Het was nu 5 uur s'middags. Esther-Anne liep terug naar haar kamertje dat vrij hoog lag vergeleken de andere kamers. Ze liep de trap op, om naar haar kamer te gaan. Eenmaal aangekomen deed ze de deur open. Ze propte haar huiswerk in haar tas, pakte een veer, nam haar dagboek mee en een boek. En ze liep terug naar de gangen. Esther-Anne had een hoop huiswerk gekregen maar dat vond ze niet zo erg. Ik kan het toch niet meer veranderen had Esther-Anne tegen zich zelf gezegt. Maar ze was wel van plan om bij de oude runen haar huiswerk te maken dan in haar kamertje zich zelf om sluiten. Frisse lucht is ook goed dacht Esther-Anne.

Ze kwam een paar mensen tegen die druk met elkaar aan het babelen waren. Ze hadden niet door dat Esther-Anne er ook nog was. Esther-Anne moest naar de zijkant springen anders was ze geplet. Waarom kijken ze niet uit! Dacht Esther-Anne boos maar ze durfte het niet te zeggen. Ze zouden toch niet luisteren dacht ze.

Eenmaal bij de deur aangekomen deed ze de deur open. Er was geen enkel wintje te bekennen. De zon scheen fel en er was weinig schaduw. Dat word zweten dacht Esther-Anne. Gelukkig heb ik luchtige kleding dacht ze blij. Er liepen al een paar mensen met bezwetende hoofden naar de school. Met een flesje in hun handen. Ik had water mee moeten nemen dacht ze terwijl ze door liep.

We zijn bij de oude runen dacht Esther-Anne. Ze keek naar de runen. Wauw dit is volgensmij wel heel oud dacht Esther-Anne. Ze ging op een bankje zitten dicht bij de runen. Ze pakte haar veer en haar huiswerk. Even later zag ze een jongen aankomen lopen. Wie is dat? Vroeg ze zich af.

Graham keek met een verdwaalde blik door het raam. Met zijn handen in de zakken van zijn broek gestoken staarde hij naar buiten. De zon scheen, maar toch voelde hij zich koud vanbinnen. Het duurde nu al een aantal dagen. Verschillende mensen hadden hem gevraagd of hij misschien griep had. Hij had het maar wat weggewuifd, zonder zelf echt met een betere uitleg te komen, al wist hij dondersgoed wat er met hem aan de hand was…
Een zucht ontsnapte zijn lippen. Morgen was het zover. Dan was het drie jaar geleden. Hij zag er al tijden tegenop, ook al wilde hij het liever niet aan zichzelf toegeven. Even bonkte hij eenmaal met zijn voorhoofd tegen het glas van het raam om zichzelf terug naar de realiteit te roepen en sloot zijn ogen. Het had geen zin om er te lang bij stil te staan, want er kon immers toch niks meer aan veranderd worden. Ze was weg. Voor altijd… Hoe vaak hij had dat inmiddels wel niet tegen zichzelf moeten zeggen?
En nog geloofde hij het niet... Niet helemaal.

Graham schrok op uit zijn gedachten toen hij iets op zijn schouder voelde. Met een vertederde blik keek hij opzij, naar Pax. Het dier voelde altijd feilloos aan als zijn baasje hem het meest nodig had. Ook nu streek hij troostend met zijn kop tegen Grahams wang.
De jongeman liet zijn vingers even over de gele, gevederde kop gaan. “Dankjewel. Wat moet ik toch zonder je?” sprak hij zachtjes, waarna zijn huisdier aandoenlijk kraste als antwoord.
Hm…
Graham moest zichzelf gewoon afleiden, zodat hij er niet te veel over zou piekeren. Zijn dienst zat er voor vandaag op, dus helaas kon hij zich niet meer op zijn werk storten.
Misschien…moest hij gewoon naar buiten gaan, het zonlicht in. Ja, dat zou hem vast goed doen!
“Kom.” prevelde Graham met een halve glimlach tegen Pax. “Roxanne zei dat je meer beweging nodig hebt, dus dan kan je mooi met mij meegaan.” Zonder echt op instemming te wachten, pakte Graham vlug een fles water voor onderweg en wandelde hij de ziekenboeg uit, op de voet gevolgd door de vogel.

Eenmaal buiten versnelde hij zijn pas. Zijn opgekropte emoties zorgden gek genoeg voor extra adrenaline, waardoor zijn lange benen zich soepel en gemakkelijk voortbewogen over het buitenterrein. Hierdoor merkte hij ook nauwelijks de brandende hitte van de namiddagzon op. Het vermengde zich moeiteloos met de kou in zijn binnenste.

Pas toen hij voor een onbekende tijd gedachteloos had rondgestruind, maakte Pax hem duidelijk dat hij rust moest houden. Nu pas kreeg Graham in de gaten dat hij hijgde en dat het zweet op zijn voorhoofd stond.
Waar was hij eigenlijk…?
Verwonderd keek de jongeman rond en ontdekte verderop wat ruïnes. De nog onbekende plek leek kalm en verlaten genoeg om wat rust te pakken. In een langzamere tred begaf Graham zich ernaartoe.
Onderweg merkte hij een stukje verder een bos lang, blond haar en een lelieblank gezichtje op. Een meisje zat op een bankje vlakbij de ruïnes. Ze leek druk bezig te zijn met schrijven, dus wilde hij haar liever niet storen, maar juist toen zijn amberkleurige ogen op haar gezicht bleven hangen, keek ze op. Haar twee grote, groene ogen keken terug in de zijne. Automatisch tekende een beleefde, maar oprechte glimlach zich rond zijn lippen. Ook op datzelfde moment landde Pax naast het meisje op het bankje.
Even aarzelde Graham. Het bankje zag er heel wat comfortabeler uit om op uit te rusten dan de ruïnes, waardoor hij besloot er gewoon maar op af te stappen.
“Goedemiddag.” groette de jonge arts het meisje vriendelijk. Nu hij haar van iets dichterbij zag, kon hij niet zeggen of hij haar eerder had gezien. Ze was in ieder geval niet één van zijn patiënten geweest, anders had hij haar sowieso wel herkend. “Zou ik misschien naast je mogen zitten?” vroeg hij, waarbij hij even een blik op Pax wierp die vanaf de rugleuning van het bankje nieuwsgierig naar het blonde meisje aan het kijken was.

Er land een vogeltje naast Esther-Anne's schoot. Het leek er op dat het vogeltje van iemand was. Maar van wie? Vroeg Esther-Anne zich af. "Goedemorgen," zei de jongen. "Goedemorgen," antwoorde Esther-Anne beleefd. Ze zag dat ze jongen zweet op zijn voorhoofd had. "Zou ik misschien naast je mogen zitten?" vroeg de jongen. "Is goed hoor," zei Esther-Anne. Ze wilde bijna vragen of het vogeltje van hem was. Maar het vogeltje belandde op de jongens schouder. "Hallo, ik ben Esther-Anne. Noem me maar gewoon Esther dat is kort en makkelijk. Hoe heet jij?" begon Esther-Anne te praten. Een praatje maken kon toch geen kwaad?

- Sorry dat het zo kort is. Maar ik kon niks meer bedenken.

Graham’s glimlach verbreedde iets toen het meisje hem beleefd teruggroette. Ze leek gelukkig niet geïrriteerd dat hij haar stoorde. Met een dankbaar knikje nam hij naast haar plaats op het bankje. Een tevreden zucht ontsnapte zijn lippen. Hij voelde nu pas hoe moe zijn benen ondertussen waren geworden. Gretig nam hij een paar slokken van het water uit zijn drinkfles, terwijl hij luisterde naar het meisje toen ze zich aan hem voorstelde. De jongeman keek met een open, hartelijke blik opzij. “Aangenaam, Esther. Ik ben Graham. Noem me maar gewoon…” Een lach speelde weer rond zijn lippen. “Graham.” concludeerde hij tenslotte en grinnikte. Het deed hem goed om wat tot rust te komen en ondertussen een leuk gesprek aan te knopen met het meisje. Het verzette zijn gedachten tenminste van minder prettige overpeinzingen...
Bovendien wist Esther niet van zijn situatie, dus zouden moeilijke vragen hem hopelijk bespaard blijven.
“Dit is Pax.” voegde hij eraan toe, met een knikje naar de Novaanse lichtvogel. Als geroepen sprong Pax van de rugleuning van het bankje, zo op Grahams schouder en boog hij zijn hoofdje naar Esther-Anne’s gezicht toe.
“Hij eh… stelt zichzelf altijd graag voor…” mompelde Graham hoofdschuddend, waarbij de vogel het meisje ongegeneerd bleef aanstaren.
Graham kon een grinnik niet onderdrukken. “Pax, waar zijn je manieren? Laat haar niet zo schrikken.” Was zijn manier om aan te geven dat zijn huisdier weer iets meer afstand moest nemen van het meisje.
Eigenwijs als altijd bleef de vogel echter gewoon vlakbij haar zitten en tjirpte nieuwsgierig naar Esther-Anne.
Daarom besloot de jonge arts uiteindelijk achter Pax langs het gesprek voort te zetten: “Wat ben je aan het schrijven? Als je het niet erg vindt als ik dat vraag tenminste.” Klonk het geïnteresseerd en vriendelijk.

- Geeft niks hoor! Het gaat ook niet om de lengte van de post, maar om de inhoud toch?

Graham nam plaast naast Esther-Anne. "Aangenaam Esther. Ik ben Graham. Noem me maar gewoon...," zei Graham terwijl hij stopte met zijn zin. "Graham," sluitte hij zijn zin af. "Hallo Graham," zei Esther-Anne beleefd. Graham ging rustig verzitten op de bank. "Dit is Pax," zei Graham terwijl hij wees naar het vogeltje die Esther-Anne in het begin lang had aangekeken. "Hij eh... stelt zichzelf altijd graag voor..." mompelde Graham. "Pax waar zijn je manieren? Laat haar niet zo schrikken," zei Graham.  "Jij hebt Pax al voor gestelt. Ik vind het niet erg hoor. Bang ben ik ook niet," glimlachde Esther-Anne. Graham bleef nog een beetje raar naar Pax kijken. Al snel begon Graham te praten: "Wat ben je aan het schrijven? Als je het niet erg vindt als ik dat vraag tenminste," zei Graham nieuwsgierig. "Je mag het best weten. Het is gewoon huiswerk, alleen ik wilde een rustig plekje vinden om het af te kunnen maken. Je hebt me niet gestoord," zei Esther-Anne alvast voor dat Graham het ging vragen. "Heb jij nog huiswerk te maken? Als ik je dat vragen mag," zei Esther-Anne. Ze hoopte niet dat hij boos zou worden.

Graham lachte toen Esther-Anne aangaf dat hij Pax al had voorgesteld. “Klopt! Maar jou aanstaren, is zijn manier om zichzelf ook even voor te stellen. Vergeef hem; hij bedoelt het niet slecht.” grapte hij erachteraan. Het was de eerste keer vandaag dat Graham oprecht lachte. Het klaarde zijn gezicht op en liet kleine kuiltjes in zijn wangen verschijnen. Vervolgens ging zijn lach over in een charmante glimlach. Hij knikte vriendelijk toen Esther aangaf niet bang voor de vogel te zijn. Zijn blik gleed naar het papier wat ze bij zich had toen ze vertelde dat ze huiswerk aan het maken was en gelukkig ook aangaf dat hij haar niet had gestoord. Dat zou hij vervelend vinden. Ze was immers zo geconcentreerd bezig geweest toen hij was aan komen lopen, althans zo leek het.
Aangezien Graham al acht jaar geleden zijn middelbareschooldiploma had behaald, was de stof van Esther’s huiswerk wel al een beetje weggezakt, maar hij merkte gelijk al wat dingen op die hij nog wel wist toen hij vlug het huiswerk vanaf een afstandje bestudeerde. Logisch dat hij nog wel iets wist. Hij had het immers zelf ook ooit allemaal moeten leren. God, wat voelde hij zich oud als hij dat zo dacht, terwijl hij in feite pas 25 jaar oud was.
“Heb jij nog huiswerk te maken? Als ik je dat vragen mag.” zei Esther-Anne.
Ze wierp hem even een schattige blik toe, alsof ze bijna bang was dat hij door haar vraag boos zou worden. “Nou eigenlijk,” begon Graham, waarbij hij even met een hand door zijn blonde haar ging. “ben ik geen leerling op Starshine. Ik ben de doktersassistent. In feite ben ik al arts, maar ik loop nu een tijdje mee met de schoolarts, Yvaine, om wat extra ervaring op te doen, voordat ik me nog ga specialiseren binnen mijn vak.” legde hij uit. Hij nam nog een slokje van zijn water, voor hij vervolgde: “Maar zou je het fijn vinden als ik jou met jouw huiswerk help? Misschien ben je dan iets eerder klaar en kun je nog even van het mooie weer genieten!” stelde hij glimlachend voor. Het zou voor hem in ieder geval een welkome afleiding zijn en wie weet zou Esther-Anne het op prijs stellen als hij haar hielp. En zo niet, dan zou hij gewoon een andere bezigheid zoeken.

"Klopt! Maar jouw aanstaren, is zijn manier om zichzelf ook even voor te stellen. Vergeef hem; hij bedoelt het niet slecht," zei Graham als grapje en liet een glimlach achter. "Iedereen heeft zo zijn manier," zei Esther-Anne. Ze glimlachte toen naar Graham. Graham leek blij te zijn toen Esther-Anne had gezegt dat ze haar niet had gestoord. "Nou eigenlijk," begon Graham op de vraag van Esther-Anne. "Ben ik geen leerling op Starshine. Ik ben een doktersassitent. In feite ben ik al arts, maar ik loop nu een tijdje mee met de schoolarts, Yviane, om wat extra ervaring op te doen, voordat ik me nog ga specialiseren binnen mijn vak," zei Graham. Hij pakte zijn flesje water op en dronk een slok water. "Maar zou je het fijn vinden als ik jou met jouw huiswerk help? Misschien ben je dan iets eerder klaar en kun je nog even van het mooie weer genieten!" stelde Graham voor. "Nou, ehm... Het is mijn lievelings vak, woudles, en ik ben bijna klaar. Dus sorry. Straks maak ik het af. Ik vind genieten van het weer super fijn nu het kan, en mensen kunnen niet constant leren dat is niet goed dus moet je ook pauze doen. En dat ga ik nu toch even doen," zei Esther-Anne glimlachend. "Maar wel bedankt voor jouw voorwaarde," voegde Esther-Anne eraan toe.

Graham was blij te zien dat het meisje moest glimlachen om zijn grap over Pax. Het deed hem altijd goed als hij anderen het naar de zin kon maken. Hij keek van de papieren naar Esther-Anne toen ze aangaf dat ze huiswerk aan het maken was voor woudles en bijna klaar was, maar nu eerst pauze had. “Prima! Pauze klinkt ook goed.  Dan houd ik je gewoon gezelschap bij je pauze.” prevelde hij vrolijk en vrijblijvend, waarbij hij even zijn ogen sloot en van de zon genoot. Gelukkig, de pijn was dragelijk geworden… Hij was benieuwd hoelang dat zo zou blijven.
Toen Esther-Anne hem bedankte voor zijn voorstel, knikte hij even vriendelijk. “Geen probleem.” Zijn blik gleed weer haar kant op. “Ik weet niet of je al plannen had voor je pauze, maar zo niet… dan zou ik het leuk vinden om ook meer over jou te weten, nu we hier toch zitten. Ik heb je volgens mij nog niet eerder in de ziekenboeg gezien.”
Hij knipoogde even plagend haar richting op. “Dus…wie is ‘Esther-Anne’?” vroeg hij nieuwsgierig, bijna alsof hij een journalist was, in plaats van een dokter.

Graham gaf aan dat hij een pauze wel goed vond. "Geen probleem," zei Graham. Als goedkeurig op Esther-Anne's afwijzeging. "Ik weet niet of je plannen had voor de pauze, maar zo niet... Dan zou ik het leuk vinden om meer over jou te weten, nu we hier toch zitten. Ik heb volgensmij nog nooit eerder in de ziekenboeg gezien," zei Graham. Hij knipoogde plagend naar Esther-Anne. "Dus wie is 'Esther-Anne'?" vroeg Graham nieuwsgierig. "Ik kom ook nooit in de ziekenboeg omdat ik niemand heb die ik kan bezoeken, maar dat is soms wel heel onaardig van mij. Ik ben een meisje, die uit Gren komt. Mijn ouders en zusje wonen op Gren. Ik heb geen huisdier terwijl ik wel graag een huisdier wil hebben," zei Esther-Anne. "Nou moet jij je ook voorstellen," zei Esther-Anne plagend. Ze gaf een plagend glimlach naar hem.

Graham luisterde geïnteresseerd toen Esther-Anne begon te vertellen. Hij glimlachte vriendelijk bij haar opmerking dat ze nog nooit in de ziekenboeg was geweest, omdat ze nog niemand had hoeven bezoeken daar. “Dat is toch alleen maar fijn?” prevelde hij vrolijk. “Gelukkig ben je er zelf nog niet beland of één van je vrienden!”
Vervolgens vertelde Esther-Anne verder over wie ze was. Hij knikte toen ze uitgesproken was. “Aangenaam, Esther-Anne.” grapte hij, alsof hij haar nu pas echt had ontmoet. “Gren is een mooie planeet. Ik heb er mijn medische opleiding gevolgd.” Voegde hij eraan toe. Een hartelijke lach ontsnapte zijn lippen toen Esther-Anne plagend aangaf dat hij zich nu moest voorstellen. Speels tikte hij even met zijn schouder tegen de hare. “Dat is wel zo eerlijk inderdaad. Oké…” Hij haalde even diep adem, alsof hij nu een heel verhaal ging vertellen, maar het was meer voor de grap: “Ik kom van Shadra. Mijn ouders, oudere broer en jonger zusje wonen nog op Shadra. Mijn jongere broer, Elijah, is een leerling hier op Starshine Academy. Ik geloof dat hij zich hier “Eli” noemt. Misschien heb je hem weleens ontmoet. Oh, en Pax hier is mijn huisdier én beste vriend.” Graham keek even vertederd naar Pax en richtte zich daarna weer tot het meisje naast hem. “Ik vind het vervelend dat je geen huisdier hebt, maar er wel graag één wil. Als je het leuk vindt, mag je Pax een keer lenen?” Graham kon het niet helpen dat hij grinnikte, maar het was duidelijk dat hij zijn voorstel wel oprecht meende. Pax piepte ook even bevestigend en hopte naar het meisje toe.

Graham gaf aan dat het juist fijn was om niet in de ziekenboeg beland te zijn. "Aangenaam Esther-Anne," zei Graham als antwoord toen Esther-Anne zich had voorgesteld. "Gren is een hele mooie planeet. Ik heb er mijn medische opleiding gevolgd," voegde Graham toe. "Dankjewel, zelf vind ik Gren een super planeet. Op Gren heb je heel veel medische opleidingen," zei Esther-Anne. Graham zei dat het wel zo eerlijk was al hij zich zelf ook zou voorstellen. Hij haalde diep adem en begon. "Ik kom van Shadra. Mijn ouders, oudere broer en jonger zusje wonen nog op Shadra. Mijn jongere broer, Elijah, is een leerling hier op StarShine Academy. Ik geloof dat hij zich hier 'Eli' noemt. Misschien heb je hem wel eens ontmoet. Oh, en Pax hier mijn huisdier én beste vriend," zei Graham. "Ik heb jouw broer wel eens ontmoet. Jullie lijken niet veel op elkaar. Hij noemt zich zelf 'Eli', dat klopt," zei Esther-Anne. "Ik vind het vervelend dat je geen huisdier hebt, maar er wel een graag wil. Als je het leuk vindt, mag je Pax een keer lenen," zei Graham. "Oh, nee dat hoeft niet. Pax is jouw huisdier. Ik snap dat hij dat leuk vind, maar hij eh...," zei Esther-Anne. Ze kon niet zo goed een argument verzinnen waardoor ze midden in haar verhaal stopte. Pax keek Esther-Anne liefdevol en hopte naar haar toe. Esther-Anne aaide hem op zijn bolletje. "Ik...," zei Esther-Anne. Ze wilde weer beginnen maar het argument had ze nog steeds niet. Ze haalde diep adem. Wat moet ik nou zeggen dacht Esther-Anne.

Graham glimlachte licht toen Esther-Anne bevestigde dat Gren een mooie planeet was en er veel medische opleidingen waren te vinden. Hij vond het altijd leuk om te zien als mensen trots waren op hun thuisplaneet. Zelf had hij...respect voor Shadra. Hij was er niet zozeer trots op om daar vandaan te komen. Graham had er nooit helemaal thuis gehoord, niet zoals zijn vader en oudere broer. Qua innerlijk en uiterlijk leken zij perfect aan te sluiten bij het overwegend harde karakter van de Shadraanse samenleving. Het was daarom wellicht ook niet verrassend dat ze vrij succesvol waren in de Shadraanse en inmiddels ook interstellaire zakenwereld.
Zijn zusje Maddison had qua karakter veel weg van Graham. En Eli... tja dat bleef een geval apart. Hij leek op niemand... Niet meer althans...
Graham was zowel qua uiterlijk als innerlijk meer zoals zijn Cassiaanse moeder. Het verbaasde hem dan ook niet dat Esther-Anne concludeerde dat Graham en Eli niet veel op elkaar leken toen ze vertelde dat ze zijn broertje toevallig eens ontmoet had. Hij knikte even bevestigend. “Klopt. Eli lijkt erg op onze vader. Net als onze oudere broer. Allemaal ravenzwart haar en rode ogen. Mijn zusje en ik lijken op onze moeder door onze blonde haren en amberkleurige ogen.” Met een nieuwsgierige, belangstellende glinstering keek hij het meisje aan. “Maar je hebt mijn broer dus ontmoet…? Hoe…” Ongemerkt beet de jonge arts even op zijn onderlip. “Hoe gaat het met hem…?” Het was al een tijd geleden sinds hij zijn broertje voor het laatst had gesproken. Op de één of andere manier leek Eli hem op Starshine te vermijden… Vreemd.
Graham’s mondhoeken krulden iets verder omhoog op het moment dat Esther-Anne aangaf dat Pax zijn huisdier was en ze hem daarom niet wilde te lenen. Even haalde hij luchtig zijn schouders op. “Prima. Het hoeft niet, alleen als het je leuk lijkt. Pax en ik vinden het hoe dan ook geen probleem.” antwoordde hij vriendelijk en uitnodigend. Zijn blik boorde zich in de hare. “Maar welk huisdier zou jij graag willen?” vroeg hij vervolgens belangstellend.

"Klopt. Eli lijkt erg op onze vader. Net als onze oudere broer. Allemaal ravenzwart haar en rode ogen. Mijn zusje en ik lijken op onze moeder door onze blonde haren en amberkleurige ogen," zei Graham. Er viel een stilte al snel begon Graham weer te praten."Maar je hebt mijn broer ontmoet...?Hoe..." Esther-Anne dacht na hoe ze het zal zeggen en begon met praten. 'In het park, hij kwam naast mij zitten en begon te praten en een lolly aan te bieden," zei Esther-Anne. "Hoe gaat het met hem...?" vroeg Graham. "Volgensmij erg goed. Het leek niet alsof hij probeerde iets te verbergen. Hij probeerde juist zich zelf niet eng te lijken," zei Esther-Anne. Graham leek zorgen om Eli te maken. Waarom? Want Eli maakt zich duidelijk geen zorgen om zijn broer. Hij zegt er helemaal niks over. Zal het te maken hebben met hun achtergrond? Of was zien ze elkaar niet meer waardoor Graham zich wel zorgen maakt maar Eli niet. Een groot raadsel dacht Esther-Anne. “Prima. Het hoeft niet, alleen als het je leuk lijkt. Pax en ik vinden het hoe dan ook geen probleem.” zei Graham. "Pax is wel heel aardig," zei Esther-Anne om ervoor te zorgen dat Graham niet ging twijfelen over Pax. Esther-Anne keek naar Pax die ze nog steeds aan het aaien was. Pax was zo zacht. Maar hij was niet van haar dacht ze. "Maar welk huisdier zou jij graag willen?" vroeg Graham. "Zelf vind ik een ree heel mooi maar dat komt vooral omdat dat mijn dierlijke vorm is. Voor de rest weet ik geen huisdier," zei Esther-Anne. "Wat is jouw dierlijke vorm?" vroeg Esther-Anne. Ze was er wel benieuwd naar.

Graham keek Esther-Anne nieuwsgierig aan toen ze begon te vertellen hoe ze zijn broertje had ontmoet. Een zacht, aanstekelijk lachje ontsnapte zijn lippen bij het “lolly aanbieden”-gedeelte. “Aha…” mompelde Graham binnensmonds, waarbij hij even zijn ogen sloot. Natuurlijk. Typisch Elijah om willekeurig naast iemand te gaan zitten en tegen diegene te gaan praten en…
Wacht…
Ja oké, hij deed nu hetzelfde, maar dat was heel anders! Graham bood Esther-Anne geen lolly aan! Plus, Elijah kennende, bedoelde hij alles vast heel anders dan zijn grote broer nu. Eghem…
Een glimlach verscheen spontaan op zijn gezicht op het moment dat Esther-Anne eraan toevoegde dat het volgens haar goed met Elijah ging en hij… “zijn best had gedaan zichzelf niet eng te laten lijken”. Hm… Bijzonder. Normaal leek zijn broertje zich werkelijk niets aan te trekken van de rest van de mensheid, dus dit was zeker…apart te noemen. Maar het was ook een opluchting voor Graham dat Elijah zich blijkbaar toch enigszins kon aarden op deze nieuwe plek.
Terwijl hij verder luisterde, begon hij Esther-Anne weer te observeren. Zou het soms komen omdat ze… Nee, vast niet, toch…? Maar ze had werkelijk wat weg van hun zusje Maddison… Zou dat echt de verklaring zijn waarom Elijah zich voor de verandering had ingehouden…?
Als antwoord op haar uitleg over Elijah, knikte Graham even begrijpend. Een vriendelijke grinnik ontsnapte zijn keel toen ze vervolgens aangaf dat ze Pax wel heel aardig vond. Ze leek haast bang dat Pax of hij het persoonlijk zouden nemen dat ze Pax niet wilde lenen. Dat was lief.
“Dat is hij zeker.” beaamde Graham haar woorden met een ietwat vertederde glimlach. “Net als jij.”
Pax piepte ook even ter bevestiging en leek met volle tuigen te genieten van de zachte aanraking van het blonde meisje. Het diertje zette zelfs zijn grote ogen op om extra schattig over te komen, zodat Esther-Anne hem zou blijven aaien. Pff, de aandachtvrager! Maar goed… Graham had het de laatste tijd ook erg druk gehad, dus Pax verdiende wel wat extra aandacht zo nu en dan. Daarom probeerde Graham hem ook zo vaak mogelijk de ziekenboeg binnen te smokkelen. De patiënten leken hem in ieder geval erg leuk te vinden en andersom.
Zijn ogen ontmoetten de hare weer toen Esther-Anne verder vertelde welk huisdier zij graag zou willen hebben. “Reeën zijn zeker mooie dieren!” reageerde Graham met een vrolijke uitdrukking op zijn snoet. “Goeie keuze. En je hebt ook een ree als dierlijke vorm, zei je?” Zijn blik bleef nieuwsgierig op haar gezicht hangen. “Ik ken je natuurlijk nog niet goed, maar ik denk dat ik dat wel bij je vind passen.” Hij nam nog een slokje water voor hij vervolgde: “Mijn dierlijke vorm is een witte herdershond. Mijn moeder zei altijd dat dat komt omdat ik al vanaf kleins af aan onze familie als een “kudde” bij elkaar probeer te houden.” Prevelde hij grinnikend, al versmalde zijn glimlach voor een moment bij de plotselinge realisatie dat het hem, ondanks zijn vele pogingen, niet daadwerkelijk was gelukt om zijn familie bij elkaar te houden…
Vlug schudde hij het in gedachten van zich af, waardoor er ruimte werd gemaakt voor een nieuw idee.
Met enig enthousiasme keek Graham daarom naar het meisje naast hem. “Ik heb trouwens weleens gehoord dat in het veld hierachter veel reeën te vinden zijn. Het is hun vaste oversteekplaats van het ene, naar het andere bos. Heb je anders zin om nu, in je pauze, samen te gaan kijken of we er een paar kunnen zien?” opperde hij, waarbij hij haar weer een stralende glimlach schonk. Zijn amberkleurige irissen glinsterden licht.

Toen Esther-Anne aan het vertellen was over Eli leek Graham heel aandachtig te kijken. Dat vond Esther-Anne wel grappig. Het leek wel alsof hij even de wereld om zich heen vergat.
Pax bleef dicht bij Esther-Anne, het was meer om nog dichter in concact te komen wist Esther-Anne maar ze bleef hem kroelen. Hij piepte zo nu en dan. Het was heel schattig om aan te zien.
"Reeën zijn zeker mooie dieren!" zei Graham toen Esther-Anne klaar was met vertellen. "Ik ken je natuurlijk niet goed, maar ik denk dat ik dat wel bij jouw passen," zei Graham. "Veel mensen zeggen dat," zei Esther-Anne. "Mijn dierlijke vorm is een herdershond. Mijn moeder zei altijd dat dat komt omdat ik al vanaf kleins af aan onze familie als een 'kudde' bij elkaar probeer te houden," zei Graham. Ik had niet verwcht dat Graham als dierlijke vorm een herdershond is dacht Esther-Anne. Maar dat zeg ik maar niet want dat is niet aardig. Graham keek Esther-Anns toen heel erg enthousiast aan. "Ik heb trouwens gehoort dat in het veld hier achter veel reeën te vinden zijn. Het is hun vaste oversteekplaast van het ene, naar het ander bos. Heb je zin om nu, in je pauze, samen te gaan kijken of we een paar kunnen zien?" opperde Graham. Het was alsof opeens een vuur door heel Esther-Anne's lichaam heen ging. Ze werd helemaal enthousiast. "Is helemaal goed!" zei Esther-Anne enthousiast. Ze stond op, deed haar spullen in haar tas.
Pax keek Esther-Anne teleurgesteld aan. "Sorry Pax, ik was je helemaal vergeten. Dat had ik niet moeten doen," zei Esther-Anne. Ze pakte hem op en gaf hem aan Graham. "Ik denk dat jij hem beter kan bij houden als we naar de reeën gaan," zei Esther-Anne. Ze glimlachde naar Graham. Pax keek even achterom naar Esther-Anne die hem nog steeds in haar hand had.

Graham schoot spontaan in de lach toen Esther-Anne opveerde en begon te stralen toen hij het idee opperde om samen te gaan kijken of ze reeën konden vinden bij het grasveld. Zijn lach was een aanstekelijke, goedmoedige lach geweest. Eén vervuld van een voorzichtig optimisme. Het deed ook zijn eigen humeur weer stukje bij beetje beter worden, helemaal toen Esther-Anne aangaf dat ze het goed vond. “Leuk!” reageerde hij even enthousiast als zij. Lenig sprong de blonde jongeman op toen het meisje ook opgestaan was, waardoor Pax wat opschrok. Direct daarna keek het vogeltje wat beteuterd naar Esther-Anne, aangezien ze hem nu niet meer aan het aaien was.
Met een vertederde glimlach keek Graham toe hoe het meisje tegen zijn huisdier sprak, om Pax uiteindelijk aan hem te overhandigen. De jonge arts boog zich iets voorover, zodat ze hem gemakkelijk op één van zijn brede schouders kon plaatsen. Met Pax op zijn schouder zette hij zich weer recht.
"Ik denk dat jij hem beter kan bij houden als we naar de reeën gaan," gaf Esther-Anne aan, waarop Graham bevestigend knikte.
“Laten we gaan.” prevelde hij hierna, waarna hij zich al in beweging zette. In een soepele, kalme pas begon hij richting het grasveld te wandelen, ondertussen gedempt een vrolijk deuntje neuriënd welke perfect leek aan te sluiten bij de plezierige zonneschijn.

Niet veel later kwamen ze bij het grasveld aan en hield Graham abrupt op met neuriën, aangezien hij niet wilde riskeren dat eventuele reeën zouden wegschrikken bij het geluid. Voor een moment sloot hij zijn ogen en peilde hij waar de wind vandaan kwam. Onderwijl speelde de koele bries met zijn blonde lokken, waardoor het niet moeilijk te achterhalen was waar het vandaan kwam. Op deze manier kon Graham een geschikt plekje zoeken waar ze tegenwind hadden, zodat de reeën hen niet zouden ruiken als ze hen zouden passeren. Dit plekje doemde op in de vorm van een omgevallen boomstam. Kort liet Graham zijn amberkleurige ogen door de omgeving glijden om te zien of de dieren al te bekennen waren ergens.
Nog niet… Mooi.
Langzaam ging hij op zijn knieën in het zachte gras zitten en klopte naast zich op de grond om aan te geven dat Esther-Anne bij hem kon komen zitten. “We moeten nu heel stil zijn en ons hier verbergen. En misschien dat de reeën dan voorbijkomen…” legde hij fluisterend uit. Een jeugdige, opgewekte glans sierde zijn irissen. Zijn mondhoeken krulden enigszins omhoog. Voor zover zijn lange lijf dat toeliet, kromp Graham vervolgens iets in elkaar, zodat hij zoveel mogelijk achter de boomstam verborgen ging. Nu was het afwachten…

Graham leek erg blij dat Esther-Anne ook enthousiast werd bij het idee om reeën te gaan bekijken. Graham vond het een goed idee dat hij Pax over nam. Pax keek toen heel even naar Esther-Anne, na een paar seconden kijken begreep hij dat hij naar Graham moest. Graham had al die tijd al zijn glimlach opgezet. Esther-Anne glimlachde lief terug en ging lopen naar het bos gedeelte. Graham liep vrolijk mee en neuriede een vrolijk liedje. Esther-Anne kende het liedje meteen. Niet dat Esther-Anne heel musicaal was maar dit liedje luisterde ze zo vaak dat ze het liedje vrij goed kende. Ze zong zachtjes mee.
Na een gegeven moment stopte Graham met lopen en bleef stil staan. Hij stopte ook gelijk met neuriën. Hij keek in het rond. Esther-Anne keek of ze al een paar reeën zag. Daar achter de boom dacht ze blij. Graham was al ergens heel gelopen en gebaarde dat ze naast hem moest zitten. Esther-Anne keek of ze de ree nog zag achter de boom. Het leek alsof de ree ging stap kon zetten. Esther-Anne zag ook een paar bloedrode bladeren bij de poot van de ree. Esther-Anne keek beter. De ree was gewond! Esther-Anne stond op. Ze keek of Graham door had dat Esther-Anne niet meer naast hem zat. Hij had het niet door. Ik kan die ree daar niet achter laten. Ik moet daar naar toe dacht Esther-Anne. Ze liep door.
De ree was erg gewond. Toen Esther-Anne bij de ree aan kwam was de ree erg zwak. De ree had erg veel bloed verloren. Esther-Anne rende naar Graham en trok hem mee. "Die ree is gewond. Je moet iets halen om het bloed te stelpen!" zei Esther-Anne. Graham ging om zich heen kijken en liep weg. Ik hoop dat hij snapt wat ik bedoel. Esther-Anne liep naar de ree toe. En keek of de ree nog meer wonden had. Esther-Anne hoorde gekraak van takken. Ze keek of Graham het was maar het was een ree. De ree maakte een geluid. De ree wilde iets tegen haar zeggen maar dat kon Esther-Anne niet begrijpen. Ze veranderde gelijk in een ree om de ree te verstaan.

Graham keek wat verbaasd op toen Esther-Anne, na net enkele tellen naast hem te hebben gezeten, plotseling opstond en wegliep. Zijn blik volgde haar nauwlettend. Wat ging ze doen? Had ze iets gezien of...? Maar straks zou ze per ongeluk de reeën nog wegjagen…
Ongemerkt zette zijn lichaam zich al in beweging om achter haar aan te lopen, mede door de vastberadenheid in haar tred. Wat was er aan de hand...?
Met een lichte frons op zijn voorhoofd begaf de jonge arts zich ook richting het bos waar Esther-Anne naartoe leek te lopen.
Iets later dan zij arriveerde hij tussen de bomen. Laaghangende takken sloegen in zijn gezicht, terwijl hij zich zo goed en kwaad als het ging tussen de bomen en struiken door probeerde te manoeuvreren. Het ging hem heel wat lastiger af dan het kleinere, blonde meisje. Zij leek allerminst moeite te hebben om zich soepel en vlug door het woud te verplaatsen. Het zorgde ervoor dat Pax verschrikt was opgevlogen en een rustiger plekje had opgezocht in een boom verderop.
Zijn amberkleurige ogen speurden de omgeving af, op zoek naar haar, maar Esther-Anne leek in het niets te zijn verdwenen. Hm… De jongeman slaakte een ietwat bezorgde zucht, aangezien hij nog steeds geen idee had wat er precies aan de hand was.

Pas op het moment dat ze uit het niets weer voor zijn neus stond, liet hij een opgeluchte ademtocht ontsnappen. Echter stokte deze halverwege in zijn keel bij het zien van haar ernstige blik. In een noodvaart werd de lange Shadraan meegetrokken door de bomen, waardoor iedere lage tak de kans kreeg uitgebreid over zijn hoofd en gezicht te schrapen, maar hij merkte het nauwelijks. Geleidelijk aan begon adrenaline door zijn lichaam te pompen door Esther-Anne’s woorden. Een gewonde ree…?
Grahams doktersinstinct werd getriggerd, al wist hij niet hoeveel hij voor het dier zou kunnen betekenen, aangezien hij de menselijke geneeskunde beoefende en niet de dierlijke.

Eenmaal bij het arme dier aangekomen, werden Grahams ogen groot van verbazing. Bloed liep in rijkelijke straaltjes langs de zachte, bruine vacht. Het beest trilde hevig en leek ieder moment bewusteloos te raken. Voor een moment nam de jongeman het in zich op, bestudeerde zoveel mogelijk details om een diagnose te kunnen stellen, voor hij bevestigend naar Esther-Anne knikte. “Ik kan proberen de wond te genezen met mijn helende watermagie, maar dat kost tijd. Tegen de tijd dat de wond dicht is, zou de ree al te veel bloed verloren kunnen hebben. Dus je hebt gelijk; we moeten een manier vinden om de wond te stelpen. Blijf jij anders hier bij de ree, voor de zekerheid, terwijl ik de juiste dingen verzamel. Maar wees voorzichtig; de geur van bloed kan meer aantrekken in dit woud dan je voor mogelijk zou houden…” Zijn ogen ontmoetten de hare. “Ik kom zo snel mogelijk terug.” Met deze laatste woorden draaide Graham zich om en spoedde weg. Om een bloedende wond te stelpen kon vanalles gebruikt worden, zolang het maar van stevig materiaal was en goed en strak vastgebonden kon worden rond de juiste bloedvaten, waardoor de bloedcirculatie rond de wond tijdelijk gestopt kon worden. Het duurde dan ook niet lang voordat Graham een geschikt, flexibel touw-achtig materiaal had gevonden, afkomstig van één van de vele verschillende soorten bomen in het bos. Daar moesten ze het maar mee doen.
Hm, maar daarbij moesten er op een plek als deze enkele geneeskrachtige kruiden te vinden zijn die het bloed zouden kunnen stelpen en de wond eerder dicht zouden kunnen maken. Eens zien… Als hij zich niet vergiste kon er -gezien het klimaat- mogelijk een plant groeien wat familie was van cayennepeper. Helaas was deze niet bepaald makkelijk te vinden, dus als het te veel tijd kostte, moest hij het laten gaan. Tijd was iets wat hij nu niet had...

Juist op het moment dat hij in zijn ooghoek het plantje dacht op te merken, vulde een oorverdovend geluid zijn oren. Verschrikt keek de jonge arts op. Een rilling liep langs zijn ruggengraat. Het had bijna als de huil van een wolf geklonken, maar anders… Angstaanjagender en killer. Bovendien leek het niet ver van de plek waar de ree en Esther-Anne nog waren te hebben geklonken…

Graham was achter haar aangekomen. “Ik kan proberen de wond te genezen met mijn helende watermagie, maar dat kost tijd. Tegen de tijd dat de wond dicht is, zou de ree al te veel bloed verloren kunnen hebben. Dus je hebt gelijk; we moeten een manier vinden om de wond te stelpen. Blijf jij anders hier bij de ree, voor de zekerheid, terwijl ik de juiste dingen verzamel. Maar wees voorzichtig; de geur van bloed kan meer aantrekken in dit woud dan je voor mogelijk zou houden…” Graham keek even Esther-Anne aan maar vervolgde zijn verhaal. “Ik kom zo snel mogelijk terug.” Graham liep weg. Esther-Anne zag een ree op haar af komen. Ze veranderde in een ree. "Alstublieft help ons. 4 wolven zitten achter ons aan. Die ree die daar bloed is weggerend. Ze heet Mia. Ze is een grote moeder. Maar help onze ku," De ree kreeg niet de tijd om zijn verhaal af te maken. Een groep reetjes rende naar Esther-Anne en de ree toe. 4 wolven slopen daar achter aan. Esther-Anne's hart ging sneller kloppen. De reetjes gingen achter Esther-Anne en de ree staan. Hun gezichtjes straalde angst uit. Esther-Anne zag dat een wolf naar de gewonde ree keek. Tuurlijk! Die wolven gaan nu op die ree af. Esther-Anne ging voor de ree staan als schild. Ze wilde niet dat de ree zou sterven. Een groep reetjes gingen met Esther-Anne mee. "Help ons, dat is mijn moeder," zei het reetje angstig naar Esther-Anne. "Ik ga mijn best doen," zei Esther-Anne besloten. De wolven waren al een stuk dichter bij. Een wolf begon opeens akelig te huilen. 3 wolven kwamen uit de bosjes geslopen. Dit was hopeloos. Esther-Anne en de andere reetjes waren ten doden opgeschreven...

In een soort natuurlijk instinct liet de jongeman direct alle spullen uit zijn handen vallen en racete terug naar de plek waar hij de ree en Esther-Anne had achtergelaten. Met de minuut klonk het gehuil steeds dichterbij. Er was geen tijd te verliezen…
Met een zorgelijke frons snelde Graham zich zo goed en zo kwaad als ging door de dichte begroeiing voor het woud door. Takken sneden langs zijn huid, maar het deerde hem niet. Er was iets mis… Het geluid had té dichtbij geklonken.

Binnen enkele ogenblikken arriveerde Graham weer bij de open plek, maar vertraagde direct zijn pas bij het zien van een kudde reeën tegenover een roedel wolven. De wolven slopen met ontblootte tanden dichterbij, hun blik gevestigd op de gewonde ree. Het was een kwestie van minuten voor ze zouden toeslaan en een bloedbad zouden aanrichten. Echter was Grahams eerste prioriteit Esther-Anne. Waar was ze?
Schichtig schoot zijn blik in het rond, maar ze was nergens te bekennen… Oh nee… Zou ze-
Maar hij kreeg geen kans deze gedachte af te maken. Eén van de wolven, vermoedelijk de alfa, deed een gevaarlijk aantal passen naar voren, klaar voor de aanval.
De doktersassistent aarzelde geen seconde langer. Hij was dan een man van geneeskunde en een pacifist door zijn waardering voor ieder leven, maar hij zou niet passief staan toekijken hoe deze onschuldige dieren verscheurd zouden worden door de roedel.
Met deze overtuiging, daalde er plotseling een ijzige kalmte over de jongeman heen. In een zekere, beheerste tred stapte hij naar voren en positioneerde hij zich tussen de roedel wolven en de reeën. Met zijn aanzienlijke lengte, hoefde hij niet veel moeite te doen om zich groot en imponerend op te stellen, maar onbewust richtte hij zich toch op tot zijn volledige lengte, nam een stabiele houding aan en staarde met een koele blik richting de wolven. Althans… als je het wolven kon noemen. Nu hij hen van dichterbij bekeek, zou hij eerder zeggen dat ze verwant waren aan wolven, maar er was iets… vreemds aan hen, iets duisters… Hm…
Voor een moment leek de roedel wat op te schrikken. Hun hongerige ogen vestigden zich nu op Graham en hij staarde terug.

Uiteindelijk was het de alfa die weer het eerste in beweging kwam en opnieuw een stap in hun richting zette. “Niet zo snel…” gromde Graham terug, waarbij hij langzaam zijn armen spreidde, om geen onverwachte bewegingen te maken. Op deze manier onttrok hij vocht uit de planten en grond om deze naar zijn wil te buigen. Het water steeg op en vormde zich door zijn bewegingen als een lange, dunne zweep. De blonde jongeman omklemde de zweep direct alsof het een verlengde was van zijn lichaam, alsof dit niet de eerste keer was dat hij zoiets had gecreëerd. “Terug…” siste hij met diepe stem richting de voorste wolf, terwijl hij waarschuwend de zweep hief.
Echter leek de alfa nog niet overtuigd en bleef hij op dezelfde plek staan.
TSSSK
Met een luide knal tikte Graham met de zweep op de grond vlak voor de wolf, als vervolg op zijn eerdere waarschuwing. Hij had in eerste instantie niet de intentie het dier te verwonden, aangezien het puur uit instinct had gehandeld, maar als hij niet anders kon, zou Graham de strijd aangaan. Echter hoopte hij dat de roedel laten schrikken voldoende zou zijn om hen weg te jagen.
Het dier gromde en ontblootte zijn tanden nog meer, als tegenreactie, waarop Graham nog een keer hard met de zweep vlak naast de wolf op de grond sloeg. Het had ditmaal niet veel gescheeld of hij had de wolf geraakt. Nu leek de alfa wel iets op te schrikken. Als een kettingreactie, leken enkele andere wolven uit de roedel direct wat achteruit te deinzen...
Direct maakte Graham van de mogelijkheid gebruik om zelf een stap in hún richting te zetten. Echter leken de wolven hierdoor verdeeld te worden: de ene helft leek zich klaar te maken voor het gevecht en de anderen wilden juist rechtsomkeert maken. Verdomme…
Zelfs de helft van de roedel zou samen ijzersterk kunnen zijn. Hij wist immers niet precies met wát voor een soort wolven hij te maken had...

Toen gebeurde er iets onverwachts…
De alfa maakte een laag, brommend geluid, waardoor de rest van de roedel direct achteruitdeinsde. Echter deed de alfa juist in zijn eentje een stap naar voren, alsof hij het alleen wilde opnemen tegen Graham.
Verwonderd liet de jongeman de zweep iets zakken. Wat was hier aan de hand? Sinds wanneer hadden wolven een dergelijke mate van communicatie…?
Met een ernstige blik bestudeerde hij de leider van de roedel, welke nu langzaam maar zeker zijn kant op bewoog. Het dier had nauwelijks meer aandacht voor de zweep en zijn blik was bijzonder… bloeddorstig te noemen. Bijzonder… en angstaanjagend tegelijkertijd.
Dichter en dichterbij kwam de wolf, tot Graham zelfs zijn geur kon ruiken. Hij rook naar…bloed.
Nog een stap werd in zijn richting gezet. De laatste. Graham moest nú ingrijpen of de wolf zou hem naar zijn keel vliegen. Hij was al binnen zijn bereik…

Verscheurd door medeleven voor de aard van de wolf en de noodzaak om de reeën en zichzelf te beschermen, nam de jongeman uiteindelijk een besluit. Plotseling hief hij razendsnel zijn handen, maakte een grootse beweging met zijn armen, om zo nog meer water uit de omgeving te onttrekken en viel aan. Het zou geen fatale aanval zijn, maar het was genoeg om de wolf terug te dringen en te verwonden.
Op het moment dat het water de wolf bereikte, werd het dier met een noodvaart door de lucht geslingerd en kwam het met een klap tegen een boom terecht, waarna het tenslotte op de grond belandde. Daar bleef het voor een moment liggen, duidelijk verward door wat er zojuist had plaatsgevonden.
Graham keek zwijgend toe en bleef onbeweeglijk staan. Het was niet te zeggen hoe de alfa en de roedel nu zouden reageren, dus hij kon geen risico nemen; hij mocht zijn houding niet nu al laten verslappen…

Esther-Anne wilde reageren en vechten met de wolven maar was zo bang dat ze zich niet meer kon bewegen. “Niet zo snel…” Hoorde Esther-Anne een stem achter zich. Ze keek achterom het was Graham. Hij ging voor de reeën staan. "NEE GRAHAM, NIET DOEN!!!!!!" Balfde Esther-Anne. Een enorm geluid van een ree klonk door het hele bos. Ik kan natuurlijk niet gewoon praten. Dan moet ik veranderen maar dan breng ik de kleine reetjes in gevaar. “Terug…” Gromde Graham. Esther-Anne hield haar adem in. Graham keek vastbesloten naar de wolf. Graham tikte met een zweep voor de grond van de wolf. De ene kant van de roedel was klaar voor een gevecht terwijl de andere kant dat wegwezen hier. De alfa van de grond ging grommen en kwam steeds dichter bij Graham. Elke stap die de wolf zette werd de angst bij Esther-Anne groter. Plotseling hief Graham razendsnel zijn handen, maakte een grootse beweging met zijn armen, om zo nog meer water uit de omgeving te onttrekken en viel aan. Het zou geen fatale aanval zijn, maar het was genoeg om de wolf terug te dringen en te verwonden. De wolf werd de lucht ingeslingerd en viel met een enorme klap tegen de boom aan. De roedel ontblootten hun tanden stapte dreigend naar Graham toe. Esther-Anne sprong voor Grahem neus en keek de wolven aan. Graham mag hier niet de schuld van krijgen. Esther-Anne sprong naar de dichtbijzenste wolf en trapte niet met haar achterpoten. Wolf had z'n harde klap gekregen tegen zijn schedel dat de wolf dood neer viel. De andere wolven veranderde van richting en slopen naar Esther-Anne toe. De andere volwassenen ree rende naar de wolven die naar Esther-Anne slopen en raakte 2 wolven die ook op bewusteloos raakte. Er waren nog 4 wolven over. Esther-Anne en de andere ree keken elkaar aan. Esther-Anne en de andere ree rende op de wolven of en raakte de wolven op hun schedel en ze waren dood. Esther-Anne's blik gleed naar de andere ree die heel veel bloed had verloren. Esther-Anne rende er naar toe. Ze veranderde in mens en voelde of ze ree nog leefde. Het dier was dood. Esther-Anne barste in huilen uit. Velen reetjes kwamen kijken wat er aan de hand was. Toen ze zagen dat de ree dood waren kwamen leunde ze tegen Esther-Anne aan als knuffel. De volwassen ree rende weg en kwam terug met een oudere ree. Hij blafde naar de dode ree als teken van respect.