De volgende patiënt voor het algemene gezondheidsonderzoek was ook meteen haar eerste leraar. Of beter gezegd, een lerares. Oriël Tá Suíl, lerares waarzeggerij, las Yvaine van het lijstje af. Een welgevormde blonde wenkbrauw schoof wat sceptisch omhoog. Waarom dat vak gegeven werd was haar een raadsel. Oplichterij vond zij het. Geldklopperij. Nee, Yvaine geloofde niet in die idioterie. De toekomst kunnen voorspellen? Dat was simpel weg niet mogelijk. Zelfs niet met magie. En niemand zou haar van gedachte kunnen veranderen tot ze met harde bewijzen kwamen. Maar goed, dit was niet haar academie. En het schoolhoofd moest doen wat hij niet laten kon. Zij was enkel hier om de gezondheid van deze Mevrouw Tá Suíl te controleren en eventueel te behandelen, mocht dat nodig zijn.

Ook van deze lerares verwacht Yvaine dat ze de aankondiging in de lerarenkamer had zien hangen en nu in de ziekenzaal haar beurt wachtte. En anders had Madame Oriël het vast wel kunnen voorspellen in haar glazenbol bedacht de blondine spottend toen ze weer achter haar bureau vandaan kwam. Ze opende de deur en liet haar blik voor een moment zwijgzaam over de rij mensen gaan. De rij stoelen langs de wand raakte steeds voller maar veel vrouwen zaten er niet, de mannen waren overduidelijk in de meerderheid op deze school. “Is Oriël Tá Suíl aanwezig?” klonk haar stem duidelijk maar gedempt. Vanuit haar ooghoek had ze gezien dat Ryohei een leerling in behandeling had en even gleed haar blik naar de jonge assistente. Als hij het maar niet verprutste.

Twee intens blauwe ogen gleden van de gesloten deur naar het raam, langs de gezichten van de wachtenden, terug naar het raam, terug naar de deur. Het was een waterige ochtend en een zwakke zon kon niet eens fel genoeg schijnen om de ruimte te verlichten waardoor kunstmatige verlichting een pre was geworden. Het gezicht van een jonge patiënt verscheen in de deuropening terwijl die achter de ongelukkige gesloten werd en de arts straks opnieuw zou verschijnen om het volgende slachtoffer om te roepen. Oriël had het niet zo op artsen. Het nam een bepaald type mens om dat beroep uit te willen oefenen. Het type mens dat niet verder wilde kijken en met zijn onleesbare handschrift alles dacht te weten. Als elke diagnose klopte zou er niet langer zoiets als nalatigheid bestaan.

Het duurde inderdaad niet lang voordat de slanke blonde vrouw die ze nu al een paar keer tevoorschijn had zien komen haar neus om de hoek stak en een nieuwe naam omriep. Haar naam. Kalm zette Oriël haar beide voeten weer naast elkaar en stond op van de stoel waarna ze achter de arts aan door de deur verdween. Ze had maar één blik nodig gehad. Eén blik om te weten dat deze vrouw geen uitzondering was. Zien is geloven. Zelfs haar automatische occulmantie had haar dit niet hoeven vertellen. Deze vrouw was, zoals haar Cassiaanse collega dat zou omschrijven, een non-believer. Iemand die overtuigd moest worden. Maar daar trof ze bij Oriël een koude schouder. Ze was hier niet om de vrouw een les divinatie te geven. Ze was hier voor haar medische check-up. Dus zolang de vrouw háár werk deed kon Oriël snel terug naar het lokaal om haar eigen werk weer op te pakken. Ondanks deze kilte die zo om haar heen hing stak Oriël toch haar hand hand. 'Oriël Tá Suíl. Aangenaam,' stelde ze zichzelf nogmaals netjes voor. Misschien dat vriendelijkheid van haar kant de vrouw een beetje kon ontdooien, dan zou dit voor hen beide misschien niet eens zo'n heel onprettige ervaring worden.