Over en over opende hij de brief en deed hij hem weer dicht. Oliver had hier geen zin in, wilde dit ook niet maar werd gedwongen. Zoals meestal wel in zijn leven gebeurde. Daarom was de jongen ook compleet ontspoord zodra hij maar een klein beetje vrijheid had gekregen. Hij had het er van genomen en nu zat hij vast met angsten, fobieën en verslavingen. Op sommige momenten kwam het zijn neus uit, op andere momenten kon het hem totaal niets schelen. Zoals nu. Hij wilde helemaal niet dat iemand hier erachter kwam wat er bij hem allemaal geconstateerd was, waar hij last van had en bang voor was. En bovenal, waar hij verslaafd aan was. Want het was gewoonweg dom. Angst voor slapen en vervolgens verslaafd zijn aan allerlei soorten slaappillen. Oliver had het weer goed voor elkaar gekregen. Niet dat hij er van af wilde, nee hij vond het helemaal prima. Zolang hij geen ontwenningsverschijnselen kreeg kwam alles wel gewoon goed. De dokter moest er alleen van op de hoogte worden gebracht en vervolgens zou er geen actie worden ondernomen. Hij bleef het zichzelf de hele tijd wijsmaken. Natuurlijk zou er nu op hem worden gelet, er moest iets aan gebeuren. Oliver zag het totaal niet zitten, alles was prima zo. Hij had vrijheid, hij kon doen wat hij wilde en niemand van zijn familie was er om een oplettend oog op hem te vestigen. Maar nee, zelfs van buiten af wist zijn vader Oliver te dwingen om zo toezicht op zijn ontspoorde zoon te krijgen. Oliver zuchtte geërgerd en las voor de vierde keer de verwijsbrief door van de dokter waar hij normaal kwam. Maar die was op Puffoon en dit was Starshine. En Oliver had geen idee hoe het hier op Starshine er aan toe ging. Sure, hij werd toch niet weggestuurd? Nu hij eindelijk Sareth weer had gezien?
Verveeld plofte de jongen achterover in zijn stoel en deed voor de laatste keer de brief dicht. Beter schoot dit op en was hij zo klaar. Geen gezeik, niet nog meer mensen erbij betrekken. Gewoon een goedkeurende knik, niets meer. Een hand die hem de deur wees. En dan was het klaar, kon Oliver weer zijn gang gaan. Niets op aan te merken, niets aan de hand. Mooi. Chagrijnig staarde de jongen voor zich uit, terwijl zijn voet ongeduldig op de vloer tikte.

[Yvaine]

Zijn brein schreeuwde alleen maar om op te staan en te vertrekken. Die arts kon toch niets aan zijn problemen doen en zou het hem alleen maar moeilijker maken met zijn medicijnen en andere shit die hij slikte. Het was dat zijn vader hem pushte. Waarschijnlijk om zijn leven alleen maar moeilijker te maken zodat hij naar zijn zoon kon wijzen en hem kon uitlachen en vertellen hoe slecht hij was als persoon en gedrag. Hoe hij verslaafd was aan de drugs die zijn vader hem zelf had gevoerd alleen omdat zijn vader last had van woedeaanvallen die hij moest africhten op Oliver. En Oliver hield daar vervolgens weer van alles aan over waardoor zijn drugs gebruik alleen maar erger werd en zo belandde hij keer op keer in een vicieuze cirkel die hem alleen maar verder naar beneden haalde en aan hem trok zodra hij eindelijk dacht te verbeteren. Er was niets goeds wat hij kon doen en dat accepteerde Oliver nu maar. Want Oliver was nu eenmaal een pessimist en hij verwachtte niet dat iemand hem ooit uit deze sleur zou halen. Sareth misschien. Maar Sareth had haar eigen shit en nu Oliver plotseling weer in haar leven was verwachtte hij niet dat ze hem ging ondersteunen. Zeker niet na wat hij haar had aangedaan en daarna compleet uit haar leven was verdwenen. Hij was degene geweest die uiteindelijk gestopt was met brieven schrijven en haar te ondersteunen. Hij was degene geweest die zichzelf liet verdrinken in zelfmedelijden en zichzelf zo zielig vond. Het maakte het alleen maar erger en had er voor gezorgd dat hij nu hier zat, in de wachtkamer op een of andere kostschool met een brief in zijn handen die hem compleet blootlegde aan een persoon die hij totaal niet kende en ook niet wilde kennen. Misschien kwam er naast al zijn fobieën ook nog eens een fobie voor artsen en dokters bij. Gezellig. Nog even en Oliver kon geen stap meer buiten zetten omdat hij bang was voor alles. Zover wilde hij het niet laten komen. Misschien was er toch iets waarmee de arts hem kon helpen. Een klein beetje maar, meer hoefde niet. Maar Oliver kon heus wel weten dat dit alles niet door de beugel kon en hij heus geholpen moest worden. Hij was praktisch verslaafd aan spul wat bij de juiste dosering hem compleet zou uitmoorden. En Oliver had wel vaker de gedachte gehad om dat te doen, gewoon om er van af te zijn. Maar dat mocht natuurlijk niet. Want je moest mensen redden die liever zouden willen sterven. Want die mensen waren egoïstisch. Zij wilden sterven en deden mensen leed aan. Terwijl de mensen die vervolgens op hen in praten en hen indoctrineren dat alles goed zou komen en dat ze zich niet van kant moesten maken, de mensen alleen maar vasthielden in een wereld waarin ze zich niet thuis voelden en ook waar ze niet thuis hoorde. Hoe moeilijk kon het zijn om iemand gewoon met rust te laten. Als diegene dood wilde gaan, simpel, gewoon zijn gang laten gaan. Het was zijn of haar keuze. Niet de jouwe. Had je maar eerder in moeten grijpen.
Oliver werd ruw uit zijn gedachten getrokken toen de persoon uiteindelijk tevoorschijn kwam en hem vertelde binnen te komen. En nog niet eens op een zo heel aardige toon. Integendeel, de vrouw leek nog minder blij te zijn om hem te zien dan dat Oliver zin had om de brief te overhandigen. Toch volgde hij haar en toen ze zich eenmaal naar hem had omgedraaid en hem zeer judgend had opgenomen, hij keek alleen maar met zijn chagrijnige standaard blik terug, vroeg ze eindelijk of ze hem kon helpen. Op die vraag overhandigde Oliver de brief. 'U moest hem doorlezen. Tis blijkbaar belangrijk.' Beantwoordde hij haar vraag simpel met een chagrijnige ondertoon. Oliver stak zijn handen in zijn zakken en wachtte het antwoord van de vrouw af, het geklaag dat er wel iets meer nodig was dan doorlezen en dat het wel iets meer dan 'blijkbaar belangrijk' was. Oliver kende het hele riedeltje al. Maar ergens was er nog een sprankje hoop dat de vrouw haar schouders zou ophalen en zou zeggen 'oke doei', en dat ze hem zijn eigen weg liet gaan. Maar natuurlijk zou dat niet gebeuren want alles in het hele universum werkte tegen Oliver. Zoals altijd.