Alex haar blik gleed voor de zoveelste keer weer eens over de spullen in haar kamer. Zelfde bureau, zelfde ladekast, zelfde tas, zelfde, zelfde, zelfde.  Alles was hetzelfde. Niet dat Alex had verwacht dat er iets anders zou zijn, ze had alles namelijk nog maar iets van tien minuten geleden gezien, maar toch.  Wat verwacht je van iemand die maar niet in slaap kan vallen en zich daardoor dood verveeld. Met een zucht draaide ze zich weer om in haar bed en trok ze het deken tot net onder haar kin, lekker knus. Haar ogen sloten weer eens voor de zoveelste keer deze nacht maar alweer gebeurde er niets. Het zwarte nothingess nam niet over, zelf haar bijna dagelijkse nachtmerries kwamen maar niet.  In de plaats gingen haar bruine ogen weer open om vervolgens naar de muur te gaan staren. Ondertussen had ze zelfs het kleinste detail al gememoriseerd. Van de kleinste puntjes in de textuur van de muur tot dat plekje waar de kleur iets donkerder was. Zonder er echt over na te denken liet ze haar hand vanonder het deken vandaan komen om vervolgens haar vingers zachtjes over de muur te laten vegen, het textuur voelend terwijl ze met een zucht recht op ging zitten. Bij deze actie viel het deken natuurlijk tot haar middel en direct volgde er een koude rilling. Yeah, haar hemdje zal niet genoeg zijn om haar warm te houden wanneer haar raam open staat. Dat is waarom haar bruine ogen direct naar een sweater gingen die op misschien een meter en een half van haar vandaan lag. Dat kledingstuk zou haar wel lekker warm moeten houden. Misschien als ze haar best deed en strekte zou ze er bij kunnen zonder haar benen bloot te stellen aan de kou? Nou, er is maar één manier om daar achter te komen. Voorzichtig schoof ze haar lichaam dichter bij de rand van  het bed om zich vervolgens zo lang mogelijk uit te rekken. Haar linkerhand plaatste ze op de houten vloer voor support terwijl ze met haar rechterhand naar het kledingstuk greep. Poging nummer één….fail. poging nummer twee….fail. Nou, derde keer goede keer zeker? Met nog een laatste inspanning maakte ze zich zo lang mogelijk. En ja! Het lukte! De dikke stof van haar sweater kwam tussen haar koude vingers terecht. Meet een kleine, trotse grijns trok het kledingstuk naar zich toe. Nog maar een paar seconden en haar koude armen zouden verwarmt worden. Met een voldane grijns ging Alex weer recht zitten en trok ze de sweater over haar hoofd, een kleine tevreden zucht bij het voelen van de warmte die haar omringde. Het enige probleem, er was nu geen kans at all dat ze zou kunnen slapen. Als ze eerder niet al wakker was dan was ze dat nu zeker. Dat is waarom ze zich recht hees, haar blote voeten op de grond. Nog een rilling liep langs haar rug bij het voelen van de koude vloer. Dit keer bleef ze echter niet gewoon stil zitten en liep ze direct naar haar ladekast voor een stel sokken om vervolgens haar biker boots aan te doen. Het kon haar niet veel schelen dat ze haar pyjama shorts nog aan had, op het moment had ze het warm genoeg en dat was wel oké. En eerlijk gezegd was ze te gefocust op wat ze op het punt stond te doen. En met dat bedoel ik niet naar buiten gaan in de nacht, nee, daar was ze niet bang van. Wat nu in haar hoofd rondspookte was het feit dat ze het na zo veel jaren weer ging doen. Voor anderen was het misschien niet veel, maar voor haar wel. Voor haar was het een big deal. Uit gewoonte pakte ze haar leren jasje en deed deze aan terwijl ze haar kamer verliet. Haar stappen waren stil en groot terwijl ze door de gangen liep. Haar ogen strak op de grond gericht, zelfs toen ze de deur opende en naar buiten stapte. De verleiding was groot, ze wou ze graag opkijken en eindelijk nog eens de sterren zien, maar dat deed ze niet. In de plaats bleef ze gewoon doorstappen. Ze wist waar ze heen wou en daar ging ze ook. Alex was hier misschien niet lang maar met al de lessen die ze niet had bijgewoond had ze wel de tijd gehad om de omgeving wat te verkennen. En het meer was nu waar ze naartoe wou. Dat is dan ook waarom ze er al vrij snel aankwam. Met haar blik nog steeds strak op de grond gericht deed ze haar jas uit om vervolgens op het gras te leggen. Als ze dat niet zou doen en gewoon op het gras zou zitten zouden haar benen namelijk koud worden, en daar had ze geen zin in. Nee, ze was hier nu en stond op het punt iets te doen dat ze al jaren had vermeden. Voorzichtig liet ze zich zakken tot haar achterwek de stof van haar jas raakte. Haar benen kruiste ze zodat ze in kleermakers zit zat met haar handen op haar schoot, haar blik er strak op gericht. Nu was het moment om op te kijken, om de sterren nog eens te bewonderen. En Alex wist dat als ze dat nu niet zou doen dat ze zichzelf zou haten. Ooit moest ze de sterren weer onder ogen komen, weer aan haar moeder denken. Maar was nu wel het juiste moment? Kon ze niet beter ene andere keer terug komen? Misschien wou haar moe- Met een kleine zucht schudde ze haar hoofd om van de gedachten af te komen. Nee, nu was niet de tijd om te twijfelen, als ze nu niet opkeek zou ze er spijt van hebben en dat wist ze. Dat is waarom ze haar ogen  sloot en haar hoofd omhoog keerde. Maar net voordat ze haar bruine ogen weer tevoorschijn liet komen hoorde ze iets achter zich. Dus in de plaats van de sterren te bekijken draaide ze haar hoofd bliksemsnel om om te zien wie er aan kwam gelopen. En ja hoor, daar in de verte zag ze een gestalte lopen. Voor zover ze zag had hij haar gelukkig nog niet opgemerkt, misschien liep hij gewoon langs? Toch sprong Alex recht en sprintte ze weg, haar jas vergetend wanneer ze dat deed. Ze was niet bang, maar echt zin in mensen contact had ze niet. Dat is waarom ze zich snel achter een dikke boom verschuilde, in de hoop dat de persoon gewoon weg ging lopen. Maar natuurlijk had de wereld weer iets tegen haar want in de plaats liep degene, waarvan ze nu kon zeggen dat het een jongen was, naar het meer. En hij ging zitten. Op haar plaats dan nog wel! Direct kwam Alex tevoorschijn en liep ze met grote stappen op de jongen af om vervolgens achter hem te blijven staan. Dat was het moment dat ze dacht dat hij doof was ofzo want in de plaats van om te kijken bleef hij naar de verdomde sterren kijken. Dezelfde sterren dat zij naar wou kijken! Maar ja, dat had deze roodharige knul natuurlijk moeten verpesten. “Hey Redhead, je zit op mijn plek.” Haar armen waren gekruist en een harde blik had plaats gevonden in haar ogen terwijl ze naar hem keek.

Is het nou echt te veel gevraagd om gewoon wat rustige alone time te hebben hier? Blijkbaar wel. Want zodra haar achterwerk de grond raakte en haar hoofd omhoog keerde om de sterren eindelijk weer eens te zien werd ze onderbroken. En Alex being Alex had natuurlijk helemaal geen zin in sociaal zijn. Dat is waarom ze snel rechtsprong en zich uit de voeten maakte op weg naar een boom. Met haar dunne gestalte kon ze zich er zonder enige moeite achter verstoppen, in de hoop dat degene gewoon langs kwam lopen en snel weg zou zijn. Maar natuurlijk had zij vandaag geen geluk. Want in de plaats van ene gewonde voorbijganger te zijn bleek de persoon het een goed idee te vinden om bij het meer te gaan zitten. Normaal zou het Alex geen moer schelen. Ze zou gewoon omdraaien en weg gaan, een andere plek zoeken. Zo graag wou ze contact vermijden met de persoon wiens haar de kleur had alsof het in vuur stond. Er was echter één probleem, en dat was het feit dat haar jas vlak naast hem op de grond lag. Een paar scheldwoorden vlogen door haar hoofd en bijna haar mond uit terwijl ze dan maar met veel tegenzin op de jongen af liep. Met gekruiste armen bleef ze achter hem staan, geen enkele emotie op haar gezicht terwijl ze op hem neer keek. Zijn haar was rood, iets dat ze dan ook gebruikte wanneer ze hem aansprak, maar meer kon ze niet zien. “Hey Redhead, je zit op mijn plek.” Haar stem was hard en het kon haar niets schelen hoe het misschien over zou komen. Als ze dan toch hier moest zijn zou ze haar mond niet dicht houden en als ene bange kitten haar jas pakken en snel weglopen. Nee, zo was zij niet. Stiekem hoopte ze dat hij de kitten zou zijn en weg zou lopen met zijn staart tussen de benen, figuurlijk dan. Hij bleek geen staart te hebben, ten minste niet terwijl dat hij zijn dierenvorm had. Of misschien had zijn dierenvorm ook geen staart, dat kon ook. Niet dat het haar wat uitmaakt wat zijn dierenvorm is. Anyways, back to the point, het zou raar zijn als hij nu een staart had. Niet dat het haar wat kon schelen, hij kon zo raar en whatever zijn als hij maar wou, zolang hij uit haar buurt bleef. Haar ogen hielden elke beweging in de gaten terwijl de roodharige opstond en zich naar haar toe keerde. En als ze niet al wantrouwig was vanaf de eerste seconde dan was ze dat nu zeker, met die stomme glimlach van hem. “Oh, de jas, tuurlijk, dan is deze plek zeker al geclaimed he? Schattig,” Zijn warme glimlach en relaxte houding verraste haar eerlijk gezegd een beetje. Maar daar liet ze niets van zien. Nee, in de plaats speelde zijn laatste woord zich de hele tijd af in haar hoofd. ‘schattig….SCHATTIG!’ Als de blikken konden doden was hij al lang dood want de blik in haar ogen werd nog harder. Lucht vulde haar wangen waardoor ze opbolde en haar hele lichaam was gespannen. Zij was NIET schattig! Hoe durfde hij dat te zeggen?! Hoe durfde hij haar plaatsclaim schattig te noemen?! Damn him! Ze stompte haar voet één keer op de grond. “schattig, niets schattig!” Haar stem werd bijna een octaaf hoger terwijl ze zich probeerde in te houden van andere dingen te zeggen. Normaal zou het haar niets uit maken of ze hem beledigde of niet, maar ze zou haar nacht niet laten verpeste door een idiote redhead. Al was hij al goed bezig, want al vrij snel plofte hij weer neer. Waarom kon hij niet gewoon weg gaan? Dat is al dat ze wou. Maar nee, zij ging ook niet weg, no way. Zij zou niet zomaar weg gaan van de plek waar zij eerst was geweest. Met ene boze zucht liet ze zich neervallen op haar jas, armen geruist en benen in kleermakerszit. “Ben je hier ook om naar de sterren te kijken of prefereer je de reflexie in het meer?” Haar ogen waren strak op haar benen gericht terwijl hij dat vroeg. Alsof hij er niet eens was. Toch erkende ze zijn aanwezigheid door niet al te blij een antwoord te brommen. “Het gaat je niets aan wat ik hier doe en wat ik leuker vind.”

Wat had ze deze wereld ooit aangedaan om in deze situatie te belanden? Niet dat dit een vreselijke situatie is, voor anderen zou het zelfs normaal zijn. Maar dit was iets dat ze zeker niet wou, en al zeker niet nu. Niet op het moment dat ze rust wou. Was het nou echt te veel gevraagd om even alleen te kunnen zijn en de sterren te bewonderen? Even keek Alex uit haar ooghoeken naar de roodharige jongen naast haar. Het antwoord was dus dat het blijkbaar wel te veel  gevraagd was. Natuurlijk kon Alex altijd zelf weg gaan, dan zou ze weer rust hebben. Maar dat wou ze niet. Ze wou geen kleine kitten zijn die wegliep van iemand anders, en al zeker niet iemand zoals deze jongen. Deze dude leek veel te relaxed naar haar zin en die glimlach, die wou ze er het liefst af slaan. Toch weerhield ze zich er van. In de plaats bleef ze strak naar haar benen kijken terwijl ze diepe, kalmerende ademhalingen nam. Ze was dan niet iemand die normaal gezien haar woede in bedwang hield maar deze Redhead had niet bepaald iets gedaan om haar echt kwaad te maken in the first place. Al dat hij had gedaan was haar schattig noemen. Iets dat ze alles behalve leuk vond maar dat ze hem niet om zou aanvallen. Het irriteerde haar wel, die glimlach en zijn relaxte houden. En haar woorden bleken ook geen reactie uit hem te krijgen, alleen maar rustige woorden met natuurlijk een glimlach to seal the deal. Al dat hij kreeg was echter een wantrouwige blik met vernauwde ogen. “Nieuwsgierigheid is een van de mensheid hun grootste zonde. De naam is Timothy, maar Redhead past ook prima bij me,” Pfft, natuurlijk paste Redhead bij hem, anders had ze hem zo toch niet genoemd. Even gleden haar bruine ogen over hem heen, giving him a once-over van top tot teen. Niet omdat ze hem aantrekkelijk vond, maar om misschien wat beter in te schatten wat voor een bedreiging hij kon zijn. Toch bleef ze een halve seconde langer hangen bij zijn ogen. Ze waren helder blauw en er recht onder waren twee tattoo’s. Wat ze betekende wist ze niet, en eerlijk gezegd was ze er wel ene beetje nieuwsgierig naar. Zo een tattoo’s zag je namelijk niet elke dag. Toch toonde ze dit niet en gleed haar blik verder over hem heen om vervolgens weer naar haar eigen benen te kijken. Hij was vrij normaal gebouwd, geen extra veel spieren, waarschijnlijk rond de 1m80 ofzo. Dit kon ze echter niet precies zeggen omdat hij nou eenmaal op de grond zat en dan was het moeilijker om lengtes in te schatten. “Mag ik jouw naam weten of heb je genoegen met de bijnaam Brownie?” Alweer gleed haar blik naar hem toe, nog steeds hard en wantrouwig. één van haar wenkbrauwen hief ze bijna vragend op. “Brownie?” Het klonk niet zo zeer als een vraag maar meer alsof ze zijn bijnaam ongelovig herhaalde. Hoezo Brownie?