Hij wist niet hoe lang hij dit nog kon doen. Doen alsof. Mensen voor de gek houden. Hen doen geloven dat hij in orde was. Het was al lang duidelijk dat hij niet meer gelukkig was. Hij had nog net genoeg kracht om te doen alsof hij niet doodongelukkig was. Hij had nog net genoeg mensen die hem zijn best deden doen. Net genoeg.

De afgelopen weken had Kai zich vreemd gevoeld. Nee, vervang de weken maar door maanden. De afgelopen maanden had Kai zich vreemd gevoeld. Niet zo een gevoel dat gewoon een beetje vervelend was, het was meer dan dat. Het ene moment had hij zin om te zingen en rond te springen, maar als hij besefte dat hij zich zo voelde kreeg hij meteen zin om in zijn bed te gaan liggen en alleen zijn. Iedere keer dat hij zich betrapte op vrolijk zijn, zei een stemmetje in zijn hoofd wel dat hij de glimlach van zijn gezicht zou moeten vegen. De jongen had dat laatste zo goed als letterlijk genomen, had er een tic door ontwikkeld. Hij was begonnen met zijn lach achter zijn hand verschuilen, en als hij zijn hand bij zijn gezicht vandaan haalde had hij ervoor gezorgd dat de lach verdwenen was. Als zijn hart een sprong van vreugde maken, zorgde zijn maag er wel voor dat hij spijt had van het vrolijk zijn. Hij liep zo vaak rond met een zwaar gevoel in zijn buik. Angst. Hij wist dat het veroorzaakt werd door angst, maar dat zou hij nooit toegeven aan zichzelf. Hij wou niet toegeven dat hij meer problemen in zijn hoofd had dan dat hij verwacht had. Toch wist hij dat het zo was, en hij wist ook maar al te goed waarvoor hij bang was. Hij was bang om weer achtergelaten te worden. Hij was bang dat de mensen om wie hij gaf hem hun rug toe zouden keren. Kailee probeerde er dan wel uit te zien alsof het hem allemaal gestolen kon worden, maar bij zichzelf wist hij dat hij niet alleen gelaten wou worden door zijn vrienden. Mensen zouden toch niet begrijpen waarom hij daar bang van was. 'Echte vrienden verlaten je niet', zeggen ze, maar er waren genoeg goede vrienden die besloten hadden dat ze niet meer met de kerel met zijn blauwe haar om wouden gaan. Daarom begon hij vaker dingen op te kroppen. Niemand hoefde echt te weten wat er aan de hand was. Dat Alyssa en Ryan ervan wisten was genoeg. Hij vertrouwde hen, maar hij was wel bang dat ze hem zouden gaan haten, zelfs al zeiden ze dat ze hem nooit zouden kwetsen. Doordat hij zich zo was gaan voelen ging hij minder vaak met mensen om. Dat was de reden dat Kai nu in het duistere bos was. Hij wou ontsnappen aan de drukte van de mensen in het schoolgebouw. Hij wou met niemand praten. Hij wou niet aangesproken worden, niet door medeleerlingen, niet door vrienden, niet door mensen die hij niet mocht en al helemaal niet met leerkrachten. Hij had het gevoel dat sommige leerkrachten doorhadden dat er wat mis was. Dat betekende dat hij zijn masker niet overtuigend genoeg droeg. De kerel deed moeite om normaal over te komen, dus begrepen worden was iets wat hij niet wou. Hij liep met zijn handen in de zakken van zijn sweater met rits gestopt en met gebogen hoofd verder. Hij schonk geen aandacht aan de bomen rondom hem. Ook niet aan het licht dat door de bomen heen scheen. Kai had het altijd koud als hij hier kwam, maar dat voelde ook weer net vertrouwd aan. De koude en de eenzaamheid van het bos was bijna net hetzelfde als een omhelzing. Alleen wist hij welke hij liever had. De omhelzing, natuurlijk.

Hij haalde zijn linkerhand uit zijn zak en wreef ermee over zijn ogen, die hij kort sloot. Daarna stak hij de hand weer weer in de sweaters zak, nadat hij een tel naar de drie lijntjes die rondom zijn pols liepen gestaard had. Andere mensen mochten dan infinity-logo-tatoeages hebben, voor Kai waren de bandjes op zijn armen een soort van oneindigheidstekens. Ze hielden ook nergens op. De jongeman bleef verder lopen, tot hij ongeveer in het midden van het bos dacht te zijn. Hij liet zich langs de stam van een boom af naar de grond zakken. Natuurlijk had hij liever een omhelzing. Als je er één kreeg wist je toch dat iemand om je gaf. Of dat ze tenminste moeite deden om er uit te zien alsof het hen wat deed hoe het met hem ging. Zijn leven en hoe hij zich voelde kon ongeveer samengevat worden in een tekst die ooit over Kurt Cobain gesproken werd, al sprak de tekst nog steeds een klein beetje tegen: 'Hij had de radeloosheid, niet de moed, om zichzelf te zijn. Als je dat eenmaal kunt, dan kun je het niet verkeerd doen, omdat je geen fouten kunt maken als mensen van je houden omdat je jezelf bent. Maar voor hem deed het er niet toe dat anderen van hem hielden, hij hield gewoon niet genoeg van zichzelf'. Hij hield zijn rug tegen de boomstam op gedrukt en bleef in de verte staren. Hij had nog best een goede dag. Hij had geen zwaar gevoel in zijn maag, hij had geen drukkend gevoel op zijn schouders. Hij was enkel doodmoe. Hij had zijn slaap overgeslagen. Hij had al meer dan twintig uur niets gegeten. Hij voelde zich slap en futloos, maar toch dacht hij er niet aan om naar bed te gaan of wat te eten. Kailee zat zo niet in elkaar. Hij dacht anders te zijn dan de rest. Hij vond dat hij kon overleven zonder basisbehoeften. Hij was er zeker van dat hij zonder sociale contacten kon leven zonder eenzaam te worden. Hij kon leven zonder affectie. Hij kon zonder eten. Hij kon zonder slaap. En daar zou hij in blijven geloven tot hij besefte dat hij compleet miszat. De jongeman nam een steentje op van de grond en smeet het ver weg. Hij bleef in de richting van de steen kijken tot hij er zeker van was dat die niet terug zou komen, wat een stomme gedachte was, want stenen leefden niet. Kailee haalde een hand door zijn haar. Voor een keer was het niet vettig en vies, hij had 's ochtends gedoucht. Hij legde zijn handen in zijn schoot en bleef in de verte staren, maar moest nu toch een keer knipperen want zijn ogen begonnen zeer te doen. Hij had ze al zo lang open gehouden. Met een zucht stond de jongen dan terug op en legde een hand op de stam van de boom. Normaal had hij het niet op natuur, maar op dat moment kon hij alleen troost en rust zoeken bij de bomen rondom hem. Hij maakte zijn hand tot een vuist en haalde hem van de boom af om daarna die weer om de stam neer te laten komen. "Verdomme", bromde hij onder zijn adem door en zuchtte diep. Hij was het beu om te doen alsof. Hij was geen robot. Geen onmens. Hij had ook gevoelens, en één daarvan zorgde ervoor dat hij soms gewoon dagen wou overslaan.

OOC: Voor Dion, hoop dat je er toch wat mee kan, wou even wat van me afschrijven, haha~

Hij was zuchtend terug opgestaan. Lang had hij dus niet echt gezeten. Hij kon niet goed stilzitten, zeker niet als hij een hele hoop zorgen aan zijn hoofd had, dan was het ontzettend moeilijk voor hem om stil te blijven zitten. Hij had zijn hand op de stam van een boom gelegd, maar even later had hij die hand tot een vuist gemaakt en sloeg hij ermee op de stam. "Verdomme", zei hij onder zijn adem door en zuchtte daarna diep. Hij was vergeten dat bomen ook wel pijn konden doen als je je vuist er tegen sloeg. De stam was natuurlijk niet glad en hij had zijn knokkels open gehaald aan de ruwe schors. Hij slikte en keek naar zijn hand. "Het donkere bos is niet de slimste plek om te gaan verstoppen als je vermoeid bent." Hij keek op van zijn hand toen hij de stem hoorde en hij bewoog zijn hoofd tot hij de persoon zag die gesproken had. Hij zag dat diens ogen veranderde maar Kai schonk er niet geweldig veel aandacht aan. Hij vroeg zich vooral af wie deze man was. Hij zag er niet uit als een leerling, maar hij zou niet weten wat voor soort leerkracht hij kon zijn. "Ik ben niet vermoeid", zei Kailee, maar hij wist dat hij niet overtuigend was. "En ik verstop me niet." Hij bleef de man aankijken terwijl hij sprak, al begon hij nu toch wel een vervelende prikkende pijn aan zijn hand. "Aishit", mompelde hij terwijl hij zijn hand voor zich hield en er weer naar keek. Hij peuterde met zijn andere hand een beetje van de schors uit één van de wonden. Doordat hij zijn hand naast zijn lichaam had laten hangen was het bloed naar onder gelopen. Het had zich een weg gezocht over zijn vingers heen. Hij dacht dat het nu wel ongeveer klaar was met bloeden, maar het was nog steeds pijnlijk en gevoelig. Hij beet op zijn onderlip want hij uitschoot met zijn nagel toen hij nog wat weg probeerde te peuteren. "Ik verstopte me helemaal niet, ik wou gewoon euhm... Alleen zijn?" Hij keek een tel op naar de man, haalde zijn schouders op en ging verder met zijn hand inspecteren. Nu was hij kwaad op zichzelf. Als hij niet gevloekt had, had de kerel hem misschien niet gehoord en dan was hij alleen geweest. En als hij niet op de boom geslagen had, had hij nu geen bloed aan zijn knokkels gehad. Ook geweldig dat het weer zijn rechterhand was, hij schreef rechts dus dat ging nog leuk worden als er zich korsten vormden op de wonden. Hij zuchtte nog een keer diep en liet zijn handen toen weer langs zijn lichaam hangen. "Wie bent u?" vroeg hij, al had hij het gevoel dat hij hem moest kennen. Hij haalde een hand door zijn haar en hield daar gauw mee op toen hij voelde dat het zijn 'gehavende' hand was. "Awhh", zei hij tussen zijn opeen geklemde tanden door. Hij kneep zijn ogen kort samen tot de pijn wat wegebde en deed toen een paar passen in de richting van de man. "En hoezo denkt u dat ik me verstop?" Hij keek hem licht fronsend aan. De man was ongeveer zo groot als Kai was. De kerel met het blauwe haar nam de persoon voor hem gauw in zich op. Hij zou het niet zeggen maar hij vond de kerel zijn bruinoranje haar best cool, ook al was het helemaal een andere soort stijl als zijn eigen haar.

OOC: Geeft niet hoor c:

"Het heeft geen zin om te liegen. Ik merkt het aan je magie dat je vermoeid bent", sprak de man. Kai keek moeilijk. Hij loog niet, vond hij, maar als deze man er zo zeker van was moest er toch wel een grond van waarheid in schuilen. "Ik verstopte me helemaal niet, ik wou gewoon euhm... Alleen zijn?" sprak hij voor hij zijn wonde weer ging nakijken. "Isn't that the same?'' Kai schudde zijn hoofd meteen, maar had geen zin meer om een discussie aan te gaan over of dat al dan niet hetzelfde was. Voor hem niet. Alleen zijn en je verstoppen was wat totaal anders. Kai vroeg naar wie de man eigenlijk was. "Mijn naam is Dion, Dion Snowdon." Hij fronste even bij het horen van die naam, maar dacht er verder niet meer over na. Hij linkte de naam niet aan de Legendary Magician. "Als je wil kan ik je helpen met je wond. Ik kan je helen als je wilt." Hij zag dat de hand van de man oplichtte, dus dat was wel duidelijk welke magiesoort hij bezat. "Het ziet er nog al naar uit dat je er nog al veel last van hebt." De kerel met het blauwe haar knikte kort. "Als u dat zou willen, graag..." reageerde hij, een beetje stiller en wegkijkend omdat hij beschaamd was dat hij nu hulp nodig had met zijn knokkels.
"En hoezo denkt u dat ik me verstop?" vroeg de jongen met de sidecut aan Dion. Hij zag dat het hem deed glimlachen, waardoor Kai zich afvroeg wat er zo grappig was aan die vraag. "Niet veel mensen zijn of gaan naar het duisteren bos. Volgens mij is het zelfs verboden voor leerlingen om er alleen heen te gaan. We zitten ook niet een klein beetje in het bos, want nergens is de rand te zien." Oké, daar had hij wel gelijk in. Ze zaten diep in het bos, hij wist niet eens meer waarom hij zo ver gelopen was. "Je uitstraling toen ik je zag, zag er niet uit alsof je hier zomaar was of perrongelijk. Je bent bewust hier heen gegaan, wetende dat normaal hier niemand is. Vandaar mijn conclusie dat je je verstopte. Mijn excuus als ik fout zit." Kai haalde zijn schouders op. "Nee, u hebt gelijk. Maar ik zou het gewoon niet verstoppen noemen. Want ik kan me niet verstoppen voor gedachten", reageerde hij en glimlachte even om de laatste zin. "Ik noem het liever... Weglopen van moeilijkheden om ze later onder ogen te komen." Hij stak zijn hand naar Dion uit en knikte ernaar. "Maar nu mag u die genezen, als u nog wilt."

"Je uitstraling toen ik je zag, zag er niet uit alsof je hier zomaar was of perrongelijk. Je bent bewust hier heen gegaan, wetende dat normaal hier niemand is. Vandaar mijn conclusie dat je je verstopte. Mijn excuus als ik fout zit." Kai haalde zijn schouders op. "Nee, u hebt gelijk. Maar ik zou het gewoon niet verstoppen noemen. Want ik kan me niet verstoppen voor gedachten", reageerde hij en glimlachte kort. "Ik noem het liever... Weglopen van moeilijkheden om ze later onder ogen te komen." Hij stak zijn hand naar Dion uit en knikte ernaar. "Maar nu mag u die genezen, als u nog wilt."
De man was korterbij gekomen en ging met een orb over de hand van de jongere persoon heen. "Weg lopen van gedachtes is inderdaad erg lastig. Zeker omdat je die altijd me je mee neemt. Weglopen van moeilijkheden is maar een tijdelijke oplossing. Als je het te lang doet loop je uiteindelijk tegen de muur aan waar je een besluit er mee moet nemen. Of misschien zelfs het niet langer voor jezelf kan houden." Kailee knikte. De man had gelijk, helemaal gelijk. De orb verdween verween en hij keek naar zijn hand. De pijn was weg, het voelde enkel een beetje warm, maar het was goed zo, het was genezen. "Ik weet dat ik misschien een vreemdeling ben voor je, maar als je wil kan ik een luisterend oor zijn, of je misschien onzijdig advies geven." Opnieuw knikte de jongen met het blauwhe haar. "Dank u, meneer Dion", zei hij. "Tegen een onbekende spreken is vaak nog makkelijker dan tegen iemand die je goed kent." Hij glimlachte even half en keek nog eens naar zijn hand. "Ook voor mijn hand bedankt." Hij moest zijn woede niet uitwerken door zichzelf er pijn me te doen, maar het was zo veel makkelijker en aantrekkelijker dan een keer roepen en hopen dat hij kalmeerde. Maar de pijn raakte hij wel gewoon. Het was lastig. Maar deze man had gelijk, hij kon ook niet weglopen van wat hij niet wou horen.

OOC: beterschap met bekomen van je operatie^^