Het was verrassend genoeg niet zo doodstil in de bibliotheek. Het was zaterdag middag. Wat betekende dat de meeste studenten wel thuis zaten het weekend bij hun ouders te spenderen op hun thuis planneet. Maar je had genoeg uitzonderingen. Leerlingen die te ver weg woonde. Leerlingen die niet zo graag thuis zaten als op school in het kasteel. Leerlingen die helemaal geen ouders hadden om naar toe te gaan. Of! Leerlingen die te veel huiswerk hadden, omdat ze het alles uitstelde of omdat ze voortdurend strafwerk kregen of omdat ze juist snel alles klaar wilde hebben voor ze dat ene verslag over 5 weken in moesten leveren. En wat was dan de beste plek om dat huiswerk allemaal te maken? Precies! De bibliotheek.

Roxanne was heel blij met deze grote boekenverzameling van de school. Het was een van de grootste die ze tot nog toe was tegen gekomen. De kasten waren immens hoog en ze was heel blij dat ze geen last had van hoogtevrees, om al die lange ladders op te klimmen. Anders had ze echt heel jaloers naar die puffoonse leerling gekeken, die telkens met zijn vleugels boven aan de kasten kwam. Maar omdat dit niet het geval was stond ze nu helemaal bovenaan een ladder, die met wieltjes langs de boekenplanken kon schuiven. Ver voorovergebogen over een rij specifieke boeken, vervaarlijk met 1 been naar achteren uitgestoken. Roxanne was lessen aan het voorbereiden en ze zou binnenkort beginnen met de Shadraanse wezens. En nu hing ze met haar hoofd voor serie boeken van de schrijver Compelle Myrliani. Een heel bekende literaire fabula faunist van Cassia. Of nou ja.. heel bekend? Een hele bekende schrijver in haar vak. Ze had zelfs thuis nog een gesigneerd boek van hem liggen over lake creatures. Maar vandaag was ze opzoek naar zijn reeks over Shadow creatures. Haar vingers krulde zich om de bovenkant van de kaft om het eerste deel met beleid uit de kast te schuiven. Maar dat liep iets minder goed gepland als gedacht. Iemand, beneden aan de trap, tikte hem aan. Of het nu perongeluk was of expres? Dat maakte niet uit want het had alsnog hetzelfde effect. Ze gaf een hoog gilletje toen Roxanne bijna haar evenwicht verloor. Uit een reflex zocht ze houvast aan de kast. Daardoor trok ze twee van de 3 boeken uit de kast die suizend hun weg naar beneden vielen. Niet dat ze zich daar echt druk om maakte. Ze had zich ondertussen alweer vastgeklampt aan de ladder en bleef voor een paar seconde zo staan tot ze zeker wist dat haar hart weer normaal in haar borst klopte. Ze keek naar beneden om te zien wat er met de twee boeken, die ze nodig had, was gebeurt. “He! Dat zijn mijn boeken!” riep ze omlaag naar de brutale aap die haar boeken opraapte en er weg mee leek te willen lopen. Ze griste het laatste deel van de series uit de kast en klom vlug als dat kon, met het boek in haar handen, omlaag.

De adrenaline kolkte nog steeds door haar aderen toen ze zich een weg, langs de smalle spijlen, naar beneden klom. Roxanne was dan ook erg blij toen ze weer veilig en wel op de grond stond. Misschien had ze toch wel een beetje last van hoogtevrees? Ze hoorde de kille woorden van de man onderaan de trap en voelde meer irritatie opkomen. “Pardon? Ik weet niet hoor, maar wat dacht je ervan om de trap waar ik op sta niet uit zijn voegen te beuken? Dan waren die boeken niet eens gevallen. Wees blij dat het alleen die boeken waren.” Ze zette haar laatste stap van de trap en draaide zich ontevreden om naar de knul. Oh? Het was een volwassen man. Verward door dit feitje staarde ze hem even fronsend en een tikkeltje verward aan, niet wetend wat ze moest zeggen. Ze zag hem op zijn pijnlijke plek wrijven en voelde zich haast schuldig. Maar hij deed het zelf! Welke volwassen vent doet nou zoiets?! Roxanne had serieus gewond kunnen raken als ze was gevallen! Haar blik viel op de twee boeken “Geef die boeken nou maar gewoon terug, ik heb ze nodig,” zei ze nukkig en stak haar hand uit om ze van hem aan te pakken.