Water, was er iets puurder op de wereld te vinden, en toch kon dit water haar niet schoonwassen. Een half uur had ze onder de douche gestaan en nog steeds schrijnde een bijna gevoelloze pijn tussen haar benen. Samen met bloed had ze ook een andere substantie moeten weg wassen die haar weer had doen overgeven, maar omdat haar maag inmiddels zo leeg was, had ze niet eens haar walging kunnen uitspugen. De dag leek oneindig traag te zijn doorgelopen en nog altijd had ze niet gehuild. Wat gek dat een scheldtirade haar wel op die manier van streek had kunnen brengen en deze...deze gebeurtenis niet.
Terwijl ze langzaam de kranen dichtdraaide en een handdoek pakte keek ze even naar de blauwe plek op haar pols. Ze had een zeurende spierpijn in haar rug en een lege blik in haar donkere ogen. Nadat ze een veel te lange wollen trui had aangetrokken en een schone onderbroek, gooide ze de kleren die ze voor het douchen had aangehad in een hoek, die zou ze later wel verbranden.
Ze begon haar natte haren om haar hoofd heen te vlechten en bleef de hele tijd met nietsziende ogen naar de spiegel staren. Haar lippen waren gevoelloos, waarschijnlijk omdat ze ze zo vaak had afgeveegd, en bij iedere stap die ze deed hinkte ze een beetje. Ze ging op een bankje in het midden van de ruimte zitten en stak het laatste speldje in de dikke vlecht die nu achterop haar hoofd vast zat.

"It's understood, I said it many ways
Too scared to run, I'm too scared to stay."

Ryan deed het om zichzelf te beschermen, de pestkop spelen zodat hijzelf niet langer nog het slachtoffer was. Want elke avond in je bed kruipen met de gedachten van eenzaamheid die in je hoofd maalden, de gedachten om er een eind aan te maken waren er al altijd geweest, maar gepest worden door een familielid? Dat had Ryan echt nooit gedacht, dat dat met hem zou gebeuren. Het gelach van Drake galmde nog na in zijn oren. De brandende vurige haat in Drake’s ogen, puur door de vooroordelen die de jongen had voor hem, want hij was maar simpelweg de zoon van Raymond Burned, of wacht, correctie, de hellspawn van Raymond Burned. Natuurlijk waren de tranen er weer gekomen zodra hij de douche had aangezet, zijn gehavende lange vingers de knop hadden omgedraaid zodat het warme water zich kon vermengen met de tranen die zijn ogen verlieten en het zoutspoor zouden wissen op zijn wangen. Zijn amberkleurige ogen bekeken hoe  de wonden op zijn lichaam weer open gingen en het bloed dat langzaamaan in het afvoerputje stroomde. Hij dacht aan Kailee, de jongen die hij als een stuk vuil had behandelt bij het meer, de jongen die hij had gezoend en hoe hij het nu duidelijk begon te begrijpen dat hij gevoelens had voor de jongen met de sidecut. Ook werd het duidelijk dat hij nooit dezelfde gevoelens eerder had gehad voor een meisje, wat dus duidelijk maakte dat hij niet heteroseksueel was, of bisexueel, maar homoseksueel. Om de een of andere rede stoorde het hem, waarom kon hij niet gewoon normaal zijn? Hetero en Bi waren een algemeen geaccepteerd feit hier op SSA, maar homo? Daar was hij alles behalve zeker van, zeker als het ging om de mening van zijn neef, die hem waarschijnlijk vierkant zou uitlachen in zijn gezicht. Er ontstond een sterke drang in zich om het achter te houden, Kailee op een afstandje te houden, zodat Ryan over zijn gevoelens voor de jongen zou kunnen komen, maar was dat wel een goed idee? Wat als de emoties net sterker werden? Bij Marco waren ze alleszins gewoon verdwenen, dus het was het proberen waard. Langzaamaan draaide hij de kraan dicht en stapte hij uit de douchekabine zodra hij zijn broek had aangedaan en zijn shirt in zijn handen had.
Zijn amberkleurige ogen richtten zich meteen op een zwartharig meisje met een wollen trui, de designerkleding van iemand uit zijn verre verleden. Ravenna Dai. Het meisje dat altijd alleen was geweest en zich nergens nooit had in gemengd, laffaardig kind dat ze was. Dat was zijn visie over het meisje dat hier nu stond met haar glorieuze 1m80. “Jij,” had Ryan gesproken met zijn gebroken stem van het huilen, te uitgeput om daar nu nog wat aan te veranderen. Ook het meisje leek hem herkend te hebben en hij trok zijn lip in automatische modus op, als een uitdrukking dat hij dit alles behalve geweldig vond. 'Ja Burned, ik.' sneerde ze zacht. 'Dit is een meisjesbadkamer.'
Oke, hij had zich misschien vergist van badkamer, maar dan nog, dat legde niet uit hoe zij hier op SSA was belandt. Met een frons keek hij naar haar witte knokkels om dan naar haar zwarte haren te gaan en haar gezicht. “Ik had me fucking vergist okay?!” sneerde hij net zo bits terug terwijl zijn handen zich balden tot een vuist, waarbij de wonden op zijn knokels haast schreeuwden om daarmee op te houden omdat ze pijn deden. Maar dat weerhield Ryan er niet van om haast haar gezicht in te slaan. “Ravenna fucking Dai, het meisje dat alleen maar toekeek en te LAF was om me te fucking helpen!” deze woorden kwamen er in een razende stoot uit, maar dat was zowat het einde van zijn tirade, terwijl hij zich op de grond liet zakken op zijn knieën, weer een huilende rommelhoop, omdat al die herinneringen terugkwamen, herinneringen die hij liever niet ophaalde op een plaats zoals deze, de meisjeswaskamer.

"I said I'd leave, but I could never leave him
And if I did, you know I'd never cheat him."

Ze voelde dat ze eigenlijk medelijden met hem zou moeten hebben maar hij wekte alleen maar weerzin bij haar op. Altijd het slachtofferrol, altijd de zielige aandachtstrekker. Hij had de klas echter goed laten schrikken toen zijn magische eigenschappen naar boven waren gekomen. Voor Raaf, wiens ouders beide magie in hun bloed hadden, was dat eigenlijk nooit uitgesloten geweest, maar in dat opzicht was het gezin teleurgesteld geweest. Nooit was haar enthousiasme voor het boren van gaten of het creëren van modderstromen verder gegaan dan het accepteren van deze school. Bij Ryan was het altijd al twijfelachtig geweest. Raaf kende zijn vader niet en hemzelf had ze genegeerd.
“Ik had me fucking vergist okay?!” bitste hij terug en hij balde zijn vuisten. Ze zag de sporen van oude wonden op zijn knokkels en vroeg zich even af wat hij in vredesnaam had uitgespookt, maar die meelijwekkende gedachte verdween even snel als hij gekomen was. Ryan zag eruit of hij haar wilde slaan. “Ravenna fucking Dai, het meisje dat alleen maar toekeek en te LAF was om me te fucking helpen!” Ze sperde haar neusgaten open en kreeg een ijzige blik in haar ogen. 'Te laf? Te laf?!' snauwde ze en ze keerde zich met haar volle lengte naar hem toe. Hij was zeker tien centimeter groter dan haar, maar ze was absoluut niet bang. 'Omdat jij toevallig te zielig was voor woorden was ik gelijk maar laf?!' Ze was zo volgepropt met emotie dat ze niet doorhad dat Ryan was neergezakt op de stenen vloer en dat hij was gaan huilen. 'Weet je wat mijn vader altijd zei als ik thuis kwam?! ''Je hebt toch niet met dat kind van Burned gespeeld hoop ik'' Alsof ik ooit, ooit medelijden zou krijgen met de grootste drama-queen van de klas, de allergrootste...' Ze viel halverwege haar zin stil en merkte plots hoe furieus ze was gaan praten. Ze deed het weer! Ze barstte weer los in eigendunk en maakte een ander van binnen kapot.
Ryan zag er opeens merkwaardig klein uit...haast een kind weer. Niet goed wetend wat ze hiermee aan moest, streek ze even met haar hand door haar haar. 'Kom...kom op Burned...' zei ze, veel zachter dan eerst. 'Kom op, sta nou op...Het...het spijt me, oké?! Ga daar nou niet zitten janken...' Het was alsof ze Zack opeens voor zich zag in plaats van Ryan, alsof ze hem weer had uitgescholden. Zo gebroken op de grond, leek hij opeens op haarzelf. Ze hurkte naast hem neer maar kon het niet opbrengen om hem aan te raken. 'Ryan...' fluisterde ze, ongekend zacht.

"It was like a nightmare
It's painful for me"

Hij had zich vergist van badkamer en dit kwam gewoon omdat hij zo diep in gedachten was verzonken geraak. De haat voor zijn neef was nog altijd aanwezig geweest, hoe hij hem had behandeld als een stuk schroot dat blijkbaar niet hoorde te leven. Ryan snapte niet waarom die haat er was, was er dan zo’n groot issue met het feit dat hij de zoon van Raymond Burned was? Hij leek vast in geen enkel opzicht op zijn vader, dus er was een misverstand hier. Maar dat leek Drake niet te begrijpen, dat hij hierdoor Ryan kwetste, maar dat kon die kerel vast niet eens schelen. Nee, het enige waar hij werkelijk aan dacht was meisjes in zijn bed krijgen. Ryan kon niet ontkennen dat hij het ook al had gedaan, maar dat was bijzaak. Hij had gedouched, zijn wonden waren weer open gekomen en hij was een meid tegengekomen die hij liever van heel zijn leven niet meer wou zien. Ravenna Dai, het meisje met de zwarte haren, die liever zich met niemand bemoeide. Had dit een rede? Dat wist hij niet, maar wat hij wel goed genoeg wist was dat ze een arrogante, egoïstische trut was die zich van niemand wat aantrok. De wereld kon van haar part vast ontploffen en dan zou er er nog geen rotte moer om geven.
Zij was diegene die hem nooit hielp en een egoïstische bitch was. Toen hij begon over dat ze te laf was, keerde ze zich met haar volle lengte naar hem toe, wat hem niet bepaald onder de indruk zette: 'Te laf? Te laf?!' snauwde ze en hij knikte even razend naar haar terug. Misschien had hij niet zo heftig moeten reageren, maar ze lokte zijn razende tirade uit met haar miss pretentie gedrag, hij haatte haar met elke pees in zijn lijf en hij toonde het maar al te graag dat Ryan Burned, Ravenna Dai haatte door wat zij hem had geflikt jaren terug, alleen was hij niet meer de magere jongen die ze ooit kende. Nu was hij gespierder dan daarvoor en zou hij haar makkelijk de grond aan kunnen vegen, alleszins, dat was zijn gedachte toch. 'Omdat jij toevallig te zielig was voor woorden was ik gelijk maar laf?!' was het té gentleman van hem om haar te laten uitspreken? Ja, want normaal was Ryan de persoon die de mensen zelfs geneens de kans gaven om nog maar een woord te spreken tegen hem op deze manier zonder dat ze een paar tanden misten. Maar in plaats van dat hij sterk bleef staan, was hij ingezakt op de grond, huilend, waarom was ook voor hem een raadsel, want hij begreep niet waarom hij voor dit rotkind zich zo zwak opstelde, ze was het niet waard om voor te huilen. Maar de herinneringen die bij hem opkwamen, waren er te veel aan geweest, want ze waren vast de rede waarom hij nu hier een ellendig hoopje Burned was. 'Weet je wat mijn vader altijd zei als ik thuis kwam?! ''Je hebt toch niet met dat kind van Burned gespeeld hoop ik'' Alsof ik ooit, ooit medelijden zou krijgen met de grootste drama-queen van de klas, de allergrootste...'
Ze had gelijk, hij was inderdaad een dramaqueen, een ellendige zak met botten, een misbaksel dat niet hoorde te leven of nog maar te bestaan. 'Kom...kom op Burned...' zei ze, veel zachter dan eerst. 'Kom op, sta nou op...Het...het spijt me, oké?! Ga daar nou niet zitten janken...' zijn huilen was geen geschreeuw, maar een zacht gesnik dat je maar pas zou horen als je letterlijk voor hem stond, het was geen hysterisch gehuil, meer een uitstortting van alle problemen die hem al jarenlang achtervolgden en hem maar niet met rust lieten. Het bracht hem tot het randje, het randje om er zelf een einde aan te maken, dat hij deze pijn nooit meer zou moeten voelen. Ze fluisterde nog zijn naam en Ryan schudde zijn hoofd. Hij wilde haar stem niet meer horen, maar dan mompelde hij zachtjes: “Help me... alstjeblieft... ik trek het niet meer,” zonder het zelf door te hebben klampte hij zich aan Ravenna vast en snikte hij verder.

"Remember the day of grief
Now it's strange for me"

Ze was er klaar mee. Opnieuw werd ze geconfronteerd met haar eigen stommiteiten en opnieuw keerde de persoon die ze het meest pijn had gedaan zich naar haar voor hulp. Ze voelde zijn handen zich in haar trui haken terwijl zijn smeekbede door haar heen sneed. “Help me... alstjeblieft... ik trek het niet meer,” Haar armen hingen half in de lucht terwijl ze half probeerde om zichzelf ertoe te zetten hem weg te duwen. Zij trok het niet meer. Ze had hem altijd genegeerd, ze had hem laten stikken. Waarom, uitgerekend van alle leerlingen hier en alle personen uit zijn verleden, waarom moest hij haar om hulp smeken. Door zijn zachte gesnik heen hoorde ze opeens weer Zacks stem, als uit een ver verleden waarin ze nooit meer wilde kijken. “H- het gaat... niet... goed m-met me... L- laat me n-niets stoms doen... Bl- blijf b- bij me... Alstje... blieft...”
En ze had die belofte verbroken. Ze kon niet goed onderscheiden wat het was dat ze nu voelde. Ze wilde dat het weerzin was maar toch kwam er maar één woord in haar op. Medelijden... Ze kon hem niet helpen, waarom begreep hij dat niet?! Maar ze moest...! Ze moest haar fout rechtzetten en dat zou nooit meer uitgesteld mogen worden. Nu, vandaag, hier moest ze ervoor zorgen dat niemand meer zou lijden onder de fouten die Ravenna Dai had gemaakt.
Heel langzaam liet ze haar handen zakken, tot ze ze heel voorzichtig op zijn rug legde. Toch was het lastig. Ryan was Zack niet en bij Zack had het ook zeker een jaar geduurd voor ze zijn aanrakingen had getolereerd. Haar handen trilden maar ze hield ze waar ze waren. 'Oké...' fluisterde ze. 'Huil even uit en vertel me dan...' Ze kneep haar ogen even dicht, dit was moeilijk. Ze zocht zelf troost en toch zat ze hier nu. Ze voelde weer een steek tussen haar benen door en kreeg opeens de neiging om Ryan van zich af te duwen. Zijn handen, toch nog een aardig eind ervandaan, maar toch in de omgeving van waar die smeerlap haar had betast. Ze wist zich in te houden en bleef zo zitten, starend naar de betegelde muur van de wasruimte.

'Silence in the snow'

Gepest worden is onaangenaam, het brak je vanbinnen en vanbuiten vaak zelfs ook. Je had fysieke pesterijen waarin je werd geduwd, geslagen, kopstoten kreeg, ballen tegen je muil kreeg tijdens voetbal, maar telkens was het altijd 'per ongeluk' geweest. Ja dat werd dan 'opgelost' en werden de pestkoppen naar de directeur gebonjoured, maar was dat wel degelijk de oplossing? Nee hoor, dan werd het mentaal gepest, geroddel achter de rug, gemene bijnamen werden verzonnen en om gegiecheld. Ryan kon het niet meer aan en was hierdoor de controle over zijn magie kwijtgeraakt en werd van school getrapt jegens magiegebruik want dat was een absolute not done. Maar hier op SSA leek het wel alsof alles gewoon hetzelfde was, Ryan werd gepest, gehaat, gemeden. Het leek net alsof de hele school tegen hem was en dat deed hem pijn, maar wat kon het de mensen hier ook nog schelen? Hij ging ze laten zien dat hij het verder kon schoppen dan al die mensen hier, hij ging het bewijzen dat hij beter was dan de rest hier. Nu zat hij hier op de grond als een hoopje ellende voor de voeten van Ravenna Dai, de bitch die zich geen ene moer van anderen aantrok en deed alsof zij de beste was en niemand goed genoeg was om haar aandacht te krijgen. Hij smeekte voor haar hulp, wilde geholpen worden, hij kon het niet meer alleen en bij Kai kon hij zich ook uitstorten, maar hij wilde hem niet zien huilen. Kai die huilde brak zijn hart nog harder dan al de jaren dat hij gepest werd. Het deed meer pijn dan dat hij had kunnen op dromen, Kai betekende te veel voor hem en dat drong tot hem door, langzaam maar zeker. 'Oké...' fluisterde ze. 'Huil even uit en vertel me dan...' Ryan knikte terwijl hij nijdig zijn handen door zijn ogen wreef en zijn amberkleurige ogen naar Raaf richtte. "Ik werd gepest en ik word nog altijd gepest. Door mijn neef, door anderen word ik gemeden, ik.." hij zuchtte en wendde zijn blik af. Waar was hij mee bezig, zijn hart luchten bij iemand die hem liever dood zag? Langzaam en vermoeid sloot hij zijn ogen voor een korte moment. "Ik weet dat ik een klootzak ben, maar ik wil me gewoon beschermen van alle haat en pijn die ik heb doorstaan heel mijn leven haast. Ik probeer.. om aardig te zijn, maar al mijn vertrouwen in de mensheid, op een paar na, is gewoon wég." Hij trok zich weg uit de aanraking, wilde haar niet langer tot last zijn. "Ik weet dat je me haat en dat je geen moer om me geeft en me liever dood ziet dan wat anders. Maar ik heb je nooit zo willen behandelen." Hij stond langzaam op om in de spiegel naar zichzelf te kijken. "Behandel mij ook dan niet als een stuk vuil."

Was dat positief, dat ze iemand anders de voorrang gaf in plaats van zichzelf ook al snakte ze ernaar om alleen te zijn en zich af te sluiten van de rest van de wereld. Was het positief dat ze er voor koos om zelfs op dit moment anderen voor zichzelf te stellen. Ze wist het niet, en het maakte haar ook niet veel uit.
Ryan keek haar aan en knikte terwijl hij op een nijdige manier in zijn ogen wreef. Ze keek hem aan met een mengeling van desinteresse en het gevoel dat ze moest luisteren, ondanks het erg slecht uitkomende ervan. "Ik werd gepest en ik word nog altijd gepest. Door mijn neef, door anderen word ik gemeden, ik.." Hij was groter dan haar, zelfs in deze zittende houding keek hij op haar neer. Destijds was ze al langer geweest dan de rest van haar klasgenootjes, maar het magere geval wat hij ooit was geweest, bestond niet meer. Ah ja, zijn neef. Ze kende Drake Burned alleen van gezicht en naam, maar dat alles, plus het feit dat hij familie was van Ryan, was de term 'rat' waardig geweest. "Ik weet dat ik een klootzak ben, maar ik wil me gewoon beschermen van alle haat en pijn die ik heb doorstaan heel mijn leven haast. Ik probeer.. om aardig te zijn, maar al mijn vertrouwen in de mensheid, op een paar na, is gewoon wég." Ze keek hem niet echt recht aan, meer een beetje naar zijn voorhoofd zodat het tenminste nog zo zou lijken. Ryan liet haar los en dat hielp al wat meer om te blijven luisteren. "Ik weet dat je me haat en dat je geen moer om me geeft en me liever dood ziet dan wat anders. Maar ik heb je nooit zo willen behandelen." Een nijdig geluid dreigde uit haar mond te ontsnappen, maar ze hield zich in. Ryan stond op en keek naar zichzelf in de spiegel. "Behandel mij ook dan niet als een stuk vuil."
Langzaam stond ze ook op en ging ze op het kleedbankje in het midden van de ruimte zitten. 'Ik heb nooit gezegd...dat ik je liever dood zie.' begon ze stug en keek naar haar voeten. 'Ik haat je ook niet, het is meer een vrij natuurlijke walging...' Ze zuchtte en streek met een hand door haar ingevlochten haren. 'En dat van geen moer schelen...dat kon niemand me. Je hebt toch wel een beetje door hoe ik in elkaar zit; ik ren in het rond terwijl ik anderen afsnauw om uit de weg te gaan en negeer de dingen die vlak voor mijn neus gebeuren.' Ze stond op en veegde haar handen af aan haar trui. 'Burned, het was niet specifiek jou die ik niet mocht of zo, ik hoop dat je dat nu weet.' Ze pakte haar gympen van de grond en begon ze over haar voeten heen te trekken. 'Ik ben geen haar veranderd en dat werd me vanmiddag even goed duidelijk gemaakt. Geloof me alsjeblieft als ik zeg dat ik mijn verdiende loon heb gekregen.' Terwijl ze dat laatste zei, liep er een straal bloed via haar been haar schoen in. Ze merkte het niet eens.

'Vengeance falls'

Het voelde raar om zo maar je hart uit te stoten bij iemand die je al een hele poos haatte. Het voelde vreemd om nog maar tegen haar te spreken, laat staan haar te willen zien zonder dat hij haar gezicht bewerkte uit pure furieuziteit. Op een nijdige manier wreef Ryan Burned in zijn ogen, de tranen die zijn gezicht hadden bevochtigd, vurig wegvegend. Het interesseerde hem weinig welke blikken ze hem toewierp, hij wilde gewoon voor één maal begrepen worden door de partij die hem het meeste haatte van allemaal, diegenen die hem het meesten gebroken hadden, diegenen die hem haast tot de rand hadden gedreven. Ryan legde haar het hele probleem uit, met lichtelijk harde woorden die misschien een tikje impact konden hebben op deze emotieloze trut zoals hij het noemde, het egoïstische kreng, etc. Allemaal woorden die haar perfect pastten, die haar exact omschreven zoals ze was. Maar zelf besefte hij ook dat hij niet moeders liefste was en dat gaf hij haar ook mee, maar hij was zo met een rede, hij wilde gewoon niet meer gekwetst worden, hij wilde gewoon een rustig leven zonder enige drama, maar kennelijk was dat onmogelijk gewoon, een vervlogen droom die voor zijn neus had gezweefd, maar zodra hij er zijn hand naar liet grijpen, vloog het weg, Hij trok zich weg uit de aanraking, het liet hem ongemakkelijk voelen en hierdoor stond hij op, kijkend naar zichzelf in de spiegel sprekend over hoe hij niet behandeld wilde worden als een stuk vuil door haar. Hij was het allemaal echt kots, kotsbeu. 'Ik heb nooit gezegd...dat ik je liever dood zie.' Bij deze woorden verzachtte zijn expressie die hij weer had laten verharden om pijn te voorkomen, zijn amberkleurige ogen gingen naar het meisje die ondertussen weer was gaan zitten. 'Ik haat je ook niet, het is meer een vrij natuurlijke walging...' Hij schudde zijn hoofd alsof hij wilde zeggen dat ze een hopeloos geval was. 'En dat van geen moer schelen...dat kon niemand me. Je hebt toch wel een beetje door hoe ik in elkaar zit; ik ren in het rond terwijl ik anderen afsnauw om uit de weg te gaan en negeer de dingen die vlak voor mijn neus gebeuren.' Ze stond op en veegde haar handen af aan haar trui. 'Burned, het was niet specifiek jou die ik niet mocht of zo, ik hoop dat je dat nu weet.' Ze pakte haar gympen van de grond en begon ze over haar voeten heen te trekken. 'Ik ben geen haar veranderd en dat werd me vanmiddag even goed duidelijk gemaakt. Geloof me alsjeblieft als ik zeg dat ik mijn verdiende loon heb gekregen.' Zijn blik ging haast meteen naar het donkerder gekleurde straaltje dat langs haar benen liep en zijn ogen werden groter. De laatste woorden die ze had gesproken drongen langzaam tot hem door en zijn mond viel hierbij open. “Raaf, gast, ben je oké?” sprak hij terwijl hij wees op haar been. “Wat is er met je gebeurd in hemelsnaam?! Fuck, hier moet je echt mee naar de dokter en... wie... doet nu zoiets?!” Hij sprak met een stem die aantoonde dat hij zich duidelijk zorgen maakte en haar wilde beschermen om de een of andere vreemde reden, hij balde zijn vuisten. Waarom voelde hij deze drang van beschermen zo nu? Zijn amberkleurige ogen keken alert naar Raaf, klaar om er voor haar te zijn, vreemd genoeg, na alles wat ze hem had aangedaan.

Een vaag kloppend gevoel in haar binnenste, een scherpe pijn tussen haar benen. Ze probeerde het niet te laten merken, geen grimas te trekken. Maar haar lichaam verraadde haar. Ryan's mond viel open en hij keek niet naar haar, maar naar een punt zo'n halve meter lager dan haar hoofd. Een vlaag van woede sijpelde door haar heen. Gatverdamme! Dachten jongens nou werkelijk nergens anders aan?! “Raaf, gast, ben je oké?” Hij wees naar haar linkerbeen en met een mengeling van ongeloof en kwaadheid draaide ze haar hoofd naar beneden. Ze werd ijskoud van binnen toen ze de donkere streep zag die haar schoen inliep. “Wat is er met je gebeurd in hemelsnaam?! Fuck, hier moet je echt mee naar de dokter en... wie... doet nu zoiets?!” Nog meer verbazingwekkend was de ongerustheid in de stem van de persoon tegenover haar. Ze bleef een paar seconden lijkwit naar beneden staren. 'N-nee..! Ze had het weggewassen toch? Ze had toch alles van zich af geschrobd?! 'Fuck...fuck...fuck!' Ze trok zo snel als ze kon haar schoenen weer uit en rende naar de wasbak terwijl ze verwoed over haar been wreef om het bloed er af te wassen. Als Ryan erachter kwam wat er gebeurd was... Haar schuld! Allemaal haar schuld! Een plens water viel op de grond terwijl ze als een bezetene met water over haar onderbeen ging. Haar blote voet hield geen grip en ze gleed uit. Met een erg pijnlijk smak knalde ze op de grond, stootte met haar hoofd kei-hard tegen de wasbak. Alles draaide voor haar ogen terwijl ze met twee handen voor haar gezicht op de betegelde vloer bleef zitten, terwijl ze trachtte haar ademhaling onder controle te krijgen. Ze voelde iets warms lang haar wang lopen; haar hoofd was gaan bloeden, maar het gedraai hield op. 'Vertel...alsjeblieft...niemand...' kwam er schokkerig uit, paniek maakte zich van haar meester. Haar ademhaling wilde niet trager worden, het begon weer te draaien voor haar ogen. 'Ryan...ik..krijg geen...adem..!' kwam er haast smekend uit, terwijl ze ook de angst kon horen in haar eigen stem en ademhaling die alsmaar sneller ging.

Het voelde alsof ze weer aan het verdrinken was. Haar ademhaling ging steeds sneller en ze kreeg niet genoeg zuurstof binnen. Door de pijn in haar hoofd raakte ze alleen maar meer in paniek, ze zou stikken, ze zou stikken... Haar handen grepen naar haar keel terwijl ze iets tegen de zijkant van haar hoofd voelde drukken. Ryan probeerde met een washandje het bloed weg te vegen. 'Ryan...ik..krijg geen...adem..!' kwam er half piepend uit. Ze merkte dat hij ook in paniek raakte maar alles draaide zo ontzettend voor haar ogen dat ze niet kon zien wat hij deed. Ze hoorde hem de ruimte uitstormen. Met een hand probeerde ze hem nog tegen te houden terwijl ze met de andere haar keel vast had. Ze wilde hier niet achterblijven, ze wilde niet alleen gelaten worden! Maar was dat niet hetzelfde wat hij gevoeld had... Had hij niet net zo gesmeekt om een beetje positieve aandacht in zijn leven, een klein signaaltje dat hij niet alleen was.
Het werd langzaam zwart voor haar ogen terwijl ze wanhopig probeerde langzamer te ademen. Iets werd tegen haar mond gedrukt en al snel merkte ze dat haar horten veranderde in langzame in- en uithalen van lucht. "Ademen meid, godverdomme, adem!" Ze voelde een hand tegen haar achterhoofd. Haar hoofd wist niet meer naar welke emotie het heen moest gaan. Ze greep de hand waarmee hij de zak voor haar mond hield met beide handen beet en kneep haar ogen dicht. Maar het werkte. Haar borst ging trager op en neer en de tollende ruimte kwam langzaam tot stilstand. Haar strakgespannen schouders ontspanden zich langzaam en voorzichtig liet ze zijn pols los om aan te geven dat hij de zak weg kon halen. Ze haalde een paar keer diep adem met haar ogen dicht en trachtte haar trillende handen te kalmeren.'D-dankjewel...' kwam er zacht uit. Ze opende haar ogen en slaagde erin hem aan te kijken. 'Sorry dat ik tegen je schreeuwde...' Ze veegde het zweet van haar voorhoofd en voelde toen dat ze nog steeds licht bloede. Ze pakte het washandje dat naast haar lag en drukte het tegen de zijkant van haar hoofd. 'Ik..ben je een verklaring schuldig denk ik...en een verontschuldiging die ik eigenlijk al tien jaar geleden had moeten geven.'