment herinneren dat ze zich aan hem ergerde of wenste dat hij weg was. Eigenlijk, ergens diep van binnen, zou ze het liefste heel vaak, of altijd, bij hem zijn.
Bij die gedachten, die realisatie, verscheen er een kleine blos op haar besproeten wangen. En precies op dat moment kruiste hun ogen elkaar. Even schrok de rood harige op en viel snel als afleiding de chocosoez aan.
Hierna ze kuchte en lachte een beetje falend. ‘Anyway!’ Uitten ze en haalde een hand door haar haar. Weer terug kerende naar haar meer ‘normale’ zelf. ‘We kunnen het niet al te laat maken. Ik bedoel… we moeten voor het avond eten thuis zijn en…’ Met deze 'en’ gleden haar ogen naar buiten. Ze vroeg zich af of ze dit wel moest vertellen en hoe. Uiteindelijk, na enkele seconden stilte, zuchtten ze en haalde adem. ‘En ik heb niet echt een goede… reputatie… in de stad. Om het zo maar te noemen.’ Een iet wat ongemakkelijk lachje klonk. ‘Dus ik loop liever niet met jou laat door donkere steegjes.’
Zich beseffende hoe dit klonk, hield ze een ‘ppfft’-geluidje binnen en een grijns lag alweer op haar lippen. ‘Daarbij wil ik zoiezo niet met ‘jou’ door een donker steegje lopen!’ Plagend keek ze hem grijnzen aan en gaf hem onder de tafel door een tik tegen zijn knie. Heerlijk z’n jongens vriend. Die zouden het niet uitschreeuwen als je ze een speels tikje gaf.

Toch eigelijk best verlegen als hij was, stond Drake bij de mensen die hij zojuist had ontmoet. De jongen merkte duidelijk dat hij dit niet gewend was, terwijl hij Yang als een vis in het water zag spelen. Het was best grappig want ondertussen druisde de drukte van de stad gewoon door. Drake was om deze zelfde reden niet echt veel van stof bij het clubje. Hij was sowieso al geen jongen van vele woorden ondanks zijn ego. Dit werd alleen maar erger wanneer hij zich bevond in een situatie die hij niet gewend was. Zijn oranje ogen keken naar Yang, hoe ze vrolijk met haar broer stoeide, hoe de warme band van hen af straalde. Ze was een lief en prachtig meisje die hij echt heel erg was gaan waarderen. De jongen zou er nooit spijt van hebben dat hij haar ooit bij zich had geroepen in dat café. Hij dacht er even aan terug en haar gehele houding was hem bevallen. Meestal vond hij het irritant en vervelend wanneer meisjes zo vreselijk druk waren en alle kanten op schoten. Toch was Yang anders voor hem, ze voelde als.. Hij wist zijn vinger er niet op te leggen. Het was gewoon dat hij zich niet snel aan haar irriteerde, Drake kon veel van Yang hebben en ergens was hij daar ook erg blij mee. Op die manier had hij er een goede vriendin bij gekregen waar hij veel om gaf. Een vriendin waarbij hij door het vuur zou gaan.

De jongen liet niet snel mensen dichtbij komen, om meerder redenen. Yang was ook niet iemand die dat allemaal van hem wist. Ze wist eigelijk praktisch niks over zijn verleden. Misschien was dat ook juist wel iets wat hij fijn aan haar vond, want ze had er ook nooit naar gevraagd. Geen forcerende ondervragingen zoals Light dat kon doen.. of dat hij werd gemanipuleerd om het gewoon te zeggen zoals bij Hayden. Nee.. Yang liet het gewoon zoals het was en stelde geen vragen, was gewoon al blij als je er was. Hij waardeerde dat zij het je gevoel kon geven dat je er toe deed. In haar ogen kon lezen, dat ze vreselijk veel om je gaf. Zo blij.. zo vrolijk en met alle liefde die ze had meegekregen van haar famille. Drake herkende die warmte en liefde van Yang zelf terug in haar gezinsleden en hij snapte nu ook waar het vandaan kwam. Als je zo was opgevoed, met zoveel genegenheid, dat er altijd iemand voor je was. Dat mensen onvoorwaardelijk van je konden houden. Dat er altijd iemand was, zelfs midden in de nacht.. om op terug te vallen. Hij wist zeker dat Yang als kind wel de nachtmerries had gehad waarbij ze s'nachts bij haar moeders bed had gestaan. De warme dagen van kerst, het samen film kijken op de bank met een warme kop chocomelk. De dagen van liefde, de dagen van gezelligheid en dat wat ze miste wanneer ze niet op school was. Drake kon het hele plaatje wel voor zich zien. Hij kon het zien, maar uit ervaring spreken? De ervaring van een nachtmerrie, was voor hem als klein kind misschien nog altijd beter dan... het wakker zijn. Hoe koud de nachten waren geweest in de kelder.. De ketens rond zijn vieze polsen waar het eelt langs zijn huid zat. Wonden op zijn huid, de blauwe plekken over zijn gehele lichaam. De nachten dat hij 'stout' was geweest, zoals een koekje uit de trommel stelen. De striemen op zijn rug en dat ...oneindige vreselijk vieze gevoel. Bloed proevend in zijn mond terwijl hij zichzelf als kind al dood wenste. Koud zweet dat over zijn voorhoofd liep terwijl hij de pijn probeerde te verdragen. Het kinderleven van Drake en Yang, was dag en nacht verschil. Tenminste, zo dacht Drake er over.

Ze besloten uiteindelijk de stad in te gaan, Yang kreeg ook heel erg lief wat geld mee van haar broer. Drake keek met een glimlach Yang aan en ze zwaaide de moeder en haar broer uit die alvast naar huis gingen. Toen ze hun eigen weg gingen gooide Drake nonchalant zijn arm over haar schouder. De zon straalde over de gebouwen heen en je kon iedereen zien genieten van de prachtige dag. Mensen gingen naar school, naar het werk of juist een gezellige dag stad. Het laatste gold voor de twee vrienden die aan het begin stonden van een geweldige vakantie samen. Ze trok hem weg voor een vogel, vooral omdat hij wat langer was. Drake was het ook niet gewend dat vogels gewoon door de stad heen vlogen alsof het normaal was. ''Woah!'' Hij lachte en een grote grijns op zijn gezicht gaf aan dat hij het wel weer grappig vond. ‘En zo weet je dat je in Valestone bent. De vogels en veren vliegen om je oren. Dit gezegd te hebben zal ik je wat uitleggen over het lucht ruim…’ Met deze woorden wees ze omhoog en stond even stil. ‘Zoals je kan zien vliegen de magiers hier heel veel. De vogels worden vooral voor brieven post gebruikt. Als je niet kan vliegen is het soms lastig hier je weg te vinden, maar met een lucht magier in gezelschap komt et altijd wel goed.’ Drke grinnikte en knikte, om aan te geven dat hij het begrepen had. De jongen was erg benieuwd naar deze stad, hij was er van onder de indruk. ‘Je hebt vast dorst.’ Sprak ze en gaf de jongen een stomp tegen zijn schouder zodat ze zijn aandacht had. Drake keek namelijk zijn ogen uit in deze prachtige stad, hij zag ook allemaal... ‘Let op. Ik zal niet mijn vleugels gebruiken…’ Drake keek om naar Yang. ‘ Want dan sla ik iemand misschien. Maar dit doen ze hier ook vaak.’ En daar ging ze hoor, opeens schoot ze de lucht in en verdween op een rand boven hem. Drake keek haar met een schaapachtige blik na. En nu? Helemaal alleen overblijven in deze gigastad waar hij de weg niet kende. Drake keek ernaar alsof hem zojuist was verteld dat hij een proefwerk over veters zou krijgen. Verward. Hij zwaaide naar boven toen hij Yang een gebaar zag maken.

Soepeltjes stond ze een paar minuten later weer naast hem. ‘Best wel awesome he?’ ''Haha, yeah. Kijk maar uit dat de frisdrank niet uit je blikje spuit, door je wildvlieggedrag.'' zei Drake in een grapje terwijl hij haar een tikje op de neus gaf. Hij grinnikte en zag hoe ze de frisdrank opende. ‘Laten we verder kijken!’ Drake stemde in en werd alweer in al het enthousiasme mee getrokken naar de volgende bezienswaardigheid. Een tevrede glimlach op zijn gezicht, terwijl hij van zijn drinken sipte. Hij luisterde met rustig gemoed naar de leuke verhalen van Yang. Ze genoot van het vertellen en Drake genoot van haar verhalen, hoe ze in alle geuren en kleuren uitlegde dat ze een 'akkfietje' had gehad op de markt. Drake herkende de ondeugendheid en de drang naar ontdekken, het kattekwaat van een kind. Het viel hem wel op dat ze tussendoor routes vermeed en vooral de drukte opzocht. Hij merkte eigelijk nu pas aan haar dat er misschien meer achter zat dan hij vermoedde. De jongen liet dit echter in het midden, want zoals dat zij geen rotvragen stelde zou hij dat ook niet bij haar doen. Uiteindelijk hielden ze stand bij een klein café, Drake keek er nieuwsgierig naar. Er was iets mee, anders waren zie niet gestopt.

‘Dit hier Drake,’ Yang klopte op zijn schouder en wees met de andere hand geopend naar het cafeetje. Drake keek langs haar arm naar de plek die ze bedoelde. ‘Is een van de plekken die je MOET hebben bezocht als je in Valestone bent geweest. Hopelijk heb je een grote maag aangezien we vanavond ook nog moeten eten…’ Ze lachte en wuifde even in de lucht. ''Oh haha, maak je daar maar geen zorgen over.'' Sprak de jongen met een grijns.  ‘In ieder geval, hier maken ze de meest luchtige, lekkere chocolade soezen ooit! Zoals je kan zien is het best wel druk maar wees gerust er is plek zat.’ Drake slikte met grote ogen langs zijn lippen. ''Klinkt als een plan!'' En de jongen wreef in zijn handen, waarna ze samen naar binnen liepen. De geuren.. de warm zoette aroma's wolkte zijn neus binnen toen hij zijn voet over de drempel zette. Hij keek alweer zijn ogen uit en begon te watertanden.. bij al die heerlijke lekkernijen in een kleine glazen bak. Hij grijnsde ervan, en dan wel van oor tot oor. Hij hoorde Yang een vreemde taal spreken die Drake als Puffoons herkende. Hierna volgde Drake haar langs de toonbank naar achteren, ze liepen wat gevulde tafeltjes langs. Het was inderdaad druk. Achterin liepen ze een oude trap op waar hij zijn hand als steun op de paal legde. Het was er prachtig en de kleuren deden hem denken aan de bokkenburgt. Drake was altijd erg fan van dit soort plekken. Hij genoot van hoe het er uitzag, want de oudhoud straalde er vanaf. Deze plek was er al een hele lange tijd en dat was goed te zien ook. De details in het houtsnijwerk en de

‘Headshot!’ ehh, zo te zien had Yang een tafeltje uitgekozen. Drake draaide even met een glimlach zijn ogen. Hij volgde haar met zijn handen in zijn zakken, naar het tafeltje bij het raam. Het schattige katje had ook zijn aanwezigheid laten merken nu er eten in de buurt was. Hij trok zijn zwartwitte jas uit en droeg hieronder een mooi bordeaux rood shirt, met een V-hals. Boven op dit shirt lag alleen nog de ketting die de jongen altijd om had. Als hij zijn jas aan had viel het meestal niet zo op. Een zwart koort en de bedel was van puur zilver gemaakt. Het vormde een mooi vlammetje die in een krul trok. Hij haalde een hand door zijn zwarte haar en keek daarna even naar Flame, terwijl Yang de bestelling deed. ‘Vreemd taaltje he? Puffoons?’ Drake grinnikte. ''Yeah, maar Raziaans wel eens gehoord?'' Toen hij dit uitgesproken had, werden de chocobommen al neergezet. Drake keek er verheerlijkt naar. ‘Ok ok! Het is dus chocolade.’''Ja, dat zie ik.'' ‘En de binnenkant…’ Drake keek naar het ding wat ze open sneed. ‘Is van de meest luchtigste slagroom die je ooit heb geproefd!’ Drake was nu toch wel al nieuwsgierig. Toch kon hij het niet laten. Drake liet zijn mes en vork liggen en keek baldadig naar Yang. Hij greep het ding met beide handen vast en nam een heerlijk grote hap. Zijn mond vulde zich met zacht, wit romig spul wat heerlijk luchtig en zoet was. Plus de slagroom en het beetje deeg.. was dit de meest perfect combinatie die hij kon verzinnen. Het was echt heerlijk! Drake zijn smoelwerk zat natuurlijk wel onder maar dit boeide hem niet, des te meer dat hij ervan genoot. Hij zag hoe ook Flame de privilege kreeg om  te genieten van dit heerlijke goedje, welverdiend na zo'n lange dag en reis. Hij genoot van de slagroom en alles wat erbij zat, keek uit het raam nar buiten.

Hij zag mensen langs lopen, de rest van de straat en al die mooie kleuren. Drake was altijd al een jongen die graag uit het raam keek. Hij hield van overzicht, om de controle niet te verliezen. Om niet te vallen in onwetendheid. In zijn ooghoek zag hij langzaam hoe Yang haar bedeltje pakte. Ze had het van hem gekregen bij het bal, oh wat was het mooi geweest. Een droom die hij op dat moment ha beleefd terwijl het echt was. De jongen was ook nog niet uit over hoe en wat hij voor haar voelde en dit maakte hem misschien juist onzekerder bij haar. Vaak gaf ze hem een warm en bijna kriebelig gevoel, ze was zo speciaal voor hem. Hij hield erg veel van haar als een vriend, maar hij wist niet of dit ook ooit meer zou worden. Dit leek hem eigelijk iets,.. waar hij zo gelukkig van zou kunnen worden. Ja.. misschien zou hij.. of iet? Drake was altijd zo voorzichtig met echt verliefd worden. Misschien was het daarom ook wel dat hij haar altijd op een bepaalde afstand had gehouden. Een afstand waardoor het 'echte' gevoel, waar hij onzeker van werd, nog even uit bleef? Hij had al vele meisjes versleten, maar enkel weinigen hadden daadwerkelijk zijn hart kunnen roeren. En.. er was er tot nu toe nog maar een waarvan hij echt zielsveel hield. Hayden was er nu niet, wat Drake soms dubbele gevoelens gaf. Zou ze het goedkeuren als?.. De jongen bleef er vaak over dubben en het maakte zijn besluit nog moeilijker. Tot hun schrik vingen ze elkaars blik en Drake zag dat ze een blos had gekregen. Hoe? Kon ze gedachte lezen? Want dan zou hij nu echt direct van tafel rennen? Had hij misschien iets verkeerds gezegd, of juist omdat hij even stil was geweest? Drake keek maar naar Flame om de plotselinge gevoelens te verbergen.

‘Anyway!’ waarna ze door het rode haar woelde. ‘We kunnen het niet al te laat maken. Ik bedoel… we moeten voor het avond eten thuis zijn en…’ Drake knikte en was het met haar eens. Vooral in de late uurtjes en in een stad die hij niet kende, dat stelde hem niet op zijn gemak. ‘En ik heb niet echt een goede… reputatie… in de stad. Om het zo maar te noemen.’ Drake keek even vragend, maar hield zichzelf stil. Dit was niet het moment. ‘Dus ik loop liever niet met jou laat door donkere steegjes.’ Drake keek haar aan, zijn blik sprak boekdelen. Ze stonden samen op want de gebakjes waren op. ‘Daarbij wil ik zoiezo niet met ‘jou’ door een donker steegje lopen!’ Drake haakte zijn arm rond haar shouders en lachte. ''Oh ja! Want ik ben oh zo gevaarlijk wou je zeggen?'' Terwijl hij dat zei woelde Drake door het rode haar. Drake,.. gevaarlijk? Ze had geen idee. Toen hij haar had los gelaten, liepen ze naar beneden. Drake stelde voor om te betalen en uiteindelijk liepen ze samen naar het huis van Yang.

De Chocowolk smaakten nog beter dan normaal. De chocola puurder, de slagroom zachter en zoeter, het deeg lekkerder van structuur. Het leek wel alsof ze in ene roze wolk van blijdschap terecht was gekomen. Ze was gewoon zo gelukkig met het feit dat Drake deze kerst bij haar was. Ze had op school niet mega veel vrienden gemaakt maar die ene die ze had gemaakt was ook direct een hele goede klik geweest. De gevoelens in haar die rond hem heen draaide waren nog niet helemaal duidelijk. Maar op zich vond ze dat geen probleem. Ze was immers nog te bewolkt door het gebeuren met Liam. En daarbij wist ze wel dat ze veel om deze jongen gaf en hem een prettig gezelschap vond… en dat was toch al meer dan genoeg om te weten? Waarom je druk maken als de realiteit al erg prettig was.
Ze kon de twinkeling in haar ogen en de glimlach om haar lippen dan ook niet weg krijgen. Ze had gegrinnikt toen hij gewoon, barbaars, een hap uit de lekkernij had gegeten. Met haar ogen rollend had ze zelf weer een hap genomen om hem nog even grijnzend aan te kijken. Terwijl ze daar zaten hadden hun ogen kort elkaar gevonden. Haar koud zilveren in zijn warm oranje. Het leek wel alsof hun gedachten op een lijn zaten. Een gevoel van synchronisatie was haar bekropen. Maar dit gevoel verdween al snel toen er een blos op haar wangen verscheen en haar gedachtes een heel andere kant op gingen.
Om dit moment niet nog ongemakkelijker te maken begon ze maar alweer te praten. Uitleggende dat ze niet al te laat thuis moesten zijn. Vervolgens stonden ze op en voelde ze hoe hij zijn arm om haar schouders heen haakten. Het was een gevoel wat ze wel vaker ervaarden maar elke keer kon ze de grijns niet van haar gezicht aftoveren. Er was gewoon iets aan zijn sfeer, zijn warmte, zijn sterke armen, wat er voor zorgde dat ze zich ‘fijn’ bij hem voelde. Fijn als in de zin van gelukkig en veilig. Een sensatie die ze nou niet bepaald snel bij vreemdelingen, of nja vrienden, had. Althans, niet op deze manier.
‘Ja!’ Lachte ze op zijn reactie. ‘Een van de geváárlijkste personen die ik ken.’ Voor de grap rilde ze. ‘De rillingen glijden over mijn rug als ik aan je denk.’ Een grijns vormde zich om haar lippen en kort keken de twee elkaar alleen maar grijnzend aan. Een soort speelse spanning, zoals bij het sparren, was tussen hen voelbaar. Het was Yang uiteindelijk die dit moment verbrak door in de lach te schieten. Met wat gewuif wenkte ze hem mee en besloot maar om naar huis te lopen.

Terwijl ze de drukte van het centrum van de stad achter zich lieten werd het duidelijk in wat voor wijk Yang woonden. Golf platen als overkapping voor bepaalde delen, in geslagen ramen die met hout weer waren gemaakt, deuren waarvan de verf er af begon te vallen en scheuren in sommige muren waren te zien. De huizen waren klein en stonden direct aan elkaar vast met soms een gangetje er tussen. In die gangetjes stonden dan vaak houten kisten of kartonnen dozen en natuurlijk kapotte drank flessen. Oude lantaarn palen, waarvan je je af vroeg of het licht nog werkte stonden onregelmatig, langs de paden.
Uiteindelijk bleef Yang bij een paal staan en keek ze omhoog. Een frons verscheen waarna ze zuchtte. ‘Ze hebben de lamp nog niet gemaakt.’ Sprak ze om daarna haar schouder op te halen en zich naar Drake te wenden. ‘Hopelijk schrik je er niet van… Van in wat voor buurt ik woon enzo.’ Een beetje ongemakkelijk rolde ze met haar ogen en een scheve glimlach was verschenen terwijl ze zijn blik ontweek. ‘Het is niet zó slecht hier hoor. Onze buren zijn hartstikke vriendelijk en mam onderhoud onze achter en voortuin erg goed. Je moet de rozen eens zien in de lente, werkelijk prachtig. Het is alleen dat…’ Ze viel weer even stil en blies een wolkje lucht uit haar longen. ‘We hebben gewoon niet het meesten geluk gehad in rijkdommen… Het is niet heel erg weetje,’ Een oprechte glimlach sierde om haar lippen waarna ze haar weg weer vervolgde met Drake aan haar zijde. ‘Ik bedoel we hebben een huis, altijd eten en aan liefde komen we nooit te kort. Dus ik vind het niet erg.’ De glimlach veranderde in een brede lach waarmee ze de jongen aan keek. ‘Ik kan me alleen wel voorstellen dat het soms even schrikken is voor mensen die dit niet gewend zijn. Ik bedoel…’ Ze wees met haar duim een steegje in waarbij haar stem opeens droog komisch klonk. ‘Je ziet in Oaks Field geen zwervende pizza dozen.’ En inderdaad, in het steegje lagen een paar pizza dozen die, wat leek, aan het zwerven waren. Een grinnik door haar eigen slechte grap ontsnapte aan haar lippen. ‘We kwamen in ieder geval nooit iets te kort so all good.’ Vervolgde ze haar zegje nonchalant om daarna een stuk vooruit te rennen en te stoppen bij een van de huisjes.
Voor het huisje was een schattig klein tuintje te zien met wat gras en struikjes. Langs dit gras stukje lag een paadje van stoep tegels die leiden naar een donker rode deur. Voor het tuintje stond een houten hekje waarvan Yang het poortje opende. ‘Tadaaa!’ Riep ze en maakte een pose naar het huis. Het huis was klein en gemaakt van simpele stenen. Je zag de ouder dom er van maar ergens sierde het het huisje ook wel. Aan weerszijden van het grote raam kom je duidelijk iets van een grote klim op plant zien. Er zaten echter geen bladeren of bloemen aan. Alleen de doorns waren zichtbaar. ‘En dit zijn die rozen waar ik over sprak.’ Ze wees naar de klim op plant die zich sierlijk had gewoven tussen en voor het houten timmer werk wat duidelijk was gemaakt voor de plant haar ondersteuning. ‘Achter hebben we nog zo’n monster staan. Pas op met het aanraken tho. De doorns zijn erg scherp. Al zie je de doorns niet meer als de rozen er over heen groeien. Echt Drake, ze zijn nog mooier dan in de tuinen van Starshine.’ Ze knipoogden en richtten zich naar de deur die, nog voor dat ze klopte, open ging.
Een Jaden met een geamuseerde blik verscheen in de deur opening en leunde tegen een van de zij kanten. ‘Zo zusje,’ sprak hij. ‘Ben je Drake aan het vertellen hoe je ooit naar boven wilde klimmen via de rozen struik? En toen vervolgens huilend met bebloede handen en armen naar binnen kwam. Zeggende dat dat geen planten zijn maar monsters?’
Bij deze woorden verscheen er een muppet face bij Yang waarbij ze naar voren sprong en Jaden hard in zijn maag porde. ‘Ik was jong en onwetend!’ riep ze dramatisch uit om daarna over haar schouder naar Drake te kijken. ‘Al zou ik het zo weer doen hoor.’ Grinnikte ze en stak haar tong uit waarna ze voelde hoe ze bij haar schouders werd gepakt en speels naar binnen werd geduwd.
‘Entrar, idiota.’ Sprak haar broer al grijnzend hoofdschuddend in hun thuis taal. ‘Je leert ook nooit verstandig zijn.’ Vervolgde hij zijn zegje waarna hij zich omdraaide en de deur voor Drake open hield. ‘Kom toch binnen, het is buiten veel te koud. We bijten niet…’ Een vast bekende grijns voor Drake lag op de jongen zijn lippen. Yang moest het van iemand hebben, niet waar? ‘Althans, niet hard.’ Voegde hij er aan toe om daarna weer een stomp te krijgen van zijn zusje. Die vervolgens de jongen Drake ook wenkte en haar jas al aan het ophangen was aan de kapstok. Toen Drake eenmaal binnen was hing ze ook zijn jas op en voelde hoe Jaden haar over haar hoofd aaide om terug te lopen naar zijn moeder aan het aanrecht.

Wanneer je het huisje binnen stapten kwam je direct uit in de keuken en eetkamer. De twee kamers waren gefuseerd tot een kamer. Het was niet gek dat de geuren van specerijen en baksels je te gemoed vlogen. Yang snoof eens diep en slaakten een tevreden zucht. Ze wilde de koelkast opentrekken om te zien wat ze al allemaal hadden gemaakt maar haar moeder hield haar tegen. ‘Niet zo snel firecracker.’ Lachte ze zachtjes. ‘We gaan zo eten. Nog even geduldig zijn.’ Hierna richtten ze haar blik op Drake. ‘Welkom in ons huisje. Ga gerust aan tafel zitten, maak het je gemakkelijk, we gaan toch zo eten dus.’ Ze gebaarde naar de tafel voor het raam en draaide zich daarna weer om, om in een grote aardewerken pan te roeren.
Yang was ondertussen al naar de tafel gestoven en trok een stoel naar achteren. ‘Ga hier zitten! Dan zit je langs mij! Das gezellig. Want werkelijk, je wil niet langs Jaden zitten, die steelt al je eten.’ Een grinnik van de roodharige jongeman was te horen terwijl hij serviesgoed uit een hoog kastje pakte en zijn zusje wenkte. Zonder iets te zeggen wist Yang wat hij bedoelde en hupste ze vrolijk naar hem toe. Met borden, bestek en glazen, alles balancerende, liep ze het kleine stukje naar de tafel toe en begon deze te dekken. ‘Blijf maar zitten, je bent immers onze gast.’ Zei ze met een vriendelijke knipoog tegen Drake om daarna haar moeder en broer verder te helpen.
Het huisje was inderdaad klein maar door de lichte muren leek het niet beknellend. De houten meubels, de houten vloer, de rood getinte schilderijen en de verdeelde kleine plantjes zorgde er echter voor dat, ook al waren de muren gebroken wit, het huisje erg knus oogden. Het had ergens iets weg van de bokkenburcht maar dan toch net iets ‘lichter’ en ‘ruimer’. De woonkamer die aangrenzend aan het eet gedeelte lag was deels te zien door de opening in de muur. Het leek wel een deur post, maar dan zonder deur. Deze woonkamer zag er nog knusser en warmer uit dan de ruimte waar ze zich nu in bevonden.
Een luie, comfortabele stoel stond ongeveer in het midden van de iet wat lange kamer. Daar schuin voor, achter in de kamer dus, stond een grote poefige stoffen bank. Tegenover dit meubel stuk stond een klein houten koffie tafeltje waaronder een rood hoogpolig tapijt lag. Een stukje verder, schuin voorbij de stoel, stond een openhaard waarvan het vuur al aangenaam knisperde. Naast deze openhaard was aan de ene kant een deur te zien, die leiden naar de gang naar buiten, en aan de andere kant een grote ouden boeken kast. Aan de muur tegenover te stoel was een groot rond raam te zien die het meeste van de kamer belichten.
De voorkant, of het eerste gedeelte, van de kamer was bemeubeld met aan de linkerkant een bureautje met daarnaast een schilders ezel. Aan de andere kant van de kamer, rechts dus, stond een krappaal met daarnaast een deur. Die deur leidden naar de trap naar boven, gelegen achter de muur waar de openhaard stond.
Het was dus wel gezegd een compact huisje. Maar het had de juiste uitstraling. Warmte, gemoedelijkheid en erg verwelkomend. Bijna ieder mens die er binnen zou stappen zou zich moeten in houden niet op die ene luie stoel te gaan zitten en te ontspannen. Dit kwam wellicht ook wel een beetje door wat de Valkery’s uitstraalden. Ze genoten altijd van bezoek en hadden vaak vrienden van Jaden over te vloer. Het was een gastvrij gezin die geen probleem maakte als ze een bord eten er bij moesten zetten. Want waar drie aten, aten er net zo goed vier, vond haar moeder altijd.

Ergens, onder het klaar zetten van alles, klonk de terechte vraag van Drake waar de vader van Yang was. Kort werd het stil en keken de drie familie leden elkaar aan. Deze stilte werd verbroken door een mauw en alle zes de ogen gleden naar de opening naar de woonkamer. In de opening zat een grote, deftige, slanke kat. Door zijn vacht leek het net alsof hij een smoking aan had en het witte snorretje boven zijn boven lip maakten dit alleen maar beter.
Zonder enige twijfel bukte Yang en tilde de kat op. Deze vond het niet echt fijn en dat was duidelijk te zien aan zijn chagrijnige gezichtsuitdrukking. ‘Hier!’ Uitten de roodharige op Drake zijn vraag. ‘Een man opgesloten in zijn dierlijke vorm. Voor eeuwig gedoemd zijn eigen vacht te likken en haarballen op te kotsen.’ Het drama spatten er vanaf even leek het alsof ze zojuist op het podium stond en een dramatische act opvoerden.
Het gegrinnik van de moeder des huizes verklapte echter dat het echt maar een ‘act’ was. ‘Yang liefje, dat verhaal kan je echt niet blijven vertellen… al moet ik wel zeggen…’ Ze pakte de kat over van haar dochter en wreef liefkozend met haar wang langs de wang van de kat. ‘Dat alleen Sir mijn echte hart heeft gestolen!’ Sprak ze ook op dramatische toon en ging mee in het spelletje van haar dochter. Dit alles terwijl de kat er nog altijd on gecharmeerd van deze heisa bij hing.
Om het af te maken klonk er een zucht van de enige man in het huis en deze rolde geamuseerd met zijn ogen. ‘Jullie zijn echt verschrikkelijk.’ Beaamde hij en zetten een karaf met water op tafel.
‘Maar het is waar!’ Sprak Yang en zag hoe haar moeder de kat naar Jaden uitstak.
‘Toon wat respect voor je vader jongen!’ Klonk de moeder en enkele seconden was het weer stil waarna de drie in de lach schoten.
Eindelijk werd de kat, Sir, neer gezet en deze sloop geïrriteerd weg, terug naar zijn plek op de stoel. De kat werd gevolgd door Yang die al snel weer terug kwam met een klein pakketje in haar handen. ‘Maar goed,’ Ze nam plaatst naast Drake en glimlachte. ‘Mijn vader is terug naar de krijgers gegaan toen ik in mijn moeders buik zat. Eigenlijk had hij terug moeten komen maar dat is nooit gebeurt. Ik heb hem dus nooit gekend en we praten niet heel veel over hem. Daarbij is het ook niet heel erg hoor. Ik heb alles wat ik nodig heb en meer… Dus mij hoor je niet klagen. Vandaar dat ik het vast nog nooit heb verteld. Het is gewoon niet zo’n groot ding in mijn, ons, leven.’ Ze keek naar haar familie leden en de liefde en waardering was duidelijk in haar ogen te lezen. Het was waar. Ze had dan misschien geen vader. Maar haar broer en moeder maakten dit meer dan goed. Ze waren geweldig op meer dan een manier. En ze zou echt niet zonder ze kunnen leven. Zelfs nu ze op de academy woonden merkten ze gewoon hoeveel ze om hen gaf.

Na dit gezegd te hebben haalden Yang een pakketje tevoorschijn die had gelegen op haar schoot. Het was een klein pakktje, ongeveer zo groot als haar hand, gehuld in simpel bruin papier. Met een veel te brede lach legde ze het op tafel en keek Drake aan. ‘Ik weet dat het nog geen pakjes ochtend is… maaar….’ Ze schoof het pakketje zijn kant op. ‘Asjeblieft! Fijne kerst!’
Als een blije puppy keek ze hem aan en wachtten totdat hij het pakketje opende. In de tijd dat ze het pakketje had gepakt had ze ook weer haar vingerloze leren handschoentjes aan gedaan. Toen de inhoud duidelijk werd hield ze triomfantelijk haar handen omhoog, met de handschoentjes er aan. ‘Now we match!’ Uitten ze veel te blij en keek van haar handen naar de handschoentjes in zijn handen. Het waren twee zwarte, leren, vingerlozen handschoenen ter groten van Drake zijn handen. ‘Hopelijk passen ze. Daarbij zijn ze erg handig bij het vechten. Duuussss ik dacht die kan je vást wel gebruiken.’ Ze stak haar vinger op, knipoogden en grinnikten. Hopende dat hij het een leuk presentje zou vinden. Het was misschien niet veel bijzonders, en wellicht zelfs een beetje lame, maar ze bedoelde het oprecht aardig. Ze had nou niet mega veel geld om uit te geven dus een duur iets had ze sowieso niet voor hem kunnen kopen. Maar zelf was ze altijd erg tevreden geweest met haar handschoentjes en vond het wel grappig als hij er ook een set had. Konden ze nog ‘eerlijker’ tegen elkaar sparren.
‘Over vechten gesproken…’ Bedacht ze zich opeens en zag hoe Jaden tegenover Drake ging zitten en haar moeder langs hem stond. ‘Ik wil jullie nog iets laten zien. Wat hij,’ ze wees naar Drake, ‘me geleerd heeft!’ Geïnteresseerd leunde Jaden zijn kin op zijn handen en haar moeder keek met een glimlach toe. ‘Oke, hopelijk lukt et…’ Even keek ze naar Drake, lichte zenuwen waren te zien, om daarna haar hand vooruit te steken. Terwijl haar ogen gevestigd waren op haar hand palm verscheen er een klein wakkerend vuurtje. Ze fronste kort, glimlachte en keek gefocust naar het vlammetje. Langzaam begon het dansende dingetje zich te vervormen. Vleugeltjes werden zichtbaar en pootjes verschenen. Om het af te maken vormde zich er een lijfje en krulde er een staartje van achter af. Zo was er binnen één minuut een klein vuur draakje verschenen. Een brede glimlach verscheen op haar lippen en ze kon het niet laten blij naar Drake te kijken. Vervolgens blies ze tegen het draakje en deze vloog, alsof het werd gedragen door de wind, omhoog richting haar familie. Het was werkelijk ‘magisch’ om te zien.
‘Aaah wouw, goed bezig!’ Klonk de stem van Jaden die het draakje om zijn hand liet vliegen. ‘Je bent echt vooruit gegaan.’
‘Wat prachtig Victoria,’ klonk de stem van haar moeder, waar even een brok in leek te zitten. ‘Het vuur lijkt op dat van je vader.’ Sprak ze en keek met twinkelende oogjes naar het draakje om daarna trots naar haar dochter te kijken.
De brok merkende maar besluitende hier niet op in te gaan, knikte Yang enthousiast. ‘Drake is een vuur magier weet je! En de vuurdocent is mijn mentor! Ik kan trouwens ook een vlinder maken.’ Ze grinnikte. ‘Die heb ik mezelf aangeleerd nadat Drake me het draakje had laten zien.’ Legde ze uit en knipte in haar vinger waarbij het draakje verdween alsof het werd uitgeblazen. ‘Maar die laat ik nog wel eens zien… Want ik rammel.’ Met de laatste woorden sprong ze overeind en liep naar het keuken gedeelten toe gevolgd door haar moeder.

Bijna direct verschenen de twee vrouwen weer met schalen, kommen en een houten snijplank. Deze zetten ze verspreid neer op de tafel. De geur van pasta, vers gebakken brood, verschillende groeten, salade dressings en geraspte kaas verspreiden zich over de tafel. Haar moeder zei dat ze al mocht gaan zitten en een beetje hyper door dat ze wist wat ze gingen eten nam ze plaats langs Drake. De vrouw draaide zich weer om naar de keuken en haalde de grote aardewerken pan van het fornuis.
Op het midden van de tafel zetten ze de donker bruine pan neer en legde een van de pannenlappen neer. ‘Pas op kinders, deze pot is gloeiend heet.’ Sprak ze en keek daarna even naar de twee jongeren tegen over haar. ‘Al hoef ik dat waarschijnlijk niet te zeggen tegen onze vuur magiers hier.’ Grinnikte ze en pakte met haar hand, waar ze nog de andere pannenlap in vast had, de knop van de deksel vast. Even keek ze grijnzend naar alle gezichten die in afwachting naar de pot keken. Om vervolgens met een groot sierlijk gebaar, zoals ze dat had geleerd in het theater leven, de deksel er vanaf te halen. Veel stoom, geurend naar specerijen, tomaat en kip, kwam er vanaf en vertroebelde het zicht. Toen de stoom al snel was vervaagd werden kippen bouten in een heerlijk uit ziende tomaten saus zichtbaar. Door de saus zag je olijven, champignons, stukjes spek en nog veel meer zitten. Het was een respect wat Yang uit duizende kenden omdat het een van haar lievelings maaltijden was.
‘Kip cacciatore.’ Sprak haar moeder en lachte toen Yang zachtjes klapte. ‘Dat ziet er zo goed uit!’ Uitten het meisje en wilde al direct aanvallen. Het was echter haar moeder die haar hand grijnzend op stak en deze vervolgens draaide zodat die naar Drake open lag. ‘Eerst de gasten.’ Ze richtten haar ogen naar de jongen. ‘Mag ik je brod Drake?’ Vroeg ze met een zoete, vriendelijke stem en glimlachte breed, genietende van het moment dat ze een vriend van haar dochter mee liet eten van haar kooksels.
Zo was het kerst diner begonnen. Een opening met heerlijk eten en veel te veel kaas. De eerste paar happen was het stil omdat bijna iedereen genoot van de goede smaken. Yang kende het al maar toch bleef ze er van kijken hoe goddelijk dit gerecht was. Ze had haar moeders kook kunsten zeker gemist op de academy. Niks kon op tegen het zelf gebakken brood, of de tomatensaus, of de chococake, van haar moeder.
Toen Jaden een wijn fles tevoorschijn haalden en aan Yang vroeg of ze wat wilde drinken, rolde het meisje met haar ogen en zei dat ze ‘nog steeds’ niet dronk. Met een verloren zucht schonk hij toen maar zelf een glas in en ook voor zijn moeder. Hierna bedacht hij zich iets en keek hij naar Drake, hem vragende of hij wél een glaasje wilden. Een brede glimlach verscheen bij Jaden toen de jongen voor hem had geknikt en zijn glas had uitgestoken. ‘He is a keeper.’ Had haar oudere broer gezegd met een grijns waarop Yang snel weg keek met een lichte blos op haar wangen, hordende hoe haar moeder grinnikten.
Op deze manier, gezellig kletsend, grapjes makend en genietende van het eten ging het avondmaal verder. Soms merkten Yang hoe haar moeder naar Drake keek. Op een bepaalde manier dat ze iets ‘zag’. Hier besloot ze echter geen aandacht aan te besteden en gewoon te genieten van de avond. Bijna alles van het eten raakten op omdat het zo goed smaakten. Ook al wist Yang dat ze vol zat, bij het toetje had ze toch nog twee stukken taart gegeten. Het was een erg luchtige chocolade taart met een dikke laag chocolade creme er op. Iets wat menig meisje, en daar in was ze wel echt een meisje, echt níet kon laten staan.

Het had allemaal zo goed gesmaakt dat, toen ze hadden afgewassen en daarna op de bank zaten, Yang tevreden zuchtten en haar moeder bedankten voor het eten. Zeggende dat het zo immens lekker was dat ze wenste dat het voor eeuwig kerst avond was. Hier op had haar moeder gelachen en gezegd dat ze nog wel even van die taart konden eten. Dus dat het meisje Yang nog even wat langer kon na genieten van de goddelijkheid van dit avondmaal.
Jaden en Drake waren bezig met de openhaard en ze hoorde hoe Jaden zei dat Drake zijn vuur magie wel erg handig was. Toen de twee jongens klaar waren klopte Yang op de bank zodat Drake naast haar kwam zitten. Ze keek naar het vuur en glimlachte om vervolgens naar Drake te kijken. Kort viel er een stilte en ze bedacht zich nogmaals hoe blij ze was met zijn gezelschap. Ze wilde dit moment voor altijd vast houden. Stoppen in een lucifer doosje zodat ze het ieder moment kon terug halen. Hier met haar familie en Drake. Dit was een geweldig, prachtig, fijn moment.



Het leven was echter niet gemaakt om voor een lange tijd aangenaam te zijn. Aan al het goede kwam een einde. Vuur doofden, zon licht verdween, rozen verwelkten en tijden gingen voorbij. Met een zucht werd het einde van dit fijne moment ingeluid. Zo begon het dat de onzichtbare duisternis genaamd ‘het lot’ neerdaalden. Bijna niemand in de kamer was zich hier van bewust. Van wat het universum voor de twee vrienden, Yang en Drake, in petto had. Hoe het hun kerst zou besneeuwen met zwarte pijnlijk sneeuw, in plaats van pure zachte witte sneeuw.
Het zou echter niet alleen deze kerst veranderen, maar ook de rest van hun levens. Hoe hun waren en naar elkaar keken. De liefde volle blikken zouden verwarren en vertroebelen. Een band gesmede door tijd, energie en samen de dans van het sparren beoefenen, zou op de proef worden gesteld. Een proef die je niemand, in hun posities, met hun verhalen, zou toe wensen.
De zucht had geklonken en Yang had vragend opgekeken naar haar moeder. In de stoel schuin langs de bank had haar moeder plaats genomen. Ze had een donker rode Raziaanse sjaal om haar schouders gelegd, eentje die ze van haar man had gekregen, en zat met Sir op schoot. Nu pas drong het bij Yang door dat ze echt iets ‘anders’ aan haar moeder zag. Ze kon echter niet plaatsen wat het was, niet begrijpende wat het kon zijn. De moeder richtten haar ogen op en de vier zilveren kijkers, als sterren in het donker, keken elkaar aan. De verwarring door haar moeders houding was te zien in Yangs ogen. Deze werd alleen maar groter toen ze de spijt in haar moeders ogen zag. Een spijt die leek te zeggen dat zelfs zij dit niet had zien aankomen en wenste dat het anders was.
Met dit aanzicht opende Yang haar mond om al iets te zeggen maar haar moeder was opgestaan en naar de kast gelopen. Ze haalden een klein boekje er uit en sloeg deze op een bepaalde bladzijden open. Kort gleden Yang haar ogen naar Jaden die direct zijn blik afwenden. Hier was meer aan de hand, bedacht ze zich. Haar ogen gleden weer naar haar moeder die ondertussen alweer in de stoel zat. Ze kwam iets naar voren, ging rechter zitten en keek de twee kinderen aan.
‘Mam?’ Klonk het dan toch van Yang waarop de vrouw glimlachend haar hoofd schudden.  
De moeder vouwde haar handen samen en keek met een warme, gemoedelijke glimlach naar Drake. ‘Drake,’ Begon ze en Yang moest moeite doen niet te verstenen. De sfeer die haar moeder uit straalden vond ze aller minst prettig. Drake zou het waarschijnlijk niet voelen, niet de meeste mensen konden dat, vooral niet als ze geen licht magie in de gene hadden, dus voor hem zou het nieuws vast als een schok komen. Zelf wist Yang ook niet wát haar moeder ging vertellen maar ze merkte, voelde, dat het niet iets goeds was. ‘Ik wil dat je weet dat je niks hoeft te vertellen en wij hier een oordeel vrij gezin zijn.’ De woorden klonken haast raadsel achtig. Niet wetende waar de vrouw over sprak klonk het erg vreemd en uit het niets wat ze zei. ‘Victoria,’ Ze keek naar haar dochter en pijn was af te lezen in haar ogen. Lichtjes schrok het roodharige meisje maar liet hier niks van merken. ‘Het spijt me dat het zo loopt…’ Haar ogen gleden naar de jongen en toen weer naar haar dochter. ‘Ik weet immers hoeveel je om hem geeft.’
Met die woorden zag Yang een kans om de sfeer wat lichter te maken. Een zacht ongemakkelijk ‘hehehe’ lachje klonk en ze wuifde. ‘Mam, please,’ Sprak ze, zoals kinderen dat konden. Ergens had ze een lach verwacht maar toen die weg bleef werd haar blik pas echt serieus. Een blik die zelfs Drake niet van het meisje kende. Een blik gecreëerd door haar leed in het verleden en gehard door de tijd. ‘Wat is er aan de hand. Je hebt al de hele avond….’ Ze kneep kort haar ogen samen, een blik alsof ze ‘meer’ zag verscheen. Nog een kant die Yang niet snel liet zien. Eentje die Drake vast niet kende. Maar een die ze nu echt niet voor zich kon houden. ‘Een bepaalde sfeer.’
Nu kwam er wel een lach, een lach die klonk alsof er ieder moment een traan over de wang van de vrouw kon lopen. ‘Zoals je wel hebt gemerkt Drake is Yang niet de meest… blinde persoon ooit.’ Begon ze, met goed uitgekozen woorden. ‘Ik had dit graag voor me gehouden. Tot na de kerst. Maar mijn dochter kennende, met licht magie in haar genen... Ik ben een lucht magier, maar ook een licht magier, mag je weten… Zou ze,’ Ze knikte naar Yang om verder te gaan over haar dochter. ‘…het hebben gezien en gevraagd wat er was… Dus heb ik besloten. Na overleg met Jaden. Het maar te vertellen.’ Ze slikte en had de kinderen de hele tijd aangekeken. Nu wende ze haar blik af en keek naar een papiertje die ze in haar handen had. Een glimlach krulde om haar lippen maar deze werd al snel vervangen door een pijnlijke blik, een gebroken blik. En met die doffe pijn in haar ogen keek ze weer op naar de kinderen.
‘Het spijt me zo, voor jullie beiden.’ Tranen werden weg geknipperd. Het werd duidelijk hoe sterk deze vrouw was, maar ook hoe moeilijk ze dit vond. Ze pakte het papiertje met een hand vast en legde het op het lage tafeltje. Om het vervolgens hun kant op te schuiven.
‘Maar jullie zijn neef en nicht…’

Alsof alle warmte en geluk van de afgelopen paar uren aan haar lichaam werd onttrokken, voelde Yang hoe ze koud werd van binnen. Een kou die ze herkende uit duizenden en al haar haren op haar lichaam overeind lieten staan. Eentje waardoor haar ogen groter werden en haar adem stokte. Alsof ze vanaf dat moment wist dat de zon nooit meer op zou komen. Dat de duisternis van voor het morgenrood altijd zou blijven hangen. In deze duisternis schoot er een steek door haar hart heen. Een steek als een botte speer werd door haar hart geboord. Even keek ze pijnlijk en uitten een klein geluidje. Na deze kleine reactie verspreiden er zich vanaf de speer ijs. Haar hart werd omringt door de kou en even, even was alles weer vredig. Ze voelde niks. Er waren geen emoties in haar ziel. Alleen de eeuwige koelte die haar sereen en emotieloos achter liet.
‘Dat kan niet.’ Klonk het dan ook vanuit Yang’s mond waar de emotieloosheid en ontkenning duidelijk aan te horen was. IJzig en koel, totaal niet als zichzelf. ‘We lijken niks op mekaar.’ Vervolgde ze en wees van Drake naar zichzelf. ‘En die foto…’ Ze keek naar de tafel, naar het papiertje wat er op lag.
Het was een foto van haar vader toen hij ongeveer haar leeftijd had. Altijd als ze vragen had gehad over die foto had haar moeder gezegd dat haar vader niet wilde dat zijn kinderen iets van zijn familie wist. Ze had dus nooit geweten wie die andere jongens in de foto waren. Het waren twee jongens met zwarte haren en een had duidelijk net zulke oranje ogen als de vader van Yang. Even fronste het meisje en knipperde. Een besef begon tot haar door te dringen. De jongen in het midden van de foto… die leek wel heel erg op Drake. Ze keek van de foto naar Drake. Naar haar beste vriend. En opeens, opeens leek het alsof of alle pijn zich verzamelde en haar met een hamer neer sloeg. Ergens wilde ze op springen en roepen dat dat niet waar kon zijn. De foto in de fik zetten en verbranden tot niks. Om daarna weg te rennen. Weg van dit moment en deze realiteit. Dit kon niet waar zijn. Het moest een leugen zijn. Het was te pijnlijk. Ze kon het gewoon niet accepteren. Om deze hevige pijn en neigingen tot actie te negeren en er geen gehoor aan te geven, knarsten ze haar tanden op mekaar en keek weer naar haar moeder.
Daar, in haar moeders ogen, zag ze echter de onvermijdelijke waarheid. Ze zag dat dit geen grapje was, dat dit echt was. Dat ze het kon ontkennen maar het toch wel waar was. Dat Drake, de jongen naast haar. De jongen waar ze enorm goed bevriend mee was geworden. De jongen waar ze mee naar het bal was gegaan. Waarvoor ze een jurk had aangetrokken en zich had opgetut. Zenuwen had gehad. De jongen die soms een blos op haar wangen toverden. De jongen… Drake… waar ze van hield. Waar ze verliefd op was notabenen. Waar ze al vanaf het begin aan vast geketend zat als de hopeloze romanticus die ze was. Als de idealist die ergens, stiekem in haar ziel, nog altijd geloofden in liefde... Haar neef was, haar familie, haar bloed.
Ze had gehoopt, gedacht, ergens bij hem de alles omvattende liefde te vinden. In de warmte van zijn oranje ogen. De charmantheid van zijn glimlach. De veiligheid van zijn omhelzing. Om hier haar thuis te vinden, haar hart vrij te kunnen laten zijn en van hem te houden zoals alleen zij dat kon. Maar blijkbaar was haar dit niet gegund. Was haar deze pure vorm van affectie en geven om, waar ze stiekem altijd van droomden, niet aan haar geschonken. Ze zou het niet krijgen. Ze kón het niet krijgen. En dat zorgde er voordat ze verslagen weg keek van haar moeder en in het niets tuurden. Hopende dat ze weg zou zakken in een eindeloos zwart gat waar ze niks zou voelen en niks zou mee maken. Voor eeuwig dwalende in de vergetelheid. Weg van alles. Weg van dit. Weg van de harde realiteit.

Het was voor Drake erg leuk om zo met Yang op deze plek te zijn. Het gebakje was zo heerlijk en hij genoot van Yang haar gezelschap. De warmte in zijn ogen liet dit zien. Ze aten, genoten en lachte samen. Hij glimlachte, ving Yang haar blik.. hij kreeg een warm gevoel van binnen. De fijnste momenten waren voor Drake de momenten zoals dit. Hij zou willen dat ze hier altijd konden blijven zitten. Toch was het zo dat ze wel weer eens richting Yang haar huis moesten. Daarom pakte ze hun jas en sloeg Drake zijn arm liefdevol om haar heen. Hij trakteerde haar op het lekkere uitje, want hij had geld genoeg. Dit was nu niet omdat hij zo'n rijke famille had. Nee, Drake had nooit een cent gehad en had voor zichzelf moeten knoken. Tegenwoordig verdiende hij het geld met doen van missies, waarbij hij ook gelijk zijn trainingen kon gebruiken. ‘Ja!’ Lachte ze op zijn reactie, over of ze hem gevaarlijk vond. ‘Een van de geváárlijkste personen die ik ken.’ Voor de grap rilde ze. ‘De rillingen glijden over mijn rug als ik aan je denk.’ Drake grinnikte en draaide met zijn ogen. ''Haha, als je dat maar onthoud dan.'' en knipoogde naar het roodharige schatje.

Het duurde even voordat ze de wijk in kwamen, maar toen ze er waren zag Drake gelijk het verschil. Dit was een wat achterstallige buurt waar de wat armere mensen moesten wonen. De straten waren niet mooi, blinkend en vrolijk schoongehouden zoals in het centrum. Drake zag oude tonnen en kratten staan, waar ooit bier in zat. Er hing op sommige plekken een gekke geur die Drake niet kon plaatsen, maar hij zei er verder niet zoveel over. Yang stopte bij een van de lantarens, waardoor Drake ook even bleef staan en naar het ding keek, duidelijk stuk. ‘Ze hebben de lamp nog niet gemaakt.’ hoorde hij haar zeggen. ''Dat zie ik.'' ‘Hopelijk schrik je er niet van… Van in wat voor buurt ik woon enzo.’ Drake keek Yang even aan en glimlachte, hij liet haar verder spreken. ‘Het is niet zó slecht hier hoor. Onze buren zijn hartstikke vriendelijk en mam onderhoud onze achter en voortuin erg goed. Je moet de rozen eens zien in de lente, werkelijk prachtig. Het is alleen dat…’ Ze viel weer even stil. Drake luisterde, liet haar gewoon haar roes uitpraten want hij merkte hoe zenuwachtig ze was. ‘We hebben gewoon niet het meesten geluk gehad in rijkdommen… Het is niet heel erg weetje,’ Drake keek haar aan, glimlachte. ''Yang, het maakt mij echt niet uit of je nou rijk of arm, of gemiddeld bent. Vooral omdat rijkdom.. relatief is.'' sprak de jongen zacht. In Drake zijn ogen, was Yang al zoveel rijker dan Drake ooit zou worden. Ze had dat wat hij zijn hele leven al had willen hebben. Een warme, liefdevolle familie. Een nadenkende glimlach om zijn lippen waarna ze haar weg weer vervolgde met Yang aan zijn zijde. ‘Ik bedoel we hebben een huis, altijd eten en aan liefde komen we nooit te kort. Dus ik vind het niet erg.’ Drake keek even weg, richting de straat waar ze liepen en niet naar Yang. Dit was precies wat hij bedoelde. Toen hij haar hoofd zag draaien, keek Drake het meisje weer aan. ‘Ik kan me alleen wel voorstellen dat het soms even schrikken is voor mensen die dit niet gewend zijn. Ik bedoel…’ Ze wees met haar duim een steegje in waarbij haar stem opeens droog komisch klonk. ‘Je ziet in Oaks Field geen zwervende pizza dozen.’ Hij hoorde haar grinniken. ‘We kwamen in ieder geval nooit iets te kort so all good.’ Drake bleef stil. Misschien omdat het voor hem dubbel was. Hij had een schijn rijk leven gehad, maar wist ook heel goed hoe het was om.. met stekende buikpijn van de heftige honger in slaap te vallen. Met honger, ziek en koud in slaap vallen terwijl ketens rond je polsen en enkels hangen, in een koude kelder?

Uiteindelijk kwamen ze aan bij het oude huisje van Yang waardoor ze liep te stuiteren. Ze vertelde enthousiast over de rozenstruik die tegen de muur opgroeide. Drake grinnikte zacht en keek naar Yang, genoot van hoe blij ze was. ''Ze zullen vast prachtig zijn in de zomer. Ik geloof je op je woord.'' Hij haalde een hand door zijn haren heen en zag hoe de deur open ging. Drake keek in het gezicht van een glimlachende Jaden. Het leuke was dat hij gelijk vertelde over hoe Yang ooit in de struik was geklommen en het met schade voor vanalles had uitgemaakt. Drake moest om het verhaal lachen, waarna haar broer zich tot Drake wendde. ''Kom toch binnen, het is buiten veel te koud. We bijten niet…’ Drake zag alweer snel dat Yang erg op haar broer leek en knikte. ‘Althans, niet hard.’ Drake trok zijn hoofd schuin met een grijns op zijn gezicht. Toen ze binnen waren, hing Drake zijn jas op waardoor hij alleen nog een zwart shirt met V-hals aan had met zijn ketting. Binnen was het gelukkig lekker warm en ook de geuren omhelsde de jongen. Hij snoof ze diep in en glimlachte. ‘Niet zo snel firecracker. We gaan zo eten. Nog even geduldig zijn.’ hoorde hij de moeder van Yang zeggen toen Drake zich van de kapstok had omgedraaid. Ze keek hem ook gelijk aan, waardoor Drake even bescheidde glimlachte. ‘Welkom in ons huisje. Ga gerust aan tafel zitten, maak het je gemakkelijk, we gaan toch zo eten dus.’ Drake knikte beleefd naar haar ''Dankje.'' sprak hij. Daarna liep Drake naar de tafel, terwijl Jaden en Yang al bezig zijn met tafeldekken... tenminste, Jaden. Yang was naar een stoel gerend en had deze gepakt om vervolgends te verduidelijken dat Drake daar moest gaan zitten. ‘Ga hier zitten! Dan zit je langs mij! Das gezellig. Want werkelijk, je wil niet langs Jaden zitten, die steelt al je eten.’ Drake grinnikte. ''Ohh dat moet hij niet proberen, maar het is al goed. Ik kom naast je zitten.'' sprak Drake rustig. Het was voor hem zo gek om deze gezelligheid te ervaren, om zoveel warmte van een gezin te beleven.Ondertussen gingen ze verder met tafeldekken, toen Drake alweer op wilde staan om te helpen.. ‘Blijf maar zitten, je bent immers onze gast.’ ''Ehh, okey dan.'' zei de jongen en hij liet zijn bips weer zakken. Nu hij zat, keek Drake om zich heen om het huisje in zich op te nemen. Het was een knusse plek, warme kleuren en de geur van eten maakte dit extra fijn. Er was veel hout en rood in de kleurencombinaties en de keuken en eettafel plek,was een ruimte. Hij legde zijn handen over elkaar heen, zag hoe de tafel beetje bij beetje gevuld werd met borden en bestek. Toen er ook voor vier werd gedeeld, telde Drake de personen. Het viel hem eigelijk nu pas op.. dat er geen vader was in dit gezin. Nu hij het zich bedacht, had Drake ook nooit iets over Yang haar vader gehoord. Ze gingen veel met elkaar om maar echt diep op elkaar verleden of thuissituatie gingen ze niet in. Drake wreef over zijn kin en bedacht zich hoe hij dit zo gemakkelijk mogelijk kon brengen. ''Ehh Yang? Waar is je vader eigelijk?'' vroeg de jongen toen ze bij hem stond om een bord voor zijn neus te zetten. De jongen keek haar kort aan, waarna haar blik naar die van haar moeder en broer ging. Het moment werd even akward en Drake had spijt van zijn vraag, moeilijk onderwerp? Zijn gedachten werden onderbroken door een mauwtje van een kat. Drake keek verbaasd om en zag een zwartwitte kater zitten, droog hoofd maar wel een gezellig beest. Zo te zien moest hij even laten weten dat meneer ook was gearriveerd. Yang snelde naar de kat toe en pakte hem op, en de kater was er zo te zien niet al te blij mee. ‘Hier!’ Uitten de roodharige op Drake zijn vraag. De jongen kon het niet laten even te moeten grinniken. ‘Een man opgesloten in zijn dierlijke vorm. Voor eeuwig gedoemd zijn eigen vacht te likken en haarballen op te kotsen.’ Nu moest Drake echt wat harder lachen, maar keek ook naar de moeder en broer van Yang, was het wel gepast om nu te lachen? ‘Yang liefje, dat verhaal kan je echt niet blijven vertellen… al moet ik wel zeggen…’ Ze pakte de kat over van haar dochter en wreef liefkozend met haar wang langs de wang van de kat. ‘Dat alleen Sir mijn echte hart heeft gestolen!’ Drake glimlachte, het was goed dus. ‘Jullie zijn echt verschrikkelijk.’ hoorde hij een geamuseerde Jaden zeggen. ‘Toon wat respect voor je vader jongen!’ zei de moeder. Maar na de seconden, lachte Drake met de familie mee. ‘Maar goed,’
zei Yang toen ze naast Drake kwam zitten. ‘Mijn vader is terug naar de krijgers gegaan toen ik in mijn moeders buik zat. Eigenlijk had hij terug moeten komen maar dat is nooit gebeurt. Ik heb hem dus nooit gekend en we praten niet heel veel over hem. Daarbij is het ook niet heel erg hoor. Ik heb alles wat ik nodig heb en meer… Dus mij hoor je niet klagen. Vandaar dat ik het vast nog nooit heb verteld. Het is gewoon niet zo’n groot ding in mijn, ons, leven.’ Drake knikte en begreep het. Om het verder niet meer erg ongemakkelijk te maken, ging Drake er ook niet heel erg op in. Hij bedacht zich dat hij het ook niet zou willen in haar schoenen. Daarbij leek het zo dat Yang iets anders van Drake wilde. Ze had een pakketje in haar handen en Drake keek haar even vragend aan. Wat was ze van plan?  ‘Ik weet dat het nog geen pakjes ochtend is… maaar….’ Ze schoof het pakketje zijn kant op. ‘Asjeblieft! Fijne kerst!’ Drake schrok er wat van op. Een kerstcadeautje? Een.. echt kerstcadeautje? Drake had ze wel gehad maar hij had ze eigelijk altijd zelf gekocht. Als kind hadden ze altijd een mooie kerstboom gehad thuis.. maar de pakketjes er onder versiert met het mooiste papier, waren eigelijk lege dozen die elk jaar ui de kast werden getrokken. Op school had hij wel dingen van zijn vrienden gekregen, maar zo aan tafel zoiets krijgen in een gezinssituatie? Misschien had Yang geen idee.. maar het was hem totaal vreemd. Daarom was er in het begin wat verwarring te zien op Drake zijn gezicht. Voor hem? Ze had echt iets voor hem gekocht? Hij keek haar aan, zag het kettinkje wat hij voor haar had gehaald als klein gebaar bij het bal. De jongen slikte en schaamde zich opeens dood.. het was echt vreselijk. Drake had er helemaal geen rekening mee gehouden, terwijl hij heel goed wist hoe kerst werkte. Drake was er niet aan gewend om cadeautjes te krijgen, laat staan ze voor een ander te kopen in deze tijd. De jongen slikte, maar besloot het wel open te maken. In het doosje lagen twee vingerloze leren handschoenen. Drake glimlachte en het roerde zijn hart dat ze dit voor hem gedaan had. ''Yang.. heel erg bedankt.'' sprak Drake vol dankbaarheid. ‘Now we match!’ Drake glimlachte naar haar en bedacht zich dat ze die dingen inderdaad erg vaak aan had.
‘Hopelijk passen ze. Daarbij zijn ze erg handig bij het vechten. Duuussss ik dacht die kan je vást wel gebruiken.’ Drake knikte en pakte ze uit het doosje, keek naar de leuke dingetjes en deed ze ook even aan om te kijken of ze goed paste. Als gegoten en Drake vond ze heel erg fijn zitten. ‘Over vechten gesproken…’ Drake keek even wat verbaasd om naar Yang. Vechten? Ze zaten bijna aan het eten, wat wilde je dan met vechten? Ondertussen had hij de resten van het pakketje naast zich neergelegd op de grond zodat het bij het eten niet in de weg zou zitten. Misschien maar goed ook met wat Yang vervolgens deed. ‘Ik wil jullie nog iets laten zien. Wat hij,’ ze wees naar Drake, die tevens zijn wenkbrauwen optrok ‘me geleerd heeft!’ Hij zag de interesse van haar familie toenemen en Drake dacht al te weten waar ze het over had. Zijn vermoedde werd al snel bevestigd.  ‘Oke, hopelijk lukt et…’ En het volgende moment ontstond er een vlam en daaruit het draakje wat Drake haar geleerd had. De jongen glimlachte. ‘Aaah wouw, goed bezig!’ Klonk de stem van Jaden die het draakje om zijn hand liet vliegen. ‘Je bent echt vooruit gegaan.’
‘Wat prachtig Victoria,’ klonk de stem van haar moeder, waar even een brok in leek te zitten. ‘Het vuur lijkt op dat van je vader.’ Drake keek met trotse ogen naar de draakje dat ze tevoorschijn getoverd had. ''Gaaf Yang, je hebt er echt een persoonlijke noot aan toegevoegd.''
sprak de de jongen, want hij zag dat het draakje net even anders was dan die van hem. ‘Drake is een vuur magier weet je! En de vuurdocent is mijn mentor! Ik kan trouwens ook een vlinder maken.’ Ze grinnikte. ‘Die heb ik mezelf aangeleerd nadat Drake me het draakje had laten zien.’ Legde ze uit en knipte in haar vinger waarbij het draakje verdween alsof het werd uitgeblazen. ‘Maar die laat ik nog wel eens zien… Want ik rammel.’ Drake grinnikte en keek haar met een grijns aan. Hij vond het echt heel erg fijn hier.

Nu was het moment van eten aangebroken en dat mocht ook wel. Drake had honger ondangs dat ze in de stad nog wat gegeten hadden. Misschien kwam het door de wandeling, maar hij kon net wachten om zijn vork in zijn mond te zetten met het heerlijk ruikende eten. Zo kwamen ook de pannen, schalen, kommen en bakjes op tafel met allemaal verschillende lekkernijen en hapjes. ‘Pas op kinders, deze pot is gloeiend heet.’ Sprak ze en keek daarna even naar de twee jongeren tegen over haar. ‘Al hoef ik dat waarschijnlijk niet te zeggen tegen onze vuur magiers hier.’ Drake grinnikte en knikte. Nu hief ze de deksel op en kon Drake en zijn eetgenoten in de pan kijken. Stoom kwam er vanaf en de jongen kreeg er nog meer honger van. Heerlijke kip, tomaat, een lekkere saus met champions, olijven, spekjes en nog meer heerlijkheid had de pan gevuld. ‘Kip cacciatore.’ ''Het ziet er echt heerlijk uit.'' ‘Dat ziet er zo goed uit!’ Yang deelde zo te zien zijn mening. Het verschil was wel dat Yang er bijna gelijk bovenop dook. ‘Eerst de gasten.’ Ze richtten haar ogen naar de jongen. ‘Mag ik je bord Drake?’ Drake keek op en kon t niet laten om geinend naar Yang te kijken. ''Natuurlijk!'' sprak de jongen enthousiast. Na zijn bord weer terug gekregen te hebben zag je hoe heerlijk Drake het vond. De jongen was echt vreselijk gek op kip, kon hier echt van genieten. Op school hadden ze ook kip, een van zijn favoriete gerechten, maar deze overteeg het echt. De heerlijke malsheid, alle specerijen, deze smaak was hemels.
Na gekletst en gegeten te hebben, vroeg Jaden uiteindelijk aan ieder of ze iets wilde drinken en hiermee bedoelde hij wijn. Yang sloeg af en Drake wist dit. Daardoor grinnikte Drake, en zei gulzig ja op het uiteindelijke voorstel van Jaden om ook wijn te krijgen. ‘He is a keeper.’ Yang keek verlegen weg, zelfs Drake voelde nu even zijn hart naar zijn keel komen maar deed alsof er niks aan de hand was. Zo aten en dronken de mensen nog lang samen. Ze vulde de tijd en ze hadden het vooral over hoe het leven op de school was, watvoor leven Jaden had en nog meer dingen. Ze achtte veel en hadden het vreselijk gezellig. Het was eeuwen terug dat Drake zich zo vreselijk zo goed had vermaakt. Hij kende deze situaties niet.. maar wat vond hij het fijn.

De afwas was gedaan, ze genoten nog even van een stukje taart en Jaden vroeg Drake te helpen met de haard. Drake vond dit erg leuk, met een simpel spreukje had hij het vuur aangeschoten. Het beviel Jaden, dus zo hadden de jongens er even een onderonsje over. Toen dit klaar was kwam Drake met een tevreden glimlach naast Yang op de bank zitten. Het was zo fijn, zo vredig en deze mensen waren zo lief voor hem. Waar had hij het aan te danken? Was het dan eindelijk zover dat alles nu goed zou gaan in zijn leven? Drake keek Yang ook aan. Hij realiseerde zich, terwijl het licht van het vuur op Yang haar gezicht te zien was.. hoe mooi ze eruit zag. Die rode lokken, het lieve gezichtje en het roerde zijn hart wanneer ze lachte. Als zij blij was, dan was Drake dat ook. Hij genoot van haar grapjes, vond haar geur heerlijk en lachte om de grapjes die niet altijd grappig ware. Hij hield van haar.. hij wist het zeker. Hij hield van haar zoals hij nog nooit van iemand gehouden had. Het was alsof ze er altijd al was geweest, alsof ze in zijn bloed zat...

Als je een groot geheim had wat je met de hele wereld wilde delen, zodat het beter werd.. maar je moest er alles voor opgeven? Wat zou je doen dan? Welke wegen zou je lopen als je wist dat morgen de wereld zou instorten en in elkaar zou vallen. Wat zou je doen.. Welke pijn moest je verdragen van het geheim houden? De wereld was niet gemaakt voor perfectie, want dit wat hij had was toch zijn perfecte plaatje? Dit is precies wat hij altijd al had willen hebben, dus waarom houden? Want net als je dacht dat alles god ging, gaat het twee keer zo erg mis. De grond onder je voeten voelen weg zakken, alles kapot laten vallen. Drake zag hoe de moeder van Yang erbij kwam zitten met een rode sjaal om. Had ze het koud? Misschien koud.. om de reden wat ze hen nu ging vertellen. Drake keek naar Yang, hij voelde dat er iets was, maar de jongen had echt geen idee. Hij zag hoe Yang iets wilde zeggen, maar haar moeder stond op om naar de boekenkast te lopen. Ze kwam terug met een klein boekje, Drake was er gelijk nieuwsgierig naar, maar hij voelde de groeiende argwaan van Yang. ‘Mam?’ zei ze vragend. Drake werd een beetje nerveus, wat was er aan de hand? ‘Drake,’ de jongen slikte en zag hoe de vrouw ervoor ging zitten om iets belangrijks te vertellen. Dat terwijl Drake zich als een kat voelde die alerter werd. ‘Ik wil dat je weet dat je niks hoeft te vertellen en wij hier een oordeel vrij gezin zijn.’ dikke staart, oren naar achteren vanaf dat moment, als hij een kat was geweest. De gehele houding van Drake veranderde. Waarom? Het was fijn dat hij de liefde kreeg en ruimte en mogelijkheid en geen oordeel.. alles. Maar Yang.. haar familie, ze hadden geen idee. Drake zijn blik veranderde. Wat moest ze nu van hem? Hij had namelijk het gevoeld dat dit niet een 'wil je goed voor mijn dochter zorgen als jullie amen zijn' vraag was. Hij wist het gewoon. Onbewust zette Drake zich meer naar achteren toe. ‘Victoria,’ Ze keek naar haar dochter en pijn was af te lezen in haar ogen. Drake zag meer dan Yang dacht, maar daardoor groeide zijn achterdocht alleenmaar. ‘Het spijt me dat het zo loopt…’ Haar ogen gleden naar de jongen en toen weer naar haar dochter. ‘Ik weet immers hoeveel je om hem geeft.’ wtf was hier aan de hand! ‘Mam, please,’ was een ontvluchtende reactie van Yang. Wat gingen ze hem vermoorden ofzo? Het was te gek om te denken, maar het schoot echt door Drake zijn hoofd heen. Wat was dit? ‘Wat is er aan de hand. Je hebt al de hele avond….’ Drake keek vragend naar Yang, snapte er helemaal niks van. Ook Yang werd steeds serieuzer en dit kende Drake ook niet goed van Yang, hij kreeg steeds meer vragen. ‘Een bepaalde sfeer.’ De onmacht en wantrouwen begon nu van Drake af te stralen. ‘Zoals je wel hebt gemerkt Drake, is Yang niet de meest… blinde persoon ooit.’ Drake fronste. Dat wist hij ook wel. ‘Ik had dit graag voor me gehouden. Tot na de kerst. Maar mijn dochter kennende, met licht magie in haar genen... Ik ben een lucht magier, maar ook een licht magier, mag je weten… Zou ze,’ ''Wat? Waar heb je het over?'' was de eerste keer dat Drake echt sprak. Zijn toon was heel anders dan de gezellige jongen van eerst. Hij klonk alsof hem echt iets ondervraagd werd. ‘…het hebben gezien en gevraagd wat er was… Dus heb ik besloten. Na overleg met Jaden. Het maar te vertellen.’ wat te vertellen?! Hij snapte er niks van!


‘Het spijt me zo, voor jullie beiden.’ Tranen werden weg geknipperd. Het werd duidelijk hoe sterk deze vrouw was, maar ook hoe moeilijk ze dit vond. Ze pakte het papiertje met een hand vast en legde het op het lage tafeltje. Om het vervolgens hun kant op te schuiven. ‘Maar jullie zijn neef en nicht…’ Drake geloofde niet wat ze uit de mond hoorde omen van Yang haar moeder. Hij wilde het niet geloven, dit kon niet. Dit was onmogelijk! Hoe kon dit?! Zijn vader en oom, dat waren de enige en en en.. Drake slikte en liet zijn blik op de foto vallen. Drake werd stil... te stil. Zijn ogen waren holen, het was alsof Drake zelf niet thuis was en toch wel. Hij was in pure shock, in zijn ogen stonden duizenden emoties. In de verte hoorde hij Yang nog wat woorden prevelen, tegensputteren en zoals net.. het niet geloven. Maar Drake geloofde het nu voor honderd procent. Zijn lange dunne vingers werden naar de foto gebracht. Hij pakte het papier en zijn gehele mond stond droog. Hij keek in de grote smalende grijns van zijn oom. Het diepzwarte haar, oranje ogen.. alles. Die man ernaast moest zijn vader zijn, het haar was korter en hij had iets geks aan. In een blauw overhemd.. stond een jongen met rood haar en hij leek verdacht veel op Jaden. Dit moest dus de vader van Yang zijn.. en het was de broer van die twee? Drake snapte er helemaal niks van! Hij had nog nooit gehoord van een derde broer, dit leek zo onmogelijk maar toch was het zo. Want de foto was echt en ook de personen die er op stonden. Nogmaals keken zijn oranje ogen naar de middelste persoon, zijn gehele gelaatsuitdrukking. Hij herkende hem uit duizenden, alleen was hij hier jonger. Dezelfde leeftijd als Drake en wat.. en.. ze. Drake hapte met bonkend hart naar adem. Het was alsof hij naar zijn eigen spiegelbeeld keek, maar dit was een ander persoon. Hij.. hij... was twee druppels water, met de persoon die hij het meest haatte op in dit universum. Hij walgde en voelde zelfs maagsap omhoog komen, kon dit optijd weg slikken. Hij was de gehele kamer vergeten. Alle tijd, alle boeken, de kast, de bank waar hij op zat en de mensen waar hij bij zat. Als ze tegen hem zouden praten zou hij niet reageren. Zijn gedachten gingen razendsnel. NEE NEE NEE NEE NEE NEE NEE NEE NEE NEEEEEEEEEE!!!!!!!!!!! was alles wat het hoofd van Drake schreeuwde. Waarom! waarom, zelfs als die dikke lelijke walgelijke man dood was, wanneer hij zijn vader al sinds zijn twaalfde niet meer had gezien of contact mee had gehad. Hoe was het in godsnaam mogelijk, dat zelfs nu.. ver bij hem vandaan, dat ze het leven van Drake nog konden verzieken?! HOE?! De jongen slikte. Het was zo gek. Misschien zat haar moeder er gewoon naast, was het toeval en en.. nee, dat was het niet. Drake wist het gewoon, dit was geen toeval. Er zaten zoveel haken en ogen aan, maar tot de grootste pijn die hij kon bedenken, het was waar. Het was waar en hij wilde het niet weten en het brak hem van binnen. Zij was alles voor hem geweest, hij had eindelijk weer een toekomst met iemand kunnen zien. Hij had gefantaseerd, gedroomd over hoe hij ontbijt voor haar maakte terwijl de kinderen door het kleine huisje rende. Wacht.. als het nog niet erger kon, werd de ijzeren greep die Drake al om zijn hart had nog pijnlijker. Hij besefte zich nu dat ze het moest weten, alles. En hij wilde het niet vertellen, hun vriendschap zou hier sowieso op breken. De jongen slikte. Ze had geen idee, geen enkel benul.. waar ze familie van was. Weetje? Dat over het vermoorden van Drake, wat door zijn hoofd was geschoten? Hij had liever dat gehad. Ze zou er achter komen hoe vreselijk haar familie zou zijn, dat deze tirannen puur slecht waren en ze zou het geloof in haar warme leventje vergeten. Ze zou.. de pijn en wanhoop zag Drake nu al voor zich waar ze doorheen moest. De jongen had er niet eens de tranen voor. Er stond iets in zijn ogen.. wat Yang echt nog nooit gezien had van Drake. Pure kernangst. Angst voor alles wat zou gaan komen, alles wat hij haar moest vertellen, alles wat zij doorheen moest gaan nu. De angst haar kwijt te raken. Daarom nam Drake een besluit om dit allemaal voor te zijn, om haar al die pijn te besparen. Er zou nog enkel een pijn voor haar overblijven die sommige al eerder hadden ondervonden. Het breken van een vriendschap. Drake had net als zijn maskers afgegooid, sloot zijn ogen en toen hij ze weer opende waren ze allemaal weer terug en krachtiger dan ooit. Ook een masker die Yang nog nooit van hem gezien had en hij gehoopt had nooit te laten zien. Een masker die hij zelf ook haatte. Hij vond het ook vreselijk dit te moeten doen voor de ogen van haar moeder en broer.. maar Drake had geen andere keuze meer. De jongen slikte en stond op, zijn gehele houding leek van steen, hij had metershoge muren opgetrokken en Yang zou hem niet meer herkennen door de schaduw die over zijn gezicht lag. Zijn ogen stonden niet meer liefdevol of vriendschappelijk wat ze van hem gewend was. Zelfs niet het neutraal van hoe ze hem had ontmoet. Nee.. ze stonden steenhard, ijskoud. Ze waren zo intens dat je er bang van werd en zijn lippen waren tot een streep getrokken. Hij keek haar aan en snoof, misschien zou je zelfs wat vijandigheid kunnen bespeuren. Drake smeed de foto weer op tafel, het contrast van hoe hij net tijdens het eten was zou niet groter kunnen zijn. De jongen haalde de handschoenen uit zijn zak, en wat hij nu ging doen deed hem intens veel pijn. Zoveel pijn dat hij nu al wist dat hij zich de komende nachten in slaap ging janken en vervolgens geteisterd zou worden door alle mogelijke nachtmerries die er waren. Hij had nog liever een mes door zijn eigen hart gestoken dan dit te doen... Hij liet het leer tegen het hout van de tafel komen en slikte even, hield zijn hoofd schuin. Hij nam een diepe teug adem en voor het eerst in Yang haar ogen.. voor het eerst zag ze de klootzak. ''Ik wil je nooit meer zien. Ik dacht al dat het niks zou worden.'' Hij liep om de tafel heen en wendde zijn gezicht van haar af. Hij wilde de pijn niet zien. Hij wilde niet horen hoe ze in tranen uit zou barsten, hij wilde niet weten hoeveel pijn het haar zou doen. Dat terwijl hij haar nu zoveel pijn bespaarde. Als Jaden of haar moeder nog iets zouden zeggen, zou Drake het niet eens horen want de jongen had zijn tas en jas gepakt. De voordeur viel in de deurpost. Hij liet de foto en een geschokte situatie achter, maar ook Drake kon dit niet handelen. Eenmaal buiten begon Drake te rennen, hard en hij beet zowat zijn lip er af terwijl de tranen over zijn wangen vloeide. Dit was de meest pijnlijke die hij ooit had moeten achterlaten. Wat had je over voor je geheimen? En hij wilde haar beschermen, hij wilde niet dat ze wist hoe verrot hij eigelijk was van binnen en watvoor lafaard hij eigelijk was. Liever een klootzak dan lafaard. Hij rende en rende, de straatlantarens lieten zijn schaduw over de verlaten straat gaan. Binnen brandde het licht van gezellige kerstdineetjes. De warmte en liefde die deze avond toebehoorde. Hij rende en rende maar door tot hij buiten adem was. Tussen de echte krotten van de arme buurt vond hij uiteindelijk een plek. De jongen liep een ijzeren trap op, vond een verlaten kraakpand dat open was. De ramen waren ingeslagen en er stonden wat banken, tafels en tot Drake zijn verbazing lag er een gitaar. Hij liet zijn rugzak op de grond zakken. Op de bank kon hij vannacht slapen, morgen nam hij de eerste shuttle terug naar Starshine. Drake ging vermoeid en nog half uithijgent op een bank zitten en pakte de gitaar. Hij keek naar het oude ding. Ze zou hem toch niet achterna komen, dat hadden ze nog nooit gedaan als hij was weg gelopen. Daarom kon Drake het met die kennis niet laten om wat te tingelen op het ding.

Foto:

Spoiler: