Crush me, Break me and then glue me back together.
Just a little bit different this time.

Een koude wind streek langs zijn voetzolen. Hoever ze hem al die tijd al niet gedragen hadden. Je zou denken dat ze hem op een gegeven moment niet meer konden dragen. Dat het over was en ze er gewoon mee zouden stoppen. Zijn lichaam kon niet ouder worden dan dit, dat wist hij zelf ook wel. Hij zou altijd hier blijven hangen. Maar hij kon gewond raken, en genezen. Hij kon eraan sterven, maar zijn lichaam zou het nooit tonen. Hij keek naar beneden, naar zijn benen die over de balustrade van het balkon hingen. Hij had enkel een broek aan. Het rommelige hoopje dekens in de slaapkamer achter hem bewezen dat hij letterlijk net uit bed gestapt was. Hij keek weer op naar de maan die zo af en toe achter een wolk wegschoof maar nooit echt iets van zijn kracht leek te verliezen. Hij bewoog te langzaam om met het blote oog te kunnen volgen. Ronodan sloot zijn ogen en voelde de kille nachtlucht over zijn blote huid strijken. 'Zo'n nacht als deze. Dat doet je aan Puffoon denken,' klonk een zachte stem naast hem. Ronodan opende zijn ogen. Hij was niet eens meer verbaasd over de aanwezigheid van de man met de lange zwarte manen. Hij staarde de man aan. Leeg en haast levenloos. Alsof hij zich erbij had neergelegd dat hij hem nooit meer met rust zou laten. Alsof de zwartharige man de ogen in hem voelde branden keek hij opzij. Maar zijn ogen stonden al net zo levenloos. 'Je kunt niet blijven vluchten,' sprak hij enkel. Met een vlugge beweging schoof Ronodan van de balustrade af en liet zich in het luchtledige vallen, de zwartharige man boven hem ver achter zich latend. Vlak voordat hij op de grond te pletter zou slaan verschenen zijn vleugels die hem afremde en een onvermijdelijke dood voorkwamen door hem zachtjes op de grond te laten landen. Hij zette het meteen op een rennen.

Het was niet de eerste nacht dat hij van Angani gevlucht was. Hij bleef soms nachten achtereen weg eer hij weer terug keerde. Soms ging hij naar Puffoon, soms naar een andere planeet. Meestal bleef hij op de academie omdat hij eigenlijk nooit ver van hier kon vertrekken. Er was een onzichtbare ketting dat hem aan deze plek bond. Zijn titel en de daarbij horende verantwoordelijkheden. Zijn vlucht had hem dit keer naar de grote zaal gebracht. Een plek waar hij eigenlijk nooit kwam omdat het altijd vol leerlingen zat. Maar nu, midden in de nacht, was de zaal leeg en kil. De maan scheen ook hier door de ramen en verspreidde haar licht. Maar er was nergens een spoor van hem te bekennen. Met een lichte zucht ging Ronodan op de rand van een van de tafels zitten en keek de gigantische zaal even rond. Maar al na een paar minuten liet hij zich achterover zakken en staarde zijn vermoeide ogen naar het hoge gewelfde plafond boven zijn hoofd.

Het was vreemd hoe de welving van het plafond eindeloos door leek te golven. Een oneindige hemel die nooit zou stoppen. Toch zou je op een gegeven moment de top bereiken, en de hoofd stoten. Het kon ook zijn dat het plafond helemaal niet welfde. Dat hij niet eens zo ver boven zijn hoofd zat. Ronodan kon het verschil tussen hallucinatie en realiteit niet langer onderscheiden. Het slaaptekort deed iets met zijn brein. Toen zijn nachten alleen maar korter waren geworden was ook de zwartharige man die hij zo goed kende voor het eerst tevoorschijn gekomen. Hij sloot zijn ogen even om het zeezieke gevoel wat hij van het golvende plafond kreeg weg te slikken. Het maakte dat de houten tafel onder zijn rug een stuk minder hard aanvoelde. En de ruimte was een stuk minder koud dan voorheen. Maar ook dat kon hij zich aan het inbeelden zijn. Als het geluid van de hartslag hem niet terug getrokken had uit het diepe dal van gedachten, dan was hij erin gebleven. Hij dacht het ritme te herkennen. Het zachte geklop. Langzaam opende hij zijn ogen weer terwijl het dichterbij kwam. En samen met de hartslag, een zeer bekende energie die hij liever zou vermijden. Maar ze was er al. En haar stem galmde door de lege zaal. 'Misschien is dat omdat ik niet gevonden wil worden,' was het eerste wat er over zijn lippen kwam. Ook zijn stem galmde door de zaal. De verslagenheid en vermoeienis die erdoor heen klonk stierf samen met de klank weg tegen de muren van de zaal. Langzaam kwam hij overeind totdat hij weer half tegen de tafel steunde en er half op zat. Hij keek Luna recht aan. Hij had er de energie niet voor om iets onaardigs tegen haar te zeggen. Om ook maar iets te doen zelfs. De insomnia maakte hem milder. 'Wat wil je van me Luna?' vroeg hij zacht. Weer die vermoeidheid.

Hij had zijn armen over elkaar geslagen en liet zijn hoofd hangen zodat aan een kant de halflange rode lokken langs zijn gezicht vielen. Omdat zijn linkerprofiel zichtbaar was voor Luna echter zou zij nog steeds de contouren van zijn gezicht kunnen zien in het halfduister. Hij hoorde haar dichterbij komen maar verroerde geen spier. Hij luisterde naar haar woorden. 'Erd is een planeet met een verwoest ecosysteem. Het meeste ervan aangericht door de bewoners zelf. Ongewoon weer zoals zandstormen zijn geen zeldzaam verschijnsel Luna,' sprak hij zacht. Hoe groot zijn afkeer voor de planeet ook was, Ronodan wist eigenlijk heel veel over Erd. Over de meeste planeten wel. Zijn eindeloze interesse in magie omvatte veel meer dan alleen luchtmagie. Hij bestudeerden de planeten al jaren. Hun effect op de andere planeten. Natuurverschijnselen en veranderingen die in verloop van tijd hadden plaatsgevonden. Erd was een verscheurde wereld. Uit elkaar getrokken door oorlog en ten prooi gevallen aan natuurrampen.
Ronodan zette zich af van de tafel rand en liep naar Luna toe. Zo vlak voor haar was hij een flinke kop groter al zouden ze op magisch gebied aan elkaar gewaagd zijn. Niet dat hij ooit zou toegeven dat haar Erdse magie het zou kunnen halen bij die van Puffoon. Normaal gesproken had hij haar niet eens antwoord gegeven. Waarschijnlijk had hij haar hele aanwezigheid genegeerd en was of blijven liggen, of weer weggegaan. Maar vandaag niet. Als hij eerlijk was wilde hij ook even niet alleen zijn. Niet wanneer hij elk moment op zou kunnen duiken. 'Wat wil je dat ik doe?' vroeg hij vervolgens aan haar. Hij was er vrij zeker van dat de plotselinge weersveranderingen waar zij het over had niks meer waren dan zandstormen die wel vaker voorkwamen op die modderplaneet. Maar alles beter dan weer alleen met zijn gedachten. Dan nog liever zij. Met een ruk schoot zijn blik naar de deur toen hij een bekende stem hoorde. In de deuropening stond Anna, het geadopteerde kind van Luna dat een paar nachten terug voor zijn deur had gestaan. Blijkbaar was dat waarschijnlijk niet de eerste nacht geweest. Hij reageerde niet op haar. Dit moest....haar moeder maar afhandelen.