I was never ment to be born. Never I would have existed if my mom or dad, did not make that mistake. Hij keek over het water. De nacht was diepzwart en de maan stond hoog aan de hemel. Zijn haar bewoog in de trekken van de wind. Zijn adem was te zien in de lucht door het licht van de maan, de sterren, het licht van het kasteel waar hij naar keek. Het licht spiegelde in zijn verontrustende ogen. Ogen die zich konden vullen met haat, razernij, sinistere gedachtes, verdriet, blijdschap. Alle emoties die een mens bezat. Vaak werd gezegd dat de ogen de spiegels van je ziel waren. Toch was het zo dat deze jongen ook wist hoe hij zijn emoties kon verbergen. Als een stalen muur kon je tegen hem op springen of inbeuken, maar dit had geen zin en het zou ook nooit nut hebben ook. Wie bij hem naar binnen wilde, kon zich beter omdraaien en heel hard weg rennen. Het was koud en Drake wreef over zijn armen heen. Waarom was hij hier naartoe gelopen? Het mooie uitzicht op het kasteel? Drake wist hij niet zo goed. Hij wist wel dat hij weer last had van vreselijke nachtmerries sinds hij alles aan Ryan had verteld. Het was alsof alles vertellen hem beelden van vroeger liet zien en ze bleven in zijn onbewuste hangen. Hij had nooit geboren moeten worden. Zijn vader had die nacht nooit vreemd moeten gaan, dan was niks van dit alles, niks van zijn hele leven gebeurd. Dan was de family Burned een vaag feit op de achtergrond. Zean zou zijn moeder nog hebben.. Ryan.. ook. Ze zouden een gelukkig leven hebben. Waarom was dit zijn schuld? De oom van Drake was pas vreemd gaan doen na de dood van zijn pleegmoeder en die was dood door dat hij bestond. Het bewijs van de vreemdgaan. Hij wist dit allemaal. Toch liet hij het zijn neef en broer niet horen, dat hun ellende.. zijn schuld was. Niet bewust, maar het was wel zijn rol in dit verhaal. Nu kreeg Drake het echt koud en hij bleef naar het kasteel kijken. De wind door zijn haar en hij dacht aan al die tijd dat hij hier nu zat. Zoveel als dat er was gebeurd en zoveel als er nog zou gaan gebeuren. Mensen die hij had zien komen en gaan. Daar aan denkend sprokkelde de jongen wat droog hout en gooide het op een hoop. In kleermakerszit ging hij er bij zitten, waarna hij met zijn duim een vonkje die kant op schoot zodat de boel vlam vatte. Nu werd het lekker warm. Hij zat naast het meer, genoot van de stilte. Enkel het geluid van de zachte klotsende golfjes waren te horen. Met zijn handen in de lucht genoot hij toen van het kampvuur.

Als een soort stuiterbal blies ze zichzelf door de lucht, de wind floot om haar oren. Dit was altijd de beste methode om haar moe te maken als ze niet kon slapen. Door een schooldag heen kropte de energie zich in haar op en die maakte dat ze 's avonds moeilijk de slaap kon vatten, dit had altijd geholpen. Haar lange haren danste achter haar aan en ze juigde van plezier bij elk moment dat ze zich liet vallen en op het laatste moment zich weer van de grond afduwde met een ferme windstoot. Uiteindelijk plofte ze neer in het gras. Ze hijgde een beetje en haar haar zat in de war, maar ze was nog steeds niet moe genoeg om haar bed op te zoeken.
Ze sprong overeind en begon richting het meer te lopen, waar ze een lichtvlek zag schijnen. Kennelijk was zij niet de enige die wakker was. Ze liep op het vuur af en probeerde het silhouet te onderscheiden van de persoon die ernaast zat. Het was een jongen, meer kon ze niet ontdekken, daarvoor was de omgeving te donker. Opeens merkte ze dat ze het koud kreeg. Door de wilde luchtrit was ze warm geworden, maar Nhoa droeg alleen een wollen trui en een spijkerbroek; haar schoenen en sokken lagen nog op haar kamer. Zachtjes stapte ze op het vuur af en kon nu de persoon ernaast duidelijker zien. 'Bonsoir!' zei ze vrolijk, lichtjes klappertandend.

Drake warmde heerlijk zijn handen aan het vuur terwijl hij rustig genoot van de warmte. Zijn aandacht was nog steeds ergens anders en eigelijk viel het hem pas later op. Er was een bewegend iemand die daar liep en.. zich telkens liet vallen? Hij hoorde het gelach van een meisje. Drake fronste en wreef over zijn kin waar wat baardgroei was ontstaan. Het was vreemd op dit uur dat een meisje zich zo liet gaan, waarom deed ze dit? was een van zijn vragen in zijn hoofd. Hij vond het eigelijk al vreemd genoeg dat hij hier in het midden van de nacht zat, met een kampvuurtje. Zo te zien had het vreemde meisje ook het vuur opgemerkt want hij zag haar silhouet groter worden en op hem af komen. Vanuit zijn zittende positie keken zijn flikkerende ogen op naar de vreemdeling. Ze stond nu tegenover hem bij het vuur. Het mooie licht van het vuur wierp de schijning tegen het zachte en rondje gezicht. Lang blond en stijl haar omlijste het schattige gezichtje terwijl ze een warme trui aan had. De broek was ook warm, maar zijn blik stopte ietwat verbaast bij haar voeten. ze had.. geen schoenen of zelfs sokken aan. Dit was erg vreemd aangezien het nou niet echt meer zo warm was deze dagen. Drake keek verbaasd, al vroeg hij zich een seconde af of dat überhaupt wel zichtbaar was in dit licht. Hij wist niet hoeveel ze kon zien in dit licht van hem. 'Bonsoir!' begroette het meisje hem erg vrolijk, maar hij hoorde de subtiele hint van het klappertanden. ''Hey there. And who might you be. So alone, in the dark?'' even keek Drake haar voor zover mogelijk aan, zijn zwarte haren hingen over de bruine ogen waardoor het nog moeilijker was om hem aan te kijken. Toch richtte hij zijn blik weer terug op haar blote voeten en bleef het zich afvragen, tot hij er aan toe gaf. ''Come, here with the fire, it's warm. Where are your shoes? Why are you not wearing them?'' zijn nieuwsgierigheid was zoals altijd erg actief.

Haar handen waren al in haar mouwen verstopt om ze warm te houden, maar haar voeten waren bijna gevoelloos. ''Hey there. And who might you be. So alone, in the dark?'' Hoorde ze de jongen zeggen. In het vage licht van het vuur zag ze dat hij haar bekeek en met verbazing naar haar voeten keek. ''Come, here with the fire, it's warm. Where are your shoes? Why are you not wearing them?'' Glimlachend plofte ze naast hem neer en strekte haar voeten uit om ze te warmen. 'Ik heet Nhoa-Benny en ik heb geen schoenen aan omdat....omdat nou...ja, waarom eigenlijk.' Ze gniffelde en wiebelde met haar tenen. ''Oui, oui, je sais. Nhoa-Benny, niet echt een charmante naam, maak daar maar van wat je wilt want ik luister toch overal naar.' Ze grijnsde nu en leunde achterover, steunend op haar ellebogen. Haar lange haren hingen over haar schouders en reikten langs haar buik tot op de grond. 'En jij bent?' Ze keek de jongen aan. Hij had zwart haar en donkere ogen. Wat haar opviel was zijn gezichtsuitdrukking, die was moeilijk te doorgronden. Nhoa had nooit veel af geweten van andermans emoties lezen of andere van die dergelijke dingen, maar dit gezicht had iets geforceerds, alsof hij jaren lang van pijnlijke emoties probeerde te onderdrukken.

Het vuur begon zijn werk te doen; ze kreeg weer gevoel in haar voeten. De jongen leek een beetje van haar weg te schuiven, nouja personal space had nooit echt duidelijk in haar woordenboek gestaan. Het feit dat ze hem de macht in handen gaf om een bijnaam te bedenken, betekende mogelijke onaangename uitkomsten, maar wat eruit kwam vond ze wel grappig. Ja hoe kon het ook niet, Nhoa vond alles grappig. ''My name, Goldilocks, is Drake Burned. I don't know if you even heard that name before?'' Ze lachte bij het woord Goldilocks. Ze pijnigde haar hersens af naar de naam die haar was gegeven. Drake Burned...Draaaaake Buuuurned.... Ja, ze had wel degelijk de naam 'Burned' gehoord, maar of daar ook 'Drake' bij had gestaan, wist ze niet meer.
Ze haalde haar schouders op en glimlachte naar de jongen. 'Oui, nu ik erover nadenk heb ik inderdaad je achternaam wel eens voorbij horen komen.' Ze krabde aan haar arm en veegde even over haar neus. 'Maar ik luister nooit zoveel naar wat mensen over anderen beweren. Ik bedoel, wat mensen over moi beweren zal wel waar zijn,' ze gniffelde zachtjes en wiebelde weer met haar tenen, 'Maar voor de rest zijn het mesonges!' Ze kwam weer een beetje overeind en keek hem grijnzend aan. 'Goldilocks...Cheveux d'or...Zo'n charmante bijnaam heb ik nog nooit gekregen. Misschien noem ik jou dan Dragon.'

//mesonges betekend leugens, de schuingedrukte woorden op zn frans uitspreken xD

Het vuur knapperde op het hout dat steeds verder weg schroeide door de hitte. Drake zijn oranje ogen waren er op gevestigd terwijl hij even slikte. Het meisje was ondertussen naast hem komen zitten, hij keek haar even aan. Al dat enthousiasme, die kinderlijke vrolijkheid en zo zorgeloos als ze was. Drake vroeg zich af hoe ze het voor elkaar kreeg, of was he simpelweg gewoon onwetendheid van de wereld elf? Hoe kreeg je het voor elkaar om elke dag met een lach op te staan en niet te bezwijken aan de pijn? Of was dat het juist? Had ze geen idee van alle mogelijke tragedies die zich in de wereld afspeelde o je konden overkomen. Drake zijn gedachten waren enkel zijn gedachten, hij zou ze nooit tegen haar uitspreken. Hij hoefde ook niet, wilde niet. Hij was bij haar weg gaan zitten. Meestal vond Drake het niet erg om meiden vlak bij hem te hebben, flirtend en aandacht gevend. Alleen hij kon zo al zien dat ze te jong was en haar vrolijkheid, vond hij bijna vervelend. Toch liet hij niks daarvan merken, zijn gezicht als een stalen masker wat je beter niet boos kon maken. Vreselijke scheldwoorden, verwijten, haat en razernij die hij uit zijn mond kon laten komen en had laten komen op velen momenten. Waarom moest hij nu net een type als zij nú tegenkomen? Het moment dat hij er geen trek in had. Toch was haar glimlach lief en luisterde Drake naar haar woorden. 'Oui, nu ik erover nadenk heb ik inderdaad je achternaam wel eens voorbij horen komen.'  Drake grinnikte even en wreef in zijn ogen. Ja, dat zou inderdaad kunnen, aangezien er nog twee op deze school rondliepen. Twee die zichzelf ook zo vreselijk geweldig vonden en de gehele Burned 'reputatie' door het slijk haalde, voor hoever hij dat zelf al niet allang deed. Hij had een hekel aan Ryan en Zean was ook een ingewikkeld geval. Of ze dingen over hem wist, dat wist hij dus niet. Toch boeide het hem ook niet erg veel, ze zou er toch niks mee kunnen. ''Dat kan best. Dan zal je misschien over mijn neef of broer hebben gehoord.'' sprak Drake terwijl hij naar het vuur keek. 'Maar ik luister nooit zoveel naar wat mensen over anderen beweren. Ik bedoel, wat mensen over moi beweren zal wel waar zijn,' Drake lachte kort, erg kort zodat je wist dat het zo'n wegwuif lach was. ''Wat andere over je beweren is niet altijd waar Goldi. Als iemand slecht over je spreekt met jou in bijzijn, wat doe je dan?'' Drake keek naar het vuur. Hij mocht dan misschien die klootzak zijn, maar zo onschuldig als deze naïeve meid was, had hij ook eigelijk niet de behoefte om haar het leven zuur te maken. Bij velen stond hij bekend als de pestkop, de 'bad guy'. Maar dat was in de groep, onder de druk van het sociaal leven. Ingewikkeld leek het, maar eigelijk was Drake bijna blij dat ze hem op deze manier was tegen gekomen. Waarom? In de klas, had hij haar uitgelachen en uitgekafferd. Trots was hij er niet, maar het was nu eenmaal zijn reputatie. Iets waar hij zich aan moest houden en waar hij met plezier mee speelde. Toch had het dus ook nadelen. Eigelijk, eerlijk gezegd.. stond hij nu liever in haar schoenen, of naja die had ze dan niet aan maar hij wilde liever onbezorgd door het leven gaan. Als een jong kind, op blote voeten door het gras rennen, hij was misschien 6 geweest sinds de laatste keer dat hij dat had gedaan. en dan was het weg rennend voor zijn oom naar zijn geheime boomhut. Een simpel leven, het was niet voor hem weg gelegd. 'Maar voor de rest zijn het mesonges!' Mesonges, een woord waarvan hij vaag de betekenis maar kende omdat het uit een andere taal kwam. Toch begreep hij haar zin. Drake keek haar vragend aan, terwijl hij in haar grijnzende gezicht keek. Haar lange blond lokken vallen langs de grote ogen. Hoe was het mogelijk, zo vrolijk. ''Why are you so happy all the time?'' vroeg Drake toen hij zich weer verbaasde om de grijns. 'Goldilocks...Cheveux d'or...Zo'n charmante bijnaam heb ik nog nooit gekregen. Misschien noem ik jou dan Dragon.' nu was het Drake zijn beurt om in de lach te schieten. Het was niet veel en lang niet zo uitbundig als haar uitstraling, maar hij liet wel meken dat hij haar grappig vond. Dit was niet uitlachen, maar toelachen. ''Haha, sure Goldi. You can call me.. Dragon. It's okey.'' Drake wreef over zijn voorhoofd door zijn haar en pakte een tak om in het vuur te porren. Eigelijk was dit nog best fijn zo, alleen met haar terwijl niemand verder vervelende vragen aan hem stelde.

Was het gek dat ze zo vrolijk was de hele tijd? Haar vader had gezegd dat hij en haar moeder een vredig bestaan hadden geleid voordat Nhoa en haar tweelingzus waren geboren. Dit was meestal de aanleiding voor en kietel-aanval geweest. De bijnaam ‘kuikentje’ was ook vrij toepasselijk en de reden dat ze naar iedere naam luisterde die men haar gaf. De jongen leek niet erg op zijn gemak, of leek haar blije humeur niet te kunnen waarderen. ‘Wat anderen over je beweren is niet altijd waar Goldi. Als iemand slecht over je spreekt met jou in bijzijn, wat doe je dan?’ Of dit een serieuze vraag was wist ze niet, maar ze rimpelde haar neus even alsof ze diep nadacht en zei toen, alsof het de normaalste zaak van het leven was: ’Euh….ik stop een hondendrol in hun jaszak.’
Dit was de aanleiding voor een nieuwe schaterbui. Ze rolde achterover met haar benen in de lucht terwijl ze haar buik vast hield. De werkelijke grap voor haar was dat ze het nog zou doen ook. Maar misschien had ze iets ambitieuzer moeten zijn. ’Of drakenmest.’ proestte ze erachteraan. Ze hikte van het lachen en hees zichzelf weer op haar billen. Nog nagrinnikend hoorde ze nog net de tweede vraag die hij stelde, of was dat tegen hemzelf gericht? ‘Why are you so happy all the time?’
Niet iets waar ze meteen antwoord op had. Eerlijk gezegd vroeg ze zich dat zelf ook wel eens af, maar aan de andere kant: waarom niet? Ze krabde even op haar achterhoofd en trok weer het gezicht van pure concentratie. ’Genetisch bepaald denk ik. Ik geef niks om wat anderen van me denken, ik neem alleen op lichte wijze wraak.’ zei ze schouderophalend en toen gniffelend en haalde een takje uit haar haar.
Toen ze haar bijnaam voor hem uitsprak, was het zijn beurt om te lachen. Toch goed om te horen dat hij haar niet alleen vervelend vond. ‘Haha, sure Goldi. You can call me.. Dragon. It’s okey.’ Hij pakte een tak en begon in het vuur te porren. Nhoa klapte in haar handen. ’Goed om te horen dat je ook kunt lachen, Dragon.’
Ze ging staan en rekte zich uit, de grond was niet erg comfortabel, en keek even over het donkere water, waar alleen een schittering van het half gedoofde vuur zichtbaar was. Haar lange haren vielen nu naar beneden en hielden stil bij haar knieën. Haar tenen groeven even het zand in. ’Waarom zou de Burned-reputatie trouwens zo erg moeten zijn?’ vroeg ze plots en draaide zich half om zodat ze Drake weer aankeek. Opnieuw verscheen er een grijns op haar gezicht. ’Is het erger dan strafwerk krijgen omdat je alle wc-brillen in het mannentoilet aan de pot hebt vastgelijmd?’

//yes, she did that

Misschien was het ook wel gewoon normaal. De situatie waar hij nu letterlijk in zat. Hij wist wel gekkere dingen te verzinnen die je kon meem maken op deze school dan een gesprek voeren midden in de nacht naast een vuur met een meisje op blote voeten. ’Euh….ik stop een hondendrol in hun jaszak.’ was het antwoord op de vraag die hij eerder had gesteld. Drake wreef in zijn ogen, okey, dat was een abnormale reactie en daarom moest Drake er ook wel even om grinniken. Dit gold ook voor Nhoa, ze viel achterover in het gras met een schaterlach. Drake liet het maar gewoon voor wat het was, hij vond t voor haar fijn dat ze zo blij kon zijn. Of drakenmest werd er achteraan geproest. Drake draaide zijn ogen met een glimlach waarna hij naar de sterren keek, het meisje naast hem haar gang liet gaan. Uiteindelijk vroeg Drake waarom ze dan zo blij was, altijd dan. ’Genetisch bepaald denk ik. Ik geef niks om wat anderen van me denken, ik neem alleen op lichte wijze wraak.’ Dat was iets wat Drake in haar kon waarderen. Drake was meer van de directe aanpak en kon iemand zonder twijfel de grond in boren, maar achteraf plannetjes uitvoeren om mensen het leven zuur te maken was hij ook fan van. Hij had zelfs een keer alle stropdassen uit Savador zijn kast gegrepen, waarna de man die week enkel met een strikje had gelopen. ''Well, that is a nice way of doing things.'' Hij keek voor zich uit tot zijn bijnaam tot de oren kwam. Hij schoot nu zelf ook wel een beetje in de lach hierdoor. ’Goed om te horen dat je ook kunt lachen, Dragon.’ Drake keek haar even aan met een glimlach. ''Ik heb ook nooit gezegd dat ik dat niet kon. Het gebeurt alleen iets minder snel als bij jou.'' de manier waarop hij het zei kon je bijna lief noemen. Zo te zien ging Nhoa nu staan, keek over het water, Drake deed met haar mee. ’Waarom zou de Burned-reputatie trouwens zo erg moeten zijn?’ de jongen fronste en zijn blik sprak nu boekdelen tot hij over zijn voorhoofd wreef. Alles wat hij had gedaan, zijn neef en zijn broer. Ze hadden alle drie hun reputatie. Toch was Drake hier ooit als eerste gekomen en was het hele gebeuren gestart. Zonder Drake waren die andere twee hier ook nooit geweest. Toch vroeg hij zich af of hij daar wel helemaal blij mee was. ''That... is a long story Golds, something I can't tell you that easy.'' hij hield het maar daar op.’Is het erger dan strafwerk krijgen omdat je alle wc-brillen in het mannentoilet aan de pot hebt vastgelijmd?’ nu lachte Drake opnieuw en keek hij naar Nhoa. ''That trick? very funny. An original idea I say.'' Drake trok zijn jas wat meer naar zich toe en stond nu ook op om naast haar te gaan staan. ''But yes, I need to say it is worse. Even that worse that.. you fight with the headmaster and almost lost your life with it.''

Le dragon leek haar manier van leven te kunnen waarderen, al kreeg ze het idee dat het niet zijn manier was. ''Well, that is a nice way of doing things.'' Ze knikte tevreden en zelfvoldaan en sloeg haar armen weer even om zich heen. Toen ze een opmerking maakte over zijn gelach, begreep ze ook meteen dat zij waarschijnlijk de enige was die zo hyper was, bij wat voor gelegenheid dan ook. ''Ik heb ook nooit gezegd dat ik dat niet kon. Het gebeurt alleen iets minder snel als bij jou.'' Zijn toon was bijna lief, iets wat haar niet onaangenaam klonk. Ze ging staan, want dat was beter uit te houden dan de koude grond. Ze vroeg zich werkelijk af wat er nou zo erg was aan het dragen van een bepaalde achternaam, maar goed; wat wist zij ervan.
Op haar laatste vraag leek hij geen duidelijker antwoordt te willen geven dan ''That... is a long story Golds, something I can't tell you that easy.'' Ze had hem nogal wazig aangekeken, maar nu toverde ze een berustende glimlach tevoorschijn. 'C'est bon, c'est bon. Ik hoef ook niet alles te weten.' Opnieuw dat schaterlachje. ''That trick? very funny. An original idea I say.'' Ze grijnsde en knipoogde, waarna hij naast haar kwam staan. Hij was langer dan haar, zeker een kop groter. Ja oké, wie was dat niet. Haar groeispurt had rond haar twaalfde plaatsgevonden, maar zodra ze naar school gingen, was haar tweelingzus binnen korte tijd boven haar uitgegroeid. ''But yes, I need to say it is worse. Even that worse that.. you fight with the headmaster and almost lost your life with it.'' Ze keek hem nu half verbaasd van opzij aan. Haar grote blauwe ogen weerspiegelden het zwakke licht van een halve maan en de gloed van het vuur. 'Wie? Savasnor? I fight with that guy all the time, ik bedoel: als je 'fight' bedoeld in de zin van 'friendly argument'.' Ze grinnikte even. 'Maar je broer, en je neef? Heb je daar niets aan dan?' Ze glimlachte nu lief en keek hem met een schuin hoofdje aan.

//because Nhoa is so good at asking the right questions

Drake was opgestaan om naast Nhoa te komen staan, hij keek uit over het meer en zag de halve maan hoog aan de hemel. Sterren n talloze lichte puntjes die zich over het luchtoppervlak verspreidde, het was echt prachtig om te zien en Drake bleef zich er nog altijd over verwonderen. Hij had zijn handen verwarmend in zijn eigen zakken gestopt en vroeg zich af of Goldi het niet koud had, dat moest toch haast wel of lag het aan hem? Ze vroeg waarom het lastig was om de achternaam Burned te dragen. Drake hoefde daar niet veel over kwijt. Het was simpel, als je een Burned was, had je een leven gedoemd om te mislukken. Alles ging fout, alles wat je lief is word je afgepakt en iedereen is altijd tegen je. Zijn vaders bedrijf alleen al, dat hij alleen om geld gaf. Zijn oom die een ondergrondse mensenhandel had waar hij bijna zelf in was beland. Zijn 'moeder' die zichzelf had opgehangen, Zean die zijn leven lang onder een serum had gezeten, Ryan zijn moeder vermoord door Drake zijn oom. Een klein samengevat lijstje van mensen die de naam Burned droegen. Daarbij had je Drake zelf nog en hij.. had nu ook niet een heerlijk leven gehad. Hij had zich afgewend tegen 'altijd zon achter de wolken' Drake had namelijk het idee dat er bij hem wel altijd weer nieuwe wolken kwamen terwijl het nacht was. Drake schraapte zijn keel en antwoordde daarom kortaf op haar vraag. 'C'est bon, c'est bon. Ik hoef ook niet alles te weten.' Drake grinnikte, tenminste iemand die hem niet het hemd van het lijf vroeg. Of tenminste, dat dacht Drake en hij had volgende ook gewoon niet moeten zeggen. De vraag daarna was daar nog een bevestiging van. De grote belichte ogen keken Drake aan. Hij wendde zijn blik af en sloot ze. ''No. I mean a real fight, but without magic'' Hij balde zijn vuist. ''And my family is something I could never count on, so I never will. '' Drake vervloekte zijn familie, voor Zean had hij alles gedaan wat hij kon en nooit had hij ook maar iets van dankbaarheid van zijn broer gevoeld. Zijn neef en de rest? Die lachte hij liever uit dan te komen smeken om hulp, wat een lachertje zou dat zijn. De enige die hem ooit geholpen hadden, waren zijn vrienden geweest, maar sinds de een dood was en de ander terug naar Razen, had hij daar ook geen ene moer meer aan. ''Let's say, I was actually never ment to be born''

---
Haha, echt perfecte vragen indd. Als ze zo door gaat kruipt hij terug in zijn hol. And used title in the post yaaya x3

Dat was een gezellige nacht geweest. Het was lastig om de juiste weg te vinden, zeker als de laan vol met zijn natte herfstbladeren dubbel voor zijn ogen stond. Het was nog geluk hebbend dat hij recht kon lopen en niet om de vijf seconden face first op het asfalt viel. De jongens die hij in de bar had ontmoet waren eens een keer niet irritant geweest en hadden hem haast met open armen ontvangen toen ze hem alleen zagen zitten. Een naam was voldoende geweest, meer hoefden ze niet te weten. Als je maar kon drinken. En dat had de blonde jongen ook gedaan. Met nog een half fles drank in zijn hand slofte hij terug naar de school. Hij had geen idee hoe laat het was, het maakte ook niet uit. Het was eens in een hele lange tijd dat Zean eens niet met zijn problemen en zorgen in zijn kop zat. Het was eens een keer geweest waar hij gewoon kon praten, grappen kon maken en over het algemeen een leuke tijd kon beleven. Ook al was het mede mogelijk gemaakt door de alcohol die vrij had gevloeid in de avond en nacht. Zean wist heel goed waar zijn grens voor alcohol lag, het was bijna elke avond dat er wel iets in zijn keel kwam en eht verbaasde hem dat zijn lever nog geen protesten had laten horen. Maar vanavond had hij die grens gewoon genegeerd en was hij mee gegaan met de groep. En nu zwalkte hij half over het gras, zo goed mogelijk op het pad proberend te blijven en de fles in zijn handen te houden.
Het was koud, maar dat maakte hem niet uit, de alcohol in zijn keel warmde hem wel op en weldra was er een bed waar hij in kon ploffen en zijn kater in kon uitslapen. Het zou waarschijnlijk veel geluid maken en zijn broer, correctie, half broer, zou er waarschijnlijk niet blij mee zijn, maar dat maakte hem niet uit. Hij en Drake hadden nog nauwelijks contact gehad sinds al het gedoe met Oriël en daar was Zean ook wel blij om, maar het was vervelend om samen op een kamer te slapen want hij moest continu naar het gezicht van zijn verdomde broer kijken en eraan herinnerd worden wat er allemaal met hemzelf was gebeurd. Maar nee, als we het over de duivel hadden. Of Duivels, moest Zean toegeven want hij zag nu eenmaal dubbel. Daar aan het water, zaten twee Drake's en twee andere personen met lang, blond haar. Had Drake weer iemand gevonden? 'Drake!' Riep hij al van een afstandje, negerend dat Drake waarschijnlijk totaal geen zin had om zijn broer te zien, laat staan dronken. 'Heb je nieuwe vrienden?' Zijn ogen keken naar het meisje dat bij Drake in de buurt was. Het verbaasde Zean dat Drake nog niet helemaal over haar heen hing om haar te verleiden. De jongen nam een slok van de drank en draaide zich weer tot Drake. 'Heb je het gezellig?' Zean hikte voordat hij nog een slok nam van de drank. Ergens voelde Zean wel dat Drake Zean weg wilde hebben, maar dat maakte hem niets uit want hij had alcohol op dus hij kon alles.

''No. I mean a real fight, but without magic'' Ze keek nadenkend, was dat zoiets als...serieus vechten, hoe had hij dat overleeft? ''And my family is something I could never count on, so I never will. '' Oh, right... Even haperde haar glimlach. Van je eigen familie verstoten worden; ze had geen idee hoe dat was, maar ze wilde het ook niet weten. Ze keek omhoog naar zijn gezicht en klopte hem toen zachtjes op zijn bovenarm. ''Let's say, I was actually never ment to be born''
Oef wat was dit deprimerend. Ze krabde even in haar haar en keek hem toen weer glimlachend aan, maar nu anders dan de andere keren; bemoedigender. Ze was misschien ietwat te optimistisch om andermans problemen aan te horen, maar goed; ze kon het in elk geval proberen. Ze had al eerder gemerkt dat hij erg op zijn espace personelle gesteld leek te zijn, dus maakte ze het niet te bont. Ze keek weer voor zich uit en blies een haarlok uit haar gezicht. 'Nou zeg dat nou niet Dragon, wie had mij anders dan zo'n gezellige avond bezorgd en voorkomen dat ik dood zou vriezen.' Goed, ze had echt geen idee hoe ze dit kon aanspreken, maar voor ze verder kon gaan, hoorde ze een gestommel achter hen. 'Drake!' Ze draaide zich nogal abrupt om, waardoor ze tegen Drake aanbotste. Ze zag een nogal onaangenaam gezicht omlijst door blond haar, en het werd haar meteen duidelijk dat dit een persoon was met wie ze nooit op één lijn zou zitten. Aan de andere kant: zou dat ooit wel zo zijn.
'Heb je nieuwe vrienden?' Ze zag iets in zijn hand blinken en rook opeens een sterke geur waarvan ze een beetje misselijk werd. Gatver, hij had gedronken. 'Heb je het gezellig?' Ze rook weer die lucht en ging bijna over haar nek. De jongen hikte. Ze keek hem met een dichtgeknepen neus aan. 'Mon ami, do you mind?' vroeg ze, voor het eerst met een licht geërgerde ondertoon in haar stem.

Hij zag haar bemoedigende glimlach. Ergens vond hij het lief van haar, maar helpen zou het nooit. Het zou altijd een drama blijven in zijn familie hoe erg hij dat ook niet wilde het zou altijd zo blijven, want hoe kon je verandering brengen in een een stroom die al tot rivier was ontstaan? Het was niet eens makkelijke keuze om in de famillie te zitten, want dat waren de mensen die je niet uitkoos waarmee je moest omgaan. Drake kon er wel om janken. Dit was iets wat hij niet deed. Nu niet. 'Nou zeg dat nou niet Dragon, wie had mij anders dan zo'n gezellige avond bezorgd en voorkomen dat ik dood zou vriezen.' Drake grinnikte, maar het was weemoedig. Ze had geen idee, want het was niet een speculatie. Hij wist dat het niet een verzinsel was maar echt waar. Hij keek naar de maan. Hij was de jongen die hier nooit had moeten staan, een baby niet geplande en slechter ter handen gevallen dan je ooit zou kunnen bedenken. Hoe vaak had hij wel niet geketend in het hondenhok had geslapen. Soms kon hij na nachtmerries nog steeds het metaal rond zijn nek voelen schuren. De rode striemen langs zijn lichaam De littekens die hij over zijn hele lichaam droeg, maar altijd verborgen achter de zwarte kleding. ''Dat is lief van je Gold.'' sprak Drake een beetje dromerig. Hij sloot zijn ogen en genoot van de stilte om hen heen. De nacht was zo vredig, zo alleen en toch was de aanwezigheid van Nhoa behaaglijk. Drake keek om naar haar en glimlachte. 'Drake!' Alsof iemand een ijzeren frame  over de jongen had heen gegooid. Zo lief als zijn gezicht net had gestaan, zo geïrriteerd was het nu. Alle maskers, de muur waren opgetrokken en hij zou er deze avond ook niet meer achter vandaan komen. Half dronken kwam Zean aanlopen, Drake rook het gelijk. 'Heb je nieuwe vrienden?' Drake snoof diep. ''Iets wat ik van jou niet kan zeggen, klootzak.'' de borst van Drake stond geheven en zijn ogen tot spleetjes, het haar hing weer als een filterend gordijn voor zijn ogen. Hij had de botsing van Nhoa amper gevoelt. 'Heb je het gezellig?' Drake gromde zacht. ''In dit geval, totdat jij de boel kwam verstieren. Rot op.'' Drake ging beschermd half voor Nhoa staan. Hij wist dat Zean agressief kon worden als hij dronken was, daarbij wist Drake niet hoeveel het serum nog in die bolle hersens van hem mee speelde. ''Ga maar alvast maar naar het kasteel, daar waar je even heerlijk de plantenbakken kan vol kotsen om vervolgens onze hele douche te vernielen en besmeuren. Maar jij, jij bent dan tenminste wel schoon.'' Zean was op het verkeerde moment gekomen hij had nu helemaal geen zin in zijn broer. ''En dan heb ik de hele nacht geen last meer van je. Oja, Nhoa, laat me je nog even voorstellen.. dit is mijn halfbroer, Zean.''

Oh jee, hij was binnengevallen op het verkeerde moment. Zean kon het duidelijk aflezen aan zowel het gezicht van zijn broer dan aan zijn nieuwe vrienden, vriend, vriendin, vriendinnen? Was het hem weer gelukt om een meisje te scoren? Of meisjes? God, de drank moest eens ophouden met zijn beeld te verwarren. Het was moeilijk om die ene persoon nu te onderscheiden. Het was duidelijk een meisje. Met duidelijk lang blond haar. Erg lang. Schaapachtig grijnsde Zean terwijl hij er naar keek. Hoe veel werk zou daar in zitten? Zou ze het erg vinden als hij het afknipte? Waarschijnlijk wel. Anders was het niet zo lang. Quasi-gekwetst keek de blonde jongen naar zijn broer. Hij had wel vrienden, maar ze waren nu niet hier. Dat telde toch ook als vrienden? 'Dat je ze niet ziet, betekend niet dat ik ze niet heb!' Klonk het een beetje kinderachtig boos terwijl hij met een vinger naar Drake priemde. Die jongen moest het nu niet verpesten. Ook al had Zean misschien zijn moment verpest, dat gaf Drake nog geen reden om hem terug te pakken. Niet volgens de Zean-logica. 'En ik heb dat maar een keer gedaan. En toen had ik een stuk meer gedronken als jou. Daarbij was jij ook niet nuchter meer!' Ha! Eat that bro. Triomfantelijk grijnsde Zean terwijl hij zijn handen in zijn zij zetten, in dat proces liet hij de fles vallen die open op de grond kwam. Alle alcohol vloeide eruit en Zean keek er met een beteuterd gezicht naar. 'Jammer.' Mompelde hij. Hij zwaaide schaapachtig naar het meisje, wat blijkbaar Nhoa heette. Wat een gezellige naam. Paste wel bij haar. Zean zei niets tegen haar, ze was duidelijk niet op de prijs gesteld van zijn aanwezigheid. Of de aanwezige geur die hij mee bracht. Ach, je kon niet alles hebben.

Nou ja, misschien vergiste ze zich ook. Misschien was dit wel dé persoon met wie ze alle vreugde van het leven zou beleven, hij leek niet dwars voor een beetje lol. Maar die lucht ging haar even te ver. Wie had er nou alcohol nodig om plezier te maken, dat was alleen maar nep! 'Heb je het gezellig?' Verbeelde ze het zich of hoorde ze Drake nou een boze grom slaken? ''In dit geval, totdat jij de boel kwam verstieren. Rot op.'' Op dat moment voerde hij een handeling uit die ze haar broer wel eens had zien doen. Hij ging voor haar staan. ''Ga maar alvast maar naar het kasteel, daar waar je even heerlijk de plantenbakken kan vol kotsen om vervolgens onze hele douche te vernielen en besmeuren. Maar jij, jij bent dan tenminste wel schoon.'' Ze krabde verbaasd op haar hoofd en keek achter Drakes rug om naar de nieuwkomer. Weer? 'En ik heb dat maar een keer gedaan. En toen had ik een stuk meer gedronken als jou. Daarbij was jij ook niet nuchter meer!' Met een gevoel alsof ze ergens niet van op de hoogte was, keek ze het tweetal aan.
De tweede jongen liet de fles uit zijn handen vallen waarna alle vloeistof eruit liep. Ongemerkt haalde ze een beetje haar neus op. Hij zwaaide flauwtjes naar haar, Nhoa vatte die beweging als een niettemin vriendelijk gebaar dus zwaaide ze vrolijk terug. Drake ging echter verder. ''En dan heb ik de hele nacht geen last meer van je. Oja, Nhoa, laat me je nog even voorstellen.. dit is mijn halfbroer, Zean.'' Hmm nee, Drake leek serieus te zijn geweest toen hij had verteld dat hij aan zijn familie geen steun had. 'Ehh...aangenaam Zean.' Ze zwaaide opnieuw en glimlachte breed, maar iets in haar zei haar dat ze liever achter Drake bleef staan in plaats van Zean een handje te geven. Ah kom op nou, zo erg kon het niet zijn. Vanachter Drakes rug stak ze haar kleine arm uit en opende haar hand. 'Je m'appele Nhoa-Benny, monsieur Zean. Je broer heeft me al Goldi gedoopt, maak d'r ook maar wat van als je wilt.' Maar haar handelingen gingen niet helemaal zoals gewoonlijk. Iets aan hem deed haar een beetje terugdeinzen.